'O, Robert,' zei ik toen we de gymzaal inkwamen en zagen hoe prachtig het feestcomité de zaal had versierd. 'Ik wou dat Cary hier was. Hij zou niet zo kritisch zijn over het bal als hij zou zien wat ze met de zaal hebben gedaan. Hij ziet eruit als een echte balzaal!'

'Ik geloof niet dat dat hem heeft belet te komen, Laura,' zei Robert. Hij glimlachte vriendelijk, in zijn ogen lag een zachte, gevoelvolle blik. Ik knikte. Ik wist dat hij gelijk had.

Vlak voor ons was een geïmproviseerd podium voor een band van vier leden. Ze speelden al en de vloer was vol dansende paren. Boven ons hoofd hingen veelkleurige ballons met lange slierten goudkleurig papier, die kriskras met crêpepapieren linten waren omwikkeld. Helemaal rechts stonden tafelsgedekt met rode, groene en blauwe papieren tafellakens voor de buffetten, en links en langs de zijkanten van de zaal stonden stoelen en tafeltjes met dezelfde kleur tafellakens. Op een grote poster aan de linkermuur stond: WELKOM OP HET JAARLIJKSE LENTEFEEST.

Iedereen had zich opgedoft. Sommige meisjes droegen jurken die er zo officieel en duur uitzagen dat ik zeker wist dat mama het gevoel zou hebben dat wat zij voor me gemaakt had niet mooi genoeg was, ook al vond ik mijn jurk perfect. Ik was nu blij dat ik erin had toegestemd mama's ketting te dragen. Veel meisjes droegen oorbellen, kettingen, armbanden en aan de meeste vingers ringen. Het leek wel een wedstrijd wie het meest 'overdressed' was.

'Kom,' zei Robert, 'zullen we meedoen aan de pret?'

Hij leidde me naar de dansvloer en we te dansten weg. Toen we ons tussen de talloze dansende paren bewogen, had ik het gevoel dat iedereen naar ons keek. Als ik mijn blik even van Robert afwendde, zag ik meisjes van mijn klas in groepjes bij elkaar staan en ons met scheve glimlachjes gadeslaan. Ik kreeg een raar gevoel in mijn maag.

De muziek was luid en snel. Ik hoopte dat ik geen al te stuntelige indruk maakte, maar Robert leek tevreden. Hij was een uitstekend danseur en ik begon een paar van zijn arm- en heupbewegingen te volgen. Zolang ik me op hem concentreerde, voelde ik me veilig en op mijn gemak. Hij straalde zo'n zelfvertrouwen uit, voldoende voor ons tweeën.

Als er een pauze was tussen twee liedjes, bleven we staan, omhelsden elkaar en lachten. Hij bracht me naar de punchbowl, zwaaide naar een paar jongens die hij kende. Ze zwaaiden terug en staken hun duim omhoog om hun goedkeuring te kennen te geven.

'We zullen een hoop plezier hebben vanavond," beloofde hij met ogen vol opwinding. 'We zullen dansen tot onze voeten om genade smeken.'

'Deed ik het goed?' vroeg ik.

'Wat dacht je? Als ze een danswedstrijd organiseren doen we mee.'

'Geen sprake van, Robert Royce.' Alleen de gedachte al benam me de adem.

We dronken wat punch en aten wat chips met kaasdip. Marsha Winslow en de klassenvertegenwoordiger, Adam Jackson, kwamen bij ons staan. Marsha had de leiding van het feest. Ze was een lang, aantrekkelijk meisje, dat met een enigszins nasale stem sprak, alsof ze op de rest van de wereld neerkeek. Ze had een klembord bij zich.

'Neem me niet kwalijk,' zei ze, 'maar we hebben geen bewijs dat jullie kaartjes betaald zijn.'

'Wat? Dat moetje hebben. Ik heb het geld aan Betty Hargate gegeven,' zei Robert.

'Betty heeft jou genoteerd, maar Laura niet,' antwoordde ze.

'Dat is belachelijk.'

'Wil je Marsha belachelijk noemen?' vroeg Adam. 'Ze wordt niet betaald voor al dat werk voor jullie plezier. Ze doet enorm haar best.'

'Ik zeg niet dat ze belachelijk is. Ik zeg alleen... waar is Betty? Daar is ze," wees Robert. 'Laten we haar even roepen.'

'Goed idee,' zei Adam en zwaaide naar Betty, die bij Lorraine Rudolph stond. Ze kwamen allebei haastig naar ons toe.

'Wat is er?' vroeg Betty ongeduldig, haar hand op haar heup. Het leek alsof haar was gevraagd zich onder ongewenste gasten te begeven.

'Robert Royce beweert,' zei Marsha, met haar ogen rollend, 'dat hij ook voor Laura heeft betaald, maar zij staat niet op de lijst.'

'Ik heb je het geld afgelopen dinsdag in de kantine gegeven,* hield Robert vol. 'Weetje nog wel?'

ik heb ontvangen wat op de lijst staat,' zei Betty op zangerige, zelfingenomen toon. ik hoef geen geld van de kaartjes te stelen.'

'Ik zei niet datje gestolen hebt.' riep Robert uit, die al gefrustreerder raakte.

ik heb maar één kaartje achter jouw naam staan,' herhaalde Marsha. 'Dat betekent datje maar één kaartje betaald hebt.'

'Dit is niet te geloven,' zei Robert.

'Weet je zeker dat je niet alleen maar gedacht hebt dat je voor Laura betaalde? Misschien wist je afgelopen dinsdag nog niet dat ze met je meeging,' zei Lorr me hatelijk, met een strak glimlachje. Ze keek naar Adam en toen weer naar Robert.

'Natuurlijk weet ik het zeker. Ik heb betaald.' hield Robert vol.

'Al het geld klopt,' zei Marsha.

'Dat betekent dat we niet meer geld hebben dan er kaartjes zijn uitgegeven,' voegde Adam eraan toe.

'Ik weet wat het betekent,' zei Robert.

'Heb je de kaartjes bij je, Robert ?' fluisterde ik. Hij dacht even na, knikte toen zelfverzekerd en haalde ze uit de binnenzak van zijn jasje.

'Als ik er niet voor heb betaald, hoe kom ik er dan aan?' vroeg hij aan Marsha terwijl hij de kaartjes voor haar gezicht hield.

Ze staarde naar de kaartjes en toen weer naar haar klembord.

ik begrijp het niet,' zei ze.

'Misschien heeft Betty hem twee kaartjes gegeven en beloofde hij haar het geld voor het tweede later te geven,' opperde Adam.

'Ja,' zei Betty haastig, 'dat is het.'

'Nee, dat is niet zo en dat weetje,' zei Robert.

'Betty heeft le veel verantwoordelijkheidsgevoel om kaartjes af te geven zonder het geld ervoor te incasseren,' zei ik kalm. Iedereen zweeg en keek even naar mij. iemand heeft gewoon een vergissing gemaakt.'

'Tja...' Marsha keek naar Adam.

'Ik denk niet dat Robert een kaartje voor het bal zou stelen, wel?' ging ik verder.

'Ik hoop van niet,' flapte Betty eruit.

'We zullen het later wel uitzoeken,' zei Marsha. 'Nu verspillen we alleen maar tijd terwijl we plezier horen te maken.'

'Precies,' zei Adam en pakte haar bij de arm. 'Naar de dansvloer, mevrouw de voorzitter.'

De anderen lachten en gingen met hen mee.

'Dat was een stom stukje valsheid,' zei Robert, hen met een woedende blik nakijkend.

'Misschien was het gewoon een eerlijke vergissing, Robert.'

Hij bleef hen kwaad nastaren, alsof hij hen wilde uitdagen achterom te kijken.

ik waag het te betwijfelen,' zei hij. 'Dat soort maakt geen eerlijke vergissingen.'

'Laten we onze avond niet door hen laten bederven, Robert,' zei ik terwijl ik zijn hand vastpakte. Hij ontspande, lachte naar me en knikte.

'Gelijk heb je. Zullen we?' vroeg hij en pakte het glas uil mijn hand om het op een van de tafeltjes te zetten.

We liepen terug naar de dansvloer. Het duurde niet lang of we waren verdiept in de muziek en elkaar. We vergaten het incident met de kaartjes en dansten tot ik verklaarde dat mijn voeten nu toch echt om genade smeekten. Robert lachte en zei dat het tijd werd dat we iets te eten kregen.

'Ik denk dat we een flinke honger hebben gekweekt.'

We gingen in de rij staan en vulden onze borden. Een paar meisjes van mijn groep Engels gaven me een complimentje voor mijn dansen, en meisjes die met elkaar waren gekomen, zonder partner, verdrongen zich rond Robert en spraken hun bewondering uit over zijn danstalent.

Theresa Patlerson was er met een paar van haar Brava-vriendinnen. Ze bleven onder elkaar, maar Theresa keek met een stralende lach naar me toen ik zwaaide.

Toen ik naar de eindeloze rij schalen eten keek, moest ik de duivelinnen de lof geven die hun toekwam: Betty en Marsha hadden een fantastisch feest georganiseerd. Er waren natuurlijk gestoomde mosselen, en allerlei kipgerechten, waaronder Southern fried chicken. schalen met driekleurige pasta, salades, schotels mei fruit, Portugese broden, broodjes, en een tafel met desserts die beslist het eerst leeg zou zijn.

Toen we van alles een beetje hadden genomen om te proeven, gingen Robert en ik bij een paar vrienden van hem en hun partners zitten. Iedereen was zo opgewonden dat ze allemaal door elkaar heen praatten. Ik had een geweldige tijd en toen Robert zich naar me toe boog en me een snelle zoen op mijn wang af, bloosde ik en zei dat ik het zo enorm naar mijn zin had.

'Ik ben blij toe,' zei hij. ik maakte me bezorgd toen Cary zo negatief deed over het bal. Ik dacht dat hij -'

'Dat hij wat?'

'Je zou overhalen niet te gaan,' bekende Robert.

'Dat zou hij nooit kunnen. We zijn wel een tweeling maar ik kan zelfstandig denken. Robert.'

'Mooi,' zei hij lachend.

'Dat hoor je langzamerhand wel te weten en anders zul je er gauw genoeg achter komen,' beloofde ik. Ik was er zelf verbaasd over hoe verleidelijk dat eruit kwam. Hij lachte en zette grote ogen op. Ik draaide me snel om, bang dat ik vuurrood zou worden en iedereen aan tafel het zou zien.'

Toen we hadden gegeten begon de muziek langzamer te spelen en werden de lichten gedimd. Ik hield nog meer van deze dansmuziek omdat ik mijn hoofd op Roberts schouder kon laten rusten en zijn armen om me heen voelen. We wiegden op het ritme, wilden geen van beiden het moment bederven met praten. Nu en dan voelde ik zijn lippen op mijn voorhoofd en mijn haar. Mijn hart bonsde zo hard dat ik zeker wist dat hij het tegen zijn borst kon voelen.

ik ben zo blij datje met me mee bent gegaan, Laura,' fluisterde hij.

'Ik ook,' zei ik.

'Misschien... kunnen we een beetje vroeger weggaan en een ritje maken langs de kust. Het is zo'n mooie avond,' zei hij.

'Dat lijkt me heerlijk, Robert.'

We bewogen ons door licht en schaduw. Ik was verblind door de gloed van de ronde lantaarns, en een tijdlang was het of Robert en ik de enigen op de dansvloer waren. Alle anderen vervaagden.

Tot ik Janet Parkers scherpe, kille lach vlak achter ons hoorde. Ik draaide me om en zag haar staan met Adam Jackson, Marsha, Betty en Lorraine. Brad Laughton en Grant Simpson hadden zich bij hen aangesloten. Waarom dansten ze niet? vroeg ik me af. Kwamen ze hier alleen om te kijken en anderen voor de gek te houden? Ze bleven maar naar ons kijken en lachen.

'Wat hebben ze nu weer?' mompelde Robert.

'Kan me niet schelen,' zei ik, maar Robert kon zijn blik niet van hen afwenden en begon steeds kwader te kijken.

'Het heeft iets met ons te maken,' zei hij scheip en hield op met dansen.

'Robert. laat ze toch.'

'Ik wil weten wat er zo verrekte grappig is,' zei hij. Hij pakte me bij de hand en liep over de dansvloer naar hen toe. Ze weken uiteen, dachten dat we tussen hen door zouden lopen, maar Robert bleef staan.

'Waarom vertel je ons niet wat er zo grappig is?' zei hij op scherpe toon.

'Pardon?' zei Adam met zijn zelfingenomen grijns. 'Wil je een leuke grap horen?'

Ze lachten allemaal.

'Wat mankeert jullie?' ging Robert verder. Ik probeerde hem mee te trekken maar hij was vastbesloten te zeggen wat hij op zijn hart had. 'Proberen jullie ons plezier te bederven? Ik heb medelijden met jullie als dat alles is waar jullie je mee bezig kunnen houden.'

'Hou je me voor de gek?' zei Adam, verbaasd dat iemand het waagde zijn optreden in twijfel te trekken.

'Nou?'

'We vroegen ons alleen af waarom Laura's broer niet op het bal is. Kon hij zich geen kaartje veroorloven?' vroeg Lorraine.

'Robert had er een voor hem kunnen kopen zoals hij dat ook voor Laura heeft gekocht,' merkte Adam op.

'Dat is niet leuk,' zei Robert en liep naar hem toe. Adam deed een stap achteruit en hief zijn handen op.

'Hé, kalm een beetje. Je wilde toch een grap horen?'

'Dat is geen grap. Jij bent een grap,' kaatste Robert terug.

'Hé. buddy,' zei Brad. Roberts woedende blik legde hem het zwijgen op. Ze leken me allemaal zo oppervlakkig en laf, ondanks hun dure kleren en juwelen.

'Kom mee. Robert,' zei ik. 'Laten we onze tijd niet aan hen verspillen.'

'De reden dat we ons afvroegen wat er met je broer aan de hand is,' zei Janet, 'is dat Grant net terugkwam na buiten een sigaret te hebben gerookt en zei dat hij hem heeft zien rondhangen op de parkeerplaats.' 'Wat?'

'Ja, precies. Hij staat buiten in de kou en droomt dat hij hier binnen was met zijn zus,' Hapte Brad eruit.

Roberts arm schoot zo snel uit dat ik niet besefte dat hij zich had bewogen, voor ik zijn hand van Brads borst zag terugveren. Brad wankelde zo hard achteruit dat hij zijn evenwicht verloor en op de grond van de gymzaal terechtkwam. Een paar kinderen om hem heen begonnen te lachen. Hij werd vuurrood maar toen hij weer overeind gekrabbeld was, bleef hij op een afstand.

'Dat was grof,' riep Betty uit. 'Misschien is dat de gewoonte waar jij vandaan komt, maar zoiets doen wij niet op onze feesten.' Haar ogen werden groot en ze kreunde. 'O, nee! Daar komt Rosner al aan. Hij maakt een eind aan het feest zodra er wilde of stomme dingen gebeuren en ik heb zo mijn best gedaan er een succes van te maken!' riep ze met een vertrokken gezicht uit.

'Wat is hier aan de hand?' vroeg Rosner, zijn handen op zijn heupen. Hij keek van Brad naar Robert en toen naar de anderen.

'Gewoon een flauwe grap, meneer Rosner.' zei Adam vlot. 'Het is niets. We zijn allemaal cool.'

Rosner nam ons stuk voor stuk op, knikte, al was hij niet tevreden.

ik wil niet dat er gevochten wordt.' waarschuwde hij.

'Dat gebeurt niet,' zei Adam. ik zweer het, meneer. Als klassen- vertegenwoordiger neem ik de volle verantwoordelijkheid op me.'

'Daar ben ik van overtuigd, Jackson,' zei Rosner. Toen hij naar mij keek, bedaarde hij. 'Jullie zien er allemaal mooi uit.' zei hij, 'en tot nu toe is het een heel plezierig feest geweest. Ik hoop dat jullie zo doorgaan, zodat we trots op jullie kunnen zijn. '

'Dank u, meneer Rosner,' zei Lorraine liefjes. Ik zag haar mondhoek vertrekken toen ze zich omdraaide en wegliep.

'Dat was op het nippertje,' zei Adam met een nijdige blik op Robert.

'Het was niet zijn schuld,' zei ik.

'Nee, dat is zo,' zei Betty. 'Eerlijk gezegd hebben we allemaal medelijden met hem.'

'Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg Robert.

'Robert, kom mee.' smeekte ik. Ik wilde Robert weg hebben voordat ze konden uitweiden over de afschuwelijke geruchten.

'Nee. Wat wil je daarmee zeggen?' vroeg Robert.

'Waarom ga je niet naar buiten en vraagje het haar broer,' zei Janet hatelijk en ze lachten allemaal.

'Zullen we dansen?' vroeg Adam aan Marsha terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.

'Alles om aan deze incestueuze sfeer te kunnen ontsnappen,' zei ze. Weer lachten ze terwijl ze zich vespreidden en ons alleen lieten.

'Verwend, rijk

'Laat maar, Robert. Laten we geen aandacht aan ze besteden.'

Hij knikte en keek toen naar mij.

'Denk je dat Grant de waarheid zei? Denk je dat Cary daar buiten rondhangt?'

'Ik hoop het niet,' zei ik. 'Ik weet zeker dat hij het heeft verzonnen om ons te kwetsen.'

Robert forceerde een glimlach.

'Als je nu dat ritje wilt maken,' zei hij ten slotte, 'vind ik het best. De lucht wordt een beetje bedompt hier binnen.'

'Ja, graag,' antwoordde ik zo opgewekt mogelijk.

Zijn stemming werd milder.

'Mooi. Ik moetje voor twaalf uur thuisbrengen,' zei hij. 'Ik wil niet dat je vader kwaad op me wordt.'

'Meestal gromt papa harder dan hij bijt,' zei ik.

'Ik maak me geen zorgen dat ik gebeten word; ik maak me zorgen dat me iets verboden wordt,' zei Robert. Hij pakte mijn hand vast. 'Verboden om jou te zien.'

We keken elkaar diep in de ogen en ik voelde een warme gloed van mijn maag naar mijn hart stromen. Zou er iemand op de wereld bestaan met wie ik liever samen zou zijn dan met Robert? Ik dacht het niet. Dit was ongetwijfeld liefde en het was me zo snel overkomen, zo onmiddellijk nadat we elkaar ontmoet hadden, dat het ware liefde moest zijn. Zou dat betekenen dat het in de sterren geschreven stond, zoals voor Romeo en Julia? Dat was prachtig zolang het maar niet op dezelfde manier afliep, dacht ik.

We liepen de zaal uit en keken maar één keer achterom - naar Betty en Adam die ons lachend nakeken. Het maakte me bang omdat het leek alsof zij iels wisten wat ik niet wist.

Er stonden een paar leerlingen in de schaduw te roken maar Cary zag ik nergens. Ik liet de adem die ik had ingehouden ontsnappen en liep

snel langs de voorkant van de school naar de parkeerplaats. We stapten in Roberts auto en keken elkaar aan. We voelden ons allebei opgewonden en zenuwachtig. Robert haalde diep adem en startte de motor. Toen keek hij naar mij.

'Vind je het goed?' vroeg hij zacht.

'Ja, Robert.' Ik schoof dichter naar hem toe en hij glimlachte.

Langzaam reden we het parkeerterrein af. Ik keek één keer achterom en meende een schaduw haastig bij een auto te zien weglopen. Een seconde later was hij in het donker verdwenen.

'Zie je iets?'

'Nee,' zei ik. Ik schudde mijn hoofd en draaide me weer om.

Een tijdje reden we kalm over de weg naar de Point.

'Ik ken de artiest die aan het eind van die weg woont,' zei ik, toen we een strandweg passeerden. 'Hij heet Kenneth Childs. Hij is de zoon van rechter Childs.'

ik heb over hem gehoord,' zei Robert. 'Ik geloof zelfs dat een van zijn schilderijen in het hotel hangt. Het hing er al toen we het kochten.'

'Dat kan heel goed. Hij is een van onze beroemdste schilders. Hij is een aardige man maar erg op zichzelf. Sommigen noemen hem een kluizenaar.'

ik zou hem toch wel eens willen ontmoeten, ik vind zijn schilderij in het hotel mooi,' zei Robert. Hij sloeg zijn arm om mijn schouder en ging langzamer rijden.

ik heb onlangs een paar verkenningsritjes in deze buurt gemaakt," zei hij.

'O? En waarom?' vroeg ik plagend.

'Om het landschap te zien," zei hij met een ondeugende glimlach.

Even later sloeg hij een smalle strandweg in, reed een paar meter door en doofde de koplampen. De duisternis sloot ons van achteren en aan beide kanten in, maar vóór ons lag de oceaan met een verblindende zee van sterren erboven en het pad van de maan dat naar het eind van de wereld voerde. Cary en ik hadden heel vaak in het donker gezeten en omhoog gekeken naar die onafzienbare ruimte met fonkelende sterren, maar het had mijn hart nooit zo snel doen kloppen als deze avond. Ik leunde met mijn hoofd tegen Roberts schouder, voelde zijn adem op mijn haar en op mijn voorhoofd voor zijn lippen zachtjes mijn oren, mijn wangen en mijn ogen beroerden. Ik draaide me om en bracht mijn lippen vlak bij de zijne, we kusten elkaar lang en teder.

'Laura,' zei hij, over mijn haar strijkend. Hij legde zijn wang tegen de mijne en fluisterde in mijn oor. 'Toen ik jou voorde eerste keer op school zag, had ik het gevoel of je gezicht voorgoed in mijn geest werd geprent. Die eerste dag zocht ik je overal en als ik naar een ander leslokaal ging en je niet zag. voelde ik me ziek van teleurstelling.'

'Ik zag jou ook, maar ik had niet het idee datje op een bijzondere manier naar me keek.'

'Dat kwam omdat ik te verlegen was om iets te zeggen. Ik dacht dat als je één keer goed naar me keek, je zou weten dat ik halsoverkop verliefd op je was geworden. Ik liep rond als in een droom, zelfs thuis. Ik herinner me dat ik recht tegen de keukendeur op liep en mijn voorhoofd stootte. Mijn vader dacht dat ik drugs had gebruikt of zoiets. Toen keek mijn moeder me aan en zei: "Hij heeft een meisje ontmoet. Er is niets anders dat een jongen van zijn leeftijd in zo'n onhandige, verstrooide kluns kan veranderen.'"

'Zei ze dat?'

'Mijn moeder heeft veel gevoel voor humor,' zei Robert. 'Ik wil je zo gauw mogelijk aan haar voorstellen.'

'Stel je al je vriendinnen aan haar voor?' vroeg ik. Hij glimlachte, ik heb niet veel vriendinnen gehad en nooit een zoals jij.' antwoordde hij. 'Vóór jou waren het niet meer dan schooljongensverliefdheden, maar als ik naar jou kijk, Laura, weet ik dat het echt is. Ik hoop dat jij er net zo over denkt.'

'Ja, Robert, dat doe ik,' zei ik en we kusten elkaar weer. Deze keer bleef hij me zoenen en drukte zijn lippen in mijn hals. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten. Zijn handen bewogen over mijn ribben, gleden over de stof van mijn jurk naar mijn borsten. Eerst hief ik instinctief mijn handen om hem tegen te houden, maar het was zo'n prettig en heerlijk warm gevoel dat ik hem zijn gang liet gaan.

Robert voelde mijn aarzeling en toen mijn snelle overgave. Hij zoende me sneller, harder, langer. Zijn lippen liefkoosden de mijne voor ze naar mijn hals gingen, terwijl zijn handen mijn borsten optilden. Zijn duimen betastten mijn ontluikende tepels.

Ik kreunde zachtjes en voelde dat Robert me voorzichtig omlaag drukte. Hij boog zich over mij heen, zijn vingers vonden de ritssluiting van mijn rug en trokken hem langzaam omlaag. Ik tilde mijn armen op en hij schoof het lijfje van mijn jurk omlaag naar mijn middel. Mijn ogen waren gesloten toen zijn tastende vingers ten slotte mijn beha losmaakten. Een lang, verrukkelijk moment dacht ik met bonzend hart dat ik zou sterven van verlangen en toen zijn lippen naar mijn borsten daalden, dacht ik dat ik zou sterven van genot.

De golf van opwinding botste met mijn gezonde verstand. Ik wist dat ik hem moest zeggen het langzamer aan te doen maar ik had een gevoel of ik zweefde, zacht wiegde op een golf van passie, een golf die me te ver meevoerde. 'Wacht,' hoorde ik mezelf ten slotte zeggen. 'We gaan te vlug, Robert. Ik ben bang.'

Hij richtte zich half op en ik zag zijn gesloten ogen boven me. Hij haalde diep adem en wist de wilde passie die ook hem in zijn greep had te bedwingen.

'Je hebt gelijk, Laura,' zei hij. 'Ik kon me niet beheersen.'

'Ik weet dat veel hoop meisjes je niet zouden tegenhouden, Robert. Ik begrijp het als je kwaad bent.'

'Nee,' zei hij glimlachend, 'juist het tegenovergestelde. Ik wil dat we doen wat we allebei willen en elkaar liefhebben zoals we dat allebei willen. Ik wil dat dit blijvend is, Laura. Ik hou echt van je.'

Ik knikte.

ik hou ook van jou, Robert,' en ik strekte mijn armen weer naar hem uit. Maar hij schudde zijn hoofd en trok mijn beha over mijn borsten.

'Als we nu niet stoppen, zal ik het niet meer kunnen, Laura," bekende hij en leunde achterover tegen het portier van de auto. Ik ging rechtop zitten en bracht mijn kleren in orde. Hij moest me helpen met mijn ritssluiting.

We bleven rustig in elkaars armen zitten. We hoorden hoe ons hart kalmeerde, zoenden elkaar nu en dan en praatten zachtjes over de sterren, onze liefde, onze dromen. Plotseling keek Robert op zijn horloge.

'Wauw, ik had geen idee dat we hier al zo lang waren. We moeten weg, anders kom je te laat thuis.'

Hij startte de auto en schakelde. We hoorden de wielen draaien maar de auto bewoog niet.

'Wat...'

Hij trapte op het gaspedaal; de banden piepten, spoten het zand tegen de onderkant van de auto, maar we kwamen niet vooruit. Hij probeerde naar voren en naar achteren te rijden, bracht de auto aan het schommelen, maar ook dat hielp niet.

'O, nee,' kermde hij. Hij maakte het handschoenenkastje open en haalde er een zaklantaarn uit. Toen stapte hij uit en scheen op de achterbanden. 'Ik heb een gat in het zand gegraven. Ik wist niet dat het hier zo mul was!'

'Robert, wat moeten we doen?'

'Ik zal terug moeten hollen tot ik een huis heb gevonden waar nog licht brandt en een wagen bellen om ons weg te slepen. Het spijt me. Ik heb alles bedorven. We kunnen onmogelijk uitleggen...'

Plotseling werden een paar koplampen ontstoken. Robert hield zijn hand tegen zijn voorhoofd om zijn ogen te beschermen.

'Wat verdorie... Wie?'

'Wie is het, Robert?' vroeg ik doodsbang.

ik kan hem nog niet onderscheiden, maar... ik geloof dat het Cary is!' zei hij een ogenblik later.

Ik draaide me om en keek. Ik herkende het silhouet onmiddellijk. Het was Cary die over de strandweg liep, de koplampen van zijn truck achter hem.

'Cary!' riep ik zodra hij dicht genoeg bij was.

'Jullie hebben jezelf in de problemen gewerkt, zie ik,' zei hij, met zijn handen op zijn heupen naar de wielen starend.

'Ja, ik had geen idee...'

'Dat komt omdat je niet van hier bent,' zei hij minachtend. 'Je dacht dat deze wegen net zo waren als die onverharde achterafweggetjes waar je met je andere vriendinnen naartoe ging, hè?'

'Nee,' protesteerde Robert, maar Cary draaide zich om naar mij.

'Dat was stom, Laura,' zei hij. 'Ik dacht datje verstandiger was.'

'Wat doe je hier, Cary? Hoe heb je ons gevonden?'

ik zag jullie weggaan van het bal en dacht dat jullie naar huis gingen. Toen jullie doorreden naar de Point... Nou ja, je boft dat ik besloot jullie een tijdje te volgen.'

Een tijdje? dacht ik. We waren hier al een hele tijd. wat had hij al die tijd gedaan?

Hij keek naar Robert. 'Ik zal mijn truck achteruit hiernaartoe rijden. Er ligt een ketting in. We zullen hem aan de as vastmaken en je eruit trekken. Stap in en zet de auto in zijn vrij,' beval hij. Robert stapte snel weer in. 'En zorg dat hij niet op de handrem staat.' waarschuwde Cary voor hij terugliep naar zijn truck.

ik kan het niet geloven... je broer,' mompelde Robert.

We keken toe hoe Cary de truck naar ons toe reed. Hij kwam met de ketting en kroop onder Roberts auto. 'Waarom zou hij ons hebben gevolgd?' (luisterde Robert.

'We boffen dat hij het heeft gedaan,' antwoordde ik. Ik wilde op dit moment niet over zijn vraag nadenken.

'In orde,' riep Cary. 'Hou je klaar.'

Hij liep terug naar de truck en reed langzaam vooruit. We voelden Roberts auto schokken en uit de gaten die hij met zijn wielen had gegraven omhoog komen. De auto hobbelde over de strandweg tot we op meer solide grond kwamen. Cary stopte en kwam terug om de ketting los te maken.

Robert stapte uit. 'Heel erg bedankt,' zei hij schaapachtig.

ik heb het niet voor jou, maar voor Laura gedaan,' antwoordde Cary. Hij liep naar mijn kant van de auto. 'Je kunt maar beter met mij mee naar huis komen, Laura,' zei hij.

ik breng haar thuis,' zei Robert.

'Het lijkt me veiliger voor haar als ze met mij meerijdt,' zei Cary. Zelfs in het donker kon ik zien dat Robert een vuurrode kleur kreeg.

'Als ik niet met Robert thuiskom, zal papa zich afvragen waarom niet, Cary.'

'Nou, en?'

'Je gaat hem dit toch niet vertellen?' smeekte ik.

'Nee, natuurlijk niet,' zei hij snel. 'Oké, maar het is al laat,' waarschuwde hij. Hij keek naar Robert. 'En ik blijf hier niet om je nog een keer uit de rotzooi te helpen.'

Hij draafde terug naar zijn truck en reed weg. Robert stapte in en reed langzaam weg.

'Waarom is hij ons gevolgd, Laura?'

ik denk dat hij zich verveelde,' zei ik. het was zwak maar ik kon niets anders bedenken.

'Heeft hij al die tijd in zijn truck achter ons gestaan? Ons gadegeslagen? Bespioneerd?'

Ik wilde iets zeggen maar schudde slechts mijn hoofd.

'Dal stel idioten op het bal had gelijk. Hij was op het parkeerter- rein. Je moet hem helpen, Laura. Je moet hem helpen beseffen datje niet eeuwig zijn kleine zusje blijft,' zei Robert.

ik weet het, Robert. Alsjeblieft, laten we het er nu niet over hebben,' smeekte ik. Alleen al de gedachte aan Cary's vreemde obsessie voor Robert en mij bracht tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.

'Oké,' zei hij. Er hing een onbehaaglijk zwijgen tussen ons tot mijn huis in zicht kwam.

ik heb spijt van wat er is gebeurd,' zei Robert toen hij op onze oprit had geparkeerd. 'Cary had gelijk dat hij me uitfoeterde. Ik hoop alleen dat het je avond niet bedorven heeft.'

'O, nee! Ik heb het heerlijk gehad, Robert. Echt waar.'

ik ook,' zei hij. 'Ik bel je morgen, oké?'

ik bel jou. Dat is gemakkelijker,' zei ik.

'Oké. Als je dat liever doet.' Hij keek bezorgd.

'Ik bel je heus. Ik beloof het,' zei ik. Hij glimlachte en we gaven elkaar een snelle zoen voor ik uit de auto sprong. 'Bedankt voor de fantastische avond, Robert.'

'Welterusten, Laura.'

Ik deed de deur dicht en keek naar Cary's truck. Hij was al thuis. Toen ik binnenkwam zag ik dat papa voor me was opgebleven en in de zitkamer zat te lezen. Hij keek op van zijn boek. Ik hield mijn adem in en vroeg me af of Cary toch iets had gezegd.

'Plezier gehad?' vroeg papa.

'Ja, papa. Het was een heel fijne avond.'

'Heeft iedereen zich goed gedragen?'

'Ja, papa.'

Hij knikte en liet zijn stem dalen.

'Je broer was niet veel eerder thuis dan jij. Ik denk dat hij in het geheim een vriendinnetje heeft. Heb ik gelijk?' vroeg hij, niet in staat de hoopvolle klank uit zijn stem te weren.

Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken toen ik mijn hoofd schudde. Ik vond het afschuwelijk tegen papa te liegen.

'Ik weet het niet, papa. Hij heeft het met mij nooit over een vriendinnetje gehad,' zei ik.

Papa keek me even aan en trok zijn schouders op.

'Nou ja, hij zal het ons te zijner tijd wel vertellen. Ik hoop alleen niet dat het iemand is van wie hij denkt dat we ons voor haar moeten

schamen.' Papa bleef me vragend aankijken.

Ik beet op mijn lip en schudde mijn hoofd.

ik weet het niet, papa.' Was het maar waar dat Cary een vriendinnetje had gevonden, dacht ik triest.

'Goed,' zei papa. 'De jonge Royce heeft je op tijd thuisgebracht. Mooi.' Hij zuchtte diep en strekte zijn armen. 'Het is al laat, dus laten wij ook maar gaan slapen,' ging hij geeuwend verder. 'Vergeet niet dat we morgen met z'n allen naar grootma Olivia en grootpa Samuel gaan voor de brunch.'

'Oké. Welterusten, papa.' zei ik, blij dat ik aan zijn onderzoekende ogen kon ontsnappen.

Haastig liep ik de trap op. Op de overloop bleef ik even staan. Ik zag dat de deur van Cary's kamer dicht was, ging naar mijn eigen kamer en sloot de deur achter me. Ik leunde ertegen en kon toen pas een zucht van opluchting slaken.

Ik wilde mijn feestjurk niet meteen uittrekken. Ik ging op bed zitten en dacht na over de magische avond die Robert en ik samen hadden doorgebracht. Wat een avond, dacht ik. De herinneringen aan Roberts zoenen, zijn omhelzingen en aanrakingen kwamen bij me terug in tedere, warme mijmeringen. Met een zucht liet ik me achterover vallen en sloot mijn ogen. De gedachte aan zijn handen, zijn lippen op mijn borsten deed me tintelen. Terwijl ik aan hem dacht, bewoog ik mijn handen naar de plaatsen waar de zijne me hadden aangeraakt. Ik begon me uit te kleden. Enkele ogenblikken later stond ik naakt voor de spiegel en staarde dromerig naar mezelf, verbeeldde me dat Robert naast me stond. Ten slotte werd de vermoeidheid me de baas en ging ik naar de badkamer om mijn make-up eraf te halen. Met een behaaglijk gevoel kroop ik onder de deken. Ondanks alles, dacht ik, was het een fantastische avond. Ik deed het lampje naast mijn bed uit en legde mijn hoofd op het kussen. Het geluid van de krakende vloer boven me maakte dat ik mijn ogen opensperde. het verjoeg mijn prettige gedachten. Ik hield mijn adem in en luisterde. Het was Cary. ik hoorde hem de deur van de zolderkamer openmaken, de trap neerlaten en zo zacht mogelijk naar beneden gaan.

Hij was de hele tijd daar boven geweest, had misschien door dat gat naar me gekeken. Ik voelde mijn hele lichaam heel worden van schaamte. Wat had hij gezien? We waren gestopt met samen te baden en de badkamer te delen toen we zeven of acht waren, en toen mijn borsten zich begonnen te ontwikkelen begon ik mijn privacy nog meer op te eisen. Cary's nieuwsgierige ogen hadden me van mezelf bewust gemaakt. Kort daarna hield ik op met in mijn ondergoed rond te lopen als hij in de buurt was. De manier waarop hij naar mij en mijn veranderende lichaam keek, gaf me een onbehaaglijk gevoel.

Ik stond op en liep naar de deur, opende die op een kier om te kijken toen hij de trap terugschoof. Ik wilde de deur verder opendoen maar aarzelde. Een confrontatie zou me alleen nog maar meer in verlegenheid brengen, dacht ik. Het was al laat. Het was nu niet het moment hiervoor.

Ik deed de deur heel zacht dicht en wachtte tot ik hem naar zijn kamer hoorde gaan. Ik ging weer naar bed en bleef met open ogen liggen terwijl ik wanhopig probeerde de zorgelijke gedachten van me af te zetten en alleen aan Robert en onze heerlijke avond samen te denken.

Maar toen ik me op mijn zij draaide en mijn ogen dichtdeed, zag ik alleen Cary's kwade gezicht voor me zoals hij uit het donker te voorschijn was gekomen en hoe de koplampen van zijn truck hem in een griezelig silhouet had veranderd. Eindelijk viel ik in slaap, maar toen verscheen Cary ook in een nachtmerrie, samen met de verwrongen gezichten van mijn klasgenoten die fluisterden, loerden, lachten, me naar de bulderende zee joegen. Het was allemaal zo reëel dat ik badend in het zweet wakker werd toen de eerste golf me in mijn droom overspoelde. Mijn hart bonsde. Ik ging snel rechtop zitten, legde mijn hand op mijn hart en haalde diep adem. Daarna stond ik op en liep naar de badkamer om mijn gezicht met koud water te betten.

Altijd als Cary en ik een nachtmerrie hadden gehad, vertelden we die elkaar de volgende ochtend. Het was een manier om de demonen uit ons hart te verdrijven, elkaar te troosten. Voor het eerst kon ik hem mijn droom niet vertellen. Deze keer moest ik een manier vinden om zelfde demonen te verdrijven.