·67·

Het vliegtuigje werd bijna volledig gevuld door de vracht uit de truck. Maar nu de stoelen waren verwijderd en in de hangar waren opgeslagen, beschikte de Cessna over meer dan voldoende laadruimte. Champ Pollion stapte in de cockpit en maakte het toestel gereed voor het opstijgen. Op het vliegveld was niemand te bekennen en er was geen luchtverkeersleider om hem in de gaten te houden.

Zelfs nu het harder begon te regenen en de wind steeds sterker werd, verwachtte hij niet dat het hem moeite zou kosten om op schema te blijven. De mannen hadden nu alle vracht in het toestel geladen, op een paar grote balen na, die ze in de truck hadden laten liggen. Ze reden weg en verdwenen snel in het donker.

Nadat Champ snel en geroutineerd zijn checklist had afgewerkt, zette hij een schakelaar om, zodat de motor brullend tot leven kwam. Hij had net zijn koptelefoon opgezet toen het portier met een ruk open werd getrokken en Michelle haar hoofd om de hoek stak.

‘Hé, Champ, heb je ruimte voor een passagier?’

Verbijsterd zat hij haar een paar seconden aan te gapen, alsof ze gewoon niet echt kón zijn. Toen schoot zijn hand naar het wapen aan zijn riem, maar Michelle was sneller. De stomp kwam zo hard aan dat Champ opzijzakte in zijn stoel terwijl het bloed uit zijn neus spoot.

Hij liet zich over de stoel van de copiloot heen rollen, duwde het andere portier open en viel het toestel uit. Michelle dook achter hem aan. Ze was beslist niet van plan om hem de kans te geven zijn pistool te trekken.

Champ viel op de grond en Michelle sprong onmiddellijk boven op hem. Toen hij probeerde overeind te krabbelen, gaf ze hem zo’n harde trap tegen zijn slaap dat hij meteen weer tegen de grond sloeg. Zijn been schoot uit en haakte haar pootje, zodat ze achteruittuimelde en tegen het toestel smakte. De Cessna stond nu te trillen en de motor rukte onrustig aan de remmen, die het enige waren wat hem nu nog in bedwang hield.

Nu slaagde Champ erin zijn pistool te trekken, maar Michelle schopte het meteen uit zijn hand. Een seconde later gaf hij haar een stomp in haar zij, zodat er een scheut van pijn door haar nog steeds gevoelige ribben ging. Vrijwel onmiddellijk daarna werd de vuist gevolgd door een voet, en terwijl ze op de grond smakte en meteen weer opkrabbelde, drong het tot Michelle door dat ze hier met een geduchte tegenstander te maken had. Champ Pollion was geen Karl, de al wat oudere huurmoordenaar die een nieuw leven was begonnen als verpleger, en ze bevond zich nu al evenmin in een gore kroeg waar ze het moest opnemen tegen een reus met de snelheid van een slak.

Terwijl de propeller steeds harder begon te draaien, stonden ze tegenover elkaar.

‘Wat spook jij hier uit?’ riep Champ.

‘Ik hou je staande,’ brulde Michelle. ‘Zoals een goed staatsburger hoort te doen als hij iemand een misdrijf ziet plegen.’ En terwijl ze dat zei, zocht ze aandachtig naar een zwakke plek.

‘Je hebt geen idee waar je mee bezig bent.’

‘Jij dan wel? Sinds wanneer wordt een gerespecteerd natuurkundige drugssmokkelaar voor de cia ? Want er zitten toch drugs in die balen? Of niet soms?’

‘Michelle, je begrijpt niet wat hier gebeurt.’

‘Leg het me dan uit.’

‘Dat kan niet. En ik wil je geen kwaad doen.’

‘Mij geen kwaad doen! En hoe zit het dan met Monk Turing? En met Len Rivest?’

‘Ik doe gewoon mijn werk. Dat moet je van me aannemen.’

‘Sorry, Champ, mijn vertrouwen is op.’ Terwijl ze stonden te praten was ze centimeter voor centimeter naar hem toe geschuifeld, en nu draaide ze zich razendsnel om en gaf de man een harde trap tegen zijn hoofd, zodat hij languit achteroversloeg. Maar nog voordat ze hem nog een nieuwe trap kon geven, had hij zich alweer hersteld en gaf hij haar een harde schop tegen haar schouder, zodat ze met haar achterwerk op het beton plofte. Ze sprong op en wist zo een tweede schop te ontwijken, dook onder zijn been door en gaf hem een harde stomp in zijn nieren. Verbazingwekkend genoeg ging hij daardoor niet tegen de vlakte. Hij zette zwaar ademend een paar strompelende passen naar achteren, maar zijn verdediging was nog steeds intact.

‘Je bent goed!’ Ze moest hard roepen om boven het geronk van de motor uit te komen.

‘Maar misschien niet zo goed als jij,’ gaf hij toe. Hij keek over zijn schouder. ‘Michelle, je moet hier weg.’

‘Waarom? Zodat jij rustig weg kunt vliegen met de drugs?’

‘Ik doe niets crimineels.’

‘Champ, als je dat zelf gelooft, heb je hard hulp nodig.’

‘Je moet me vertrouwen.’

‘Ik heb al gezegd dat mijn vertrouwen op is.’ Ze sprong op en gaf hem een trap tegen zijn borst. Hij viel achterover, maar kwam helaas vlak naast zijn pistool neer. Hij pakte het, richtte het op Michelle en...

Michelle dook de cockpit in en sloeg het portier dicht. Op hetzelfde moment schoot er een kogel door de ruit, zodat het glas alle kanten op spatte. Koortsachtig liet Michelle haar blik over het instrumentenbord gaan. Tijdens zijn eerste vlucht had ze goed gekeken hoe Champ voor het opstijgen zijn checklist afwerkte en ook daarna had ze bij alles wat hij deed aandachtig toegekeken, gewoon om er zeker van te kunnen zijn dat de man wist wat hij deed. Nu bleek al die aandacht voor details resultaat op te leveren. Ze trapte op het rempedaal, zodat de remmen losschoten, en duwde de gashendel naar voren, zodat de Cessna zich met een ruk in beweging zette.

Er schoot een andere kogel door de cockpit en deze keer lukte het Michelle niet om op tijd weg te duiken. Ze gromde van de pijn toen het hete lood in haar arm beet en een bloederige snee achterliet voordat het door het ruitje aan de andere kant weer naar buiten schoot. Ze ramde de gashendel naar voren en terwijl de Cessna steeds meer vaart kreeg, taxiede ze naar de startbaan toe.

Champ rende wild met zijn pistool zwaaiend achter haar aan. Hij loste opnieuw een schot maar miste.

‘Stop!’ schreeuwde hij. ‘Je weet niet wat je doet. Stop!’

Michelle was niet van plan om op te stijgen. Terwijl ze nog meer gas gaf, ging ze op het rechterpedaal staan, zodat het toestel een bocht van 180 graden maakte. Champ bleef onmiddellijk staan toen het toestel recht op hem af kwam rijden. Hij bracht zijn pistool in de aanslag, maar draaide zich toen om en ging ervandoor. Hoe snel de man ook was, toch moest Michelle gas terugnemen om niet dwars over hem heen te rijden. Toen het vliegtuig vlak achter hem zat, liet hij zich opzijvallen, rolde een helling af en kwam tot stilstand tegen een stel benzineblikken.

Michelle nam gas terug, trapte op het rempedaal, sprong het toestel uit en holde naar hem toe. Ze wachtte niet tot Champ zelfs maar een poging kon wagen om overeind te krabbelen, maar dook al halverwege de helling op hem af, zodat ze recht op hem neerkwam terwijl haar elleboog keihard tegen zijn achterhoofd sloeg. Champ kreunde. Toen zakten zijn ogen dicht en werd zijn hele lichaam slap.

‘Ik laat jou heus niet doodgaan, Champ,’ zei ze woedend terwijl ze hem op zijn rug rolde en zijn pols voelde. ‘De gevangenis roept, stupide genie dat je bent!’ Hij haalde rustig adem en zijn hartslag was regelmatig; hij zou ongetwijfeld snel weer bij kennis komen met een monsterlijke hoofdpijn en een overweldigende behoefte om zijn advocaat te bellen. Ze keek om zich heen, zag een paar kabels aan de buitenmuur van een opslagloods hangen en maakte daar gebruik van om de man op uiterst deskundige wijze vast te binden.

Ze doorzocht zijn zakken, vond zijn mobieltje en autosleutels, en rende terug naar het vliegtuig. Ze rukte het portier open, stapte in en zette de motor uit. Toen duwde ze een van de sleutels in de baal die het dichtste bij haar lag en keek wat erin zat. Ze was er bijna zeker van dat het heroïne was. Ze vond een plastic zakje in het handschoenenkastje en stopte er wat van het spul in. Toen ze zich omdraaide en weg wilde lopen, hoorde ze een geluid achter in het toestel, achter de balen. En toen zag ze een van de pakketten zachtjes bewegen.

Ze sprong over de stoelen heen en trok de balen opzij. Helemaal aan het einde van de cabine zag ze een deken liggen die ergens omheen was gewikkeld. Degene om wie de deken heen was gewikkeld, leek zich los te willen wurmen, schopte met haar benen en maakte zachte geluidjes.

Michelle rukte de deken weg, zodat Viggie zichtbaar werd. Ze was vastgebonden en had een prop in haar mond.

Michelle maakte haar snel los en daarna sprongen ze allebei haastig het vliegtuigje uit.

‘Mick...’ begon het meisje.

‘Dat komt later wel. We moeten hier zo snel mogelijk weg.’

Ze holden naar Champs Mercedes en stapten in. Michelle toetste het thuisnummer van Hayes in, en toen de man slaperig opnam, gaf ze hem een korte samenvatting van wat er allemaal gebeurd was.

‘Kom zo snel mogelijk naar Babbage Town met alles wat je maar hebt,’ gilde ze.

‘Godallemachtig,’ was het enige wat de sheriff wist uit te brengen.

Michelle startte de motor en gaf gas. Terwijl Viggie met grote ogen toekeek en zich zo goed mogelijk vasthield, trok Michelle zo snel op dat de banden over de hele lengte van het parkeerterrein een zwarte streep achterlieten voordat ze met een scherpe bocht naar links de weg op draaide en nog meer gas gaf. Achter hen op het vliegveld bevonden zich een bewusteloos genie dat een lange gevangenisstraf tegemoet kon zien en een Cessna vol heroïne met de complimenten van de cia . Ze reed nu 160 en bleef het gaspedaal helemaal ingedrukt houden.