·56·

Michelle zat op de brede trap naar de veranda. Horatio was al een hele tijd weg en vanuit het huis was Viggies gesnik nog steeds te horen. Toen stond Michelle eindelijk op, stapte het huis binnen en zat daar een minuut lang een naamloos deuntje te pingelen op de piano. Het gesnik hield eindelijk op. Michelle haalde diep adem en liep naar boven.

Ze nam niet de moeite om op Viggies deur te kloppen, maar liep gewoon de kamer binnen. Het meisje lag op bed, op haar buik, met haar hoofd onder het kussen. Ze trilde nog steeds over haar hele lijf en zei iets wat Michelle niet kon verstaan. Voorzichtig tilde Michelle het kussen op. Viggie was getallen aan het opzeggen, heel lange getallen.

Ze is net haar vader kwijtgeraakt en ik behandel haar als oud vuil, dacht Michelle. Ik heb nooit echt de moeite genomen om te begrijpen hoe erg ze daaronder lijdt.

Ze ging op het bed zitten en legde haar hand op Viggies rug. Onmiddellijk voelde ze het meisje verstijven.

‘Viggie, het spijt me ontzettend. Daar was echt geen enkele reden voor. En ik had er ook het recht niet toe. Ik hoop dat je het me kunt vergeven. Ik... Het gaat de afgelopen tijd niet zo goed met me. Ik heb zo mijn problemen. We hebben het daar laatst al eens over gehad. Op sommige dagen, nou... op sommige dagen gaat het beter dan op andere. En volgens mij was dit gewoon een slechte dag, echt een heel slechte dag. Maar dat had ik niet op jou mogen afreageren.’

Michelle zat naar de muur te staren en merkte niet dat Viggie zich had omgedraaid en haar lag aan te kijken. Toen Michelle haar eindelijk opmerkte, nam ze Viggie in haar armen en begon bijna net zo hard te huilen als het meisje daarnet had gedaan. En nu was Viggie degene die háár troostte.

‘Het is goed, Mick. Ik heb ook slechte dagen. Ik... ik word soms gewoon gek. Dan begrijp ik helemaal niets meer, lijkt het wel, en daar word ik zo boos om.’

Michelle begon nog harder te huilen en Viggie sloeg haar armpjes nog steviger om de vrouw heen. ‘Het is goed. Ik ben niet boos op je. Ik... vind je echt heel aardig. Je bent mijn vriendin.’

Michelle drukte Viggie even stevig tegen zich aan en tussen twee snikken door fluisterde ze: ‘Jij bent ook mijn vriendin, Viggie. Ik zal alles voor je doen. Ik zal je nooit meer verdriet doen. Dat beloof ik. Dat beloof ik echt.’

Toen Sean een uur later thuiskwam, zag hij Michelle met een rood gezicht in de woonkamer zitten.

‘Alles goed?’ zei hij snel. ‘Is er iets mis met Viggie?’

‘Het gaat prima met haar. En ook met mij.’

‘Weet je het zeker?’ zei hij aarzelend.

Ze knikte langzaam, alsof praten energie vergde die ze op dat moment gewoon niet kon opbrengen.

Hij ging naast haar zitten. ‘Nou, met mij gaat het niet zo geweldig.’ Hij vertelde haar wat er op het strand was gebeurd.

Ze pakte zijn hand vast. ‘God, Sean, hij had je wel kunnen vermoorden.’

‘Dat kan hij nog steeds.’

‘Wat doen we nu?’

‘We gaan slapen. Ik heb zo het gevoel dat we morgen een drukke dag voor de boeg hebben en een goede nacht slaap zal ons allebei goed doen.’

Jammer genoeg zou die goede nacht slaap hun geen van beiden gegund zijn.

Michelle, die altijd licht sliep, stak haar hand onder het kussen en klemde haar hand om de kolf van haar pistool toen haar kamerdeur langzaam openging. Het merkwaardige was dat ze die eerder op slot had gedaan. Dus degene die nu binnenkwam, wie het ook mocht zijn, had óf een sleutel óf was een van de beste slotenkrakers ter wereld. Ze lag met haar gezicht naar de deur en opende haar ogen een heel klein beetje, zodat ze kon zien wie er nu naar haar toe kwam lopen. Viggie droeg een lang T-shirt, dat tot over haar knieën reikte. Ze had iets in haar handen. In het maanlicht dat nu door het raam naar binnen scheen, kon Michelle haar gezicht vrij goed zien. Het meisje zag er helemaal niet uit alsof ze bang was. Integendeel zelfs. Michelle vond haar er geconcentreerd en vastberaden uitzien.

Ze bleef even naast het bed staan en legde toen langzaam het voorwerp dat ze bij zich droeg op de sprei. Een paar seconden later ging de deur dicht en nog weer een paar seconden later hoorde Michelle ook de deur van Viggies eigen kamer dichtgaan.

Ze ging onmiddellijk rechtop in bed zitten en deed de lamp op het nachtkastje aan. Toen ze het voorwerp pakte dat Viggie op de sprei had gelegd, zag ze dat het een grote geelbruine envelop was. Er zaten twee dingen in: een brief in een gewone envelop en een foto. Ze was nu zo opgewonden dat ze de gang in sloop in de kleren waar ze in had liggen slapen: een slipje en een kort hemdje. Zachtjes klopte ze op de deur van Seans kamer. Geen reactie. Ze klopte nog een keer, nu wat luider.

Ze duwde haar lippen tegen de deur. ‘Sean?’ zei ze. En daarna wat luider: ‘Sean, doe open.’

Toen hoorde ze eindelijk een paar grommende geluiden, gevolgd door wat gemompel en het piepen van een boxspringmatras. Toen ging het licht aan, kwamen er voetstappen haar kant op en ging de deur open.

Hij keek slaperig uit zijn ogen en droeg een streepjespyjama.

‘Wat is er?’ vroeg hij.

Haar lippen plooiden zich in een flauwe glimlach. ‘Heb je echt een pyjama aan als je gaat slapen?’ zei ze terwijl ze hem aanstaarde. ‘Een heuse pyjama?’

Hij stond zwijgend voor haar en terwijl de blik in zijn ogen wat helderder werd, richtte hij zijn aandacht op haar halfnaakte lichaam. ‘En jij draagt bijna niets als jij gaat slapen? Doe je dat echt?’

Ze keek hem verbaasd aan, keek even omlaag en hield toen snel haar hand voor haar borst, terwijl ze de geelbruine envelop voor haar kruis hield. Nu was Sean degene die glimlachte. ‘Nee, Mick. Voor mij kun je dat net zo goed laten. Als ik word wakker gemaakt terwijl ik net diep in slaap was, kost het me moeite om me te concentreren op borsten en...’ Hij keek snel even naar de geelbruine envelop. ‘Nou, je begrijpt wel wat ik bedoel.’ Toen ze niet reageerde en daar gewoon bleef staan met een wat gegeneerde uitdrukking op haar gezicht, voegde hij daaraan toe: ‘Was er verder nog iets, behalve dat je het belachelijk vind dat ik een pyjama aantrek als ik ga slapen?’

Michelle glipte langs hem heen en stapte de kamer binnen, ging op zijn bed zitten en gebaarde dat hij naast haar moest komen zitten. ‘Schiet op.’

Hij deed de deur dicht. ‘Mijn god, Michelle, Valerie Messaline en jij geven mij wel de indruk dat vrouwen niet erg veel waarde hechten aan het huwelijk. Of zelfs maar aan een goede maaltijd en wat voorspel voordat je aan de ruige seks begint.’

‘Hou je stomme kop en kom naast me zitten. Ik moet je iets laten zien.’

‘Dat zie ik zo ook wel, hoor!’

‘Ik kom niet om te vrijen, oké? Ik heb het over iets anders. Het is belangrijk.’

Hij zuchtte, liep naar haar toe en liet zich naast haar op het bed ploffen. ‘Oké, wat is er?’

Ze vertelde hem over Viggies bezoek aan haar kamer en liet hem zien wat het meisje op haar bed had gelegd.

Alle vermoeidheid was nu van Seans gezicht verdwenen. Hij boog zich voorover en keek aandachtig naar de brief en de foto.

‘Maar waar heeft ze die vandaan?’

‘Die moet wel van haar vader afkomstig zijn, lijkt me.’

‘Waarschijnlijk wel. Misschien heeft hij haar die gegeven voor het geval dat hem iets zou overkomen.’

‘En er is hem iets overkomen. Hij is vermoord.’

‘Dus Viggie heeft jou dit gegeven; eerst die muziek en nu dit. Waarom?’

‘Ze vindt me aardig. Ik heb haar het leven gered. Ze vertrouwt me.’ Michelle dacht aan het voorval met haar auto. ‘Ondanks alles vertrouwt ze me.’

Sean keek haar wat bevreemd aan. ‘Volgens mij heb je de spijker op de kop geslagen, Michelle. Ze vertrouwt je.’ Hij schoof de brief en de foto weer terug in de geelbruine envelop. ‘Je moet nodig eens met Viggie gaan praten. Nu meteen zelfs. Als ze je dit allemaal heeft gegeven, kan ze je de rest ook maar beter geven.’

‘Ik zal het proberen.’

Michelle liep terug naar haar kamer, trok een kamerjas aan en liep naar Viggies kamer. Tien minuten later stapte ze met een teleurgesteld gezicht Seans kamer weer binnen. ‘Ze wilde me niets vertellen en weigerde zelfs te erkennen dat ze me ooit iets had gegeven.’

Het uur daarna deden ze hun best om de betekenis van de brief en de foto te doorgronden. Uiteindelijk zei Sean: ‘Goed, Michelle. Niet dat ik het erg vind dat er een vrijwel naakte vrouw naast me in bed ligt, maar nu moet je je gaan aankleden.’

‘Wat?’ zei Michelle stomverbaasd.

‘Je hebt mij wakker gemaakt en nu gaan wij Horatio wekken. Ik wil zijn mening horen.’

Nadat ze was opgestaan en de kamer uit was gelopen, keek Sean naar de envelop. Misschien was dit eindelijk de sleutel die ze nodig hadden. Hij hoopte het maar, want ze hadden inmiddels niet veel mogelijkheden meer, en hij wilde niet dat over het hek om Camp Peary klimmen de enige mogelijkheid zou zijn die nog overbleef.