•37•

De volgende morgen kwam LuAnn na een grotendeels slapeloze nacht vroeg uit haar bed. Afscheid nemen van haar dochter was het moeilijkste geweest dat ze ooit had gedaan, maar ze wist dat het gemakkelijk was geweest in vergelijking met de dag waarop ze Lisa de waarheid over haar leven, over het leven van haar moeder, moest vertellen. LuAnn hoopte dat ze in de gelegenheid zou komen om dat te doen. En toch had ze zich immens opgelucht gevoeld toen ze de vorige avond de lichten van de Range Rover had zien verdwijnen.

Ze moest nu allereerst een manier zien te vinden om weer contact met Riggs op te nemen zonder dat hij nog achterdochtiger werd dan hij al was. Maar ze had niet veel tijd. Als ze niet gauw nieuwe informatie aan Jackson doorgaf, zou hij zijn aandacht helemaal op Riggs richten. Dat mocht ze niet laten gebeuren.

Ze dacht daarover na terwijl ze de gordijnen van haar slaapkamer opentrok en over het gazon achter het huis uitkeek. Haar slaapkamer bevond zich op de tweede verdieping en bood een schitterend uitzicht op het omringende landschap. Openslaande deuren leidden naar een balkon. LuAnn vroeg zich af of Jackson de vorige avond via dat balkon in de kamer was gekomen. Meestal zette ze het inbraakalarm aan als ze op het punt stond naar bed te gaan. Misschien zou ze dat voortaan eerder doen, al wist ze eigenlijk wel dat een alarmsysteem, welk systeem dan ook, geen enkel probleem was voor die man. Het leek wel of hij recht tegen de muren omhoog kon lopen, en er dwars doorheen.

Ze zette koffie in het keukentje naast haar kleedkamer. Toen trok ze een zijden ochtendjas aan en ging met een kop dampende koffie in haar hand naar het balkon. Daar stonden een tafel en twee stoelen, maar ze ging op de marmeren reling zitten en keek uit over haar terrein. De zon was op weg naar boven en de roze en gouden stralen vormden een schitterende achtergrond voor de zee van diepgroen gebladerte. Het uitzicht was bijna genoeg om haar nieuwe moed te geven. Maar opeens zag ze iets waardoor ze bijna van het balkon viel.

Matthew Riggs zat in het gras geknield, dicht bij de plaats waar ze haar atelier had willen bouwen. Vanaf haar uitzichtpunt zag LuAnn met groeiende verbazing dat Riggs een dik pak blauwdrukken uitrolde en het terrein in ogenschouw nam. LuAnn klom op de reling en ging, met haar ene hand tegen de muur van het huis om zich in evenwicht te houden, op haar tenen staan om beter te kunnen zien wat hij deed. Ze zag latjes die op verschillende plaatsen in de grond gestoken waren. Riggs trok wat touw van een rol, bond het ene eind aan een latje vast en begon iets uit te zetten wat op de afdruk van een gebouw leek.

Ze probeerde naar hem te roepen, maar haar stem droeg niet ver genoeg. LuAnn sprong van de reling af en rende haar slaapkamer door. Ze nam niet eens de tijd om schoenen aan te trekken. Ze rende de trap met twee treden tegelijk af en maakte de achterdeur open. Vervolgens sprintte ze op blote voeten over het bedauwde gras. De zijden ochtendjas plakte aan haar lichaam vast en liet ook veel van haar lange benen zien.

Hijgend kwam ze op de plaats waar Riggs was geweest. Ze keek om zich heen. Haar adem vormde pluimpjes in de vroege ochtendlucht en ze trok de dunne ochtendjas dicht om zich heen.

Waar was hij toch gebleven? Ze had het zich niet verbeeld. Die latjes staken daar uit de grond, onderling verbonden door touw. Ze staarde ernaar alsof ze haar uiteindelijk zouden vertellen waar de man was.

‘Goedemorgen.’

LuAnn draaide zich met een ruk om en zag hem met een grote kei in zijn hand tussen de bomen vandaan komen. Hij zette de kei midden in het afgezette gedeelte.

‘Je natuurstenen schoorsteen,’ zei hij grijnzend.

‘Wat doe je?’ vroeg LuAnn verbaasd.

‘Loop jij altijd zo schaars gekleed buiten rond? Je zou nog een longontsteking oplopen.’ Hij keek naar haar en wendde toen discreet zijn ogen af, want de zonnestralen kwamen boven de bomen uit en maakten haar dunne ochtendjas nagenoeg doorzichtig; ze droeg er niets onder. ‘Om nog maar te zwijgen van het effect dat het op mij heeft,’ mompelde hij in zichzelf.

‘Het gebeurt me niet vaak dat ik bij het krieken van de dag iemand latjes in mijn grond zie steken.’

‘Ik doe alleen maar wat me is opgedragen.’

‘Wat?’

‘Je wilt een atelier, dus ik bouw een atelier voor je.’

‘Je zei dat er niet genoeg tijd was voordat de winter begon. En je had tekeningen en vergunningen nodig.’

‘Nou, je had zo’n bewondering voor mijn gebouwtje dat ik op het briljante idee kwam die tekeningen ook hiervoor te gebruiken. Dat bespaart me veel tijd. En ik heb contacten op het gemeentehuis; daardoor hoeven we niet lang op een vergunning te wachten.’ Hij zweeg even en keek haar aan zoals ze daar stond te huiveren. ‘Je hoeft me niet te bedanken, hoor.’

Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Dat is het niet. Ik...’ Ze huiverde weer in een frisse windvlaag. Riggs trok zijn dikke jas uit en hing hem om haar schouders.

‘Weet je, je zou echt niet op blote voeten naar buiten moeten gaan.’

‘Je hoeft dit niet te doen, Matthew. Ik geloof dat ik al genoeg beslag heb gelegd op je tijd en je geduld.’

Hij haalde zijn schouders op en keek naar de grond, tikte een van de latjes zacht met zijn voet aan. ‘Ik vind het niet erg, Catherine.’ Hij kuchte een beetje verlegen en keek naar de bomen. ‘Er zijn wel ergere dingen denkbaar dan in het gezelschap te verkeren van een vrouw als jij.’ Hij wierp haar een snelle blik toe en wendde toen zijn ogen af.

LuAnn kreeg een kleur en beet nerveus op haar onderlip. Riggs stak zijn handen in zijn zakken en staarde in de verte. Ze leken net twee tieners die elkaar aan het aftasten waren voor dat uiterst belangrijke eerste afspraakje.

Ze keek naar het afgezette terrein. ‘Dus het wordt net als dat van jou?’

Riggs knikte. ‘Ik had er de tijd voor omdat je me hebt ontslagen als omheiningbouwer.’

‘Ik heb je gezegd dat ik je zou betalen, en dat meende ik.’

‘Ik twijfel er niet aan dat je het meende, maar ik heb het beleid dat ik geen betaling accepteer voor werk dat ik niet heb gedaan. Wat dat betreft, ben ik een rare. Maak je geen zorgen: ik breng je voor dit project genoeg in rekening.’

Riggs keek weer naar het omringende landschap. ‘Veel mooier dan het al is kan het niet worden, dat kan ik je wel vertellen. Als ik dit ding heb gebouwd, wil je er waarschijnlijk niet meer uit.’

‘Dat klinkt erg mooi, maar het is niet realistisch.’

Hij keek haar aan. ‘Ik neem aan dat je veel reist. Iemand in jouw positie.’

‘Dat is het niet. Maar ik reis inderdaad veel.’ Met een vermoeide stem voegde ze eraan toe: ‘Te veel.’

Riggs keek weer om zich heen. ‘Het is goed om de wereld te zien. Maar het is ook goed om thuis te komen.’

‘Je klinkt alsof je uit ervaring spreekt.’ Ze keek hem nieuwsgierig aan.

Hij grijnsde schaapachtig. ‘Ik? Ik ben eigenlijk nergens geweest.’

‘Maar toch mag je graag thuiskomen. Voor de rust?’ vroeg ze kalm, en ze keek hem met haar grote ogen aan.

Zijn grijns verdween en hij keek haar met hernieuwd respect aan. ‘Ja,’ zei hij ten slotte.

‘Heb je trek in ontbijt?’

‘Ik heb al gegeten, maar dank je.’

‘Koffie?’ Ze balanceerde op één blote voet, en toen op de andere, want het gras was erg koud.

Riggs keek naar haar bewegingen en zei: ‘Koffie wil ik wel.’ Hij trok zijn werkhandschoenen uit en stopte ze in zijn broekzak. Toen draaide hij zich om en bukte zich. ‘Stap op.’

‘Pardon?’

‘Stap op.’ Hij klopte op zijn rug. ‘Ik weet dat ik niet zo groot ben als je paard, maar je kunt doen alsof.’

LuAnn kwam niet in beweging. ‘Liever niet.’

Riggs draaide zich om en keek haar aan. ‘Ga je nog mee? Ik meende dat van die longontsteking. Trouwens, ik doe dit de hele tijd met miljardairs, echt waar.’

LuAnn lachte, stak haar armen door de mouwen van zijn jas, hees zich op zijn rug en sloeg haar armen om zijn hals. Hij sloeg zijn armen om haar blote dijen. ‘Weet je zeker dat je het kunt? Het is een heel eind en ik ben niet bepaald tenger,’ zei ze.

‘Ik denk dat ik het wel red, maar je moet me niet afschieten als ik bezwijk.’ Ze gingen op weg.

Halverwege porde ze speels met haar knieën in zijn zij.

‘Waar deed je dat voor?’

‘Ik doe alsof, precies zoals je zei. Hup, paard.’

‘Niet overdrijven,’ bromde hij en toen glimlachte hij.

In het bos bij de stal pakte Jackson zijn afstandsmicrofoon in en begon door het bos terug te lopen naar zijn auto, die aan een zijweg geparkeerd stond. Hij had glimlachend toegekeken terwijl Riggs met LuAnn op zijn rug naar het huis liep. Hij had ook de ruwe contouren gezien van het gebouwtje dat Riggs blijkbaar voor haar ging neerzetten. Omdat ze zo schaars gekleed was, leek het Jackson waarschijnlijk dat LuAnn en de knappe Riggs straks enkele intieme ogenblikken met elkaar zouden beleven. Dat was gunstig, want het zou haar de kans geven informatie uit hem los te krijgen. Met behulp van de afstandsmicrofoon had hij ook Riggs stem opgenomen, iets waar hij later nog veel aan zou hebben. Hij kwam bij zijn auto aan en reed weg.

Riggs dronk een kop koffie in de keuken, terwijl LuAnn op een stuk toast met boter kauwde. Ze stond op om zichzelf nog een kop koffie in te schenken en zijn kop bij te vullen.

Toen ze met haar rug naar Riggs toe stond, keek hij onwillekeurig naar haar. Ze had geen andere kleren aangetrokken en de nauwsluitende ochtendjas bracht hem op gedachten die hij waarschijnlijk beter niet kon hebben. Ten slotte wendde hij zijn ogen af. Hij had een kleur gekregen.

‘Als ik een ander paard neem, noem ik dat naar jou, denk ik,’ zei LuAnn.

‘Hartelijk dank.’ Hij keek om zich heen. ‘Alle anderen slapen nog?’

Ze zette de koffiepot weer neer en pakte een spons om een beetje gemorste koffie van het aanrecht weg te vegen. ‘Sally heeft een vrije dag. Charlie en Lisa zijn een paar dagen op vakantie.’

‘Zonder jou?’

Ze leunde achterover en keek in de keuken om zich heen. Toen keek ze hem weer aan en zei nonchalant: ‘Ik had wat dingen te regelen. Misschien moet ik binnenkort naar Europa. In dat geval ontmoeten we elkaar daar en gaan we samen verder. Italië is mooi om deze tijd van het jaar. Ben je daar ooit geweest?’

‘Ik ben nooit verder gekomen dan New York.’

‘In je vroegere leven?’ Ze keek hem over de rand van haar koffiekopje aan.

‘Nu begin je alweer over dat vroegere leven. Het is echt niet zo opwindend.’

‘Waarom vertel je me er dan niet over?’

‘Wat is dan de wederprestatie?’

‘Ah, ik neem aan dat je dat woord van je ex-vrouw, de advocate, hebt geleerd.’

‘Je moet niet zomaar van alles aannemen. Ik hou me liever aan de feiten.’

‘Ik ook. Kom maar op met de feiten.’

‘Waarom ben je zo geïnteresseerd in wat ik deed voordat ik naar Charlottesville kwam?’

Omdat ik mijn best doe om jou in leven te houden, en ik misselijk word bij de gedachte dat je door mij al erg dicht bij de dood bent geweest. LuAnn deed haar best om ondanks dat pijnlijke besef kalm te spreken. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig van aard.’

‘Nou, ik ook. En ik heb het gevoel dat jouw geheimen veel interessanter zijn dan de mijne.’

Ze deed haar best om verrast te kijken. ‘Ik heb geen geheimen.’

Hij zette zijn koffiekopje neer. ‘Ik kan bijna niet geloven dat je dat met een stalen gezicht kunt zeggen.’

‘Ik heb veel geld. Sommige mensen willen dat op alle mogelijke manieren van me afnemen. Het is allemaal niet zo schokkend.’

‘Dus je bent tot de conclusie gekomen dat de man in de Honda een potentiële kidnapper was.’

‘Misschien.’

‘Rare kidnapper.’

‘Wat bedoel je?’

‘Ik heb er veel over nagedacht. De man zag eruit als een docent aan een universiteit. Hij huurde een huisje in de buurt en richtte het in. Toen hij je probeerde te kidnappen, droeg hij niet eens een masker. En toen ik op het toneel verscheen, ging hij er niet meteen vandoor, maar probeerde hij dwars door me heen te rijden, al maakte hij geen schijn van kans je te pakken te krijgen. En het is mijn ervaring dat de meeste kidnappers niet in hun eentje werken. Dat levert namelijk veel logistieke problemen op.’

‘In jouw ervaring?’

‘Zie je wel, ik heb ook geheimen.’

‘Misschien wilde hij me eerst bang maken voordat hij een echte kidnappingspoging deed.’

‘Dat denk ik niet. Wat heeft hij eraan als jij op je hoede bent? Kidnappers houden juist van het verrassingselement.’

‘Als hij geen kidnapper is, wat dan?’

‘Ik hoopte dat jij me dat kon vertellen. Charlie is naar het huisje gegaan, en jij ook. Wat hebben jullie ontdekt?’

‘Niets.’

‘Dat is onzin.’

LuAnn stond op en keek hem woedend aan. ‘Ik houd er niet van om een leugenaar genoemd te worden.’

‘Nou, lieg dan niet.’

Haar lippen beefden en ze wendde zich abrupt van hem af.

‘Catherine, ik probeer je te helpen. Goed, in mijn vroegere leven heb ik inderdaad nogal wat veel met criminelen te maken gehad. Ik weet dingen en kan dingen waar je misschien iets aan hebt, maar dan moet je me wel de waarheid vertellen.’

Hij stond op en legde zijn hand op haar schouder. Hij draaide haar naar zich toe. ‘Ik weet dat je bang bent en ik weet ook dat je sterkere zenuwen en meer energie hebt dan zo ongeveer iedereen die ik ooit heb ontmoet, dus ik neem aan dat je in erg grote moeilijkheden verkeert. Ik wil je helpen, ik zal je helpen, maar dan moet je me daar wel de gelegenheid voor geven.’ Hij nam haar kin in zijn hand. ‘Ik meen dit, Catherine, echt waar.’

Ze huiverde enigszins toen hij haar naam weer uitsprak. Haar valse naam. Ten slotte bracht ze haar hand omhoog en streelde zijn vingers. ‘Dat weet ik, Matthew, dat weet ik.’ Ze keek naar hem op en haar lippen kwamen een beetje van elkaar. Terwijl ze elkaar onafgebroken aankeken, bleven hun vingers elkaar aanraken. Het was of er een elektrische stroom door hun beider lichamen ging. Door de spontaniteit van die gewaarwording konden ze zich geen van beiden bewegen. Maar dat duurde niet lang.

Riggs slikte, liet zijn handen naar haar zitvlak zakken en trok LuAnn abrupt tegen zich aan. De warmte en zachtheid van haar borsten brandden onzichtbare gaten door zijn dikke flanellen overhemd. Hij rukte haar ochtendjas los, die op de vloer viel, en tegelijk drukten ze hun monden heftig tegen elkaar aan. LuAnn kreunde en sloot haar ogen, en haar hoofd zwaaide als dat van een dronkenman heen en weer toen Riggs haar hals te lijf ging. Ze trok aan zijn haar en sloeg haar armen om zijn hoofd toen hij haar optilde, met zijn gezicht tegen haar borst. Ze sloeg haar benen om zijn middel.

Gehoor gevend aan haar koortsachtige, gefluisterde instructies stapte Riggs blindelings door de gang naar de kleine logeerkamer op de benedenverdieping. Riggs duwde de deur open. LuAnn rukte zich van hem los en liet zich languit op haar rug op het bed vallen. De spieren in haar lange benen waren al tot het uiterste gespannen. Ze stak haar armen uit en probeerde hem naar zich toe te trekken.

‘Verdomme, Matthew, schiet op!’ In zijn onderbewustzijn merkte Riggs dat ze plotseling met een accent uit Georgia sprak, maar de hartstocht van het moment was zo bedwelmend dat hij er verder niet bij stilstond.

Riggs zware werkschoenen vielen met een bons op de hardhouten vloer en zijn broek kwam er snel achteraan. Ze trok zijn overhemd uit, waarbij een aantal knopen sneuvelde, en schoof zijn boxershorts omlaag. Ze lieten het dekbed liggen zoals het lag, al zag Riggs nog wel kans om de deur dicht te trappen voordat hij zich op haar stortte.