•4•

In de bus naar huis hield LuAnn het stuk papier met het telefoonnummer even stevig vast als haar dochter. Ze had het onbehaaglijke gevoel dat iedereen in de bus wist wat haar zojuist was overkomen en dat iedereen haar dat erg kwalijk nam. Een oude vrouw in een versleten jas en lubberende, geladderde kniekousen hield haar plastic draagtassen omklemd en keek LuAnn dreigend aan. LuAnn zou niet kunnen zeggen of de vrouw echt van het gesprek met Jackson op de hoogte was of alleen maar jaloers was omdat ze zo jong en mooi was en zo’n mooie baby had.

Ze liet zich tegen de rugleuning zakken en liet haar gedachten voor zich uit rennen om het leven te verkennen dat ze zou leiden als ze nee dan wel ja tegen het voorstel zei. Een afwijzing van het aanbod zou bepaalde gevolgen hebben die allemaal het stempel van Duanes gezicht droegen, maar als ze het aannam, kon dat ook problemen opleveren. Als ze echt de lotto won en onnoemelijk rijk werd, kon ze alles krijgen wat ze wilde hebben, had de man gezegd. Alles! Ze kon overal heen gaan. Alles doen. God! De gedachte aan zo’n onbegrensde rijkdom, niet meer dan een telefoontje en vier dagen van haar vandaan, maakte dat ze haar blijdschap door het smalle gangpad van de bus wilde uitschreeuwen. Het idee dat het allemaal een grap of een bizar complot was, had ze uit haar hoofd gezet. Jackson had niet om geld gevraagd – niet dat ze iets te geven had. Hij had ook niet laten doorschemeren dat hij seksuele gunsten van haar verlangde, al had hij nog niet alle voorwaarden aan haar verteld. Overigens had ze niet de indruk dat Jackson seksueel in haar geïnteresseerd was. Hij had niet geprobeerd haar aan te raken, had geen opmerkingen over haar uiterlijk gemaakt, in elk geval niet rechtstreeks, en had in alle opzichten een zakelijke, oprechte indruk gemaakt. Hij kon niet gek zijn, maar als hij dat was, was het hem verschrikkelijk goed gelukt om tegenover haar te doen alsof hij normaal bij zijn verstand was. Verder had het geld gekost om die kantoorruimte te huren, die receptioniste daar te laten zitten, enzovoort. Als Jackson gek was, had hij duidelijk ook zijn normale ogenblikken. Ze schudde haar hoofd. En hij had alle getallen van de dagelijkse trekking goed voorspeld, al voordat die verrekte machines de balletjes hadden uitgeworpen. Dat viel niet te ontkennen. Dus als hij de waarheid sprak, was er nog maar één probleem: zijn voorstel riekte naar illegaliteit, naar bedrog, en naar nog meer dingen waar ze liever niet aan wilde denken. Dat was een groot probleem. En als ze nu eens akkoord ging en op de een of andere manier gepakt werd, en de hele waarheid kwam uit? Dan ging ze naar de gevangenis, misschien wel voor de rest van haar leven. Wat zou er dan met Lisa gebeuren? Ze voelde zich opeens doodongelukkig. Zoals de meeste mensen had ze vaak van de pot met goud gedroomd. Het was een beeld dat haar door veel hopeloze tijden heen had geholpen, tijden waarin ze zoveel medelijden met zichzelf had dat ze er niet meer tegen kon. Maar in haar dromen zat er geen ketting met loden bal aan die pot met goud vast.

‘Verdomme,’ zei ze binnensmonds. Een duidelijke keuze tussen hemel en hel? En wat waren Jacksons voorwaarden? Ze wist zeker dat de man een heel hoge prijs zou vragen als hij haar van armoedzaaister tot prinses maakte.

En als ze akkoord ging en inderdaad won, wat zou ze dan doen? De mogelijkheden van zoveel vrijheid waren gemakkelijk te zien, te proeven, te horen, te voelen, maar daarmee was nog niet gezegd wat ze daadwerkelijk zou doen. De wereld bereizen? Ze was nooit buiten Rikersville geweest, een plaats die het meest bekend stond om zijn jaarlijkse kermis en stinkende slachthuizen. Ze kon op één hand het aantal keren tellen dat ze in een lift had gestaan. Ze had nooit een huis of een auto bezeten; eigenlijk had ze ook nooit iets anders bezeten. Er had nooit een bankrekening op haar naam gestaan. Ze kon lezen, schrijven en redelijk beschaafd Engels spreken, maar ze was duidelijk niet iemand die in de hogere kringen thuishoorde. Jackson zei dat ze alles kon krijgen. Maar kon ze dat wel? Kon je echt een kikker uit de modder plukken en hem in een kasteel in Frankrijk zetten en dan geloven dat het echt iets zou worden? Maar ze hoefde dat alles niet te doen, hoefde haar leven niet zo dramatisch te veranderen, iemand te worden die ze duidelijk niet was. Ze huiverde.

Toch was dat het juist. Ze schudde haar lange haren van haar gezicht weg, boog zich tegen Lisa aan en streek over het voorhoofd van haar dochter, waar de goudblonde haren overheen vielen. LuAnn haalde diep adem, zoog haar longen vol met de frisse voorjaarslucht die door het open busraam naar binnen kwam. Ze wilde juist zo verschrikkelijk graag iemand anders zijn, iemand anders dan wie ze was. Het grootste deel van haar leven had ze gevoeld, geloofd en gehoopt dat ze daar op een dag iets aan zou doen. Maar met elk jaar dat verstreek, was die hoop onechter geworden, was die hoop meer op een droom gaan lijken die zich op een dag helemaal van haar los zou maken en zou wegzweven, tot ze zich ten slotte, als ze de verschrompelde, gerimpelde bezitster van een wegkwijnend, onopvallend leven was, niet eens meer zou herinneren dat ze ooit zulke dromen had gehad. Elke dag stond haar sombere toekomst haar duidelijker voor ogen, als een televisie waaraan eindelijk een antenne wordt bevestigd.

En nu waren de dingen abrupt veranderd. Ze keek naar het telefoonnummer terwijl de bus door de straat vol hobbels en gaten hotste om haar en Lisa terug te brengen naar de zandweg die naar de vuile caravan leidde, waar Duane Harvey vast en zeker in een slecht humeur op hun terugkeer zat te wachten. Hij zou geld voor bier willen hebben.

Maar toen dacht ze aan de twee extra dollars in haar zak. Jackson had haar al iets gegeven. Als ze Duane uit de weg had, kon ze over de dingen nadenken; dat was al een begin. Het was die avond een-dollar-per-kan-avond in de Squat and Gobble, zijn favoriete kroeg. Met twee dollar kon Duane zich moeiteloos lam drinken.

Ze keek door het raam van de bus naar de wereld, die uit de winter ontwaakte. Het werd lente. Een nieuw begin. Misschien ook voor haar? Te beginnen op of voor tien uur in de ochtend, over twee dagen. Zij en Lisa keken elkaar een hele tijd aan en toen wisselden moeder en dochter en teder lachje. Ze hield haar hoofd zacht tegen Lisa’s borst. Ze wist niet of ze moest lachen of huilen, en toch wilde ze allebei erg graag.