Engelse les

Señor Herrera en Inez waren fanatiek aan het werk toen ik binnenkwam. Ze keken even naar me en toen begon señor Herrera opdrachten uit te delen. Ik moest wat toast maken voor Señorita Sophia en hij waarschuwde me die niet te laten verbranden. Hij maakte roereieren met bacon. Inez was bezig de ontbijttafel te dekken voor mijn tante, haar gast en Edward. Ik kreeg opdracht koffie in een thermoskan te gieten, waarna señor Herrera het blad klaarmaakte dat ik naar Sophia moest brengen. Op het bord lag een zilveren deksel, en de room, boter en kaas lagen op zilveren schaaltjes. Inez zette een verse roos op het blad voordat ik het opnam.

'Als je de bloem vergeet, stuurt ze je naar beneden om die te halen, ook al gooit ze hem gewoon in haar prullenmand,' zei Inez.

'Voorzichtig. Niet morsen,' waarschuwde señor Herrera me. 'Ze stuurt het blad terug als er ook maar een druppeltje of iets uit een schaaltje of van het bord is gevallen.'

'En zorg dat je nergens op ademt,' zei Inez. 'Dat vindt ze verschrikkelijk.'

Ik wachtte even om te horen of er nog meer waarschuwingen waren.

'Schiet op, voordat het koud wordt,' zei señor Herrera.

Langzaam liep ik de keuken uit naar de trap. Terwijl ik naar boven liep, hield ik mijn blik strak op het blad gericht, om vooral niets te morsen. Edward kwam zijn kamer uit en bleef boven aan de trap staan. Hij droeg een jasje en een das en had zijn haar op dezelfde manier naar achteren geborsteld. Hij glimlachte naar me.

'Goeiemorgen,' zei hij. 'Hola.'

'Hola.'ik zie je straks,' zei hij. 'We hebben een hoop om over te praten.'

Ik schudde mijn hoofd. Ik had me zo geconcentreerd op het voorzichtig dragen van het ontbijtblad, dat het niet tot me doordrong. Hij wees naar zichzelf en toen naar mij en zei: 'Tarde.'

'O. S(. Tarde.'

Hij liep verder de trap af, en ik liep naar Sophia's kamer. Toen pas besefte ik dat het een probleem zou zijn om aan te kloppen, de deur open te doen en het blad vast te houden. Ik moest het blad op de grond zetten en dan kloppen. Ik hoorde niets, dus klopte ik harder.

De deur werd zo hard opengerukt dat ik door de luchtstroom bijna naar binnen werd gezogen, over het blad heen. Ze stond voor me in haar beha en slipje.

'Jee,' schreeuwde ze. ik ben niet doof, gek die je bent. Zet het blad op mijn bureau,' ging ze verder en wees naar het bureau.

Ik knielde, pakte het blad op en liep naar het bureau. Ze staarde naar zichzelf in de spiegel en frutselde aan haar haar. Ik zag dat haar beha strak zat; het vet puilde er in plooien overheen. Ze had ook een vetrol op haar heupen, en haar billen zakten omlaag over haar zware heupen. Ze draaide zich met een ruk naar me om.

'Waar sta je naar te kijken?' vroeg ze. 'Je bent toch geen lesbo, hè?'

Ik schudde mijn hoofd. Ze praatte te snel, en ik begreep de vraag niet.

'Het spijt me. Ik begrijp je niet zo goed,' zei ik.

'O, jee, wat moet ik beginnen met iemand die geen Engels spreekt?' Ze grijnsde. 'Edward zegt dat je een nicht van ons bent. Hij houdt me natuurlijk voor de gek. Je bent toch niet echt onze nicht, hè?'

'Nicht. O, si, prima, st.'

ik geloof er niks van. Mama heeft me nooit zoiets stoms verteld.'

Ze liep naar het blad, tilde het deksel op en inspecteerde de eieren.

'Je kunt gaan,' zei ze en gebaarde naar de deur. 'Vamos of hoe jullie dat zeggen. Ga!'

Ik liep naar de deur.

'Wacht!' schreeuwde ze. Ik draaide me weer om. 'Die koffie is koud. De koffie.' Ze hief haar kopje op. 'Die is koud... koud... hoe heet dat? Frio?'Ik schudde mijn hoofd. Ik had gezien dat de koffie heet was toen señor Herrera hem in de thermosfles schonk. Hij kon niet koud zijn.

'Jawel! Hij is koud. Breng me hete koffie, pronto... caliente.'

Ik pakte de thermosfles en liep de kamer uit. Toen ik terugkwam in de keuken, legde ik het Inez uit, die koffie in een kopje schonk en haar hoofd schudde.

'We zullen haar leren,' zei ze.

Ze schonk de koffie in een bak en zette die in de magnetron. De damp sloeg eraf toen ze hem weer in de thermosfles schonk en ik ging weer naar boven, holde de trap bijna op.

Sophia had een dunne, strakke blouse aangetrokken en stapte nu in een rok. Ze zag dat ik de koffie op het bureau zette en schonk een kopje in. De damp sloeg eraf. Ze voelde aan het kopje en trok een lelijk gezicht.

'Als dat eindelijk is afgekoeld, moet ik weg. Vergeet het maar.'

Ik verstond niet wat ze zei, maar begreep uit haar gebaren dat ze de koffie nu niet zou drinken. Ik zag dat ze haar bord had leeggegeten. Ik pakte het blad, haalde mijn schouders op en ging weg.

'Goed zo, ga maar,' schreeuwde ze me achterna, idiote Mexicaanse. Hoe zou jij een nicht van ons kunnen zijn?'

Idiote Mexicaanse? Je bent zelf een halve Mexicaanse, dacht ik, maar veronderstelde dat ze dat, net als haar moeder, niet wilde weten. Toch moest ik even glimlachen toen ik naar beneden liep. Zodra Sophia en Edward de deur uit waren om naar school te gaan, beval señora Rosario me naar boven te gaan en Sophia's kamer op te ruimen.

'Gauw,' zei ze. 'Doe het goed, maar gauw. Geen dagdromerij.'

'Waarover zou ik hier moeten dromen?' mompelde ik. 'Behalve vluchten.' Ik dacht dat ik haar zag glimlachen.

De badkamer verkeerde in dezelfde verschrikkelijke toestand als toen ik de eerste keer had geprobeerd Sophia's kamer schoon te maken. Deze keer werkte ik sneller en verspilde geen tijd aan het boenen van de douchecabine of de vloer. In plaats daarvan richtte ik mijn aandacht op de slaapkamer en begon kledingstukken op te rapen en in de kast te bergen. Even bleef ik verbijsterd staan. Niet te geloven hoeveel blouses, rokken, broeken, sokken, kousen, ondergoed en schoenen ze bezat. Die kast bevatte meer dan de meeste winkels in mijn Mexicaanse dorp of zelfs in de grotere naburige dorpen.

Toen ik alle kleding had opgeraapt, begon ik aan het beddengoed. Toen ik de deken eraf haalde, schrok ik van de bloedvlekken op het laken. Wist ze niet dat ze ongesteld zou worden of was ze vergeten dat ze het was? Kon het haar niet schelen? Even voelde ik me misselijk worden, maar toen rukte ik snel het laken van het bed. Verbaasd zag ik dat er een zeil op de matras lag. Alsof ze als een klein kind in bed zou kunnen plassen. Ik waste hem snel af, droogde hem en legde een schoon laken op het bed en verving de kussenslopen. Ik was net klaar toen señora Rosario langskwam om me te vertellen dat ik nog tien minuten had om te ontbijten voordat ik naar de bibliotheek moest voor mijn afspraak met señor Baker.

Ze liet me zien waar ik met het vuile beddengoed naartoe moest en ik liep haastig naar de keuken. Ik hoorde lachen in de eetkamer en bleef staan. Ik keek naar binnen en zag dat mijn tante en haar gast, de jongeman die Travis heette, aan tafel koffiedronken. Mijn tante droeg haar negligé onder haar roodzijden ochtendjas. De ochtendjas viel open en ze boog zich zo dicht naar Travis toe, dat hun lippen elkaar net raakten. Plotseling stopte ze en draaide zich om naar de deur, waar ze mij met open mond zag staan kijken.

'Hoe durf je me te bespioneren!' gilde ze. Travis lachte. 'Ga aan je werk!'

Op haar gegil kwam señora Rosario haastig beneden. Ze beval me naar de keuken te gaan, joeg me weg met haar handen. Geschrokken gehoorzaamde ik snel. Señor Herrera en Inez keken me verbaasd aan.

'Wat is er nu weer gebeurd?' vroeg Inez, en ik vertelde haar dat ik niets anders had gedaan dan even de eetkamer in te kijken naar señora Dallas en haar gast. Toen ik zei hij er jong genoeg uitzag om haar zoon te zijn, glimlachte ze naar señor Herrera, die lachend een kom havermout voor me klaarzette met een glas sap en koffie.

'Ga zitten.' Hij wees naar de stoel bij de keukentafel. 'Eet.'

Ik ging zitten en begon te eten. Ik voelde señora Rosario achter me staan, die me opjoeg met haar felle, beschuldigende ogen.

Ik schrokte mijn havermout naar binnen.

'Laat het kind toch even eten,' zei señor Herrera. 'Ze schrokt het op als een hond.'

'Wil je dat tegen señora Dallas zeggen?' kaatste señora Rosario terug. Nu ik erover nadacht, verbaasde het me dat ze allemaal Spaans spraken. Waarom stond mijn tante er niet op dat zij Engels spraken, zoals ze van mij eiste? Ze kenden allemaal Engels.

Zijn gezicht vertrok even en hij ging verder met zijn werkzaamheden voor de lunch en het diner.

Inez ging weg om het huis te gaan schoonmaken - alle kamers behalve die van Sophia. Die eer viel mij te beurt.

Ik slokte mijn sap naar binnen en stond op.

'Waar is de bibliotheek?' vroeg ik aan señora Rosario. Ik was niet bekend met de indeling van het huis.

'Hierheen,' zei ze. Ik volgde haar en keek even achterom naar señor Herrera, die geruststellend naar me lachte.

Toen we door de gang liepen, zag ik dat bijna alle beschikbare ruimte op de muren was bezet door schilderijen en foto's. Er waren veel foto's van mijn tante met mensen van wie ik later hoorde dat ze beroemdheden waren, politici, of domweg steenrijke zakenlieden. Mettertijd zou ik ook te weten komen dat veel voorzitters van liefdadigheidsverenigingen bij haar in de gunst trachtten te komen om haar naam op hun programma te krijgen.

Toen ik in de bibliotheek kwam, zag ik een tafel vol trofeeën en onderscheidingen die haar door deze of gene liefdadigheidsclub waren geschonken. Behalve een stuk of zes foto's en het grote portret van haar man boven de open haard in de bibliotheek, was er, voor zover ik had gezien, verder geen enkele herinnering aan haar man. Geen trofeeën of gedenkplaten met zijn naam erop. Was hij niet zo royaal of haalde ze gewoon alles weg wat niet uitsluitend een eerbewijs was aan haarzelf? Op elke foto die ik zag, leek hij oud genoeg om haar vader te kunnen zijn.

Señor Baker zat achter het bureau in de bibliotheek toen we binnenkwamen. Hij begon te glimlachen, maar stopte zodra ik de deur door was.

'Waar zijn de boeken die ik je heb gegeven?' vroeg hij.

'In mijn kamer.'

'Hollen, niet lopen,' beval hij. 'Ga ze halen!' Hij gebaarde met zijn handen.

Ik keek even naar señora Rosario, die me een bestraffende blik toewierp, draaide me toen om en liep haastig de gang af. Ik holde pas echt toen ik buiten was. Toen ik terugkwam, hijgde ik niet alleen van het harde lopen, maar ook van angst. Met alles wat er gebeurd was, was ik de boeken totaal vergeten. Ik had zelfs geen boek opengeslagen.

'Hoe kon je je boeken vergeten?' Señor Baker schreeuwde bijna toen ik terugkeerde in de bibliotheek. Señora Rosario was verdwenen. 'Heb je ze niet geopend en ben je niet begonnen te lezen?'

ik heb nog geen tijd gehad.'

'Geen tijd gehad? Wil je niet naar school? Wil je niet dat señora Dallas je aardig vindt? Nou?'

'Sí.' Ik bedwong mijn tranen.

'Si, si'... geen si meer. Je zegt ja of nee, begrepen? Ja of nee.'

'S... ja,' zei ik.

'Hoe goed is je geheugen?' vroeg hij, terwijl hij om het bureau heenliep. 'Laten we dat eens onderzoeken. Geef me de Engelse woorden voor wat ik je heb laten zien.'

Ik noemde de woorden.

'Goed,' zei hij. ik zal een goede indruk met je maken.' Hij zei dat ik op de donkerbruine leren bank moest gaan zitten. Hij nam naast me plaats en opende mijn boek. 'Laten we beginnen.' Ik las het Spaans en worstelde met de Engelse vertaling, terwijl hij me verbeterde. Hij zat zo dicht bij me dat ik zijn adem in mijn nek voelde. Hij had een slechte, zure adem die stonk naar koffie en sigaretten.

Plotseling stond tante Isabela in de deuropening. Ze droeg haar ochtendjas nog, maar ze was alleen.

'En?' vroeg ze. 'Wat denk je van haar leervermogen? Is het de moeite waard om jouw tijd en mijn geld te verspillen?'

'O, ze is een goede leerling,' antwoordde hij. Hij keek naar me, glimlachte en herhaalde in het Spaans wat hij had gezegd. 'Maar met al het huishoudelijke werk en de tijd die ik kwijt ben met op en neer reizen zal het wel even duren, Isabela. Ze heeft moeite om zich erop te concentreren jou een plezier te doen. Ze wordt erg afgeleid. Er is zoveel dat haar aandacht vergt. Ze heeft nauwelijks tijd om te studeren en te lezen. Ik kan geen wonderen verrichten.'

'Wat stel je voor, John? vroeg ze meesmuilend.

Hij haalde zijn schouders op en keek weer naar mij. ik zou wonderen kunnen doen in twee weken, als...'

'Als wat, John?'

'Tja, ik ben een voorstander van de Helen Keiler-methode in een situatie als deze. Iemand die onze taal niet spreekt en uit een streek komt die op een andere planeet lijkt... Iemand als zij,' hij draaide zich naar me om en knikte, 'is als iemand die doofstom en blind is. Ze moet van mij afhankelijk zijn om snel te leren. En door de noodzaak om te overleven. Maar het versnelt de dingen natuurlijk wel. Tenzij het je niet interesseert hoe lang het duurt.'

'Natuurlijk interesseert dat me. Denk je dat ik haar eeuwig zo hier wil houden?' snauwde ze. 'Kijk eens hoe ze me de afgelopen vierentwintig uur in verlegenheid heeft gebracht. Mijn zuster heeft waarschijnlijk met opzet dat ongeluk veroorzaakt om mij te kwellen.'

Señor Baker glimlachte.

'O ja, lach maar. Je hebt geen idee wat ik heb doorgemaakt voor ik aan die wereld ontsnapt ben.'

Hij haalde weer zijn schouders op. Ik wilde dat ik meer begreep van wat ze zeiden. Ik begreep wél dat ze over me klaagde. Ik worstelde met de paar woorden die ik begreep. Werd al die boosheid veroorzaakt door het feit dat ik mijn boeken vergeten had? Señor Baker keek even naar mij.

ik stel niets voor dat je onrechtvaardig of wreed zult vinden.'

Ze staarde me aan, wat me een onbehaaglijk gevoel gaf.

'Als je denkt dat haar grootmoeder het niet zal goedkeuren...' ging hij verder.

'Het kan me niet schelen wat iemand in Mexico vindt!' riep ze uit.

Hij knikte. 'Delia,' begon hij in het Spaans, 'hoe zou je het vinden om een tijdje bij mij te komen logeren, om dag en nacht je tijd te besteden aan het leren van de Engelse taal? Voorlopig geen huiswerk meer.'

Ik keek van mijn tante naar hem en toen weer naar mijn tante en schudde mijn hoofd. Ik begreep het nog niet helemaal, maar bij hem logeren? Betekende dat naar zijn woning verhuizen?

'Het idee bevalt haar niet,' zei mijn tante koel glimlachend. 'Nee?' vroeg ze me. Haar glimlach bleef op mijn zenuwen werken.

'Nee, por favor,' zei ik.

'Nee, alstublieft,' verbeterde señor Baker me. 'Alstublieft. Zeg alstublieft.'

'Alstublieft.'

'Zie je?' zei hij tegen mijn tante. 'Stel je voor dat ik dat twee weken dagen nacht doe.'

'Ja,' zei ze. ik begrijp watje bedoelt. Je hebt gelijk. Bovendien interesseert het me niet wat ze wel en niet wil. Ze heeft haar grote mond al opengedaan en Edward verteld dat ze zijn nicht is.' Ze keek me woedend aan. 'Nadat ik uitdrukkelijk had gezegd dat je dat niemand mocht vertellen!'

'Vroeg of Iaat moest het toch uitkomen, Isabela,' zei señor Baker.

'Laat zou beter zijn geweest. Mevrouw Rosario!' schreeuwde ze. Ze liep naar de deur.

Ik keek naar señor Baker. Hij staarde me met een vreemde uitdrukking aan. Het gaf me het gevoel dat ik naakt was.

'Todo sera bien,' zei hij, in een poging me tot bedaren te brengen door me te verzekeren dat alles goed zou gaan.

Ik keek weer naar mijn tante. Ze schreeuwde nog een keer om mevrouw Rosario, die haastig aan kwam lopen.

Wat bedoelde hij dat alles goed zou gaan? Wat ging er gebeuren? Mijn tante sprak snel tegen mevrouw Rosario en richtte zich toen weer tot señor Baker.

'Maar, nu ik er over nadenk, zou het te veel onnodige aandacht kunnen trekken als je met haar naar je appartement gaat, John.'

'Wat stel jij dan voor?'

ik heb een huis te huur in Indio. Het is gemeubileerd. Ga twee weken met haar daarnaartoe. Niemand daar in de buurt zal het merken of interesseren. De helft van de mensen die daar wonen is daar waarschijnlijk gisteravond gebracht door een coyote . Ik verwacht dat ze heel anders zal zijn als je terugkomt,' voegde ze er dreigend aan toe.

'O, ze zal als nieuw zijn,' zei hij, terwijl hij me glimlachend aankeek. 'Ze zal een Mexicaans-Amerikaanse zijn, niet alleen een Mexicaanse.'

'Goed,' zei mijn tante. 'Wil je dat mevrouw Rosario met je meegaat om alles in orde te brengen?'

'O, nee,' zei hij. 'We willen niet dat er iemand bij haar in de buurt is die Spaanse spreekt. Daar gaat het juist om. Ze zal moeten onthouden wat ik haar leer om te overleven.'

'Je zult haar daar achter slot en grendel moeten houden, John.'

'Geen probleem.' Hij glimlachte weer naar me. 'Het zal net zo worden als My Fair Lady. Ik zal professor Higgins zijn.'

'Ja, maar verwacht niet dat zij in een Audrey Hepburn verandert, John.'

'Ze zal er dicht in de buurt komen,' bezwoer hij haar.

Mijn tante lachte.

Wat was er aan de hand? Ze praatten te snel, en de woorden die ik opving en begreep brachten me alleen maar in de war.

Tante Isabela draaide zich om naar señora Rosario en begon alles uit te leggen. Ze zei dat ze het mij in het Spaans moest verklaren. Heel even keek señora Rosario alsof ze haar niet zou gehoorzamen. Mijn tante sperde haar ogen open en señora Rosario richtte zich haastig tot mij.

'Señora Dallas en señor Baker denken dat het te lang zal duren voor je Engels hebt geleerd als je zoveel tijd besteedt aan huishoudelijk werk. Señora Dallas wil dat je sneller leert en naar school kunt.'Ik knikte. Dat klonk niet zo slecht. Geen huishoudelijk werk meer.

'Señora Dallas en señor Baker denken dat het beter is als je ergens bent waar niemand Spaans spreekt, zodat je snel Engels leert.'

'Waar?' vroeg ik. 'Donde?' Bedoelden ze echt dat ik in zijn huis zou komen te wonen?

'Señora Dallas bezit veel huizen. Ze heeft een huis in Indio dat jij en señor Baker zullen gebruiken. Het is niet ver hier vandaan.'

'Alleen ik en señor Baker?' Ik draaide me naar hem om. Hij lachte vrolijk. Mijn hart begon te bonzen

'Waag het niet je hoofd te schudden!' schreeuwde tante Isabela tegen me. 'Waarschuw haar dat als ze niet doet wat ik zeg, ik haar grootmoeder zal laten weten hoe onbeleefd en ongehoorzaam ze is.' Glimlachend sloeg ze haar armen over elkaar en rekte zich in haar volle lengte uit. 'Zeg maar dat ik haar grootmoeder dan geen geld meer zal sturen om haar te helpen te overleven.'

Señora Rosario vertelde het me en ik keek verbaasd op. Tante Isabela stuurde geld aan mijn grootmoeder?

'Ja, Delia. Ik stuur haar nu geld,' zei ze in het Engels. 'Ze is een heel oude vrouw, ze kan niet hard genoeg meer werken om haar huis en zichzelf te onderhouden. Zonder mijn hulp staat ze straks op straat. Vertel haar wat ik heb gezegd en vraag of ze dat leuk zou vinden.'

Mevrouw Rosario vertaalde het voor me.

'Nou?' vroeg mijn tante. Met haar handen op haar heupen deed ze een stap naar me toe. 'Zul je doen wat ik wil of niet? Ja of nee? Ik kan niet langer mijn tijd aan haar verspillen. Zeg het haar!'

De tranen rolden over mijn wangen. Ik kon me niet voorstellen dat oma op straat zou moeten leven. Haar vrienden zouden het niet toestaan, maar ik wist dat ze ook te trots was om liefdadigheid te accepteren. Ik boog mijn hoofd en knikte.

'Goed. Pak dat armzalige zootje van haar in,' zei mijn tante tegen señora Rosario. 'Meneer Baker heeft genoeg tijd verspild. Breng haar over twee weken terug en zorg dat ze dan voldoende Engels spreekt om er mee door te kunnen, anders kun jij samen met haar het land uit gestuurd worden,' dreigde mijn tante hem.Señor Baker lachte, maar wat ze tegen hem had gezegd bracht een angstige blik in zijn ogen.

'Maak je geen zorgen. Ik weet dat ik succes zal hebben.' In het Spaans ging hij verder tegen mij: 'We zullen succes hebben.'

'Toe dan. Jullie moeten opschieten,' beval mijn tante.

Señora Rosario ging met me terug naar mijn kamer om erop toe te zien dat ik snel mijn spulletjes inpakte. Ik stopte alles weer in mijn koffer terwijl zij met een gezicht vol medelijden ernaast stond. Ik huilde nog harder.

ik wil niet mee met señor Baker,' zei ik. ik mag hem niet.'

Ze beet op haar lip alsof ze wilde voorkomen dat ze iets zei waarvan ze spijt zou hebben. Toen schudde ze haar hoofd.

ik vind het jammer. Doe zo goed mogelijk je best. Dat doen we allemaal. Kom mee.'

Ik volgde haar naar de voorkant van het huis, waar señor Baker op me wachtte in zijn auto. Stralend hielp hij me met zijn koffer. Toen deed hij het portier voor me open.

'Adentro. Stap in,' zei hij.

Ik stapte in de auto en hij sloeg het portier dicht en ging achter het stuur zitten.

ik zal je lessen beginnen door elk onderdeel van het interieur te op te noemen,' zei hij. Bij alles wat hij aanraakte, zei hij het Engelse woord ervoor. Hij vroeg me te herhalen wat hij zei en raakte toen zwijgend elk onderdeel weer aan en vroeg me de Engelse naam.

Ondanks mijn nervositeit en angst, lukt het me gemakkelijk.

'Zie je hoe gemakkelijk het is als we op deze manier werken?' zei hij, luid genoeg dat señora Rosario het kon horen. Hij knikte glimlachend naar haar, maar zij bleef slechts naar ons staren. 'Dat was doodeenvoudig. Je vond het leuk, hè?'

'Si?

'Ja.'

'Ja.'

'Oké.' Hij startte de motor. 'We gaan een ritje door de woestijn maken. Onderweg zullen we wat levensmiddelen kopen, en ik zal je al doende de woorden Ieren. Het gaat goed. Je zult het zien. En ik heb je uit je slavenwerk gehaald,' zei hij luid, knikkend naar het huis en señora Rosario, die op de trap naar ons bleef staan kijken. Haar gezicht stond grimmig.

'Het huishoudelijke werk dat je bij mij zult moeten doen is niets vergeleken bij wat ze je hier lieten doen.' Hij boog zich naar me toe en fluisterde: 'En je zult geen last hebben van dat verwende kreng Sophia. Nu ben ik de enige in je leven die verwend is.' Hij lachte.

'Weet je, ik heb nóg een goed idee. Ik zal je een liedje leren waarmee je de getallen kunt leren. Ben je zover? Het begint zo: One hundred bottles of beer on the wall, one hundred bottles of beer...if one of the bottle should happen to fall, ninety-nine bottles of beer on the wall. Honderd flesjes bier op de muur, honderd flesjes bier. Als een van de flesjes valt, negenennegentig flesjes bier op de muur. Snap je? Zing mee. Vooruit,' zei hij terwijl hij wegreed.

Ik keek achterom naar señora Rosario en zag dat ze weer haar hoofd schudde, zich toen omdraaide en naar binnen ging. Ondanks alles wat señor Baker zei en de manier waarop hij me behandelde, vond ik het vreselijk om met hem mee te moeten. We reden de lange oprijlaan af, langs de mooie bloemen en heggen, de beelden en de fonteinen.

'Zing wat ik zing,' beval hij.

Ik deed het.

'Harder. Wees blij, energiek. Je staat op het punt een nieuw leven te beginnen. Ninety-seven bottles of beer on the wall...'

Het hek ging open en ik keek nog één keer achterom terwijl señor Baker bleef zingen en me dwong met hem mee te zingen.

Nu heb ik zelfs geen zogenaamde familie meer, dacht ik.

Waarom zou het me iets kunnen schelen wat me wachtte als we bij nul flesjes bier op de muur waren beland?