Toen ik nog veel jonger was, en we samen op de veranda zaten te borduren, zag ik dat mama naar me keek.

'Wat is er, mama?' vroeg ik, omdat er een vreemde, zachte glimlach op haar gezicht lag. Ze leek net een jong meisje, verbaasd over een of ander wonder van de natuur.

'O, niets, lieverd. Ik bedacht alleen datje me soms zo aan Belinda doet denken.'

Ze beet op haar lip en schudde heftig haar hoofd, alsof ze besefte dat ze zoiets als een godslastering had uitgesproken.

'Zeg tegen niemand dat ik dat gezegd heb, vooral niet tegen grootma Olivia, Laura. Dat had ik niet mogen zeggen. Je lijkt niet echt op Belinda. Helemaal niet,' zei ze nadrukkelijk en ging verder met haar borduurwerk.

Hoewel ik het nooit tegen iemand heb gezegd, zelfs niet tegen Cary, vergat ik nooit wat ze zei, en altijd als ik de kans kreeg een foto te bekijken van tante Belinda, zocht ik naar gelijkenissen.

Op een dag vroeg ik Cary in een opwelling me naar het rusthuis te brengen. Eerst weigerde hij. Dat was voor ons net zulk verboden terrein als een kroeg. De algemene opvatting was dat tante een schande was voor onze familie en geestelijk zo in de war dat het tijdverspilling zou zijn met haar te praten. Als ik naar haar informeerde, zei papa: 'Dat zijn jouw zaken niet. Vergeet haar.' Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt, waarschijnlijk vanwege de opmerking die mama zich had laten ontvallen. Ik wilde tante Belinda leren kennen.

Ten slotte stemde Cary erin toe me erheen te rijden, maar hij weigerde met me mee naar binnen te gaan.

'Ik wacht hier buiten op je,' zei hij. 'Blijf niet langer dan een halfuur weg.'

Dat was mijn eerste bezoek. Lange tijd bleef het ons geheim. Hij reed me er later nog één keer naartoe, maar ook dat was al weer maanden weer geleden. Geen van beiden spraken we veel over tante Belinda. Cary stelde geen vragen over mijn bezoeken. Het leek alsof hij dacht dat het zo'n verboden onderwerp was, dat zelfs het tonen van nieuwsgierigheid al zonde was. Hij deed liever of het nooit gebeurd was.

Soms, omdat het al zo vaak was gezegd in gesprekken, maakte hij een opmerking als: 'Dat is iets wat alleen die gekke tante Belinda zou doen of zeggen.' Ze was echt een onplezierig familiegeheim.

Op de dag van mijn gesprek met Theresa in de kantine, vroeg ik Cary me naar het rusthuis te rijden.

'Wat? Waarom? Je bent er in maanden niet geweest,' zei hij.

'Dat weet ik. Ik heb medelijden met haar, Cary, maar ik wil over andere dingen met haar praten.'

'Wat voor andere dingen?'

'Allerlei dingen,' zei ik. 'Als jij me niet brengt, zal ik het Robert moeten vragen.' Dat was voldoende om hem snel tot een besluit te brengen.

ik doe het, maar ik ga niet met je mee naar binnen.'

'Dat weet ik. Ik heb trouwens liever datje dat niet doet.'

Hij keek me nieuwsgierig aan, maar schudde slechts zijn hoofd.

'Je gedraagt je heel vreemd de afgelopen dagen, Laura. Soms kan een geheim dat je zo lang voor je houdt, gaan etteren als een zweer,' waarschuwde hij.

'Het komt heus wel goed. Cary. Doe me dit plezier nu maar. Alsjeblieft.'

Cary kon me bijna nooit iets weigeren als ik het dringend genoeg vroeg.

'Zodra we May thuisgebracht hebben, gaan we erheen, maar je kunt er niet lang blijven, Laura. Je weet dat papa er niets van mag merken.'

'Ik weet het. Ik vind dat verkeerd. Ze is echt een heel eenzame, lieve oude dame, die voor niemand een bedreiging is.'

Hij gaf geen antwoord. We haalden May van school en liepen snel naar huis. We stapten in de truck en reden naar het rusthuis.

Wc reden bijna een halfuur voordat Cary een zijweg insloeg vol pijnbomen, wilde appelbomen en dwergeiken. Het leek gepast dat tante, die geheim werd gehouden en wier verleden vergeten moest worden, op zo'n geïsoleerde plaats was ondergebracht.

Het rusthuis lag in een mooie omgeving. De zee lag er vlak achter

en de tuin voor het gebouw bestond uit een lang, glooiend gazon met banken, een rotstuin en een paar fonteinen.

Het Wedgwood-blauwe huis had drie verdiepingen en een veranda langs de hele voorkant. Achter het gebouw was een mooi aangelegde tuin met nog meer banken en fonteinen, en een prieel dat twee keer zo groot was als dat van grootma Olivia. Er stonden een paar rode esdoorns, nog meer dwergeiken en pijnbomen, en de paden waren omzoomd met gesnoeide struiken. Mijn tweede bezoek aan tante Belinda had ik met haar in de tuin doorgebracht.

Toen hij de motor had afgezet, draaide Cary zich naar me om.

'Denk eraan, niet langer dan dertig minuten,' beval hij op zijn horloge tikkend. 'We moeten terug zijn voordat papa thuiskomt en vragen begint te stellen.'

'Oké, oké.'

Ik stapte uit en liep over het tegelpad naar de korte trap. Ik keek even achterom naar Cary, die me bezorgd nakeek. Hij keek alsof hij bang was hier le worden betrapt, alsof hij de chauffeur van een bende bankrovers was.

Ik liep naar binnen. De hal had lichtblauwe gordijnen een een lichte eikenhouten vloer met donkerblauwe ovalen kleden. Er hingen grote schilderijen met landschappen en zeegezichten, sommige met vissers, sommige alleen met zeilboten. De beklede stoelen en banken hadden allemaal een lichtblauw bloemenpatroon. Er stonden kleine houten tafels, rekken met boeken en tijdschriften, en een aantal schommelstoelen in een rij voor de grote open haard.

Er zaten maar een paar bewoners, een paar oude heren schaakten, de rest las of praatte zachtjes. Tante Belinda zag ik niet.

De receptioniste wendde zich af van een verpleegster met wie ze stond te praten en kwam haastig naar me toe.

'Ja?'

ik zou mijn tante graag bezoeken, Belinda Gordon. Ik ben hier al eerder geweest,' zei ik. 'Mijn naam is Laura Logan.'

'O, ja.' Ze keek naar de verpleegster. 'Weet jij waar Belinda Gordon is. Jenny?'

'Ze is in haar kamer. Ik heb haar er ongeveer tien minuten geleden naartoe gebracht.'

'Gaat het goed met haar?' vroeg ik snel.

'Ze was moe. Ze is bijna de hele dag buiten geweest,' zei de verpleegster. 'Kom maar mee. Ik zal je bij haar brengen,' zei ze glimlachend.

Ik volgde haar de gang door naar de deur van tante Belinda's kamer.

Ze zat met gesloten ogen in haar stoel. Zodra we in de deuropening verschenen, opende ze haar ogen en knipperde snel.

'Er is bezoek voor je, Belinda,' zei de verpleegster. Ik liep naar binnen.

'Hallo, tante Belinda. Ik ben het, Laura. De dochter van Jacob en Sara,' ging ik verder toen ze geen blijk gaf van herkenning.

Ze lachte.

'O, ja, Laura.'

Ik trok de stoel bij het raam dichter naar haar toe en ging zitten.

'Hoe voelt u zich?'

Tante Belinda was niet groter dan grootma Olivia. Ze was eerder wat kleiner. Ze hadden allebei een smal gezicht, maar ik vond tante Belinda mooier. Ze had saffierblauwe ogen, die zelfs hier stralender, blijer waren. Haar glimlach was zachter. Ze had een kinderlijke argeloosheid, ondanks de verhalen over haar vrije levenswandel en haar beruchte jeugd.

'Ik ben een beetje moe vandaag. Hoe gaat het met je familie?'

iedereen maakt het goed, tante Belinda.'

'Jij bent Jacobs dochter?'

'Ja,' zei ik glimlachend. Net als de vorige keer kostte het haar moeite zich de details te herinneren.

'Hoeveel kinderen heeft Jacob?'

'Drie, tante Belinda. Ik heb een tweelingbroer, Cary, en een jonger zusje, May, weet u nog wel? Herinnert u zich niet meer dat ik u al eerder bezocht heb?'

'O, ja.' Ze keek me even aan en boog zich toen naar voren. 'Heb je Haille gezien?' ze fluisterde, haar ogen op de deur gericht.

'Nee, tante Belinda. Ik heb Haille nooit ontmoet.'

'O. Nou ja... Wat een prachtige dag, hè?' zei ze uit het raam starend.

'Ik kom u opzoeken, tante Belinda, omdat u me de vorige keer verteld hebt over de eerste keer dat u verliefd werd, echt verliefd. Herinnert u zich dat nog ?'

'O? O, ja,' zei ze glimlachend. 'Dat herinner ik me.' Haar gezicht

versomberde. 'Het was een verboden liefde, een liefde die in de schaduw moest blijven, vol gefluister en ontstolen kussen. Als we elkaar in het openbaar zagen, konden we onze gevoelens niet tonen. Toen verloor ik hem,' ging ze triest verder, ik verloor hem voor eeuwig en altijd.'

'Maar hoe wist u dat het liefde was, tante Belinda?'

'O, het was liefde. Waarom? Heeft Olivia weer iets gezegd? Ze verklikt me altijd, loopt meteen naar papa en jammert van Belinda doet dit en Belinda doet dat. Nou, zij is zelf ook niet zuiver op de graat.'

Ze pruilde.

'Nee, grootma Olivia heeft niets gezegd, tante Belinda. Ik wilde gewoon iets horen over liefde. Op de een of andere manier, om de een of andere reden, geloof ik dat u er meer over weet dan iemand anders in de familie,' ging ik verder, meer tegen mijzelf dan tegen haar, maar ze monterde ogenblikkelijk op.

'Dat is zo.' Ze boog zich naar voren en pakte mijn hand. 'Ik ben vaak verliefd geweest.'

'Vaak? Maar ik dacht dat er maar één grote liefde in uw leven was. Dat hebt u me de vorige keer verteld.' Ik kon mijn teleurstelling niet verbergen.

'Dat was ook zo, maar ik verloor hem en daarna bleef ik voortdurend naar hem zoeken,' legde ze uit.

'Naar hem zoeken? Ik begrijp het niet, tante Belinda. Waar zocht u?'

Ze lachte.

'Dat zou je wel willen weten, hè?' Haar ogen werden klein en achterdochtig. 'Heeft Olivia je hierheen gestuurd om er achter te komen?'

'Nee, tante Belinda. Ze heeft geen idee dat ik hier ben.'

Ze keek me sceptisch aan en knikte toen.

'Altijd als ik op iemand verliefd word. wordt Olivia ook verliefd op hem. Ze zegt altijd dat zij de eerste was, dat hij haar het eerst aardig vond en dat ik hem van haar heb afgenomen. Nou, niemand vindt haar aardig, want ze is een koude vis. Ze wil niet eens hand in hand zitten in het openbaar! Je kunt naar haai- teruggaan en vertellen dat ik dat gezegd heb.'

'Ik vertel haar niets van wat u mij vertelt, tante Belinda; verzekerde ik haar.

'Als je van iemand houdt.' ging ze verder, 'ben je niet bang om hem aan te raken of je door hem te laten aanraken. Olivia zegt dat dat belachelijk is. Ze zegt dat het niet nodig is elkaar voortdurend aan te raken, en ze haat zoenen. Ze zal dat natuurlijk ontkennen; ze zal zeggen dat ze zoent als ze alleen zijn, maar dat doet ze niet. Ik weet dat. Jongemannen hebben het me verteld. Ze draait altijd haar hoofd af.' Ze lachte en boog zich weer naar voren. 'Weet je wat ik Samuel eens heb horen vertellen? Hij zei dat ze niet wil vrijen met het licht aan, en alleen onder de dekens. Alsof zij iets heeft dat iemand graag zou willen zien.'

Ze zweeg even en keek me weer oplettend aan.

'Hoe wasje naam ook weer, lieverd?'

'Ik ben Laura, tante Belinda. Sara en Jacobs dochter Laura. Hoe kun je zo vaak verliefd zijn. tante Belinda? Is liefde niet iets bijzonders?'

'Dat was het, elke keer weer.' antwoordde ze. Ze zoog haar mondhoeken in en knikte. 'Maar je moet ervoor zorgen dat ze je respecteren en behandelen als een dame. Laat hem niet meteen merken dat je van hem houdt. Laat hem maar kronkelen en zichzelf kwellen en dan,' zei ze met een brede lach, 'als je dan eindelijk ja zegt, zal hij denken dat je hem de hele wereld cadeau hebt gedaan.'

'Ik heb eens van iemand gehouden.' ging ze weemoedig verder. 'Lang geleden, een lieve jongen, knap. Hij dacht dat de zon op- en onderging met mijn stemmingen. "Als je bedroefd bent," zei hij, "breng je regenwolken. Maar als je lacht, schijnt de zon helder en sterk."

Was dat niet lief? Zo dichterlijk. Hij schreef gedichten. Olivia vond de gedichten en verscheurde ze. Ze zei dat als ik me beklaagde, zij ze aan papa zou laten zien en hij zou weten wat ik in mijn schild voerde.

'Maar ik deed helemaal niets. Ik wilde alleen... dat iemand van me hield en ik wilde van hem houden.'

Ze zweeg, haalde diep adem en keek me toen weer aan.

'Je doet me aan iemand denken,' zei ze, en knipperde even snel met haar ogen. De uitdrukking op haar gezicht veranderde. Het was of ze me nu pas voor het eerst zag. 'Ken je mijn zus Olivia Logan? Haar meisjesnaam was Cordon, net als de mijne,' zei ze met een kort, ijl lachje.

'Ik ben uw nichtje, tante Belinda. Ik ben Jacobs dochter, grootma Olivia's Jacob.'

'Ja,' zei ze. 'Je bent knap. Ben je een schoolmeisje?'

'Ja. Ik ga naar high school.'

'En heb je één vriendje of heb je veel vriendjes?'

'Eentje maar,' zei ik.

Ze keek uit het raam.

'Ik wacht op hem. Ik zit hier elke dag bij het raam en wacht. Hij heeft beloofd dat hij zou terugkomen. En dan zou hij bloemen en chocolaatjes voor me meebrengen. Ze willen niet dat ik snoep,' fluisterde ze op de deur lettend.' Maar hij verstopt ze in de bloemen.'

Ze legde haar hand voor haar mond en giechelde als een klein meisje.

Toen begon ze plotseling te neuriën.

'Tante Belinda?'

Ze bleef neuriën en uit het raam staren.

'Ik ga weg, tante Belinda; zei ik en stond op. Ze zweeg en keek naar me.

'Zeg tegen Olivia dat ik geen spijt heb. Zij hoort spijt te hebben. Zonder haar zou hij nog steeds mijn vriend zijn. Dan zouden we daarbuiten hand in hand wandelen en hij zou lieve dingen tegen me zeggen.'

Ze begon weer te neuriën en naar builen te staren.

Ik boog me naar haar toe en kuste haar op haar wang, maar ze scheen het niet te voelen. In de deuropening bleef ik staan en keek naar haar. Ze zag er zo klein en eenzaam uit, alleen gelaten met haar herinneringen en gekweld door spijt en verlies.

Dat zal mij niet gebeuren zwoer ik mezelf. Niemand zal me bij mijn geliefde vandaan houden.

'En?' vroeg Cary, toen ik in de truck stapte en we wegreden. 'Heb je gekregen watje wilde?'

'Ja,' zei ik.

'Wat dan?'

'Antwoord op een vraag.'

'Wat voor vraag, Laura?'

iets wat alleen een vrouw kan begrijpen.'

'O, hemel. Krijgen we dat weer.' 'Ja, Cary, krijgen we dat weer,' zei ik en drukte mijn voorhoofd tegen het raam toen we hotsend naar de snelweg reden. Cary gaf gas, blies zijn adem door zijn samengeknepen lippen en schudde zijn hoofd. 'Het komt allemaal door hem,' mompelde hij.

'Wat?'

'Niks,' bromde hij en rechtte zijn schouders.

Toen we thuiskwamen, bedankte ik hem en liep haastig naar binnen, op de hielen gevolgd door Cary.

'Robert heeft gebeld,' zei mama toen we binnenkwamen. Cary keek even naar mij en stampte zo hard naar boven, dat de hele trap trilde.

'Dank je, mama. Ik kom zó helpen met het eten,' zei ik, en liep naar de telefoon.

'Waar was je vandaag?' vroeg ik zodra Robert hallo had gezegd.

ik had zo'n hoofdpijn vanmorgen dat mam dacht dat ik griep kreeg of zo. Ze zei dat ik een beetje koorts had. Ze gaf me een paar aspirientjes en zei dat ik vandaag maar vrij moest nemen. Normaal gesproken zou ik aan bed gekluisterd zijn, maar het is allemaal niet zo normaal geweest. Heb je me gemist?'

'Natuurlijk. Anders zou ik het niet gevraagd hebben.'

'Hoe gaat het met je? Je leek gisteren na school nogal verward. Ik kreeg nauwelijks de kans een woord te wisselen en ik geloof trouwens niet datje ook maar iets hoorde van wat ik zei.'

'Het is goed, Robert. Ik had alleen zoveel aan mijn hoofd met het examen en zo.'

"'En zo" wil zeggen met mij, hè?'

'Ja.'

'Ik hou nog steeds van je, Laura. Je kunt weigeren mijn brieven te beantwoorden, afwijzend reageren na alles wat ik op school tegen je zeg, maar ik zal van je blijven houden.'

'Ik weet het. Dat wil ik ook.'

'Echt waar?'

'Natuurlijk. Hoe voel je je nu?'

'Ik word heel snel beter,' zei hij. 'Morgen ben ik weer op school. Laura, kunnen we gauw iets afspreken?'

'Ja.'

'Dit weekend?' vroeg hij hoopvol.

'Ja, Robert. Dat zou ik leuk vinden.' 'Geweldig,' zei hij opgelucht, ik zal - morgen maken we plannen,

oké?'

'Oké, Robert. Ik moet mama helpen met het eten.'

'Morgen sta ik bij je kluisje, waarschijnlijk nog eerder dan jij,' zei hij lachend. 'Ik hou van je, Laura.'

Toen ik de hoorn had neergelegd kwam papa binnen. Hij keek even naar me en werd toen nieuwsgierig.

'Wat is er aan de hand, Laura?'

'Niets, papa. Ik ga mama helpen met het eten. Hebt u een goede dag gehad?'

'Redelijk. Waar is Cary?'

'Boven.'

'Weer op zolder, neem ik aan. Die jongen had als vleermuis geboren moeten worden, dan had hij in een klokkentoren kunnen wonen,' mompelde papa, en ging zich wassen.

Na het eten stond mama erop dat ik naar mijn kamer ging om te studeren en geen tijd verspilde met afwassen.

'Bovendien,' ging ze verder, gebarend naar May, 'is May nu groot genoeg om in haar eentje te helpen.'

Boven op mijn kamer begon ik me zorgen te maken dat ik mijn concentratievermogen kwijt was en het er slechter zou afbrengen dan ik verwacht had. Als ik zou blijven werken als tot dusver, zou ik volgend jaar bij het eindexamen de afscheidsrede mogen houden. Ik wist hoe belangrijk dat was voor mama, maar vooral voor grootma Olivia.

Ik zat nog niet lang achter mijn bureau toen ik de telefoon hoorde. Ik luisterde en vroeg me af of Robert weer belde. Niemand riep me, dus ging ik verder met mijn werk. Toen hoorde ik papa's zware voetstappen op de trap. Ik keek op omdat ik voelde dat hij voor mijn deur was blijven slaan. Hij klopte.

'Ja?'

Hij deed de deur open en bleef met zijn handen op zijn heupen staan.

Papa leek nooit op zijn gemak in mijn kamer. Mijn spulletjes waren te teer, te delicaat voor hem om aan te raken. Ook al gaf hij mama geld en keurde hij de cadeaus goed, hi j leek zich onbehaaglijk te voelen te midden van de pluchen dieren, de poppen en het porselein. Toen ik jonger was, niet veel ouder dan May nu, kwam papa zelden op mijn kamer. Hij wenste me altijd welterusten in de deuropening.

Een of twee keer kwam hij aan mijn bed. toen ik koorts had en toen ik de mazelen had.

'Laura, waar ben je vandaag geweest?' vroeg hij.

'Bedoelt u na school?' vroeg ik.

'Je weet wat ik bedoel, Laura,' zei hij teleurgesteld. Ik had nog nooit tegen papa gelogen en zou het ook nu niet doen.

'Ik ben naar tante Belinda geweest,' bekende ik.

'Wie heeft je daar gebracht, Cary of Robert Royce?'

'Papa...'

'Wie heeft je daar gebracht. Laura?"

'Ik,' zei Cary bij zijn deur op zolder.

Papa draaide zich met een ruk om en keek hem kwaad aan.

'Je weet dat ik je uitdrukkelijk heb verboden daar ooit heen te gaan, Cary.'

Ik wist niet dat papa het hem streng verboden had. Ik voelde me nu nog ellendiger dat ik het hem gevraagd had.

'Hij is niet binnen geweest, papa. Ik ben naar haar toe gegaan. Cary wachtte in de truck en hij wilde me er niet heen brengen. Ik heb hem overgehaald.'

'Je kunt een jongeman van Cary's leeftijd niet overhalen iets te doen wat hij niet wil,' zei papa.

'Ze heeft me niet overgehaald.'

'Je geeft mij de sleutels van de truck, Cary. Ik wil niet datje hem nog gebruikt voor ik het je weer zeg, hoor je?'

'Oké,' zei Cary. 'Hier.' Hij gooide ze omlaag en papa ving ze op in zijn rechterhand. Het maakte hem nog woedender. Toen keek hij naar mij.

'Ik dacht dat we een duidelijke afspraak hadden, Laura. Ik dacht dat je wist dat ik niet wilde datje daarnaartoe ging, dat het je grootmoeder stoorde.'

'Maar waarom, papa? Ik begrijp niet hoe het iemand kan storen dat ik op bezoek ga bij een eenzame oude dame.'

'Dat is een familiekwestie,' zei hij.

'En? Ik hoor bij de familie. Waarom kan ik dan niet bij haar op bezoek gaan ?'

'Belinda is het zwarte schaap van de familie. Het is een kwestie van reputatie, de eer van de familie.'

'Waarom is ze het zwarte schaap?'

ik hoef niet in details te treden, Laura. Ze was geen fatsoenlijk meisje. Ze heeft grootma Olivia's vader en moeder veel verdriet gedaan en dat gedrag hield ze vol toen ze allang gestorven waren. Alleen kwam het toen op grootma Olivia's schouders terecht. Ze heeft ten opzichte van haar juist gehandeld en dat is dat. Het is pijnlijk te moeten vernemen dat mijn kinderen ongehoorzaam zijn. In de bijbel staat, eert uw vader en uw moeder, Laura. Het is zonde als je dat niet doet. Denk daaraan,' waarschuwde hij.

'Maar...'

'Er is geen maar. Ik verbied je absoluut daar nog eens naartoe te gaan, begrepen? Goed begrepen?'

De tranen in mijn ogen vertroebelden mijn zicht. Ik zag papa door een floers, maar hij was zo kwaad en zijn gezicht zag zo rood dat ik mijn blik niet van hem kon afwenden.

'Ja, papa.'

'Ik hoop dat het hiermee afgelopen is en dat ik nooit meer een telefoontje van je grootmoeder hierover hoef te krijgen. Ze is erg van streek.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Er staat ook in de bijbel: Vergeef degenen die tegen uw zondigen en uw zonden zullen vergeven worden...'

'Citeer de bijbel niet tegen mij. Laura. Ik ken de Heilige Schrift en ik weet dat je je vader dient te gehoorzamen.' Papa's gezicht zag nu zo rood dat ik vreesde dat zijn bloeddruk veel te hoog moest zijn.

'Oké, papa.'

'Laten we het daarop houden,' zei hij.

Ik knikte en sloeg mijn ogen neer. Ik hoorde Cary de zolderdeur dichtslaan. Het klonk als een geweerschot door het huis. Papa draaide zich om en liep de trap af. Elke stap klonk als de hamerslag van een rechter die steeds strengere vonnissen over ons uitsprak.

Het was moeilijk me weer te concentreren. Ik moest me ertoe dwingen, en kon ten slotte een paar hoofdstukken en enkele lests doornemen voor ik zo moe was dat de letters voor mijn ogen begonnen te dansen. Toen ik in bed kroop en het licht uitdeed, hoorde ik Cary. Hij ging naar zijn kamer.

'Cary...'

'Wat is er?' snauwde hij.

'Het spijt me wat er gebeurd is.'

ik had het je gezegd. Ik weet niet waarom je daarheen moest, waarom het juist nu zo belangrijk was,' zei hij. 'Meisjesgedoe!' Hij draaide zich om en liep naar zijn kamer.

'Cary!' riep ik, maar hij liep door en sloeg de deur hard achter zich dicht.

Ik wilde alleen nog maar wegkruipen onder mijn deken en verdwijnen.

Toen we de volgende ochtend naar school liepen, bood ik Cary weer mijn excuses aan.

'Vergeet het. Laura. Je kent papa. Hij kalmeert wel en dan is alles weer in orde.'

ik begrijp het alleen niet, Cary. Als je tante Belinda een keer zou ontmoeten, zou je zien wat een lieve oude dame ze is. Ze kan voor niemand een bedreiging vormen en ik weet zeker dat ze zich nog niet de helft van de dingen herinnert waarvan ze wordt beschuldigd.'

'Het zijn onze zaken niet,' zei Cary.

'Maar waarom niet, Cary? We zijn toch lid van deze familie. Waarom kunnen wij niet ook vragen stellen en onze mening te kennen geven? We zijn nu oud genoeg.'

'Zo is het nu eenmaal,' antwoordde hij. Toen bleef hij staan en draaide zich met een ruk naar me om. 'Op de een of andere manier houdt dit allemaal verband met jou en Robert, hè ? Het heeft te maken met die grote liefde van je. Ja toch ?'

Ik bloosde voor ik antwoord kon geven.

'Je hoeft geen antwoord te geven. Ik weet het antwoord,' zei hij en liep voor me uil. We hadden May bij school afgeleverd. Hij versnelde zijn pas en bleef de rest van de weg naar school vóór me lopen. Zodra Cary Robert bij mijn kleedkast zag staan, keek hij me kwaad aan en liep toen haastig naar zijn vrienden.

'Is er iets mis?' vroeg Robert onmiddellijk. Hij keek Cary na, die zich duwend en stotend een weg baande door de andere leerlingen.

ik vertel het je later wel,' zei ik en pakte mijn boeken en schriften voor een nieuwe schooldag.

Cary hield zich op een afstand, keek nauwelijks naar me in de klas of in de gang. Hij zat bij zijn vrienden in de kantine en ik zat bij Robert. Ik vertelde hem dat Cary en ik problemen hadden gehad omdat ik mijn verboden tante had opgezocht.

'Wat gek,' zei Robert. 'Niemand wil je vertellen waarom ze "verboden terrein" is?'

'Niemand schijnt te vinden dat we oud genoeg zijn,' mompelde ik.

ik heb ook familie die ik nog nooit heb gezien, maar dat komt omdat ze het zo druk hebben met hun eigen leven. Mijn moeder noemt ze de begrafenisfamilie.'

'Begrafenisfamilie?'

'We zien ze alleen bij begrafenissen van andere familieleden. Ze zegt dat voorzover zij weet, die mensen alleen maar zwarte kleren hebben.'

Hij lachte en ik lachte met hem mee.

'Dat is beter,' zei hij. 'Dat lijkt meer op mijn eigen Laura. Wil je dit weekend naar de film? Ik trakteer. Mijn vader heeft me achteraf loon betaald. Ik kan ook nietje gaan eten. Ik kan zelfs de Captain's Table betalen!'

'We zien wel,' zei ik en voegde er snel aan toe: 'Horen wat mijn vader zegt. Ik wil graag.'

'Mooi,' zei Robert. Hij stak zijn hand onder de tafel om de mijne vast te houden. Hij kneep er zachtjes in. 'Fijn.'

Ik wilde nog even wachten met papa's toestemming te vragen om met Robert te gaan eten en naar de bioscoop te gaan. Gelukkig verbeterde zijn stemming in de loop van de dagen omdat hij een goede kreeftenvangst had en er gezegd werd dat de prijzen voor de veenbessen dit jaar bijtijds zouden stijgen voor onze oogst. Op een avond na het eten en nadat ik mama had geholpen met afwassen, ging ik naar de zitkamer en vroeg of hij het goed vond als ik met Robert naar een film ging.

'En hij wil eerst gaan eten,' ging ik verder.

'Eten?' Papa trok zijn wenkbrauwen op. 'Het toeristenseizoen is nog niet eens echt begonnen en hij heeft al geld te verspillen?'

Ik glimlachte. 'Hij vindt het geen geldverspilling mij mee uit eten te nemen, papa,' zei ik.

Papa schudde zijn hoofd. 'Toen ik zo oud was als jij ging ik alleen met mijn ouders naar een restaurant.'

'De tijden zijn veranderd, papa.'

'Ja, dat is zo, en niet ten goede.'

'Het is maar een afspraak, papa. Ik ben oud genoeg om afspraken te maken,' zei ik, met mijn liefste glimlach.

'Vraag het maar aan je moeder,' zei hij ten slotte. Dat was hetzelfde als toestemming geven. Natuurlijk wist ik dat mama het goed zou vinden.

Ik vertelde het Robert de volgende dag op school. Het maakte hem erg blij. Het was weer net als vroeger: we liepen hand in hand, lachten, hadden plezier samen. Ik voelde me energieker dan ooit en verlangde nu zelfs naar mijn examen, om het jaar hoog te eindigen.

Maar toen Cary, Robert en ik aan het eind van de dag uit school kwamen, zagen we tot onze verbazing grootma Olivia's Rolls-Royce voor de deur staan. Raymond stond ernaast en zwaaide zodra hij ons zag.

'Wat is er?' vroeg ik.

'Uw grootmoeder wenst u te spreken, miss Laura,' zei Raymond.

'Mij spreken?'

'Ze vroeg u meteen na school naar haar huis te brengen.'

Ik keek naar Cary, die zijn ogen neersloeg.

'Ik haal May wel af,' zei hij en liep weg.

is er iets mis?' vroeg Robert.

ik weet het niet. Ik bel je vanavond,' beloofde ik en stapte in de luxueuze auto. Ik had er niet zo vaak in gezeten en nooit eerder alleen. Ik voelde me verlegen omdat ik in een Rolls met chauffeur wegreed terwijl de andere leerlingen naar me keken.

Toen we aankwamen, ging ik meteen naar binnen en vond grootma Olivia alleen in de zitkamer, in haar lievelingsstoel. Haar metalen bril aan de parelketting hing op haar borst. Ze had de society-pagina's gelezen in de Bostonse krant en legde die opzij.

'Dag, grootma. U wilde me spreken?'

'Je kunt daar gaan zitten, Laura,' zei ze met een knikje naar de bank tegenover haar. Ik ging zitten en wachtte terwijl ze haar schouders rechtte.

'Gaat het over mijn bezoek aan tante Belinda?' vroeg ik snel.

'Nee, niet direct.' Ze tuitte haar lippen en keek me aan. 'Je zult je herinneren dat jij en ik een naar ik dacht belangrijk gesprek hebben gehad. Ik had gehoopt datje had geluisterd naar wat ik tegen je zei en je dienovereenkomstig zou gedragen. Dat je een bron van trots zou zijn voor de familie en een goede dochter, een goede kleindochter, zou blijven. Maar het schijnt dat je hebt verkozen al mijn wijze woorden in de wind te slaan en opstandig te zijn.'

'Het gaat over Robert.' zei ik met een knikje, ik heb u al gezegd, grootma, dat hij een heel aardige jongen is en ik

'Aardige jongens nodigen naïeve jonge meisjes niet bij hen thuis uit als hun ouders weg zijn en verleiden ze,' snauwde ze.

Even leek het of mijn hart stilstond. Ik voelde me duizelig.

'Wat?'

'Ontken het maar niet. Ik zie aan je gezicht dat het waar is en ontkennen maakt het alleen maar erger.'

'Wie - ik begrijp het niet.' Had ze overal spionnen? Stond elke levende ziel in deze stad op haar loonlijst?

'Er valt niets te begrijpen. Watje hebt gedaan en watje vastbesloten schijnt te blijven doen is schandelijk. Ik wil dat er vanavond een eind aan komt. Ik zal geen woord hiervan tegen je vader en je moeder zeggen als je gehoorzaamt, maar als je dat niet doet -'

Ik schudde mijn hoofd en stond op.

'Ga zitten, ik ben nog niet uitgesproken, Laura.'

'Ik wil er niet naar luisteren. Ik wil geen woord meer horen, grootma. U begrijpt het niet en u hebt niet het recht mijn leven op deze manier te controleren.'

'Natuurlijk heb ik dat wel,' antwoordde ze, alsof ik een volkomen belachelijke opmerking had gemaakt. 'Ik ben verantwoordelijk voor het welzijn van deze familie.'

'Waarom?'

'Waarom?' Ze lachte. 'Waarom? Ik zal je vertellen waarom.' Ze keek me strak aan en kneep haai- ogen tot spleetjes. 'Omdat de mannen in deze familie er niet toe in staat zijn. Dat zijn ze nooit geweest en de andere vrouwen hebben niet de vastberadenheid of de ruggengraat ervoor.

Goed, om terug te komen op wat ik zei. Je ziet deze jongen blijkbaar vaak en je bent zo openlijk intiem met hem dat de mensen erover praten. Een paar van mijn beste vrienden zijn bij me geweest en -'

'U laat me bespioneren, grootma? Word ik gevolgd?'

'Natuurlijk niet, maar ze hebben ogen in hun hoofd. Ze hebben oren en ze weten hoe belangrijk de reputatie van mijn familie voor me is.'

'Het zijn gewoon roddelaars die niets anders te doen hebben!' riep ik uit. 'Ik ben geen prinses, grootma, en u bent geen koningin. We zijn geen royalty omdat onze stamboom teruggaat tot de eerste kolonisten

hier. We zijn net als alle anderen. We trekken onze schoenen een voor een aan.' Tranen stroomden over mijn wangen en drupten van mijn kin.

'Heb je geen zelfrespect?' siste ze. 'Kan het je dan helemaal niets schelen watje mijn familienaam aandoet?'

'Uw familienaam?'

'Onze familienaam. Ik heb uitgelegd hoe belangrijk dat is, hoe een reputatie -'

Ik trok mijn schouders even recht als zij had gedaan.

ik doe niets waarvoor ik me schaam, grootma Olivia. Ik heb een privé-leven en ik ben oud genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen.'

'Dat is idioterie. Leeftijd heeft er niets mee te maken. Er zijn mensen die twee keer zo oud zijn als jij en twee keer zo dom en dwaas, ook in onze familie.'

'Hoe weet u dat u altijd in alles gelijk hebt, grootma?'

'Het is mijn ongelukkige lot altijd in alles gelijk te hebben,' zei ze kalm terwijl ze haar handen op de armleuningen van de stoel liet rusten. 'Want daarmee is de ontzagwekkende verantwoordelijkheid verbonden van de zorg voor de familie.'

'U hoeft voor mij niet te zorgen,' zei ik.

'Blijkbaar moet ik dat wel. zelfs nog meer dan ik eerst dacht. Ik waarschuw je, Laura, daag me niet uit. Anders ga ik vanavond naar je vader om hem te vertellen watje hebt gedaan. Bedenk eens wat zo'n onthulling voor je ouders zal betekenen.'

Ik schudde mijn hoofd, niet in staat iets te zeggen.

'Maak een eind aan de relatie, doe je werk op school en blijf een behulpzame, liefdevolle dochter. Mettertijd zul je mijn wijsheid beseffen. Na je eindexamen zal ik ervoor zorgen dat je tot het beste Ivy League College wordt toegelaten en tot het meest prestigieuze corps. Daar zul je een jongeman leren kennen die je naam waardig is en een fantastisch leven hebben.'

'Net zo fantastisch als dat van u, grootma ?' kaatste ik terug. Ze verstarde. 'Met een zuster die is opgesloten in een rusthuis en in de steek gelaten door haar familie, en met een zoon die verloochend is. Nee, dank u wel!'

'Laura! Wees niet zo onbeschaamd! Je doet wat ik zeg of ik breng mijn dreigement ten uitvoer,' snauwde ze.

Ik voelde me verzwakken. Mama en papa zouden het verschrikkelijk vinden als ze hoorden van mijn avond met Robert. Al hun vertrouwen in me zou verdwenen zijn.

'Ga nu naar huis. Raymond wacht buiten op je. Studeer voor je examen en maak onmiddellijk een eind aan deze stommiteit. Ik duld niet dat nóg een lid van mijn familie opstandig is en van het rechte pad afdwaalt. Ik ben niet snel genoeg in actie gekomen met mijn zuster en mijn jongste zoon, maar ik ben vastbesloten dat met jou wél te doen,' zwoer ze.

Het was alsof ze vanuit de hemel had gesproken. Haar woorden regenden op me neer en landden als een zwaar gewicht op mijn schouders.

Er viel niets meer te zeggen. Ik draaide me om en liep weg, bewoog me als iemand in trance. Ik herinner me zelfs de rit naar huis niet. Toen ik thuiskwam, holde ik de trap op en sloot me op in mijn kamer voordat iemand me kon zien of iets kon vragen. Ik liet me op bed vallen en begon te huilen. Ik huilde tot mijn borst pijn deed. Toen draaide ik me om en ging rechtop zitten en veegde mijn betraande gezicht af.

Ik stond op en trok de bureaula open waarin ik Roberts prachtige brieven bewaarde. Ik keek ernaar en dacht aan hem, toen iets mijn aandacht trok. Ik pakte het stapeltje op en bekeek het aandachtig. De brieven zaten doorelkaar en waren weer bij elkaar gebonden, maar slordig. Mijn hart zonk in mijn schoenen.

Cary moest ze gevonden en gelezen hebben en grootma Olivia hebben verteld wat erin stond.