Eén van de opvallendste biografieën ooit geschreven in Nederland werd tot tweemaal toe geweigerd door de uitgever van de auteur, die toen toch al een gevestigde naam had. De Bezige Bij vond het boek te rommelig. Dus verhuisde de schrijver naar een concurrent.

Van alles wat er over Broodje gezond is op te merken, vond ik deze totale miskenning nog wel het opmerkelijkst. Al wordt in het boek ook perfect duidelijk met hoeveel dédain er altijd naar Herman Brood is gekeken.
Toen hij een dichtbundel uitgaf, en op Poetry International mocht optreden in 1994, riep dat bijvoorbeeld ook weinig meer dan een neerbuigende reactie op. Een beleefd applausje was zijn deel aan het einde van het optreden. Terwijl veel van wat hij zei een collage was van regels die Lucebert geschreven had. En dat nu had niemand in het publiek door, waarmee Brood vrij duidelijk hun vooroordelen toonde.
Nu was Herman Brood een opvallend mens, die gauw uitgesproken reacties opriep. Dat blijkt als niets anders uit dit boek. Deze biografie bestaat onder meer uit zijn dagelijkse belevenissen tussen januari 1992 en december 1995. En misschien was dit uit pure noodzaak. Chabot kon wel met zijn vriend over diens verleden hebben willen praten — hij had vaak een cassetterecorder mee; er was een plan. Het heden kwam daar telkens nogal chaotisch dwars doorheen.
Volgens sommigen was Herman Brood rock ‘n’ roll.