Schoonmaken voor Sophia

Señora Rosario zei dat ik mijn koffer op moest pakken en haar volgen. Ik keek verbaasd op toen ze me door een zijdeur naar een van de buitengebouwen bracht. Ik had verwacht dat we via die mooie trap naar mijn kamer zouden gaan.

'Adónde vamos, señora Rosario?' vroeg ik.

in dit gebouw is een kamer voor je,' zei ze terwijl we erheen liepen. 'Je moet hem zelf schoonmaken en opruimen. Je deelt een badkamer met señor Garman, de chauffeur van señora Dallas. Ik kan je wel zeggen dat hij er niet blij mee is. Hij heeft zijn badkamer nog nooit met iemand hoeven delen, dus treuzel niet als je daarbinnen bent, maak alles goed schoon en kom nooit, maar dan ook nooit aan een van zijn spullen.'

Dus daarom was hij zo geïrriteerd, dacht ik. Er waren waarschijnlijk zoveel slaapkamers en zoveel badkamers in het huis, en hij moest de zijne met me delen. Ik vroeg me af of señora Rosario ook in dit bijgebouw sliep, maar voordat ik het kon vragen, vertelde ze me dat zij en de andere bedienden naar hun eigen huis gingen. Señor Garman en ik waren de enige bedienden die intern waren.

Natuurlijk was het nooit bij me opgekomen dat ik hier als bediende naartoe zou worden gebracht. Dit was mijn familie. Ik had gedacht dat ik een tante had die mijn wettige voogd zou zijn, geen werkgeefster. Verlangend keek ik om naar de schitterende haciënda. Ik zou dus geen mooie eigen kamer krijgen. Ik kon me nu in geen enkel opzicht meer als lid van deze familie beschouwen. Feitelijk hadden ze me zojuist gewaarschuwd dat ik niemand mocht laten weten dat ik familie was van señora Dallas en haar kinderen. Ze had me maar één keer een klap gegeven, maar haar woorden deden veel meer pijn. Ik wist zeker dat mijn oren roder waren dan mijn wang.

In ieder geval hoefde ik me nu niet langer schuldig te voelen dat de dood van mijn ouders me een geweldige kans bood. Ik voelde me meer als een verhongerend kind dat voor het raam van een restaurant staat en ziet hoe andere mensen zich tegoed doen aan een overdaad van heerlijkheden. Er was geen eind gekomen aan mijn lijden. Het was misschien pas begonnen

Nu ik dichterbij kwam, kon ik zien dat het gebouw waar ik zou slapen geen stijl of karakter had. Het zag eruit alsof het inderhaast in elkaar was geflanst en het donkerbruine stucwerk snel op het vierkante bouwsel was gekladderd. Het had een gewone voordeur en een donkere, vochtig uitziende, smalle gang die ons naar de kamer bracht die van mij zou zijn.

Binnen keek ik om me heen. De ironie was dat ik een grotere kamer had bij oma in het nederige casa in ons Mexicaanse dorp. Deze kamer was donker en had maar één raam. De vloer was van in houtskool geschilderd beton, gebarsten en vol gaten, met een roestige afvoer in het midden. Het was beslist niet als slaapkamer bedoeld, dacht ik. Rechts stond een eenpersoonsbed, een ledikant, waarop nu een kale, gevlekte matras lag en een kussen zonder sloop. Het bed had geen zijkanten en geen hoofdeinde. Het was tegen de muur geschoven. In elke hoek zag ik spinnenwebben, en het raam leek niet meer schoongemaakt sinds de constructie van het gebouw. Er hing een indringende bedompte geur die me deed denken aan dode vis.

'Ik zal je wijzen waar je beddengoed is,' zei señora Rosario. 'Je moet natuurlijk zelf je bed opmaken. Er is een deken met een kussensloop. Je moet ze afhalen en eens per week wassen. De kamer moet ook een beetje gestoft worden,' voegde ze er rondkijkend aan toe.

Een beetje? dacht ik. Zoals oma zou zeggen, er lag hier zoveel stof en vuil dat ik er bloemen zou kunnen planten.

De kamer had geen ingebouwde kast, alleen een oude houten klerenkast, waarvan één deur openhing en niet dicht bleek te kunnen.

Rechts daarvan stond een kleine ladekast van lichter hout. Er stond een lamp op en in het midden van het plafond hing een kale gloeilamp aan een elektrische draad. Dat was alles. Dit was mijn nieuwe kamer. Kon een Mexicaanse gevangenis veel erger zijn? Hoe verbaasd en teleurgesteld zou oma zijn als ze dit zag, dacht ik. Ik zou het haar nooit vertellen. Het zou haar hart breken als ze dit wist, als ze zou horen wat mi tia Isabela tegen me had gezegd en wat ze had gedaan.

'Volg mij,' zei señora Rosario.

Ze liep verder de gang in om me de badkamer te laten zien. Ik zag een bad en een douche met een verschoten geel plastic gordijn, een wasbak met een klein kastje erboven, en een wc. De zitting was opgeklapt en zat onder de urinevlekken. Op de vloer lag afgebrokkeld en gebarsten vlekkerig wit linoleum en de muren zagen eruit of ze nooit overgeschilderd waren of zelfs ooit geschilderd waren geweest.

Al het sanitair was oud en geroest, en op de bodem van het bad zat een grote roestvlek. Ze maakte het kastje open. De vier smalle planken stonden vol met señor Garmans spullen. Er was geen plaats voor iets van mij.

'Hm,' zei señora Rosario. 'Er is geen plaats. Je zult je spulletjes iedere keer moeten meenemen als je de badkamer gebruikt. Sorry.'

Ze liep nog een meter verder de gang door naar een kast in de muur en liet me mijn beddengoed zien.

'Je hebt er nu geen tijd voor,' zei ze, 'maar later kun je hier alles halen.'

'Nu geen tijd?'

'Nee. Je moet meteen naar señorita Sophia's kamer en beginnen met de badkamer. Dat was señora Dallas' instructie voordat je kwam.'

'Maar na die lange reis? Kan ik niet even uitrusten?'

Ze keek me aan of ik een ontzettend domme vraag had gesteld, pakte toen een jasschort van de onderste plank en gaf dat aan mij.

'Je moet dit altijd over je kleren heen dragen als je in huis bent. Er ligt er nog een, zodat je het ene kunt wassen en het andere aantrekken. Laat señora Dallas nooit zien dat je een schort draagt dat vuil is. Je hebt gezien hoe schoon het huis wordt gehouden. Ze is allergisch voor stof of vlekken en kan heel kwaad worden als ze ook maar één stofje ziet. Trek het aan,' beval ze.

Ik gehoorzaamde. Het schort was wit en gesteven en de zoom was een beetje gerafeld. Het viel bijna op mijn voeten.

'Trek het hoger op en bind het vast om je middel, anders struikel je erover. Oké, laten we gaan.'

Ik volgde haar het gebouw uit. Deze keer ging ze naar binnen door de achterdeur. Ze bracht me naar de bijkeuken, waar alle schoonmaakmiddelen, zeep, doeken en emmers werden bewaard. Ze vertelde me wat ik mee moest nemen. Het was zoveel dat ik bijna iets liet vallen toen we van de achterkant naar de trap liepen. Ik keek om me heen om te zien of mijn tante in de buurt was, maar hoorde of zag niemand.

'Señorita en señor Edward zijn nog op school. Ze gaan naar een particuliere school,' vertelde ze toen we de met tapijt beklede trap opliepen. Ze keek even naar mijn voeten. 'Zorg ervoor dat je nooit vuil achterlaat op dat tapijt. Als je snel je werk doet, ben je klaar voordat señorita Sophia thuiskomt. Ze wil niet dat er iemand van het personeel in haar kamer is als ze thuis is. Haar kamer, haar badkamer, haar kleren zijn nu jouw verantwoordelijkheid.

'Maar,' ging ze verder toen ze boven aan de trap stond, 'dat is niet alles wat je hier moet doen. Je moet helpen met het opdienen van de maaltijden en het schoonmaken van de keuken en de badkamers beneden. Señora Dallas noemt ze powder rooms, dus als ze dat zegt, weet je wat ze bedoelt.'

'Powder rooms?'

'Onthoud dat nu maar,' snauwde ze. Of ze ergerde zich aan mij, óf aan mi tia Isabela omdat ze haar had opgezadeld met het toezicht op mij. Voordat ik zelfs nog een voet in het huis had gezet, hadden de voornaamste bedienden van mijn tante al een hekel aan me, dacht ik.

Boven was het net zo mooi als beneden. In de gang lag dik, lichtblauw tapijt, en er hingen grote kroonluchters met druppelvormige kristallen. De ramen waren van gebrandschilderd glas, en ik zag nog meer bustes op piëdestals en grote schilderijen in vergulde lijsten.

We bleven staan bij een dubbele deur.

'Dit is de kamer van señorita Sophia. Ook al is ze er niet, je moet toch kloppen. We zouden ons kunnen vergissen, en ze zou thuis kunnen zijn. Soms komt ze vroeger uit school of gaat er niet heen, zonder dat wij het weten. Je gaat nooit naar binnen zonder te hebben geklopt. Begrepen?'

Ik knikte.

Ze klopte aan en wachtte toen demonstratief om het goed tot me te laten doordringen, want ze had me al verteld dat ze zeker wist dat mijn nichtje nog op school was. Waarom moest ik kloppen? Dacht ze dat ik zo stom was omdat ik uit een klein Mexicaans dorp kwam, dat ze me zoiets simpels moest voordoen? Wat triest dat de ene Mexicaanse dat kon denken van een andere Mexicaanse.

Ze deed de deur open.

Ik was niet voorbereid op zo'n schitterende kamer. In het midden stond een reusachtig hemelbed, waarvan het hoofdeinde bestond uit twee vlinders die elkaar aankeken. Hun ogen waren smaragden of glazen steentjes die er precies op leken. Het dekbed leek zachter dan een wolk, en de kussens waren enorm. Het roze kleed was zo dik dat het voelde alsof ik op lucht liep toen we de kamer binnenkwamen.

Boven het bed was een plafond dat ik niet kon thuisbrengen. Er waren honderden heel kleine lichtjes. Señora Rosario zag dat ik met achterover gebogen hoofd ernaar staarde.

'Meneer Dallas ontwierp deze kamer voor señorita Sophia voor hij stierf. Hij schiep een nachtlucht in het plafond.'

'Nachtlucht?'

'Die lichtjes zien eruit als sterren, en rechts vormen ze de Melkweg. Er zijn ook andere constellaties. Weet je wat dat betekent?'

'Sí. Sterren die de vorm hebben van dingen. Waterman. Kreeft.'

Ze keek verbaasd dat ik zoveel wist.

'Mi padre vertelde me graag over de sterren,' zei ik, en een secondelang zag ik iets van medelijden en droefheid in haar ogen, maar even snel, alsof ze bang was te worden betrapt op enige vriendelijkheid, knipperde ze het weg.

Ik zag dat de muurkast rechts van me openstond; de kast leek net zo groot, zo niet groter dan mijn kamer. Ik kon zien dat de planken vol stonden met schoenen, en aan de andere kant was een enorm rek met jurken en blouses en jasjes. Achter in de kast stonden een toilettafel en een hoge passpiegel. In de muur bevond zich zelfs een klein televisietoestel. Waarom zou iemand tv willen kijken in een kast?

'Alles wordt verondersteld goed georganiseerd en ordelijk te zijn in die kast,' zei señora Rosario meesmuilend, 'maar dat is het nooit, hoe goed hij ook wordt bijgehouden. Maar je moet alles zo goed mogelijk op zijn plaats hangen. Je ziet waar de jurken horen, de blouses en de schoenen. Vlak naast de deur hangen vijf ochtendjassen op hangertjes.'

'Vijf?'

'Een paar waren cadeautjes, en een paar waren gewoon... cadeautjes,' ging ze verder, nog steeds meesmuilend. 'Hang nooit een ochtendjas op de plaats waar een jurk hoort te hangen,' waarschuwde ze.

We keken door de deur van de badkamer en zagen een roze zijden ochtendjas op de grond liggen. Eén slipper lag ernaast, de andere lag buiten de badkamer.

'Ze is niet gewend om dingen op te rapen,' mompelde señora Rosario, en pakte de slipper in de slaapkamer op.

Toen ik in de badkamer kwam, viel mijn mond open van verbazing. Niet gewend om dingen op te rapen? Dat was een understatement. Behalve de natte handdoeken en de washandjes op de vloer lag er een maandverband naast de vuilnisbak, waar het waarschijnlijk naartoe was gemikt. De rol wc-papier lag uitgerold op de grond. Er waren twee wasbakken naast elkaar, en allebei zaten ze onder de make-up en tandpasta. De spiegels waren smerig en de deuren van de douchecabine waren besmeurd met restjes shampoo. Overal waar ik keek, was iets opengelaten. Ook laden stonden open.

Señora Rosario keek op haar horloge.

'Je hebt minder dan een halfuur voor de kast en de slaapkamer, dus werk snel door en treuzel niet. Als je klaar bent, kom dan naar de keuken. En laat geen schoonmaakmiddelen achter in haar kamer. Dat vindt ze verschrikkelijk.'

Ik wilde vragen waarom zo'n jong meisje zoveel gezag had en de bedienden zo bang voor haar waren, maar ik hoefde het niet te vragen. Señora Rosario zag het aan mijn gezicht.

'Señorita Sophia en señor Edward zijn de eigenaars van het landgoed en al het familiekapitaal. Dat staat in het testament van hun vader, en ze hebben ervoor gezorgd dat iedereen het weet. Blijf uit haar buurt, dan gaat het goed.'

Hoe moest ik uit de buurt van mijn nichtje blijven? vroeg ik me af. En wat betekende dat trouwens?

Ik begon met de badkamer. Ik had alles opgeraapt en het bad en de wasbakken schoongemaakt voor ik aan de douche begon. Ik had mijn schoenen en sokken uitgetrokken en was de cabine ingelopen om de tegels te reinigen. Ik lette nooit op de tijd als ik met mi abuela Anabela in ons casa werkte. Ik was vastbesloten alles zo goed mogelijk te doen en indruk te maken op tante Isabela, dus raakte ik verdiept in mijn werk.

Ik zat gehurkt op de tegels in de douche, met mijn rug naar de deur, en hoorde niet dat iemand de badkamer binnenkwam. Plotseling plensde er een stroom ijskoud water op mijn hoofd. Het gaf me zo'n schok, dat ik mijn evenwicht verloor en achteroverviel. Het water stroomde over me heen, doorweekte mijn kleren, mijn schort. Ik hoorde lachen en toen ik me omdraaide zag ik mijn nichtje Sophia bij de douche staan.

Zo snel ik kon hervond ik mijn evenwicht en draaide de kraan dicht. Druipnat staarde ik haar aan. Haar lach verdween en haar gezicht vertrok van woede.

'Hoe durf je in mijn douche te komen met je smerige, verziekte voeten?' schreeuwde ze. Ik verstond smerig en voeten en kon de rest wel raden.

In het Spaans zei ik: 'Het was de beste manier om hem schoon te maken.'

'Ik spreek geen Spaans, idioot. Mevrouw Rosario!' gilde ze. 'Mevrouw Rosario!'

Haar gegil weergalmde in de badkamer. Ik stond te beven. Mevrouw Rosario kwam naar de kamer gehold.

'Kijk eens waar ze staat!' zei Sophia, naar mij wijzend.

'Waarom ben je zo nat?' vroeg señora Rosario me in español. Ik legde het haar uit en ze schudde haar hoofd. Zachtjes praatte ze tegen mijn nichtje en probeerde haar te kalmeren, maar mijn nichtje was razend en sloeg haar armen over elkaar.

Sophia was un polio regordete, een vette kip, zoals oma zou zeggen. Ze had bolle wangen, die de indruk wekten dat ze haar mond vol walnoten had. Ze versmalden haar donkerbruine ogen, het enige mooie van haar gezicht. Haar neus was net iets te lang, en de neusgaten waren opengesperd als van een kleine stier. Haar boezem was twee keer zo groot als de mijne, maar haar heupen waren breder en haar armen waren gezwollen tot aan haar schouders. Ik zag dat ze ook dikke vingers had.

In verhouding tot haar ronde gezicht vond ik haar bruine haar te kort geknipt. Het benadrukte haar volle wangen en kleine mond met de smalle lippen, die leken uit te rekken als een elastiek als ze schreeuwde. Ze draaide zich weer naar me om.

'Kent ze geen Engels?'

'Un poco, een beetje,' zei señora Rosario snel. 'Ze komt net uit Mexico.'

'Waarom wilde mama zo'n dienstmeid in huis? Hebben we niet genoeg Mexicanen?'

'Ze werkt goed,' zei señora Rosario. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. 'Zodra ze hier was, is ze aan het werk gegaan.'

'Reden te meer om niet in mijn douchecabine te gaan staan. Heeft ze zich eerst gewassen? Heb je je eerst gewassen?' vroeg ze mij.

Señora Rosario vertaalde wat ze had gezegd en wat ze wilde weten, maar ik had al begrepen wat ze suggereerde. Oma of mama zou me nooit naar buiten laten gaan met zelfs maar een vlekje als een speldenknop op mijn kleren en nooit voordat ik me had gewassen en mijn haar had geborsteld.ik ben schoon,' zei ik tegen señora Rosario. 'Schoner dan zij, wed ik.'

'Wat zei ze? Zei ze iets gemeens? Wat zei ze?' vroeg Sophia kwaad.

Señora Rosario verzon iets dat haar tevredenstelde, want Sophia leek een beetje te kalmeren. Toen wees ze weer naar mij en schreeuwde: 'Zorg dat ze hier verdwijnt!'

Snel trok ik mijn schoenen en sokken aan, pakte mijn emmer, doeken, mop en schoonmaakmiddelen en liep de kamer uit.

'Waarom deed je er zo lang over?' vroeg señora Rosario me in de gang. ik had je gezegd hoeveel tijd je had en dat je niet in haar kamer moest zijn als ze uit school kwam.'

ik probeerde mijn werk goed te doen. Het is er een rotzooitje en vuil. Het was vals wat ze deed.'

Señora Rosario zuchtte diep.

'Welkom in La Casa Dallas. Ga later maar terug en maak het af. Trek intussen die natte kleren uit. Maak je bed maar op en pak je spullen uit. Kom dan naar de keuken.'

Ik liep de gang door.

Tante Isabela kwam uit haar kamer toen ik bij de trap was en riep señora Rosario.

'Waarom is ze zo nat? Waarom laat ze een spoor van water na in de gang?'

Señora Rosario liep haastig naar haar toe, en gebaarde, toen ze langsliep, achter haar rug dat ik de trap af en het huis uit moest. Ik keek achterom en zag dat ze het wanhopig probeerde uit te leggen. Mijn tante keek me na met ogen zo vol woede, dat ik maakte dat ik zo snel mogelijk wegkwam.

Toen ik haastig het huis uitliep, zag ik twee tuinlieden naar me kijken en lachen. Ik probeerde ze te negeren, maar een van hen riep: 'Señorita, usted se cayó en la bañera?'

'Nee,' riep ik terug, ik ben niet in het bad gevallen, maar als ik jullie zo zie, zou ik zeggen, dat je er beter zelf in kunt vallen.'

Ze keken even geschokt op en begonnen toen te bulderen van het lachen.

Ik holde naar het personeelsverblijf en ging naar de badkamer,droogde mijn haar en haalde mijn beddengoed. Toen haastte ik me naar mijn donkere hol, waar ik snel mijn natte kleren uittrok en me afdroogde. Enkele ogenblikken later hoorde ik iemand door de gang lopen. Er werd op mijn deur geklopt.

Señora Rosario gunt me niet veel tijd, dacht ik. Waarom moest alles toch zo haastig hier? Ik hield de handdoek voor mijn borst en deed open.

Señor Baker stond voor me. Hij had twee boeken in zijn hand en een beha. Zijn blik ging snel naar mijn voeten en toen langzaam omhoog over mijn lichaam. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Ik voelde een hete blos naar mijn wangen stijgen.

'Ik dacht dat u señora Rosario was,' zei ik.

'Het is in orde,' antwoordde hij. 'Je hoeft je niet te schamen. Ik ben je leraar', alsof dat betekende dat hij kon zien en doen wat hij wilde als het om mij ging. 'Mevrouw Dallas wilde dat ik je dit meteen gaf.' Hij stak zijn hand uit met de beha. 'Ik heb hem zelf voor je gekocht. Ik denk dat het de goede maat is.'

Bij het zien van een vreemde man met een beha voor mij bloosde ik nog dieper. Hij lachte.

'Ik heb een paar goede taalboeken voor je,' zei hij en bood ze me aan.

Het was moeilijk om mijn handdoek vast te houden en alles aan te pakken, maar dat scheen hem niet te deren. Ik probeerde alles zo snel mogelijk van hem over te nemen, maar daarbij viel een deel van de handdoek omlaag. Ik trok mijn hand terug en bedekte me weer.

'Waarom trek je eigenlijk andere kleren aan?' vroeg hij.

'Ik... ik heb een ongelukje gehad.' Het leek me de eenvoudigste manier om het uit te leggen.

Hij knikte, maar maakte geen aanstalten om weg te gaan. Hij boog zich voorover en keek langs me heen mijn kamer in.

'Niet erg mooi,' zei hij. 'We moeten zorgen dat je een betere kamer krijgt. Als je eenmaal Engels kent, zal mevrouw Dallas je vast wel een mooiere kamer willen geven. We regelen wel wat.'

Wat zou mijn Engels ermee te maken kunnen hebben? dacht ik, maar ik vroeg het niet.

'Heb je nu iets nodig?' vroeg hij.

'Nee. Ik moet me gauw verkleden en mijn bed opmaken, en dan moet ik naar de keuken.'

'Heus? Word je al zo gauw aan het werk gezet? Ik had gehoopt met je eerste les te beginnen. Ik zal er met señora Dallas over praten,' ging hij verder, en liep langs me heen mijn kamer in.

Ik kon me onmogelijk vanaf mijn middel bedekken. Ik deed een uitval naar mijn droge jurk, pakte hem op en holde de kamer uit, terwijl ik hem zo goed en zo kwaad als het ging om me heen wikkelde. Ik moest er dwaas hebben uitgezien.

ik ga naar de badkamer om me te verkleden,' riep ik en liep de gang af, maar toen ik bij de badkamer kwam, was de deur dicht. Señor Garman was binnen.

Señor Baker kwam mijn kamer uit en keek naar mij.

'Je kunt je in je kamer verkleden,' zei hij lachend. 'Als je wilt, wacht ik wel buiten. Kom dan.' Hij wenkte.

Ik hoorde dat señor Garman de wc doortrok. Toen hij de deur opendeed en mij half naakt in de gang zag staan, met een handdoek tegen mijn borst geklemd en mijn jurk rond mijn middel, vertrok zijn gezicht.

'Wat heeft dit te betekenen?' vroeg hij. Hij keek door de gang naar señor Baker.

'Ze ging zich verkleden in de badkamer,' riep hij terug. Hij sprak in het Spaans, realiseerde zich dat toen en herhaalde het in het Engels. 'Ze is wat in de war.'

'Waarom doe je dat niet in je eigen kamer?' vroeg señor Garman kwaad.

'Hij wil weten waarom je je niet in je kamer verkleedt,' zei señor Baker lachend. 'Kom terug. Verkleed je in je kamer, mal kind.'

Ik keek even naar señor Garman, die nog steeds met een kwaad gezicht in de gang stond, haastte me toen terug naar mijn kamer en deed de deur dicht. Ik kon ze allebei horen lachen. Ik kon mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Señor Baker klopte op mijn deur.

'Ben je nog niet klaar?' vroeg hij, en deed de deur open voor ik antwoord kon geven. Ik had net het laatste knoopje van mijn jurk vastgemaakt. 'Mooi,' zei hij terwijl hij binnenkwam. Hij keek even om zich heen en glimlachte toen naar me. 'Je tante had gelijk, Delia. Je hoort een beha te dragen. Je hebt een heel mooi figuur en daar hoor je trots op te zijn.'

Ik kon geen woord uitbrengen. Geen man had ooit zoiets over mijn lichaam gezegd. Jongens maakten wel eens opmerkingen, maar volwassen mannen nooit, althans niet in mijn aanwezigheid. Was dat normaal in Amerika?

'Oké, waarom zouden we een goede gelegenheid voorbij laten gaan? Ik zal je mijn eerste Engelse les geven,' zei hij.

'Maar señora Rosario wil dat ik naar de keuken kom.'

'Maak je maar niet ongerust. Señora Dallas vindt dit belangrijker. We zullen beginnen met dingen op te noemen. Als ik naar iets wijs, zal ik het Engelse woord ervoor zeggen en jij herhaalt het. Begrijp je?'

Ik knikte en hij legde zijn hand op mijn bed.

'Bed,' zei hij. Hij noemde de namen van alles in mijn kamer, van de vloer tot het plafond. Ik kende al veel van die woorden, maar toen deed hij me verbaasd staan door zich naar me om te draaien en mijn lichaamsdelen te benoemen.

Hij pakte mijn hand.

'Hand,' zei hij. 'Arm.'

Hij raakte mijn gezicht aan, en ik herhaalde elk Engels woord: eigen, neus, wangen, voorhoofd, mond, laan.

Toen deed hij een stap achteruit en stelde me op de proef door naar alles te wijzen wat hij vertaald had. Ik was erg zenuwachtig en trilde zo erg, dat ik moeite had met spreken. Maar hij was onder de indruk van mijn geheugen.

'Heel goed,' zei hij. 'Je hebt gevoel voor taal en je bent gemotiveerd om het te leren. We zullen heel gauw succes boeken. Ik weet zeker dat ik je zal kunnen helpen. Het is goed om al wat Engels te kennen. Kwamen er veel Amerikaanse toeristen in jullie dorp?'

'Nee, een paar maar, en niet in het dorp. Ze logeerden in een hotel waar mijn tante vroeger werkte, maar soms kwamen ze naar het plein of naar de markt.' 'Werkte je tante in een hotel? Dat wist ik niet,' zei hij. 'Ze heeft me nooit veel verteld over haar jeugd of haar leven in Mexico. De meeste mensen denken dat ze uit een andere streek in Amerika komt.'

Ik zei niets, bang dat ik het niet had mogen vertellen, en dat ze nu weer een reden zou hebben om kwaad op me te zijn.

'O, nou ja. Het is niet belangrijk. Het enige belangrijke is dat je snel voldoende Engels leert om je te kunnen redden. Ik wil dat je begint met dit basisboek.' Hij pakte een van de boeken op. ik zal elke dag met je werken als je het ontbijt hebt opgediend en señorita Sophia's kamer hebt schoongemaakt. Verspil geen tijd, want dan verspil je mijn tijd ook,' waarschuwde hij me. 'Bovendien, hoe eerder ik je de eerste beginselen van het Engels bijbreng, hoe sneller de dingen voor je zullen verbeteren. Begrijp je?'

Ik knikte.

ik weet het niet,' mompelde hij in het Engels. Toen keek hij me hoofdschuddend aan. 'Ze wil dat je praktisch van de ene dag op de andere Engels leert, zodat je naar school kunt. Het lijkt me niet dat een paar lessen tussen je werkzaamheden door een van ons beiden goed zal doen, maar maak je niet ongerust. Ik heb een idee.'

Hij glimlachte weer, kwam toen naar me toe en legde zijn hand tegen mijn wang. 'Het zal je heel goed gaan als je eenmaal Engels hebt geleerd. Voor je het weet liggen todos los muchachos aan je voeten. Had je een vriendje in Mexico?'

'Nee.'

'Dus je bent nog maagd?'

Ik gaf geen antwoord. Papa zou hem halfdood slaan als hij hem zo tegen me zou horen praten, dacht ik. Met een tante die geen medeleven toonde, bedienden die een hekel aan me leken te hebben, en een nichtje dat de spot met me dreef, was ik volkomen onbeschermd.

Plotseling bracht hij mijn hand naar zijn mond en drukte er een kus op.

'Welkom in Amerika, miss Yebarra,' zei hij.

Hij hield mijn hand vast en glimlachte.

'Dan zeg jij: dank u.'

'Dank u,' zei ik.'Je zou ook kunnen zeggen: "Ik ben blij dat ik hier ben." Toe dan,' drong hij aan, en ik zei het. Toen knikte hij en liet mijn hand los.

'Het is een aardige manier om mensen te begroeten of zelfs afscheid van ze te nemen. Je moet goede omgangsvormen leren,' zei hij. Alsof we elkaar net ontmoet hadden, deed hij het opnieuw.

ik zie al dat het niet lang zal duren voor je vloeiend Engels spreekt, als ik maar genoeg tijd met je kan doorbrengen.' Hij bracht zijn gezicht zo dicht bij me, dat ik de poriën in zijn wangen kon zien. Sommige waren gevuld met iets wat op roet leek. Zijn adem rook naar uien en sigaretten, wat me misselijk maakte, maar ik was bang me te bewegen en hem te beledigen.

'Je tante wil dat je meer leert dan alleen de Engelse taal, Delia. Ze wil dat je leert hoe je je in gezelschap moet gedragen, hoe je een dame moet zijn. Ik zal je leren hoe je moet lopen, aan tafel moet zitten, zodat de mensen die je ontmoet zullen denken dat je van goede afkomst bent.'

'Dat bén ik!'

'Ja,' zei hij lachend, 'maar niet helemaal op het niveau dat je tante wenst. Geloof me, je hebt meer dan een grens overschreden. Je bent een nieuw leven begonnen. Daarom wil ze dat je je oude leven vergeet.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Doe tenminste alsof,' waarschuwde hij.

Ik bleef staan met het gevoel dat mijn borst volgepompt werd met lucht en elk moment kon exploderen.

Was dit het welkom in mijn nieuwe leven? De mensen vergeten van wie ik hield?

Ik keek om me heen in mijn kleine, donkere kamertje en vroeg me af wat we in vredesnaam hadden gedaan om God zo kwaad op ons te maken.