·65·

Met zijn boordlichten uit vloog het vliegtuig rakelings over de bomen langs de rand van Babbage Town, stak de rivier over, schoot over het hek en raakte het gewapende beton van de drie kilometer lange landingsbaan. Terwijl de straalmotoren en de remmen van het landingsgestel hun werk deden, kwam het toestel lang voordat het die drie kilometer had afgelegd al tot stilstand.

Het vliegtuig taxiede naar het einde van de landingsbaan en keerde. Een bus, een Hummer en een vrachtwagen stonden het daar al op te wachten. De motoren werden uitgeschakeld en de achterste deur van het toestel ging open. Er werd een trap naartoe gereden en even later kwamen de eerste passagiers naar beneden. Het vrachtluik achter in het toestel werd geopend door een stel andere mensen en de vrachtwagen reed er in zijn achteruit naartoe.

Sean en Michelle kropen naar het hek om de landingsbaan toe. Met de nachtzichtbrillen waren al deze activiteiten goed te zien. Sean maakte er ook opnamen van met een speciale videocamera die opmerkelijk heldere beelden leverde, ook al was er geen licht.

Michelle kromp in elkaar toen de eerste man het toestel uitstapte. Hij had een keurig pak aan en een traditionele Arabische hoofddoek om, en hij werd gevolgd door nog een stuk of tien mannen die op precies dezelfde wijze waren uitgedost. Van deze afstand waren ze niet te herkennen, maar de beelden konden later worden uitvergroot.

Hij voelde dat er aan zijn arm werd getrokken. Michelle wees naar de achterkant van het toestel. Sean schrok op toen hij de lading zag die nu het toestel uit werd gedragen. Er waren niet alleen een hoop koffers en tassen bij, maar ook hoge stapels in plastic gewikkelde balen.

Hij keek Michelle geschrokken aan en fluisterde: ‘O shit, is dat wat het lijkt?’

Terwijl ze lagen te kijken kwam een zwarte Range Rover tot stilstand naast het kleine passagiersbusje en stapte er iemand uit.

Zodra Sean zag wie het was, verstarde hij.

Valerie Messaline droeg een beige broekpak en er hing iets om haar nek wat zo te zien een witte beveiligingsbadge was. Ze liep naar de Arabieren toe en begon met hen te praten. Dit was geen tragische, wanhopige huisvrouw. Valerie Messaline was van de cia. En een ongelooflijk goede actrice. Hij had haar trieste verhaal volkomen geloofd.

Michelle zag hoe aangeslagen hij was, en zei zachtjes: ‘Valerie?’

Hij knikte zwijgend.

De vrouw bleef een paar minuten met de Arabieren staan praten terwijl de andere mannen naar de bus liepen en hun bagage werd ingeladen. Zo nu en dan keken Valerie en de Arabier snel even naar de vracht die uit het toestel werd gehaald. Eén keer liep Valerie samen met de Arabier naar een van de balen toe, raakte die even aan en lachte om iets wat de Arabier zei.

Sean keek naar Michelle en zijn gezicht werd krijtwit. Ze had haar pistool getrokken en hield het op Valerie gericht. Sean had haar nog nooit zo zien kijken.

‘Wat doe je nou, verdomme?’ siste hij.

‘Ik kan haar vanaf hier uitschakelen, zelfs met een pistool.’

‘Michelle, je kan dat mens niet in koelen bloede neerschieten.’

‘Waarom niet? Viggie is waarschijnlijk al dood, en dat komt door die heks. Ze heeft het verdiend.’

Sean legde zijn hand op het pistool en duwde de loop omlaag.

Ze rukte het wapen los. ‘Ik schiet haar dood, Sean.’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat jij dan niet anders zou zijn dan zij. En als dat geen reden genoeg is, dan arresteer ik je als je dat doet. En als we hier levend uit komen, zorg ik ervoor dat je de bak indraait wegens moord. Dus als je dat wilt, schiet dan maar.’

Een ogenblik – dat voor henzelf heel wat langer leek te duren – keken ze elkaar strak aan, maar toen verdween de woedende uitdrukking van Michelles gezicht en liet ze langzaam haar pistool zakken.

Een minuut later stapte Valerie samen met de Arabier in de Range Rover en reed ze achter het passagiersbusje aan van de landingsbaan weg. Waarschijnlijk reden ze naar het groepje gebouwen niet ver hiervandaan dat Sean op de satellietkaart had gezien.

Toen de vracht was uitgeladen, stapten op twee na alle mannen in de Hummer, die daarna wegreed. De achterblijvers liepen naar de vrachtwagen toe, stapten in en reden eveneens weg. Hoewel de Hummer dezelfde route volgde die het passagiersbusje had genomen, reed de vrachtwagen de andere kant uit, zodat hij recht naar de plek toe kwam waar Sean en Michelle achter het gaashek lagen.

‘Achteruit,’ fluisterde Sean.

Plat op hun buik kropen ze snel naar achteren. Gelukkig was het gras hier hoog.

De vrachtwagen stopte bij het hek, een van de mannen stapte uit, maakte het open en terwijl de truck erdoorheen reed, liep de man erachteraan. Hij deed het hek achter zich dicht en stapte weer in.

‘Ga terug naar Babbage Town, zorg dat je Merkle Hayes te pakken krijgt en laat hem de videoband zien. Wacht daarna tot je wat van me hoort.’

Hij keek haar strak aan. ‘Wachten tot ik van je hoor? Waar ga je heen?’

In reactie daarop deed ze haar rugzak af en ging op haar knieën zitten, zodat ze net een hardloper was die op het startschot wacht. Ze hield haar ogen strak op de vrachtwagen gericht, en op de man die daarin stapte. ‘Een videoband is niet voldoende,’ zei ze. ‘We moeten zeker weten wat er in dat toestel zat.’

Voordat hij iets kon zeggen of zelfs maar haar arm kon vastpakken schoot ze weg, rende naar de achterkant van de vrachtwagen toe en wierp zich eronder, klampte haar armen en benen om het metaal aan de onderkant en hield zich stevig vast toen de truck wegreed.

Sean was zo verbijsterd dat hij zich niet eens kon bewegen. Hij kon niet geloven dat ze dat zojuist had gedaan. Ze was krankzinnig. Dat kon niet anders.

Terwijl zijn partner onder een vrachtwagen hing en in het donker verdween, lag Sean daar helemaal alleen, midden op een van de allergeheimste terreinen van de cia, en vroeg hij zich serieus af of hij soms een hartaanval kreeg. Dat vitale orgaan leek ongeveer twee keer zo snel te kloppen als normaal en hij voelde een verdacht soort pijn door zijn linkerarm trekken.

Uiteindelijk wist hij op de een of andere manier zichzelf een beetje tot rust te brengen. Hij propte Michelles rugzak in zijn eigen rugzak, en kroop op zijn buik terug naar het oude Porto Bello. Over water was dat nog geen vijfhonderd meter hiervandaan, maar het had net zo goed vijfhonderd kilometer kunnen zijn.

Sean was niet de enige die zich afvroeg waarom Michelle zo impulsief was geweest. Ze had daar inmiddels zelf ook zo haar bedenkingen bij en meer dan eens stond ze op het punt om los te laten en zich op de grond te laten vallen, zodat ze kon toekijken hoe de truck boven haar voorbijreed en zij daarna snel naar Sean terug kon lopen. Maar om de een of andere reden bleef ze zich toch aan het onderstel vastklampen.

Nu hoorde ze andere geluiden dan alleen het geronk en gepiep van de vrachtwagen. Ze zouden waarschijnlijk niet ver meer van de hoofdingang verwijderd zijn, dacht ze, terwijl de truck vaart minderde en toen tot stilstand kwam. Even raakte ze in paniek. Zouden ze de truck doorzoeken voordat die vertrok? Maar toen herinnerde ze zich weer dat het hoofd van Camp Peary volkomen van deze operatie op de hoogte moest zijn. Een 767 was niet iets wat je ongezien het terrein op kon smokkelen. Niemand zou zelfs maar een glimp van deze vrachtwagen opvangen. Ze bleek gelijk te hebben, want even later klonk het piepende geluid van het hek dat zich automatisch opende, en zette de truck zich weer in beweging om Camp Peary te verlaten.

Ze draaiden een weg op. De truck reed nu een stuk sneller en Michelles armen begonnen moe te worden, maar ze moest zich nu wel blijven vasthouden. Als ze met deze snelheid losliet, zou haar dat op zijn minst een schedelbasisfractuur opleveren. Een minuut later zag ze de wielen van inhalende auto’s.

Na een tijdje rijden draaide de truck de weg af en reed een grindpad op. Het grind maakte al snel plaats voor asfalt en vijf minuten later kwam de wagen tot stilstand. De portieren gingen open en vanaf haar plekje onder het onderstel zag Michelle twee paar benen afdalen uit de truck en weglopen. Zodra de voetstappen waren weggestorven, liet ze zich geruisloos op de grond vallen en aan de andere kant onder de truck uit rollen.

Snel keek ze om zich heen. Het terrein kwam haar om de een of andere reden bekend voor, al was het heel donker en was het meeste wat ze zag daarom vrijwel onherkenbaar. Ze vermoedde dat ze zich een kilometer of twintig van Camp Peary bevond.

Michelle hoorde de mannen terugkomen, en onder dekking van de truck rende ze snel naar een gebouwtje toe dat ze net had opgemerkt. Ze liep de hoek om en bleef staan om op adem te komen en haar zenuwen weer een beetje in bedwang te krijgen. Ze luisterde aandachtig en waagde het er toen op om even om de hoek te kijken.

Haar adem stokte. Nu wist Michelle precies waar ze zich bevond.