•16•

‘Alles komt goed, LuAnn,’ zei Roger Davis, de jonge, knappe man die de lottotrekking had aangekondigd, terwijl hij klopjes op haar hand gaf. ‘Ik weet dat je nerveus zult zijn, maar ik ben dicht bij je. We maken het zo pijnloos mogelijk voor je, dat verzeker ik je,’ zei hij galant.

Ze bevonden zich in een weelderig ingerichte kamer in het lottogebouw. Vanuit die kamer leidde een gang naar de grote zaal, waar een groot aantal journalisten en andere mensen op de komst van de nieuwste lottowinnaar wachtte. LuAnn droeg een lichtblauwe knielange jurk met bijpassende schoenen, en haar kapsel en make-up waren perfect bijgewerkt door het eigen personeel van de lottocommissie. De snee in haar kin was al zodanig geheeld dat ze voor make-up in plaats van een pleister had gekozen.

‘Je ziet er schitterend uit, LuAnn,’ zei Davis. ‘Ik kan me niet herinneren dat een winnaar er ooit zo hartveroverend uitzag. Dat meen ik.’ Hij ging naast haar zitten. Zijn been kwam tegen het hare aan.

LuAnn keek hem met een glimlachje aan, schoof een centimeter of vijf van hem vandaan en richtte haar aandacht op Lisa. ‘Ik wil niet dat Lisa daarheen gaat. Al die lichten en mensen zouden haar doodsbang maken.’

‘Dat is goed. Ze kan hier blijven. We hebben natuurlijk elke seconde iemand die op haar past. De beveiliging is hier erg streng, dat kun je je wel voorstellen.’ Hij zweeg even en keek weer naar LuAnns fraaie contouren. ‘Maar we maken wel bekend dat je een dochter hebt. Daarom is jouw verhaal zo geweldig. Jonge moeder en dochter, al die rijkdom. Je zult wel erg gelukkig zijn.’ Hij klopte op haar knie en liet zijn hand daar even liggen voordat hij hem weghaalde. Ze vroeg zich weer af of hij in het complot zat, of hij wist dat ze een enorm fortuin had gewonnen door te bedriegen. Hij leek er wel het type voor, vond ze. Het type dat alles zou doen voor geld. Ze stelde zich voor dat hij erg goed werd betaald om bij het plegen van zo’n groot bedrog te helpen.

‘Hoe lang duurt het nog voor we daarheen gaan?’ vroeg ze.

‘Een minuut of tien.’ Hij lachte haar weer toe en zei toen zo nonchalant mogelijk: ‘Eh, je was niet helemaal duidelijk over je huwelijkse staat. Zal je man...’

‘Ik ben niet getrouwd,’ zei LuAnn vlug.

‘O, nou, zal de vader van het kind aanwezig zijn?’ voegde hij er vlug aan toe. ‘We moeten dat alleen weten voor de planning.’

LuAnn keek hem strak aan. ‘Nee, hij is er niet.’

Davis glimlachte zelfverzekerd en schoof wat dichterbij. ‘Ik begrijp het. Hm.’ Hij plaatste zijn vingertoppen tegen elkaar en liet ze een ogenblik tegen zijn lippen rusten. Vervolgens legde hij zijn ene arm terloops over de rugleuning van haar stoel. ‘Nou, ik weet niet wat je plannen zijn, maar als je iemand nodig hebt om je de stad te laten zien, sta ik altijd voor je klaar, LuAnn, vierentwintig uur per dag. Ik weet dat als je altijd in een klein plaatsje hebt gewoond, de grote stad...’ Davis hief zijn andere arm dramatisch naar het plafond, ‘... erg overstelpend moet zijn. Maar ik ken New York als mijn broekzak. De beste restaurants, theaters, winkels. We kunnen een geweldige tijd hebben.’ Hij schoof nog wat dichterbij. Zijn ogen tastten de contouren van haar lichaam af, terwijl zijn vingers naar haar schouder dwaalden.

‘O, het spijt me, meneer Davis, ik denk dat u zich vergist. Lisa’s vader komt niet naar de persconferentie, maar daarna komt hij wel. Hij moet eerst verlof hebben.’

‘Verlof?’

‘Hij is bij de marine, bij de seal ’s.’ Ze schudde haar hoofd en staarde voor zich uit alsof ze schokkende herinneringen ophaalde. ‘Weet u, hij vertelt me soms dingen waar ik verschrikkelijk bang van word. Maar als er iemand is die op zichzelf kan passen, is het Frank. Hij sloeg een keer zes kerels in een bar bewusteloos omdat ze mij niet met rust lieten. Hij zou ze waarschijnlijk hebben vermoord als de politie hem niet had overmeesterd, en daar waren vijf agenten voor nodig, grote sterke agenten.’

Davis’ mond viel open en hij schoof meteen een eindje van LuAnn vandaan. ‘Goh!’

‘O, zegt u daar maar niets over op de persconferentie, meneer Davis. Wat Frank doet, is allemaal zeer geheim en hij zou erg kwaad op u worden als u iets zei. Erg kwaad!’ Ze keek hem strak aan, zag hoe golven van angst over zijn mooie jongensgezicht spoelden.

Davis stond abrupt op. ‘Nee, natuurlijk niet, geen woord. Ik zweer het.’ Davis bevochtigde zijn lippen en streek bevend door zijn kapsel, waar heel wat schuimversteviger aan te pas was gekomen. ‘Ik kijk de dingen nog even na, LuAnn.’ Hij produceerde een zwak glimlachje en stak trillend zijn duimen voor haar omhoog.

Ze beantwoordde het gebaar. ‘Ik ben erg dankbaar voor uw begrip, meneer Davis.’ Toen hij weg was, wendde LuAnn zich weer tot Lisa. ‘Jij hoeft dat nooit te doen, schatje. En binnenkort hoeft je mama het ook niet meer te doen.’ Ze wiegde Lisa tegen haar borst en keek naar de klok aan de wand, waarop de seconden voorbij tikten.

Charlie baande zich systematisch een weg door de zaal naar voren en keek intussen om zich heen naar het publiek. Hij bleef ergens staan waar hij alles goed kon zien, en wachtte af. Het liefst zou hij bij LuAnn op het podium zijn geweest om haar de morele steun te geven die ze zo dringend nodig had. Maar daar kon geen sprake van zijn. Hij moest op de achtergrond blijven; argwaan wekken hoorde niet bij zijn taakomschrijving. Hij zou LuAnn weer ontmoeten als de persconferentie voorbij was. Hij zou haar dan ook moeten vertellen of hij al dan niet bij haar zou blijven. Het probleem was dat hij nog geen besluit had genomen. Hij stak zijn hand in zijn zak om een sigaret te pakken en herinnerde zich toen dat je in dit gebouw niet mocht roken. Hij hunkerde naar de kalmerende invloed van de tabak, en gedurende een ogenblik dacht hij erover om vlug even naar buiten te gaan en een sigaretje op te steken, maar daar was niet genoeg tijd voor.

Hij zuchtte en liet zijn brede schouders zakken. Het grootste deel van zijn leven was hij van de ene naar de andere plaats gezworven zonder dat hem duidelijk voor ogen stond wat hij wilde doen. Hij hield van kinderen en zou ze zelf nooit hebben. Hij werd goed betaald, maar hoewel je met geld veel aan je materiële omgeving kon doen, maakte het je niet echt op alle fronten gelukkig. Op zijn leeftijd mocht hij misschien niet eens klagen, vond hij. De wegen die hij als jongeman was ingeslagen, hadden min of meer bepaald hoe de rest van zijn leven was verlopen. Tot nu toe. LuAnn Tyler had hem een uitweg geboden. Hij had niet de illusie dat ze seksueel in hem geïnteresseerd was, en als hij het nuchter bekeek, vooral wanneer hij van haar ongedwongen en toch ongelooflijk verleidelijke persoonlijkheid vandaan was, wist Charlie dat hij dat ook niet wilde. Wat hij wilde, was haar oprechte vriendschap, haar goedheid: twee elementen waaraan het in zijn leven altijd had ontbroken. En dat bracht hem weer bij de keuze waarvoor hij stond. Moest hij met haar meegaan of niet? Als hij ging, zou hij vast en zeker veel plezier aan LuAnns en Lisa’s gezelschap beleven, waar nog bij kwam dat hij een soort vader voor het meisje kon zijn. Tenminste een paar jaar. Maar het grootste deel van de nacht had hij zitten denken over wat er na die eerste paar jaar zou gebeuren.

Het was onvermijdelijk dat de mooie LuAnn, met haar nieuwe rijkdom en met de verfijning die het gevolg van die rijkdom zou zijn, het doelwit van tientallen van de meest begeerlijke mannen ter wereld zou worden. Ze was erg jong, had één kind en wilde er vast nog wel meer. Ze zou met een van die mannen trouwen. Die man zou een soort vader voor Lisa worden, en waarschijnlijk zou hij dat goed doen. Hij zou de man in Lisa’s leven zijn. En welke rol zou Charlie dan spelen? Hij schuifelde naar voren, perste zich tussen twee cameramannen van cnn door en bleef erover nadenken. Op een gegeven moment, nam Charlie aan, zou hij zich gedwongen zien hen te verlaten. Zijn aanwezigheid zou te pijnlijk worden. Hij was ook geen familie of zo. En als dat moment aanbrak, zou het pijnlijker zijn, nog pijnlijker dan toen hij in zijn jeugd moest toestaan dat zijn lichaam als boksbal werd gebruikt. Hij had nog maar een paar dagen met LuAnn en Lisa doorgebracht, maar hij voelde al een band met hen die hij in meer dan tien jaar huwelijk niet met zijn ex-vrouw had kunnen opbouwen. Hoe zou het zijn als ze drie of vier jaar bij elkaar waren? Kon hij dan gewoon van Lisa en haar moeder weglopen zonder dat zijn hart onherstelbaar brak? Hij schudde zijn hoofd. Over een keiharde man gesproken! Hij kende die eenvoudige mensen uit het zuiden nog maar amper en hij stond al voor een uiterst moeilijke keuze waarvan de consequenties tot jaren in de toekomst reikten.

Een stemmetje in zijn hoofd zei dat hij gewoon mee moest gaan, dat hij het beste van zijn leven moest maken. Je kunt volgend jaar wel een hartaanval krijgen en dood neervallen, dus waar maak je je druk om? Maar een ander stemmetje, bang voor de toekomst, kreeg de overhand. Hij wist dat hij de rest van zijn leven LuAnns vriend kon blijven, maar hij wist niet of hij dat ook kon blijven als hij zich er dagelijks van bewust was dat er opeens een eind aan hun vriendschap kon komen. ‘Verdomme,’ mompelde hij. Uiteindelijk was het pure jaloezie, dacht hij. Was hij maar twintig – hij haalde zijn schouders op – nou ja, dertig jaar jonger. Hij was jaloers op de man die haar uiteindelijk voor zich zou winnen. Die haar liefde zou verwerven, een liefde waarvan Charlie zeker was dat hij altijd zou duren, in elk geval van haar kant. En God helpe de arme man die haar bedroog. Ze kon een helleveeg zijn, dat zag je zo. Een voetzoeker met een hart van goud, maar dat was juist een groot deel van haar aantrekkingskracht. Het gebeurde niet vaak dat je dat soort tegenstelling in één fragiel omhulsel van huid en botten en rauwe zenuweinden zag.

Charlie onderbrak zijn overpeinzingen en keek op naar het toneel. Het was of de hele menigte opeens gespannen was, als een biceps die zich spant en een bolle spier vormt. Toen begonnen de camera’s te klikken: LuAnn, lang, vorstelijk en kalm, liep gracieus hun gezichtsveld in en bleef tegenover hen allen staan. Charlie schudde in stilzwijgende verwondering zijn hoofd. ‘Verdomme,’ mompelde hij opnieuw. Zojuist had ze zijn beslissing nog veel moeilijker gemaakt.

Sheriff Roy Waymer spuwde zijn mondvol bier bijna de kamer door toen hij LuAnn Tyler vanaf het televisiescherm naar hem terug zag wuiven. ‘Jezus, Jozef, Maria!’ Hij keek naar zijn vrouw Doris, die gefascineerd naar het scherm van zevenenzestig centimeter keek.

‘Julie zoeken haar overal in de county en ze zit helemaal in New York!’ riep Doris uit. ‘Het lef van die meid! En ze heeft net al dat geld gewonnen.’ Doris zei dat verbitterd. Ze wrong haar handen samen. In de vuilnisbak achter het huis lagen vierentwintig verscheurde lottoformulieren.

Waymer hees zijn gewichtige lijf uit zijn La-Z-Boy en liep naar de telefoon. ‘Ik heb naar de stations hier in de buurt en naar het vliegveld in Atlanta gebeld, maar ik had nog niets gehoord. Maar ik heb nooit gedacht dat ze naar New York zou gaan. Ik heb geen opsporingsverzoek doen uitgaan, omdat ik dacht dat ze de county niet uit kon komen, laat staan de staat. Ik bedoel, ze heeft niet eens een auto. En ze had de baby ook nog bij zich. Ik dacht dat ze gewoon naar het huis van een vriendin zou vluchten.’

‘Nou, het ziet ernaar uit dat ze je lelijk is ontglipt.’ Doris wees naar LuAnn op de televisie. ‘Hoe je het ook bekijkt, er lopen niet veel mensen rond die er zo uitzien.’

‘Nou, moeders,’ zei hij tegen zijn vrouw, ‘we hebben hier nou niet bepaald de mankracht van de fbi . Nu Freddie het in zijn rug heeft, heb ik maar twee geüniformeerde agenten. En bij de politie van de staat Georgia zitten ze tot over hun oren in het werk; ze konden niemand missen.’ Hij pakte de telefoon op.

Doris keek hem gespannen aan. ‘Denk je dat LuAnn Duane en die andere jongen heeft vermoord?’

Waymer hield de telefoon bij zijn oor en haalde zijn schouders op. ‘LuAnn kan de meeste mannen die ik ken overhoop schoppen. Duane kon ze in elk geval met gemak aan. Maar die andere kerel was een kolos van honderdvijftig kilo.’ Hij begon een nummer in te toetsen. ‘Maar ze kan hem natuurlijk van achteren hebben beslopen en hem met die telefoon op zijn kop hebben geslagen. Ze had gevochten. Verschillende mensen hebben haar die dag met een pleister op haar kin gezien.’

‘Het ging om drugs. Dat staat vast,’ zei Doris. ‘Dat arme baby’tje in die caravan met al die drugs.’

Waymer knikte. ‘Dat weet ik.’

‘Ik wed dat LuAnn het brein achter alles was. Ze is pienter, dat weten we allemaal. En ze was altijd al te goed voor ons. Ze probeerde het te verbergen, maar daar keken we allemaal doorheen. Ze hoorde hier niet thuis, ze wilde hier weg, maar ze wist niet op welke manier. Drugsgeld, dat was haar manier. Let op mijn woorden, Roy.’

‘Ik heb je gehoord, moeders,’ zei hij tegen zijn vrouw. ‘Alleen heeft ze geen drugsgeld meer nodig.’ Hij knikte naar de televisie.

‘Schiet maar op, voordat ze weg is.’

‘Ik neem contact op met de politie van New York. Die kan haar oppakken.’

‘Denk je dat ze dat doen?’

‘Moeders, ze is een mogelijke verdachte in een dubbele moordzaak,’ zei hij gewichtig. ‘Ook als ze niks verkeerds heeft gedaan, wordt ze waarschijnlijk een belangrijke getuige.’

‘Ja, maar denk je dat die Yankee-politie in New York zich daar druk om maakt? Huh!’

‘Politie is politie, Doris, of het nu in het noorden is of in het zuiden. De wet is de wet.’

Doris, die niet zo van de deugden van haar noordelijke landgenoten overtuigd was, snoof even en keek toen opeens hoopvol. ‘Zeg, als ze wordt veroordeeld, zou ze dat geld dat ze gewonnen heeft dan niet terug moeten geven?’ Doris keek weer naar de tv, naar LuAnns glimlachende gezicht, en vroeg zich af of ze naar de vuilnisbak terug zou gaan en zou proberen al die verscheurde lottoformulieren weer aan elkaar te plakken. ‘In de gevangenis heeft ze al dat geld toch niet nodig?’

Sheriff Waymer antwoordde niet. Hij probeerde verbinding te krijgen met de politie van New York.

LuAnn hield de grote cheque vast, zwaaide, glimlachte naar de menigte en beantwoordde de lawine van vragen die van alle kanten van de grote zaal op haar af kwam. De beelden werden in de hele Verenigde Staten en ook in de rest van de wereld uitgezonden.

Had ze definitieve plannen met het geld? Zo ja, welke plannen?

‘U komt het te weten,’ antwoordde LuAnn. ‘U zult het zien, maar u zult moeten wachten.’

Er volgde een serie voorspelbare domme vragen als: ‘Voelt u zich gelukkig?’

‘Ongelooflijk gelukkig,’ antwoordde ze. ‘Gelukkiger dan u zich ooit kunt voorstellen.’

‘Geeft u het allemaal in één plaats uit?’

‘Nou, dan zou het wel een heel, heel grote plaats moeten zijn.’

‘Zult u uw familie helpen?’

‘Ik zal alle mensen helpen om wie ik iets geef.’

Drie keer werd haar een huwelijksaanzoek gedaan. Ze beantwoordde elke gegadigde op een humoristische maar beleefde manier, maar het kwam altijd neer op ‘nee’. Charlie ergerde zich in stilte aan die vragen. Toen keek hij op zijn horloge en begon zich een weg naar buiten te banen.

Na nog meer vragen, nog meer foto’s en nog meer lachen en knikken, was de persconferentie eindelijk voorbij en werd LuAnn van het toneel af geleid. Ze ging naar de kleedkamer, trok vlug een broek en blouse aan, verwijderde alle make-up van haar gezicht, stopte haar lange haar onder een cowboyhoed en pakte Lisa op. Ze keek op haar horloge. Er waren amper twintig minuten verstreken sinds ze als de nieuwe lottowinnares aan de wereld was gepresenteerd. Ze verwachtte dat de plaatselijke sheriff inmiddels contact met de politie van New York had opgenomen. Iedereen uit LuAnns geboorteplaats zat altijd aan de buis gekluisterd als de lottowinnaars werden gepresenteerd, ook sheriff Roy Waymer. Het kon een kwestie van een paar minuten zijn.

Davis stak zijn hoofd om de deur. ‘Eh, mevrouw Tyler, er staat een auto op u te wachten bij de achteringang van het gebouw. Ik zal u door iemand naar beneden laten brengen, als u klaar bent.’

‘Ik ben zo klaar als het maar kan.’ Toen hij zich omdraaide om weg te gaan, riep LuAnn hem na: ‘Als er iemand komt die naar me vraagt: ik ben in mijn hotel.’

Davis keek haar koel aan. ‘Verwacht u iemand?’

‘Lisa’s vader, Frank.’

Davis’ gezicht verstrakte. ‘En u logeert in het...?’

‘Het Plaza.’

‘Uiteraard.’

‘Maar vertelt u aan niemand anders waar ik ben. Ik heb Frank een hele tijd niet gezien. Hij is bijna drie maanden op manoeuvre geweest. Dus we willen niet gestoord worden.’ Ze trok ondeugend haar wenkbrauwen op en glimlachte. ‘U weet wat ik bedoel?’

Davis produceerde een erg onoprechte glimlach en maakte een overdreven buiging. ‘U kunt me volkomen vertrouwen, mevrouw Tyler. Uw rijtuig staat gereed.’

Inwendig glimlachte LuAnn. Ze was er nu zeker van dat de politie, als die haar kwam halen, meteen zou worden doorgestuurd naar het Plaza Hotel. Dat zou haar de kostbare ogenblikken opleveren die ze nodig had om deze stad, dit land te ontvluchten. Haar nieuwe leven kon beginnen.