·73·

Toen ze naar het bescheiden woninkje toe liepen, kreeg Michelle een zwaar gevoel op haar borst. Toen de vrouw de deur opende, zag ze dat Viggie Turing inderdaad op haar moeder leek.

Ze werden verwacht, zei de vrouw, en ze liet hen binnen.

‘U bent Viggies moeder?’ vroeg Michelle.

De vrouw verbleekte. ‘Nee, ik ben haar tante. Mijn arme zus is vijf jaar geleden gestorven, maar de mensen zeiden altijd dat we op elkaar leken.’ Ze liep met hen naar de woonkamer. Zodra Viggie Michelle zag, begon ze piano te spelen. Terwijl ze naar het meisje toe liep, voelde Michelle haar wangen nat worden van de tranen. Ze ging naast haar zitten en sloeg haar armen om het meisje heen.

Viggies tante, die Helen heette, zei: ‘Ik wist niet eens dat ze in Virginia waren. En al helemaal niet dat Monk iets overkomen was. Dus toen Viggie hier plotseling voor de deur stond, ging ik bijna van mijn stokje.’

‘Monk had de voogdij?’

Helen begon nu wat zachter te praten, zodat Viggie het niet kon horen. ‘Mijn zus had een heel zwaar leven. Drugs, psychische problemen; we denken zelfs dat ze het meisje heeft misbruikt. Ze is gestorven toen Viggie nog heel jong was. Misschien had ik me er meer mee moeten bemoeien, maar dat heb ik niet gedaan en daar heb ik altijd spijt van gehad. Maar ik ga het goedmaken. Ik ga haar adopteren.’

‘Dat is geweldig, Helen,’ zei Michelle, maar wel zo dat Viggie het niet kon horen. ‘Het is een heel bijzonder kind.’

‘Ik weet dat ze psychotherapie nodig heeft, en ook andere therapieën, en aanvankelijk heb ik me daar ongerust over gemaakt, want dat is heel duur. Maar nog maar heel kort geleden heb ik te horen gekregen dat Monk toen hij stierf, heel rijk was, dus Viggie heeft geld genoeg.’

‘Zo zie je maar weer: de wonderen zijn de wereld nog niet uit,’ zei Sean. ‘Als u een goede psycholoog nodig hebt, ken ik wel iemand. Hij heeft Viggie al gesproken.’

Viggie trok Michelle met zich mee naar het raam en wees naar een vijvertje op een meter of honderd van het huis. ‘Kunnen we weer gaan varen?’

‘Denk je dat je dat aankunt? Weet je nog wat er de vorige keer is gebeurd?’

‘Dat komt omdat ik toen alleen ben gegaan. Maar als ik met jou meega, gaat het toch wel goed?’

‘We gaan vaak samen varen, Viggie. Een vaste afspraak. Zo doen vriendinnen dat.’

‘Zo doen vriendinnen dat,’ herhaalde Viggie en daarna sloeg ze haar armpjes om Michelle heen en trok haar dicht tegen zich aan.

Toen ze terug naar de auto liepen, zei Michelle: ‘Het was echt heel grootmoedig van je om die schat weg te geven. Jij hebt hem per slot van rekening ontdekt.’

‘Eigenlijk is Henreich Fuchs degene die hem heeft ontdekt. Maar toen ik die schat vond, werd me ook iets anders duidelijk wat me al die tijd al dwars had gezeten.’

‘Wat dan?’ vroeg Michelle.

‘Weet je nog dat Monk rode vlekken op zijn handen had?’

‘Ja, roestvlekken, doordat hij over dat hek was geklommen.’

‘Nee, dat hek was splinternieuw en er zat een speciaal beschermend laagje op het metaal. Dat was echt niet roestig. Monk heeft die vlekken op zijn handen gekregen doordat hij die muur heeft weggebroken om bij de schat te kunnen komen, net als ik.’ Sean schudde zijn hoofd. ‘Codes en bloed. Ik had het mis. Dat had niets te maken met Alan Turing en bloedverwantschap. Monk bedoelde het heel letterlijk. Zijn handen zaten onder het bloed omdat hij al die bakstenen had moeten wegbreken.’

‘En toen Monk tegen Len Rivest zei dat het zo wrang was, die dag toen ze samen uit varen waren gegaan...’ begon Michelle.

‘Precies, het was wrang dat de grootste geheime organisatie ter wereld geen idee had dat er recht onder haar neus een geheime schat lag.’

Toen ze weer in de auto zaten, zei Whitfield: ‘We moeten de overeenkomst nog afwikkelen.’

‘De kopieën van de video?’ vroeg Sean. Whitfield knikte.

Sean zei tegen de chauffeur waar hij naartoe moest rijden. Sean had de kopieën van Horatio gekregen en ze op verschillende veilige plekken verborgen. Nadat ze de kopieën hadden opgehaald, overhandigde hij ze aan Whitfield. De man keek er even naar en gaf er toen een terug aan Sean.

‘Ian,’ zei Sean, ‘ze verwachten er vijf. Als je maar met vier stuks komt aanzetten, krijg jij straks ook ergens in China een auto-ongeluk.’

‘Ik maak wel een kopie van een van deze vier. Je hebt het niet van mij, hoor, maar als je zaken doet met de cia kun je altijd maar beter een troef achter de hand houden.’

Ze reden terug naar het appartement en nadat Sean en Michelle waren uitgestapt, draaide Sean zich om. ‘Hoor eens, ik weet dat we je waarschijnlijk nooit meer terugzien, maar als je ooit hulp nodig hebt, dan heb je hier in Virginia een paar vrienden.’

Whitfield gaf hun allebei een hand. ‘Als ik in dit vak iets heb geleerd, is het wel dat échte vrienden verdomd moeilijk te vinden zijn.’