Geen leugens meer

Waar tante Isabela het weekend ook naartoe was geweest, het was dicht genoeg bij om de volgende ochtend onmiddellijk te horen wat er gebeurd was. Ze belde Sophia, en Sophia ging naar mijn kamer om me wakker te maken en te vertellen dat haar moeder halsoverkop naar huis kwam.

'Ik heb mijn moeder nog nooit 20 ontdaan meegemaakt. Ze kan erger zijn dan de politie,' waarschuwde ze. 'Wees dus erg voorzichtig met wat je haar vertelt.'

En toen, alsof we deelnamen aan een groot, nationaal, opwindend evenement, vertelde ze dat Bradleys dood op de voorpagina stond van de kranten en op het nieuws van de tv was. Ze was erg opgewonden.

'Natuurlijk zijn we minderjarig en worden onze namen dus niet genoemd,' voegde ze eraan toe, alsof ze dat heel vervelend vond.

Het beetje slaap dat ik de afgelopen nacht had gehad maakte niet dat ik me minder versuft en geschokt voelde. Ik voelde me nog steeds alsof ik in de ruimte zweefde, gevangen was in een nachtmerrie waaruit ik me niet kon bevrijden. Sophia's woorden verbijsterden me. Ik staarde haar verbluft aan. Als er al sprake was van enige bezorgdheid of berouw, dan was die goed verborgen onder de sprankeling in haar ogen en het enthousiasme in haar stem. Waarom was ze niet net zo bang als ik? Hoe kon ze dit nog steeds opvatten als iets opwindends, iets spannends, zelfs al was het uitgelopen op Bradleys overlijden?

'Ze kan hier pas over een uur of zo zijn, dus laten we opstaan en ontbijten en net doen of er niks aan de hand is. Nada, snap je?'

'Niks? Hoe kunnen we doen of er niks aan de hand is?'

'Nou ja, je weet wat ik bedoel.' Haar gezicht vertrok even. 'Begin daar nou niet mee. Gedraag je niet schuldig. Je hebt trouwens helemaal niks gedaan. Je hebt hem zeker niet uit het raam gegooid, en we hebben ze niet gezegd dat ze hem dood moesten maken, toch? Het is niet onze schuld dat ze te ver zijn gegaan. Je kunt het erg vinden voor hem en zijn ouders, maar je kunt jezelf of ons niet de schuld geven, begrijp je?'

Ik gaf geen antwoord, maar sloot mijn ogen en draaide mijn hoofd om. Ze geloofde echt dat ze niets verkeerds had gedaan. Ik vroeg me af of mensen die vaak tegen anderen liegen ook goed tegen zichzelf konden liegen.

'Blijf daar niet zo liggen mokken. Kleed je aan,' beval ze. ik heb een enorme honger vanmorgen. Blijf dicht bij me, dan komt alles in orde, Delia! Luister je?'

'Si,' zei ik. ik sta op.'

Ik ging rechtop in bed zitten om haar tevreden te stellen, en ze vertrok.

Hoe lang ik ook onder de douche bleef staan en hoeveel zeep ik ook gebruikte, ik kon de dikke lagen schuldgevoelens niet wegwassen. Ik had iets meer moeten doen om Ignacio en zijn vrienden tegen te houden, ik had moeten schreeuwen, smeken, ze achterna hollen.

Natuurlijk had ze gelijk. Ik moest me niet zo ellendig voelen over Bradley Whitfield. Kijk maar naar wat hij met mij had gedaan en wat voor soort jongen hij was. Maar ik kon de gedachte aan al het verdriet dat zijn dood in zijn familie zou veroorzaken, niet van me afzetten. Hij had straf verdiend, maar dit ging veel te ver. Ik vroeg me af in hoeverre Ignacio er daadwerkelijk bij betrokken was geweest. Als hij en zijn vrienden voor de rechter stonden, zouden ze mij dan gebruiken als rechtvaardiging? Ik wenste dat pastoor Martinez bij me was, zodat ik bij hem kon biechten en naar zijn goede raad en troost kon luisteren.

En als oma het op de een of andere manier zou horen? Als tante Isabela eens zo kwaad was dat ze haar schreef of belde om het haar te vertellen? De tranen sprongen in mijn ogen alleen al bij de gedachte dat ze het te weten zou komen. Al haar hoop, al haar gebeden, zouden nutteloos zijn gebleken.

Sophia had zich aangekleed en stond ongeduldig op me te wachten toen ik uit de badkamer kwam.

'Schiet op,' zei ze. 'Kleed je aan. Je doet er veel te lang over. Ik wil dat we rustig zitten te eten en volkomen ontspannen zijn als ze thuiskomt.' Ze keek op haar horloge. 'Vooruit.'

Ik kleedde me snel aan en volgde haar naar buiten. Jesse ging net weg toen we de trap afliepen. Bij de deur bleef hij staan.

'Edward en ik weten dat je liegt over alles wat er gebeurd is, Sophia,' zei hij. 'Deze keer zal zelfs je moeder je niet kunnen helpen.' En met die woorden liep hij de deur uit.

'Dat denk jij, meneer de verpleger! Opgeruimd staat netjes!' schreeuwde ze hem achterna.

Iedereen in en buiten het huis was blijkbaar op de hoogte van de afschuwelijke gebeurtenissen. Ik zag het onmiddellijk aan het gezicht van señora Rosario en van Inez. Ze keken me aan alsof ik een totaal ander mens was, alsof ik mijn huid had afgeworpen als een slang en nu pas mijn ware gedaante toonde. Ik brandde van verlangen hun alles te vertellen, alles uit te leggen zodat ze het zouden begrijpen, maar Sophia zat die ochtend praktisch aan me vastgekleefd.

Ik zag hoe ze schrokkerig zat te eten, ondanks alle spanningen en opschudding, en ik dacht bij mezelf dat waar andere mensen gevoelens, emoties, zenuwen hadden, zij van staal moest zijn. Ondanks alles wat Bradley had gedaan, was hij vroeger toch haar vriendje geweest? Had ze me niet verteld hoe graag ze intiem met hem had willen zijn? Ze had vroeger toch iets voor hem gevoeld? Hoe was het mogelijk dat ze geen traan had gelaten, of deed ze dat als ze alleen was zodat ze stoer kon doen tegenover mij? Ter wille van haar hoopte ik dat. Ik hoopte dat ze toch nog iets van een hart had, al was het nog zo gering, en in staat was ook om een ander te geven en niet alleen om zichzelf. Anders zou ze net zo eenzaam en verbitterd opgroeien als haar moeder.

Tante Isabela kwam zo heftig het huis binnengestormd, dat ik dacht dat ze ons zou zoeken en aframmelen. Ik kromp ineen bij het geluid van haar stem, haar geschreeuw. 'Waar zijn ze?' gilde ze zodra ze binnen was. We hoorden señora Rosario op gedempte toon tegen haar praten, en toen hoorden we hoe ze met iets smeet en naar de eetkamer liep. Haar voetstappen leken spijkers die in mijn ziel werden gehamerd.

Toen ze in de deuropening stond leek ze te exploderen. Misschien kwam het door mijn eigen angst, maar ze leek groter en imponerender dan ooit toen ze voor ons opdoemde. Haar ogen glommen heet en fel als gesmolten lava. Ze droeg een strakke roodleren broek, een witte blouse en een roodleren jasje. Met haar rood aangelopen gezicht leek ze volledig uit bloed te bestaan. Lange tijd bleef ze ons slechts aankijken, en toen concentreerde ze zich op Sophia. Ik sloeg mijn ogen neer en hield mijn adem in.

'Je bent naar dat Mexicaanse fiesta gegaan? Je bent haar daar gevolgd?' vroeg ze dreigend.

Sophia haalde haar schouders op, alsof het niets te betekenen had, maar ik kon zien dat zelfs haar kille, zelfverzekerde hart het eindelijk moeilijk had. Dat van mij lag als een ijzeren bal in mijn borst.

'We vonden dat we even moesten zien of het goed met haar ging, moeder. Ze is nogal dom op het gebied van jongens.'

'Zij is dom op het gebied van jongens? Zij?' Ze wees naar me alsof ze zeker wilde weten dat Sophia het over hetzelfde meisje had.

'Nou ja, ik dacht omdat ze... ik bedoel, kijk naar wat er tussen haar en meneer Baker is gebeurd, en toen maakte Bradley al snel misbruik van haar, en...'

idioot! Op het gebied van mannen is ze twee keer zo sluw en een betere intrigante dan jij ooit zult zijn. Ze is de dochter van mijn zus!'

'Nou, dat hoorde ik pas nadat ze hier was,' kaatste Sophia terug. 'Hoe moest ik trouwens iets weten over jouw zus? Waarom doe je zo geheimzinnig over je eigen familie?' Ze ging over tot de aanval.

Tante Isabela beet even op haar lip en deed toen een stap in de richting van de tafel. Ze legde haar handen op de rugleuning van haar stoel en keek woedend eerst naar mij en toen naar Sophia.

'Je gaat niet van onderwerp veranderen, zoals je zo vaak doet, Sophia. Dit is heel ernstig. Ik wil precies weten welke rol jij hierin hebt gespeeld. Over een uur komt Web Rudin hier om met jou, Delia en mij te praten, maar voordat je met mijn advocaat spreekt, wil ik heel precies weten in hoeverre jij hierbij betrokken bent.'

Ze stond op en sloeg haar armen over elkaar.

'Nou? Schiet op,' commandeerde ze. 'En je kunt maar beter geen enkele leugen vertellen, want, geloof me, ik gooi je voor de leeuwen.'

Sophia begon te huilen. Haar vermogen om haar tranen als een kraan aan en uit te draaien, was verbluffend.

'Niemand hier houdt van me sinds papa is gestorven,' zei ze door haar tranen heen.

'O, alsjeblieft!'

'Je neemt meteen maar aan dat alles mijn schuld is,' jammerde Sophia.

Tante Isabela grijnsde spottend. 'Omdat het dat meestal ook is, Sophia. En probeer niet mij te manipuleren zoals je doet met je docenten en je vriendinnen. In tegenstelling tot de meeste moeders ben ik nooit zo verzot geweest op mijn kinderen, en ik heb nooit excuses gezocht voor hun zwakheden en fouten.'

'Misschien had je dat wél moeten doen,' antwoordde Sophia. 'Dan zouden we misschien niet zo in de problemen zitten.'

'Waag het niet iets hiervan op mij af te schuiven,' zei tante Isabela. 'En nu, wat is er precies gebeurd? Ik wil weten wat je hebt gedaan. Sla geen detail over.'

'Goed, ik zal het je vertellen.' Sophia zei het op een toon alsof ze het haar moeder zou doen berouwen dat ze het gevraagd had. Ze veegde haar valse tranen weg en haalde diep en overdreven adem. 'Eerst heb ik haar geholpen met aankleden,' zei ze met een knikje naar mij. ik heb haar laten zien hoe ze zich moest opmaken, en ik leende haar een paar oorbellen en hielp haar met haar kapsel. Dat is altijd zo simpel, en...'

'Daar heb ik het niet over!'

'Nou ja, je zei dat ik geen detail mocht overslaan.'

Tante Isabela zuchtte. 'En toen?'

'Ignacio, haar Mexicaanse vriend, kwam in die smerige oude pick-up. Die zag er zo armzalig uit, dat ik hoopte dat hij vanbinnen minder smerig was dan vanbuiten. Per slot had ze een dure jurk aan. Hij droeg een mariachi-kostuum of zoiets. Ik dacht niet dat het hem erg beviel zoals ze gekleed was, en ik dacht dat ze misschien weinig plezier zou hebben, dat ze zich een buitenstaander zou voelen bij die Mexicanen.'

'O, dus plotseling maakte je je bezorgd of ze door Mexicanen zou worden geaccepteerd? Maakte je je zorgen of ze wel gelukkig zou zijn?'

'Nou ja, ze is mijn nichtje. Jij hebt gezegd dat ze bij de familie zou horen, moeder. Jij zei...'

'Ga maar door met je verhaal,' zei tante Isabela.

ik had later afgesproken met Alisha, Delores en Trudy. We zouden naar een film gaan, maar ik vertelde ze over Delia en de manier waarop Ignacio naar haar had gekeken. Het leek hun een goed idee om even langs te gaan bij het fiesta om te zien of ze het wel naar haar zin had. Als dat niet zo was, vonden ze dat we haar met ons mee moesten nemen.'

'Zij vonden dat? Het is altijd iemand anders die met dergelijke ideeën komt.'

'Het was ook mijn idee. Ik wilde dat ze tijd doorbracht met Amerikaanse meisjes. Ze komt hier wonen en is lid van onze familie...'

'En?'

'En ik was blij dat we waren gegaan, want toen we daar kwamen, zag ik dat ze min of meer op zichzelf was aangewezen. Ik kon zien dat die Mexicanen haar vreemd aankeken, alsof ze een soort verraadster was of zoiets, omdat ze niet een van die kostuums aanhad. Ze hadden waarschijnlijk nog nooit gehoord van Valentino. De meesten zagen eruit alsof ze een paar vodden hadden geverfd en om zich heen hadden gewikkeld...'

'Sophia! Vertel me wat ik wil horen,' schreeuwde tante Isabela.

ik vertel het je zoals het gebeurd is. Dat wilde je toch? Je zei dat ik het tot in detail moest vertellen.'

'Ga door,' zei tante Isabela, die een uitgeputte indruk maakte.

'Nou, bijna onmiddellijk nam haar vriendje Ignacio me terzijde en vroeg me of het waar was wat Bradley Whitfield met haar had gedaan. Ze had hem blijkbaar alles verteld, elk smerig klein detail van haar verkrachting.'

Ik draaide me met een ruk om. Ik kon het meeste van wat ze zei goed genoeg volgen en twijfelde niet aan wat ze zojuist had gezegd. Ik wilde mijn hoofd schudden, maar ze keek me met zo'n vurige, dreigende blik in haar ogen aan, dat die al het andere in mijn hoofd leek te verbranden.

'Wat moest ik doen, moeder? Ik moest wel ja zeggen. Ik weet of herinner het me zelfs niet of jij het wist, maar het was Ignacio die op Bradley insloeg en hem wegjaagde toen hij achter haar aankwam om het haar met zijn vrienden te laten doen, Ja toch, Delia? Ignacio heeft je toch al eerder geholpen? Nou?'

Tante Isabela keek naar mij. Ik knikte. Ze had een kiezeltje waarheid gegooid in de poel van leugens. Ik kon het niet ontkennen.

Tante Isabela richtte zich weer tot haar. 'En toen?'

'Hij was plotseling verdwenen en stond met drie van zijn vrienden en met haar te fluisteren. Ik denk dat ze hun vertelde waar Bradley haar had verkracht. Dat kan niet anders. Ze vervloekten Bradley en dreigden met Mexicaanse gerechtigheid en verlieten het feest.'

'Mexicaanse gerechtigheid?'

'Zoiets. Ik hield Ignacio tegen en zei: "Pas op voor Bradley Whitfield. Zijn vader is erg belangrijk in deze regio." Ik denk dat ik dat niet had moeten zeggen. Het maakte hem, en zijn vrienden, nog kwader. Hij duwde me opzij, mompelde hoe slecht we Mexicanen behandelen en ging weg.

'Alisha zei dat we ze beter konden volgen om te zien wat ze van plan waren. Ik zei tegen Delia dat ze met ons mee moest, dat dit gebeurde omdat zij hun te veel verteld had. We reden weg in Trudy's auto en probeerden die Mexicaanse jongens te volgen.'

'Hoe bedoel je, probeerden?'

'Ze reden zo hard dat we ze niet konden bijhouden. Delia huilde, ze had spijt van wat ze had gedaan. We waren nu allemaal bang, dus gingen we naar het Roadhouse om tot rust te komen. Vlak daarna gingen we naar huis. Het volgende wat tot me doordrong was dat Jesse 's avonds laat op Delia's deur bonsde. Ik was bij haar in haar kamer en probeerde haar te kalmeren zodat ze wat kon slapen. Ze huilde en mompelde allerlei Spaanse woorden die ik niet begreep.'

'Jesse kwam je halen?'

'Ja, hij is hier al die tijd geweest, moeder. Ze hadden zich praktisch opgesloten in Edwards kamer.'

Ze keek naar mij en toen weer naar Sophia. 'En dat is alles?'

'Nee, Jesse stond erop dat we naar beneden zouden gaan om met de politie te praten. Ze waren erg onheus. Ik zei dat je niet zou willen dat we met ze spraken zonder dat er een advocaat bij was, en ze maakten me belachelijk, behandelden me alsof ik degene was die Bradley door het raam had gegooid. Ik vertelde ze dat we naar het Roadhouse waren gegaan en gaf hun zelfs de naam van de serveerster die ons bediend had. Je kunt het controleren als je me niet gelooft.'

Tante Isabela staarde even voor zich uit, ontspande zich toen en ging in haar stoel zitten.

'Inez,' schreeuwde ze.

Het was nogal duidelijk dat Inez met haar oor tegen de deur stond en alles had gehoord. Ze was in een seconde binnen.

'Ja, mevrouw Dallas?'

'Haal een kopje verse koffie voor me en een glas ijskoud water.'

'Ja, mevrouw Dallas.'

'Hoe was je weekend, moeder?' vroeg Sophia, alsof dit een ochtend was als alle andere. Met één grote hap at ze de rest van haar muffin op. 'Waar ben je eigenlijk geweest? Was je weer met Travis?'

'Bemoei jij je maar niet met mijn weekend, Sophia. Ik heb je gezegd dat je niet van onderwerp moest veranderen.'

'Nou, ik heb je alles verteld! Wat wil je nog meer?'

'Heb jij of Delia enig idee van de verblijfplaats van die Mexicaanse jongens?'

'Hoe zouden we? Dit was de eerste keer dat ik een van hen ontmoette. Het is niet mijn gewoonte om rond te hangen met Mexicaanse jongens, moeder.'

'Het is niet te geloven,' zei tante Isabela met een diepe zucht, ik ben nu al op van de zenuwen. Morgen gaan we met Edward naar de dokter om te zien in hoeverre zijn ogen vooruit zijn gegaan.'

'Waarom maak je je zo zenuwachtig? Je hebt toch gezegd dat hij er een zal moeten missen?'

'We weten nu nog niet in welke mate, maar hoogstwaarschijnlijk wel, ja.'

Inez verscheen met een glas water voor haar. 'Over een minuut komt de koffie,' zei ze.

Tante Isabela nam een slok water, dacht even na en draaide zich toen om naar mij.

'Ella esta diciendo la verdad?' vroeg ze aan mij.

'Je spreekt nooit Spaans, moeder,' zei Sophia onmiddellijk. 'Wat heb je haar gevraagd?'

'La verdad?' vroeg tante Isabela mij, haar negerend.

Ik wist dat als ik nee zei, dat het niet de waarheid was, Sophia me zou haten en zou proberen me op een of andere manier kwaad te doen. Ik had gemerkt waartoe ze in staat was, en ik was bijna net zo bang voor haar als voor mijn tante, maar ik herinnerde me wat oma Anabela altijd zei: 'Es mas facil de atrapar a un mentiroso que a un cojo.' Het is gemakkelijker een leugenaar te pakken dan een kreupele.

Bovendien had ik weinig vertrouwen in de loyaliteit van Sophia en haar vriendinnen. De een zou de ander verraden als ze dreigde in moeilijkheden te komen, dacht ik, en uiteindelijk zou tante Isabela weten wat waar was en wat niet. Tot nu had ik me door hen mee laten slepen de duisternis in, maar het werd tijd om terug te keren, of dat althans te proberen. Tante Isabela was geen pastoor Martinez, en ik verwachtte geen vergiffenis of iets anders van haar, maar ik wilde niet langer in dezelfde modderpoel rondspartelen en dezelfde lucht inademen als Sophia. Dat zou de nagedachtenis van mijn ouders bezoedelen en hen dichter naar die derde dood voeren.

'No lo dije a Ignacio. Estaba ella.'

Tante Isabela knikte met een kille glimlach.

'Wat heeft ze gezegd? Nou? Wat heeft ze gezegd?' vroeg Sophia.

'Ze zei dat zij Ignacio niet verteld had dat Bradley haar verkracht had en waar hij was, maar dat jij dat hebt gedaan.'

'Wat? Ze liegt. Ze is bang voor moeilijkheden, dat ze het land uit gestuurd zal worden of zoiets.'

Inez kwam terug met verse koffie voor tante Isabela. Niemand zei iets tot ze weg was. Tante Isabela nam een slok koffie en dacht na. Toen knikte ze bij zichzelf.

'Feitelijk is het geloofwaardiger dat zij het hem verteld heeft. Dat is beter voor ons. En voor haar,' ging ze verder, met een blik op mij. 'De mensen zullen sympathie voor haar hebben. Ze is verkracht. Het is logisch dat ze zich tot Mexicanen wendt om hulp. Je vertelt iedereen dat jij het hem hebt verteld van Bradley, niet Sophia. Entiende?' schreeuwde ze tegen me.

Ik begreep het. Ik kon alleen niet geloven dat ze liever loog. Mijn zwijgen ergerde haar.

ik vraag mijn advocaat je te verdedigen, jullie allemaal. Ik betaal alles, en het zal me een hoop geld gaan kosten. Ik wil niet dat mijn familie in zo'n smerig zaakje wordt betrokken. Je doet wat ik zeg. Entiende?'

Ze zette haar kopje zo hard neer dat het schoteltje brak.

Ik knikte snel.

Inez en señora Rosario kwamen haastig naar binnen om te zien wat er was gebroken.

'Niet nu!' schreeuwde ze naar hen. Ze bleven staan, keken naar mij en gingen terug naar de keuken. Mijn tante zat met haar vingers op de tafel te trommelen terwijl ze nadacht. Toen richtte ze zich weer tot mij.

'Tot ik zeg dat je naar buiten mag, blijven jullie allebei binnen. No salga de la casa. Zelfs niet om naar school te gaan. Ik wil niet dat jullie je per ongeluk iets laten ontvallen, entiende?'

Weer knikte ik. Ze keek naar Sophia en wees naar haar met haar wijsvinger.

'Deze keer ben je te ver gegaan, Sophia. Als dit achter de rug is, en je doet niet precies wat ik zeg, vil ik je levend. En maak je nu gereed voor de komst van meneer Rudin. Allebei. En zorg ervoor dat jullie verhalen kloppen. Inez!' gilde ze en stond op.

Inez kwam onmiddellijk terug in de eetkamer.

'Ruim dat op,' beval ze, wijzend naar het gebroken schoteltje. Toen draaide ze zich om en liet ons alleen.

Sophia bleef met een woedend gezicht zitten terwijl Inez aan het werk was. Zodra Inez de scherven had weggebracht, begon Sophia tegen mij.

'Verraadster,' zei ze. 'Daar zul je spijt van krijgen.' Ze stond op en liep de kamer uit.

Ik keek haar na en dacht: ik heb er nu al spijt van.

Iets meer dan een halfuur later werden we allebei in tante Isabela's kantoor geroepen voor het gesprek met de advocaat van mijn tante, Web Rudin. Hij was een robuuste man van om en nabij de i meter 75, met donkerbruin haar en donkerbruine ogen. Hij had niet te erg opvallende flaporen, een gladde huid, met zachte gelaatstrekken en wimpers waar elke vrouw jaloers op zou zijn. Hij zat tegenover tante Isabela aan haar bureau, dichtbij genoeg om op een grote gele blocnote te kunnen schrijven.

'Je kent Sophia, Web. Dit is mijn nichtje, Delia, die kortgeleden uit Mexico is gekomen.' Ze keek naar mij. 'Meneer Rudin is de advocaat die de documenten in orde heeft gemaakt die ik nodig had om je hierheen te laten komen.'

Ik keek naar hem, maar hij glimlachte niet.

'Ze kende een paar woorden Engels, maar ze heeft veel geleerd sinds ze hier is,' ging ze verder. 'Ze is een intelligent meisje.'

Eindelijk verscheen het begin van een glimlach om zijn mond, die hij onmiddellijk onderdrukte, alsof hij iets verkeerds had gedaan. Hij keek even naar tante Isabela, en ze gebaarde ons naar de leren bank. We gingen allebei zitten en Sophia wierp me weer een waarschuwende blik toe.

'Ga door, Web,' zei tante Isabela. 'Vertel ze wat je mij hebt verteld.'

Hij legde zijn pen neer en drukte zijn handpalmen tegen elkaar. 'Drie van die Mexicaanse jongens zijn gevonden en zijn in hechtenis. De vierde is nog steeds voortvluchtig.'

'Wie?' vroeg Sophia.

Meneer Rudin keek op zijn blocnote, 'Ignacio Davila. Heeft hij geprobeerd met een van jullie contact op te nemen?'

'Nee,' zei Sophia. Ze keek naar mij.

Ik schudde mijn hoofd.

ik moet een duidelijk inzicht hebben in jullie betrokkenheid bij dit alles,' vervolgde meneer Rudin. 'Ik heb een globaal idee van wat die jongens aan de politie hebben verteld. Ik wil het graag van jullie horen.'

'Het zal sneller gaan als Sophia voor hen beiden het woord doet,' zei Isabela glimlachend. 'Daarna kun je Delia vragen stellen. Ik zal haar helpen als ze iets niet begrijpt.'

'Natuurlijk,' zei hij, en strekte zijn rug.

Zonder de geringste wijziging in haar verhaal vertelde Sophia alles wat ze tante Isabela had verteld. Toen, als bij nader inzien, zei ze dat zij en haar vriendinnen zich erg ongerust hadden gemaakt over het gedrag van die Mexicaanse jongen Vicente. 'Hij zag eruit alsof hij zijn eigen moeder zou kunnen vermoorden,' zei ze, en keek naar tante Isabela, die haar uitdrukkingsloos aanstaarde. 'Daarom probeerden we ze te volgen.'

'Dus je wilt zeggen dat je ze niet aanspoorde, niet precies vertelde waar ze naartoe moesten of wat ze moesten doen als ze daar waren?' vroeg meneer Rudin.

'Nee, meneer,' zei Sophia, met ogen die het hart van de strengste rechter zouden doen smelten.

'Jullie waren er niet bij? Jullie waren er geen getuige van?'

'O, nee, meneer Rudin. We zijn naar het Roadhouse gegaan, zoals ik al zei. Ik weet zeker dat de politie dat wel gecontroleerd zal hebben.'

Meneer Rudin schreef een en ander op en vroeg toen aan mij om het voorafgaande incident te beschrijven, toen Ignacio me te hulp was gekomen. Blijkbaar had tante Isabela hem er al iets over verteld. Ik deed het zo goed mogelijk, met hulp van tante Isabela als ik struikelde over een Engels woord of uitdrukking.

'Goed,' besloot hij, 'als het waar is wat ze zeggen, denk ik dat we de meisjes er wel buiten kunnen laten, Isabela. Maar zorg er natuurlijk voor dat niemand er met anderen over praat. Alles gaat van nu af aan via mij. Bel me zodra iemand van de politie of wie dan ook je benadert. En als er op school contact met de meisjes wordt gezocht, moeten ze jou onmiddellijk bellen.'

'Dat doen ze, Web,' zei ze vastberaden. Ze vertelde hem niet dat ik voorlopig niet naar school zou gaan, dat ze me hier bijna gevangen- hield.

'Heel droevige zaak,' zei hij, en liet eindelijk enige emotie blijken. Hij sloeg zijn blocnote dicht. 'Bradley was Rods oogappel, zijn enige hoop op de toekomst. Hij was erg trots op hem. Het zal hem moeilijk vallen hier overheen te komen.'

'Helaas zijn kinderen vaak een teleurstelling,' zei tante Isabela.

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

Haarvader had ongetwijfeld dezelfde woorden geuit over haar, op een andere plaats, in een ander land, in een andere wereld.

Ze staarde me even aan, alsof ze precies wist wat ik dacht.

En toen konden we gaan.

Sophia zei geen woord tegen me. Ze keek me slechts vol haat aan en ging naar haar kamer, ongetwijfeld om haar vriendinnen te bellen en verslag uit te brengen.

Later kwam tante Isabela naar mijn kamer.

'Je hebt je goed gedragen,' zei ze. 'Zolang je niet naar school gaat, doe je weer je huishoudelijke taken. Ik heb er al over gesproken met mevrouw Rosario. Ik wil niet dat je hier maar een beetje rondhangt.'

Ik zei niets. Natuurlijk ging ik liever naar school, maar ik was niet bang voor werk. Eigenlijk was ik dankbaar voor alles wat me zou afleiden van mijn gedachten aan de recente gebeurtenissen.

ik hoop dat dit alles goed afloopt, maar mocht het misgaan en de zaak wordt ernstiger, dan zal ik je grootmoeder op de hoogte moeten stellen. Misschien zou ik dat nu al moeten doen.'

Ik kneep mijn lippen op elkaar om te voorkomen dat ik in tranen zou uitbarsten. Ze leek tevreden toen ze mijn angstige gezicht zag, knikte en ging weg. Ik bleef zwijgend zitten, met het gevoel dat ik zat te wachten op de volgende ramp.

Die kwam een tijdje later, toen Sophia binnenkwam om me slecht nieuws te brengen over Ignacio en zijn familie.

ik heb net met Alisha gesproken. Ze hebben hem nog niet te pakken gekregen, maar de politie is druk naar hem op zoek, omdat Bradleys vader zo belangrijk is in deze stad. Hij zal het Ignacio's vader ook erg moeilijk maken, zegt Alisha. Ze kunnen maar beter hun biezen pakken en teruggaan naar Mexico. Misschien wordt zijn hele familie wel gedeporteerd.'

'Dat is niet eerlijk,' zei ik.

'Je hebt me bijna in grote moeilijkheden gebracht met mijn moeder. Ik zei je dat je me niet moest tegenspreken. weet je wat dat betekent? Ik heb je gezegd dat we ons aan ons verhaal moesten houden.'

ik hou er niet van om te liegen.'

'O, nee, jij niet, señorita Perfecto. Geef me mijn armband terug,' eiste ze. 'Die verdien je niet. Kom op, geef terug.'

Ik deed hem af en ze rukte hem uit mijn hand.

ik neem mijn jurk ook weer mee.' Ze liep naar mijn kast, trok hem van het hangertje en keek naar de bijpassende schoenen die tante Isabela voor me gekocht had, en nam die ook weg. ik heb een echte vriendin die de jurk aan zal kunnen nu jij hem zo mooi vermaakt hebt. Ik geloof dat ze ook jouw schoenmaat heeft. Die zul je trouwens toch nooit meer dragen. Je bent weer niks meer dan een dienstmeid, prima of geen prima.'

Ik zei niets. Eigenlijk vond ik het prettig dat ze haar spullen weer terugnam. Het voelde bijna als een grote schoonmaak. Ze dacht dat mijn gebrek aan geschokte emotie betekende dat ik me superieur voelde aan haar.

'Je vindt jezelf erg slim, hè? We zullen zien. Ik ben nog niet klaar met je,' dreigde ze en ging weg.

Kort daarna stuurde señora Rosario Inez naar me toe om me te vertellen dat ik beneden moest komen om in de keuken te helpen. Ik maakte ook de wc's beneden schoon en hielp toen met de herinrichting van de bijkeuken, en dweilde de vloeren. We moesten ook overal stof afnemen. Sophia liep met een spottend lachje langs terwijl ik aan het werk was.

Toen ik klaar was met het huishouden, ging ik naar boven om te douchen en me te verkleden. Ik wist niet zeker of ik met mijn tante en Sophia aan tafel zou mogen eten. Edward, die de hele dag in zijn

kamer was gebleven, zou daar waarschijnlijk ook eten en wachten tot zijn verband de volgende dag eraf zou worden gehaald. Ik had Jesse de hele dag nog niet gezien en vroeg me af wat Edward deed om de tijd door te komen.

Ik hoefde het me niet lang af te vragen.

Hij dacht aan mij.

Ik kwam uit de badkamer en liep naar mijn kast om een slipje uit de la te halen. Ik was juist bezig het aan te trekken toen ik voelde dat ik niet alleen was.

In de deuropening stond Edward in zijn pyjama en ochtendjas.

Ik onderdrukte een kreet. Ik was naakt, maar zijn ogen waren nog verbonden.

'Wat wil je, Edward?' vroeg ik toen ik me weer beheerst had. Zelfs al kon hij me niet zien, toch trok ik snel mijn badjas weer aan.

'Ik wil de waarheid,' zei hij. 'La verdad.'