·53·

‘Na wat er gisteren op de rivier is gebeurd, hebben we Viggie vandaag maar thuisgehouden,’ zei Michelle terwijl Horatio en Sean achter haar aan het trapje naar de veranda van Alicia’s huis op liepen. ‘Maar ik denk dat ze alleen maar voor mij wil spelen.’

‘Dat is niet erg. Horatio heeft zijn recorder meegenomen,’ legde Sean uit. ‘We blijven uit het zicht, maar we horen nog steeds wat ze speelt.’

‘En wat dan?’ vroeg Michelle.

‘Als het in code is, kunnen we iemand vragen ons te helpen bij het ontcijferen. Er hangt hier voor zover ik weet minstens één genie rond dat daar wel toe in staat is.’

Horatio legde zijn recorder dicht bij de piano, verborgen achter een stapeltje boeken. Het apparaatje ging automatisch aan zodra het geluid hoorde. Daarna liep hij samen met Sean stilletjes naar de veranda. Door het open raam konden ze daar de muziek nog steeds horen.

Michelle liep de trap op, haalde Viggie en vroeg haar om nog eens te spelen wat ze gisteravond had gespeeld. Het meisje deed plichtsgetrouw wat haar gevraagd was en liep daarna de trap weer op. Michelle nam het recordertje mee en ging bij Horatio en Sean op de veranda zitten.

‘Ik heb Alicia even op haar werk gebeld,’ zei Sean. ‘Ze komt over een paar minuten. Horatio, ben jij in staat om intussen het stuk dat ze net heeft gespeeld uit te schrijven?’

‘Dat zal wel lukken.’

‘Wacht eens even. Je hebt het toch niet herkend, hè? Want in dat geval kunnen we gewoon de bladmuziek erbij zoeken. Die slingert hier dan waarschijnlijk wel ergens rond.’

‘Sorry, maar dat was iets te zoetig voor mij,’ zei Horatio. ‘Ik hou meer van classic rock.’

Tegen de tijd dat Alicia thuiskwam, had Horatio de noten uitgeschreven. Alicia was nog steeds van streek over wat er de vorige dag met Viggie was gebeurd, en dat had ze Sean duidelijk laten weten. Hoewel ze Michelle en Sean er niet rechtstreeks de schuld van gaf dat Viggie bijna was verdronken, was het duidelijk dat ze hen daarvoor wel verantwoordelijk hield. Ze hadden per slot van rekening beloofd het meisje niet opnieuw alleen te laten.

Sean liet haar de muziek zien en Alicia keek die even door. ‘Dus jullie denken dat deze noten op de een of andere manier een code vormen?’

‘Inderdaad,’ zei Sean.

‘Het probleem is dat je met muzieknoten maar weinig mogelijkheden hebt.’

Horatio knikte. ‘A, B, C, D, E, F en G. Er valt natuurlijk nog onderscheid te maken tussen kruis, mol en mineur, majeur, maar in wezen gebruikt het notenschrift maar zeven letters van het alfabet.’

‘Is dat voldoende voor jou, Alicia?’ vroeg Sean ongerust.

‘Dat weet ik pas als ik eruit ben,’ zei ze, maar zo te zien was ze er niet gerust op. ‘Hebben jullie enig idee wat het onderwerp zou kunnen zijn?’

Sean keek Michelle even aan, maar zei niets.

‘Verdomme!’ zei Alicia boos. ‘Als jullie me niet voldoende vertrouwen om me te vertellen waar jullie naar op zoek zijn, zoeken jullie maar iemand anders.’

‘Oké, oké.’ Hij haalde eens diep adem. ‘Denk maar aan Camp Peary, Duitse krijgsgevangenen en geheime vluchten.’

Alicia zette grote ogen op. ‘Is dat alles? Weet je zeker dat je er niet nog een wereldwijde apocalyps bij wil doen, gewoon voor alle zekerheid?’

‘Als dit zo gemakkelijk was, dan zouden we geen genie nodig hebben,’ zei hij gepikeerd.

‘Voor de goede orde, ik ben taal- en wiskundige, geen codebreker, of cryptoanalist, zoals dat officieel heet.’

‘Maar sommige van de beste codebrekers ter wereld waren taal- en wiskundigen,’ merkte Sean op. ‘En dit lijkt me niet een van die codes waarbij een miljard verschillende getallen wordt gebruikt. Het zou weleens iets heel klassieks kunnen zijn, iets wat rechtstreeks uit de gouden eeuw van de vercijfering komt.’

‘Nou, het zou wel prettig zijn als ik iets meer wist over de context van dit bericht, zodat ik het zoeken een beetje kan toespitsen. Monk Turing was een hoogst intelligente man, dus ik denk niet dat het heel eenvoudig zal zijn.’

‘Turing!’ riep Sean uit. ‘Codes en bloed. Dat moet het zijn.’

‘Wat moet het zijn?’ vroeg Michelle terwijl ze hem verbaasd aankeek.

‘Monk Turing was verre familie van Alan Turing. Ze waren zijn bloedverwanten. Hij is niet lang geleden in Engeland geweest en is daar alle geografische locaties van Alan Turings leven afgereisd. En Alan Turing heeft eigenhandig een van de Duitse Enigma-codes gebroken. Dat moet er iets mee te maken hebben.’

Alicia keek de met noten volgekrabbelde vellen papier door. ‘Nou, daar heb ik inderdaad wel iets aan. Ik heb een paar boeken over Alan Turing en zijn werk. Wanneer willen jullie het weten?’

‘Als het even kan over een paar minuten.’

Ze stond al. ‘Ik heb een paar computerprogramma’s waar we misschien wel iets aan hebben.’

‘Zet hem op, Alicia!’ zei Sean. Maar diep in zijn hart wist hij dat het een wonder zou zijn als ze erin slaagde om die code zo snel te ontcijferen.

Michelle was een echt watermens en besloot een eindje te gaan varen. In een kajak kon ze gemakkelijker denken, en bovendien wilde ze nog eens langs de oever van Camp Peary varen. Als ze gingen proberen daar binnen te dringen, kon een beetje verkenning vooraf geen kwaad. Toen ze bij het boothuis kwam, zag ze haar kajak op de steiger liggen.

Hoe is die daar nou gekomen? vroeg ze zich af.

Na een halfuur op het water had ze de vesting waarin de vijand zich had verschanst vanuit verschillende hoeken bekeken. Het zou niet moeilijk zijn om over het gaashek te klimmen, maar daarna wist niemand wat ze tegen zouden komen. Voor het eerst dacht ze erover na wat er met hen zou gebeuren als ze werden betrapt terwijl ze probeerden Camp Peary binnen te dringen. Dat zou behoorlijk grimmig worden. Als ze niet meteen werden gedood, zouden ze zeker een lange gevangenisstraf kunnen verwachten. En wat hoopten ze nu eigenlijk te vinden op al die duizenden hectares grotendeels met bos begroeid land? Was dat nou werkelijk voldoende om haar leven voor te geven? En hoewel Sean kennelijk ook zo zijn bedenkingen koesterde: wat als hij van mening veranderde en toch besloot om hiermee door te gaan? Zou ze dan met hem meegaan of verstandig zijn en zeggen dat hij maar alleen moest gaan? En als hij dan alleen ging en gedood werd, terwijl haar aanwezigheid misschien net het verschil gemaakt zou kunnen hebben? Zou ze dan nog met zichzelf kunnen leven?

Die zeer verontrustende gedachten werden onderbroken toen ze niet ver achter zich de hoorn van een boot hoorde. Ze keek om en zag een rib die met pruttelende motor naar haar toe kwam varen. Ian Whitfield zat aan het roer. Hij droeg een camouflagebroek en een wit T-shirt dat zijn gespierde lijf goed deed uitkomen. Hij had een honkbalpetje van de Yankees op en keek haar vriendelijk aan.

Op uiterst deskundige wijze bracht hij zijn boot langszij en zette de gashendel toen in de nulstand, terwijl zij haar peddel over het boord van de rib stak om te zorgen dat ze niet omsloeg.

‘Ian Whitfield,’ zei hij en bij wijze van groet hield hij zijn hand op.

Michelle probeerde niet te laten merken hoe verbaasd ze was.

‘Het is hier heel wat prettiger dan gisteren,’ zei hij opgewekt.

‘Dus u bent hier gisteren ook geweest?’

‘Eventjes. Ik heb een kajak gevonden met het opschrift Babbage Town , en die heb ik toen maar teruggebracht. Is er iets gebeurd?’

‘Dat was mijn kajak. Een vriendinnetje van me was omgeslagen. Uiteindelijk hebben we haar uit het water weten te krijgen.’

‘Goed werk. De stroming hier kan best lastig zijn, mevrouw... eh?’

‘Michelle Maxwell, zegt u maar Michelle.’ Ze keek even naar de overkant. ‘Hoe staat het ermee aan de andere kant van de rivier?’

‘Volgens mij heb ik helemaal niet gezegd dat ik van welke kant van de rivier dan ook kwam.’

‘Een mens hoort weleens wat. En ik hoor meer dan de meesten. Ik heb vroeger bij de Secret Service gezeten. Maar ik weet zeker dat u dat al wist.’

Hij bleef over het water uitkijken. ‘Ik heb er vroeger altijd van gedroomd om korte stop voor de Yankees te worden, maar daar had ik niet voldoende talent voor. Het dienen van mijn land was geen slechte tweede keus.’

Het verraste Michelle nogal dat de man impliciet toegaf wat hij deed voor de kost. ‘Daar ben ik het zonder meer mee eens. Meevliegen aan boord van Air Force One om de president te beschermen was een van de meest eervolle dingen die ik in mijn hele leven heb gedaan.’ En na een korte stilte voegde ze daaraan toe: ‘Ik heb een paar jongens van de Delta Force gekend die in Vietnam hadden gezeten.’ Hij wierp haar een indringende blik toe. ‘Zoals ik al zei: ik hoor meer dan de meeste mensen.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat is lang geleden.’

‘Maar dat vergeet een mens nooit.’

‘Sommige mensen wel. Ik ben het nooit vergeten.’ Hij wees naar Babbage Town. ‘Hoe gaat het aan jullie kant van de rivier?’

‘Langzaam.’

‘Ik heb me vaak afgevraagd waarom er nou uitgerekend daar een onderzoeksinstituut werd gevestigd.’

‘Recht tegenover Camp Peary, bedoelt u?’

‘Hebt u een partner meegenomen?’ zei hij zonder op haar vraag in te gaan.

‘Ja.’

‘Ik heb hem kort ontmoet. Al wist ik toen nog niet dat hij het was.’

‘Hij heeft het me verteld.’

‘De dood van Monk Turing was een heel ongelukkige gebeurtenis, maar dat is nog geen reden om ervan uit te gaan dat het moord was.’

‘U hebt mijn partner gezegd dat het zelfmoord was.’

Whitfield keek haar streng aan. ‘Nee, ik heb hem verteld dat er in en om Camp Peary vier andere zelfmoordgevallen waren geweest. En ik heb ook gezegd dat de fbi tot de conclusie was gekomen dat Monk Turing zelfmoord had gepleegd.’

‘Ik vraag me af of de fbi deze zaak nog steeds als zelfmoord beschouwt. En dan is er nog de dood van Len Rivest.’

‘Volgens de plaatselijke krant had hij een heleboel gedronken en is hij dood aangetroffen in zijn badkuip. Zo sinister klinkt dat eigenlijk niet.’

‘Twee sterfgevallen zo kort na elkaar?’

‘En gaan voortdurend mensen dood, op allerlei verschillende manieren, mevrouw Maxwell.’

Hij zag eruit, dacht Michelle, als een man die wist waar hij het over had.

‘Dat lijkt bijna een waarschuwing,’ zei ze.

‘Hoe u mijn woorden interpreteert, ligt buiten mijn macht.’ Hij gebaarde naar de overkant van de rivier. ‘De federale overheid, inclusief de marine, heeft hier een heleboel mensen gestationeerd. Die werken voor hun vaderland. Ze doen gevaarlijke dingen, ze wagen hun leven. Dat zou u toch moeten begrijpen. U hebt zelf ook uw leven gewaagd voor uw land.’

‘Dat begrijp ik inderdaad,’ zei Michelle. ‘Waar gaat dit gesprek naartoe?’

‘Helemaal nergens zo te zien. Maar vergeet niet dat dit deel van de York uiterst gevaarlijk kan zijn. Wat u ook doet, houdt u daar wel rekening mee. Prettige dag verder.’

Michelle tilde haar peddel van de rib en Whitfield trok de gashendel naar achteren, zodat hij een eindje achteruit voer, keerde toen en voer met pruttelende motor langzaam weg. Michelle liet haar kajak een halve draai maken, zodat ze de man kon nakijken terwijl hij naar de aanlegsteiger van Camp Peary voer. Whitfield keek een keer om, zag haar kijken, maar voer rustig door.

Toen hij uit het zicht was, keerde Michelle weer en peddelde langzaam weg. Ian Whitfield had haar veel gegeven om over na te denken, en een reden om bang te zijn.