De zwarte Rolls-Royce reed langzaam omhoog naar de kliniek, over de top van de heuvel. De auto stopte voor de hoofdingang terwijl de zon schuilging achter een lange, donkere wolk. De chauffeur stapte haastig uit en opende snel het portier voor Olivia Logan. Hij stak zijn hand uit om haar te helpen, maar ze wuifde hem weg.

'Er is niets aan de hand, Raymond,' snauwde ze. Ze bleef even staan toen ze was uitgestapt en keek naar- het gebouw alsof het leefde, alsof de ramen die fonkelden als spiegels, tientallen ogen waren die haar begroetten.

'Wacht hier,' beval ze en liep naar de trap.

Raymond keek haar gehoorzaam een paar ogenblikken na voor hij weer in de Rolls ging zitten. Hij pakte zijn krant en draaide de rugleuning van zijn stoel naar achteren.

Voordat Olivia Logan bij de deur was, ging die open, en dokter Scanion, met mevrouw Kleckner aan de ene kant en mevrouw Roundchild aan de andere kant, kwam naar voren om haar te begroeten. Ze bleef even staan en keek hen aan met minachtende, beschuldigende ogen. De drie leken te verschrompelen, vooral Herbert Scanion. Het leek of zijn kleren groeiden rond zijn lichaam. Zijn boord werd wijder en hij trok zijn das tussen duim en wijsvinger recht voor hij Olivia's hand pakte.

'Waar is ze?' vroeg Olivia.

'Op de ziekenzaal. Het spijt me,' begon dokter Scanion. ik -'

Oliva stak haar zwartgehandschoende hand op met de palm naar voren.

'Bewaar je uitleg voor later,' zei ze. 'Breng me bij haar.'

De drie weken uiteen. Mevrouw Roundchild deed een stap naar achteren, zodat Olivia naar binnen kon.

Er was niemand in de hal. De patiënten waren allemaal lunchen. Olivia bleef even staan, getroffen door de stilte, liep toen achter

Herbert Scanion aan, die haar naar een volgende deur bracht en de gang daarachter. De twee verpleegsters kwamen achter hen aan. Ze keken elkaar niet aan en zeiden geen woord.

'De patiënten zijn allemaal in de eetzaal,' zei Scanion.

'Op één na,' merkte Olivia op.

Hij keek even achterom naar de verpleegsters en liep door. Aan het eind van de gang sloegen ze rechtsaf naar een deur met het bordje ZIEKENZAAL. Scanion deed de deur open en stapte achteruit om Olivia binnen te laten. De verpleegster die een speld droeg met de naam Suzanne Cohen, sprong zo snel van haar stoel op, dat het leek alsof ze op veren had gezeten. Ze keek naar Scanion. Haar gezicht zag grauw van bezorgdheid.

'Dit is mevrouw Logan,' zei hij. 'Ze komt voor Laura.'

'Ja,' zei de verpleegster. 'Het spijt me verschrikkelijk,' voegde ze eraan toe.

Olivia sloot haar ogen en schudde haar hoofd.

'Verontschuldigingen interesseren me niet,' antwoordde ze. Sue Cohen keek even naar dokter Scanion en zag aan zijn gezicht dat ze snel moest handelen.

'Hierheen,' zei ze en ging hen voor door de kleine hal naar een deur achterin, een korte gang door met aan beide kanten onderzoekkamers, radiologie, een laboratorium en helemaal aan het eind een kamer die gelukkig zelden gebruikt werd. Er was geen bordje op de deur. maar iedereen die er werkte wist dat het het mortuarium was.

Ze opende de deur en deed een stap achteruit.

Olivia kwam langzaam dichterbij en keek naar de metalen brancard met daarop onder een laken het lichaam van haar kleindochter. De kamer had geen speciale geur, was verstoken van enig karakter of licht.

Olivia liep naar de brancard. Dokter Scanion kwam snel naast haar staan.

ik wil haar zien,' zei Olivia.

Hij trok het laken omlaag tot aan haar hals en Olivia keek er lange tijd naar.

Nu ze hier was en ze om haar heen stonden, zou ze haar vragen gaan stellen.

'Hoe is dit gebeurd?'

Scanion was voorbereid.

'Een andere patiënt, met wie ze iets van een relatie had opgebouwd, is stiekem naar onze speciale verdieping geslopen en heeft haar geholpen te ontsnappen via een trap die door het personeel wordt gebruikt. Hij kende de enige deur zonder alarm en liet haar zien hoe ze het gebouw uit kon komen. Hij beweerde dat ze naar huis wilde.'

Olivia keek hem belangstellend aan.

'Naar huis? Hoe is ze dan in zee terechtgekomen?'

'U moet goed begrijpen,' zei Scanion, 'dat die andere patiënt een ernstig gestoorde jongeman is. Het heeft enorme moeite gekost hem helder genoeg te krijgen om ons een paar zinvolle details te geven. Deze hele gebeurtenis heeft een regressie veroorzaakt die -'

'Ik ben niet hier om over hem te praten,' zei Olivia scherp.

Scanion knikte.

'Naar wat ik ervan heb begrepen, hoorde ze stemmen.'

'Stemmen? Wat voor stemmen?'

'Voornamelijk de stem van haar vriend, degene die is verdronken. Lawrence - dat is de naam van de andere patiënt - zei dat ze om Robert bleef roepen. Hij zei dat ze, zodra hij haar de weg naar buiten had gewezen, in de richting van de zee holde. Hij probeerde haar tegen te houden, maar ze was vastbesloten.

'Ze liep naar zee en heeft zichzelf met opzet verdronken?' vroeg Olivia ongelovig.

'Zelfmoordneigingen zijn niet ongebruikelijk in gevallen als de hare, mevrouw Logan.'

'Waarom werd ze dan niet dag en nacht bewaakt?' snauwde Olivia.

'Ik... tja, ze was op onze beveiligde verdieping.'

'Beveiligde verdieping? En toch kon die andere patiënt bij haar komen en haar meenemen?'

'Niemand verwachtte...' Hij keek naar mevrouw Roundchild, die naar voren kwam.

'Ze was vastgebonden en kreeg medicijnen. We hadden net bij haar binnengekeken. Hij moet zich achter de deur hebben verstopt, op de uitkijk hebben gestaan,' legde ze uit.

'Stuur ze weg,' beval Olivia met een handbeweging.

Scanion knikte naar de verpleegsters, die de kamer verlieten. Zodra ze weg waren, richtte Olivia zich tot hem.

'U weet dat ik deze kliniek een proces kan aandoen en u elke cent die u bezit afhandig kan maken. Berichten over dit soort nalatigheid zouden uw ondergang betekenen.' zei ze. Haar ogen waren samengeknepen. maar fonkelden van woede.

Scanion kon nauwelijks slikken. Hij knikte.

Olivia hield haar blik vol haat als een spotlight op hem gericht. Ten slotte keek ze weer naar Laura.

'Het is uw geluk dat ik niet wens dat ook maar één woord van het gebeurde buiten deze muren komt.'

'Wat? In elk geval van overlijden volgt er een lijkschouwing, er wordt rapport uitgebracht...'

'Dat is uw probleem,' zei ze. 'Ik wil niet dat dit in één krant komt. We zullen haar een fatsoenlijke begrafenis geven en dat is alles. Dit zou vernietigend kunnen zijn voor mijn familie,' ging ze verder en draaide zich om. 'Ik zal dat niet dulden.'

'Ik begrijp het. Ik zal doen wat ik kan.'

'Nee, u zult doen wat ik verlang, niet wat u kunt.' Ze keek weer naar Laura. 'We zien de resultaten van wat u kunt. Ik verlang meer.'

Hij knikte. Het zweet parelde van zijn voorhoofd.

'Wilt u iets van haar bezittingen, van wat u gestuurd hebt?'

'Op het ogenblik niet, nee,' zei Olivia. ik aarzel het te vragen, want ik heb nu enige twijfels omtrent uw competentie, maar maakte ze vorderingen?'

'O, ja. Ik denk dat ik mettertijd een volledig herstel zou hebben bewerkstelligd,' snoefde hij.

'Wat herinnerde ze zich voor... voor dit?' vroeg Olivia.

'Haar familie, haar ouders, haar broer en zus, en het meeste van de tragische gebeurtenis.'

'Heeft ze niets over mij gezegd?'

'Geen woord tijdens mijn gesprekken met haar, en te oordelen naar dokter Southerby's rapporten, ook niet tegen hem,' zei Scanion.

'En hij?'

'Daar is voor gezorgd,' zei hij snel.

'Goed. Ik wil dat voor alles gezorgd wordt, Herbert.' Ze draaide zich weer om en richtte haar scherpe, doordringende ogen op hem, wat een ijskoude rilling over zijn rug deed lopen, ik meen het.'

ik begrijp het. Is er iets speciaals dat u aan het graf wenst?'

'Nee. Laat me even alleen,' beval ze.

'Natuurlijk. Het spijl me, mevrouw Logan. Echt.'

Ze zei niets en hij ging weg.

Lange tijd keek ze naar Laura's gezicht. Toen haalde ze kort en diep adem en keek naar het plafond.

'Het spijt me,' zei ze. 'Ik weet dat je het nu nooit zult begrijpen, maar wat ik deed, deed ik voor mijn familie. Familie is het enige dat werkelijk belangrijk is, de reputatie van de familienaam, de trouw aan de familie. Die is wie we zijn als we op deze wereld komen en wie we zijn als we die verlaten, en daar moeten we ons hardnekkig aan vastklampen in alle tijd daartussen, Laura.'

Ze keek naar haar kleindochter en bedacht hoe mooi ze was, zelfs in de dood.

'Op de een of andere manier wist ik dat je, nadat je je dierbare "Robert had verloren, nooit meer een echt gelukkig moment zou kennen. Misschien... misschien was je niet zo krankzinnig, zo ziek als de dokters denken. Misschien hoorde je hem roepen.

'Op de een of andere manier,' fluisterde ze, 'benijd ik je, kindlief.'

Ze raakte Laura's koude gezicht aan. Toen draaide ze zich om en liep de kamer uit.

Scanion begeleidde haar naar de voordeur.

'Mijn advocaat zal met u in contact blijven om erop toe te zien dat alles verloopt zoals ik dat wil,' zei ze.

'Ik begrijp het,' zei Scanion met een kort knikje.

'Ik wil datje nog iets voor me doet.'

'Natuurlijk.' zei Scanion zonder aarzelen, zonder haar zelfs maar eerst aan te horen.

ik wil datje die jongeman, die andere patiënt, iets vertelt.'

'Ja?'

'Ik wil datje hem vertelt dat ik hem niets kwalijk neem. Zeg hem dat ik hem bedank omdat hij haar vriend was. Wil je dat doen?'

'Ik zal het doen. Het zal hem helpen, mevrouw Logan. Dat is heel vriendelijk van u.'

'Ik doe het niet voor hem, ik doe het voor Laura en,' zei ze, starend naar de Rolls-Royce, 'voor mijzelf.'

Ze liep de trap af. Raymond stapte snel uit en deed het portier open. Scanion veegde zijn gezicht met zijn zakdoek af, terwijl hij toekeek hoe ze in de auto stapte. Toen het portier dichtviel, liep hij achteruit en sloot de deur van de kliniek.

Raymond ging achter het stuur zitten en startte de motor. Langzaam reed hij naar de oprijlaan.

De zon kwam achter een wolk vandaan en scheen op de auto, de tuin, de zee, waar de golven nu zachtjes deinden, de schuimkoppen glinsterden. Twee meeuwen stegen op in de warme lucht en vlogen naast elkaar, doken samen omlaag naar de zee en stegen weer op naar de zon alsof het een belofte tussen hen was.

Een paar ogenblikken later waren ze verdwenen.