Verstoord fiesta

'Raad eens?' zei Sophia, die vlak voordat we naar beneden moesten om te gaan eten weer naar mijn kamer kwam.

Ik had gedoucht en me verkleed en was bezig de laatste hoofdstukken van mijn Engels-Spaanse leerboek te lezen. Ik had bijna alle oefeningen gemaakt en ook het huiswerk dat señorita Holt had opgegeven. Ik werkte om mijn gedachten af te leiden van de recente gebeurtenissen.

'Wat?'

'Moeder heeft gebeld dat ze niet komt eten en waarschijnlijk zondag pas thuiskomt. Ik weet zeker dat ze met die Travis uit is. Hij is den jaar jonger dan zij! Zij mag de idioot uithangen, maar wij moeten ons netjes gedragen!'

'Tia Isabela no esta acqui?'

'Nee, ze is niet thuis. Praat Engels. Ik heb die cd meegenomen om Spaans te leren, maar je moet me een paar maanden de tijd geven.'

'En Edward?'

'Wat is er met hem?'

'Tante Isabela maakte zich niet bezorgd?'

'Hij heeft zijn privéverpleger, Jesse. Wat kan het ons schelen? Morgen ontbijten we samen en dan gaan we buiten op de ligstoelen van de zon genieten. Later zal ik je helpen je op te tutten voor je fiesta - ik zal je helpen met je haar, je make-up, met alles. Kom, laten we wat gaan eten. Ik rammel. Morgen of volgende week ga ik op dieet.'

Ze maakte een van mijn dozen open en haalde het rode hoedje eruit. Ze zette het op en trok het recht voor de spiegel.

'Staat goed. Zo'n hoed heb ik niet. Vind je het erg als ik hem leen? Lenen? Je weet toch wat lenen is?' 'Si.'

Ze hield de hoed op en liep naar de deur. 'Kom mee,' zei ze, en ik legde mijn leerboek terzijde en volgde haar naar buiten.

De deur van Edwards kamer was nog steeds dicht. Ik wilde dat ik de woorden kon vinden om hem uit te leggen wat ik gedaan had, zodat hij niet zo kwaad op me zou zijn. Niets vond ik erger dan zijn respect te verliezen.

'Maak je geen zorgen over hem,' zei Sophia toen ze zag ik dat ik naar zijn deur keek. 'Ze hebben vast een intiem dinertje samen,' mompelde ze toen we doorliepen. 'Beter kwijt dan rijk.'

In de eetkamer ging ze op de stoel van haar moeder zitten. Señora Rosario's gezicht vertrok even toen ze uit de keuken kwam en het zag.

'Waarom kijk je zo chagrijnig, mevrouw Rosario? Ik ben de baas als moeder er niet is,' zei Sophia. 'En ik heb besloten dat we vanavond witte wijn drinken bij het eten. De gekoelde lievelingswijn van moeder en mij. Breng ons een fles en twee wijnglazen.'

'Daar heeft je moeder me niets van gezegd,' antwoordde señora Rosario. 'En je weet dat ze niet zou willen dat je een hoed draagt aan tafel.'

Sophia's ogen schoten vuur en ze sprong op, liep naar de keuken en kwam terug met een fles witte wijn en twee wijnglazen. Ze had wat moeite met het opentrekken van de fles, maar toen glimlachte ze en schonk voor ons elk een groot glas in. Señora Rosario keek me afkeurend aan, maar ik was niet van plan een van Sophia's woedeaanvallen uit te lokken.

'Op de twee nichtjes,' zei Sophia. Ze hief haar glas op en knikte naar me dat ik haar voorbeeld moest volgen.

Señora Rosario ging terug naar de keuken.

'Kom nou, wees toch niet zo'n angsthaas. Je bent lid van de familie, geen bediende,' zei Sophia, toen ik aarzelde. 'Op ons.'

Ik pakte mijn glas en we klonken. Ik nam een klein slokje, maar zij leek de wijn naar binnen te klokken.

'Hij is lekker, hè? Bueno?'

'Si, bueno.'

Ze dronk weer en schonk haar glas opnieuw vol en daarna dat van mij, al had ik maar heel weinig gedronken. Toen Inez het eten binnenbracht, een verrukkelijk kipgerecht in citroensaus, viel Sophia erop aan alsof ze een week niet gegeten had. Tante Isabela had altijd kritiek op haar omdat ze te snel at. Ze was al klaar toen ik pas de helft op had. Ze dronk nog twee glazen wijn en drong erop aan dat ik mijn glas leeg zou drinken zodat we de fles op konden maken.

'Gezellig, hè?' zei ze. 'Met mijn broer en zijn amigo veilig en wel in zijn kamer, is er niemand die ons kan vertellen wat we wel en niet moeten doen.'

Ze keek kwaad naar señora Rosario, die binnenkwam om te zien of alles goed ging.

'Wat is er voor dessert?'

'Chocoladetaart.'

'Ik wil vanille-ijs bij de taart, en mijn nichtje ook.'

Señora Rosario vroeg of ik het wilde, en ik vroeg om een klein stukje taart en een heel klein beetje ijs. Ik wist dat Sophia zich van streek zou maken als ik het niet at, en de wijn maakte haar nog geprikkelder en onaangenamer tegen señora Rosario en Inez. Het was beter in alles met haar mee te gaan en me dan terug te trekken in mijn kamer om mijn huiswerk af te maken, zodat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken in het weekend, en dan naar bed te gaan. Maar Sophia had andere plannen.

Ze dronk de laatste druppel wijn, stond erop dat ik ook mijn glas leegdronk, en had het dessert al naar binnen voordat ik één stukje taart had gegeten.

'Wil je nog wat meer?' vroeg ze. 'Mas?'

'Nee, gracias.'

Ze bleef naar me kijken terwijl ik at.

'Hoe komt het dat jij niet zo dik bent als de meeste Mexicaanse meisjes die ik ken?' vroeg ze. En toen, als om haar eigen vraag te beantwoorden: 'Je was erg arm in Mexico, hè? Arm?' Ze wees naar me.

'Nee. Ik was niet rijk, maar ik was niet... No tenia hambre.'

'Hè? Praat Engels, heb ik je gezegd!'

'Niet geen eten.' De wijn maakte me spraakzamer. Ik boog me naar haar toe. 'Je hebt ongelijk. De meeste meisjes in Mexico zijn niet dik. De meisjes hier zijn dikker.' Haar mond vertrok en ze wendde haar blik af.

Ze dacht even na, keek me toen weer aan en glimlachte. 'Dat komt misschien omdat het eten hier beter is.'

'Nee.'

'Wát?' vroeg ze, op het punt in lachen uit te barsten. 'Jij vindt dat het eten in Mexico beter is?'

'Mijn oma kan beter koken.' Ik knikte naar de keuken.

Dat vond ze heel erg grappig. Ze lachte zo hard en lang, dat Inez terugkwam om te zien wat er aan de hand was. Ik haalde mijn schouders op, en ze ging terug naar de keuken. Sophia hield plotseling op met lachen en staarde me aan.

'Je oma,' zei ze. 'Dat is toch niet de moeder van mijn moeder, hè?'

Een ogenblik lang gaf ik geen antwoord. Hoe kon ze zoiets vragen? Had tante Isabela haar kinderen dan helemaal niets verteld over haar eigen ouders? Op z'n minst dat ze dood en begraven waren?

Ik schudde mijn hoofd.

'Dat had ik ook niet gedacht,' zei Sophia. 'Kom.' Ze stond op. 'Laten we naar mijn kamer gaan. Ik wil je wat laten zien.'

Juist toen ik opstond, kwam Jesse de trap af en liep naar de keuken met een blad waarop borden en glazen stonden van zijn en Edwards maaltijd. Hij keek me even minachtend aan en liep toen door.

'Wel, wel, kijk eens wie we hier hebben,' zei Sophia. 'Edwards particuliere verpleger. Wil je dat worden als je volwassen bent, Jesse, verpleger, misschien wel een voedster?'

ik ben volwassen,' antwoordde hij. 'Maar jij hebt tijd genoeg om te beslissen wat je wilt worden, want je hebt nog een hele weg te gaan voordat jij volwassen bent.'

'Grappig, hoor. Om je dood te lachen.'

Jesse bleef doorlopen.

'Kom mee,' zei ze, en liep snel naar de trap. Even moest ze zich vasthouden aan de leuning, omdat ze duizelig was. Ze hervond haar evenwicht en liep zo gauw ze kon de trap op. Ik volgde langzaam.

'Kom je nog?' schreeuwde ze naar me. Alles wat ze deed was overdreven, ze praatte te luid en trok rare gezichten. Ik voelde wat dat beetje wijn dat ik had gedronken met mij deed en kon duidelijk zien hoe de vele glazen die zij naar binnen had geslokt, haar gedrag en bewegingen beïnvloedden.

Bij Edwards deur bleef ze op me staan wachten.

'We moeten even kijken hoe het met mijn broer gaat,' zei ze met een sarcastisch lachje.

Ze pakte de knop van de deur en duwde hem open. Ik kon Jesse haastig achter me aan de trap op horen komen. Ik stond stil, omdat Sophia naar achteren ging en niet naar voren.

'Hemel!' zei ze.

Langzaam liep ik naar haar toe en was bij de deur op hetzelfde ogenblik dat Jesse de trap op kwam. Sophia knikte en dwong me naar binnen te kijken

Hij lag met zijn gezicht omlaag op het bed, helemaal naakt.

Jesse holde naar de openstaande deur.

'Jullie zijn ziek,' zei Sophia.

ik geef hem alleen maar een massage, idioot. Hij heeft last van het doorliggen.'

'O, ja? Kom mee, Delia, voordat ik moet kotsen.'

'Jesse?' vroeg Edward. 'Wat is er aan de hand?'

'Niks,' antwoordde Jesse. Hij vloekte zachtjes, liep de kamer in en sloot de deur. We hoorden dat hij het slot omdraaide.

'Als mama dat zag, zou ze een hartaanval krijgen,' zei Sophia. 'Dus als je haar dood wilt hebben moetje het haar vertellen.' Ze liep naar haar kamer.

Ik keek haar na. Was het mogelijk dat ze wist dat het precies was wat haar moeder wilde dat ik deed, alles overbrieven wat ik had gezien?

'Kóm je nog eens een keer?' riep ze toen ze in de deuropening van haar kamer stond. 'Je loopt als een ouwe tante.'

De verleiding was groot om naar mijn eigen kamer te gaan en ook de deur op slot te doen, maar ik volgde haar naar binnen. Ze plofte neer op het bed.'Doe de deur dicht,' beval ze.

Ik sloot de deur en bleef staan. Ze deed haar ogen dicht, en even dacht ik dat ze in slaap zou vallen. Ik zou het graag willen, maar ze sperde haar ogen open en ging rechtop zitten.

'Kom hier,' zei ze en knikte naar de stoel naast haar nachtkastje. Toen trok ze haar benen op en draaide zich om op haar buik, terwijl ze tegelijk een kussen pakte. Ze sloeg haar armen over elkaar en legde haar hoofd op het kussen. Langzaam liep ik naar de stoel en ging zitten. Een paar ogenblikken keek ze alleen maar naar me. Ik voelde me niet op mijn gemak. Wat wilde ze toch?

'Je kent genoeg Engels om me te vertellen wat Baker met je deed in dat huurhuis.'

'Nee,' zei ik. 'Te veel om te vertellen.'

'Heb je het ook met hem gedaan? Heeft hij je gedwongen?'

Ik schudde mijn hoofd. Ze keek teleurgesteld.

'Hij heeft nooit iets met mij geprobeerd,' zei ze. Het klonk alsof ze er niet blij mee was. 'Hij was een waardeloze leraar. Hij had een slechte adem. Moeder nam hem alleen in dienst om mij het leven zuur te maken.'

Ze staarde me weer aan. Ik voelde me steeds minder op mijn gemak.

'En in Mexico?'

'Wat bedoel je?'

'Deed je het daar met jongens?'

'Nee.'

'Bradley was de eerste?'

Ik gaf geen antwoord, wat voldoende antwoord was voor haar.

'O, ik snap het al. Jullie geloven niet in geboortebeperking, hè? Een geboorte niet beletten,' ging ze verder toen ik haar verward aankeek. 'Jullie krijgen hopen baby's. Waar zijn je zussen, je broers?'

'Geen zussen, geen broers.'

'Alleen jij?' Ze ging weer rechtop zitten. 'Waarom? Deed je vader aan geboortebeperking?'

'Geen andere baby's.' Ik kende de bijzonderheden niet, maar ik wist dat er een reden was waarom mama geen tweede kind kon krijgen. We praatten er gewoon nooit over.'Waarschijnlijk besloten ze dat ze geen kind meer wilden hebben en gebruikten ze iets,' dacht Sophia hardop. 'Als papa er niet geweest was, zou mama Edward of mij nooit gekregen hebben. Papa wilde kinderen, mama niet, begrijp je?'

'Si', ik begrijp het.'

Ze nam me weer aandachtig op en glimlachte.

'Weet je, je zou best zwanger kunnen zijn. Misschien zit er wel een baby in je. Bradleys baby.'

Ik schudde ontkennend mijn hoofd.

Ze keek me weer onderzoekend aan en glimlachte toen.

'Ben je ongesteld geweest... bloeding?'

'Nee, te vroeg daarvoor.'

'Dus je weet het niet,' zei ze voldaan.

De gedachte was al eens door mijn hoofd gegaan, maar ik had die weer zo snel van me af gezet dat ik het tot op dit moment vergeten was.

'Wees maar niet bang. Als je zwanger bent, weet ik zeker dat moeder het wel zal verhelpen... abortus. Tenzij je zo godsdienstig bent, dat je dat niet wilt.'

Ik gaf geen antwoord. Ik wilde er niet aan denken.

Glimlachend ging ze verder. 'Moeder zou je er wel toe dwingen. Ze zou zich veel te veel schamen als ze een zwanger tienermeisje in huis had. Je zult voorzichtiger moeten zijn nu je een vriendje hebt.'

Ze zocht in de onderste la van haar nachtkastje en haalde er een klein doosje uit.

'Weet je wat dit is?'

Ik schudde mijn hoofd.

Ze maakte het open en haalde er een gewelfd, rond rubber dingetje uit.

'Dat heet een pessarium. Mama heeft het voor me gekocht. Weet je waar het voor is?'

Ik wist het, maar ik had er nog nooit een gezien. Had tante Isabela dat voor haar gekocht? Het was of je iemand promiscue wilde Ia- ten zijn, of het in ieder geval tolereerde. Ik sperde mijn ogen zo wijd open dat ze begon te lachen.

'Kijk niet zo verbaasd. Ze kwam op een dag naar me toe en zei: "Ik weet dat je niet voorzichtig zult zijn, Sophia, dus wil ik dat je beschermd bent." Daar had ze gelijk in,' voegde ze er lachend aan toe. Toen werd ze weer serieus. 'Je hebt er een nodig. Mama moet er voor jou ook een kopen. Ik zal je laten zien hoe het werkt.'

Ze liet me de zaaddodende pasta zien en smeerde die erin en eromheen en begon toen te beschrijven hoe ze het in moest brengen. Ik vermoedde dat ze niets op school met zoveel enthousiasme bestudeerd had.

ik heb het nog niet gebruikt. De eerste keer had ik er gebruik van moeten maken als ik met je-weet-wel-wie samen was, maar hij had voor mij niet zoveel belangstelling als voor jou.' De gedachte aan Bradley maakte haar weer woedend. Ze borg het pessarium op, smeet de la dicht en liet zich weer op het bed vallen.

ik heb hoofdpijn,' zei ze. ik heb te veel gegeten.' Steunend op haar elleboog keek ze naar mij en vroeg: 'Eet jij nooit te veel?'

'Si',' zei ik. 'Als mijn oma haar chocolade mole kip maakt. Ze maakt verrukkelijke guacamole en burrito's. Ik hielp haar altijd in de keuken. Ze heeft mij veel dingen geleerd die zij van haar moeder geleerd heeft.'

Ze keek alsof het horen van de goede herinneringen aan mijn familie haar ergerden, dus hield ik mijn mond.

'Het is duidelijk dat je haar mist. Waarom ben je weggegaan als je haar zo verschrikkelijk mist?'

'Ze wilde dat ik hiernaartoe ging. Ze is negentig en ze maakt zich heel erg bezorgd om mij.'

'Als ze zo bezorgd is, had ze je niet hierheen moeten sturen,' zei Sophia, die weer ging liggen. 'Kijk eens wat er tot dusver allemaal met je gebeurd is. Ik wed dat je haar niets hebt verteld. Ik denk dat ze, als ze het wist, het niet zou overleven.'

Ik gaf geen antwoord. Ze deed haar ogen dicht en mompelde iets. Peinzend zat ik naar haar te kijken, wachtend tot ze verder nog iets zou zeggen, maar ze bleef zwijgen. Toen ik opstond, zag ik dat ze in slaap was gevallen. Op mijn tenen liep ik naar de deur, deed hem open, keek nog even achterom en ging toen naar mijn eigen kamer om na te denken over alles wat ze had gezegd. Ze had me in grote, angstige verwarring gebracht.

Zou ik zwanger zijn? Zou tante Isabela me dan zo naar Mexico terugsturen, en zou dat oma's hart breken? Wat moest ik doen met de wetenschap dat ik Edward naakt op bed had zien liggen? Moest ik het tante Isabela vertellen? Zou Sophia het haar vertellen, en zou ze dan weten dat ik het ook had gezien en niets had gezegd?

Mijn gedachten tolden zo zenuwachtig door mijn hoofd, dat ik dacht onmogelijk te kunnen slapen. Uiteindelijk viel ik toch in slaap, maar 's nachts werd ik wakker en dacht dat er iemand bij de deur in mijn kamer stond. Het bleek slechts een schaduw te zijn, maar het maakte me nog banger. Ik had een nachtmerrie, waarin de geest van señor Dallas me kwam opzoeken. Hij maakte zich ernstige zorgen over zijn beide kinderen, maar vooral over Sophia. Hij wilde dat ik haar zou helpen, maar waarschuwde me ook dat ik op mijn hoede moest zijn voor haar.

Ze kwam niet ontbijten, zoals ze gezegd had dat ze zou doen. Feitelijk zag ik haar pas om een uur of een. Blijkbaar was Jesse die nacht bij Edward gebleven en ging hij 's ochtends na het ontbijt met Edward wandelen. Ik durfde niets tegen hen te zeggen en sloeg ze gade door een raam in de zitkamer terwijl ze door de tuin liepen. Edwards ogen waren nog steeds verbonden. Jesse hield Edwards arm vast en leidde hem. Ze leken me onafscheidelijk maar ook een beetje triest.

Toen ik wat geluncht had, ging ik naar mijn kamer om me te kleden voor het fiesta. Sophia kwam binnen en verontschuldigde zich dat ze niet eerder was opgestaan.

ik had een ontstellende hoofdpijn vanmorgen,' zei ze. Ze wreef over haar voorhoofd om het te demonstreren, ik dacht niet dat ik op zou kunnen staan. Heb je de jurk ingenomen die ik je heb gegeven? Is hij klaar? De jurk, de jurk,' herhaalde ze toen ik niet snel genoeg antwoord gaf.

'Si, bueno.'

'Mooi. Ik ben dolnieuwsgierig hoe hij je staat. Hoe laat komt Ignacio je halen?'

'Om drie uur.'

'Drie uur! Dan hebben we niet veel tijd meer. Ga mee naar mijn kamer. Ga achter de toilettafel zitten, dan doe ik je haar en experimenteren we met wat make-up, oogschaduw en lippenstift. Je kunt eerst in mijn kamer douchen, als je wilt. Nou?' zei ze toen ik me niet verroerde.

Ik stond op.

'Vergeet de jurk niet,' zei ze. 'En de schoenen en de oorbellen.'

Ik zocht alles bij elkaar en volgde haar naar haar kamer, maar aarzelend. Dit zou het eerste fiesta zijn waar ik naartoe ging buiten mijn kleine dorp in Mexico. Ik vroeg me af of de mensen daar anders zouden zijn dan thuis in Mexico en ik me een vreemde zou voelen. En Sophia's mooie, dure jurk, de make-up en de kostbare juwelen zouden het er misschien niet beter op maken. Maar mijn eigen kleren waren niet goed genoeg.

De manier waarop Sophia me opmaakte beviel me niet, maar als ik ook maar even zou protesteren of twijfelen, zou ze woedend worden, zeggen dat ik ondankbaar was en ze alleen maar haar best deed me er mooi uit te laten zien.

'Je moet er Amerikaans mooi uitzien,' zei ze. 'Niet Mexicaans. Per slot ben je mijn nichtje.'

Ik had geen idee wat dat betekende, maar ik legde me neer bij de oogschaduw, wimpers, rouge en een dikke laag rode lippenstift. Ze borstelde mijn haar in een stijl die totaal anders was dan ik gewend was. Vervolgens was ze niet tevreden met de manier waarop de jurk me paste en ze gaf me een van haar oude beha's, waarvan ze zei dat hij mijn borsten omhoog zou duwen en mijn decolleté zou verdiepen. Het was bijna drie uur toen we klaar waren. Ze zei dat ze me, omdat ik er zo mooi uitzag, een sjaal wilde lenen voor de avond, als het buiten koeler zou worden.

Toen gingen we naar beneden om op Ignacio te wachten. Hij belde aan bij het hek, sprak door de intercom, en señora Flores drukte op de knop om het hek te openen. Toen kwam ze ons vertellen dat Ignacio er was om me af te halen. Sophia ging met me mee naar de voordeur toen hij aan kwam rijden in de pick-up van zijn vader. In de achterbak lag nog wat tuingereedschap. Sophia moest erom lachen, maar toen Ignacio uitstapte in zijn traditionele fiestakleding, verdween haar lach. Hij zag er erg knap uit.

Hij droeg een met goud geborduurd zwart jasje, een zwarte broek met goud opzij van de pijpen, een wit hemd met een rode sjerp, glimmende zwarte laarzen en een geborduurde sombrero. Zijn schouders leken steviger en breder.

'Knappe jongen,' zei Sophia. 'Veel plezier.' Ze duwde me naar buiten en deed snel de deur dicht, alsof ze niet wilde dat hij haar zou zien.

Haastig liep ik naar buiten om hem te begroeten. Ik kon zien dat de make-up, mijn andere kapsel en de dure jurk hem verrasten. Maar toen glimlachte hij.

'Muy bonita,' zei hij, naar me kijkend.

'Gracias. Y usted, muy hermoso, Ignacio.'

Hij keek naar de voordeur. 'Su tia? Ik hoor haar toch goedendag te zeggen?'

'Ze is niet thuis. No esta acqui.'

Hij knikte enigszins opgelucht en liep toen snel naar de pick-up en deed het portier voor me open. Ik keek achterom naar het huis en dacht dat Jesse achter het raam van Edwards slaapkamer stond en naar buiten keek. Het gordijn ging onmiddellijk dicht.

'Ik heb de zitting schoongemaakt,' zei Ignacio, die dacht dat dat de reden was waarom ik aarzelde.

'Gracias,' zei ik en stapte in.

'dat je in zo'n groot huis woont...' Ignacio keek naar de haciënda van mijn tante, ik zou er beslist in verdwalen,' zei hij in het Spaans.

Ik knikte.

Ik ben daar verdwaald, dacht ik, maar zei verder niets meer. Mijn gedachten waren nu bij het fiesta. Ik was nog niet zo lang hier, maar alles wat er gebeurd was had me zo onzeker gemaakt, dat ik geen enkel vertrouwen meer had in wat ik ook deed. Ik verlangde hevig naar de warmte van een familie, naar de liefde die Ignacio ten deel viel. Ik wilde deel ervan zijn, omdat ik wist dat het zou zijn alsof ik thuiskwam. Ik hoopte alleen maar dat ze me zouden accepteren.We sloegen af van de autoweg, een zijweg in, en reden naar het huis van zijn ouders. Het was niet moeilijk te zien dat er een fiesta gevierd werd. De tuin was versierd met rode, groene en witte slingers, de kleuren van de Mexicaanse vlag, en overal waren ballons opgehangen aan de voorkant van het kleine maar goed onderhouden huis. Omdat zijn vader een tuinbedrijf had, zag ik opvallend mooie, keurig gesnoeide heggen, bougainville langs muren en hekken, een welig gazon, en een grote binnenplaats met grapefruit-, sinaasappel- en citroenbomen.

Aan beide kanten van de straat stonden de auto's geparkeerd van de gasten. Gezinnen liepen naar de ingang toen we over de oprit reden. Iedereen was gekleed in traditionele Mexicaanse stijl, behalve ik natuurlijk. Ik zag ertegenop om uit te stappen nu ik de vrouwen en jonge meisjes zag die zich in de richting van het huis begaven. Er waren vrouwen in witkatoenen en kanten campesinas, of in landelijke kledij, met bloemen geborduurde jurken en simpele witte rechte jurkjes met losse topjes die we huipiles noemden. Alles zag er zelfgemaakt uit. Zowel vrouwen als mannen droegen een sombrero. De meeste mannen hadden een geplisseerd hemd aan met een rode of groene sjaal op een donkere broek, of een rode en groene sjerp.

Ik besefte dat de eenvoudige kleren die oma in mijn oude koffer had gepakt, hier precies op hun plaats waren geweest. Zoals ik nu gekleed was, zag ik eruit als een Mexicaans meisje dat indruk wilde maken. Waarom had ik Sophia haar gang laten gaan? Was het belangrijker haar een plezier te doen dan Ignacio's familie en vrienden, mensen met wie ik zoveel meer gemeen had? Ik wilde dat dit het huis van mijn tante was en niet dat paleis waarin ze woonde en waarin we allemaal op een verschillende manier gevangen waren.

'Kom,' drong Ignacio aan.

ik voel me belachelijk,' zei ik. ik heb de verkeerde kleren aan.'

'Onzin. Je ziet er mooi uit,' beweerde hij. Ik vermoedde dat hij hetzelfde zou hebben gezegd als ik in een zak was verschenen.

Hij stapte uit, liep om de pick-up heen, hield het portier voor me open en stak zijn hand uit. Met tegenzin nam ik zijn hand aan en ging naast hem staan. We liepen naar binnen, maar het fiesta werd in de achtertuin gehouden, waar versierde tafels stonden. Midden in de tuin, aan een boomtak, hing een veelkleurige piñata in de vorm van een burro. Voordat het fiesta eindigde zouden alle kinderen een voor een worden geblinddoekt en twee of drie keer rondgedraaid. Ze kregen een stok in de hand waarmee ze tegen de piñata moesten slaan. Als die ten slotte brak, grabbelden de kinderen naar het speelgoed dat eruit viel.

Nog voordat ik iemand van Ignacio's familie had ontmoet, voelde ik me al thuis. Alleen al door het zien van alle mensen, die zich opmaakten om van het verjaardagsfeest te genieten, en door de muziek van vijf mariachi's die gitaar, trompet en accordeon speelden. Ignacio vertelde me dat de leadgitarist niemand anders was dan Mata's vader. Ze speelden en zongen Las Mañanitas, een volkslied dat van oudsher gespeeld wordt op verjaardagen. Hoe vaak ik het ook gehoord had, zó mooi had het nog nooit geklonken.

Ignacio's vader, die maar een paar centimeter langer was dan hij, maar bredere schouders had, stond bij de ingang van de tuin en deelde aan de mannen en vrouwen kleine lemen potjes uit, die ze om hun hals moesten dragen en waarin tequila werd gegoten. Ignacio had de krachtige, knappe gelaatstrekken van zijn vader, die een brede, gitzwarte snor had en indringende zwarte ogen, met ferme lippen en hoge jukbeenderen. Hij kneep zijn ogen samen toen hij me zag. Ook de vrouwen die al bij elkaar stonden keken naar ons. Ik wist zeker dat die aandacht mij gold, omdat ik de enige was die eruitzag alsof ik hier niet thuishoorde.

Ignacio stelde me voor aan zijn vader.

'Welkom,' zei hij, en informeerde naar de naam van mijn dorp. Hij zei dat hij het kende en er een keer was geweest toen hij als jonge jongen met zijn vader op reis was. Hij zei dat hij vond dat we een van de aantrekkelijkste en best onderhouden pleinen hadden die hij had gezien. Erover praten deed de tranen in mijn ogen springen.

Toen we naar Ignacio's moeder en de andere vrouwen liepen, fluisterde hij: 'Denk eraan, als ik je voorstel aan mijn grootmoeder en ze vraagt je wie je spirituele dubbel is...'

ik weet het. Een margay.'

Si,' zei hij glimlachend.

Zoals elke andere moeder, Mexicaans of niet, toonde Ignacio's moeder veel belangstelling voor het meisje in wie haar zoon geïnteresseerd was. Ze keek me doordringend aan. Ze was een mooie vrouw en had grote, bruine ogen met groene vlekjes erin. Ignacio had haar de reden verteld waarom ik naar Amerika was gekomen, dus was ze vol medeleven, maar onder dat medeleven lag bezorgdheid. Ik was in haar ogen een jonge vrouw zonder familie in een periode waarin ik een goede leiding hard nodig had. Zou ik de verkeerde weg opgaan? Had ik dat al gedaan?

Ze hadden het er even over hoe ik me aan het leven hier aanpaste, maar toen moest ze zich bezighouden met het fiesta.

Daarna stelde Ignacio me voor aan zijn grootmoeder, die me deed denken aan señora Porres, omdat haar ogen ongerustheid uitstraalden. Het leek of ze in elke hoek spoken zag. Daar ik de enige echte vreemde was, zocht ze in mij naar een teken van moeilijkheden en vroeg ten slotte welk dier mijn lot deelde. Ik keek even naar Ignacio en antwoordde: de margay. Het scheen haar een beetje op te luchten, maar ik kon voelen dat haar blik me overal volgde.

We gingen naar een tafel die, zoals Ignacio zei, was gereserveerd voor ons en zijn vrienden, die er nog niet waren. Op elke tafel lagen al decoraties in het midden, onder meer met rode en groene salsa's, een mix van gehakte uien en koriander, en schijfjes limoen. Er was sap van mango's en mandarijnen. Ignacio gaf me een glas met de traditionele horchata, een melkachtige rijstdrank met kaneel.

Aan de lange tafel van Ignacio's zusje, Rosalind, zaten tien van haar vriendinnen, allemaal in traditionele kostuums. Ignacio's moeder had voor hen een kindersangria gemaakt van veenbessensap, sinaasappels en citroenen, vermengd met 7-Up. Zijn oom Thomas, een lange, magere man, die gemakkelijk kon doorgaan voor een circusclown, organiseerde hun spelletjes en liet ze toen geblinddoekt de staart op de ezel prikken. Hij hield ze enthousiast bezig.

Tegen de avond begonnen de volwassen mensen te dansen. Ik bood aan te helpen met het eten, maar Ignacio's moeder zei dat het prima ging en dat ik van het feest moest genieten met haar zoon en zijn andere vrienden, die inmiddels gearriveerd waren. Drie van hen waren jongens die goed genoeg Engels spraken om te kunnen doorstromen naar andere klassen op school: Luis, Manuel en de kleinste, maar sterkst uitziende, Vicente. Ondanks Ignacio's waarschuwing dat zijn vader het er niet mee eens zou zijn, wisten ze aan tequila te komen, die ze door de frisdranken mengden.

Net als op onze fiesta's in Mexico brachten alle vrouwen die het feest bijwoonden een heerlijk gerecht mee. Er waren dingen bij die ik nog nooit gegeten had, zoals een gegrilde, met jalapeño gekruide masa-taart gevuld met queso añejo, een oude, pittige kaas van koeien- melk, en sierra-vis gemarineerd met avocado's, uien, koriander en limoensap. Oma maakte vaak de stukjes kip, die ze stoofde met uien, knoflook, chiles en gegist agave-cactussap, en ook de tequila- carnitas, een stoofpot van varkensvlees met chiles, uien, tequila en bier. En natuurlijk waren er de verse tortilla's in lemen kalebassen.

Het eten, spelen en dansen ging maar door, en ook al geneerde ik me voor mijn kleding, toch genoot ik van het gezelschap, de uitsluitend in het Spaans gevoerde gesprekken, de opgewonden kinderen rond de piñata, en de wonderbaarlijke sfeer van familieliefde en kameraadschap die op het fiesta heerste. Ik voelde me echt, al was het maar voor een paar uur, weer thuis.

Mijn enige zorg was de hoeveelheid tequila die Ignacio's schoolvrienden dronken. Ze probeerden indruk te maken, dacht ik, en Ignacio begon zich steeds meer te ergeren. Ook zijn vader keek nu en dan misprijzend in onze richting.

En toen, vlak voordat de kinderen tegen de piñata gingen slaan, zag ik tot mijn schrik Sophia met drie van haar vriendinnen op het fiesta verschijnen. Ze ging regelrecht naar Ignacio en stelde zichzelf en haar vriendinnen voor: Trudy, Delores en Alisha. Ze leken gekleed voor een rockconcert, met donkere make-up en lippenstift, in leren broek, en met armen vol zilveren armbanden. Trudy droeg een ring in haar neus.

'We komen alleen maar even langs om te zien hoe het met mijn nichtje gaat,' zei ze luid genoeg dat iedereen het kon horen. 'Moeder maakt zich zorgen over haar.'

'Natuurlijk,' zei Ignacio, die niet wist wat hij anders moest zeggen of doen. 'Jullie zijn allemaal welkom.'

'Wat een geweldig feest!' zei Sophia. Haar vriendinnen lachten naar Ignacio's vrienden.

'Wil je iets eten?'

is er iets te drinken?' vroeg Sophia. Ze slenterde naar onze tafel en pakte het glas van een van de jongens. Hij lachte toen ze een slok nam en haar ogen opensperde.

Ik kon de blik van Ignacio's vader op ons gericht voelen.

'Wat kom je hier doen?' vroeg ik haar.

'We maken ons echt ongerust over je, Delia,' zei ze, naar Ignacio kijkend. 'weet je, ze is door een hel gegaan. Ik heb gehoord hoe je haar beschermd hebt, maar we maken ons toch bezorgd.'

'Ze is hier veilig,' zei hij ferm.

'Daar zijn we zo dankbaar voor,' zei Sophia. Ze ging vlak bij hem staan.

Zijn vrienden grijnsden wellustig. Dit en de tequila die ze hadden gedronken maakten dat ze om alles lachten wat Sophia zei en deed. Het duurde niet lang of ze stonden allemaal om haar en haar vriendinnen heen. Ze richtte zich voornamelijk tot Ignacio's vrienden die Engels spraken en beter Engels verstonden.

'Jullie weten wat er met mijn nichtje gebeurd is, hè?' vroeg ze.

ledereen ontkende er iets van te weten.

'Sophia,' zei ik. 'No ma's.'

'O, hou toch op. Ze is bang omdat ze nog geen Amerikaans staatsburger is, maar ik vind het niet juist dat ze verkracht is en niemand er iets aan doet,' ging ze zonder aarzelen verder.

Ignacio keek me onderzoekend aan. 'Wat zegt ze? Dat heb je me nooit verteld.'

'Sophia, alsjeblieft, niet doen.'

'Ze schaamt zich vreselijk. Stel je voor dat zoiets met je zus gebeurt,' zei Sophia weer.

'Wie heeft dat gedaan?' vroeg Vicente haar. Ze vertelde het hem.

'Hij schept erover op dat hij het ongestraft heeft kunnen doen. Ignacio heeft haar voor verder onheil behoed,' voegde ze eraan toe.

Ze keken naar hem en vroegen hem in het Spaans of hij het had geweten. Hij schudde zijn hoofd en keek me met een licht verwijt aan.

'Ze heeft het me nooit verteld.'

'Daar is ze te verlegen voor,' zei Sophia.

'Waar is die Bradley Whitfield?' vroeg Vicente haar.

'O, ik weet toevallig precies waar hij op het ogenblik is. Hij gaat weer een jong, onschuldig meisje misbruiken. Misschien is het wel een Mexicaanse, dat weet ik niet zeker.'

Ze keken naar Ignacio.

'Pik je het dat Delia op z'n manier onteerd wordt?' vroeg Luis hem.

Ignacio keek naar zijn vader en toen naar mij en zijn vrienden.

'Nee,' zei hij.

Sophia glimlachte. 'Goed, eindelijk iemand die het echt iets kan schelen. Kom mee. Het is niet ver hiervandaan. Hij geeft een eigen feestje in hetzelfde huis waar hij Delia verkracht heeft. Laten we hem daar gaan verrassen.'

Ik schudde mijn hoofd naar Ignacio.

'Laten we gaan,' zei Vicente. 'Het wordt tijd voor wat Mexicaanse gerechtigheid.'

Ignacio aarzelde.

'Jij hoort degene te zijn die zegt dat we moeten gaan,' zei Manuel.

'Si. Wat mankeert er aan je moed?' vroeg Vicente. Ignacio kreeg een kleur.

ik ben niet bang. Ik heb hem al een keer bijna een aframmeling gegeven.'

'En nu is er een veel belangrijkere reden,' zei Luis. Iedereen was het met hem eens.

Sophia straalde.

'Wacht,' zei Ignacio. Hij liet mijn hand los en liep naar de tafel waaraan zijn moeder en een paar van haar vriendinnen zaten. 'We komen zo terug,' hoorde ik hem zeggen. 'We moeten even een boodschap doen.'

'Wat voor boodschap?' vroeg zijn moeder.

'Gewoon, een boodschap,' zei hij. Ze keek naar mij en toen naar haar moeder, die knikte alsof ze iemand in haar oor hoorde fluisteren die haar iets vertelde wat ze haar leven lang al wist.

Ignacio en zijn vrienden volgden Sophia en haar vriendinnen de tuin uit naar de andere kant van het huis. Ik holde achter hen aan, in de hoop ze over te halen om terug te keren. Sophia's vriendinnen hielden me tegen en zeiden dat ik in hun auto moest stappen.

'Ignacio!' schreeuwde ik, maar hij zat al in de auto van zijn vrienden, die pijlsnel wegreden.

'Goed zo!' riep Sophia, die bijna barstte van opwinding. 'Eindelijk wat goeie actie!'

Dus daarom had ze willen weten waar het fiesta gehouden werd. Ze had dit allemaal gepland, dacht ik, elk detail ervan.

Het ging allemaal zo razendsnel in zijn werk dat ik me volkomen hulpeloos voelde.

Even later was de karavaan van de burgerwacht onderweg.