·45·

Sean had in Williamsburg een auto gehuurd en na het eten met Valerie reed hij terug naar Babbage Town. Hij nam de brug over de York en kwam net langs Gloucester Point toen de auto die hem de hele avond al had gevolgd, hem inhaalde en van de weg dwong. Voordat Sean kon uitstappen, stond er al een man naast het zijraampje.

‘De auto uit,’ brulde hij en hij zwaaide met zijn badge.

Gelukkig was het niet Ian Whitfield of een van zijn zware jongens. fbi -agent Mike Ventris straalde echter bepaald geen warmte uit.

‘Mag ik vragen waarom dit gaat?’ zei Sean beleefd.

‘Hou je kop en ga in mijn auto zitten! Nú!’

Sean liep achter Ventris aan naar de andere auto en ging op de rechtervoorstoel zitten terwijl Ventris achter het stuur schoof. Toen de portieren met een klap waren dichtgeslagen, draaide Ventris zich naar hem toe en snauwde: ‘Waar ben je nou in godsnaam mee bezig, idioot?’

‘Ik reed terug naar Babbage Town,’ zei Sean rustig, ‘toen u me van de weg af reed. Bent u hard aan een nieuw rijexamen toe of doet u zoiets gewoon voor de lol?’

‘Niet zo bijdehand, jij. Je bent Ian Whitfield gaan opzoeken.’

‘Hij heeft sheriff Hayes en mij opdracht gegeven om naar hem toe te komen.’

‘En daarna heb je met zijn vrouw afgesproken in een bar.’

‘Nee, we kwamen elkaar toevallig tegen.’

‘En je bent ook toevallig een hapje met haar gaan eten.’

‘Voor zover ik weet is dat geen misdrijf.’

‘Wat heb jij precies met Valerie Messaline?’

‘We houden allebei van een goede mojito.’

Ventris duwde met zijn priemende wijsvinger tegen Seans borstkas. ‘Ik kan je zó oppakken.’

‘Op grond waarvan, als ik vragen mag?’

‘Ik kan je 48 uur opsluiten zonder dat ik daarvoor aan wie dan ook verantwoording hoef af te leggen. En intussen vind ik vast wel iets waarop ik je langer kan vasthouden.’

‘Ik doe hier gewoon mijn werk, net als u. Ik probeer erachter te komen wie Monk Turing en Len Rivest heeft vermoord. Herinnert u zich dat wedstrijdje nog waar ik het over had?’

‘Ik heb je toen gezegd dat je me niet voor de voeten moest lopen.’

‘Ik was me er niet van bewust dat Valerie Messaline aan uw voeten lag.’

‘Zij heeft niets met deze zaak te maken, net zo min als Ian Whitfield. Die man heeft wel wat belangrijkers aan zijn hoofd dan de een of andere lullige privédetective die aan het rondsnuffelen is op plekken waar hij niets te zoeken heeft.’

Sean keek hem vol ongeloof aan. ‘Sinds wanneer is de fbi de oppas van de cia ?’

‘Ik zeg het je voor je eigen bestwil: bemoei je hier niet mee. Het gaat hier om heel wat belangrijker zaken dan een paar moorden.’

‘Wilt u me soms vertellen waarom het dan gaat?’

‘Mijn auto uit, jij! En als we elkaar nog eens moeten spreken, zal je dat echt niet bevallen.’

Sean stapte de wagen uit en tikte toen op het raampje. ‘Is er trouwens nog nieuws over die gasontploffing in het mortuarium?’

Toen de auto met brullende motor wegschoot, reed Ventris bijna over Seans voet.

Hoewel hij tegenover Ventris totaal geen angst had getoond, keek Sean bepaald niet vrolijk toen hij terug naar zijn auto sjokte. Hij was zich elke seconde dieper in de nesten aan het werken en tot nu toe had dat nog helemaal niets opgeleverd. Het zag ernaar uit dat hij zijn leven op het spel zou moeten zetten om achter de waarheid te komen. Terwijl hij terugreed naar Babbage Town, wist Sean wat hem nu te doen stond.

‘Dat kun je niet menen, Sean,’ zei Horatio. Ze stonden met zijn drieën naast Michelles auto, die geparkeerd stond langs een zandweggetje ongeveer anderhalve kilometer van Babbage Town. ‘Monk Turing is over het hek van Camp Peary geklommen en kijk eens wat hem is overkomen.’

‘Neem nou maar van mij aan dat ik helemaal geen zin heb om over dat hek te klimmen,’ zei Sean. ‘Maar ik zou niet goed weten wat ik anders nog kan doen.’

Michelle stond achterovergeleund tegen haar suv en nam haar partner aandachtig op. ‘Wanneer wil je dat we dat doen?’

Horatio keek haar met open mond aan. ‘Wil je soms met die halvegare mee?’

Sean keek Michelle aan. ‘Ik ga in mijn eentje.’

‘Doe geen moeite, Sean.’

‘Als we worden betrapt, zitten we diep in de ellende,’ zei hij. ‘Echt tot aan onze nek in de stront. In de zin van in de cel zitten totdat we kreperen, of meteen al zes voet onder de groene zoden terechtkomen.’

‘Je bent geen saaie man, dat moet ik je nageven,’ zei ze.

‘Luisteren jullie twee nou eens naar wat jullie allemaal uitkramen,’ smeekte Horatio. ‘In godsnaam, dit is de cia! Die lui schieten je al een kogel voor je kop als je ze even verkeerd aankijkt. Jullie zijn allebei voormalige Secret Service-agenten en jullie hebben het nu over iets wat een zwaar misdrijf is. Christus, waarschijnlijk zullen ze jullie afschilderen als spionnen. Jullie zouden wegens hoogverraad terechtgesteld kunnen worden.’

‘We gaan zaterdag wel,’ zei Sean in reactie op Michelles vorige vraag. ‘Als we voor die tijd geen doorbraak hebben bereikt.’

‘De volgende lijnvlucht?’ vroeg ze. Hij knikte.

‘Ik weet niet of je die kaart in Freemans kantoor hebt zien hangen, maar...’

Ze maakte zijn zin voor hem af. ‘... de landingsbaan is recht achter dat rijtje bomen waar ze Monks lijk hebben gevonden.’

‘Het zal op zijn minst interessant zijn om te zien wie er uit dat verdomde toestel komt. Misschien zijn het wel mannen met kappen over hun hoofd en boeien om hun enkels.’

‘Je jaagt me nu wel echt de stuipen op het lijf,’ zei Horatio. ‘Je weet best dat ik niet kan toestaan dat jullie twee dit doen.’

Sean keek hem recht in de ogen. ‘Als je niet wilt dat we over dat hek klimmen, verzin dan zelf maar een manier waarop we achter de waarheid kunnen komen. Jij hebt de waarheid toch altijd zo hoog zitten? Je doet met Viggie en Michelle toch ook heel erg je best om achter de waarheid te komen?’

‘Dat ligt anders.’

‘Voor mij niet. Er zijn inmiddels drie mensen vermoord en mijn intuïtie zegt me gewoon dat Camp Peary daar een belangrijke rol in speelt. Iemand heeft geprobeerd me vanaf dat terrein daar te vermoorden. Ik kan dat niet zomaar naast me neerleggen.’

‘Ga er dan mee naar de autoriteiten.’

Sean lachte. ‘Sheriff Hayes krijgt een rolberoerte als hij wist wat we van plan zijn, en als special agent Ventris ervan hoort, schiet hij me gewoon neer en doet dan alsof het een ongelukje was. Ik heb Hayes verteld over mijn etentje met Valerie en mijn korte ontmoeting met Ventris, maar daar laat ik het ook bij. De reden dat ik jou hierover vertel, is dat ik vertrouwen in je stel. En ik zou nooit iets doen om je een loer te draaien.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg Horatio nerveus.

‘Waarom denk je dat ik je dit allemaal vertel? Als wij betrapt worden, pakt de politie iedereen op van wie ze denkt dat hij iets met ons te maken heeft. En dus word jij dan opgepakt. Nu heb je nog kans om naar huis gaan. Als je dat doet, heeft de politie geen gegronde reden om je als verdachte te beschouwen. Michelle en ik zullen allebei met de hand op ons hart verklaren dat je hier helemaal geen weet van had. Je bent hier gewoon naartoe gekomen om eens naar Viggie te kijken, en daarna ben je weer naar huis gegaan. Ik laat je hier niet voor opdraaien.’

Horatio leunde tegen de suv en liet dat even op zich inwerken. ‘Ik moet zeggen dat de meeste veroordeelde misdadigers met wie ik heb gewerkt heel wat minder rekening hielden met anderen dan jij.’

‘Dus pak je spullen en ga naar huis. Ik stel het zeer op prijs wat je allemaal voor ons hebt gedaan en als we hier doorheen komen en weer thuis zijn, kun je alsnog verdergaan met Michelle.’ Sean keek even naar zijn partner en zei toen haastig: ‘Als ze dat zelf wil, natuurlijk.’

Michelle zei niets.

‘En als ik besluit te blijven?’ vroeg Horatio.

‘Als we niet gepakt worden, is dat geen probleem. Maar als we wél worden opgepakt en jij bent hier nog in de buurt, dan kan ik niet garanderen dat je geen problemen krijgt met de politie.’

‘Als jullie inderdaad worden opgepakt, kan ik voor de rechter wel verklaren dat jullie allebei ontoerekeningsvatbaar zijn.’

Sean glimlachte. ‘Fijn dat we iets hebben om op terug te vallen.’

‘Maar als jullie worden opgepakt of gedood, en dat gaat waarschijnlijk gebeuren, wat schieten jullie daar dan mee op? Jullie zetten je leven op het spel, Sean.’

‘Nou en? Ik heb het grootste deel van mijn volwassen leven niet anders gedaan.’

‘Na een tijdje wordt het een soort gewoonte,’ voegde Michelle daaraan toe.

Horatio keek toe terwijl Michelle en Sean een veelbetekenende blik uitwisselden, een blik die alleen maar mogelijk was tussen twee mensen die regelmatig hun leven waagden. Hij zuchtte. ‘Viggie weet iets. Codes en bloed. Als we er achter zien te komen wat dat betekent, hebben we misschien in één klap de oplossing, zonder dat jullie over dat verdomde hek hoeven te klimmen.’

‘Ik wil er ook achteraan gaan, maar elke goede privédetective volgt altijd verschillende aanwijzingen tegelijk, want de meeste leveren niets op. Dat is gewoon een kwestie van statistiek.’

‘Maar je weet helemaal niet zeker of de waarheid in Camp Peary te vinden is. Je weet niet eens wie de eigenaren van Babbage Town zijn. Misschien dat daar wel de kern van het raadsel ligt.’

‘Totdat we weten wat hier werkelijk aan de hand is, kunnen we geen enkele mogelijkheid uitsluiten,’ gaf Sean toe. ‘Maar op dit moment richt ik mijn aandacht toch vooral op dat stuk land aan de overkant van de rivier.’

‘Oké, stel dat die vliegtuigen worden gebruikt om buitenlandse gevangenen hierheen te brengen. Christus, misschien worden ze zelfs wel gemarteld. Maar wat als dat gebeurt op bevel van hogerhand?’

‘Dat geeft ze nog steeds niet het recht om mensen te vermoorden en daarna hun sporen uit te wissen. Daarmee stellen ze zichzelf boven de wet, en niemand staat boven de wet. De wet geldt net zo goed voor de president als voor een eenvoudig soldaat.’

‘Intussen kunnen we nader onderzoek doen naar Babbage Town,’ zei Michelle. ‘Ik ga die ouwe Champ maar eens op de korrel nemen.’

‘En ik ga met Alicia praten,’ zei Sean.

‘Hoe luidt het weerbericht voor zaterdagnacht?’ vroeg Michelle.

‘Koel en bewolkt.’

‘In elk geval hebben we dan nog wat voorbereidingstijd. We zullen een paar dingen nodig hebben.’

‘Ik heb ze al besteld.’

‘Een surveillancedetector, geavanceerde nachtkijkers, een stoorzender, een verdovingspistool, een paar wetsuits, persluchtflessen, en een onderwatermotortje, zodat we niet het hele eind hoeven te zwemmen.’

Sean knikte. ‘Allemaal geregeld.’

‘Wilde Joan niet weten waar je dat allemaal voor nodig hebt?’

‘Ik heb het Joan niet gevraagd. Ik vertrouw haar niet, tenminste niet met zoiets als dit.’

‘Ik wil hier niets meer over horen,’ zei Horatio terwijl hij deed alsof hij zijn handen over zijn oren hield. ‘Ik ben toch al medeplichtig aan het voorbereiden van een misdrijf.’

‘Maak je niet druk. Zoals ik al zei, als we worden betrapt, zullen we je er niet bijlappen.’ Sean grinnikte. ‘Tenzij we strafvermindering kunnen krijgen door je te verlinken.’

‘Ik zou niet weten wat ik heb misdaan om bevriend te raken met zo iemand als jij.’

‘Horatio, we moeten inderdaad wel een nader onderzoek instellen naar Viggie. Codes en bloed. Je had gelijk. Dat moet wel iets betekenen.’

‘Ik kan nog een keer met haar praten,’ zei Horatio.

‘Ik ben vrij goed bevriend met haar geraakt,’ zei Michelle. ‘Laat mij het maar eens proberen.’

Horatio keek haar aan. ‘Heeft ze gezegd dat ze je aardig vond?’

‘Ja. En ze zei ook dat ze jou níét aardig vindt.’

‘Het genoegen waarmee je mij dat vertelt, staat genoteerd,’ zei de psycholoog droogjes.

‘Iets anders wat me maar niet loslaat, is dat als ik het bij het rechte eind heb en Rivest inderdaad is vermoord, niemand de dader het huis uit heeft zien komen. Zijn huis ligt aan de belangrijkste weg op het terrein. Iemand moet toch iets gezien hebben?’

‘Weet je zeker dat je vriend de sheriff wel de juiste vragen aan de juiste mensen stelt?’ vroeg Horatio.

‘Daar ging ik wel van uit, ja. Maar misschien had ik het bij het verkeerde eind. Misschien kunnen we het maar beter zelf doen.’

‘Nou, ik zou je graag helpen, maar die idiote Champ Pollion laat me het terrein niet op. Dus wat ga ik doen terwijl jullie voorbereidingen treffen om je te laten afslachten?’

‘Wil dat zeggen...’ begon Sean, maar Horatio viel hem in de rede.

‘Ja. Kennelijk ben ik al even gestoord als jullie. Maar het goede nieuws is dat ik als we allemaal zijn opgepakt in de gevangenis ruim de tijd zal hebben om jullie te behandelen. Dus geef me nou maar iets te doen voordat ik weer bij mijn positieven kom, op mijn Harley spring en er zo snel als ik maar kan vandoor ga.’

‘Je zou eens met een zekere South Freeman kunnen gaan praten. Hij woont in Arch, dat is een plaatsje niet ver hiervandaan. Hij is de eigenaar van de krant daar en weet veel van de geschiedenis van dit gebied. Zeg maar dat je door ons gestuurd bent en probeer zoveel mogelijk over deze omgeving te weten te komen.’

‘Denk je echt dat dat van belang is?’ vroeg Michelle.

‘Op dit moment is alles belangrijk.’

Toen de bijeenkomst was afgelopen, fluisterde Horatio tegen Michelle. ‘Heb je nog nagedacht over de hypnose?’

‘Ik zal een deal met je sluiten, Horatio. Als ik levend terugkom, mag jij me hypnotiseren.’

‘Alleen al het feit dat jullie beiden hier serieus over nadenken, wil zeggen dat ik jullie kan laten opnemen. Dat weet je toch, hè?’

‘Wens me nou maar succes, Horatio.’

Toen ze het portier dichttrok, zei hij met tegenzin: ‘Veel succes.’