·4·

Michelle was zo fit dat ze snel van haar verwondingen herstelde, in elk geval van haar lichamelijke verwondingen. De gevolgen van de hersenschudding trokken snel weg, haar blauwe plekken en gekneusde ribben begonnen te helen en er was een stifttand ingezet om de tand te vervangen die uit haar mond was geslagen. Sean had zijn intrek genomen in een motel niet ver van het ziekenhuis en kwam haar elke dag opzoeken. Maar ze kwamen voor een ander probleem te staan. Toen Michelle uit het ziekenhuis werd ontslagen en Sean haar naar huis bracht, bleken er nieuwe sloten op de deuren van het gastenverblijf gezet te zijn, en hun tassen stonden gepakt en wel op de veranda. Albert en zijn broer en zus waren niet thuis, en dus belde Sean zijn ouwe makker in Nantucket. De man die de telefoon opnam, zei dat de eigenaar wist dat de sloten waren verwisseld en daar zelfs persoonlijk opdracht toe had gegeven. En hij vertelde Sean dat hij van geluk mocht spreken dat de eigenaar geen aanklacht tegen hem had ingediend wegens een poging tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Hij voegde er nog aan toe dat Sean het niet moest wagen om ooit nog contact op te nemen.

‘Nou, deze ronde heeft Albert duidelijk gewonnen,’ zei Sean tegen zichzelf. Hij keek naar Michelle, die naast hem in de auto zat. Ze mocht van geluk spreken dat ze nog leefde, maar ze keek niet erg gelukkig. Als ze van streek was geweest of had zitten huilen, of juist koppig was geweest en geen enkel berouw had getoond, dan had hij dat wel aangekund. Zoiets zou hij zelfs verwelkomd hebben. Maar er lag een lege blik in haar ogen, en dat kwam niet alleen door de medicatie. Kennelijk was Michelle op de een of andere manier uitgetreden uit haar eigen lichaam, of de ware Michelle had zich daar juist zo diep in teruggetrokken dat ze niet eens meer aanwezig leek in haar eigen lijf.

‘Michelle,’ zei hij, ‘we zullen een tijdje ergens anders onderdak moeten zien te vinden, oké? Het gastenverblijf wordt, eh, gerenoveerd. Ik wist ervan, maar ik was het gewoon vergeten. Het is wel in orde.’

Ze zat alleen maar uit het zijraampje te kijken en leek nergens op te reageren.

Hij reed naar een motel en huurde een kamer voor twee. Hij durfde Michelle nu niet alleen te laten. Daarna nam hij wat geld op, waarbij hij niet eens naar zijn armzalige saldo durfde te kíjken. Die avond at hij iets van een afhaalchinees. Met haar zwaargekneusde kaak en nieuwe tand mocht Michelle alleen maar drinken.

Ze zat in elkaar gedoken op bed toen Sean de laatste restjes van zijn avondeten naar de vuilniscontainer bracht, zodat de kamer er niet de hele dag naar zou ruiken.

Toen hij terugkwam, ging hij op de rand van haar bed zitten. ‘Ik moet het verband op je gezicht verwisselen,’ zei hij. ‘Is dat goed?’

Ze knikte afwezig. Er zat een lange snee in haar kaak, en ook een op haar voorhoofd. Die waren allebei nog gevoelig en ze kromp in elkaar toen hij het oude verband eraf haalde.

‘Sorry.’

‘Doe het nou maar gewoon,’ snauwde ze. Het was de eerste keer dat ze wat levendiger klonk. Snel keek hij haar aandachtig aan, maar haar ogen waren alweer even glazig als daarnet. Hij verbond de wonden opnieuw. ‘Hoe gaat het met je ribben?’ vroeg hij, in een poging om het gesprek gaande te houden. Ze keerde hem de rug toe.

‘Heb je verder nog iets nodig?’ Geen antwoord. ‘Michelle, we moeten het hier echt een keer over hebben.’

In reactie daarop liet ze zich achterover op het bed zakken, draaide zich met haar rug naar hem toe en trok haar knieën tegen haar kin.

‘Oké, je hoeft me niet aan te kijken terwijl ik je een paar vragen stel.’ Hij stond op en begon met een flesje bier in zijn hand door het vertrek te ijsberen. ‘Wat deed je daar in dat deel van de stad? Waarom ging je die bar in? En waarom ben je in hemelsnaam ruzie gaan zoeken met iemand die eruitziet alsof hij zo in een American footballteam zou kunnen meespelen?’

Op elke vraag kreeg hij hetzelfde antwoord: stilte.

‘Komt het door iets wat ik heb gedaan? Of door iets wat ik niet heb gedaan soms?’ Hij hield op met ijsberen. ‘Hoor eens, ik weet dat we er op dit moment niet goed voor staan, maar we gaan weer helemaal met een schone lei beginnen. Het komt allemaal wel goed.’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Ik heb een paar tips die misschien wel werk opleveren,’ zei hij toen, al was dat een leugen. ‘Voel je je nou niet wat beter?’

‘Hou op, Sean.’

‘Ophouden waarmee? Met optimistisch zijn en proberen je te steunen?’ Hoe bozer hij werd, des te luider klonk zijn stem.

Het enige wat hij daarop te horen kreeg, was een grommend geluid.

‘Hoor eens, dat doe je niet nog eens, oké? Als je nog eens zo’n bar in gaat, trekt waarschijnlijk iemand een pistool en dan krijg je een kogel door je kop.’

‘Mooi zo!’

‘Wat is er toch met je aan de hand?’

Ze strompelde de badkamer binnen en deed de deur op slot. Hij kon haar horen braken.

‘Michelle, gaat het goed met je? Heb je hulp nodig?’

‘Laat me verdomme toch met rust!’ gilde ze.

Sean liep boos de deur uit en ging bij het zwembad zitten, met zijn voeten in het lauwe water. Terwijl hij zijn bier opdronk, snoof hij de chloordampen op. Het was een prachtige herfstavond, met een heleboel sterren en genoeg wind om de beruchte Washingtonse vochtigheid binnen bepaalde grenzen te houden. En om het allemaal nog mooier te maken, had een schattige dame van in de twintig, in een bikini die zo klein was dat ze nauwelijks meer als gekleed kon worden beschouwd, zich zojuist het zwembad in laten zakken. Ze begon met een krachtige en efficiënte slag baantjes te zwemmen. Bij het vierde baantje hield ze voor hem stil en begon water te trappen. ‘Zin om te racen?’

‘Als ik jou zo zie zwemmen, denk ik niet dat ik partij voor je ben.’

‘Moet je me eens zien als ik echt op gang kom,’ zei ze ondeugend. ‘Maar ik vind het niet erg om les te geven, hoor. Ik heet Jenny.’

‘Bedankt voor de uitnodiging, Jenny, maar ik moet helaas passen.’

Hij stond op en liep weg.

‘O god, waarom kies ik toch altijd de leuke homo’s uit?’ hoorde hij Jenny teleurgesteld zeggen.

‘Verdomme, wat een dag,’ mompelde Sean.

Toen hij weer op hun kamer kwam, lag Michelle te slapen. Hij ging op het andere bed naar haar liggen kijken en vroeg zich af of hij haar wakker zou maken om nog eens met haar te praten, maar besloot toen dat maar niet te doen. Er volgden nog twee dagen zonder dat er ook maar enige verbetering in haar toestand kwam, voordat Sean eindelijk een besluit nam. Wat Michelle ook mankeerde, hij was niet bij machte om haar daarmee te helpen. Kennelijk was een hechte vriendschap niet voldoende als het om een gekwetste ziel ging. Maar hij kende iemand die haar misschien wél zou kunnen helpen.

De volgende ochtend ging hij even de kamer uit en belde een oude vriend, Horatio Barnes, een psycholoog, gevestigd in het noorden van Virginia en ongetwijfeld een van de merkwaardigste mensen in zijn kennissenkring. Horatio was achter in de vijftig, droeg zijn haar in een paardenstaart en had een rafelig, zilvergrijs geitensikje. Hij ging bij voorkeur gekleed in verschoten spijkerbroeken en zwarte T-shirts en legde zijn huisbezoeken af met behulp van een oude Harley, die hij met veel liefde had gerestaureerd en die hij in de loop van een verbitterde scheiding bijna was kwijtgeraakt. Vanwege deze onaangename ervaring gaf hij geen relatietherapie, maar een van zijn specialiteiten was het begeleiden van politiemensen bij de talloze problemen die het gevolg waren van de stress die hun werk met zich meebracht.

Sean vertelde Horatio over de gebeurtenissen in de bar en het gesprek dat hij met Rodney over de vechtpartij had gehad. Hij maakte een afspraak en nam Michelle mee onder het voorwendsel dat ze naar de dokter moest om haar verwondingen te laten nakijken. Hij was erop voorbereid om op Michelle in te moeten praten zodra ze in de gaten kreeg waar ze in werkelijkheid naartoe gingen, maar ze zei niets. En eigenlijk vond Sean dat heel wat angstaanjagender dan een uitbarsting.

Horatio Barnes hield praktijk aan huis, en zijn woning annex praktijkruimte in een verder geheel verlaten pakhuis was al even ongewoon als de rest van de man. Het was er hoog en ruim, met lange rijen vuile ramen en overal grote stapels boeken op de vloer. Zijn bureau bestond uit een grote oude deur op een paar vurenhouten schragen. In een hoek van de ruimte stond zijn oude zwarte Harley.

‘Als ik dat ding hier in deze buurt buiten liet staan, zou ik hem toch zeker binnen de kortste keren kwijt zijn?’ legde Horatio met een brede glimlach uit.

Het enige andere meubilair bestond uit vier gemakkelijke stoelen en een klein glazen salontafeltje. Sean had Horatio leren kennen toen hij bij de Secret Service zat en Horatio als psycholoog in het St. Elizabeth Hospital werkte. Op het Washington Field Office had Sean bij de eenheid Onverwacht Bezoek gewerkt. Die werd ingeschakeld als mensen over het terrein rondom het Witte Huis liepen omdat ze zonder afspraak een praatje met de president wilden gaan maken. Dat leidde vaak tot een langdurig verblijf in het St. Elizabeth.

‘Wegwezen, jij,’ zei Horatio met een strenge blik op Sean. ‘Michelle heeft er echt geen behoefte aan dat jij hier mistroostig rondhangt terwijl zij haar hart uitstort.’ Michelle reageerde niet, maar Sean ging gehoorzaam in een klein en nogal rommelig wachtkamertje zitten. Een uur later kwam Horatio naar buiten. Hij liet Michelle alleen achter in de hoge en schemerige ruimte.

‘Tjonge, ze heeft best ernstige problemen, Sean,’ zei Horatio. ‘Er gaat heel wat om achter dat knappe gezichtje.’

‘Hoe ernstig zijn die problemen?’ vroeg Sean voorzichtig.

‘Ik zou een gewone gesprekstherapie kunnen doen hier in mijn praktijk, maar ik denk dat haar problemen ernstig genoeg zijn voor een korte opname.’

‘Maar iemand wordt toch alleen opgenomen als ze een gevaar is voor zichzelf of anderen?’

Horatio trok verstrooid aan zijn sikje. ‘Dat hoeft niet per se. Maar ik denk trouwens wel dat ze toen ze die bar binnenging, dat deels heeft gedaan omdat ze dood wilde.’

Sean kromp in elkaar. ‘Heeft Michelle gezegd dat ze die bar binnen is gegaan om zelfmoord te plegen?’

‘Nee, ze heeft helemaal niet zoveel gezegd. Het gaat er meer om wat ze níet heeft gezegd, in combinatie met wat je me eerder hebt verteld. Het is mijn taak om tussen de regels door te lezen, wat bij haar trouwens niet eenvoudig is. Zoals ik al zei, is ze erg gesloten. Ze kent me niet, dus waarom zou ze bij mij haar hart uitstorten?’

‘Waar wil je haar dan laten opnemen?’

‘In Reston,’ zei Horatio. ‘Een privékliniek die haar veel goed zal doen. Maar goedkoop is het niet, beste vriend. Niets is goedkoop tegenwoordig.’

‘Maak je daar maar geen zorgen om. Ik kom wel aan geld. Op de een of andere manier.’

Horatio liet zich op een oude pakkist zakken en wenkte Sean dat hij naast hem moest komen zitten. ‘Nou, Sean, vertel me eens wat er volgens jou aan de hand is.’

Sean begon te praten. Het kostte hem een halfuur om uit te leggen wat hun in Wrightsburg was overkomen.

‘Jullie hebben een zware rit achter de rug,’ zei Horatio. ‘Eerlijk gezegd verbaast het me dat jullie niet allebei in therapie zijn. Weet je zeker dat je je wel helemaal goed voelt?’

‘We hebben er allebei onder geleden, maar het heeft haar veel harder geraakt dan mij.’

‘Michelle heeft duidelijk het gevoel dat ze niet meer op haar eigen oordeel kan vertrouwen, en voor haar is dat heel belangrijk. Ze is zeer beslist iemand die gewend is om op haar gevoel te vertrouwen.’

‘Daar heb je zonder meer gelijk in,’ zei Sean. ‘En ze gaf ook écht om die vent. Ik bedoel, dat was haar duidelijk aan te zien. Ze mocht hem echt heel graag. Ik weet niet of ze van hem is gaan houden, maar ze gaf wél om hem. En om er dan achter te komen dat hij al die mensen heeft vermoord... daar zou iedereen wel een klap van de molen aan over kunnen houden, lijkt me.’

Horatio nam hem eens aandachtig op. ‘En wat vond jij daarvan?’

Sean keek hem met open mond aan. ‘Dat die man een heleboel mensen had vermoord? Wat denk je nou dat ik daarvan vond, verdomme?’

‘Nee, niet die moorden. Ik bedoel, wat vond je ervan dat Michelle iets had met een andere man?’

Seans stem klonk gedempt. ‘O, nou, ik was destijds zelf ook met iemand aan het scharrelen, dus het zou kunnen dat ik er daarom niet zoveel aandacht aan heb besteed.’

‘Dat was niet helemaal wat ik bedoelde.’

Sean keek hem verbaasd aan, maar zijn vriend ging er niet op door.

‘Denk je dat ze er weer bovenop komt?’

‘Als ze dat écht wil. Als ze daar gemengde gevoelens over heeft, kunnen we haar in elk geval laten zien welke stappen ze moet nemen om er weer bovenop te komen.’

‘Wat als ze niet beter wil worden?’

‘Dan komt het allemaal heel anders te liggen.’ Horatio liet een korte stilte vallen en zei toen: ‘Maar vergeet niet dat ik heb gezegd dat een mogelijke reden waarom ze die bar binnen is gegaan, was dat ze dood wilde. Maar ik denk dat het voor een deel ook iets positiefs geweest kan zijn. Misschien wijst het feit dat Michelle die bar binnen is gegaan en daar een vechtpartij is begonnen met de grootste vent die ze maar kon vinden, erop dat ze wel degelijk beter wil worden.’

Sean keek hem wat bevreemd aan. ‘Hoe kom je daar nou bij?’

‘Het was een roep om hulp, Sean. Een onhandige manier om hulp te vragen, maar toch: een roep om hulp. Wat ik er merkwaardig aan vind, is dat ze die uitgerekend nu geeft. Het is duidelijk dat ze al een hele tijd met deze problemen te kampen heeft.’

‘Waar denk je dat het door komt?’

‘Het zou kunnen dat ze geen andere mogelijkheden meer ziet, bijvoorbeeld omdat ze denkt dat ze na Wrightsburg niet meer op haar gevoel kan vertrouwen. In haar gedachten zou dat weleens de laatste druppel geweest kunnen zijn. En dus is ze die bar binnengelopen en heeft zich door die kerel helemaal in elkaar laten slaan. Bij wijze van straf.’

‘Straf? Waarvoor dan?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Wat als ze zich niet vrijwillig wil laten opnemen?’

‘Dan hebben we een probleem. Ze is duidelijk niet ontoerekeningsvatbaar, in elk geval niet in de juridische zin, dus we zullen een rechter nooit zover krijgen dat hij haar gedwongen laat opnemen. Als ze zich niet wil laten opnemen, moet ik haar ambulant in therapie nemen.’

‘Maar volgens jou komt ze er sneller bovenop als ze wordt opgenomen?’

‘Het zal sneller gaan, ja, en eerlijk gezegd lijkt een opname me ook een stuk veiliger.’

‘Dan zorg ik er wel voor dat ze wordt opgenomen. Op de een of andere manier...’

‘Hoe dan?’

‘Door mijn advocatenpet op te zetten en haar iets voor te liegen.’

Die avond, toen ze weer op hun motelkamer zaten, praatte hij erover met Michelle.

‘Luister eens,’ begon hij, ‘de man die je in elkaar hebt geslagen, heeft een aanklacht ingediend. Ik kan wel regelen dat die aanklacht wordt ingetrokken zonder dat je voor de rechter hoeft te verschijnen, maar dan wil de rechter daar wel iets voor terug zien.’

Ze keek niet op, maar zat in elkaar gedoken op het bed en hoorde hem wat verstrooid aan. ‘Wat dan?’

‘Een psychiatrische opname. Horatio kent wel een goede inrichting.’

Ze keek op. ‘Denk je soms dat ik gek ben?’ Het kwam er beschuldigend uit, maar er lag een heel angstige blik in haar ogen.

Sean werd diep geraakt, zowel door die blik als door de toon waarop ze dat zei. Hij voelde zich nu zelfs nog schuldiger dan daarnet, maar toch zette hij door. ‘Wat ík denk, doet er niet toe. Het gaat erom wat de rechter denkt. Als je wilt worden aangeklaagd voor openbare geweldpleging en een tijdje in een ander soort inrichting wilt zitten, dan is dat best, maar als je je vrijwillig laat opnemen dan wordt de aanklacht ingetrokken. Dat wil zeggen dat je niet naar de gevangenis hoeft en ook niet met een gevangenispsychiater hoeft te praten. Het is een prachtige deal.’ Terwijl hij dat zei, hoopte hij vurig dat ze er nooit achter zou komen dat hij haar maar wat voorloog, maar gelukkig stemde Michelle toe in een vrijwillige opname. Ze tekende ook een formulier waarmee ze Sean machtigde om op de hoogte gehouden te worden van het verloop van haar behandeling. Sean voelde zich beslist niet schuldig omdat hij haar had bedrogen. Nu hoefde Horatio Barnes alleen nog maar zijn psychologische tovertrucs uit te halen.

Maar toen ze de volgende dag in een café zaten, zei Barnes: ‘Je moet geen wonderen verwachten. Dergelijke gevallen kosten altijd tijd. En zoals ik al zei, de gebeurtenissen in Wrightsburg zouden weleens niet méér kunnen zijn geweest dan de druppel die de emmer deed overlopen. De problemen gaan misschien wel veel dieper. Ze heeft een fragiele persoonlijkheid.’

Sean keek hem nogal sceptisch aan. ‘Zo’n fragiele indruk heeft ze op mij anders nooit gemaakt.’

‘Van buiten niet, nee, maar volgens mij is er daarbinnen een heel andere dynamiek. Ze is extreem prestatiegericht en dat heeft duidelijk obsessieve trekjes. Ze heeft me verteld dat ze elke dag vier uur trainde. Is dat echt zo?’

Sean knikte. ‘Een ergerniswekkende gewoonte, maar op dit moment zou ik maar wat graag hebben dat ze daar weer mee begon.’

‘Is ze ook heel keurig, op het dwangmatige af? Toen ik ernaar vroeg, draaide ze daar wat omheen.’

Sean nam net een slok koffie en het kostte hem grote moeite om die niet uit te spuwen. ‘Als je het interieur van haar auto weleens gezien zou hebben, hoefde je dat niet te vragen. Michelle is de grootste sloddervos van de hele wereld. Ze is nog nooit een stapel rommel voorbijgelopen zonder er nog iets bovenop te leggen.’

Er verscheen een enthousiaste uitdrukking op Horatio’s gezicht. ‘Dat is een merkwaardig element in een verder volkomen klassiek psychologisch profiel. En dan is ze ook nog eens de jongste van vijf kinderen, én de enige dochter.’

Sean knikte. ‘Haar vader was commissaris van politie in Tennessee en haar broers zijn allemaal bij de politie.’

Horatio floot en nam toen een slok van zijn eigen koffie. ‘Dan heeft ze zich enorm moeten waarmaken, Sean. Misschien was dat wel wat te veel gevergd. Als ik was opgegroeid in een gezin waarin iedereen bij de politie zit, zou ik voor mijn afstuderen al minstens twintig keer zijn opgepakt.’

Sean glimlachte. ‘Was jij zo’n type dat het de hele tijd aan de stok had met de autoriteiten?’

‘Hé man, we hebben het over de jaren zestig, hoor. Toen ging dat bij iedereen zo.’

‘Ik heb nog geen contact met haar ouders opgenomen. Ik wilde niet dat ze dit te horen zouden krijgen.’

‘Die beslissing is aan jou, maar je kunt het niet eeuwig verborgen blijven houden.’

‘Ik wil gewoon niets doen waarmee ik Michelle in verlegenheid zou kunnen brengen.’

‘We leven niet meer in het stenen tijdperk, Sean. Voor zover ik weet, is het tegenwoordig in sommige staten zelfs wettelijk toegestaan om in therapie te gaan.’

‘Sorry. Het was niet beledigend bedoeld.’

‘Waar zijn haar ouders?’

‘Haar vader en moeder zitten een maand op Hawaï voor een tweede huwelijksreis. Ik heb haar oudste broer gesproken, Bill Maxwell. Hij werkt bij de staatspolitie van Florida. Ik heb hem iets verteld over de gebeurtenissen en haar lichamelijke verwondingen wat minder ernstig voorgesteld dan ze werkelijk waren. Maar toch wilde hij meteen hiernaartoe komen. Ik heb hem gezegd dat hij daar nog maar even mee moest wachten en hem eraan herinnerd hoe trots en onafhankelijk zijn zusje is.’

‘Hmmm, ik weet niet of ik dat ook zo aangepakt zou hebben, maar daar ga ik me niet mee bemoeien. Mijn werk wordt zo al zwaar genoeg.’

‘Komt ze er weer bovenop?’ vroeg Sean zonder eromheen te draaien.

Horatio schudde zijn hoofd. ‘Ik weet dat je dat graag wilt horen, maar dat kan ik niet zeggen, Sean. Nu nog niet in elk geval. Ik hoop dat ik je te zijner tijd wel een goede prognose kan geven, maar dat hangt op dit moment echt helemaal van Michelle zelf af.’

Later op de dag ging Sean Michelle opzoeken in haar kamer in de inrichting. Ze had een spijkerbroek, gymschoenen en een ruimvallende sweater aan, en droeg haar haar in een paardenstaart. Hij stond een paar minuten naar haar te kijken om te zien of ze hem opmerkte. Toen ze niets zei, vroeg hij: ‘Michelle?’

Ze keek op, één seconde maar, en liet toen haar hoofd weer zakken.

Hij stapte naar voren en ging tegenover haar zitten. Hij stak zijn handen naar haar uit en ze liet toe dat hij haar hand vasthield. ‘Je komt er weer bovenop. Je zit hier op een plek waar je weer beter kunt worden. Er zijn een heleboel mensen die om je geven.’

Hij kon zich vergist hebben, maar hij dacht dat ze hem even wat steviger vasthield, en onmiddellijk gaf hij een kneepje in haar hand.

Die avond ging Sean naar een pinautomaat. Toen hij zag hoe verschrikkelijk weinig er op zijn rekening stond, was hij bijna in lachen uitgebarsten. En er was geen nieuw geld in aantocht. Zelfs de eerste rekeningen van deze privékliniek waren enorm, en helaas werden privéklinieken niet gedekt door Michelles verzekeringsmaatschappij, die miljoenen uitgaf aan warme en liefdevolle reclames over haar geweldige dienstverlening en maar heel weinig geld besteedde aan vergoedingen voor medische hulp. Hij haalde geld van een pensioenrekening, wat hem een strafkorting opleverde, en deed ook een oude koopsompolis van de hand. Sinds Michelle gewond was geraakt, had hij niet meer gewerkt en het water stond hem nu echt tot aan de lippen.

De dagen daarop probeerde hij alle contacten die hij maar had, maar niemand had iets voor hem dat werkelijk geld opleverde. Voor het meest lucratieve detectivewerk in Washington en omgeving had je zeer hoge betrouwbaarheidsclassificaties nodig en hoewel hij daar ooit wel over had beschikt, waren die inmiddels allemaal verlopen. En het kostte veel tijd om nieuwe te krijgen. Uiteindelijk kwam het zo ver dat hij nog maar net geld genoeg had voor een paar nachten in het motel. Hij trok zijn broekriem een gaatje strakker en bleef rondbellen en bij mensen aankloppen. Maar de ene dag na de andere ging voorbij zonder dat zijn inspanningen resultaat opleverden.

Toen hij uiteindelijk echt geen kant meer op kon, besloot hij tot iets wat hij zich had voorgenomen nooit te zullen doen. Hij belde Joan Dillinger, een voormalige agente van de Secret Service die nu adjunct-directeur was van een groot beveiligingsbedrijf. Helaas was ze ook zijn vroegere geliefde. Ze waren allebei betrokken geweest bij die affaire in Wrightsburg, waarbij Seans verleden hem bijna fataal was geworden. Bij die gelegenheid had Joan geprobeerd zijn seksuele belangstelling voor haar weer tot leven te wekken, maar hij had haar zonder omhaal afgewezen. Ze was er ook al niet blij mee geweest dat hij had besloten om samen met Michelle in zaken te gaan in plaats van bij haar firma te komen werken, maar voor hem was dat geen moeilijke keuze geweest.

Joan hoorde hem aan, en zei: ‘Absoluut, Sean, laten we morgenmiddag maar gaan lunchen. Ik weet zeker dat er wel íets is wat jij en ik samen kunnen doen.’

Nadat hij de verbinding had verbroken, tuurde hij uit het raam van het armzalige motel dat hij zich niet langer kon veroorloven. ‘Ik was al bang dat ze dat zou zeggen,’ mompelde hij.