23

Het was het eind van het schooljaar. Wilt liep over het berijpte gras van de meent. Er waggelden eenden langs de rivier en de zon scheen aan een wolkenloze hemel. Hij hoefde geen vergaderingen bij te wonen en geen les te geven. Zo ongeveer de enige wolk aan de horizon was de mogelijkheid dat de Rector de familie Wilt zou kunnen feliciteren met hun opmerkelijke ontsnapping. Om dat te voorkomen had hij al tegen de Conrector laten doorschemeren dat zulke verregaande hypocrisie het toppunt van wansmaak zou zijn. Als de Rector zijn werkelijke gevoelens zou uitdrukken zou hij moeten toegeven dat hij vurig wenste dat de terroristen hun dreigementen ten uitvoer hadden gebracht.

Dat was zeker de opvatting van Dr. Mayfield. De Special Branch had de studenten van Gevorderd Engels voor Buitenlanders nauwkeurig uitgekamd en de Anti-Terreur Brigade had twee Irakezen vastgehouden om te worden ondervraagd. Zelfs het studieprogramma was kritisch onderzocht en Professor Maerlis, vakkundig terzijde gestaan door Dr. Board, had een rapport ingediend waarin de cursus Hedendaagse Theorieën over Revolutie en Maatschappelijke Veranderingen werd veroordeeld als uitgesproken subversief en aanzettend tot geweld. En Dr. Board had geholpen Wilt van blaam te zuiveren.

“Gezien de politieke warhoofden waar hij mee te kampen heeft op zijn afdeling is het een wonder dat Wilt nog geen schuimbekkende fascist is. Neem Bilger bij voorbeeld…” had hij tegen de politieman die de leiding had over het onderzoek gezegd. De man had Bilger genomen. Hij had ook de film gedraaid en hem vol ongeloof bekeken.

“Als dit het soort smeerlapperij is dat jullie je docenten aanmoedigen te produceren is het verdomme geen wonder dat het zo’n zooitje is in dit land,” zei hij tegen de Rector, die prompt had geprobeerd de schuld op Wilt af te schuiven.

“Ik heb het altijd al een schande gevonden,” zei Wilt, “en als u de notulen van de vergadering van de Schoolcommissie er op naleest zult u zien dat ik de zaak in de openbaarheid wilde brengen. Ik vind dat ouders het recht hebben te weten wanneer hun kinderen politiek geïndoctrineerd worden.”

En de notulen hadden zijn gelijk bewezen. Vanaf dat moment kreeg Wilt een schone lei. Officieel.

∗

Maar aan het thuisfront heerste nog achterdocht. Eva had de gewoonte gekregen hem in de kleine uurtjes wakker te maken en om bewijs te vragen dat hij van haar hield.

“Natuurlijk hou ik van je, verdomme,” gromde Wilt. “Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?”

“Geen woorden maar daden,” antwoordde Eva die tegen hem aan kroop.

“Oh, goed dan,” zei Wilt. En de lichaamsbeweging had hem goed gedaan. Het was een magerdere, gezondere Wilt die kwiek naar school wandelde, en de wetenschap dat hij deze route nooit meer zou hoeven volgen monterde hem op. Ze verhuisden uit Willington Road. Voor hij vertrok was de verhuiswagen al gearriveerd en het huis waar hij vanmiddag naar terugkeerde zou Oakhurst Avenue nummer 45 zijn. Eva had het nieuwe huis gekozen. Het stond verscheidene treden lager op de maatschappelijke ladder dan Willington Road, maar het grote huis daar had slechte vibraties voor haar. Wilt betreurde het woord maar was het met haar eens. Hij had altijd al een hekel gehad aan de pretenties van die buurt en Oakhurst Avenue was aangenaam anoniem.

“We zullen in ieder geval uit de buurt zijn van academisch snobisme en de overblijfselen van koloniale arrogantie,” zei hij tegen Peter Braintree terwijl ze in de Kat in de Zak zaten na het peppraatje van de Rector. Er was met geen woord gesproken over de beproeving van Wilt en dat zaten ze te vieren. “En er is een rustige kleine pub om de hoek zodat ik niet langer mijn eigen bocht hoef te brouwen.”

“De hemel zij dank. Maar zal Eva niet smachten naar de composthoop en zo?”

Opgewekt dronk Wilt zijn bier op. “De leerzame uitwerking van een exploderende septic tank moet je gezien hebben om het te kunnen geloven,” zei hij. “Het zou misschien iets te ver gaan om te zeggen dat de onze de fundamentele gebreken van de Alternatieve Samenleving heeft aangetoond, maar het heeft Eva wel in één klap omgeturnd. Ik heb gemerkt dat ze tegenwoordig sanitair toiletpapier gebruikt en het zou me niets verbazen als ik zou horen dat ze thee zet met gedestilleerd water.”

“Maar ze zal toch iets moeten vinden om haar energie aan kwijt te kunnen.”

Wilt knikte. “Ze heeft ook iets. De vierling. Ze is vastbesloten er voor te zorgen dat ze niet opgroeien tot evenbeelden van Gudrun Schautz. Een hopeloze strijd, naar mijn mening, maar ik heb haar er in ieder geval van weten te weerhouden ze naar het klooster te sturen. Het is opmerkelijk hoezeer hun taalgebruik de laatste tijd vooruit is gegaan. Al met al heb ik zo het idee dat het leven van nu af aan een stuk vrediger zal worden.”

∗

Maar net zoals zovele andere voorspellingen van Wilt was ook deze voorbarig. Toen hij, na een uur te hebben besteed aan het opruimen van zijn kantoor, tevreden Oakhurst Avenue in slenterde, trof hij het nieuwe huis onverlicht en leeg aan. Er was geen spoor te bekennen van Eva, de vierling of de verhuiswagen. Hij wachtte ongeveer een uur en belde toen op vanuit een telefooncel. Aan de andere kant van de lijn stoof Eva op.

“t Is mijn schuld niet,” schreeuwde ze. “De verhuizers hebben de wagen weer moeten uitladen.”

“De wagen uitladen? Waarom in vredesnaam?”

“Omdat Josephine zich verstopt had in de klerenkast en ze die er als eerste in hadden gezet, daarom.”

“Maar daarom hoeven ze toch niet alles uit te laden?” zei Wilt. “Ze zou heus niet stikken en het zou haar een lesje leren.”

“En wat dacht je dan van de kat van mevrouw de Frackas en de poedel van de Balls en de vier konijnen van Jennifer Wills…”

“De wat?” zei Wilt.

“Ze speelde gijzelaartje,” schreeuwde Eva, “en…”

Maar de munt in de telefoon was op. Wilt nam niet de moeite er nog eentje in te doen. Hij wandelde de straat door terwijl hij zich afvroeg wat het toch was aan zijn huwelijk met Eva dat alledaagse gebeurtenissen veranderde in kleine catastrofes. Hij kon zich er niet toe brengen eraan te denken hoe het met Josephine zou gaan in de kast. Over trauma gesproken…Nou ja, er ging niets boven ervaring. Terwijl hij door Oakhurst Avenue naar de pub liep kreeg Wilt plotseling medelijden met zijn nieuwe buren. Die hadden er nog steeds geen idee van wat hen te wachten stond.

EOF