17

Terwijl Tom Herrick Higgins alleen in het donker achterliet en langzaam naar de slaaprijtuigen terugwandelde, trok de Cap weer op. Boven het geluid van de rijdende trein uit hoorde hij iets anders. Iets waardoor hij de gang door rende en daarna zo snel mogelijk de trap afholde, op zoek naar de bron.

Daar zat Julie, tegen een van de scheidingswanden geleund, te snikken. Eleanor zat naast haar, met haar armen om het meisje geslagen. 'Wat is er?' vroeg Tom.

'Dat weet ik eigenlijk niet,' zei Eleanor. 'Zo heb ik haar aangetroffen.'

Met een stem die voortdurend haperde door het snikken, verklaarde Julie dat Steve's ouders hadden gebeld. Ze waren erachter gekomen wat het stel van plan was en ze hadden gedreigd Steve nooit meer te willen zien en hem te onterven als hij met Julie trouwde. Steve had blijkbaar niet ronduit gezegd dat hij het huwelijk wilde doorzetten. In feite had hij zo'n onzin uitgekraamd dat Julie en hij een fikse ruzie hadden gekregen en dat ze nu haar verloofde was ontvlucht om eens flink uit te huilen. 'Waar is hij?' vroeg Tom. Ze zei dat hij in zijn coupé was gebleven. 'Zorg voor Julie, ik ga met hem praten.' 'Wat ben je van plan?' vroeg Eleanor.

'Ik ga hem ervan weerhouden de fout van zijn leven te begaan.' Tom beende weg en was even later bij de jonge Steve, die zenuwachtig uit zijn coupéraam staarde. De daaropvolgende tien minuten las hij de jongeman de les, waarbij over en weer harde woorden vielen, tot Tom ten slotte vroeg: 'Hou je van haar? Hou je echt van haar? Want zo eenvoudig is het.' 'Ja,' zei Steve uit de grond van zijn hart.

'Dan trouw je met haar, zonder voorbehoud, ongeacht onterving, eisen van je ouders of anderszins. Je neemt haar zoals ze is, met al haar fouten, zwakheden, eigenaardigheden en behoeften. Je neemt haar zonder beperkingen, zonder dat iemand anders aan de touwtjes trekt, omdat dat is wat iemand liefhebben betekent. Als je die vrouw uit je leven laat verdwijnen ben je stapelgek. Zij heeft evenveel opgegeven als jij, zo niet meer. Dit is misschien de enige kans op geluk die je krijgt. Zij zou wel eens de enige vrouw op de hele wereld kunnen zijn die je zult liefhebben en die jou gelukkig zal maken. Als je dit verpest is er geen weg terug, Steve, geloof me.' 'Ik hou van haar, Tom, ik hou echt van haar.' 'Nou, dat is genoeg.'

Steve keek langs hem heen. Tom draaide zich om en zag Eleanor en Julie, die een vuurrood hoofd had. Ze hadden blijkbaar zo ongeveer alles gehoord. Julie vloog Steve in de armen. Tom ging de coupé uit en schoof het gordijn dicht. Terwijl hij met Eleanor terugliep, zei ze: 'Dat heb je goed gedaan. Ik ben onder de indruk.'

'Waarom zou ik blijven zitten toekijken hoe iemand zijn leven vergooit?'

Ze liepen door de donkere restauratiewagen, toen Eleanor hijgde, een gil gaf en daarna wees. Vanonder een van de tafeltjes staarden twee ogen hen aan. 'Wat is dat?'

Op dat moment kwam Kristobal het restauratierijtuig in. 'Heeft een van jullie mijn zonnebril gezien?'

Hij volgde hun blik en gilde harder dan Eleanor had gedaan. Met een sprong stond hij boven op een van de tafeltjes en hij riep: 'Wat is dat?'

Tom sloop naar voren om het van dichtbij te bekijken. Tegen de tijd dat hij begon te glimlachen, was Regina in haar ochtendjas aan komen rennen.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ze.

Tom zat op zijn hurken voor het tafeltje waar de twee ogen nog steeds onderuit keken. 'We hebben een bezoeker en ik denk niet dat hij een kaartje heeft.'

Bij het zien van de ogen deinsde Regina achteruit, intussen haar ochtendjas met beide handen dichthoudend. 'Wat is het?'

'Een verstekeling van het reptielenras. Heb je een zaklantaarn, een kartonnen doos of een piepschuimen ijsdoos en een reservedeken?' vroeg Tom.

Ze holde weg en kwam even later terug met een ijsdoos, een deken en een zaklantaarn. Tom prikte een paar luchtgaten in de doos en scheen met de zaklantaarn onder de tafel; het gedierte trok zich angstig terug. Tom lachte opnieuw.

'Oké, Kristobal,' zei hij, 'ga daar staan, dan kan hij niet ontsnappen.'

Kristobal bleef op de tafel. 'Ben je gek geworden? Ik kom niet in de buurt van wat dat dan ook is.' Tom keek naar Eleanor.

'Oké, oké,' zei ze, 'maar ik beloof niets.' Ze ging aan de andere kant van de wagon staan, waar ze afwachtend naar Tom bleef kijken. 'Daar gaat hij dan,' zei hij. Met behulp van de deken en de doos zag hij kans het dier te vangen en in de doos te krijgen, maar niet zonder dat het bijna ontsnapte. Het maakte zelfs een beweging richting Kristobal. De jongeman gilde zo hard dat iedere inwoner van Pennsylvania er waarschijnlijk klaarwakker door werd.

'Wat is het?' zei Eleanor, die het niet goed had kunnen zien. 'Een boa constrictor, een jonge, ongeveer anderhalve meter lang. Prachtig getekend.'

Eleanor zei: 'Ik heb verscheidene vrienden in Los Angeles die er een als huisdier hebben. Ze zijn eigenlijk heel lief.'

Kristobal staarde haar ontzet aan. 'Lief? Dit is een nachtmerrie. Ik was alleen maar op zoek naar mijn zonnebril, en in plaats daarvan ben ik bijna vermoord door... door dat ding!'

Eleanor lachte naar hem. 'Kristobal, je houdt van dieren. Je hebt zelf ook een huisdier.'

'Een Jack Russell-terriër, Eleanor. Hoe durf je mijn kleine Hemingway te vergelijken met dat... dat helse serpent.' Eleanor zei: 'Het moet iemands huisdier zijn. Boa constrictors zijn geen inheemse dieren in Pennsylvania.'

Tom was het met haar eens. 'Waarschijnlijk is hij uit zijn kooi ontsnapt en doodsbang geworden.'

Regina zei: 'Ik zal hem wel meenemen en uitzoeken van wie hij is. Er kunnen niet veel mensen aan boord zijn die een slang bij zich hebben. Tenminste, dat hoop ik niet.' Ze leek er niet al te blij mee dat ze de boa moest meenemen, dacht Tom, en opeens kreeg hij een brainwave die kon wedijveren met alles waar Max Powers mee kon komen aanzetten.

'Luister eens, Regina, laat mij hem maar even bij me houden, dan kun jij intussen gaan kijken van wie hij is.' 'Wat ga je met hem doen?'

'Er is iemand aan boord aan wie ik hem wil laten zien.' 'Nou, goed dan, maar laat hem niet los.'

Tom keek naar Kristobal. 'Je kunt er nu wel van afkomen.' De man stapte behoedzaam van het tafeltje. 'Je zei dat je op zoek was naar je zonnebril,' zei Tom. Kristobal knikte. 'Nou, ik ben mijn pen kwijt, en pater Kelly kan zijn zilveren kruis nergens vinden.' 'Mijn zilveren borstel is ook verdwenen,' zei Eleanor. 'En meneer Powers zei dat hij zijn gouden aansteker kwijt is,' merkte Kristobal op.

'Weet je nog dat die engerd, Merryweather, ook spullen miste?' liet Tom erop volgen. 'Ik denk dat er een dief aan boord is.' Regina wreef over haar voorhoofd. 'Waarom ik?' Ze trok haar ochtendjas dichter om zich heen en zei: 'Oké, ik zal aangifte doen bij de Amtrak-politie, zodra we in Chicago zijn. Ze zullen waarschijnlijk met jullie willen praten, om jullie verklaring op te nemen. Het spijt me. Ik moet zeggen dat dit heel zelden voorkomt. De meeste mensen laten hun waardevolle spullen overal liggen zonder dat er iets gebeurt. Het spijt me heel erg.'

Vermoeid slofte ze weg en Eleanor zei: 'Wat ben je van plan met de boa?'

Tom lachte. 'Dat zei ik toch, ik wil hem aan iemand laten zien.' 'Aan wie?'

'Dat zul je wel zien. Vooruit, Kristobal, we hebben je nodig.' 'Hoor eens, ik wil geen moeilijkheden krijgen door een of andere slang. Om te beginnen wilde ik al niet met de trein. Ik bedoel, lieve hemel, meneer Powers heeft zijn eigen jet.' Tom zei: 'Doe nu maar wat ik zeg, dan komt alles goed.' Een paar minuten later keek iemand bij de coupé van Gordon Merryweather naar binnen en zag dat de advocaat in het donker lag, slechts gekleed in zijn ondergoed; het broekje van zijn keuze was van het blauwe bikinitype. De man had niet de moeite genomen zijn deur op slot te doen.

Kristobal en Tom kropen op hun knieën naar voren en zetten de ijsdoos op zijn kant. Tom had Kristobal alles over Merryweather uitgelegd en de jongeman had met tegenzin erin toegestemd om te helpen. Tom deed langzaam de deur open en tilde het deksel van de doos. Beide mannen hielden daarna de doos schuin en de boa gleed kronkelend de coupé in. Tom stak zijn hand naar binnen en drukte op de schakelaar bij de wasbak, zodat de ruimte helder verlicht werd. Daarna deed hij de deur dicht. Kristobal was al op de vlucht geslagen voor Merryweather begon te gillen. Eleanor en Tom holden de andere kant op en verstopten zich om de hoek.

Ze hoorden dat er heftig op de deur gebonsd werd, daarna vloog die open en Gordon Merryweather kwam naar buiten stuiven. Hij viel, scharrelde overeind, viel opnieuw en bewoog zich daarna half rollend, half kruipend de gang door. Zodra hij uit het zicht was, renden Tom en Eleanor hem achterna. Kristobal kwam terug en slaagde er heel gemakkelijk in de slang weer in de doos te lokken; het arme dier leek enorm geschrokken bij de aanblik van de dikke jurist in zijn donkerblauwe broekje.

Tom en Eleanor haalden de doodsbange Merryweather in. Toen hij zich omdraaide, slaakte Eleanor een luide gil en bracht haar hand voor haar ogen. 'Dat is hem.'

'Er is een ding, een slang, een enorme slang, in mijn coupé,' riep Merryweather. Hij greep Tom bij zijn mouw. 'Ik zal het je laten zien. Het is... het is verschrikkelijk. Hij heeft me bijna vermoord.' 'Een slang, in de trein?' zei Tom sceptisch. Regina kwam aanhollen. 'Wat is er nu weer?' Tom zei: 'Deze man beweert dat er een slang in zijn coupé is. Die hem bijna heeft aangevallen.' Zonder dat Merryweather het kon zien gaf hij haar een knipoog. Regina begreep onmiddellijk wat de bedoeling was.

Eleanor zei: 'Ik zag deze man halfnaakt voorbijlopen. Ik denk dat hij bij me naar binnen heeft gekeken. Ik heb deze meneer erbij gehaald om te proberen of we hem konden betrappen.' 'Wat,' zei Regina, 'een gluurder?' 'Ja. Het was doodeng. Ik dacht dat hij spiernaakt was.' Eleanor kreunde en huiverde met het aplomb van een volleerde actrice. 'Dus daar hebben de andere passagiers over geklaagd,' zei Regina. Terwijl hij naar dit gesprek luisterde, zag Merryweather eruit of hij elk moment kon flauwvallen.

Regina begon tegen hem tekeer te gaan. 'Waar bent u in godsnaam mee bezig? Denkt u dat u, omdat u een bekende advocaat bent, halfnaakt kunt rondlopen en bij vrouwen naar binnen gluren om hen bang te maken? Denkt u dat? Nou, als dat zo is, dan kan ik u vertellen dat Amtrak daar niet van gediend is. En wanneer we in Chicago zijn zult u erachter komen waarom niet.' Merryweather sputterde: 'Ik... ik...'

Tom pakte een blocnote en een pen. 'Schrijf je Merryweather zoals het klinkt? En mag ik de naam van uw advocatenkantoor?' 'Er was een slang in mijn coupé,' jammerde Merryweather. 'Ik ben geen streaker. Ik ben geen gluurder.'

'Streaker en gluurder, dat waren nu juist de woorden die ik zocht,' zei Tom, die driftig bleef schrijven.

'Ik zal het jullie laten zien, ik zal het jullie laten zien.' Merryweather trok hen mee de gang door, naar zijn coupé, die geheel leeg bleek te zijn.

De jurist keek stomverbaasd. 'Hij was hier, ik zweer het. Tenminste, ik denk dat hij hier was.' 'Lag u te slapen?' vroeg Eleanor. 'Nou, eh, ja, en toen werd ik wakker van het licht.' 'Misschien hebt u het licht aangelaten, bent u in slaap gevallen en hebt u alleen maar van een slang gedroomd. Hebt u daaraan gedacht?' zei Eleanor.

Merryweather keek haar aan met een gezicht van, nee, daar heb ik eigenlijk niet aan gedacht.

Regina zei: 'U hebt deze hele trein op stelten gezet. Ik zal de conducteur erbij halen. Hij zal u waarschijnlijk aan de politie in Pittsburgh willen overdragen.'

'Nee, nee!' schreeuwde Merryweather. 'Dat betekent het eind van mijn reputatie, van mijn advocatenpraktijk.' 'Daar had je aan moeten denken voor je begon rond te lopen en mensen bang te maken met die magere melkflessen van je,' zei Tom.

'Alsjeblieft, alsjeblieft, ik zal alles doen. Alles.' Regina, Eleanor en Tom keken elkaar aan.

'Tja, het is Kerstmis,' zei Tom na een lange stilte, die slechts werd verbroken door het gejammer van de rechtszaalvirtuoos. Regina tikte met haar voet op de grond; ze wierp Merryweather een blik vol immense afkeer toe en priemde met haar vinger naar zijn gezicht. 'Oké, goed dan, het is laat en ik ben moe. Maar laat me u één ding vertellen, meneer de advocaat, als ik nog één keer problemen met u krijg, één keer, dan slaat de vlam in de pan. Begrepen? Dan komt dit allemaal uit, snapt u dat?' 'Natuurlijk, natuurlijk.' Meelijwekkend keek hij naar Tom en diens blocnote.

Tom stak hem heel langzaam in zijn zak. 'Oké, maar alleen omdat het Kerstmis is. Maar onthoud goed, ik kan dit verhaal nog steeds schrijven, en ik heb getuigen. Oké?' 'Ja, ja, ik begrijp het. Oké.'

Regina snauwde hem toe: 'Ga nu je kleren aantrekken.' Merryweather schoot zijn coupé in en schoof de deur dicht. 'Mooi,' zei Regina terwijl ze Tom en Eleanor plechtig op hun schouder tikte, 'jullie zijn nu officieel erelid geworden van de Capitol Limited Club. Ik weet niet precies hoe jullie die man op zijn knieën gekregen hebben, maar ik heb er een hele tijd op gewacht om dat te zien gebeuren.'

'Hé,' zei Tom, 'de enige benodigdheden zijn een boa constrictor, een paar medeplichtigen en een trein van twee ton, en dan maar mixen en bakken.'

Regina had de eigenaars van de slang gevonden en het dier teruggegeven, met de instructie het gedurende de rest van de reis uit het zicht te houden en tegen niemand te zeggen dat er zich een slang in de trein bevond.

Tom en Eleanor liepen terug naar hun coupé. Hij grinnikte. 'Dat was weer als vanouds. Weet je nog, al die geintjes die we hebben uitgehaald wanneer we in het buitenland waren en er weinig te doen was en we ons verveelden?'

'Nee, ik herinner me al die grappen die jij hebt uitgehaald. En ik herinner me niet dat ik me erg verveelde. Overmoedig leek er meer op.'

Hij bleef staan en Eleanor eveneens. 'Toe nou, je moet toch toegeven dat het leuk was, of niet?' 'Het was anders.' Verder wilde Eleanor niet gaan. 'Je weet dat ik deze reis niet alleen maak voor mijn vader, maar ook om erachter te komen waar het met mijn leven naartoe moet.' 'Eens even denken, je neigt meer naar Beirut dan naar Duncan Phyfe.'

'Ik denk dat zwerven sommigen van ons in het bloed zit. Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn wanneer ik steeds tegen dezelfde vier muren aan moest kijken.'

'Of naar dezelfde persoon tussen die vier muren.'

'Hoor eens, wil je me vertellen dat jij niet de tijd van je leven hebt gehad toen we samen aan het werk waren?'

'Het was leuk, voor een poosje. Daarna was het niet leuk meer.'

'Leuk! Ik kan het aantal mensen dat gedaan en gezien heeft wat wij hebben gedaan en gezien op de vingers van één hand tellen. Denk aan alle verhalen die je je kinderen en je kleinkinderen kunt vertellen.'

'Ik heb geen van beiden.'

'Als het zo erg was, verdomme, waarom heb je het dan zo lang volgehouden?'

'Je weet wat ze zeggen, liefde maakt blind.'

'Ik begrijp nog steeds niet wat er mis is gegaan. Ik was toch niet plotseling veranderd?'

'Nee, Tom, jij bent nooit veranderd. Ik wel, denk ik. Welterusten.' 'Ellie.' Ze draaide zich om. 'Het is nu Eleanor. Eleanor. Dat is ook veranderd.'

Tom liep door naar het salonrijtuig, waar hij treurig naar het voorbijglijdende landschap ging zitten kijken. De Cap nam water in in Pittsburgh en Tom belde niet met Lelia omdat hij, hoewel hij goed overweg kon met slangen en opgeblazen advocaten, niet de moed had om naar de stem van Cuppy the Magic Beaver te luisteren wanneer die zich verongelijkt voelde. Hij probeerde niet aan Eleanor te denken, dus was dat natuurlijk het enige waar hij over nadacht. De Cap had wat tijd ingehaald, maar was nog steeds meer dan twee uur te laat. Ten slotte viel Tom van uitputting in slaap. De volgende morgen om halfzes werd hij gewekt door de stem van Tyrone over de omroepinstallatie. 'Goedemorgen allemaal, goedemorgen allemaal, er wacht u een warm onthaal, goedemorgen allemaal. Dankudankudanku.' Daarna kondigde Tyrone aan dat de trein officieel vertraging had, maar dat het ontbijt warm was en op tijd en er een medley van favoriete Elvis-songs bij geserveerd werd, zonder toeslag.

Tom maakte gebruik van de grotere douchecabine in het benedengedeelte, waar een andere passagier hem voor was. De man had zijn horloge in de kleedruimte laten liggen, maar Tom zag het en kon het teruggeven voor de man ver weg was. In de restauratiewagen ontbeet hij met pater Kelly, die in een goed humeur was, ondanks het verlies van zijn kruis. Hij liet zijn stem dalen en vroeg Tom of deze toevallig een naakte, hysterische man in de trein had gezien. Tom verklaarde dat hij niets afwist van zo'n vreemd voorval, en hij stelde voorzichtig voor dat de priester misschien wat meer rust moest nemen.

De dag brak aan toen ze Toledo bereikten, waar de trein opnieuw water innam. Toledo Rick stapte uit en werd afgehaald door zijn vrouw en twee van zijn kinderen. Hier pikte de Cap ook de krant op, de Toledo Blode, waarin naast een artikel over de kerstman een advertentie stond voor 'Platina Naakte Danseressen, met Alcohol'. Ongetwijfeld een sterke combinatie, dacht Tom toen hij het las, en beslist een die intrigerende mogelijkheden bood voor een uitje waar geen kerstgedachte aan te pas kwam. Later, in de uitgestrekte velden van noordelijk Indiana, zag Tom vanuit het salonrijtuig een slee met een paard ervoor dat een gezin door de vallende sneeuw trok. Dit deed hem denken aan een heel bijzondere dag die Eleanor en hij hadden beleefd.

Ze hadden geskied op de meest uitdagende hellingen in Europa. In Oostenrijk hadden ze echter afgezien van het maken van een snelle afdaling. Ze hadden een slee met begeleider gehuurd en een dag lang een schitterende tocht gemaakt over het meest onbedorven, met sneeuw bedekte landschap dat ze ooit gezien hadden. Ze hadden geluncht bij een vrolijk knappend haardvuur in een kasteel dat te mooi was om waar te zijn en daarna waren ze teruggereden onder een volle maan. Het was een dag om nooit te vergeten, een die moeilijk zou kunnen worden overtroffen. Of herhaald. Hij zou vast geen sledetocht meer maken met die vrouw.

In South Bend stapte Pauline Beacon, de breiende mevrouw, uit, opgewacht door haar aan de Notre Dame studerende kleinzoon. Om haar een plezier te doen bewonderde hij de trui uitbundig, in stilte zwoer hij echter hem in een lade achter zijn sokken weg te stoppen zodra zijn grootmoeder weer naar huis was vertrokken.

De Cap arriveerde eindelijk in Chicago, om elf uur 's ochtends, nadat de passagiers een extra maaltijd was verstrekt vanwege de vertraging. Het postrijtuig en de expressewagons werden afgekoppeld en daarna reed de trein langzaam achteruit het station in. Tom kwam met zijn bagage naar beneden; hij bedankte Regina en gaf haar een flinke fooi.

'Ik geloof dat ik jóu zou moeten betalen,' zei ze. Ze omhelsden elkaar. 'Ik zal je straks in de wachtkamer aan mijn moeder voorstellen, voor de Chief vertrekt.'

'Ik wil dolgraag kennis met haar maken, zeker als ze op jou lijkt.' Tom zag Herrick Higgins een eind verderop uitstappen. Hij maakte Regina opmerkzaam op de man. 'Dat is pas een interessante vent. Jammer dat hij met pensioen moest. Hij houdt echt van treinen.' Regina zei: 'Herrick is niet met pensioen gegaan, hij werd ontslagen vanwege bezuinigingen. Hij en tweehonderd anderen. Het is doodzonde. Die man weet meer over treinen dan wie ook. Hij reist nu op eigen kosten met de trein. Als er plaats is, laten we hem in onze slaapruimte overnachten. Het is triest, heel triest.' Tom zag Max en Kristobal lopen en hij ging naar hen toe. 'Ik hoor dat je een heel interessante avond hebt gehad,' zei Max. 'Niet meteen het woord dat ik zou gebruiken,' merkte Kristobal op.

'Waar is Eleanor?' vroeg Tom.

'Al naar binnen.' Max leek verstoord. 'Ik geloof dat ze wil proberen een vlucht naar Los Angeles te boeken. Daar ben ik niet echt blij mee. Kun jij niet met haar praten, Tom?'

Tom lachte. 'Als je écht wilt dat ze een vliegtuig neemt, dan praat ik met haar, natuurlijk. Eigenlijk vind ik dat ik me er niet mee moet bemoeien.'

Terwijl het steeds harder begon te sneeuwen, liepen ze in de richting van het warme, drukke Union Station. Hun reis met de legendarische Capitol Limited zat erop. Wat nu voor hen lag waren de Southwest Chief en een rit van nog eens bijna vierduizend kilometer, bijna driemaal de afstand die ze tot dusver hadden afgelegd, en 26 haltes. Tom was echter nieuwsgierig en voelde zich tot alles bereid. Naar later zou blijken, was dat ook wel nodig.