Spion

'Vertel me niet,' zei tante Isabela later toen we in de Rolls-Royce zaten op weg naar huis, 'dat Jesse gewoon vrienden wil zijn met mijn zoon. Ik heb die Jesse Butler nooit vertrouwd. Hij hangt altijd rond bij ons huis en bij Edward. Zijn ouders wonen hier nog niet zo lang. Ik heb zo'n idee dat ze uit Orange County verhuisd zijn wegens een of ander duister geheim, iets dat misschien verband houdt met hem. Hij is gewoon... hij is er het type voor.

'Natuurlijk,' ging ze verder, 'wil ik het beste geloven van mijn zoon. Je bent erg betrokken bij je kinderen. Je wordt verantwoordelijk gesteld voor alles wat ze zeggen en doen. Maar ik weet dat de druk van leeftijdgenoten meestal sterker is dan van de ouders. Je wordt altijd beoordeeld naar de vrienden die je hebt. Vergeet dat niet. Dat gaat vooral op voor de kringen waarin ik verkeer. Iedereen is bereid de eerste steen te werpen, en geloof me, niemand is zonder zonde.'

Ze keek naar me en knikte toen.

'Je zult het snel moeten leren, Delia. Zorg dat je een harde huid krijgt, zoals ik. Ja, die heb ik gekregen.' Ze knikte en keek weer voor zich uit. 'Ik Iaat mensen geen oordeel over me vellen. Niemand is beter dan ik, en dat laat ik ze ook duidelijk weten. De eerste keer dat een van mijn zogenaamde vriendinnen me uitlachte omdat ik geboren was in een gehucht van niks in Mexico, vloog ik haar zo gauw naar de keel dat ze bijna stikte in haar woorden. Zo zijn ze hier.' Ze keek weer naar mij. 'Iedereen vindt het prachtig om een ander onderuit te halen. Ze zijn gewoon jaloers, stuk voor stuk. Weet je, als een van die geweldige vriendinnen van me er lucht van kreeg dat er iets meer aan de hand was tussen mijn zoon en Jesse Butler...'

Ze zweeg even en bleef voor zich uit staren, alsof ze in gedachten verdiept was.

Hoe kon ze hen als vriendinnen blijven beschouwen als ze zo graag een manier wilden vinden om haar te kwetsen? Zat ze zo wanhopig verlegen om vrienden, zelfs met alles wat ze had?

Ze draaide zich met zo'n ruk naar me toe dat het leek of ze mijn gedachten kon lezen, maar ze dacht aan iets anders, aan iets angstwekkends.

'Edward vindt je aardig, Delia. Dat is duidelijk. Hij vindt je, hoop ik, ook aardig in mannelijk opzicht. En doe maar niet of je niet begrijpt wat ik zeg,' ging ze snel verder toen ik wilde protesteren. 'Ik heb hem nog nooit zo emotioneel gezien over wie dan ook. Hij zou beslist niet zo halsoverkop achter iemand aangaan om zijn zus te beschermen. En ondanks wat er gebeurd is, gelooft hij nog steeds dat het juist is wat hij heeft gedaan. Zijn gevoelens voor jou gaan heel diep.

'Schei uit met dat nee schudden. Je weet net zo goed als ik dat een volle neef en nicht meer kunnen zijn dan alleen verwanten. In Mexico mogen ze volgens de wet zelfs trouwen. Ik zie ook hoe jij naar hem kijkt. Het feit dat hij je neef is verandert daar niets aan. Je vindt hem knap en aantrekkelijk.'

'Hij is knap, ja, maar...'

'Ik ken die uitdrukking op het gezicht van een meisje als ze een knappe jongen ziet. Geloof me, ik weet er alles van.'

Ik schudde heel nadrukkelijk mijn hoofd.

'Maak je maar niet ongerust, Delia. Ik ben niet kwaad en ik vraag je niet iets te doen, maar omdat hij zich kennelijk tot je aangetrokken voelt, zou ik graag willen dat jij de stemming voor me peilt.'

'De stemming peil? Ik begrijp het niet, tia Isabela. Echt niet.'

Ze boog zich dichter naar me toe, met een behoedzaam oog op señor Garman, ook al sprak ze nog in het Spaans.

'Ik wil dat je hem seksueel verleidt om te zien of hij wel iets voor meisjes voelt.'

Wat wilde ze suggereren?

'Ik begrijp niet wat u bedoelt, tia Isabela.'

'Hou op! Je weet precies wat ik bedoel. Ik weet zeker dat je de helft van de tijd in die modderpoel van een dorp hebt doorgebracht met het verleiden van jongens. Doe niet zo onschuldig. Dat heb ik je al eerder gezegd.'

'Ik heb nooit een jongen verleid. Ik doe niet onschuldig, maar wat u vraagt...'

'Je doet het, en je doet het meteen,' zei ze. Ze had al snel een plan klaar. 'Zolang zijn ogen verbonden zijn, zal ik erbij zijn om jullie gade te slaan.'

'Ik doe niet net alsof. Ik weet echt niet wat u van me verlangt, t(a Isabela.'

'Maak je geen zorgen. Ik zal je precies vertellen wat ik wil dat je doet. Als het nodig is, zal ik het voor je uittekenen.'

Ik bewoog weer ontkennend mijn hoofd, maar ze keek niet naar me. Ze praatte door en keek recht voor zich uit.

'Mijn man zou zich in zijn graf omdraaien als hij dacht dat er ook maar een greintje verdenking bestond jegens zijn zoon. Hij zou het veel persoonlijker opvatten dan ik. Die man was een en al testosteron. Hij liet zijn blik altijd dwalen. En vrouw kon niet vóór hem lopen zonder dat hij de bewegingen volgde van haar benen en heupen, ongeacht hoe ze eruitzag. Ik moest concurreren met elke vrouw die hij kon zien, ruiken, aanraken. En mijn genen zijn niet opvallend neutraal als het op mannen en seks aankomt,' ging ze verder. 'Edward had geen betere genen kunnen hebben als zijn ouders Antonius en Cleopatra waren geweest. Ik weet zeker dat hij niet met zo'n jongen als Jesse Butler zou omgaan als hij niet domweg misleid was, in de war gebracht misschien. Hij is niet zo spontaan jegens vrouwen of toont veel belangstelling voor ze, omdat hij uitzonderlijk verlegen is. Dat is alles. Uiteindelijk komt hij er wel overheen.' Meer dan iets anders klonk ze nu als een vrouw die een wanhopige poging doet zichzelf te overtuigen.

'Ik weiger iets anders te accepteren, maar ik moet het weten... om iets te kunnen doen. Begrijp je? Het spijt me dat het zover heeft moeten komen, dat ik jou hiervoor moet gebruiken, maar mijn kinderen zijn te gesloten geworden. Ik ben niet stom. Ik weet dat ze dingen voor me verbergen.'

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik weet dat ik haar aankeek alsof ik dacht dat ze gek was geworden. Het maakte haar nog kwader.

'Ik heb een vriendin met een dochter die lesbisch is. Iedereen weet het, maar ze doet net of haar dochter weg is, ver weg. Ze heeft het nooit over haar, maar ze kijkt alsof... alsof ze zich schaamt. Ik zal me nooit door iemand zo'n schuldgevoel, zo'n minderwaardigheidsgevoel laten opdringen. Je doet wat ik zeg,' viel ze heftig uit. 'Werk me niet tegen, Delia. Ik kan jou en je grootmoeder een hoop moeilijkheden bezorgen. Ik heb vrienden in Mexico, die hoge posities hebben in de regering. Hoor je? Hoe denk je dat ik je zo snel hierheen heb gekregen? Ik heb kruiwagens, en ik zal niet aarzelen er gebruik van te maken.'

De tranen sprongen in mijn ogen en mijn keel voelde dichtgeknepen. Ik kon nauwelijks ademhalen in die auto zo vol woede en dreigementen. Ik knikte.

'Goed. Doe wat ik vraag en je wordt ervoor beloond. Doe het niet, en je zult de dag betreuren waarop je werd geboren... bijna,' voegde ze er fluisterend aan toe, 'net zo erg als ik.'

Ik keek haar verbijsterd aan. 'Waarom?' vroeg ik. 'Waarom zou u de dag betreuren waarop ik geboren werd?'

Ze zweeg.

Ik dacht dat ze geen antwoord zou geven, maar toen draaide ze zich weer naar me om, langzamer nu, doelbewuster. Ze keek me strak aan en zei: 'Op een dag, als je verliefd wordt, als je dat ooit wordt, zul je het begrijpen.'

Verder zei ze niets. De rest van de weg legden we in doodse stilte af, als rouwenden die naar een begrafenis reden.

Twee dagen later, op donderdag, kwam Edward thuis terwijl Sophia en ik op school zaten. Tante Isabela's woorden en dreigementen achtervolgden me dag en nacht, maar ik verlangde ernaar hem weer te zien. Jesse kwam eerder dan een van ons bij hem op bezoek en was bij Edward in zijn kamer toen ik thuiskwam. Zodra ik binnen was, werd ik door mijn tante bij de deur begroet, en ze vertelde het me.

'Ze zijn boven en hebben de deur op slot gedaan,' zei ze met een knikje naar de trap. 'Toen ik boven was, hoorde ik het klikken van het slot. Waarom zouden twee jongens achter een gesloten deur in een kamer willen blijven? Ik weet zeker dat die Jesse hem op slot wilde hebben, maar maak je maar niet ongerust. Edward zal natuurlijk tegen hem zeggen dat hij jou binnen moet laten.'

Ze pakte mijn arm vast en trok me dichter naar zich toe. Ze fluisterde, al was er niemand in de buurt. Haar ogen waren wijd opengesperd en er lag zo'n felle blik in, dat ik echt dacht dat ze gek was geworden.

'Let op elke beweging en elk gebaar van ze en probeer te luisteren naar alles wat ze zeggen. Je hebt genoeg Engels geleerd om het meeste te begrijpen. Ik ben in mijn werkkamer, waar ik een aantal papieren moet doornemen die mijn zaakwaarnemer me heeft gestuurd. Kom naar me toe zodra Jesse Butler weggaat of als je iets hoort of ziet dat serieus is.'

'En Sophia?'

'Die is weg om iets verkeerds uit te halen. Vanmorgen zei ze tegen Casto dat hij haar niet hoefde af te halen. Ze zei dat een van haar vriendinnen haar thuis zou brengen. Dat doet me eraan denken. Ik wil precies weten waar ze na schooltijd naartoe gaat en wat ze doet. Zie maar of ze het je wil vertellen,' beval ze en verdween naar haar werkkamer.

Duizelend bleef ik staan. Eerst was ik praktisch persona non grata hier en werd ik meer behandeld als een melaatse dan als een familielid, en toen werd ik plotseling, Joost mag weten waarom, de vertrouweling van mijn tante, haar plaatsvervangende ogen en oren, en moest ik diep in het leven van haar kinderen, in hun hart en hun ziel, dringen.

Ik ging naar boven zoals ze had bevolen, maar aarzelde of ik bij Edward aan moest kloppen. Ik had het gevoel dat ik een indringer was. Ik dacht dat hij zijn tijd liever zou doorbrengen met zijn vriend om te horen wat hij allemaal gemist had op school. Maar ten slotte klopte ik toch op de deur. Jesse opende hem op een kier om naar buiten te kijken. Toen hij mij zag, lachte hij opgelucht en deed de deur wijd open.

'Het is Delia!' riep hij.

'Alleen?'

Jesse keek langs me heen de gang in. 'Blijkbaar wel, Edward.'

Waarom moesten ze die deur eigenlijk op slot doen? Jesse gebaarde dat ik binnen moest komen.

'Hoi, Delia,' riep Edward zodra hij de deur achter me hoorde dichtvallen en Jesse hem weer afsloot.

'Hoe voel je je nu?' vroeg ik.

Hij zat rechtop in bed tegen twee reusachtige kussens. Zijn ogen waren nog verbonden, en al waren de brand- en schaafwonden in zijn gezicht niet meer zo rood, ze waren allesbehalve genezen. Hij had een lichtblauwe pyjama aan, waarvan het jasje bijna helemaal openstond. Ik wist niet dat hij ook een lelijke wond op zijn borst had; die zag ik nu voor het eerst.

'Cómo esta, bedoel je,' zei Edward. 'We hebben Spaans gestudeerd. Laat het haar eens zien, Jesse.'

'Ik heb een cd met Spaanse lessen voor hem meegenomen. We hebben er allebei naar geluisterd en erop geoefend.' Hij liet me de cd zien, en ik las wat er in het Spaans op de cover geschreven stond. Het waren tien basislessen voor de elementaire uitdrukkingen. Ik gaf hem terug.

'Maar nu hebben we livelessen, Edward. Nu hebben we die niet meer nodig,' zei Jesse.

'Si', correcto,' zei Edward lachend. De manier waarop ze zich gedroegen was nogal ongewoon, dacht ik, en toen ving ik een vleug van Jesses adem op.

Snel keek ik om me heen en zag dat ze tequila hadden gedronken. De fles en twee glazen stonden op Edwards nachtkastje.

'Drinken jullie tequila?' vroeg ik, naar de fles wijzend.

'Betrapt,' zei Edward.

'We hebben niet veel moeite gedaan om het te verbergen,' merkte Jesse op. Ze lachten weer. Het leek wel of alles wat iemand zei of deed hun lachlust wekte. Geen wonder dat ze de deur op slot hadden gedaan.

'Mag je wel tequila drinken, Edward? Heeft de dokter gezegd dat het goed voor je is?' 'Dr. Butler heeft het gezegd. Ja toch?'

'Correcto,' zei Jesse, en ze begonnen weer te lachen.

'Op het ogenblik doet het me goed, Delia,' zei Edward glimlachend. 'Het maakt dat ik me wat kan ontspannen. Hoe denk je dat je dat in het Spaans zegt, Jess?'

'Geen idee. Weet jij wat hij heeft gezegd?' vroeg Jesse aan mij. 'Wat hij wil weten?'

Ik schudde mijn hoofd.

'De tequila, het helpt hem om... om te ontspannen,' zei hij. 'Hij moet zich ontspannen, en ik ook.'

'Jij?' vroeg ik aan Jesse. Edward lachte, dus richtte ik me tot hem. 'Ik begrijp het niet, Edward.'

'Dóódsimpel, Delia. Hij is bang voor moeder,' zei Edward. 'Doodsbang feitelijk.'

Ik keek naar Jesse. Hij had alle reden om bang voor haar te zijn, dacht ik.

'Hoe zegje dat, Delia?' vroeg Edward. 'Cómo se dice en español, hij is bang voor moeder?'

'EI esta asustado de su madre.'

'Ja. Precies. Asustado. We leren Spaans in een wip, Jess.'

'Jij waarschijnlijk wel, ja. Je hebt je docent onder je eigen dak, dag en nacht,' zei Jesse. Hij klonk een beetje jaloers.

'Exact.'

Jesse keek op zijn horloge. 'Ik moet ervandoor, Edward. Mijn oom komt vanavond eten en brengt zijn nieuwste mogelijk langdurige relatie mee.'

'Waar heeft hij deze opgedoken?' vroeg Edward.

'Ze kwam gewoon zijn reisbureau binnengelopen, en hij heefteen reis voor haar geboekt die ze nooit zal vergeten. Hij was haar privé- gids, als je begrijpt wat ik bedoel.'

Ze lachten weer.

'Ik zal de tequila naar buiten smokkelen,' zei Jesse en stopte de fles in zijn boekentas. Toen bleef hij even staan en pakte Edwards hand. 'Tot kijk,' zei hij.

'Wanneer?' vroeg Edward.

'Dat weet ik niet.'

'Spijbel morgen van school en kom 's middags bij me,' zei Edward.

'Hm. Ik denk niet dat je moeder dat erg op prijs zal stellen.'

'Ze is niet thuis, dat weet ik zeker. Doe het nou maar. Ik voel me een stuk beter.'

Jesse keek naar mij. Edward voelde het.

'Zij is oké. Zij zal ons niet verklikken tegen moeder. Wees maar niet bang. Hijs die kont van je nou gewoon maar hiernaartoe.'

'Ik zal mijn best doen.'

'Doe heel erg je best.' Edward hield nog steeds zijn hand vast.

Jesse keek weer naar mij. Ik deed net of ik belangstelling had voor Edwards boeken en draaide me om. Ik wilde trouwens ook niet zien of ze nog iets anders deden. Ik dacht dat ze elkaar een zoen gaven, en toen liep Jesse langs me heen.

'Tot ziens, Delia,' zei hij en deed de deur open. Op het moment dat hij de kamer uitliep, hoorden we Sophia in de gang.

'Neem je nu al je intrek hier, Jesse?' vroeg ze toen ze dichterbij kwam.

'Ik denk niet dat ik onder hetzelfde dak zou kunnen leven als jij, Sophia.'

'Ik vraag me af waarom niet.' Ze lachte hem uit. Ze zag mij in de deuropening staan en drong zich langs hem heen om naar binnen te gaan. Jesse keek hoofdschuddend achterom en liep de gang door.

'Hallo, idioot,' zei Sophia tegen haar broer.

'Ik vraag me af wie dat is,' zei Edward. Hij deed net of hij de lucht opsnoof. 'Ruikt naar die verrekte zus van me.'

'Leuk, hoor. Ik heb wat voor je meegebracht,' zei ze en liep naar het bed om zijn hand te pakken. Toen zocht ze in haar tas en haalde er iets uit wat leek op twee joints. 'Steek niet op voordat ik het je zeg,' waarschuwde ze. 'Jij houdt je mond, Delia. Het is goed voor hem. Dat neemt wat van het ongemak weg.'

Edward stopte de joints onder een van de kussens.

'Je ziet er verdomd slecht uit, Edward,' zei Sophia.

Ik deed de deur zachtjes dicht, maar hield me op een afstand.

'Dank je,' zei Edward. 'Trouwens, met verbonden ogen bekeken, heb je er nooit beter uitgezien.'

'Ha ha. Waarschijnlijk zullen je littekens blijven.'

'Nogmaals bedankt, Sophia. Je weet hoe je iemand moed in kunt spreken.'

'Ik vertel je alleen de waarheid. Je preekt altijd tegen me dat ik die onder ogen moet zien.'

'Je hebt gelijk. Vergeet het maar.'

'Bradley lacht je uit,' zei ze, met een blik op mij. 'Het kan hem geen moer schelen wat er gebeurd is.'

Edward zweeg, maar zijn gezicht verstrakte.

'Hij vertelt aan iedereen op school dat het ongelooflijk stom van je was om te geloven wat een Mexicaanse meid je wijsmaakt. Hij verzint ook nog andere verhalen over je.

'Hij vertelt rond dat je verliefd bent op Delia, dat ze tegen hem gezegd heeft dat jij met haar naar bed bent geweest en gewoon jaloers was.'

'Wat een schoft!'

'Dat mag je wel zeggen! En wat heeft moeder aan dat alles gedaan? Geen zier. Ze heeft niet eens verhaal gehaald bij de Whitfields.'

'Maak je geen zorgen. Ik ben nu even buiten spel, maar ik ben nog niet klaar met hem,' zei Edward. 'Zodra ik weer op de been ben...'

'Goed zo,' zei Sophia.

Edward grijnsde sarcastisch. 'Wat zitje meer dwars, Sophia? Wat er met mij is gebeurd of wat hij met Delia heeft gedaan?'

'Ik vind het allebei even erg.'

'Ze is in ieder geval eerlijk,' zei Edward tegen mij.

Ik kon het allemaal niet zo heel goed volgen, maar ik kon zien dat Sophia tevreden was.

'Als ik iets voor je kan doen, laat het me dan weten,' zei ze tegen hem.

'Ben jij dat echt, zo lief en aardig?' vroeg Edward. Ze lachte.

'Zie je, Delia?' Sophia draaide zich naar mij om. 'Ik kan zelfs niet

aardig zijn tegen mijn broer, zonder dat ik gewantrouwd word. Jij bent nu de enige op wie ik aankan hier in huis.'

Edwards glimlach verdween. 'Wat voer je in je schild, Sophia? Waarom heb je haar die armband gegeven? Je hebt hem nooit afgedaan, vanaf het moment dat je hem kreeg, en je pronkte er zo opzichtig mee dat het leek of je reclame maakte voor de juwelier.'

'Ik probeer mijn egoïstische gedrag te verbeteren, Edward. Ik ben wakker geworden.'

Wakker geworden? dacht ik. Hoe kun je daardoor veranderen?

Hij lachte slechts. 'Ik geloof het als ik het zie, en dat zal wel even duren,' zei hij.

'Wat dan ook.' Ze liep naar de deur. 'Ik ga mijn huiswerk maken.'

'Sinds wanneer maak jij je druk over je huiswerk? Je bent echt aan de drugs.'

'Leuk ben je. Ik zie je later nog wel.' Toen bleef ze naast mij staan en fluisterde: 'Kom straks naar mijn kamer. Ik heb precies de juiste jurk voor je fiesta. Je moet hem alleen een beetje innemen zoals je met mijn andere kleren hebt gedaan. En hij is nog zo goed als nieuw. Hij zal jou beter staan dan mij, en ik draag hem nooit. Oké?'

'Ja. Maar tante Isabela gaat dit weekend kleren met me kopen.'

'Wat? Moeder gaat nieuwe kleren voor je kopen?'

Ik knikte.

'Ik kan me niet herinneren wanneer ze voor het laatst met mij is gaan shoppen. Wat bezielt haar?' vroeg ze zich hardop af. Even keek ze achterdochtig, achterdochtig genoeg om mijn hart op hol te laten slaan, vooral toen ze me strak en lang aankeek. Toen haalde ze haar schouders op. 'Waarschijnlijk voelt ze zich schuldig. Maar ik heb een jurk die ze beslist niet voor jou zal kopen. Hij heeft achthonderd dollar gekost.'

'Eén jurk?'

'Ja,' zei ze lachend. 'Eén jurk en ik heb er zeker nog een stuk of tien die nog meer gekost hebben,' zei ze en liep weg.

Terwijl we stonden te praten, was Edward gaan liggen en had zijn ogen gesloten. Ik staarde even naar hem en liep toen ook de kamer

uit. Ik deed de deur zachtjes achter me dicht. In de gang bleef ik peinzend staan. Sophia was in haar kamer en had de deur dichtgedaan. Het was stil in de haciënda. Tante Isabela zat te wachten tot ik met mijn spionagerapport kwam. Ik kon het niet vermijden. Wat moest ik doen? Wat moest ik zeggen?

Als ik haar vertelde wat Sophia aan Edward had gegeven en waar hij het verstopt had, zouden ze onmiddellijk weten dat ik degene was die het had verraden. En als ik haar vertelde over de tequila, zouden ze ook weten dat ik het had verklikt. Ik was doodsbang, want ik achtte me niet in staat tegen haar te liegen. Ze zou onmiddellijk weten dat ik iets verzweeg.

Ik herinnerde me dat mama met oma zat te praten over een buurvrouw van ons, señora Delgardo, die ze ervan verdachten dat ze overdag te veel tequila dronk. Ze overlegden met elkaar of ze het haar man zouden vertellen.

'Hij moet het al weten,' had oma op besliste toon gezegd. 'Hoe zou hij het niet kunnen weten?'

'Maar als hij het weet, waarom drinkt ze dan nog zoveel?' vroeg mama. 'Waarom tolereert hij dat?'

'Misschien weet hij het, maar houdt hij zijn mond erover.'

'Waarom?'

'Misschien weet hij dat ze, als hij haar verwijten maakt en tegen haar tekeergaat, alleen maar nog meer zou gaan drinken. Debe saber mas verdades que dice,' zei ze, wat betekende dat meer waarheden verzwegen dienen te worden dan hardop uitgesproken. 'Zij kent zelf de waarheid. Die moet ze zichzelf bekennen.'

Misschien zou dat ook opgaan voor Edward en Sophia, dacht ik. Als mijn tante tegen ze zou schreeuwen en ze bestrafte als ik het haar vertelde, zouden ze het misschien juist vaker doen. Maar hoe kon ik haar daarvan overtuigen? Durfde ik het zelfs maar te suggereren?

Langzaam liep ik de trap af en ging naar haar werkkamer. Ze zat achter haar bureau wat papieren door te kijken toen ik binnenkwam. Ze leunde achterover en keek naar me.

'En?'

'Jesse is weg en Sophia is in haar kamer.'

'Dat hoefje me niet te vertellen. Wat heb je gezien, wat is je opgevallen? Wat hebben ze gedaan?'

'Ze oefenden Spaans,' zei ik. Het was de waarheid. Ik voelde me volkomen op mijn gemak toen ik dat zei.

'Wat?'

'Jesse had een cd meegenomen voor Edward, een cd met Spaanse lessen.'

Ze staarde me ongelovig aan. 'Wat nog meer?'

'Ze vroegen een paar dingen, woorden die ik voor ze moest vertalen, en Sophia kwam toen Jesse weg moest omdat een oom van hem bij hen thuis kwam eten.'

Het was nog steeds de waarheid. Ik haperde niet, maar ze keek bijzonder ontevreden.

'En wat gebeurde er toen?'

'Sophia vertelde Edward dat Bradley geen spijt had van wat er gebeurd was en dat hij leugens rondstrooide over Edward en mij, en dat ik die hem verteld had.'

'Waarom zei ze dat tegen hem? Die stomme meid. Op die manier zal hij zich alleen maar meer opwinden. En verder?'

Zelfs al ergerde het haar om dit te horen, toch leek ze voldaan over die informatie.

'U hebt gelijk. Het bracht Edward van streek.'

'Juist. En wat toen? Vooruit. Ik heb niet de hele dag tijd. Wat heeft Sophia nog meer gezegd? Wat zei ze tegen jou?'

'Ze geeft me een van haar dure jurken voor het fiesta van mijn vriend, aanstaande zaterdag.'

'Ik heb je gezegd dat ik zaterdag kleren met je ga kopen.'

'Dat heb ik haar verteld. Ze was nogal ontdaan toen ze het hoorde.'

'O, was ze dat?' Ze knikte glimlachend. 'Mooi zo. Misschien zal het eens tot die stomme hersens van haar doordringen dat ik heel aardig kan zijn als ze zich fatsoenlijk gedraagt.'

Dat zou zijn alsof ze je liefde kocht, wilde ik zeggen, maar ik perste mijn lippen op elkaar en zweeg.

'En toen?'

'Toen ging ze weg om haar huiswerk te maken, en ik zag dat Edward in slaap viel, dus ging ik ook weg.' Ik sprak nog steeds de waarheid, alleen liet ik een paar dingen achterwege. Eindelijk durfde ik eraan toe te voegen: 'Als u Sophia straft voor wat ik u vertel, zal ze weten dat ik het gezegd heb en zal ze me niet meer vertrouwen en zal ik u verder niets meer kunnen vertellen.'

Ik kon zien dat ze het overwoog, en toen knikte ze.

'Wees maar niet bang. Dit is nog niet voldoende om onze vertrouwelijke afspraak te onthullen.' Ze glimlachte kil. 'Je bent slimmer dan je laat blijken, Delia.'

Ik wilde protesteren, maar ze stak haar hand op.

'Ontken het maar niet, Delia. Ik ken je beter dan je denkt. Het is in orde. Ik vind het niet erg. Integendeel, ik bewonder je erom.'

Mijn mond viel bijna open. Zij gaf mij een compliment?

'Met een beetje misleiding kom je een heel eind,' zei ze. 'Het is nooit goed om het hart op de tong te dragen. Sophia, die een beschermd leven heeft geleid en altijd in de watten is gelegd, weet niet hoe ze vernuftig en sluw moet zijn. Ze is te doorzichtig, omdat ze niet in gevaar verkeert. Ze doet niet de minste moeite om mij een plezier te doen. Of wie dan ook, wat dat aangaat.

'Jij en ik zijn groot geworden in een andere wereld. Zelfs toen we nog heel jong waren, moesten we het van ons verstand hebben. Probeer alleen niet mij voor de gek te houden, Delia. Ik ben een expert op het gebied van misleiding.

'Vanavond, als iedereen naar bed is, kom ik je halen. We zullen naar Edwards kamer gaan. Hij zal niet weten dat ik erbij ben. Jij gaat naar binnen en doet net of je wilt weten hoe het met hem gaat en of hij iets nodig heeft. Voor we weggaan zal ik je vertellen wat je moet doen.

'Dat is het voorlopig.' Ze gebaarde dat ik weg kon gaan en richtte haar aandacht weer op haar papieren.

Ik draaide me om en wilde de kamer uitgaan.

'O. Maak je maar niet druk over je kleren als je naar zijn kamer gaat. Ik zal een van mijn doorzichtige nachthemden meenemen.

Dat is het enige watje aan moet trekken,' vervolgde ze en boog zich toen weer over haar werk. Het enige wat ik aan moet trekken?

Mijn hart stond even stil en toen het weer begon te kloppen, vluchtte ik haar kamer uit.