·60·

Viggie was niet op de rivier. Alle vaartuigen lagen in het boothuis of waren meegenomen door mensen die daarvoor getekend hadden. Het hele terrein was grondig afgezocht maar dat had niets opgeleverd. Het briefje dat de leraar op zijn tafel had aangetroffen, was met een computer geschreven. Niemand had het meisje het huis uit zien lopen. Dus wie had dat briefje dan neergelegd?

Champ Pollion werd verhoord, maar hij was vroeg de deur uitgegaan om het vliegtuig gebruiksklaar te maken voordat hij Michelle ging ophalen. Het leek onmogelijk dat hij voldoende tijd gehad zou hebben om betrokken te zijn geweest bij de ontvoering. De bewaker die op Viggie had moeten passen, zei dat hij een paar minuten voor achten naar Alicia’s huis was gegaan, maar dat er een briefje aan de binnenkant van de hordeur op de veranda had gehangen waarin stond dat Viggie ziek was en vandaag niet naar school hoefde. En dus was hij weer weggegaan. Horatio had samen met hen naar Viggie gezocht. Ze hadden net de hele omgeving uitgekamd, samen met sheriff Hayes en een groepje vrijwilligers, maar dat had geen enkele aanwijzing opgeleverd. Een arts had Alicia Chadwick een kalmerend middel toegediend en haar opdracht gegeven om rustig thuis op bed te gaan liggen.

Terwijl ze daar stonden, kwam er een zwarte personenauto naast hen tot stilstand.

‘O shit!’ riep Sean uit. ‘Niet híj weer! Niet nú!’

Special agent Michael Ventris stapte uit en liep naar hen toe.

‘Ik heb begrepen dat jullie dat meisje zijn kwijtgeraakt. Voor de zoveelste keer.’

‘Wat moet je, Ventris?’ zei Sean boos.

‘Ik wil dat jullie hier oprotten. Jullie aanwezigheid hier veroorzaakt alleen maar problemen.’

Sean ging vlak voor de man staan. ‘Problemen voor wie dan wel? Voor jou soms? En wat heb jij dan allemaal gedaan, behalve een hoop verwarring veroorzaken?’

Michelle legde een hand op Seans schouder. ‘Rustig aan, Sean,’ mompelde ze. ‘Die vent is wel een agent van de fbi. ’

‘Ik zou maar goed naar je vriendinnetje luisteren,’ zei Ventris, die het ook had gehoord. ‘Als dat kind is ontvoerd, dan weten we het te vinden. Dat is een van onze specialiteiten.’

‘Dood of levend?’ zei Sean bitter.

‘Dat hangt niet van mij af. En natuurlijk ben ik haar ook niet kwijtgeraakt, hè?’

Hij stapte weer in zijn auto en reed weg terwijl Sean hem boos stond na te kijken. ‘Klootzak die je bent!’ brulde hij de wegrijdende auto na.

‘Oké,’ zei Horatio, ‘ik denk dat we nu allemaal beter even diep adem kunnen halen.’

‘Ik wil niet diep ademhalen,’ snauwde Sean. ‘Ik wil die special agent Michael Ventris helemaal verrot schoppen.’

‘Goed zo,’ zei Horatio wat onhandig. ‘Het kan nuttig zijn om je hart te luchten over je gewelddadige impulsen.’

Ze keken alle drie om toen er een lange rij bussen aan kwam rijden, die met ronkende motor tot stilstand kwamen bij de hoofdingang en toen het terrein op werden gelaten.

Sean en Michelle liepen haastig naar de bewaker die daar gestationeerd was. ‘Wat is er aan de hand?’

‘We ontruimen Babbage Town, in elk geval voorlopig.’

‘Waarom?’ vroeg Michelle.

‘Twee mysterieuze sterfgevallen en nu wordt er ook nog een kind vermist. De werknemers hier zijn bang, en hun gezinsleden ook. Ze worden overgebracht naar Williamsburg en daar blijven ze totdat alles is opgehelderd.’

‘Wie heeft daar opdracht toe gegeven?’ vroeg Sean dringend.

De bewaker haalde zijn schouders op.

‘Ik,’ zei een stem. Ze keken om en zagen Champ Pollion die met lange passen naar hen toe kwam lopen. Hij had zijn gebruikelijke tweedjasje aan. ‘Ik ben degene die hier de leiding heeft en ik heb besloten de mensen hier te evacueren. Dat neem je me toch niet kwalijk? Wie wil er nou het volgende slachtoffer zijn?’

‘Dit terrein wordt anders heel goed bewaakt,’ zei Sean.

‘Goed bewaakt?’ zei Champ alsof hij zijn oren niet kon geloven. ‘Het lijkt er meer op dat moordenaars en ontvoerders hier ondanks onze geweldige beveiligingsdienst vrij in en uit kunnen lopen.’ Hij wierp de nerveuze bewaker zo’n woedende blik toe dat de jongeman haastig een andere kant op keek. ‘Dus totdat iemand er nu eindelijk eens achter komt wat hier in hemelsnaam aan de hand is, is Babbage Town officieel gesloten. Er blijven hier alleen een paar bewakers rondlopen om te zorgen dat er niet gestolen wordt. Niet dat ik me daar nou zo heel druk om maak, maar ik laat niet toe dat er nog meer slachtoffers vallen. Eerst Monk Turing en Len Rivest vermoord en nu Viggie ontvoerd; dit is krankzinnig!’

‘Kunnen wij blijven?’ vroeg Sean.

‘Nee, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor nog meer doden en gewonden.’

‘We moeten onze spullen pakken en het even tegen Horatio zeggen. Die heeft nog niets gehoord,’ zei Sean.

‘Prima, als jullie hier vanavond maar weg zijn.’ Hij draaide zich om en wilde weglopen.

‘Waar ga je heen?’ vroeg Michelle.

‘Ik ga mijn spullen pakken. Ik ga hier ook weg. Zelfs de ontdekking van de kwantumcomputer is geen mensenleven waard.’ Hij keek Michelle aan. ‘Misschien ben je het niet met me eens,’ voegde hij er zachtjes aan toe.

‘Viggie...’ begon ze. Maar hij draaide zich met een ruk om en liep haastig weg.

‘Wat bedoelde hij daarmee?’ vroeg Sean scherp.

‘Niets,’ zei Michelle. ‘Helemaal niets.’

Een uur later was Babbage Town vrijwel volkomen verlaten. Er liepen alleen nog een paar bewakers rond. Michelle en Sean hadden hun spullen gepakt maar liepen nog over het terrein om naar aanwijzingen te zoeken. Sean werd gebeld door Merkle Hayes, maar de sheriff had vrijwel geen nieuws.

‘Niemand heeft ook maar een spoor van haar gevonden. Het lijkt wel alsof ze van de aardbodem is verdwenen. Godallemachtig, zelfs de cia heeft meegeholpen, maar die kon haar ook niet vinden.’

Sean liet de telefoon bijna uit zijn hand vallen. ‘De cia !’

‘Ja. Ian Whitfield heeft in eigen persoon gebeld. Hij zei dat hij had gehoord dat Viggie werd vermist en heeft mensen en materieel ingezet om te helpen bij het zoeken. Maar zij konden haar ook niet vinden.’

‘Wauw, wie had ooit gedacht dat de cia ons zo’n warm hart zou toedragen,’ zei Sean. Hij verbrak de verbinding en vertelde Michelle wat Hayes had gezegd.

‘We moeten Horatio nog halen en dan moeten we hier weg,’ hielp ze hem herinneren. In reactie daarop draaide hij zich om en liep weg. ‘Waar ga je heen?’

‘Naar de steiger. Ik wil even nadenken. Horatio halen we straks wel op. Champ zei dat we vanavond weg moesten zijn. Nou, de avond is nog maar net begonnen.’

Ze liepen over het pad door het bos naar het boothuis en gingen daar op de steiger zitten.

‘Waar zou Viggie toch zijn?’ vroeg Michelle somber.

Sean keek naar de overkant van de rivier. ‘Volgens mij is ze daar,’ zei hij en hij wees naar Camp Peary. ‘Op dezelfde plek waar haar vader is vermoord.’

‘Dus volgens jou heeft Whitfield hulp aangeboden om zijn betrokkenheid hierbij te verhullen?’ Hij knikte. ‘Dus jij denkt dat ze dood is?’

Hij legde zijn hand over zijn ogen. ‘Als ze inmiddels nog niet dood is, kan ik me niet voorstellen dat ze nog lang te leven heeft. Die lui hebben haar heus niet naar Camp Peary gebracht om een verjaardagsfeestje voor haar te geven.’

‘Maar waarom, Sean? Waarom Viggie?’

‘Omdat haar vader haar iets heeft verteld, Michelle. En zij heeft ons ook iets verteld, en daar zijn anderen achter gekomen, mensen die niet wilden dat wij nog meer van haar te horen zouden krijgen.’

‘Maar hoe konden ze dat nou weten?’

‘Tussen Babbage Town en Camp Peary is kennelijk geen enkel geheim veilig.’

Ze tuurde over het rustige water, het voorlopig nog rustige water. ‘Ik weet dat we met de cia te maken hebben, Sean. Maar zelfs zulke types vermoorden toch geen meisje van tien?’

Sean keek snel even op en aan de blik in zijn ogen was duidelijk te zien dat hij zijn oren niet kon geloven. ‘Dat is toch zeker een geintje hoop ik? Als het om het nationaal belang gaat, of wat voor een flauwekul die lui dan ook mogen gebruiken om hun handelen te rechtvaardigen, dan vermoorden ze zelfs hun eigen grootmoeder nog.’

‘Wat zou Monk Turing nou gevonden kunnen hebben dat zo belangrijk is dat de cia achter hem aan is gegaan en zelfs Viggie heeft ontvoerd? Zou het iets geweest zijn wat hij daar heeft gezien, of zou het helemaal teruggaan tot de Tweede Wereldoorlog?’

‘Daarvoor weet ik er niet genoeg van, en kennelijk ben ik niet slim genoeg om erachter te komen op basis van het weinige dat ik wel weet. Maar er is één ding waar ik zeker van ben: Monk is vermoord, en Len Rivest ook. Het motief ken ik nog niet, en het zou kunnen dat ze door verschillende mensen of organisaties zijn vermoord, en om verschillende redenen, maar in beide gevallen was het moord. En iemand heeft op me geschoten vanaf de overkant van de rivier, iemand in Camp Peary. En Monk Turing heeft een oude man gekend die daar waarschijnlijk gevangen heeft gezeten, en die hem daar iets over heeft verteld, iets wat ertoe heeft geleid dat Monk daarheen is gegaan, zijn dood tegemoet.’

‘Dus Henry Fox heeft daar weten weg te komen, maar Monk niet. Dat is wrang.’

‘Maar daar ziet het wel naar uit,’ zei Sean mismoedig.

‘En nu Viggie ook nog.’ Michelle onderdrukte een snik en Sean sloeg zijn arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan toen er een kille wind opstak vanaf het water.

‘Het spijt me, Michelle. Deze keer heb ik het echt verknoeid.’

‘We hebben haar allebei alleen gelaten, Sean,’ zei ze. ‘Wij allebei.’

Er verscheen een peinzende uitdrukking op Seans gezicht. ‘We zijn vanochtend om een uur of zes de deur uitgegaan. Het was eigenlijk nog donker toen. Dus in wezen kan bijna iedereen Viggie daarna weggehaald hebben. Een boot uit Camp Peary zou bij de aanlegsteiger hebben kunnen liggen wachten, want Babbage Town heeft daar geen wachtpost gestationeerd. Godallemachtig, misschien werken sommige bewakers hier wel voor de cia! Met een snelle boot is ze binnen enkele minuten aan de overkant, in Camp Peary.’ Terwijl hij dat zei, dropen de tranen over Michelles wangen.

Hij gaf haar zijn zakdoek aan en ze veegde haar ogen droog. ‘Wat doen we nu?’ vroeg ze zachtjes.

Sean tuurde naar de overkant van de rivier. ‘Nu doe ik het enige wat ik nog kan doen. Misschien is dat de enige kans die Viggie nog heeft.’ Hij liet een korte stilte vallen en voegde daar toen met een kalme, bijna berustende stem aan toe: ‘Ik ga het hek over.’

Ze trok zich los. ‘Wat?’

‘Het is de enige manier, Michelle. Ventris of sheriff Hayes gaan daar heus Camp Peary niet uitkammen om te zien of Viggie Turing daar ergens verborgen wordt gehouden. Camp Peary is verboden terrein, zelfs als de wet er wordt overtreden. Maar ik ben degene die het heeft verknoeid. Ik heb Viggie onbeschermd achtergelaten. Ik kan hier niet werkloos blijven toezien. Ik moet het proberen.’

‘Oké, wanneer gaan we?’

‘Jij gaat niet mee.’

‘Dan ga jij ook niet.’

‘Michelle, dat kan ik niet toestaan. Godallemachtig, misschien heb ik het wel helemaal mis. Waarschijnlijk word ik neergeschoten door een bewaker, en die staat dan volledig in zijn recht. Ik kan niet toestaan dat je je hele leven vergooit.’

‘Wélk leven, Sean? Soms weet ik niet eens wie ik eigenlijk ben. Het enige leven waar ik op dit moment om geef, is dat van Viggie Turing. Dus als jij over dat verdomde hek gaat klimmen, dan ga ik mee.’

Hij keek haar ernstig aan. Enerzijds was hij er trots op dat ze weigerde hem in de steek te laten, maar anderzijds was hij ook ongerust, en hij dacht terug aan wat Joan en Horatio hem gezegd hadden. Zou Michelle onder de druk bezwijken? Zou ze uiteindelijk iets doen wat hen allebei het leven kon kosten? Over het algemeen wilde hij Michelle graag naast zich hebben als de situatie netelig werd. Maar gold dat nu ook?

‘Sean,’ zei ze. ‘Morgenavond komt er weer zo’n vliegtuig. Denk je dat ze zullen proberen Viggie daarmee het land uit te smokkelen? Misschien laten ze haar wel in leven totdat het zover is.’

Hij gaf geen antwoord, maar zat met een strak gezicht naar het water te turen. Wilde hij nu werkelijk een conflict aangaan met mensen als Ian Whitfield? Hij herinnerde zich die verpletterend sterke handdruk, die kille, misschien wel zielloze ogen. Wilde hij het eigenlijk wel echt tegen die vent opnemen? Het antwoord luidde nee. Maar natuurlijk ook ja. Plotseling werd zijn gedachtegang onderbroken door een idee. Hij sprong op. ‘Kom mee!’