12 De belofte van Ostermanouth
'Normen, regels, wetten, voor sommigen vormen ze het kader van hun leven. Voor anderen zijn het onbegrijpelijke beperkingen die nergens op slaan.'
Uit: De Scheidslijn tussen Samenhang en Chaos door Akh Sete Tembodes, Gestrengvoerder aan de Denkschool van Bregaua - 4712
Toen Siderte, één van de drie Alvií uit Yond Aeth die hun onsterfelijkheid hadden opgegeven, uit de schaduw van de oerboom Ostermanouth tevoorschijn stapte, zag ze tot haar verbazing geen van haar reisgenoten. Ook de Targs, de hoeders van het Nachtwoud, waren nergens te bekennen. Dit was in tegenspraak met de belofte van Oster-manouth. De oerboom had niet alleen beloofd dat Siderte en haar metgezellen geen haar gekrenkt zou worden, hij had ook gezegd dat Ariam en zijn Tuulse leger gespaard zouden blijven. Ze knipperde met haar ogen en keek om zich heen. Toen pas zag ze het: dit was een andere plek! Ze liep in een wijde boog om Ostermanouth heen, maar tot haar verbijstering kende ze het woud ter plekke niet. Het Pad van Herinnering was nergens te bekennen. Het rook ook anders. Het leek wel of alle kruidplanten, schimmelvarens en mossen hun best deden om een zo sterk mogelijke geur af te geven. Ook de bast van Ostermanouth rook anders, jonger.
Jonger!
Opeens besefte ze dat ze zich niet op een andere plék bevond, maar in een andere tijd. Ze wilde er niet over nadenken hoe dat mogelijk was. Dit moest het fenomeen zijn dat de Asaherget "schommelingen in het tijdsbesef" noemde.
'VROUW?'
Een jongere uitgave van Ostermanouth gleed haar geest binnen.
'VOOR HET EERST VERSCHIJNT IEMAND UIT DE TOEKOMST.' De gedachtestem klonk peinzend. 'WIE HEEFT DEZE PATRONEN IN DE TIJD GEWEVEN?'
Siderte wist het antwoord niet, dus wachtte ze af.
'AH, DE TWEEHOOFDIGE. KNAP WERK, OOK AL KLEVEN ER NOGAL WAT RISICO'S AAN. DE UITKOMST STAAT NIET VAST.'
In de stilte die volgde kriebelde Ostermanouth door haar geest. Het was een onaangenaam gevoel; Siderte sloot haar ogen. Ostermanouths stem kwam opnieuw tot haar, nu dringend.
'DE ROL VAN DE VROUW IS NOG NIET UITGESPEELD. ER DREIGT GEVAAR BIJ DE HOGE STAD. DUIZENDEN WEZENS ZIJN OMSINGELD.'
Stilte.
Toen Ostermanouth weer sprak, klonk hij bedachtzaam.
'NOOIT HEEFT OSTERMANOUTH INGEGREPEN IN DE LOOP VAN GEBEURTENISSEN. AARTSWEZENS EN MENSEN, VOORAL MENSEN, NEIGEN TOT ZELFVERNIETIGING. HET IS IN HUN GENEN GEKERFD.
HET TIJDSBESTEK WAARBINNEN DE VROUW ZICH BEVINDT IS UNIEK. MISSCHIEN IS HET NODIG...'
Siderte waagde het niet de aanhoudende stilte die volgde te doorbreken. Ze was er van overtuigd dat wat Ostermanouth verder te zeggen had van belang was.
Ze hoorde een lange, diepe zucht door haar gedachten waaien. Toen kwam zijn stem terug.
'DIT IS DE BELOFTE VAN OSTERMANOUTH AAN DE ALVIÍ-VROUW DIE STERFELUK WERD: ALS DE PATRONEN VAN DE TWEEHOOFDIGE NIET AFDOENDE ZULLEN ZIJN, ALS ZE UITEEN DREIGEN TE WORDEN GETROKKEN. DAN ZAL OSTERMANOUTH INGRIJPEN.
ROÖ VERYM.'
De aanwezigheid van Ostermanouth verdween, alsof alles was gezegd. Siderte kon duizend vragen bedenken, maar ze wist intuïtief dat de oerboom niet terug zou keren.
Ze werd bevangen door een duizeling. Het rook opeens anders, het licht verdiepte zich. Vanuit haar ooghoek zag ze iets bewegen. Ariam stond haar op te wachten. Ostermanouth had dus toch woord gehouden.
'Is de vrouw tevreden?'
T'Haghmers stem galmde door haar schedel.
Ze keek om zich heen, maar ze kon de Targ niet ontdekken.
'De Targs hebben niet de hele dag de tijd,' zei T'Haghmer met een vleugje ironie in zijn gedachtestem. 'Er moet veel werk worden verzet om het woud te vrijwaren van smetten.'
'Ik ben meer dan tevreden, voerder,' antwoordde Siderte opgetogen. 'Hoe vind ik de weg uit het bos?'
'Volg je hart, vrouw.'
De stem vervaagde.
'Volgje hart, dichter bij je lot kan je niet geraken.'
En toen, op de rand van het hoorbare.
'Je hart, vrouw, daar zetelt al watje bent.'
En toen, opeens: 'Terug, vrouw! Terug! Alle sporen leiden naar de kloof die...'
De stem loste op in het geruis van bladeren en het gekraak van takken, de geluiden van de wereld van het woud.