•9•

LuAnn ging naar de toiletten van een benzinestation en knapte zich zo goed mogelijk op. Ze maakte de wond op haar kin schoon, pakte een pleister uit Lisa’s luiertas en deed die op de wond. Terwijl Lisa tevreden aan een flesje sabbelde, kocht LuAnn bij de plaatselijke 7-Eleven haar lottoformulier en wat zalf en verbandgaas. Bij het kiezen van de tien getallen nam ze haar eigen verjaardag en die van Lisa.

‘De mensen komen hier in drommen naar binnen,’ zei de verkoper, een kennis van haar die Bobby heette.

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij, wijzend naar de grote pleister op haar kin.

‘Ik viel en sneed mezelf,’ zei ze vlug. ‘Wat zit er in de jackpot?’ vroeg LuAnn.

‘Vijfenzestig miljoen, en het loopt nog steeds op.’ Bobby’s ogen straalden van enthousiasme. ‘Ik heb zelf tien formulieren genomen. Ik heb een goed gevoel, LuAnn. Hé, ken je die film waarin die politieman de helft van zijn lottowinst aan die serveerster geeft? LuAnn, weet je wat, schat, als ik dit win, geef ik de helft aan jou. Ik zweer het je.’

‘Dat stel ik op prijs, Bobby, maar wat moet ik precies voor dat geld doen?’

‘Nou, met me trouwen, natuurlijk.’ Grijnzend gaf Bobby haar het lottoformulier. ‘Nou, wat zeg je ervan, de helft van wat jij wint? Dan kunnen we evengoed trouwen.’

‘Ik geloof dat ik dit maar in mijn eentje speel. Trouwens, ik dacht dat je met Mary Anne Simmons verloofd was.’

‘Dat was ik, maar dat was vorige week.’ Bobby bekeek haar van top tot teen. Hij was een en al bewondering. ‘Duane is oerstom.’

LuAnn stak het lottoformulier goed in haar spijkerbroek. ‘Zie je hem de laatste tijd nog vaak?’

Bobby schudde zijn hoofd. ‘Nee, hij is de laatste tijd nogal op zichzelf. Ik hoorde dat hij veel in Gwinnert County is. Hij doet daar zaken of zoiets.’

‘Wat voor zaken?’

Bobby haalde zijn schouders op. ‘Weet ik niet. Wil ik niet weten. Ik heb wel wat beters te doen dan me druk te maken om types als hij.’

‘Zit Duane, voorzover jij weet, de laatste tijd goed in de slappe was?’

‘Nou je het zegt: hij liep laatst wel met flappen te zwaaien. Ik dacht dat hij misschien de lotto had gewonnen. Als dat zo is, ga ik me gelijk van kant maken. Allemachtig, ze lijkt precies op jou.’ Bobby streek over Lisa’s wang. ‘Als je van gedachten verandert en je wilt toch de pot verdelen of met mij trouwen, laat je het me maar weten, schoonheid. Ik ben om zeven uur vrij.’

‘Tot kijk, Bobby.’

LuAnn ging naar een telefooncel en draaide het nummer opnieuw. Ook deze keer nam Jackson meteen op. Ze gaf hem de tien getallen van haar lottoformulier door. Ze kon aan geritsel van papier aan de andere kant van de lijn horen dat hij ze noteerde.

‘Lees ze me nog eens voor, en nu langzaam,’ zei hij. ‘Je kunt je wel voorstellen dat we nu geen fouten mogen maken.’

Ze las ze nog eens voor en hij herhaalde ze voor haar.

‘Goed,’ zei hij. ‘Erg goed. Nou, het moeilijkste is achter de rug. Stap in die trein, doe je persconferentie en ga naar zonniger oorden.’

‘Ik ga nu meteen naar het station.’

‘Iemand haalt je van Penn Station af en brengt je naar je hotel.’

‘Ik dacht dat ik naar New York ging.’

‘Dat is de naam van het station in New York, LuAnn,’ zei Jackson geërgerd. ‘Degene die je afhaalt, heeft een signalement van jou en Lisa.’ Hij zweeg even. ‘Ik neem aan dat je haar meeneemt.’

‘Als zij niet gaat, ga ik ook niet.’

‘Dat bedoelde ik niet, LuAnn. Natuurlijk kun je haar meenemen. Maar ik reken erop dat Duane geen deel uitmaakt van je reisplannen.’

LuAnn moest even slikken bij de gedachte aan de bloedvlekken op Duanes overhemd, en hoe hij daar naast de bank had gelegen. ‘Duane komt niet mee,’ zei ze.

‘Prima,’ zei Jackson. ‘Goeie reis.’

De bus bracht LuAnn en Lisa naar het station in Atlanta. Na haar telefoongesprek met Jackson was ze naar de Wal-Mart gegaan om wat noodzakelijke dingen voor haar en Lisa te kopen. Die dingen had ze in een schoudertas. Verder had ze haar gescheurde shirt door een nieuw vervangen. Een cowboyhoed en een zonnebril onttrokken haar gezicht aan het oog. In de toiletten had ze de snijwond grondig schoongemaakt en van een nieuwe pleister voorzien. Ze had er nu veel minder last van. Ze ging naar het loket en kocht haar kaartje naar New York. En toen maakte LuAnn een grote fout.

‘Uw naam, alstublieft,’ zei de lokettiste.

LuAnn was net met Lisa bezig en antwoordde automatisch: ‘LuAnn Tyler.’ Ze hield meteen haar adem in. Ze keek naar de lokettiste, die de informatie al in de computer invoerde. LuAnn kon het nu niet meer veranderen. Dat zou de vrouw achterdochtig maken. Ze slikte en hoopte dat deze vergissing haar niet in moeilijkheden zou brengen. De vrouw beval haar de Deluxe-slaapwagon aan omdat ze met een baby reisde. ‘Er is een plaats vrij, met een eigen douche en al,’ zei de vrouw. LuAnn ging vlug akkoord. De lokettiste voerde de gegevens in en trok haar wenkbrauwen op toen ze LuAnn een stuk of wat bankbiljetten onder Lisa’s reiswieg vandaan zag trekken om voor het kaartje te betalen; de rest van het geld stopte ze in haar zak.

LuAnn zag haar kijken, dacht vlug na en glimlachte naar haar. ‘Mijn reservepotje voor slechte tijden. Ik vond dat ik het net zo goed kon gebruiken als het goede tijden waren. Ik ga New York bekijken.’

‘Nou, veel plezier,’ zei de vrouw, ‘maar weest u voorzichtig. U zou niet met zoveel geld moeten rondlopen. Mijn man en ik hebben die fout gemaakt toen we jaren geleden naar New York gingen. We waren nog geen vijf minuten de trein uit of we werden al beroofd. Ik moest mijn moeder bellen om geld voor de terugreis.’

‘Dank u, ik zal erg voorzichtig zijn.’

De vrouw keek achter LuAnn. ‘Waar is uw bagage?’

‘O, ik reis graag met weinig bagage. Trouwens, we hebben daar familie. Nogmaals bedankt.’ LuAnn draaide zich om en liep naar de vertrekhal.

De vrouw keek haar na, keek toen weer voor zich en schrok van de man die uit het niets leek te zijn opgedoken en nu voor haar loket stond. De man droeg een donker leren jasje en legde zijn handen op de balie. ‘Enkele reis New York, alstublieft,’ zei Anthony Romanello beleefd, en hij wierp een zijdelingse blik in LuAnns richting. Hij had door de ruit van de 7-Eleven gezien dat LuAnn een lottoformulier kocht. Daarna had hij haar vanuit de telefooncel zien bellen, al had hij het niet aangedurfd zo dichtbij te komen dat hij het gesprek kon afluisteren. Het feit dat ze nu op weg naar New York was, had hem nog veel nieuwsgieriger gemaakt dan hij al was. Hij had zelf trouwens ook veel redenen om zo snel mogelijk uit deze omgeving weg te gaan. Hoewel zijn opdracht voltooid was, leek het hem erg interessant om uit te zoeken wat LuAnn Tyler in haar schild voerde en waarom ze naar New York ging. Dat kwam hem des te beter uit omdat hij daar zelf woonde. Misschien vluchtte ze alleen maar van de lijken in de caravan vandaan. Of misschien zat er meer achter. Veel meer. Hij nam het treinkaartje in ontvangst en liep naar het perron.

LuAnn stond een heel eind van het spoor vandaan toen de trein met een paar minuten vertraging het station binnen denderde. Met hulp van een conducteur vond ze een compartiment. Het slaapcompartiment van de Deluxe Viewliner had een onderbed, een bovenbed, een fauteuil, een wasbak, een wc en een privédouche. Omdat het al zo laat was, bracht de steward het compartiment met LuAnns toestemming in de slaapopstelling. Toen hij klaar was, deed LuAnn de deur dicht. Ze ging in de fauteuil zitten, haalde een flesje tevoorschijn en begon Lisa te voeden. Een halfuur nadat ze was ingestapt, gleed de trein soepel het station uit. De trein kreeg meer vaart en al gauw zag LuAnn het landschap achter de twee grote ramen voorbij glijden. Toen ze Lisa de fles had gegeven, wiegde ze het kleine meisje tegen haar borst om haar te laten boeren. Daarna draaide ze haar om en begon met haar te spelen. Ze lachte met haar en zong liedjes voor haar. Het kleine meisje zong op haar heel eigen manier met haar mee. Zo ging er ongeveer een uur voorbij, tot Lisa eindelijk moe werd en LuAnn haar in haar reiswieg legde.

LuAnn leunde achterover en probeerde zich te ontspannen. Ze had nooit eerder in een trein gezeten, en het glijdend gevoel en ritmische klikken van de wielen maakten haar ook slaperig. Ze kon zich zo gauw niet herinneren wanneer ze voor het laatst had geslapen, en ze begon weg te sukkelen. Een paar uur later werd ze met een schok wakker. Het moest wel bijna middernacht zijn, dacht ze. Ze herinnerde zich plotseling dat ze de hele dag niet had gegeten. Ze stak haar hoofd uit de deur van het compartiment, zag een steward en vroeg of er nog iets te eten te krijgen was. De man keek haar een beetje verrast aan en keek toen op zijn horloge. ‘Ze hebben al een paar uur geleden de laatste oproep voor het diner gedaan, mevrouw. De restauratiewagen is nu gesloten.’

‘O,’ zei LuAnn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze honger leed. In elk geval had Lisa gegeten.

Toen zag de man Lisa. Hij zag ook hoe vermoeid LuAnn was. Hij glimlachte vriendelijk en zei dat ze even moest wachten. Twintig minuten later kwam hij terug met een dienblad vol eten. Hij zette het zelfs netjes voor haar neer, met het onderbed als geïmproviseerde tafel. LuAnn gaf hem een royale fooi uit haar voorraadje geld. Toen hij weg was, verslond ze de maaltijd. Ze veegde haar handen af, stak ze voorzichtig in haar zak en haalde het lottoformulier tevoorschijn. Toen keek ze naar Lisa. De handen van het kleine meisje gingen zachtjes heen en weer in haar slaap en ze had een glimlachje op haar kleine gezicht. Het moest wel een mooie droom zijn, dacht LuAnn vertederd.

LuAnns gezicht ontspande. Ze boog zich naar Lisa toe en sprak zacht in haar oortje. ‘Mama gaat voortaan heel goed voor je zorgen, schatje, zoals ik altijd al had moeten doen. Die man zegt dat we overal heen kunnen gaan, alles kunnen doen.’ Ze streek over Lisa’s kin en drukte met de rug van haar hand tegen haar wang. ‘Waar wil je heen, schatje? Je zegt het maar en we gaan. Wat vind je daarvan? Klinkt dat goed of niet?’

LuAnn deed de deur op slot en legde Lisa op het bed, waarna ze goed keek of de riempjes van de reiswieg strak zaten. Toen ging ze zelf op het bed liggen en kromde haar lichaam beschermend om haar dochter heen. Terwijl de trein door het land reed, keek ze uit het raam, de duisternis in, en vroeg zich af wat er allemaal nog te gebeuren stond.