•35•

Riggs had een dag gewacht voordat hij probeerde zijn jeep terug te halen. Omdat het gevaar bestond dat die man daar nog rondhing, besloot hij om ’s avonds gewapend te gaan. De Cherokee was zo te zien niet beschadigd. Riggs vergewiste zich daarvan en ging toen naar het huisje. De Chrysler was nergens te zien. Hij scheen met zijn zaklantaarn door het raam van de schuur. De Honda stond er nog. Riggs ging naar de voordeur en vroeg zich voor de honderdste keer af of hij de zaak gewoon met rust moest laten. Blijkbaar gebeurden er in het leven van Catherine Savage gevaarlijke dingen. Hij had genoeg van dat soort dingen en was juist naar Charlottesville gekomen om een ander leven te leiden. Evengoed kon hij het niet laten om even aan de deurknop te voelen. De deur zwaaide open.

Met zijn zaklantaarn in zijn ene en zijn pistool in zijn andere hand kwam Riggs langzaam naar voren. Hij was er redelijk zeker van dat het huis leeg was, maar dat soort vermoedens konden je een ongewenst plekje in het lijkenhuis bezorgen, met een kaartje aan je grote teen. Vanaf de plaats waar hij nu stond kon hij het grootste deel van de benedenverdieping overzien. Hij scheen langzaam met zijn zaklantaarn door de kamer. Er zat een lichtschakelaar aan de muur, maar die zou hij niet gebruiken. In wat de eetkamer was geweest, zag hij aan stofpatronen op de vloer dat er bepaalde voorwerpen waren verplaatst. Hij streek met zijn vingers over die oppervlakken en liep door. Hij ging de keuken in, waar hij de telefoon opnam. Er was geen kiestoon. Hij ging naar de eetkamer terug.

Toen Riggs zijn blik door de kamer liet gaan, ontging hem de man in het zwart die net binnen de half geopende kastdeur naast de trap stond. Zodra het schijnsel van de zaklantaarn over hem heen was gegaan, deed Jackson zijn ogen weer open en greep hij het heft van zijn mes stevig vast. Hij had Riggs al gehoord voordat die een voet op de veranda had gezet. Het was niet de man die het huisje had gehuurd. Die was allang weg; Jackson had het huis al grondig doorzocht. Deze man ging ook op verkenning uit. Het moest Riggs zijn, concludeerde Jackson. Hij vond Riggs zo langzamerhand bijna even interessant als de man die hij vanavond was komen doden. Tien jaar geleden had Jackson voorspeld dat LuAnn een probleem zou worden, en nu was die voorspelling uitgekomen. Na zijn gesprek met Pemberton had hij wat onderzoek naar Riggs’ achtergrond ingesteld. Het feit dat er weinig te ontdekken viel, had hem des te nieuwsgieriger gemaakt.

Toen Riggs hem op een meter afstand voorbij liep, dacht Jackson erover hem te doden. Daar zou niet meer dan een snelle beweging van zijn vlijmscherpe mes over Riggs’ keel voor nodig te zijn. Maar zo snel als de moorddadige impuls in hem opkwam, zo snel zakte die impuls ook weer weg. Het zou geen zin hebben om Riggs te doden, in elk geval niet op dit moment. Jacksons greep op het mes ontspande. Riggs zou voorlopig in leven blijven. Als zich opnieuw zo’n gelegenheid voordeed, dacht Jackson, zou het resultaat misschien anders zijn. Hij hield niet van mensen die zich met zijn zaken bemoeiden. In elk geval zou hij nog intensiever op zoek gaan naar Riggs’ achtergronden.

Riggs verliet het huisje en liep naar zijn Cherokee. Hij keek achterom naar het huis. Hij had zojuist het gevoel gehad dat hij erg dicht bij de dood was geweest. Hij zette dat gevoel van zich af. Vroeger had hij zich door zijn instincten laten leiden, maar hij nam aan dat ze wat minder scherp waren geworden sinds hij van beroep veranderd was. Het was een leeg huis; niets meer dan dat.

Jackson, die door het raam keek, zag Riggs even aarzelen. Dat maakte hem nog nieuwsgieriger. Riggs zou misschien een interessant project zijn, maar hij zou moeten wachten. Jackson had dringender zaken aan zijn hoofd. Hij pakte iets van de vloer wat op een dokterstas leek. Hij ging naar de eetkamer, hurkte neer en haalde een eersteklas vingerafdrukkensetje uit de tas. Vervolgens ging Jackson naar de lichtschakelaar en richtte daar vanuit verschillende hoeken een laserapparaat op dat hij in zijn hand had. De laserstraal maakte een aantal latente afdrukken zichtbaar. Jackson bewerkte de schakelaar met een fiberglazen penseel dat hij in zwart poeder had gestoken. Hij penseelde voorzichtig om de schakelaar heen en maakte de latente afdrukken zichtbaar. Het aanrecht, de telefoon en deurknoppen werden aan hetzelfde proces onderworpen. Vooral de telefoon vertoonde erg duidelijke afdrukken. Jackson glimlachte. Riggs’ echte identiteit zou niet lang meer een mysterie zijn. Met speciale tape pikte hij de afdrukken op en bracht ze over op systeemkaartjes. Onder het zachtjes neuriën van een deuntje bracht Jackson speciale identificatietekens op de kaartjes aan en schoof ze in afzonderlijke houders met plastic bekleding. Vervolgens verwijderde hij de sporen van vingerafdrukkenpoeder van alle oppervlakken. Hij hield van de systematiek van dit alles. Nauwgezette stappen die tot een exacte conclusie leidden. Hij had maar enkele minuten nodig om zijn spullen weer in te pakken, en toen verliet hij het huisje. Hij nam een zijpad naar de plaats waar zijn auto klaarstond, en reed weg. Het gebeurde niet vaak dat hij twee vliegen in één klap sloeg, maar hij had sterk de indruk dat hij dat vanavond had gedaan.