·49·

De pogingen die Sean en Michelle deden om het huis van Monk Turing te mogen doorzoeken, hadden geen succes. Het huis was afgesloten, de bewaker die Ventris er geposteerd had, had opdracht gekregen om niemand toe te laten, en niets wat ze zeiden, kon hem van mening doen veranderen.

Sean besloot over te schakelen naar een andere versnelling. ‘Ik heb nog geen kans gezien om op zoek te gaan naar een geheime kamer. Zullen we het samen nog eens proberen?’

Een paar minuten later stonden ze in de hal van het landhuis. Terwijl ze wachtten totdat de meeste mensen daar weg zouden zijn, maakten ze alvast een rondje door het huis. Ze hadden een stuk of tien kamers doorzocht en liepen net de bibliotheek uit, waar ze zelfs een aantal boeken uit de kast hadden gehaald en aan de kandelaars boven de open haard hadden getrokken om te zien of daardoor misschien een schuifmuur of verborgen draaideur zou opengaan, toen ze opschrokken van een stem.

‘Jullie doen het niet op de goeie manier. Jullie doen het helemaal verkeerd.’

Ze draaiden zich om en keken verbaasd naar Viggie, die op een fraaie bank in de grote hal zat en hen met een heel superieure blik in haar ogen aankeek.

‘Hoor jij niet op school te zitten?’ vroeg Michelle.

‘Ik ben ziek.’

‘Je ziet er anders niet ziek uit.’

‘Ik heb al mijn taken al gedaan, en mijn huiswerk ook. En ik zag jullie rondsnuffelen.’

‘We zijn helemaal niet aan het rondsnuffelen,’ zei Sean een beetje verontwaardigd.

Ze sloeg daar geen acht op. ‘Jullie zijn op zoek naar een geheime kamer, maar jullie doen het niet goed.’

‘Oké, hoe zou jij het dan doen?’ zei Sean nijdig. In reactie daarop haalde Viggie een paar vellen papier tevoorschijn die waren overdekt met getallen en formules. ‘Ik heb het al uitgerekend. Ik heb alle binnen- en buitenmaten van het huis opgenomen en die vergeleken met de daadwerkelijke fysieke configuratie.’

‘Heb je dat echt gedaan?’ zei Michelle verbijsterd. ‘Je bent nog maar tien.’

Ook daar sloeg Viggie geen acht op. ‘En ik heb iets heel interessants ontdekt.’

‘Wat dan?’ vroeg Michelle.

‘Er is een ruimte van 1,11483648 vierkante meter over.’ Ze liet hun het cijferwerk zien, maar dat was zo ingewikkeld dat Michelle en Sean het niet konden volgen.

‘Oké, juffrouw Einstein,’ zei Sean. ‘Waar is het?’

‘Op de tweede verdieping, in de westelijke vleugel naast de laatste slaapkamer rechts.’

Sean liet dat tot zich doordringen. ‘Wacht eens even, dat is vlak naast de slaapkamer waar ik gelogeerd heb.’

Viggie zette haar handen op haar heupen en wierp hem een indringende blik toe. ‘Jee, dat had je dan toch wel mogen opmerken, meneer Einstein.’

Sean liep de trap op en Michelle en Viggie liepen snel achter hem aan.

Een minuut later stonden ze op de tweede verdieping aandachtig naar een blinde muur te kijken.

‘Hou jij een oogje in het zeil,’ zei Sean terwijl hij de gang afspeurde. Hij begon de muur met zijn vingers af te tasten om te zien of er ergens een spleet in het hout zat, of een verborgen hefboom, zoals in het andere landhuis. Tien minuten later keek hij geërgerd op. ‘Ik kan niets vinden. Wil jij het ook proberen?’ vroeg hij aan Michelle. En na nog eens tien minuten zei die: ‘Niets.’

‘Viggie, weet je zeker dat het hier was?’ vroeg Sean.

‘Absoluut,’ zei ze kortaf.

‘Nou, dan is het óf gewoon een loze ruimte en geen geheime kamer, óf er is een andere manier om de deur open te maken.’

‘Sean, je zei toch dat het naast je oude slaapkamer is?’ zei Michelle. ‘Laten we het dan van daaruit eens proberen.’

‘Goed idee!’ Hij liep als eerste de slaapkamer binnen en begon op de muur te tikken. ‘Het klinkt hol,’ zei hij. Opnieuw zocht hij op de tast de muur af, maar ook dit keer vond hij niets. Ze gingen naar de kamer aan de andere kant van de loze ruimte, maar die was afgesloten.

‘Oké, wat nu? We kunnen geen gat in de muur maken zonder dat iemand dat opvalt,’ zei Michelle. ‘En als er een geheime kamer is, wat dan nog? Die is waarschijnlijk net zo leeg als die geheime kamer in die ruïne.’

‘Michelle, we hebben het hier al over gehad. Als Rivest gelijk had en er lopen hier inderdaad spionnen rond, dan gebruiken ze die kamer misschien ergens voor.’

‘Spionnen!’ riep Viggie uit.

‘Dat moet je niet doorvertellen, hoor,’ zei Sean waarschuwend.

‘En waar zouden spionnen die kamer dan voor gebruiken?’ vroeg Michelle.

‘Als ik dat wist, probeerde ik niet binnen te komen,’ snauwde Sean.

‘Nou, het ziet er niet naar uit dat dat ons nu gaat lukken.’ Ze keek naar Viggie. ‘Bedankt, hoor. Sean en ik waren hier nooit achter gekomen.’

Viggie straalde.

Een tijdje later, nadat Michelle hem had verteld dat Champ toestemming had gegeven, nam Horatio zijn intrek in een lege kamer in het landhuis in Babbage Town.

‘Verbazingwekkend,’ zei hij.

‘Zelfs genieën veranderen weleens van gedachten,’ merkte ze op.

‘Nee, het verbaast me dat je hem daarom gevraagd hebt. Ik ben eigenlijk stomverbaasd zelfs.’

‘Hoe weet je dat ik het hem heb gevraagd?’

‘Ik ben hier de psycholoog, oké? Dat weet ik gewoon.’

Nadat hij zijn spullen had uitgepakt, vroeg Horatio of Sean naar zijn kamer wilde komen. Daar bracht hij hem op de hoogte van wat South Freeman had verteld over Camp Peary en de Duitse krijgsgevangenen die daar werden vastgehouden in de tijd dat de marine het beheer over het terrein had. Hij vertelde ook over het telefoongesprek dat hij met Hazel Rose had gevoerd.

Sean liet dat laatste even tot zich doordringen. ‘Wat denk jij?’

‘Wat ik ervan denk? Ik denk dat Michelles moeder een liefdesrelatie heeft gehad met die militair.’

‘Dat had ik zelf ook wel door. Ik bedoel: in hoeverre zou dat iets te maken kunnen hebben met Michelles plotselinge persoonlijkheidsverandering?’

‘Dat weet ik niet goed,’ gaf Horatio toe.

‘Heeft Rose gezegd wanneer die militair is opgehouden met die bezoekjes?’

‘Nee. Maar eigenlijk heb ik daar ook niet naar gevraagd.’

De twee mannen keken elkaar strak aan. ‘Jij denkt dat Michelle iets heeft gezien, hè?’ zei Sean na een lange stilte. Horatio knikte langzaam.

‘Maar wat dan?’

‘Het is alleen maar speculatie, maar het zou iets... ergs geweest kunnen zijn. Misschien heeft ze haar moeder wel met die vent in bed zien liggen. Maar wat ik werkelijk denk, is zelfs nog erger. Haar broer Bill geloofde niet dat dat mogelijk was, maar ik heb het vermoeden dat Michelle weleens seksueel misbruikt zou kunnen zijn.’

Sean wierp hem een sceptische blik toe.

‘Met goedvinden van haar moeder? Ga toch weg!’

‘Wie weet? Als haar moeder echt dol op die vent was? Eerlijk, ik heb al zoveel gezien dat ik niet snel meer verbaasd sta. En misschien heeft ze er geen weet van gehad, of wilde ze het niet weten zolang die man maar langs bleef komen voor háár.’

‘Als dat het geval is, is dat echt walgelijk geweest van die moeder. Wat zou dat voor invloed hebben op een meisje van zes?’

‘Haar moeder in bed zien liggen met een andere man? Dat hangt ervan af hoeveel het kind van de situatie begrijpt, en wat het ermee doet. Op die leeftijd heeft ze er misschien niet veel meer van begrepen dan dat er een vreemde man met haar moeder in bed lag. En misschien heeft haar moeder dat op de een of andere manier snel weten “uit te leggen”. Maar seksueel misbruik? Dat zou in allerlei opzichten echt een verwoestende uitwerking gehad kunnen hebben, vooral als haar moeder dat heeft toegelaten.’

‘Ik kan dit niet geloven, Horatio. Michelle heeft heel veel succes gehad in haar leven. Zou ze dat allemaal bereikt kunnen hebben terwijl ze zo’n last met zich mee zeulde?’

‘Ja, hoor. Soms maakt een verleden van seksueel misbruik mensen ongelooflijk gedreven, en al die ambitie zorgt er dan voor dat ze een heleboel bereiken. Maar onder die glanzende carrière staan de zaken er heel anders voor. Zoiets betekent dat haar leven zwaar uit balans is. En op een gegeven moment kan zo’n gebrek aan innerlijk evenwicht alles te gronde richten.’

‘Dat klinkt een beetje als wat Michelle is overkomen,’ merkte Sean op.

‘Dat weet ik.’

Sean keek snel even uit het raam. ‘Wat als Michelle haar moeder met een andere man in bed heeft zien liggen, of door die vent misbruikt is, en ze haar vader daarover verteld heeft?’

Horatio zuchtte diep. ‘Dan worden de psychische gevolgen werkelijk ernstig. Maar Hazel heeft wel gezegd dat die militair op een gegeven moment gewoon niet meer langskwam. Misschien was hij niet meer in staat om te komen.’ En na een korte stilte zei hij zenuwachtig: ‘Misschien was hij wel dood.’

‘Wacht eens even. Een militair!’ gooide Sean eruit. ‘Die vent die ze in die bar in elkaar heeft geslagen had nogal militair aandoende kleren aan.’

‘Dat zou dan kloppen,’ zei Horatio langzaam.

‘Waarom zou dat dan kloppen? Wat bedoel je?’

‘Zoals je weet heb ik allerlei mensen gesproken die in de loop der jaren met Michelle hebben samengewerkt, en ook met vrienden en atleten met wie ze in hetzelfde team heeft gezeten. Sommigen van hen vertelden dat ze vaak in ruzies verzeild raakte.’

‘Laat me eens raden. Dat waren allemaal ruzies met militairen?’

‘Ja, voor zover ik kon achterhalen dan.’

‘Dus dan is er inderdaad een verband, Horatio. Dus moeten we erachter zien te komen of die militair iets is overkomen.’

‘Ik weet niet zeker of dat wel zo’n goed idee is,’ zei Horatio.

‘Sinds wanneer is de waarheid geen goed idee?’

‘Dat zou je verbazen. Dit is anders dan dat detectivewerk van jou, Sean. Dit gaat over wat er zich in iemands hoofd heeft afgespeeld. Soms kan de waarheid meer kwaad dan goed doen.’

‘In elk geval denk ik dat wij het moeten weten om te kunnen beslissen wat ons te doen staat. Je hebt gezegd dat je haar onder hypnose wilde brengen. Als je dat doet en je begint haar allerlei vragen te stellen, dan kom je misschien ergens uit waar je helemaal niet wilt zijn. Voordat je aan zoiets begint, kun je maar beter van alle feiten op de hoogte zijn.’

‘Daar heb je gelijk in,’ zei Horatio. ‘Dat moet ik inderdaad wel weten voordat ik haar onder hypnose breng. Maar hoe kom ik daarachter?’

‘Krantenarchieven zijn altijd een goede plek om te beginnen. Ik durf te wedden dat South Freeman wel een kennis heeft, die weer een kennis heeft in Tennessee die ons daarbij zou kunnen helpen.’

‘Ik zal hem bellen.’

Er werd op de deur geklopt. Het was Michelle. Het viel haar onmiddellijk op hoe somber ze keken.

‘Jullie zien eruit alsof jullie een begrafenis aan het voorbereiden zijn en tegelijkertijd ook klaarstaan om ten strijde te trekken,’ zei ze.

‘Horatio was me aan het vertellen over zijn gesprek met South Freeman,’ zei Sean snel. ‘Het ziet ernaar uit dat die vliegtuigen een stel bijzonder interessante mensen naar Camp Peary hebben gebracht... mensen die daar officieel nooit geweest zijn. Buitenlandse staatshoofden, rebellen, misschien zelfs mensen die in het buitenland een staatsgreep aan het voorbereiden waren. Ze hebben in Camp Peary een “zwart terrein” voor geheime diplomatie.’

‘Interessant, en als Monk Turing daar iets van heeft gezien, zou hem dat weleens fataal geworden kunnen zijn,’ zei Michelle.

‘En dat is niet alles,’ ging Sean verder. ‘Voordat Camp Peary bestond, had de marine daar een kamp voor Duitse krijgsgevangenen.’

‘Duitse krijgsgevangenen?’ zei Michelle. ‘Dat is merkwaardig. Champ heeft me een bierpul laten zien die Monk voor hem had meegenomen uit Duitsland.’

Sean ging rechtop zitten. ‘Is Monk Turing in Duitsland geweest?’

‘Nou, daar kan ik niet honderd procent zeker van zijn zonder zijn paspoort gezien te hebben, maar hij heeft die bierpul meegenomen van die reis naar het buitenland die hij heeft gemaakt toen hij hier werkte.’

‘Duitsers in Camp Peary en Monk die een bezoek aan Duitsland heeft gebracht,’ zei Sean peinzend.

‘Het is waarschijnlijk gewoon toeval,’ zei Horatio. ‘Ik bedoel, we hebben het nu over iets wat meer dan zestig jaar geleden is gebeurd, lang voordat Camp Peary zelfs maar bestond.’

Sean leunde achterover. ‘Je hebt waarschijnlijk gelijk. Maar als ik eens met sheriff Hayes ga praten, kan ik natuurlijk wel proberen erachter te komen of Monk in Duitsland is geweest. Misschien heeft hij Ventris wel zover weten te krijgen dat hij even in Monks paspoort mocht kijken.’ En na een korte stilte vroeg hij aan Michelle wat Champ verder nog had verteld.

Michelle vertelde hem de rest van het verhaal en voegde daaraan toe: ‘En hij is heel duidelijk smoorverliefd op mij. Hij lijkt wel een schooljongen.’

‘Geef hem maar een dreun als hij iets probeert,’ zei Sean streng, wat hem een geïnteresseerde blik van Horatio opleverde.

‘Dat zou misschien nog niet eens zo eenvoudig zijn. Hij doet aan taekwondo en hij heeft een zwarte band.’

‘Ja, en hij vliegt ook nog zijn eigen vliegtuig. Dat heb ik van Alicia gehoord.’

‘Het is niet zijn eigen toestel. Het is van Babbage Town. Morgenochtend ga ik een eindje met hem vliegen.’

Sean sprong op en keek haar bezorgd aan. ‘Is dat nou wel verstandig?’

‘We proberen toch informatie los te krijgen uit de mensen hier?’

‘Ik weet niet zeker of ik het wel zo’n goed idee vind dat je met die vent alleen bent op vijf kilometer hoogte.’

‘Ik ben niet van plan om me aan te sluiten bij de Mile High Club, als je dat soms bedoelt.’

‘Ik weet dat hij een alibi heeft voor het tijdstip waarop Rivest is vermoord, maar toch...’

‘Misschien ook wel niet,’ viel Michelle hem in de rede.

‘Hoe bedoel je? Ik heb het in het computerlogboek nagekeken,’ zei Sean. ‘Hij heeft tot drie uur ’s nachts in Barak Twee met die verdomde niet-klassieke computer zitten spelen, dat ding dat de wereld zoals wij die kennen met piepende remmen tot stilstand zal laten komen.’

‘Champ heeft de dagelijkse leiding hier. Waarschijnlijk heeft hij overal de sleutel van en heeft hij ook toegang tot elk computersysteem hier. En dan is hij ook nog hyperintelligent. Je gaat me toch niet vertellen dat zo iemand niet in staat zou zijn om een eenvoudig computerlogboek aan te passen?’

Seans gezicht betrok. ‘Daar had ik nog niet aan gedacht.’

‘Heb je ook iemand gesproken die daar die nacht is geweest en die kan bevestigen wat in het computerlogboek staat?’ vroeg Michelle.

‘Nee, maar daar ga ik nu onmiddellijk naar op zoek. Goeie vangst, Michelle.’

‘Zo nu en dan doe ik weleens iets goed.’

‘Maar ik vind het echt geen prettig idee dat je samen met die vent in een vliegtuig gaat zitten.’

‘Dat weet ik, maar je komt er wel overheen.’

Sean wierp haar een nijdige blik toe. ‘En ik ben nog iets te weten gekomen,’ zei hij. ‘Weet je nog dat ik allerlei mensen heb gevraagd of ze in de nacht waarin Rivest is vermoord iets ongewoons hebben gezien?’

‘Ja,’ zei Michelle. ‘Hayes heeft dat ook gedaan. En niemand heeft iets bijzonders gezien.’

‘Nou, ik ben teruggegaan en heb de vraag iets anders geformuleerd. Deze keer heb ik gevraagd of ze hoe dan ook iemand in de buurt van Rivests huis hebben gezien, dus ook mensen die daar wel degelijk iets te zoeken hadden.’

‘Dat snap ik niet,’ zei Horatio.

‘Hij bedoelt andere wetenschappers, bewakers en dergelijke,’ kwam Michelle tussenbeide.

‘En schoonmakers,’ zei Sean. ‘En om een uur of een ’s nachts heeft een van de bewakers iemand van het schoonmaakpersoneel gezien die een wagentje met wasgoed voor zich uit duwde en over de weg naar Barak Drie liep.’ Ze keken hem nu allebei vragend aan. ‘Snappen jullie dat dan niet? Wat is beter geschikt om een stel natte handdoeken, badmatjes en een gootsteenontstopper mee te nemen dan een wagentje dat voor wasgoed is bedoeld?’

Michelle was de eerste die de stilte verbrak. ‘Iets beters is er niet. Nou, dat is ook heel goed werk van jou, Sean.’

‘Dus iemand van het schoonmaakpersoneel heeft Rivest vermoord?’ zei Horatio langzaam.

‘Nee, het lijkt me aannemelijker dat de dader zich als iemand van het schoonmaakpersoneel heeft verkleed. Ik ben bij de wasserij gaan kijken, en daar zijn die nacht geen handdoeken, badmatjes of afvoerontstoppers langs gebracht.’

‘Als dat het geval is, dan is Rivest dus vermoord door een vrouw,’ zei Horatio. ‘Ik bedoel dat het voor een vrouw toch veel eenvoudiger zou zijn om zich als schoonmaakster te verkleden dan voor een man?’

Sean schudde van nee. ‘Je hebt mij niet horen zeggen dat het om een schoonmaakster ging. Degene die me dit heeft verteld, zei dat het een man was. Ik heb het nagevraagd bij de chef van de schoonmaakdienst en er werken hier ongeveer net zoveel mannen als vrouwen als schoonmaker. Maar een vrouw zou natuurlijk een lange broek aan kunnen trekken en doen alsof ze een man was.’

‘Dus we moeten erachter zien te komen wie er die nacht dienst had,’ zei Michelle.

‘Ja en nee,’ zei Sean. ‘We gaan in elk geval die lijst halen en die goed onder de loep nemen, maar ik denk dat het ook iemand van buitenaf geweest zou kunnen zijn die vermomd als schoonmaker het terrein op is gekomen om de moord te plegen. Zoals ik al eerder heb gezegd, wordt het terrein veel minder goed bewaakt dan je op het eerste gezicht zou denken. Als je een uniform aantrekt en een identiteitskaart hebt die er beetje goed uitziet, zal niemand je tegengehouden.’

‘Of het zou iemand kunnen zijn die hier in Babbage Town werkt en zich als schoonmaker heeft vermomd,’ voegde Michelle daaraan toe.

‘Precies. En die mogelijkheid lijkt me nog veel onheilspellender.’

‘Was die schoonmaker lang of kort, dik of dun?’

‘Omdat hij voorovergebogen liep om dat karretje voor zich uit te duwen en het nogal donker was, heeft de bewaker dat niet goed kunnen zien.’

‘Geweldig,’ zei Michelle. ‘Heerlijk toch, die ooggetuigenverklaringen.’

Sean draaide zich om en maakte aanstalten om de kamer uit te lopen.

‘Waar ga jij naartoe?’ vroeg Michelle.

‘Ik ga proberen erachter te komen of ons plaatselijke genie, Champ Pollion, ook werkelijk in Barak Twee is geweest, en of hij misschien een wasserijwagentje vol met bewijsmateriaal voor zich uit heeft geduwd nadat hij Len Rivest in zijn eigen bad had verdronken.’