‘Oké, je snapt mijn vader. Maar snap je mijn opa ook?’

‘Weet ik niet…’ Luca is lijkbleek. ‘Ik… ga maar even boodschappen doen.’ Hij pakt een plastic tasje uit de keuken en vertrekt. ‘Tot zo.’

Even denk ik dat ik me vergis, dat ik de papieren ergens anders heb opgeborgen. Ik kijk in mappen, laden en tussen andere ordners, maar ze zijn verdwenen. Ik denk na. Nogmaals loop ik naar het dressoir. Ik kieper, totaal zinloos, een plastic bakje met rekeningen om. Een van de dingen die ik sinds ik mijn nieuwe leven begon rigoureus heb aangepakt, was de administratie. Ik heb alleen de brieven van Meyer ongeopend op een stapeltje gelegd, ze kúnnen nergens anders zijn.

Als Luca terugkomt van boodschappen doen, vraag ik of hij soms die brieven gezien heeft.

Hij schrikt zichtbaar van mijn vraag.

‘Luca? Heb jij iets met die brieven gedaan?’ Ik stap op hem af. Luca zet een stapje naar achteren. Ik vind het verontrustend dat ik kennelijk dreigend overkom. ‘Luca, heb je die brieven gezien? Heb je ze per ongeluk weggegooid? Dat geeft niet, maar ik moet het wel weten…’

Luca kijkt me een paar seconden aan. Zet de boodschappentas naast zich neer.

‘Heb jij ze, Luca? Shit! Zeg iets.’

‘Ik dacht dat je het niet zou merken,’ zegt hij met een zachte stem.

‘Wil je me alsjeblieft zeggen waar ze zijn? Ik wil mijn baas bellen en…’

‘Ze zijn niet hier.’ Luca slikt. Hij trekt lijkbleek weg.

‘Hoezo zijn ze niet hier? Wat heb je ermee gedaan… Godverdomme, Luca. Het was belangrijk, ze waren aangetekend…’

‘Natuurlijk weet ik dat ze belangrijk waren, dat was het juist, pap.’

Mijn hart gaat sneller kloppen. ‘Wát was het juist? Jezus, wat ben je ook voor een malloot! Je komt hier stiekem mijn huis binnen, maakt mij en je moeder ongerust en nou zit je ook nog in mijn post te neuzen?’

‘Nee, je snapt het niet.’ Hij begint bijna te huilen.

‘VERTEL ME WAAR ZE ZIJN!’ Ik brul. Ik sla met mijn hand op tafel.

Luca blijft midden in de woonkamer staan, zijn schouders schokken. ‘Ze zijn bij opa.’

‘Bij opa?’ Ik ijsbeer onrustig door de keuken. ‘JEZUS, Luca!’ Ik sla weer met mijn vlakke hand, dit keer op het keukenblad. ‘Het zijn mijn zaken of ik mijn post open of dicht laat, ja? Dat doe ik met een reden! Ik had namelijk helemaal geen zin om aan mijn werk te denken terwijl ik godverdomme eens met mijn zoon, jou dus, wilde zijn!’

‘Ik herkende het soort brieven van mama’s werk. Het was misschien wel een kort geding. Ik wist dat het heel erg zou zijn als je er niets mee zou doen.’

‘WAAR BEMOEI JE JE MEE!’

Hij snikt nu met grote uithalen. Vastgenageld aan de vloer, in het midden van de ark, de tas met boodschappen naast zich. Hij zou koken vanavond. Tortilla’s. Ik vind tortilla’s vreselijk, maar ik wilde graag dat hij iets uitkoos wat hij zelf lekker vond. En nu staat er een klein punkertje met zwartgeverfd haar in mijn woonark te grienen.

‘Oké, vertel nog even duidelijk wát je hebt gedaan.’

‘Ik heb opa gebeld en de brieven in een grote envelop gedaan en naar hem gestuurd.’

Ik krab nerveus aan mijn hoofdhuid. ‘Mijn god. Hoe kun je. Jezus. Ik kan wel merken dat je nog niet weet hoe de echte wereld werkt.’ Ik geef een trap tegen de koelkast.

Luca staat nog steeds op dezelfde plek. ‘Het spijt me, pap. Ik maakte me zorgen. Ik was bang dat je je baan kwijtraakte.’

‘En wat dan nog. Al zou ik mijn baan kwijtraken.’

Luca veegt de tranen van zijn wang. ‘Dat zou ik heel erg vinden.’

Ik scheur naar de ring A10 en neem de afslag S111 richting Amstel Business Park. Het is redelijk rustig op de weg, ongetwijfeld vanwege de zomervakantie en de crisis. Ik rijd over de Gooiseweg langs het bedrijventerrein Spaklerweg, het Amstelstation en zet koers richting de Wibautstraat.

Ik parkeer de auto voor het pand van Lovecraft, op een plek die duidelijk met NIET PARKEREN is gemarkeerd. Ik wil de lift naar de derde etage nemen, maar het knoppenpaneel werkt niet als ik mijn pasje langs de scanner haal. Ik loop naar de portier, een geüniformeerde donkere man met snor, en vraag zo rustig mogelijk of hij de lift voor mij kan roepen, ‘omdat mijn pasje niet werkt’.

‘Waar wilt u heen?’ Hij grijnst een beetje.

‘Lovecraft. Herkent u mij niet? Ik werk daar al jaren, en…’

‘Ik herken u wel. Komt u soms nog iets ophalen?’

Nu ben ik in verwarring. Wist de portier soms van mijn afwezigheid? ‘Ophalen? Hoe bedoelt u?’

‘Ja, Lovecraft is toch verhuisd?’ Hij spreekt Lovecraft uit als lovekraf.

‘Verhuisd?’

‘Ja, een week geleden is alles definitief overgegaan. Ze zijn naar een ander pand gegaan, op de NDSM-werf. Ik wil wel de lift voor u roepen hoor, als u nog iets komt halen… meneer? Meneer?’

Ik kijk recht voor me uit. ‘Sorry. Ja. Ja. Sorry.’ Ik trommel met mijn vingertoppen op de balie. Mijn ademhaling versnelt. ‘Ja. Natuurlijk, ik wist wel van de verhuizing. Ik heb me vergist.’

‘Moet ik de lift nog voor u roepen?’

‘Ja… ja. Doe maar.’

De portier staat op, komt uit zijn hokje en loopt met me mee. ‘U was een tijdje ziek, of niet? Dan snap ik dat je je vergist. Het bedrijf heeft hier bijna twintig jaar gezeten, toch? Jullie zijn tegelijk met mij begonnen. Ik was hier toen net portier.’

Ik knik.

De lift komt. Ik stap in en druk op de 3. De portier groet me.

Wanneer de lift op de derde de deuren opent, weet ik niet wat ik zie. Het is donker.

Elektriciteitskabels hangen half uit het systeemplafond. Op de grond liggen een paar losse telefoonsnoeren. Het tapijt is weg. Een paar plastic bekertjes en een overall van werklui slingeren rond.

Ik loop over de voormalige afdelingen. Cubicles zijn weggehaald. De zogenaamde ‘voetbalvergaderkamer’ is leeg en donker. Ook hier is het tapijt eruit gesloopt.

De relaxruimte met de pluchen kussens is onherkenbaar. Het doet me denken aan een kraakpand.

Meyer.

Ik wil wegduiken, maar ik wil me ook niet laten kennen. Meyer heeft me al in het vizier. ‘Oké, wacht even, ik bel je zo terug.’ Hij bergt zijn telefoon op en blijft stilstaan, in het midden van de ruimte.

Hij is gekleed in een groene legerbroek met kistjes en een overhemd dat openwappert. Ik zie zijn niet meer zo strakke buik ertussenuit piepen.

Meyer kauwt op een kaascroissant. Hij heeft het papieren zakje nog in zijn handen.

Ik ben bang. Bang dat hij me gaat uitschelden. Ik verwacht gebrul, maar hij is opvallend kalm. Hij slikt een stuk croissant door en neemt nog een hap. Hij wijst naar de roze tekst op de muur. ‘Say, zie je dat? Say. Niet says. Het is een verwijzing naar “Bang”, het laatste liedje van Welcome to the Pleasuredome…’

‘… van Frankie Goes to Hollywood,’ vul ik aan.

‘Kun je het je nog herinneren? Ik was toen…’ Meyer knijpt zijn linkeroog dicht. ‘… Eenentwintig toen ik dat hoorde. Ik zat in het derde jaar van de academie.’

‘Ik was veertien. Ik was een nerd in Dreefwijk.’ In dit slotnummer, dat slechts een minuut duurt, hoor je een cerebraal orgel en een man die slechts de woorden ‘Frankie say… no more’ uitspreekt.

‘Je bent nog steeds een nerd uit Dreefwijk. Waarom liet je niets meer van je horen?’ vraagt hij.

‘Het spijt me.’ Ik kijk naar buiten.

Meyer zucht. Gooit het papieren zakje op de grond, bij de overall en de plastic bekertjes. ‘Het gaf uiteindelijk niet. We hebben de klus toch gekregen.’

‘Echt waar?’

‘Ja. Een van die stagiairs van vroeger, zo’n Chinees… weet je nog? Van een paar jaar geleden? Die was op dat moment ook in Berlijn, toen jij er was. Die heeft het overgenomen.’

‘Mooi.’ Ik ben opgelucht.

Meyer slikt het laatste beetje croissant weg en neemt een slok uit een flesje water. ‘Je komt niet meer terug?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Waar zit het kantoor nu?’

‘NDSM-werf. In dat pand waar MTV Benelux ook zit.’

‘Kijk aan. Hoelang had je het al op het oog?’

‘Tot een maand geleden moest het geheim blijven.’ Hij maakt het roddelgebaar met zijn hand, door met duim en vingers een pratende mond te imiteren.

‘Een maand geleden noemde je die plek nog… een niche?’

Meyer knipoogt. ‘We zijn een niche geworden. De vette jaren zijn voorbij. Crisis maakt je slank.’

Ik kijk naar buiten. De zon schijnt. Het is warm. De airconditioning, die mij jarenlang bijna altijd verkouden hield, is nu niet meer aangesloten.

‘Meyer, waar gingen die aangetekende brieven over?’

‘Dat je niet met een Lovecraft-idee de boer op zou gaan. Toen je niet reageerde, wilden we een kort geding aanspannen. Maar zover is het niet gekomen, we konden een schikking treffen.’ Hij knipoogt.

‘Een schikking?’

Hij slaat met zijn hand op mijn schouder. ‘Zijn we alleen niet wat te oud om onze zaakjes te laten oplossen door de babyboomers met oud geld, Salve?’

Ik kijk hem niet-begrijpend aan.

‘Doe de groeten aan Dona senior, trouwens. Aardige man. Waarom was ik ook alweer hier… O ja.’ Hij loopt naar een half verdroogde palm, waar nog een paar verdwaalde knutselwerkjes van brainstormsessies tussen de bladeren zijn gestoken. ‘Bingo. Ray-Ban bijna kwijt. We hadden een feestje nog, na de allerlaatste vrijdag die we hier doorbrachten. Jammer dat je er niet bij was. Ik heb je nog een paar keer gebeld.’

Samen lopen we naar de lift, waarvan de deuren nog openstaan. Meyer zet zijn zonnebril op en bekijkt zijn kapsel in de spiegel. ‘En ik heb je ook nog officieel een uitnodiging gestuurd per post. En een mail gestuurd.’

‘Sorry. Niet gezien.’

‘C’est la vie.’ Als we op de begane grond zijn, groet de portier me en steekt zijn duim op. Meyer en ik verlaten het pand. Meyer springt op zijn modieuze designerfiets met extra dik frame. ‘Ik spreek je snel, Salve. Kom anders binnenkort een espresso drinken. We hebben een prachtige Expobar Ebica, glanzend als de chromen velgen van een Bugatti. Maar ik heb nu een afspraak. Vamos a la playa.’

En weg is hij.

Ik zie dat ik een bon onder mijn ruitenwisser heb. Ik pluk hem ertussenuit en open het portier.

Ik blijf een minuut als versteend achter het stuur zitten. Dan druk ik op de startknop van de Prius, schakel de D in en laat de auto zacht wegrollen.

Ik bel Luca, maar hij neemt niet op. Ik tik een excuus-sms’je. Ik hoor er niets op terug.

‘Luca is hier. Hij is behoorlijk bijgedraaid, ik denk dat die paar weken met zijn vader hem goed hebben gedaan. Wacht even, ik geef hem.’

In tranen bied ik mijn excuses aan voor mijn uitbarsting van die middag.

‘Het geeft niet,’ zegt hij.

Hij heeft er alle begrip voor dat ik gestrest ben door de crisis in de reclamebranche. ‘Dat is het niet, Luca. Dat is het helemaal niet, lieve Luca,’ zeg ik door mijn tranen heen.

‘Jij zou mij of mijn vrienden in een vergelijkbare situatie nooit in de gaten hebben gehouden, hè?’

‘Wat bedoel je?’

‘Zoals jouw opa deed bij je vader.’

Ik grinnik. ‘Nee. Eerder andersom, blijkbaar.’

Ik bel mijn vader. Ik vertel hem dat ik Luca de videoband van Operatie Doesjka heb laten zien. Ik vertel hem dat ik weet dat Luca hem heeft ingelicht over de brieven van de advocaten van Lovecraft.

‘Weet je nog dat opa Gino doodging?’ vraagt mijn vader.

‘Ja.’

‘Gek eigenlijk. Ik heb je toen pas dat dossier durven geven omdat ik bang was dat je het anders je opa kwalijk zou nemen dat hij de vrienden van je vader in de gaten heeft gehouden.’

‘Je hebt jarenlang gedacht het beste voor mij te doen. Zoals mijn zoon ook het beste dacht te doen. Die koude oorlogen zijn nu wel voorbij, pa. We moeten ons volwassen opstellen.’

‘Je zoon gedraagt zich doorgaans volwassener dan jij,’ zegt hij aan het eind van het telefoongesprek. ‘Dat heb je dan in elk geval knap gedaan.’

‘Daar moet ik even over nadenken,’ zeg ik.

Dat hoef ik helemaal niet.

Na de kwakkelzomer van 2012 kan ik per september als docent aan de slag voor drieënhalve dag aan de hogeschool. Het betekent een enorme terugval in mijn inkomsten, maar ik heb een buffer en het is genoeg om de hypotheek te betalen.

Drie weken later stuur ik Meyer een mail met de vraag of hij een gastcollege wil geven.

‘Vind je dat niet ironisch?’ zegt Meyer als ik hem ’s ochtends in de kantine opwacht. ‘Je leidt mensen op voor een vak waar je zelf niet meer in wil werken. Het is een perpetuum mobile. Straks zijn hier duizend mensen afgestudeerd en die gaan dan allemaal solliciteren op een baan die vrijkomt omdat types als jij weggaan.’

Bij zijn college zijn drieëntwintig studenten. Hij bakt er niets van.

Als ik hem dan op donderdagavond om tien uur ’s avonds afzet bij dat vreemde huis in IJburg, voel ik me ontheemd.

‘Kom je nog even binnen?’ vraagt Alex.

‘Een wijntje?’ vraagt Sonja als ze achter hem staat. Ze legt haar hand om zijn middel. Dit leven had van jou kunnen zijn.

Soms doe ik dat.

Ik neem dan plaats in de woonkamer met uitzicht op het IJ. ‘In de verte zie je Pampus liggen,’ had Alex de eerste keer gezegd.

Ik kijk om me heen. De meubels waarvan ik niet meer weet of ik ze ooit samen met Sonja heb gekocht. De kunst aan de muur die mij van een vorig leven bekend voorkomt.

Als ik afscheid neem in de hal, geef ik Alex een hand en Sonja een kus en een omhelzing. ‘Tot over een paar dagen,’ zeg ik.

Ik loop naar mijn Prius. Als ik wegrijd, staat het gezelschap in de deuropening en zwaait mij uit. Ik claxonneer en laat het suburbane schiereiland vol nieuwbouw achter me.

In de achteruitkijkspiegel zie ik vagelijk de contouren van de Goudhof verschijnen.

Ik kijk naar de lichtjes op het zwarte water aan weerszijden van de verbindingsdam en fantaseer dat het de schepen aan de Adriatische kust zijn, in de haven van Porto Corsini, ten zuiden van Marina Romea.

Om half acht word ik gebeld. Het is mijn vader.

‘Luca heeft me gebeld. Hij is opgepakt,’ zegt hij met een zucht.

Ik veer overeind. ‘Opgepakt?’

‘Of je hem straks om tien uur wil ophalen op het bureau Linnaeusstraat.’

‘Godverdomme, wat is er gebeurd?’

‘Kijk maar naar het nieuws op RTV Noord-Holland.’

‘Wat bedoel je?’

‘Tja, kijk nou maar.’

Hij klinkt opvallend relaxed. ‘Wat is er dan? Is er iets ergs gebeurd?’

‘Het is eerder… veelzeggend.’

‘Wat klets je vaag, pap!’ Ik graai naar de afstandsbediening. ‘Oké, ik bel je zo terug.’ Ik hang op en kijk op mijn iPhone naar het regionale nieuws.

Ik lees dat er eerder op de dag voor het gebouw van De Nederlandsche Bank aan het Westeinde in Amsterdam een demonstratie was van Occupy’ers en andere antikapitalisten en antiglobalisten. De demonstratie liep uit op een confrontatie met de ME.

Ik zie beelden van jongens met capuchons en sjaals voor de mond die rookbommen gooien. Overjarige punks met dreadlocks en een Zuid-Europees accent leggen aan de verslaggever uit hoe de bankiers roofbouw hebben gepleegd op de maatschappij. Een meisje met een hoge hoed en getekende snor moet de mascotte van gezinsspel Monopoly voorstellen. Ze heeft een koffer vol stront en toont deze demonstratief aan de camera. De demonstratie komt niet erg indrukwekkend over. Er staat hooguit een groepje van zestig man. Spandoeken met de bekende flauwe woordspelingen.

In de daaropvolgende beelden zie ik een lullig gefabriceerde kooi van pvc-buizen, met een wapperende Nederlandse vlag eraan vastgeknoopt. De kooi staat op een soort bolderkar. NEDERLAND, GEVANGEN DOOR DE EURO. In de plastic kooi, die me doet denken aan een amateuristische praalwagen in een dorp zonder budget voor de carnavalsvereniging, herken ik het leeuwenpak.

Het gezelschap wordt omringd door een ME-peloton. Een politiehelikopter cirkelt boven de stad.

‘Godverdomme,’ zeg ik hardop. Ik bel mijn vader terug.

‘Gezien? Ze laten een loop zien van de beelden.’

‘Ik werk er vlakbij! Ik heb niks gemerkt. Het moet gebeurd zijn toen ik aan het werk was. Maar waarom is hij opgepakt?’

‘Een ME’er dacht dat Luca in zijn pak een pop was. Ze hebben het waterkanon vol op de kar gericht, waarop een van die andere actievoerders weer reageerde en toen is Luca in blinde woede…’

‘Wacht. Ik zie het.’

Ik zie Luca, nu buiten de kooi van pvc-buizen, met de leeuwenkop bungelend op zijn rug, witheet tekeergaan tegen een ME’er. Hij slaat woest om zich heen; al zijn woede tegen onrecht en misplaatst gezag richt zich tegen deze ene ME’er, die met zijn helm, knuppel en schild uiteraard vele malen sterker is.

Ik zit bijna met mijn neus op het scherm. Zo ken ik Luca totaal niet. Hij tiert, zijn ogen schieten alle kanten op. Hij is agressief.

‘Jezus, wat een idioot,’ verzucht ik. ‘Waar is hij mee bezig?’

‘Haal je hem op? Sonja is erg ongerust.’

‘Tja.’

‘Vanwege de agressie tegen mijn collega zal hij vermoedelijk volgens het jeugdstrafrecht worden vervolgd,’ legt Bülent uit in het kantoortje met lamellen, folders en een Senseo-apparaat.

‘Waar moeten we dan eigenlijk aan denken?’ vraag ik. Luca kijkt naar de grond. Door zijn zwarte haren is hij volledig onzichtbaar.

‘U moet denken aan een taakstraf. Onbetaalde arbeid, ten behoeve van de maatschappij.’

Luca veegt met zijn mouw het snot van zijn neus. Hij rilt van de kou. Het waterkanon heeft hem flink geraakt en het vriest een paar graden.

‘En daar valt demonstreren niet onder, Luca.’ Ik sla met mijn hand op zijn knie.

Ik schud de agent de hand.

‘En dat pak…?’ vraag ik voor de zekerheid.

De agent staat met zijn armen in de zij. ‘Pak?’

‘Hij had een… leeuwenpak aan. Toch, Luca?’

‘Dat moest ik afgeven hier,’ zegt hij met een zachte stem.

Als we in de auto onderweg naar IJburg zitten, is Luca doodstil. Hij was als de dood dat ik, de gedoodverfde eurokapitalistische liberaal, hem de huid vol zou schelden. En eigenlijk had ik dat ook willen doen, maar ik doe het niet.

Ik blijf zo koel en gedecideerd mogelijk en probeer afleiding te zoeken op de radio. Maar ook op het nieuws van elf uur gaat het over de demonstratie. Het is stil in de auto. We horen alleen het zachte zoemen van de motor.

‘Luister je nog steeds naar The Sex Pistols?’ vraag ik voorzichtig.

Hij schudt zijn hoofd. ‘Dead Kennedys. Black Flag.’

‘Leven die nog?’

‘Ja, pap.’ Luca kijkt naar buiten, naar de vele lichtjes die in de nacht aan zijn raam voorbijschieten. ‘Zij wel.’

Als we bij het huis op IJburg aankomen, sleurt Sonja Luca bijna uit de auto om hem op rantsoen en huisarrest te zetten. Terwijl ze hem vermanend toespreekt, praat Alex met mij door het openstaande raam van het portier. ‘Sorry dat wij niet gingen. Dit leek me een vader-zoonkwestie. Je hebt het denk ik goed opgelost zo.’

‘Bedankt.’

‘Het is geloof ik niet aan mij, maar…’ Alex kijkt naar de silhouetten van Sonja en Luca in de deuropening. ‘Misschien is het op den duur beter als hij bij jou komt wonen. Die paar weken logeren hebben hem goed gedaan. Maar sinds school weer is begonnen, raakt hij steeds meer in opstand.’

‘Tja. Het is de leeftijd.’

Sonja komt nog even naar buiten en omhelst me onhandig door het portierraam. Het duurt iets langer dan normaal. ‘Bedankt,’ zegt ze.

‘Geen dank.’

Ik salueer, schuif het raam dicht en verlaat de straat.

Ik stuur mijn vader tijdens het rijden een sms. ‘Bedankt, pap.’ Door het gedoe met mijn telefoon mis ik de afslag.

‘Met z’n vieren naar Parijs?’ vraag ik.

‘Ja.’

‘Nu?’

‘Nu.’

Ik stuur Luca een bericht en haal hem ’s middags op van school. Hij is totaal verrast en vindt het leuk om met zijn familie naar Parijs te rijden, hoewel zijn laatste bezoek aan de stad tot een schorsing leidde.

Vanuit Amsterdam rijd ik met hem naar het huis van mijn ouders. We draaien geen muziek, om discussies te voorkomen. Hij vertelt over de vergaderingen van Occupy Amsterdam, waar hij al een tijd niet meer naartoe is geweest. ‘Volgens mij worden we in de gaten gehouden door de AIVD.’

Ik gniffel. Ik snap niets van wat mijn vijftienjarige zoon beweegt. Of misschien snap ik het juist te goed. Ik sla mijn hand op zijn knie. ‘Ik vind het gaaf dat jij je als puber met dit soort dingen bezighoudt, Luca. Ik snap er geen ruk van, maar ik vind het wel gaaf. Liever dat dan dat je de hele dag op de bank ligt te gamen.’

Als we bij het huis van mijn ouders zijn aangekomen, stappen we over in de Opel van mijn vader.

Mijn vader rijdt, ik zit naast hem. Mijn moeder zit met Luca op de achterbank. Op de radio horen we dat op Cyprus de bevolking in opstand is gekomen tegen de regeringsplannen voor nieuwe bezuinigingen.

‘In wat voor wereld zal Nadia opgroeien?’ verzucht mijn moeder. We rijden langs Hotel Breukelen, gebouwd in de stijl van een Chinese pagode.

‘Dezelfde wereld als waarin jij en ik zijn opgegroeid,’ zeg ik. ‘Niks nieuws.’

We sluiten de dag af met een bezoek aan een sushirestaurant. We vragen aan de kelner of hij een foto van ons wil maken. Ik leg mijn hand op Luca’s schouder en lach naar de camera. Luca lacht ook, zoals een puber dat doet: met een mengeling van stoerheid en gêne, maar stiekem vindt hij het heel gezellig.

Na het eten staat Luca met zijn koptelefoon op voor het raam en kijkt uit over de stad. We delen een hotelkamer.

De muziek op zijn iPod staat zo hard dat ik het schelle geluid nog hoor als ik in de badkamer mijn tanden poets. Hij beweegt zijn kin lichtjes mee op de maat van de muziek.

Ik ga achter hem staan en zie onze weerspiegeling.

Ik denk aan het concert van ABC, toen ik ook voor mijn vader stond en me door de mensenmassa naar voren drong, om maar afstand tot mijn vader te bewaren.

Ik ga op het bed liggen, knip alle lichten uit en zet de televisie aan, zonder geluid. Ik stuit op een clipzender die classics uit de jaren tachtig uitzendt. Ik laat het geluid uit en zie eerst Duran Duran (‘Wild Boys’), dan Ultravox (‘Dancing with Tears in my Eyes’), met op de achtergrond het ijle getetter van Luca’s koptelefoon, en dan val ik in slaap.

De volgende ochtend bezoeken we Laila met haar beeldschone dochter. Als ik Nadia in mijn armen heb, neemt mijn moeder een foto. Ook Luca houdt haar even vast.

Mijn vader knijpt met zijn hand in Luca’s nek en knipoogt naar me. Zo’n bleek punkertje met een baby in zijn armen, met naast hem zijn opa. Ik maak een foto met mijn telefoon en stuur hem door naar Sonja.

Het gaat goed met ons, het gaat goed met mij.