•10•

De trein had op verschillende plaatsen vertraging opgelopen. Het was dan ook al bijna halfvier in de middag toen LuAnn en Lisa in de drukte van Penn Station terechtkwamen. LuAnn had haar hele leven nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Verbijsterd keek ze om zich heen. Mensen en bagage vlogen als schoten hagel aan haar voorbij. Ze herinnerde zich de waarschuwing van de lokettiste in Atlanta en verstevigde haar greep op Lisa’s reiswieg. Ze had nog een stekende pijn in haar arm, maar nam toch aan dat ze zo ongeveer iedereen die iets probeerde wel buiten gevecht kon stellen. Ze keek naar Lisa. Het kleine meisje keek haar ogen uit; er gebeurden zoveel interessante dingen om haar heen. LuAnn liep langzaam door. Ze wist niet goed waar ze heen moest. Ze zag een bord dat naar Madison Square Garden wees en herinnerde zich vaag dat ze een paar jaar geleden naar een bokswedstrijd op de tv had gekeken die van daaruit was uitgezonden. Jackson zei dat iemand haar zou afhalen, maar LuAnn kon zich niet voorstellen dat zo iemand haar in al deze chaos zou kunnen vinden.

Ze maakte een schrikbeweging toen de man haar aanraakte. LuAnn keek op en zag een gezicht met donkerbruine ogen, een zilvergrijze snor en een brede, stompe neus. Gedurende een ogenblik vroeg LuAnn zich af of het de man was die ze in de Garden had zien boksen, maar ze besefte al gauw dat hij veel te oud was. Hij was minstens vijftig. Wel had hij de brede schouders, de platte, onregelmatige oren en het gehavende gezicht van een ex-bokser.

‘Mevrouw Tyler?’ Zijn stem was diep maar helder. ‘Meneer Jackson heeft me gestuurd om u af te halen.’

LuAnn knikte en stak haar hand uit. ‘Zeg maar LuAnn. Hoe heet jij?’

De man schrok van die vraag. ‘Dat is niet belangrijk. Wilt u me volgen? Ik heb een auto klaarstaan.’ Hij begon weg te lopen.

‘Ik wil altijd graag de naam van mensen weten,’ hield LuAnn vol.

Hij kwam naar haar terug en keek haar een beetje geërgerd aan, al meende ze ergens op zijn gezicht ook een vaag begin van een glimlachje te zien. ‘Nou, noem me dan maar Charlie. Goed?’

‘Dat is goed, Charlie. Ik neem aan dat je voor Jackson werkt. Weten jullie elkaars echte naam?’

Hij gaf geen antwoord maar leidde haar naar de uitgang. ‘Wil je dat ik het meisje draag? Dat ding ziet er zwaar uit.’

‘Ik hou het wel.’ Ze huiverde toen er weer een steek van pijn door haar gewonde arm ging.

‘Weet je het zeker?’ vroeg hij. Hij keek naar de pleister op haar kin. ‘Je ziet eruit alsof je gevochten hebt.’

Ze knikte. ‘Ik red me wel.’

Ze verlieten het station, liepen langs de rij mensen bij de taxistandplaats, en Charlie maakte de deur van een grote limousine voor LuAnn open. Voordat ze instapte, keek ze even naar het luxueuze voertuig.

Charlie ging aan de andere kant zitten. LuAnn kon het niet laten om uitgebreid om zich heen te kijken.

‘Over een minuut of twintig zijn we bij het hotel. Wil je eerst nog iets eten of drinken? Wat je in de trein krijgt, is niet te vreten,’ zei Charlie.

‘Ik heb wel slechter eten gehad, al heb ik inderdaad honger. Maar ik wil niet dat je speciaal voor mij stopt.’

Hij keek haar aan. ‘We hoeven niet te stoppen.’ Hij greep in de koelkast en haalde er limonade, bier, broodjes en snacks uit. Vervolgens maakte hij een paneel in de limousine los en er verscheen een tafel. Terwijl LuAnn verbaasd toekeek, zette Charlie het eten en drinken neer, evenals een bord, zilverwerk en een servet. Zijn grote handen werkten snel en systematisch.

‘Ik wist dat je de baby mee zou brengen, dus hebben we hier ook melk, flesjes en dat soort dingen. In het hotel hebben ze ook alles wat je nodig hebt.’

LuAnn maakte een flesje voor Lisa, hield haar tegen haar arm, voedde haar met die hand en at met haar andere hand zelf een broodje.

Charlie zag hoe zorgzaam ze met haar dochter omging. ‘Wat een leuke baby. Hoe heet ze?’

‘Lisa. Lisa Marie. Je weet wel, naar de dochter van Elvis.’

‘Je lijkt me een beetje jong om een fan van de King te zijn.’

‘Dat was ik niet, ik bedoel, ik luister eigenlijk nooit naar dat soort muziek. Maar mijn moeder wel. Ze was een grote fan. Ik deed het voor haar.’

‘Dat stelde ze vast wel op prijs.’

‘Ik weet het niet. Ik hoop het. Ze leefde niet meer toen Lisa geboren werd.’

‘O. Dat is triest.’ Charlie zweeg een ogenblik. ‘Nou, van wat voor muziek hou je?’

‘Klassiek. Ik heb eigenlijk niet veel verstand van dat soort muziek. Ik vind gewoon dat het mooi klinkt. Als je ernaar luistert, nou, dan voel je je schoon en gracieus, alsof je ergens in de bergen in een meer aan het zwemmen bent. Ergens waar je helemaal tot op de bodem kunt kijken.’

Charlie grijnsde. ‘Zo heb ik het nooit bekeken. Ik hou van jazz. Ik speel ook zelf een beetje trompet. Buiten New Orleans heeft New York een paar van de beste jazzclubs die er zijn. Ze gaan er ook door tot de zon opkomt. Ik weet er wel een paar niet te ver van het hotel.’

‘Naar welk hotel gaan we?’ vroeg ze.

‘Het Waldorf Astoria. The Towers. Ben je ooit in New York geweest?’ Charlie nam een slok sodawater en leunde achterover. Hij maakte de knopen van zijn jasje los.

LuAnn schudde haar hoofd en slikte een hap van haar broodje door. ‘Eigenlijk ben ik nooit ergens geweest.’

Charlie grinnikte zachtjes. ‘Nou, dan is New York een goeie plek om te beginnen.’

‘Wat voor hotel is het?’

‘Het is erg goed. Eerste klas, vooral de Towers. Natuurlijk is het niet het Plaza, maar ja, wat is dat wel? Misschien logeer je op een dag nog in het Plaza. Wie weet?’ Hij lachte en veegde met een servet zijn mond af. Ze zag dat zijn vingers abnormaal groot en dik waren, met grote, knobbelige knokkels.

LuAnn at haar broodje op, nam een slok cola en keek hem nerveus aan. ‘Weet je waarom ik hier ben?’

Charlie keek aandachtig terug. ‘Laten we het erop houden dat ik genoeg weet om niet te veel vragen te stellen. Verder kunnen we het er beter niet over hebben.’ Hij glimlachte even.

‘Heb je Jackson ooit ontmoet?’

Charlies gezicht werd grimmig. ‘Zullen we er maar niet over praten?’

‘Goed. Ik ben alleen een beetje nieuwsgierig.’

‘Nou, soms is het niet verstandig om te nieuwsgierig te zijn.’ Hij keek haar even met zijn donkere ogen aan. ‘Hou je nou maar even gedeisd, doe wat je gezegd wordt, dan komen jij en je kind nooit in de problemen, nooit meer. Klinkt dat goed of niet?’

‘Klinkt goed,’ zei LuAnn gedwee en ze hield Lisa wat dichter tegen haar heup.

Vlak voordat ze uit de limousine stapten, haalde Charlie een trenchcoat en een bijpassende hoed met brede hand tevoorschijn en gaf ze aan LuAnn. ‘Om voor de hand liggende redenen willen we niet dat mensen je nu zien. Gooi die cowboyhoed maar weg.’

LuAnn trok de jas aan, zette de hoed op en trok de ceintuur strak.

‘Ik schrijf je wel in. De suite staat op naam van Linda Freeman, een Amerikaanse manager van een Britse firma. Je hebt je dochter meegenomen, want je bent hier niet alleen voor zaken maar ook om een beetje vakantie te houden.’

‘Een manager? Ik hoop dat niemand me vragen stelt.’

‘Maak je geen zorgen. Dat zal niemand doen.’

‘Dus daar moet ik voor doorgaan? Linda Freeman?’

‘In elk geval tot de grote dag. Dan kun je weer LuAnn Tyler zijn.’

Moet ik dat? vroeg LuAnn zich af.

De suite waar Charlie haar heen bracht nadat hij haar had ingeschreven, bevond zich op de eenendertigste verdieping en was enorm groot. Er was een grote zitkamer en een aparte slaapkamer. LuAnn keek verwonderd naar het stijlvolle meubilair en viel bijna om van verbazing toen ze de luxueuze badkamer zag.

‘Mag je die badjassen dragen?’ Ze betastte het fijne katoen.

‘Je mag ze houden, als je wilt. Voor zo’n vijfenzeventig dollar per stuk,’ antwoordde Charlie.

Ze liep naar het raam, trok de gordijnen een eind open en zag een flink stuk van de skyline van New York. De lucht was betrokken en het werd al donker. ‘Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gebouwen gezien. Hoe houden de mensen ze uit elkaar? Ze lijken mij allemaal hetzelfde.’ Ze keek naar hem om.

Charlie schudde zijn hoofd. ‘Weet je, je bent erg grappig. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat je domste boerentrien van de wereld was.’

LuAnn sloeg haar ogen neer. ‘Dat ben ik ook. In elk geval de domste die jij waarschijnlijk ooit te zien zal krijgen.’

Hij zag haar kijken. ‘Hé, daar bedoelde ik niets mee. Als je hier bent opgegroeid, kijk je op een bepaalde manier tegen de dingen aan, begrijp je?’ Hij zweeg een tijdje terwijl hij naar LuAnn keek, terwijl zij Lisa’s gezicht streelde. ‘Kijk, dit is de bar met drankjes,’ zei hij ten slotte. Hij liet haar zien hoe het werkte. Daarna maakte hij de zware kastdeur open. ‘Hier is de safe.’ Hij wees naar de zware metalen deur. Hij toetste een code in en de cilinders klikten op hun plaats. ‘Het is heel verstandig om daar je kostbaarheden in te bewaren.’

‘Ik geloof niet dat ik iets van zoveel waarde bij me heb.’

‘En dat lottoformulier dan?’

LuAnns mond viel even open, ze groef in haar zak en haalde het formulier tevoorschijn. ‘Dus zoveel weet je nog wel, hè?’

Charlie gaf geen antwoord. Hij nam het formulier en stopte het, bijna zonder ernaar te kijken, in de safe. ‘Kies een combinatie, niet iets wat voor de hand ligt, zoals je verjaardag of dat soort dingen. Maar kies iets wat je goed kunt onthouden. Je moet die getallen ook niet ergens opschrijven, begrijp je?’ Hij maakte de safe weer open.

LuAnn knikte en toetste haar eigen code in. Ze wachtte tot de safe op slot zat en deed toen de kastdeur weer dicht.

Charlie liep naar de deur. ‘Ik kom morgenvroeg om een uur of negen terug. Als je intussen honger krijgt of zoiets, kun je de roomservice bellen. Maar zorg wel dat het personeel je gezicht niet goed te zien krijgt. Maak een knotje van je haar of zorg dat je de badmuts op hebt, alsof je net in bad wilt. Je doet de deur open, zet als Linda Freeman je handtekening op de rekening en gaat de slaapkamer weer in. Je laat een fooi op de tafel liggen. Hier.’ Charlie haalde een pakje bankbiljetten uit zijn zak en gaf ze aan haar. ‘In het algemeen moet je je gedeisd houden. Het is niet de bedoeling dat je door het hotel gaat rondlopen of zoiets.’

‘Maak je geen zorgen, ik weet dat ik niet als een manager overkom.’ LuAnn veegde haar haar uit haar ogen weg en probeerde nonchalant over te komen, al klonk haar minderwaardigheidsgevoel even duidelijk in haar stem door als de gekwetstheid in Charlies antwoord.

‘Dat is het niet, LuAnn. Ik bedoelde niet...’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Weet je, ik heb de middelbare school amper afgemaakt. Ik heb nooit gestudeerd en ik ben er toch gekomen. We zouden geen van beiden door een Harvard-examen komen, maar wat maakt dat uit?’ Hij tikte haar zachtjes op de schouder. ‘Ga vannacht maar lekker slapen. Als ik morgen terugkom, gaan we de stad in. Dan gaan we hier en daar kijken en dan kun je me van alles vertellen. Goed?’

Ze straalde. ‘Ik zou graag de stad in willen.’

‘Het wordt morgen nogal kil, dus kleed je warm aan.’

LuAnn keek plotseling naar haar verkreukelde shirt en jeans. ‘Eh, dit zijn alle kleren die ik heb. Ik, eh, ik ben nogal haastig van huis gegaan.’ Ze keek beschroomd.

‘Dat geeft niet,’ zei Charlie vriendelijk. ‘Geen bagage, geen probleem.’ Hij bekeek haar even van top tot teen. ‘Eh, je bent ongeveer een meter vijfenzeventig, nietwaar? Maat acht?’

LuAnn knikte en kreeg een kleur. ‘Misschien nog wel iets groter van boven.’

Charlie keek nog eens goed naar haar bovenlijf. ‘Goed,’ zei hij. ‘Ik breng morgenvroeg wat kleren mee, ook voor Lisa. Maar dan heb ik wel wat extra tijd nodig. Ik ben hier om een uur of twaalf.’

‘Ik mag Lisa toch mee naar buiten nemen?’

‘Jazeker, het kind gaat met ons mee.’

‘Dank je, Charlie. Dat stel ik echt op prijs. Ik zou nooit in mijn eentje naar buiten durven. En toch wil ik de stad erg graag zien. Ik ben in mijn hele leven nog nooit in zo’n grote stad geweest. Ik wed dat er in dit ene hotel waarschijnlijk meer mensen zijn dan in de plaats waar ik vandaan kom.’

Charlie lachte. ‘Ja, als je hier vandaan komt, vind je dat niets bijzonders meer. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Ik begrijp dat heel goed.’

Toen hij weg was, nam LuAnn haar dochtertje uit de reiswieg en legde haar midden op het grote bed. Daarbij streelde ze haar haar. Ze kleedde Lisa vlug uit, baadde haar in het grote bad en trok haar een pyjamaatje aan. Nadat ze het meisje weer op het bed had gelegd en had ingestopt, met grote kussens aan weerskanten van haar zodat ze er niet af zou rollen, dacht LuAnn erover om naar de badkamer te gaan en het bad eens te proberen, dan had ze misschien meteen wat minder last van de pijn in haar lichaam. Op dat moment ging de telefoon. Ze aarzelde even, voelde zich tegelijk schuldig en betrapt. Ze nam op. ‘Hallo?’

‘Mevrouw Freeman?’

‘Sorry, u...’ LuAnn herstelde zich. ‘Ja, met mevrouw Freeman,’ zei ze vlug, en ze probeerde zo professioneel mogelijk te klinken.

‘De volgende keer een beetje sneller, LuAnn,’ zei Jackson. ‘Mensen vergeten bijna nooit hun eigen naam. Hoe staan de zaken? Wordt er goed voor je gezorgd?’

‘Jazeker, Charlie is geweldig.’

‘Charlie? Ja, natuurlijk. Je hebt het lottoformulier?’

‘Het ligt in de safe.’

‘Goed idee. Heb je pen en papier?’

LuAnn keek in de kamer om zich heen en pakte een vel papier en een pen uit de la van het antiek lijkende bureau dat bij het raam stond.

Jackson ging verder: ‘Noteer dit zo goed mogelijk. Charlie heeft ook alle details. Het zal je goed doen te horen dat alles geregeld is. Overmorgen om zes uur ’s avonds wordt de winnende lottocombinatie landelijk bekendgemaakt. Je kunt het in je hotelkamer op je televisie zien: alle grote netwerken brengen het. Maar ik ben bang dat het voor jou niet erg spannend zal zijn.’

LuAnn kon het strakke glimlachje waarmee hij dat zei bijna voor zich zien. ‘Daarna wacht het hele land tot de winnaar zich meldt. Je doet dat niet onmiddellijk. We moeten je de tijd geven, in theorie natuurlijk, om tot rust te komen, om weer helder te gaan denken, misschien om advies te vragen aan financiële mensen, juristen enzovoort, en dan reis je dolgelukkig naar New York. Het is natuurlijk niet verplicht dat winnaars naar New York gaan. De persconferentie kan overal worden gehouden, zelfs in de woonplaats van de winnaar. Maar tot nu toe hebben veel winnaars die reis vrijwillig gemaakt en het bestuur van de lotto, de lottocommissie, heeft dat het liefst. Het is veel gemakkelijker om hier in New York een landelijke persconferentie te houden. Al die activiteiten nemen een dag of twee in beslag. Officieel heb je dertig dagen de tijd om het geld op te eisen, dus dat is geen probleem. O ja, voor het geval je het nog niet had begrepen: dat is de reden dat ik wilde dat je nog even wachtte met je reis naar New York. Het zou niet goed overkomen als de mensen wisten dat je al in New York was voordat de winnende combinatie was bekendgemaakt. Je moet incognito blijven tot we je als winnaar kunnen presenteren.’ Zo te horen zat het hem niet lekker dat hij zijn plannen had moeten veranderen.

LuAnn noteerde dat alles zo snel als ze kon. ‘Het spijt me, maar ik kon echt niet wachten, meneer Jackson,’ zei ze nerveus. ‘Ik heb u al gezegd hoe het thuis zou toegaan. Het is zo’n klein plaatsje en zo. De mensen zouden weten dat ik gewonnen had, ze zouden het gewoon weten.’

‘Nou, goed, het heeft geen zin om er nu nog over te praten,’ zei hij bruusk. ‘Waar het om gaat is dat we je tot een dag of wat na de lottotrekking verborgen moeten houden. Je bent met de bus naar Atlanta gegaan?’

‘Ja.’

‘En je hebt gezorgd dat je niet herkend kon worden?’

‘Grote hoed en een zonnebril. Ik heb niemand gezien die ik kende.’

‘En natuurlijk heb je je echte naam niet gebruikt toen je je treinkaartje kocht?’

‘Natuurlijk niet,’ loog LuAnn.

‘Goed. Ik denk dat je sporen dan wel goed zijn uitgewist.’

‘Ik hoop het.’

‘Dat doet er niet toe, LuAnn. Het doet er echt niet toe. Over een paar dagen ben je veel verder weg dan New York.’

‘Waar ben ik dan precies?’

‘Zoals ik al eerder zei: jij mag het zeggen. Europa? Azië? Zuid-Amerika? Je zegt het maar en ik regel het voor je.’

LuAnn dacht even na. ‘Moet ik nu beslissen?’

‘Natuurlijk niet. Maar als je meteen na de persconferentie weg wilt, kun je me dat het beste zo gauw mogelijk laten weten. Als het op reizen aankomt, kan ik heel wat voor elkaar krijgen, maar ik ben geen tovenaar, vooral niet omdat je geen paspoort of andere identiteitspapieren hebt.’ Hij zei dat op ongelovige toon. ‘Dat moet dan ook nog geregeld worden.’

‘Kunt u die laten maken? En zelfs een sociale-verzekeringskaart?’

‘Je hebt geen sofinummer? Dat kan toch niet?’

‘Dat kan wel als je ouders er nooit een hebben aangevraagd,’ pareerde ze.

‘Ik dacht dat ziekenhuizen een baby niet lieten gaan als de papieren niet allemaal ingevuld waren.’

LuAnn schoot bijna in de lach. ‘Ik ben niet in een ziekenhuis geboren, meneer Jackson. Het eerste dat ik zag, schijnt de vuile was te zijn die in de slaapkamer lag opgestapeld, want dat was de plek waar mijn oma me ter wereld hielp.’

‘Ja, ik denk dat ik je wel aan een sofinummer kan helpen,’ zei hij pedant.

‘Kunt u dan ook zorgen dat er een andere naam in het paspoort komt, ik bedoel wel mijn eigen foto, maar een andere naam? En ook op alle andere papieren?’

‘Waarom zou je dat willen, LuAnn?’ zei Jackson langzaam.

‘Nou, vanwege Duane. Ik weet dat hij een domme indruk maakt, maar als hij hoort dat ik al dat geld heb gewonnen, zet hij alles op alles om me te vinden. Het lijkt me beter om te verdwijnen. Helemaal opnieuw te beginnen. Met een schone lei zou je kunnen zeggen. Een nieuwe naam en zo.’

Jackson lachte. ‘Dacht je nu echt dat Duane Harvey je zou kunnen vinden? Volgens mij zou hij de weg uit Rikersville County nog niet kunnen vinden al had hij politie-escorte.’

‘Alstublieft, meneer Jackson, als u het zo kunt regelen, zou ik dat erg op prijs stellen. Maar als het te moeilijk voor u is, heb ik daar begrip voor.’ LuAnn hield wanhopig haar adem in. Ze hoopte dat Jackson zich in zijn ego getroffen zou voelen.

‘Dat is het niet,’ snauwde Jackson. ‘Het is eigenlijk vrij simpel, als je de juiste connecties hebt, en die heb ik. Nou, je hebt zeker nog niet gedacht aan de naam die je wilt gebruiken, hè?’

Ze verraste hem door er meteen een te noemen en ook de plaats waar die fictieve persoon vandaan kwam.

‘Blijkbaar heb je er al lang over gedacht om dit te doen. Misschien met of zonder het lottogeld. Is dat waar of niet?’

‘U hebt geheimen, meneer Jackson. Waarom zou ik ze niet ook hebben?’

Ze hoorde hem zuchten. ‘Goed, LuAnn, het is de eerste keer dat me zoiets wordt gevraagd, maar ik zal ervoor zorgen. Al moet ik nog steeds weten waar je heen wilt.’

‘Ik begrijp het. Ik zal daar heel goed over nadenken en het u gauw laten weten.’

‘Waarom heb ik plotseling het gevoel dat ik er spijt van krijg dat ik jou voor dit avontuurtje heb uitgekozen?’ Zijn stem had een ondertoon die LuAnn liet huiveren. ‘Na de lottotrekking neem ik contact met je op om je de rest van de details te laten weten. Dat is voorlopig alles. Veel plezier in New York. Als je iets nodig hebt, zeg je het maar tegen...’

‘Charlie.’

‘Charlie. Ja.’ Jackson hing op.

LuAnn ging meteen naar de bar en trok een flesje bier open. Lisa begon geluid te maken en LuAnn zette haar op de vloer. Met een brede glimlach op haar gezicht keek LuAnn toe terwijl Lisa zich door de kamer bewoog. De afgelopen dagen had haar kleine meisje de slag van het kruipen echt te pakken gekregen, en nu begon ze de immense suite meteen enthousiast te verkennen. Uiteindelijk ging LuAnn op de vloer zitten en kroop met haar mee. Moeder en dochter kropen ongeveer een uur door de hotelkamer, tot Lisa moe werd en LuAnn haar instopte voor de nacht.

LuAnn ging naar de badkamer en draaide de kraan van het bad open. Ze keek in de spiegel naar de snee op haar kin. De wond genas goed, maar waarschijnlijk zou er een litteken achterblijven. Daar zat ze niet mee, het had veel erger kunnen zijn. Ze pakte nog een biertje uit de koelkast en liep weer naar de badkamer. Ze liet zich in het warme water zakken en nam een slokje van het koude bier. Ze veronderstelde dat ze veel alcohol en veel dampend pijnstillend water nodig zou hebben om de komende twee dagen door te komen.

Precies om twaalf uur arriveerde Charlie met een aantal draagtassen van Bloomingdale’s en Baby Gap. Het uur daarna paste LuAnn verschillende kledingstukken aan terwijl er tintelingen van sensatie door haar heen gingen.

‘Je doet die kleren eer aan. Erg veel eer,’ zei Charlie bewonderend.

‘Dank je. Dank je voor al deze dingen. Het is precies de goede maat.’

‘Nou, je hebt de lengte en het figuur van een fotomodel. Ze maken die kleren voor mensen als jij. Heb je er ooit over gedacht om daar je beroep van te maken? Fotomodel, bedoel ik?’

LuAnn haalde haar schouders op. Ze trok een crèmekleurig jasje aan dat goed bij de lange zwarte plooirok stond die ze al droeg. ‘Soms, toen ik nog jonger was.’

‘Jonger? Allemachtig, je moet nog zo ongeveer een tiener zijn.’

‘Ik ben twintig, maar je voelt je ouder als je een baby hebt gekregen.’

‘Dat wil ik wel geloven.’

‘Nee, ik ben niet geschikt voor fotomodel.’

‘Waarom niet?’

Ze keek hem aan en zei: ‘Ik houd er niet van om op de foto te komen, en ik kijk niet graag naar mezelf.’

Charlie schudde alleen maar met zijn hoofd. ‘Wat ben je toch een vreemde, jonge vrouw. De meeste meisjes van jouw leeftijd, met jouw uiterlijk, zou je niet van de spiegel vandaan kunnen sleuren. Narcissus in eigen persoon. O, maar je moet die grote zonnebril dragen en die hoed ophouden. Jackson heeft gezegd dat we je goed moeten inpakken. Eigenlijk zouden we helemaal niet naar buiten moeten gaan, maar ik denk niet dat we in een stad van zeven miljoen mensen in de problemen komen.’ Hij hield haar een sigaret voor. ‘Heb je hier last van?’

Ze glimlachte. ‘Meen je dat nou? Ik werk in een truckersrestaurant. Daar laten ze je niet eens binnen als je geen sigaretten bij je hebt en niet van plan bent ze op te steken. Op de meeste avonden is het net of de hele tent in brand staat.’

‘Nou, je hoeft nooit meer naar een truckersrestaurant.’

‘Misschien niet.’ Ze spelde een breedgerande, slappe hoed aan haar haar vast. ‘Hoe zie ik eruit?’ Ze poseerde voor hem.

‘Beter dan alles in de Cosmo, neem dat maar van mij aan.’

‘Het is nog niets. Wacht maar tot ik mijn kleine meisje heb aangekleed,’ zei ze trots. ‘Dat is nog eens iets waar ik van droom!’

Een uur later zette LuAnn haar dochter, die gekleed ging in de nieuwste mode van Baby Gap, in haar reiswieg en hield hem omhoog. Ze wendde zich tot Charlie. ‘Ben je klaar?’

‘Nog niet.’ Hij maakte de deur van de suite open en keek haar toen weer aan. ‘Als je je ogen nu eens dicht deed? Laten we het nu maar helemaal in stijl doen.’ LuAnn keek hem bevreemd aan. ‘Toe dan, doe het nu maar,’ zei hij grinnikend.

Ze gehoorzaamde. Enkele ogenblikken later zei hij: ‘Goed, doe ze maar open.’

Toen ze dat deed, zag ze een gloednieuwe en erg dure wandelwagen. ‘O, Charlie.’

‘Als je nog veel langer met dat ding zou rondsjouwen,’ zei hij, wijzend naar de reiswieg, ‘zou je met je handen over de grond schrapen.’

LuAnn omhelsde hem, zette Lisa in het wandelwagentje, en weg waren ze.