In Alles waar ik spijt van heb keert de verteller na vele jaren terug naar de plaats van zijn jeugd, een stadje in het noorden van Frankrijk, om zijn moeder te begraven. Gedurende de periode die hij in het plaatselijke hotel, het mortuarium, de kerk en de kleine straatjes van het stadje doorbrengt, keert hij terug naar zijn kinderjaren. Hij denkt terug aan zijn mysterieuze grootouders en aan zijn vader die in een verre oorlog gestorven zou zijn. Maar hij herinnert zich vooral zijn geliefde moeder. Wat bracht hem ertoe haar en zijn geboorteplaats op zijn zestiende te verlaten om nooit meer terug te keren?
Alles waar ik spijt van heb is een intense, sfeervolle roman over familiegeheimen en de eeuwige zoektocht naar zelfinzicht. Een stilistisch hoogtepunt in het oeuvre van Philippe Claudel.


Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Pelgrimage naar een getekende jeugd. De dood van zijn moeder voert een jonge dertiger terug naar zijn door verval bedreigde Noord-Franse geboorteplaats, die hij, puber nog, kwaad had verlaten, omdat zijn moeder hem zou hebben voorgelogen over de identiteit van zijn vader. Vervaalde herinneringen aan personen en voorvallen van toen, zoals besmuikte bejegeningen, zijn diverse bezigheden, de lieve moeder die als 16-jarige haar onschuld verloor, de onbereikbare grootvader, en ontmoetingen hier en nu - met de hotelier, de mortuariumbeambte, een straatjongen, de pastoor - vervlechten zich tot het moment, waarop hij al dan niet de envelop met het geheim van zijn geboorte zal openen. Zo groeit een bonte reeks vlot geschakelde scenes, die het voormalige leefklimaat, de beklemming en wroeging van de ik-figuur treffend verbeelden. En ook nog eens een wijze moraal op de koop toe! De roman, oorspronkelijk al in 2000 gepubliceerd (Prix Marcel Pagnol), dus voordat de uit Lotharingen afkomstige Claudel (1962) in 2003 doorbrak met "Grijze zielen", schetst indringend de tragiek van mens en gebied. Gebonden, vrij kleine druk.

(NBD|Biblion recensie, Menno Gnodde)
(source: Bol.com)

Op een ijzige dag in 1917 wordt het gewurgde lichaam gevonden van de mooie tienjarige Belle de jour. Jaren later blikt een politieagent uit het Franse stadje terug op deze nooit opgehelderde moord, die ook zijn eigen leven ingrijpend heeft veranderd. In deze meesterlijk opgebouwde roman vol ingehouden emotie laat Philippe Claudel zien hoe snijdend de pijn om de dood van een geliefde is, en hoe grijs het schemergebied tussen goed en kwaad.

Hij ontleedt het menselijk falen met de genadeloze scherpte van Dostojevski, maar laat tegelijkertijd een tedere, melancholieke gloed oplichten die ook kenmerkend is voor het werk van Konrád. Grijze zielen verrast en intrigeert tot de laatste pagina.



Verhaal dat zich afspeelt in een klein dorpje in het noordoosten van Frankrijk ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Het front is niet ver weg, maar raakt aanvankelijk het dorp niet. De moord op een klein meisje doet het dorp opschrikken. De procureur Destinat, die teruggetrokken leeft op zijn kasteel, is een van de verdachten. De verteller is zelf een inwoner van het dorp. Het verlies van geliefden door verschillende hoofdpersonen in de roman cirkelt rondom het centrale thema: wie vermoordde het meisje? De grijze zielen zijn de bewoners van het dorp: noch goed, noch slecht en niet echt levend, gevangen in herinneringen of ten prooi aan het noodlot. Weemoedig boek in observerende stijl. Philippe Claudel (1962), roman- en scenarioschrijver, won met dit boek de Prix Renaudot en de Grand Prix van de lezeressen van het vrouwenblad Elle. In 2005 in Frankrijk verfilmd. Normale druk.

Redactie
(source: Bol.com)

'Meneer Linh luistert naar de stem van de dikke man, de stem die hem zo vertrouwd is, ook al zegt hij dingen die hij niet begrijpt. De stem van zijn vriend is diep en hees. Hij lijkt langs stenen en enorme rotsblokken te schuren, als een beek die van de berg afstroomt en in de vallei pas hoorbaar wordt, lacht, af en toe kreunt, en hardop praat. Een muziek die bij het hele leven hoort, bij de zachtheid én de scherpe kanten ervan.'

Meneer Linh ontvlucht zijn door oorlog geteisterde land, op zoek naar een betere toekomst voor zijn kleindochter. Zijn kamergenoten in het asielzoekerscentrum drijven de spot met zijn liefdevolle aandacht voor het kleine meisje. Meneer Linh voelt zich niet thuis in het vreemde land, tot hij op een dag meneer Bark ontmoet. Deze praat over zijn vrouw die kort daarvoor is overleden. Meneer Linh verstaat hem niet maar hij luistert, met zijn kleine meisje op schoot. De twee rouwende mannen vinden troost in elkaars gezelschap en er ontstaat een innige vriendschap die alle taalbarrières overstijgt.
Maar op een dag worden meneer Linh en zijn kleindochter plotseling overgeplaatst naar een gesloten inrichting, elders in de stad. Hoe moet hij nu zijn vriend terugvinden? Met gevaar voor eigen leven onderneemt hij een ontsnappingspoging, die uitmondt in een dramatische ontknoping.
Het kleine meisje van meneer Linh is Claudels ontroerendste en meest tedere boek tot nu toe, geschreven in een taal die schittert van eenvoud en zeggingskracht.

NBD|Biblion recensie

Pas enkele weken oud en al wees. Na de dood van haar ouders, omgekomen bij een bombardement op het rijstveld, ontvlucht haar grootvader met de kleine Sang dit eens zo paradijselijke dorp. En daar zit de oude meneer Linh nu met zijn kleindochter, ver over de zee, in de slaapzaal van het opvangcentrum in die grote stad, eenzaam en vervreemd. Maar dan ontmoet hij, op een bankje voor het park, de dikke meneer Bark die hem van alles vertelt, zijn hart schaamtevol uitstort en een echte vriend wordt, ook al verstaan ze elkaar niet woordelijk. De overplaatsing van meneer Linh en Sang diu, "Sans Dieu", zoals meneer Bark begrijpt, naar een tehuis buiten de stad dreigt de vriendschap te beeindigen. Maar weer vlucht hij weg, vrijheid en vriendschap tegemoet. Met dramatisch gevolg. Claudel (1962) weet een subtiel evenwicht te bewaren, begrippen als eer, vriendschap, waardigheid natuurlijk in te vullen, het verhaal boven de enkelvoudige anekdote uit te tillen en zicht te bieden op wat mensen beweegt. De kracht van goede literatuur.

(Biblion recensie, Menno Gnodde)
(source: Bol.com)

Een groot bedrijf in een industriestadje wordt getroffen door een golf van zelfmoorden. Een onderzoeker wordt eropuit gestuurd om de oorzaak te achterhalen, maar hoe harder hij zijn best doet om door te dringen in het bedrijf, hoe moeilijker het hem gemaakt wordt.

Het Onderzoek is een typische Claudel, met thema's als vervreemding, machteloosheid en menselijkheid. Maar het is ook een kafkaëske roman die af en toe haast surrealistisch aandoet. Hoe kan de eetzaal van het hotel waar de onderzoeker zijn intrek neemt de ene ochtend stampvol uitgelaten toeristen zitten en de volgende dag gevuld zijn met een groep sombere ontheemden? Waarom krijgt hij geen eten, geen drinken, geen bed? Terwijl hij nieuwe ontdekkingen doet, begint de onderzoeker zich af te vragen of hij zelf hetslachtoffer zal worden van de helse machine die ook de anderen heeft vernietigd.

Met Het Onderzoek schreef Philippe Claudel een indrukwekkende allegorie over het moderne leven, waarbij het nachtmerrieachtige bedrijf symbool staat voor de verwarrende wereld waarin wij ons staande proberen te houden.

Recensie(s)
NBD|Biblion recensie

Als de Onderzoeker aankomt in een Franse industriestad om onderzoek te doen naar de zelfmoorden die het Bedrijf, de belangrijkste lokale werkgever, hebben getroffen loopt alles anders dan verwacht. In een steeds Kafkaesker vormen aannemend bezoek, waarin onbegrip, vervreemding en machtsvertoon de boventoon voeren, raakt de Onderzoeker geheel het spoor bijster. De van vele romans bekende Philippe Claudel (o.a. van het ontroerende 'Het kleine meisje van meneer Linh') baseert dit verhaal op ware gebeurtenissen (een reeks van zelfmoorden in een fabriek). Het goed geschreven en mooi vertaalde verhaal leest eerst vlot, de situaties rond figuren als de Portier, de Reuzin, de Oprichter zijn aanvankelijk duidelijk en meeslepend verteld, maar worden allengs surrealistischer, tot het onverwachte einde toe. De filosofisch ingestelde lezer verwachtte wellicht iets meer van de uitwerking van het Bestaan, maar zal ook zeker deze nieuwe roman van Claudel op waarde weten te schatten. Kleine druk.

(NBD|Biblion recensie, Drs. Fieke Nugteren)
(source: Bol.com)

D'étranges meurtres sont commis aux quatre coins de l'Australie. Pas de mobile apparent mais une caractéristique commune : les victimes ont toutes eu le sexe tranché. L'Etat d'Australie-Occidentale, plus riche que jamais grâce au boom minier, n'est pas épargné. Un mineur turbulent et le directeur financier d'une grande compagnie sont à leur tour assassinés. Ashe, l'enquêteur français dilettante, et son indéfectible copain Ange Cattrioni, chef adjoint de la police locale, doivent faire face à cette vague de violence d'un nouveau genre. Prisonnier du fossé qui sépare des sociétés minières plus avides que jamais et un peuple aborigène encore largement exploité, Ashe mène une enquête sur le fil. Pour ne rien arranger, il est en train de tomber amoureux d'un jeune Aborigène, militant radical victime, dans son adolescence, d'atroces mutilations rituelles. Pour la première fois de sa longue errance à l'autre bout du monde, le Français doit affronter la question aborigène. Celle d'un peuple qu'on a décimé, expulsé de ses terres, dépossédé de sa culture. Et à qui l'on demande officiellement pardon maintenant qu'il n'a plus rien. Rien qu'une dignité bafouée et une fierté à reconquérir coûte que coûte. Mais à quel prix ? Dans ce roman nerveux et tendu, Hervé Claude révèle une Australie en trompe-l'oeil, un pays qui ne connaît pas la crise, qui se tient à l'écart des soubresauts du monde, mais dans lequel couve un vrai choc de civilisations. Un pays au climat extrême qui exacerbe tout : la sensualité des étreintes, la brutalité des rapports, la violence des crimes. Un polar charnel et torride.

Biographie de l'auteur

Ancien journaliste, Hervé Claude vit plusieurs mois de l'année en Australie. Il est l'auteur de nombreux romans policiers.