·18·

Horatio Barnes zat aan zijn met computeruitdraaien bezaaide bureau. Hij was op zoek naar krantenartikelen over het kleine plaatsje in Tennessee waar Michelle had gewoond toen ze zes jaar oud was. Het was echt verbazingwekkend wat je tegenwoordig allemaal van het internet kon halen. Te oordelen naar de gevallen waarmee hij geconfronteerd werd, vooral onder jonge mensen, was het zelfs veel te veel, besefte hij.

Van Bill Maxwell had hij gehoord dat Michelles broers toen ze zes jaar oud was allemaal het huis al uit waren, want Michelle was twaalf jaar jonger dan haar jongste broer. De jongens waren snel achter elkaar geboren, vier zonen in vier jaar. Michelle zou weleens een ongelukje geweest kunnen zijn, dacht Horatio peinzend. Of misschien hadden meneer en mevrouw Maxwell altijd al een meisje willen hebben, en hadden ze besloten om het nog één keer te proberen. En dat had hun Michelle opgeleverd, een dochter die toen ze nog maar zes jaar oud was een radicale persoonlijkheidsverandering had ondergaan.

Wat hij in al deze stapels papier probeerde te vinden, was de reden waarom Michelle van uiterst keurig plotseling zo enorm slordig was geworden, waarom ze van open en vriendelijk naar verlegen en teruggetrokken was gegaan, en van vol vertrouwen naar argwanend. De krantenartikelen hadden hem weinig aanknopingspunten geboden. Maar daar was hij niet opgehouden. Hij had zelfs een paar relaties gebeld en wat informatie weten te bemachtigen uit haar personeelsdossier bij de Secret Service.

Daarin stonden alle karaktertrekken opgesomd waarvan hij toch al wist dat ze die had: ze was een controlfreak, hard voor haar ondergeschikten maar nog harder voor zichzelf, en volstrekt onkreukbaar. Stuk voor stuk kenmerken van een goede federaal agent. Volgens haar dossier kon ze goed met anderen samenwerken, en in zo’n mannenwereld als de Secret Service was dat voor een vrouw niet eenvoudig. In de loop der jaren had ze haar angsten en haar onvermogen om anderen te vertrouwen, kennelijk van zich af weten te zetten en anders was ze er in elk geval in geslaagd om die in bedwang te houden. De twee agenten met wie hij over haar had gesproken, hadden opvallend gelijkluidende dingen gezegd. Beide mannen hadden verklaard dat ze haar hun eigen leven zouden toevertrouwen, maar dat ze er nooit in waren geslaagd om de raadselachtige persoon achter het kogelvrije vest en het Glock-pistool te leren kennen.

Het olympische team waar ze deel van had uitgemaakt, had bestaan uit vier personen. Horatio was er in geslaagd om een van die vrouwen op te sporen. Ze had jarenlang samen met Michelle getraind en samen met haar over miljoenen meter water geroeid om die illustere gouden plak te bemachtigen.

In plaats daarvan hadden ze zilver gehaald en Horatio vroeg zich af of Michelle dat als een mislukking had beschouwd. Hij hoopte maar van niet, maar het leek hem niet waarschijnlijk dat ze een tweede plaats als een triomf zou beschouwen.

Hij had wel eerder zulke cliënten als Michelle gehad, en hij had ze allemaal graag willen helpen, maar bij Michelle was dat verlangen om te helpen nog veel sterker. Misschien kwam dat doordat ze haar leven op het spel had gezet voor haar land, of doordat ze de goede vriendin was van Sean King, een man voor wie hij meer respect had dan voor de meeste andere mensen die hij kende. Of misschien kwam het doordat hij in haar een gekwetstheid bespeurde die zo diep was dat hij haar alleen maar wilde helpen om daaroverheen te komen, als dat tenminste mogelijk was. Ze had de wereld een hoop te bieden en zou nog veel meer te bieden hebben als ze zich van deze zware last zou weten te ontdoen. En er was nog een reden, een reden waarover hij het niet met Sean en Michelle had gehad. Mensen die probeerden een eind aan hun leven te maken, hoe amateuristisch dan ook, werden daar vaak beter in, met als gevolg dat ze bij de derde, vierde of zesde poging wél op een tafel in het mortuarium terechtkwamen, terwijl een patholoog-anatoom in hun inwendige organen stond te prikken. Hij kon niet toelaten dat Michelle Maxwell zo aan haar eind zou komen. Binnenkort had hij een week vakantie. Hij was van plan geweest om samen met een paar vrienden te gaan duiken in Californië, maar in plaats daarvan ging hij online en kocht een vliegtuigticket naar Nashville.

Michelle hoorde de voetstappen weer, precies om één uur ’s nachts. Ze stond op en glipte snel de deur uit. Nu had ze nog een reden om erachter te komen wat Karl in zijn schild voerde. Ze hoopte maar dat het een misdrijf zou zijn waar een flinke straf op stond. Terwijl ze door de donkere gang liep, schatte ze het tempo in van de licht weergalmende voetstappen voor haar. Aan het eind van de gang brandde licht. Stapje voor stapje sloop ze verder totdat ze kon zien waar het licht vandaan kwam. Het kwam uit de apotheek. Er was daar iemand binnen. Toen de man langs het glazen ruitje in de deur liep, zag ze dat het Karl niet was. Het was het mannetje dat ze daar al eerder had gezien.

Nogal laat om medicijnen te gaan uitdelen.

Ze vroeg zich af wat ze nu moest doen. Terwijl ze daar stond, zag ze iemand anders naar de deur van de apotheek lopen. Karl keek behoedzaam om zich heen, stapte toen naar binnen en duwde de deur achter zich dicht.

Om het zo goed mogelijk te kunnen zien, sloop Michelle zo ver naar voren als ze maar durfde. En toen schoot haar iets te binnen. Wat had Karl hier op dit uur van de nacht eigenlijk te zoeken? Hij had dagdienst gehad. Tijdens haar verblijf hier was het Michelle opgevallen dat het personeel diensten van twaalf uur draaide en dat er ’s ochtends en ’s avonds om acht uur van ploeg gewisseld werd. Karl had al vijf uur geen dienst meer. Maakte hij nu overuren, persoonlijke overuren misschien?

Voordat ze ook maar iets had gezien, hoorde Michelle het al, het licht piepende geluid van rubber op linoleum. Aanvankelijk dacht ze dat het de gymschoenen waren die het verplegend personeel hier droeg, maar toen zag ze dat er een rolstoel aan kwam rijden. Sandy had al haar kleren aan en reed de rolstoel efficiënt de gang door. Toen bleef ze staan en hield haar blik strak op de deur van de apotheek gericht. Michelle deed snel een stap naar achteren toen Sandy plotseling haar hoofd omdraaide en haar kant uit keek. Toen ze een minuut later weer om de hoek durfde te kijken, was Sandy verdwenen. Een paar minuten later liepen Karl en de andere man de apotheek uit, waarbij de laatste achter zich afsloot. Gelukkig liepen ze daarna allebei de andere kant op, weg van Michelle.

Zodra ze hun voetstappen niet meer kon horen, liep ze voorzichtig naar de apotheek toe. Het verbaasde haar dat ze beide mannen met lege handen de apotheek uit had zien lopen. Wat was hier aan de hand?

Toen richtte ze haar aandacht op de andere gang, die naar Sandy’s kamer leidde. Met kleine, vrijwel geruisloze stapjes en haar rug plat tegen de muur gedrukt, schuifelde ze de gang door. Ze bereikte Sandy’s kamer. Het was donker. Ze tuurde door het raampje en hoewel het donker was, kon ze Sandy nog net op bed zien liggen. De vrouw deed duidelijk alsof ze sliep, maar waarom had ze naar de apotheek zitten kijken? Zat ze soms samen met Karl in het complot, wat voor een complot dat dan ook mocht zijn? Michelle wilde dat niet geloven, maar ze kon die mogelijkheid ook niet helemaal uitsluiten.

Vol vragen waarop ze geen antwoord had, sloop ze stilletjes weer naar haar kamer toe. Het kostte haar moeite om in slaap te vallen en terwijl ze een paar uur lang lag te woelen en te draaien gingen er in koortsachtig tempo allerlei theorieën door haar heen, de ene nog onwaarschijnlijker dan de andere, die zouden kunnen verklaren wat ze had gezien.

Ze werd vroeg wakker en ging naar beneden om te ontbijten. Daarna woonde ze een van de groepstherapieën bij die Horatio voor haar geregeld had, en toen ze daarmee klaar was, had ze een gesprek met een andere therapeut. Ze vroeg zich af of Horatio Barnes haar had laten zitten, en half en half hoopte ze dat dat zo was. Of Sandy had niet op de lijst gestaan voor deze groepstherapie, of ze had besloten er niet aan mee te doen. Toen ze klaar was, liep Michelle snel naar Sandy’s kamer en trof haar daar aan. Samen met een paar andere mensen.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze. Een arts, twee verpleegsters en een bewaker stonden om Sandy’s bed. De vrouw lag wild te schokken en stootte een luid gekreun uit.

Een van de verpleegsters draaide zich om. ‘Gaat u alstublieft terug naar uw kamer.’

De bewaker stapte naar haar toe. ‘En wel nu,’ zei hij.

Michelle draaide zich om en liep weg. Maar niet ver.

Een paar minuten later werd haar geduld beloond. Het groepje liep Sandy’s kamer uit en kwam langs haar heen. Sandy lag op een brancard gebonden en er stak een infuus uit haar arm.

Haar Secret Service-opleiding nam het over en Michelle liet haar blik van Sandy’s armen naar haar handen gaan, en wat ze daar zag, vond ze hoogst merkwaardig. Sandy had haar uiterlijk altijd zo goed verzorgd.

Ze wachtte totdat het groepje uit het zicht was voordat ze snel naar Sandy’s kamer liep en de deur achter zich dichttrok. Ze wist niet eens waarom ze dat deed, of misschien ook eigenlijk wel. Ze voelde zich een beetje schuldig omdat ze van Sandy’s ziekte gebruikmaakte om haar kamer te doorzoeken, maar heel erg schuldig voelde ze zich nou ook weer niet.

Lang was ze niet bezig, want de vrouw bewaarde hier maar weinig persoonlijke bezittingen. De kleren in de kleerkast waren duidelijk ontworpen door een goede designer, en geen confectie, dat kon zelfs iemand die zo weinig van kleren wist als Michelle wel zien. Die vrouw had geld. Michelle vroeg zich af wat Sandy verder nog had, want nergens waren foto’s van familie of vrienden te bekennen. Die had Michelle zelf trouwens ook niet meegenomen, maar door de liefdevolle manier waarop Sandy over haar overleden man had gesproken, zou je toch denken dat ze op zijn minst een fotootje van hem zou hebben neergezet. Maar omdat het allemaal zo afschuwelijk geëindigd was, wilde ze daar misschien niet aan herinnerd worden.

Ze keek de kamer rond en haar blik bleef op de bloemen rusten. Ze nam het tafeltje waar die op stonden eens aandachtig op en streek met haar vinger over de korreltjes aarde waarmee het tafelblad bezaaid was. Ze keek naar de vloer, en zag ook daar een paar korreltjes aarde liggen, al waren het er niet veel. Dat was wat haar zo was opgevallen aan Sandy’s handen. Dat ze zo vuil waren. Alsof ze...

Michelle rende naar de andere kant van de kamer, ging vlak naast de deur staan en drukte haar rug plat tegen de muur. Er stond iemand op de gang. Langzaam ging de deur open. Michelle liet zich door haar knieën zakken, zodat degene die nu binnenkwam, haar niet door het ruitje heen zou kunnen zien.

Toen de persoon de kamer binnenstapte en naar het bed liep, stapte Michelle stilletjes om de deur heen en de gang in. Ze keek snel even achterom en zag Karl naar Sandy’s bed lopen. Ze rende de gang door, naar de verpleegsterspost toe.

‘Ik zag net iemand Sandy’s kamer binnensluipen. Volgens mij hoort die daar niet te zijn, want Sandy is ziek,’ zei ze tegen de verpleegster daar. De vrouw stond onmiddellijk op en liep snel gang in.

Michelle vluchtte terug naar haar kamer en liep bijna tegen Cheryl aan, die net aan haar rietje lurkend de kamer uit kwam. Michelle wilde niet alleen zijn als Karl haar kwam opzoeken om het haar betaald te zetten dat ze hem erbij gelapt had. Ze kon er niet op rekenen dat de verpleegster hem niet zou vertellen van wie ze had gehoord dat hij zich in Sandy’s kamer bevond. Misschien zou de vrouw zelfs wel boos zijn op Michelle omdat die haar naar Sandy’s kamer had gestuurd terwijl het alleen Karl maar was. Zoals die klootzak zelf al had gezegd, kon hij hier eigenlijk gaan en staan waar hij maar wilde.

‘Hé, Cheryl, heb je soms zin om wat te praten of zo?’

Cheryl hield even op met lurken en keek Michelle aan alsof ze haar voor het eerst zag.

Snel begon Michelle te praten. ‘Ik bedoel: we delen per slot van rekening een kamer en eigenlijk kennen we elkaar nog maar nauwelijks. En volgens mij staat er ergens in het cliëntenhandboek dat het heel therapeutisch is als we allemaal proberen wat wezenlijke interactie met elkaar te krijgen. Je weet wel: een goed gesprek van vrouw tot vrouw.’

Michelles uitnodiging was zo duidelijk niet gemeend dat Cheryl een keer extra hard aan haar rietje zoog en toen zonder iets te zeggen langs haar heen liep. Michelle stapte de kamer binnen en ging met haar rug tegen de deur staan. Eigenlijk wilde ze nu heel graag met Sean praten. Nee, ze wilde dat Sean hier was. Jezus, als het moest, zou ze zelfs genoegen nemen met Horatio Barnes. Maar nadat dat nare onderkruipertje haar met zijn aanhoudende barrage van persoonlijke vragen echt een rotgevoel had weten te bezorgen, had hij zijn gezicht niet meer laten zien.

Er gingen twintig minuten voorbij zonder dat Karl achter haar aan kwam. In lichamelijk opzicht was ze niet bang voor de man. Ze had hem al ingeschat als een bullebak die er als een haas vandoor zou gaan zodra hij voor de eerste keer een hardere klap terugkreeg dan hij zelf had uitgedeeld. Maar hij kon haar wel op een andere manier kwaad doen: door beschuldigingen tegen haar te uiten. Of door wat gestolen medicijnen onder haar matras te verstoppen. Als de mensen hém zouden geloven in plaats van haar, wat zou er dan gebeuren? Zou ze hier dan tegen haar wil worden vastgehouden? Zou ze dan gearresteerd worden? Zou er dan alsnog een aanklacht wegens geweldpleging tegen haar worden ingediend? Zou ze dan een paar jaar de gevangenis in moeten? Haar kin zakte op haar borst toen een afschuwelijke depressie als een loden gewicht op haar schouders kwam te rusten.

Sean, haal me hier weg. Kom me redden, alsjeblieft. Maar toen drong het tot haar door dat ze zich hier uit eigen vrije wil bevond. Ze had zichzelf aangemeld en ze kon zichzelf ook zo weer afmelden. Ze kon hier nu op dit moment al weggaan. Ze kon naar de flat gaan die Sean voor hen beiden had gehuurd en daar een dagje blijven om tot rust te komen voordat ze naar hem toe ging. Waarschijnlijk zou hij haar hulp inmiddels goed kunnen gebruiken. Als hij met een zaak bezig was, moest ze hem immers vroeg of laat altijd te hulp komen.

Haar depressie verdween al even snel als die gekomen was. Ze stapte de deur uit en liep bijna tegen een verpleegster aan die voor haar deur stond.

Michelle knipperde met haar ogen en deed een stap naar achteren. ‘Ja?’

‘Michelle, Sandy wil je spreken.’

‘Sandy? Gaat het goed met haar?’

‘Haar toestand is stabiel. En ze wil je spreken.’

‘Wat is er met haar aan de hand? Ze zag er heel ziek uit.’

‘Daar mag ik helaas niets over zeggen.’

‘Nee, dat zal wel niet,’ mompelde Michelle binnensmonds terwijl ze achter de vrouw aan door de gang liep. Maar toen begon ze sneller te lopen. Ze wilde Sandy graag zien. Heel graag zelfs.