•33•

‘Waar heb je toch gezeten?’ Charlie kwam zijn kantoor uit en leunde tegen de deurpost. Zijn gezicht was nog bleek, iets wat LuAnn meteen zag.

‘Zelfde plaats als jij,’ zei ze.

‘Wat? LuAnn, ik heb je gezegd...’

‘Je was niet alleen. Riggs volgde je. Het lukte hem zelfs om mij nog een keer te redden. Als hij dat nog een keer doet, moet ik misschien overwegen met hem te trouwen.’

Charlie werd nog een beetje bleker. ‘Is hij het huis in gegaan?’

‘Nee, maar ik wel.’

‘Wat heb je gezien?’ vroeg Charlie nerveus.

LuAnn liep hem voorbij het kantoor in. ‘Ik wil niet dat Lisa het hoort.’

Charlie deed de deur achter hen dicht. Hij liep meteen naar de bar en schonk zich iets te drinken in. LuAnn sloeg hem enkele ogenblikken zwijgend gade en begon toen te spreken.

‘Blijkbaar heb jij meer gezien dan ik.’

Hij draaide zich naar haar om en dronk het glas in één teug leeg. ‘De krantenknipsels over de lotto? De moorden?’

LuAnn knikte. ‘Ik heb ze gezien. Na mijn eerste ontmoeting met die man verbaasde het me niet meer zo erg.’

‘Mij ook niet.’

‘Maar blijkbaar was er nog meer.’ Ze keek hem nadrukkelijk aan en ging intussen op de bank zitten. Ze vouwde haar handen op haar schoot en probeerde zich zo goed mogelijk te beheersen.

Er kwam een gejaagde uitdrukking op Charlies gezicht, alsof hij uit een nachtmerrie was ontwaakt en opgelucht adem wilde halen, om vervolgens te ontdekken dat hij niet had gedroomd. ‘Ik zag wat namen. Een hele lijst zelfs. Die van jou stond er ook op.’ Hij zweeg even en zette zijn glas neer. Zijn handen beefden. LuAnn zette zich mentaal schrap. ‘Herman Rudy. Wanda Tripp. Randy Stith. Die stonden er ook op. Die heb ik allemaal in New York begeleid.’

LuAnn liet langzaam haar hoofd in haar handen zakken.

Charlie kwam naast haar zitten, legde zijn vlezige hand op haar rug en begon langzaam te wrijven.

Ze leunde achterover, liet zich tegen hem aan zakken. In haar woorden klonk een pijnlijke vermoeidheid door. ‘We moeten hier weg, Charlie. We moeten onze spullen pakken en vertrekken. Vanavond nog.’

Hij dacht daar even over na en streek toen over zijn voorhoofd. ‘Daar heb ik over nagedacht. We kunnen vluchten, zoals we al eerder hebben gedaan. Maar er is nu een verschil.’

LuAnn zei meteen: ‘Hij weet van het lottobedrog én hij weet dat LuAnn Tyler en Catherine Savage dezelfde persoon zijn. Onze dekmantel werkt niet meer.’

Charlie knikte somber. ‘We zijn nog nooit eerder met die twee dingen geconfronteerd. Hierdoor wordt het een beetje lastiger om te verdwijnen.’

Ze stond plotseling op en begon weer door de kamer te lopen, steeds in een kring. ‘Wat wil hij, Charlie?’

‘Daar heb ik ook over nagedacht.’ Hij ging naar de bar met het lege glas, aarzelde en besloot geen tweede te nemen. ‘Je bent bij hem binnen geweest. Welke indruk had je?’ vroeg hij.

LuAnn hield op met lopen en leunde tegen de schoorsteenmantel. Voor haar geestesoog nam ze alle details van het huis nog eens door.

‘Hij had onder een valse naam een auto gehuurd. Dus hij wil niet dat we achter zijn echte identiteit kunnen komen. Ik herkende hem niet, maar hij moet een andere reden hebben om incognito te blijven.’

‘Precies.’ Charlie keek haar aandachtig aan. In de loop van de jaren had hij geleerd dat er LuAnn bijna niets ontging en dat ze over voortreffelijke instincten beschikte.

‘Hij probeerde me bang te maken, en dat is hem gelukt. Ik beschouw dat als een waarschuwing, een boodschap dat hij zich met ons bezighoudt. Hij wil dat we dat weten wanneer hij terugkomt.’

‘Ga verder,’ moedigde hij haar aan.

‘Dat huisje was ingericht als een kantoor, voor zover ik het kon bekijken. Erg netjes, erg ordelijk. Computer, fax, printer, archiefmappen. Het zag eruit alsof dit een researchproject van hem was.’

‘Nou, hij moet wel heel wat research hebben gedaan om achter dat lottobedrog te komen. Jackson is niet dom.’

‘Hoe denk je dat hij het heeft klaargespeeld, Charlie?’

Hij wreef over zijn kin en ging achter zijn bureau zitten. ‘Nou, we weten niet absoluut zeker dat hij alles heeft ontdekt. Ik heb alleen maar die lijst gezien. Dat is alles.’

‘Met de namen van al die lottowinnaars? Kom nou. Hoe lang heeft Jackson dat bedrog eigenlijk gepleegd?’

Charlie schudde zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik bedoel, ik heb negen winnaars meegemaakt, jou inbegrepen. Het begon in augustus. Jij was de winnaar van april, voor mij de laatste.’

LuAnn schudde koppig haar hoofd. ‘Hij weet het, Charlie. Daar moeten we van uitgaan. Hij weet het.’

‘Goed. Dan lijkt het me vrij duidelijk dat de man geld wil.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Dat weten we niet. Ik bedoel, waarom zou hij zich hier installeren en al die dingen meenemen? Dat hoefde hij niet te doen. Hij had me gewoon een brief met dezelfde informatie kunnen sturen, zonder adres van de afzender. In die brief had hij dan kunnen eisen dat er geld naar zijn bankrekening werd overgemaakt.’

Charlie leunde achterover en keek haar in grote verwarring aan. Zo had hij het nog niet bekeken. ‘Dat is waar.’

‘En ik geloof niet dat het die man aan geld ontbreekt. Hij was goed gekleed. Twee huurauto’s, en dat huisje dat hij heeft gehuurd is vast ook niet goedkoop, en dan nog al dat materiaal dat hij had. Hij hoeft de vuilnisbakken niet langs om aan eten te komen.’

‘Goed, behalve als hij al miljonair is, zou het zijn bankrekening erg ten goede komen als hij jou kon chanteren,’ zei Charlie.

‘Maar dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft niet om iets gevraagd. Ik wou dat ik wist waarom.’ Ze was een ogenblik diep in gedachten verzonken en keek toen op. ‘Voor hoe lang zei Pemberton dat het huisje verhuurd was?’

‘Ongeveer een maand.’

‘Dat maakt het nog onwaarschijnlijker dat hij ons gaat chanteren. Waarom zou hij wachten? Waarom vertelt hij me niet meteen dat hij alles weet? Hoe weet hij dat ik niet gewoon midden in de nacht verdwijn? Als ik dat doe, krijgt hij mijn geld niet op zijn bankrekening.’

Charlie slaakte een diepe zucht. ‘Dus wat doen we nu?’

‘Wachten,’ antwoordde LuAnn ten slotte. ‘Maar we zorgen wel dat we elk moment het land uit kunnen. Per privéjet. En omdat hij over Catherine Savage weet, hebben we nieuwe identiteitspapieren nodig. Kun je daaraan komen?’

‘Ik moet contact opnemen met relaties van vroeger, maar het lukt me wel. Het duurt een paar dagen.’

LuAnn stond op.

‘En Riggs?’ vroeg Charlie. ‘Die man laat heus niet meer los.’

‘Daar kunnen we niets aan doen. Hij vertrouwt ons niet en dat kan ik hem niet kwalijk nemen.’

‘Nou, ik denk niet dat hij iets in je nadeel zal doen.’

Ze keek hem scherp aan. ‘Hoe weet je dat?’

‘Hoor eens, LuAnn, je hoeft geen raketwetenschapper te zijn om te zien dat Riggs het van je te pakken heeft.’ Er klonk een zekere rancune in zijn woorden door. Maar zijn stem werd meteen weer milder: ‘Het lijkt me een sympathieke kerel. Onder andere omstandigheden, wie weet? Je moet niet je hele leven alleen blijven, LuAnn.’

Ze kreeg een kleur. ‘Ik ben niet alleen. Ik heb Lisa en ik heb jou. Verder heb ik niemand nodig. Ik kan verder niemand gebruiken.’ Ze wendde haar ogen af. Hoe kon ze iemand in haar leven toelaten? Dat was onmogelijk. Ze leidde een leven van halve waarheden en volslagen leugens. Ze was geen echt mens meer. Ze was een dertigjarig omhulsel. Al het andere had ze verkwanseld. Jackson had de rest genomen, Jackson met zijn aanbod. Als ze hem toen niet had opgebeld? Als ze niet in paniek was geraakt? Dan was ze geen tien jaar bezig geweest zich te veranderen in de vrouw die ze altijd had willen zijn. Dan had ze niet in een landhuis van miljoenen geleefd. Maar hoe ironisch het ook klonk, dan had ze waarschijnlijk een veel intenser leven geleid dan nu. Of ze dat nu in een andere gammele caravan doorgebracht zou hebben of achter het buffet van een truckersrestaurant, LuAnn Tyler, de arme vrouw, had waarschijnlijk gelukkiger kunnen zijn dan Catherine Savage, de prinses, ooit kon dromen. Maar als ze het aanbod niet had aangenomen, had Jackson haar laten doden. Er was geen uitweg geweest. Ze keek Charlie weer aan en spreidde haar armen.

‘Dat zit er nu eenmaal aan vast, Charlie. Aan dit. Aan dit alles. Jij, ik, en Lisa.’

‘De drie musketiers.’ Charlie probeerde te glimlachen.

‘Laten we hopen dat het verhaal goed afloopt.’ LuAnn maakte de deur open en verdween door de gang, op zoek naar haar dochter.