•25•

‘Ben je klaar, schat?’ LuAnn keek om de deur en wierp een liefdevolle blik op de rug van het jonge meisje dat zich aan het aankleden was.

Lisa keek om naar haar moeder. ‘Bijna.’

Lisa Savage, die met haar gezicht en atletische bouw bijna een evenbeeld van haar moeder was, was de enige vaste factor in het leven van haar moeder.

LuAnn ging de kamer in, sloot de deur en ging op het bed zitten. ‘Sally zegt dat je vanmorgen niet veel hebt gegeten. Voel je je wel goed?’

‘Ik heb vandaag een proefwerk en ik ben een beetje zenuwachtig.’ Dat was een van de gevolgen van een leven in steeds weer andere landen: in haar manier van spreken waren sporen van tal van culturen, dialecten en accenten te horen. Die mengelmoes had een prettige klank, al woonden ze nu alweer een paar maanden in Virginia en had Lisa in die tijd een licht zuidelijk accent opgedaan.

LuAnn glimlachte. ‘Je haalt allemaal hoge cijfers. Ik zou toch denken dat je niet zenuwachtig hoefde te zijn.’ Ze legde haar hand even op de schouder van haar dochter. In de afgelopen tien jaar had LuAnn er veel energie en geld aan besteed om iemand te worden die ze altijd al had willen zijn. Ze had zo veel mogelijk afstand willen nemen van het zuidelijke volksmeisje dat LuAnn Tyler was geweest. Ze was nu ontwikkeld en sprak twee vreemde talen. Tot haar grote trots sprak Lisa er vier. Het meisje voelde zich net zo goed thuis in China als in Londen. Ze had in de afgelopen tien jaar meer meegemaakt dan anderen in een heel leven. Na de gebeurtenissen van die ochtend vond LuAnn dat erg gunstig. Begon haar tijd te dringen?

Lisa had zich aangekleed en ging met haar rug naar haar moeder toe zitten. LuAnn pakte een borstel en begon het haar van haar dochter in model te brengen, een dagelijks ritueel dat hun de kans gaf met elkaar te praten.

‘Ik kan het niet helpen, ik word nog steeds zenuwachtig. Het is niet altijd gemakkelijk.’

‘De meeste dingen in het leven die de moeite waard zijn, zijn niet gemakkelijk. Maar je werkt hard en dat is het voornaamste. Je doet je best, meer kan ik nooit van je verlangen, hoe hoog of hoe laag je cijfers ook zijn.’ Ze maakte een dikke paardenstaart van Lisa’s haar en zette er een klemmetje op. ‘Als je maar niet met slechte cijfers naar huis komt.’ Ze lachten allebei.

Toen ze samen naar beneden liepen, keek Lisa haar moeder aan. ‘Ik zag je vanmorgen buiten met een man praten. Jij en oom Charlie.’

LuAnn probeerde niet te laten blijken hoe gespannen ze was. ‘Was je al op? Het was nog vroeg.’

‘Zoals ik al zei: ik ben zenuwachtig door dat proefwerk.’

‘Ja.’

‘Wie was die man?’

‘Hij maakt de omheining en het hek om ons terrein. Hij had wat vragen over de plannen.’

‘Waarom hebben we die omheining nodig?’

LuAnn pakte haar hand vast. ‘Daar hebben we het al eerder over gehad, Lisa. We, nou, we zijn nogal rijk. Dat weet je. Er zijn slechte mensen op de wereld. Misschien proberen die dingen te doen, geld van ons af te pakken.’

‘Door ons bijvoorbeeld te beroven?’

‘Ja, of misschien nog iets anders.’

‘Wat dan?’

LuAnn bleef staan en ging op de trap zitten. Ze maakte een gebaar dat Lisa naast haar moest komen zitten. ‘Ik zeg toch altijd tegen je dat je voorzichtig moet zijn, dat je voor mensen moet oppassen?’ Lisa knikte. ‘Nou, dat zeg ik omdat slechte mensen misschien zullen proberen je van mij weg te nemen.’

Lisa keek bang. ‘Ik zeg dit niet om je bang te maken, schatje, maar eigenlijk wil ik toch wel dat je je een beetje zorgen maakt, dat je weet wat er kan gebeuren. Als je je verstand gebruikt en je ogen openhoudt, kan er niets gebeuren. Oom Charlie en ik zullen niet toestaan dat jou iets overkomt. Mama belooft dat. Goed?’

Lisa knikte en ze gingen hand in hand de trap af.

Charlie stond in de hal op hen te wachten. ‘Allemachtig, wat zien we er vanmorgen weer mooi uit.’

‘Ik heb een proefwerk.’

‘Dacht je dat ik dat niet wist? Ik heb gisteravond tot tien uur bij je gezeten om de stof met je door te nemen. Je haalt een tien, geloof me nou maar. Ga je jas pakken. Ik ga vast in de auto zitten.’

‘Brengt mama me vandaag niet?’

Charlie keek LuAnn even aan. ‘Ik los je moeder vanmorgen een keertje af. Trouwens, dan hebben we meteen meer tijd om de stof van het proefwerk nog eens door te nemen. Goed?’

Lisa straalde. ‘Goed.’

Toen Lisa weg was, keek Charlie haar moeder met een ernstig gezicht aan. ‘Als ik Lisa heb afgezet, ga ik wat dingen uitzoeken in de stad.’

‘Denk je dat je die kerel kunt vinden?’

Charlie knoopte zijn jas dicht en haalde zijn schouders op. ‘Misschien, misschien niet. Het is geen grote stad, maar er zijn veel plaatsen waar iemand zich kan verbergen. Dat is een van de redenen waarom wij voor deze plaats hebben gekozen, nietwaar?’

LuAnn knikte. ‘En Riggs?’

‘Die bewaar ik voor later. Als ik nu bij hem aanklop, wordt hij misschien nog achterdochtiger dan hij al is. Als ik iets ontdek, bel ik je vanuit de auto.’

LuAnn zag Charlie en Lisa in Charlies Range Rover stappen en wegrijden. In gedachten verzonken, trok ze een dikke jas aan. Ze liep het huis door en ging door de achterdeur naar buiten. Ze kwam langs het zwembad van olympisch formaat, met een betegelde patio en een bakstenen muur van een meter hoog eromheen. Om deze tijd van het jaar was het zwembad leeg en lag er een metalen afdekking overheen. Volgend jaar zouden ze waarschijnlijk een tennisbaan laten aanleggen. LuAnn gaf niet veel om die twee activiteiten. In haar kansarme jeugd had ze weinig gelegenheid gehad om een balletje te slaan of in gechloreerd water rond te hangen. Maar Lisa was een verwoed zwemster en tennisspeelster, en toen ze in Wicken’s Hunt gingen wonen, had ze meteen op een tennisbaan aangedrongen. Eigenlijk was het wel een prettig idee dat ze ergens lang genoeg zou blijven om plannen te maken voor een tennisbaan die er het volgend jaar zou komen.

De enige activiteit die LuAnn zich op haar reizen had aangewend, was paardrijden, en dat ging ze nu ook doen. De paardenstal stond ongeveer vijfhonderd meter achter het huis en was aan drie kanten omgeven door een dicht bos. Met haar grote stappen was ze er gauw. Ze had een aantal mensen fulltime in dienst om het terrein en de stallen te onderhouden, maar die waren nog niet aan het werk. Ze trok de spullen uit de tuigkamer en zadelde behendig haar paard Joy, genoemd naar haar moeder. Vervolgens pakte ze een breedgerande stetsonhoed en leren handschoenen van de wand en zwaaide zich in het zadel. Ze had Joy nu al een aantal jaren. Het paard was naar verschillende landen met hen mee gereisd, wat geen eenvoudige zaak was, maar ook niet ondoenlijk als je over onbeperkte middelen beschikte. LuAnn en haar gezelschap waren met het vliegtuig in de Verenigde Staten aangekomen. Joy had de overtocht met de boot gemaakt.

Een van de redenen waarom Charlie voor het landgoed had gekozen, was het grote aantal ruiterpaden. Sommige daarvan dateerden waarschijnlijk nog uit de achttiende eeuw.

Ze begon in een stevig tempo te rijden en had het huis al gauw achter zich gelaten. Twee wolkjes adem vergezelden haar en haar paard. Ze ging een flauwe helling af en maakte toen een bocht, met bomen aan weerskanten van het pad. De frisse ochtendlucht bracht weer wat helderheid in LuAnns hoofd. Ze kon weer over de dingen nadenken.

Ze had de man niet herkend, en dat had ze ook niet verwacht. Tegen haar intuïtie in had ze altijd verwacht dat als ze werd ontdekt, het uit een onbekende hoek zou komen. Hij had haar echte naam geweten. Ze kon niet nagaan of hij er kort geleden achter was gekomen of dat hij al heel lang op de hoogte was.

Ze had er vaak over gedacht om naar Georgia terug te gaan en de waarheid te vertellen, schoon schip te maken en te proberen het allemaal achter zich te krijgen. Maar die gedachten had ze nooit in daden omgezet. De redenen daarvoor waren duidelijk. Hoewel ze de man uit zelfverdediging had gedood, lieten de woorden van de man die zich Rainbow had genoemd haar niet los. Ze was gevlucht. En dus zou de politie het ergste veronderstellen. Daar kwam nog bij dat ze immens rijk was, en wie zou ook maar enig medelijden met haar kunnen hebben? Zeker niet de mensen uit haar geboorteplaats. De Shirley Watsons van deze wereld waren niet zo zeldzaam. Bovendien had ze iets gedaan wat absoluut verkeerd was. Het paard waarop ze reed, de kleren die ze droeg, het huis waarin ze woonde, de beschaving en wereldwijsheid die ze in de loop van de jaren voor zichzelf en Lisa had verworven – dat alles was gekocht met wat in feite gestolen geld was. Zuiver financieel gezien was ze een van de grootste schurken uit de geschiedenis. Als het moest, wilde ze daar nog wel voor terechtstaan, maar dan moest ze meteen weer aan Lisa denken. Bijna tegelijk kwamen de denkbeeldige woorden van Benny Tyler op de begraafplaats weer in haar op.

Doe het voor Grote Papa. Wanneer heb ik ooit tegen jou gelogen, kindje? Papa houdt van je.

Ze liet Joy stilstaan en liet haar hoofd in haar handen zakken, want opeens stond haar een pijnlijk visioen voor ogen.

Lisa, schatje, je hele leven is een leugen. Je bent in een caravan in het bos geboren, omdat ik het me niet kon veroorloven je ergens anders ter wereld te brengen. Je vader was een nietsnut die vermoord is om drugs. Ik legde je onder het buffet van de Number One Truck Stop in Rikersville in Georgia, want daar werkte ik als serveerster. Ik heb een man gedood en ben daarna voor de politie weggevlucht. Mama heeft al dat geld gestolen, meer geld dan je je ooit zou kunnen voorstellen. Alles wat jij en ik hebben, is met dat gestolen geld betaald.

Wanneer heeft mama ooit tegen je gelogen, kindje? Mama houdt van je.

LuAnn stapte langzaam af en zakte in elkaar op een grote rots die zich schuin uit de grond verhief. Pas enkele minuten later kwam ze langzaam bij haar positieven. Haar hoofd ging met lange, trage bewegingen heen en weer, alsof ze dronken was.

Ten slotte stond ze op en pakte een handvol kiezelstenen van de grond. Gedachteloos liet ze de steentjes met snelle, gracieuze bewegingen van haar pols over het spiegelgladde oppervlak van het meertje scheren, verder en verder. Ze kon niet meer terug. Er was niets om naar terug te gaan. Ze had zichzelf een nieuw leven gegeven, maar daar had ze een verschrikkelijk hoge prijs voor moeten betalen. Omdat haar verleden uit niets dan verzinsels bestond, was haar toekomst onzeker. In haar dagelijks bestaan werd ze gekweld door enerzijds de angst dat het dunne vernisje van haar nieuwe identiteit zou worden weggevaagd en anderzijds haar immense schuldgevoel over wat ze gedaan had. Maar als ze ergens voor leefde, dan was het om te zorgen dat Lisa’s leven op geen enkele manier zou worden geschaad door wat haar moeder had gedaan en in de toekomst nog zou doen. Wat er verder ook gebeurde, haar kleine meisje mocht er niet onder lijden.

LuAnn stapte weer op Joy en reed een eindje in korte galop, tot ze langzamer ging rijden omdat ze onder een aantal laaghangende boomtakken door moest. Ze bracht Joy naar de rand van het pad en keek naar de snelle, krachtige stroming in de gezwollen beek die zich kronkelend een weg over haar landgoed zocht. Het had de laatste tijd veel geregend, en de vroege sneeuw in de bergen veranderde het anders zo kalme beekje in een gevaarlijke stroom. Ze leidde Joy van de rand vandaan gaan en ging verder.

Tien jaar geleden waren zij, Charlie en Lisa na hun landing in Londen meteen in een vliegtuig naar Zweden gestapt. Jackson had hun gedetailleerde reisplannen voor de eerste twaalf maanden gegeven en ze hadden daar niet van durven afwijken. De volgende zes maanden waren ze als een wervelwind door West-Europa gezigzagd. Daarna hadden ze enkele jaren in Nederland doorgebracht, en toen waren ze weer naar Scandinavië gegaan, waar een lange blonde vrouw niet zo opviel. Ze waren ook een tijd in Monaco en de omringende landen geweest. De laatste twee jaar hadden ze in Nieuw-Zeeland gewoond, waar ze van de rustige, beschaafde en zelfs enigszins ouderwetse levensstijl hadden genoten. Hoewel Lisa veel talen kende, was Engels haar eerste taal; daar had LuAnn streng op toegezien. Ondanks al die jaren in het buitenland was LuAnn een Amerikaanse gebleven.

Het was erg nuttig geweest dat Charlie een ervaren reiziger was. Verschillende keren was het grotendeels aan hem te danken geweest dat ze een potentiële ramp konden vermijden. Ze hadden niets van Jackson gehoord, maar namen aan dat hij wist dat Charlie bij haar was. Goddank was hij bij haar. Als hij niet in het vliegtuig was gestapt, zou LuAnn niet hebben geweten wat ze moest doen. Zoals het er nu voorstond, kon ze niet zonder hem. En hij werd er niet jonger op. Ze huiverde bij de gedachte aan een leven zonder die man, bij de gedachte dat ze beroofd zou zijn van de enige in haar leven die haar geheim kende en die van haar en Lisa hield. Er was niets wat Charlie niet voor hen zou doen, en als er een eind aan zijn leven kwam en hij een leegte achterliet... Ze haalde diep adem.

Hun nieuwe identiteiten waren in de loop van de jaren verstevigd. LuAnn had alles in het werk gesteld om het verhaal op te bouwen dat Jackson voor haar en haar dochter had verzonnen. Het grootste probleem was Lisa geweest. Lisa dacht dat haar vader een uiterst rijke Europese financier was geweest die gestorven was toen zij erg klein was en die geen andere familieleden dan hen had achtergelaten. Charlies rol werd nooit helemaal uitgelegd, maar hij behoorde duidelijk tot de familie en hij werd vanzelf een ‘oom’. Er waren geen foto’s van meneer Savage. LuAnn had Lisa uitgelegd dat haar vader erg teruggetrokken had geleefd en een beetje eigenaardig was geweest. Hij had nooit een foto van zichzelf laten maken. LuAnn en Charlie hadden zich lang afgevraagd of ze een man moesten creëren, met foto’s en al, maar dat had hun te gevaarlijk geleken. Een muur met gaten erin zou uiteindelijk omvallen. En dus geloofde Lisa dat haar moeder de erg jonge weduwe was van een erg rijke man, wiens rijkdom haar moeder een van de rijkste vrouwen ter wereld had gemaakt. En ook een van de meest vrijgevige rijken.

LuAnn had Beth, haar vroegere collega, genoeg geld gestuurd om haar eigen keten van restaurants te beginnen. Johnny Jarvis van het winkelcentrum had genoeg gekregen om aan de beste universiteiten van het land te kunnen studeren. Duanes ouders hadden genoeg geld gekregen voor een onbezorgde oude dag. LuAnn had zelfs geld aan Shirley Watson gestuurd. Ze voelde zich namelijk schuldig omdat ze haar een slechte reputatie had bezorgd in de enige plaats waar Shirley, die niet over veel moed of ambitie beschikte, ooit zou kunnen wonen. Ten slotte stond er tegenwoordig een veel fraaiere steen op het graf van LuAnns moeder. Ongetwijfeld had de politie alles in het werk gesteld om haar via haar vrijgevigheid op het spoor te komen, maar dat had geen succes gehad. Jackson had het geld goed verborgen en er was geen enkel spoor dat de autoriteiten konden volgen.

Verder had ze de helft van haar jaarlijkse inkomen anoniem aan een aantal liefdadigheidsinstellingen en andere goede doelen geschonken, die zij en Charlie in de loop van de jaren hadden geselecteerd. Ze keken altijd uit naar mensen en instanties die het lottogeld meer verdienden dan zijzelf. LuAnn was vastbesloten om met het geld zo veel mogelijk goed te doen. Op die manier kon ze, al was het maar voor een deel, boete doen voor de manier waarop ze het had verworven. Evengoed kwam het geld veel sneller binnen dan ze het kon weggeven. Jacksons beleggingen hadden meer opgeleverd dan zelfs hij had gedacht, en de verwachte vijfentwintig miljoen dollar per jaar waren in werkelijkheid meer dan veertig miljoen geworden. Al het geld dat niet door LuAnn was uitgegeven, was opnieuw door Jackson belegd, en zo was het kapitaal gegroeid en gegroeid. Momenteel had LuAnn bijna een half miljard dollar op haar naam staan. Ze schudde haar hoofd bij de gedachte aan dat duizelingwekkende bedrag. En het geld van de oorspronkelijke lottoprijs, honderd miljoen dollar, zou binnenkort aan haar worden teruggegeven, want de periode van tien jaar uit het contract was voorbij. Het maakte LuAnn weinig uit. Jackson mocht het geld houden; het was niet bepaald zo dat ze het nodig had. Maar hij zou het teruggeven. De man was al zijn beloften nagekomen, dat moest ze toegeven.

In de loop van de jaren was er, waar ter wereld ze ook waren, elk kwartaal een gedetailleerd financieel overzicht gekomen. Maar omdat alleen die papieren kwamen, en Jackson zelf nooit kwam, was LuAnn zich geleidelijk minder zorgen gaan maken. Bij alle pakketten met financiële gegevens zat een brief van een beleggingsmaatschappij met een Zwitsers adres. Ze had geen idee van Jacksons connecties met die firma, en het interesseerde haar ook niet zo erg. Ze had genoeg van hem meegemaakt om respect voor zijn doen en laten te hebben, en vooral voor de extreme gevolgen die hij kon veroorzaken. Ze herinnerde zich ook dat hij haar had willen doden als ze zijn aanbod zou hebben afgewezen. Hij had iets wat niet helemaal menselijk was. De krachten die hij scheen te bezitten, leken haar bijna iets van een andere wereld.

Ze bleef bij een grote eik staan. Aan een van de takken hing een lang touw met knopen. LuAnn pakte het touw vast en hees zich uit het zadel, terwijl Joy, die het ritueel kende, geduldig bleef staan wachten. LuAnns armen bewogen zich als geweldig goed afgestelde zuigers. Ze klom snel naar het andere eind van het touw, dat bijna tien meter boven de grond om een dikke tak was gebonden, en ging toen weer naar beneden. Ze herhaalde dat twee keer. Ze had thuis een volledig ingerichte gymnastiekzaal, waar ze ijverig trainde. Het was geen ijdelheid; het kon haar niet zoveel schelen hoe ze eruitzag. Ze was van nature sterk, en die fysieke kracht had haar door menige crisis heen geholpen. Die kracht was een van de constante dingen in haar leven, iets wat ze niet graag zou verliezen.

In haar jeugd in Georgia had ze veel in bomen geklommen, kilometers door het land gerend, over veel kloven gesprongen. Ze had dat toen gewoon voor de lol gedaan; het idee dat ze zou moeten trainen was niet in haar opgekomen. Daarom had ze, naast haar halters en andere toestellen, ook een meer natuurlijke oefeningenroute op het grote terrein van haar landgoed gemaakt. Ze hees zich nog één keer langs het touw omhoog. De spieren in armen en rug waren zo strak en hard als kabeltouwen.

Diep ademhalend liet ze zich weer soepel in het zadel zakken, en toen ze naar de paardenstal terugreed, voelde ze zich alweer veel beter. De stimulerende rit door het landschap en het inspannende touwklimmen hadden haar nieuwe mentale energie gegeven.

In de grote schuur naast de paardenstal was een van de knechten, een vlezige man van begin dertig, net begonnen houtblokken te splijten met een bijl. LuAnn keek in het voorbijgaan door de deuropening naar hem. Ze haalde vlug het zadel van Joy en bracht het paard naar haar plek terug. Ze liep naar de deuropening van de schuur. De man knikte haar even toe en ging toen verder met zijn werk. Hij wist dat ze in het grote huis woonde. Afgezien daarvan wist hij niets van haar af. Ze keek een tijdje naar de man en trok toen haar jas uit. Ze nam een andere bijl van de muur, hield een wig tussen haar vingers om te voelen hoe zwaar hij was, zette een houtblok neer, tikte de wig in het ruwe oppervlak, ging een stap terug en haalde uit met de bijl. De wig vrat zich diep in het hout, maar kloofde het houtblok niet in tweeën. Ze sloeg er nog een keer op, precies op het midden, en toen nog een keer. Het houtblok viel uiteen. De man keek verrast naar haar, haalde toen zijn schouders op en ging verder met kloven. Ze sloegen er allebei op los, amper drie meter van elkaar vandaan. De man kon een houtblok met één slag van de bijl kloven, terwijl LuAnn er nog steeds twee en soms drie slagen voor nodig had. Hij glimlachte naar haar, met zweet op zijn voorhoofd. Maar ze bleef erop los slaan. Haar armen en schouders werkten perfect samen. Binnen vijf minuten kreeg ze een blok met één slag in tweeën, en voor hij er erg in had, deed ze het sneller dan hij.

De man voerde zijn tempo op. Het zweet gutste sneller over zijn voorhoofd en zijn grijns was weg. Geleidelijk aan begon hij te hijgen. Na twintig minuten begonnen zijn grote armen en schouders moe te worden. Zijn borst ging hevig op en neer, zijn benen waren als rubber, en hij had nu twee of drie slagen per houtblok nodig. Met steeds meer verbazing keek hij naar LuAnn, die in een gestaag tempo doorging. Ze sloeg nog even hard als tevoren. Sterker nog, het leek wel of ze harder en harder op de wig sloeg. De slagen van metaal op metaal werden luider en luider. Ten slotte liet de man de bijl vallen en leunde hij met zijn rug tegen de muur. Zijn borst zwoegde op en neer, zijn armen vielen slap langs zijn zijden, en zijn overhemd was ondanks de kou drijfnat van het zweet. LuAnn werkte haar stapel houtblokken af, en daarna ook zijn stapel, bijna zonder een slag over te slaan. Toen ze klaar was met haar werk, veegde ze over haar voorhoofd. Ze zette de bijl weer tegen de muur en keek toen, terwijl ze met haar armen schudde om de spieren los te maken, naar de hijgende man.

‘U bent erg sterk,’ zei ze. Terwijl ze haar jas weer aantrok, keek ze naar de grote stapel hout die hij had gekloofd.

Hij keek haar verrast aan en begon toen te lachen. ‘Dat dacht ik ook, voordat u kwam. Nu denk ik erover om in de keuken te gaan werken.’

Ze glimlachte en klopte hem op de schouder. Vanaf de tijd dat ze naar school begon te gaan tot aan haar zestiende had ze bijna elke dag hout gehakt. Ze had het niet gedaan om beweging te krijgen, zoals nu. Destijds had ze het gedaan om warm te blijven. ‘Trek het u niet aan. Ik heb veel geoefend.’

Toen ze naar het huis terugliep, nam ze even de tijd om de achtergevel van het landhuis te bewonderen. De aankoop en renovatie van dit huis was verreweg haar grootste extravagantie geweest. En ze had het om twee redenen gedaan. Ten eerste had ze genoeg van het reizen en wilde ze een rustiger leven leiden, al zou ze ook gelukkig zijn geweest in iets minder groots dan waar ze nu naar keek. Ten tweede, en dat was nog belangrijker, had ze het gedaan om de reden waarom ze in de loop van de jaren zoveel dingen had gedaan: voor Lisa. Ze had het gedaan om haar een echt huis te geven, een huis waar ze zouden blijven en waar Lisa kon opgroeien en trouwen en zelf kinderen kon krijgen. De laatste tien jaar hadden ze geen echt huis gehad, alleen hotels, gehuurde villa’s en chalets. Niet dat LuAnn zich beklaagde omdat ze een leven in die luxe had moeten leiden, maar echt thuis waren ze nooit geweest. De kleine caravan midden in het bos, al die jaren geleden, had een diepere emotionele betekenis voor haar dan de meest luxueuze woonruimte in Europa. En nu hadden ze dit. LuAnn glimlachte bij de aanblik: groot, mooi en veilig. Bij de gedachte aan het laatste woord dook LuAnn plotseling in haar jas ineen. Op datzelfde moment kwam er een windvlaag door de bomen.

Veilig? Toen ze de vorige avond naar bed ging, waren ze veilig geweest, of tenminste zo veilig als je kon zijn wanneer je zo’n soort leven leidde als zij. Het gezicht van de man in de Honda stond haar opeens weer voor ogen. Ze kneep haar ogen stijf dicht tot het weg was. Er kwam een ander beeld voor in de plaats. Een andere man keek haar aan; de ene na de andere emotie gleed over zijn gezicht. Matt Riggs had zijn leven voor haar op het spel gezet, en in ruil daarvoor had ze hem van leugens beschuldigd. En daarmee had ze hem alleen maar achterdochtiger gemaakt. Ze dacht even na en rende toen naar het huis.

Charlies kantoor leek als twee druppels water op een herenclub in Londen, met in de hoek een schitterende bar van glanzend walnotenhout. Op het speciaal voor hem gemaakte mahoniehouten bureau lagen netjes gesorteerde stapels correspondentie, rekeningen en andere papieren. LuAnn bladerde vlug in zijn kaartenbak tot ze het kaartje vond dat ze zocht, en plukte dat eruit. Vervolgens nam ze een sleutel die Charlie op een hoge plank had liggen en gebruikte hem om een la van zijn bureau open te maken. Ze haalde de .38 revolver eruit, laadde hem en nam hem mee naar boven. Het gewicht van het compacte wapen gaf haar weer wat zelfvertrouwen. Ze nam een douche, trok een zwarte rok, een zwarte trui en een lange jas aan en ging naar de garage. Toen ze over de privéweg reed, haar ene hand strak om het wapen in haar jaszak, keek LuAnn gespannen om zich heen, want het was altijd mogelijk dat de Honda op de loer lag. Ze slaakte een zucht van verlichting toen ze op de grote weg kwam en nog helemaal alleen was. Ze keek naar het adres en telefoonnummer op het kaartje en vroeg zich af of ze niet beter eerst kon bellen. Haar hand bleef aarzelend op de autotelefoon liggen, maar toen besloot ze het er gewoon op te wagen. Als hij er niet was, was dat misschien het beste. Ze was iets van plan, maar ze wist niet of het hun situatie ten goede zou komen of niet. Ze was altijd al iemand geweest die actie boven passiviteit verkoos, en daar kon ze nu niets meer aan veranderen. Trouwens, het was haar probleem, niet dat van iemand anders. Uiteindelijk zou ze ermee moeten afrekenen.

Uiteindelijk zou ze met alles moeten afrekenen.