19

 

 

 

 

 

 

 

Die avond trok Sylvia een rode jurk aan, werkte haar lippenstift bij, reed naar Hotel Polzanze en vocht tegen haar schuldgevoel over het feit dat ze Clementine niet had meegevraagd.

Bij de deur werd ze begroet door een portier, die met haar mee de receptie in liep. ‘Goedenavond, kan ik u helpen?’ vroeg Jennifer met een beleefde glimlach vanachter de balie.

‘Ik heb een afspraak om hier iets te drinken met jullie kunstenaar, Rafa…’ Ze aarzelde, want ze wist zijn achternaam niet.

Jennifer herkende de mollige vrouw met het rode haar wel, maar kon haar niet meteen plaatsen. ‘O ja, hij zit in de salon; de hal door en dan rechtuit.’ De vrouw vertrok in de richting van de salon met een langzame en sexy tred, alsof ze in een western door een saloon liep, en Jennifer keek haar na. Toen wist ze weer waar ze haar eerder had gezien: door de etalage van Atwood & Fisher, en ze haalde diep adem, opgelucht dat ze de belastende armband had afgedaan.

Sylvia trof Rafa in de salon aan, waar hij zat te praten met een groep oude dametjes en een vent met een blozend gezicht in een blauwe blazer met goudkleurige knopen. Toen ze naar hem toe liep, keek hij op en begroette haar met een glimlach. Ze zag dat zijn blik afdwaalde en hij achter haar keek, in de verwachting daar Clementine te zien. Dat was ze niet gewend.

‘Ik ben alleen gekomen; Clementine kon niet,’ zei ze achteloos toen hij opstond om haar te begroeten. Zijn gezicht betrok. Dat was ze ook niet gewend. Normaal gesproken stelde zij als een grote mooie maan andere vrouwen in de schaduw. ‘Je vindt het toch niet erg om alleen met mij iets te drinken, hè?’

‘Tuurlijk niet. Laten we naar buiten gaan. Ben je warm genoeg gekleed?’

‘Ik heb een omslagdoek,’ antwoordde ze, en ze wapperde ermee voor zijn gezicht. ‘Helemaal uit India.’

‘Wanneer ben je daar dan geweest?’

‘O, daar ben ik niet geweest, hoor. Ik heb ’m cadeau gekregen.’

‘Mooi.’

Ze genoot van de fluwelige klank van zijn buitenlandse accent en liep achter hem aan de serre door. ‘Ik zou wel altijd naar dat accent van jou willen luisteren,’ verzuchtte ze. ‘Maar ik neem aan dat alle vrouwen dat zeggen?’

‘Dus het heeft geen zin om mijn best te doen om Engels te klinken?’ antwoordde hij lachend.

‘O nee, dat zou heel dom zijn. Als je net zo klinkt als iedereen heb je helemaal geen bewonderaars meer.’

‘Dan zal ik het er extra dik bovenop leggen.’

Het terras zat bijna helemaal vol. Ze namen plaats aan een rond tafeltje en keken elkaar over de kaars heen aan. ‘Zeg, wat is dat voor jongen, die vriend van Clementine?’

‘Ik heb ze aan elkaar voorgesteld,’ antwoordde Sylvia trots. ‘Heb je er bezwaar tegen als ik rook?’

‘Nee hoor.’

‘Wil jij er ook een?’

Rafa schudde zijn hoofd. ‘Het verbaast me dat zo’n mooie vrouw als jij rookt.’

Ze haalde het pakje uit haar tas en tikte er met een nagel tegen. ‘Ik heb al heel vaak geprobeerd om te stoppen, maar daar is meer voor nodig dan wilskracht alleen.’

‘Wat dan nog meer?’

‘Liefde,’ zei ze onomwonden, terwijl ze hem met haar katachtige ogen doordringend aankeek. ‘Als ik op een niet-roker verliefd werd, echt hoteldebotel, dan zou ik voor hem stoppen.’

‘Ik vind dat je voor jezelf zou moeten stoppen.’

‘Allemaal geprobeerd, maar jammerlijk mislukt.’ Ze nam de sigaret tussen haar vuurrode lippen en stak hem aan met een van de waxinelichtjes die heel decoratief in paarse glaasjes midden op tafel stonden. Hij keek toe hoe ze een paar trekjes nam en ze, toen ze door de nicotine ontspande, achterover ging zitten.

 

Jake besloot dat hij zelf bij hen de bestelling ging opnemen. Die Sylvia beviel hem wel: vol en vrouwelijk, net een mooie rooie kat. Hij had haar hier al een paar keer eerder gezien, maar hij was haar niet opgevallen, en ze had hem alleen vluchtig gedag gezegd in antwoord op zijn begroeting. Toen Rafa een martini en een glas chardonnay bestelde, wierp ze hem een glimlach toe. Toen liet ze haar mooie ogen weer op de Argentijn rusten en blies provocerend een sliert rook uit. Jakes maag trok samen van jaloezie en hij ging maar snel naar binnen. Zijn afkeer van Rafa laaide op. Zolang Rafa in het hotel verbleef, maakte Jake geen schijn van kans. Hij gaf hun bestelling door aan de ober. Toen bleef hij een tijdje vanuit de serre naar haar kijken, niet in staat zich van haar los te rukken.

 

‘Clemmie heeft me veel over je verteld.’ Sylvia nam een slokje wijn.

‘O ja?’

‘Ja, toen ze jou in de Black Bean Coffee Shop had gezien, kwam ze meteen naar me toe. Ze is nog maar een kind, eigenlijk. Ik ben als een soort moeder voor haar.’

‘Het was ontzettend toevallig dat ik haar zo tegenkwam.’ Hij glimlachte bij de herinnering, en Sylvia zag dat zijn ogen fonkelden. ‘Ze is eigenzinnig, en dat mag ik wel. In Argentinië noemen we zo iemand un personaje. Zeg, vertel eens: is dat vriendje wel goed genoeg voor haar?’

‘Nou en of,’ antwoordde ze nadrukkelijk. ‘Ze zijn twee handen op één buik.’

‘Haar stiefmoeder moet hem anders niet,’ zei hij er provocerend achteraan.

‘Dat komt doordat ze een slechte relatie hebben. Clemmie vindt haar een aanstelster omdat ze graag in het middelpunt van de belangstelling staat. Volgens mij wordt ze een beetje gek van de stress omdat ze wel kinderen had gewild, maar ze niet kon krijgen.’

‘Hoe lang ken jij Marina al?’

‘Ik ken haar niet echt. Alleen via Clemmie. Het probleem is dat ze uit een andere klasse komt dan Grey, en dat zit Clemmie dwars. Die obsessie met sociale klassen is een heel naar Engels trekje. Dat kennen jullie in Argentinië vast niet.’

‘Vooroordelen heb je overal ter wereld, neem dat maar van mij aan.’

‘Nou, Clemmie is van mening dat de Duikboot – ik bedoel Marina – haar zinnen op Grey heeft gezet om hoger op de sociale ladder te komen. Volgens mij zijn ze gewoon verliefd geworden – ik bedoel, ze gaan amper met de adel om. Maar geen enkel kind zal ooit van een stiefouder houden, hoe hard diegene zijn best ook doet. Ik weet zeker dat Marina er alles aan heeft gedaan. Clemmie is ontzettend koppig.’

Rafa luisterde aandachtig terwijl Sylvia aan het woord was, met een rustige, doordringende blik. ‘Dat van die klassen, is dat gebaseerd op familie of op opleiding?’

‘Die twee zaken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik vermoed dat Marina uit de arbeidersklasse komt, of de lagere middenklasse. Ze heeft in elk geval niet op een particuliere school gezeten. Dat kan ik weten, want dat geldt voor mij ook.’

‘Heb je haar ouders wel eens ontmoet?’

Sylvia schudde haar hoofd. ‘Clemmie heeft ze zelfs nooit ontmoet. Marina houdt ze goed verborgen, vind je ook niet?’

‘Bedoel je dat ze zich voor hen schaamt?’

‘Dat zou kunnen.’ Ze lachte. ‘Ze zijn volgens mij niet eens op hun bruiloft geweest. Clemmie heeft een keer gezegd dat ze zodra de scheiding erdoor was op het gemeentehuis zijn getrouwd. Dat is niet erg romantisch voor twee mensen die verliefd zijn, hè?’

‘Sommige mensen maken er liever niet al te veel drukte van.’

‘Clemmie zegt dat Marina wel degelijk van drukte houdt, als ze maar in het middelpunt staat.’ Ze liet haar stem dalen, want ze was zich ervan bewust dat er meegeluisterd kon worden. ‘Ik denk dat ze haar familie er niet bij wilde hebben omdat ze niet door de mand wilde vallen. Ze doet zich toch heel chic voor? Dat accent, ik bedoel maar, dat is nogal pretentieus, vind je niet? Net alsof ze heel erg haar best doet.’

Het schemerde inmiddels. De waxinelichtjes gloeiden in de paarse glaasjes, de vogels waren op stok en hielden zich stil, en op de achtergrond klonk het slaperige gemurmel van de zee. Rafa dronk zijn glas leeg, Sylvia stak nog een sigaret op. Hij maakte zich zorgen om Clementine; elke keer dat hij aan haar dacht, voelde hij een knoop in zijn maag.

‘Heb jij het mobiele nummer van Clementine?’ vroeg hij.

‘Ja.’ Sylvia voelde zich ongemakkelijk.

‘Geef eens.’

Met een kreun zocht ze in haar tas naar haar telefoon en scrolde omlaag naar het nummer. Ze las het hardop voor en keek zenuwachtig toe hoe hij het in zijn BlackBerry invoerde. ‘Ga je haar bellen?’

‘Waarom niet? Misschien is ze inmiddels vrij.’

‘Ik denk niet dat Joe dat leuk zal vinden; hij is erg bezitterig.’

‘Dan vraag ik of ze allebei komen.’

‘Waarom sms je haar niet?’

‘Denk je dat dat beter is?’

‘Zeker weten. Anders breng je haar misschien in de problemen.’

 

C, waar zit je? Ik hoopte dat je met Sylvia mee zou komen om iets te drinken. Kon je echt niet? Ik wilde je zeggen dat het me spijt… Rafa

 

Clementine las het berichtje. Haar maag draaide zich om als een pannenkoek. Ze las het nog een keer en bloosde hevig. Haar eerste gedachte was dat Rafa haar wilde zien. Haar tweede dat Sylvia haar met opzet had buitengesloten. Ze keek naar Joe, die in de leunstoel op Sky naar sport zat te kijken, en wist dat het uitgesloten was dat ze nu weg kon. Ze wilde dat Joe in een rookwolk zou verdwijnen.

 

Ik kan nu niet weg. Kun je morgenavond na mijn werk naar het huis dat God vergeten is komen? C.

 

De BlackBerry van Rafa piepte – een nieuw bericht. Sylvia liep rood aan. ‘Is dat van Clemmie? Komt ze?’ Hij las haar sms’je en kneep zijn ogen samen. Het huis dat God vergeten is – zou hij nog weten hoe hij daar moest komen?

‘En? Wat schrijft ze?’

‘Ze kan niet,’ antwoordde hij.

Sylvia ontspande haar schouders. ‘Zie je wel? Dat zei ik toch?’

‘Ik zie haar morgen. Hoe laat zijn jullie klaar met werken?’

‘Half zes.’

‘Oké.’ Met zijn duimen tikte hij: Ik kom je van kantoor ophalen, dan gaan we samen.

 

‘Wie ben je aan het sms’en?’ vroeg Joe.

‘Jake,’ jokte Clementine. ‘Ik ga morgen na mijn werk naar het hotel. Hij moet me iets vertellen.’

‘Hij wil je waarschijnlijk overhalen om daar weer te gaan wonen.’

‘Dat zou kunnen.’ Het enige wat er tussen haar en weer naar huis gaan in stond, was haar trots. Joe was weer een en al aandacht voor de televisie. Ze keek hoe hij bier uit een blikje dronk, met zijn voeten op een voetenbankje, zijn ogen vastgelijmd aan het scherm, en ze bedacht dat hij wel heel erg onbehouwen was. Ze vroeg zich net af wat haar in ’s hemelsnaam had bezield om bij hem in te trekken toen haar telefoon piepend aangaf dat ze een sms’je had. Ze las het gretig. Goed, dus Rafa kwam haar morgen ophalen en dan reden ze samen naar de oude kerk, hun geheime plek. Ze klaarde meteen op.

Ze dacht aan hoe ze het paadje naar het strand op gelopen waren, hoe hij haar uit de braamstruiken had bevrijd, het moment waarop ze zich tot hun ondergoed hadden uitgekleed en de zee in waren gerend. Ze dacht aan hoe ze hadden gelachen, elkaar verhalen hadden verteld en terug waren gegaan naar het Polzanze als schoolkinderen die de regels overtraden, maar vooral niet gesnapt wilden worden. Ze glimlachte weemoedig en hoopte maar dat het morgen net zo bijzonder zou worden.

 

Sylvia zag dat Rafa op zijn horloge keek. Ze voelde het meteen als een man niet in haar geïnteresseerd was en was niet van plan zichzelf voor schut te zetten. Ze keek op haar eigen horloge en slaakte een kreet. ‘Lieve hemel, is het al zo laat? Ik moet echt weg. Freddie vraagt zich vast af waar ik blijf.’

‘Freddie?’

‘Mijn geliefde. Hij wil vast eten.’

‘Ik moest ook maar eens gaan.’

‘Heb je een eetafspraak?’

‘Ik eet met mijn leerlingen mee.’ Hij grijnsde. ‘Dat klinkt een beetje vreemd als je bedenkt dat niemand van hen jonger dan zeventig is.’

Ze keek om zich heen. ‘Het is hier echt geweldig.’

‘Het is een mooi hotel.’

‘Het gerucht gaat dat ze moeite hebben het hoofd boven water te houden.’

‘Zo ziet het er anders niet uit.’

‘Nee, je hebt gelijk. De sfeer is veranderd; die voelt goed. Ik zou wel willen blijven om die in me op te zuigen.’

‘Dan moet je nog maar een keer komen.’

‘Volgende keer zal ik Clemmie meeslepen.’

‘Doe dat.’

Ze vroeg zich af waarom zijn gezicht opklaarde. Clemmie was een vreemde tante – geen echte schoonheid zoals zíj, en Rafa was duidelijk een man die iedere vrouw kon krijgen die hij maar wilde. ‘Het was heel gezellig. Gaat het te ver om je voor het drankje te bedanken?’

‘Nee hoor, graag gedaan.’ Hij begeleidde haar naar de hal en keek toen ze de salon door liepen even naar zijn dames, blij om te zien dat ze nog steeds diep in gesprek verwikkeld waren. De luide lachsalvo’s van de Brigadier galmden door het vertrek en vulden dat met vrolijkheid.

‘Ze hebben het naar hun zin,’ merkte Sylvia op.

‘Mijn tafelgenoten,’ lachte hij.

‘Dan wordt het vast geen saaie maaltijd.’

‘Die van jou ook niet.’

‘Nee, Freddie lacht graag en veel.’ Maar toen ze het hotel uit liep, voelde ze een plotselinge steek van eenzaamheid. Er was geen maaltijd met Freddie; hij was thuis bij zijn gezin. En voor haar was er niemand thuis.

 

Jake stond in de foyer en keek haar na toen ze over het grind naar haar auto liep. Hij had ‘Goedenavond’ gezegd, maar ze had mistroostig gereageerd, zonder hem zelfs maar aan te kijken. Haar avond met Rafa was duidelijk niet naar wens verlopen. Hij wilde dat ze was blijven staan om met hém te praten. Hij wist zeker dat hij haar had kunnen opvrolijken.

 

De volgende ochtend hield Harvey in een glimmende Jaguar stil voor het hotel. Het dak was omlaag en hij zat met zijn arm nonchalant in het open raam achter het stuur, met een kwajongensachtige grijns op zijn vrolijke gezicht. ‘Ga Marina eens halen,’ riep hij tegen Tom, die zacht floot en haar toen op een drafje ging zoeken.

Shane kwam aangekuierd om de auto te bewonderen. ‘Wat een schoonheid,’ zei hij dweperig.

‘Een Jaguar XK, met alles erop en eraan.’

‘Mooi. Van wie is-ie?’

‘Van mijn neef. Ik heb hem geleend. Ik wil Marina’s gezicht zien als ze mij erin ziet zitten.’

‘Leuke neef!’

‘Hij heeft goed geboerd.’

‘Mag ik straks mee een eindje rijden?’

‘Ja hoor. Knappe jongen die mij hier vandaag nog uit krijgt.’

Marina liep het grind op en toen ze Harvey achter het stuur van een gestroomlijnde knalgroene Jaguar zag zitten, viel haar mond open in een stille kreet. ‘Ik geloof mijn ogen niet!’ riep ze uit, en ze schudde niet-begrijpend haar hoofd. ‘Ik had niet gedacht dat ik jou ooit nog in een sportauto zou zien zitten, Harvey. Ongelooflijk!’

‘Stap in!’

‘Ga je een eindje met me rijden?’

‘Ik heb nog even tijd voor ik Rafa en zijn schilders voor de lunch naar de Powells moet brengen. Mevrouw Powell organiseert een picknick voor ze, zodat ze de oude duiventil kunnen schilderen.’

‘Wat een leuk idee. Goed, waar gaan we naartoe?’

‘Waarheen u maar wilt, mevrouw.’ Shane opende het portier voor haar en keek hoe ze instapte.

‘Wat spannend.’ Marina lachte als een jong meisje dat met een vriendje uitgaat. ‘We zijn wel even weg,’ zei ze tegen Shane. ‘Zeg maar tegen Jake dat hij het fort bewaakt.’ Met een ronkend geluid reed de auto soepeltjes de oprit af. Shane en Tom keken hen na.

‘Zo’n auto zou ik ook wel willen,’ zei Tom jaloers.

‘De enige manier waarop jij er zo een kunt krijgen is door hem te stelen of door een bank te beroven,’ zei Shane.

‘Of door een rijk wijf te zoeken, die er een voor me koopt.’

‘Die vind je hier niet, knul. Rijke wijven gaan naar Zuid-Frankrijk, niet naar Dawcomb Devlish.’

 

‘Wat een schoonheid, Harvey. Hoe lang mag je ’m hebben?’ riep Marina boven de bulderende wind uit.

‘Zo lang ik wil,’ antwoordde hij achteloos. ‘Mijn neef heeft hem toch niet nodig. Hij is voor een paar weken naar het buitenland.’

‘Die moet wel een kapitaal gekost hebben.’

‘Negentigduizend, nieuw.’

‘Dat meen je niet!’

‘Echt. Althans, dat is de nieuwprijs, maar deze is tweedehands. Maar goed, alles zit erop en eraan: leren stoelen, gps met touchscreen, aluminium velgen, en hij rijdt als een zonnetje.’

‘Zeg dat wel. Zolang die dief op vrije voeten is zou ik ’m maar in de garage houden.’

‘Ik ben eerder bang dat de jongens ermee vandoor gaan.’

‘Shane en Tom?’

‘Ja, die vertrouw ik voor geen stuiver.’ Hij knipoogde. ‘Het zijn net schooljongens, die twee.’

Ze reden over landweggetjes, met de zon in hun gezicht, terwijl de wind Marina’s lange haar speels alle kanten op blies. Na een poosje deden ze er het zwijgen toe. Ze glimlachte zo nu en dan even naar hem en dan grijnsde hij liefdevol terug, en op die momenten lukte het haar om even niet aan Clementine, het hotel, hun torenhoge schuld en de ophanden zijnde komst van Charles Rueben te denken. Als ze bij Harvey was, voelde ze haar verantwoordelijkheid lichter worden, alsof het zijn taak was die geheel en al voor haar te dragen.

 

Clementine was woedend op Sylvia dat ze haar met opzet van haar avondje met Rafa had buitengesloten, maar nam zich voor om voor de verandering nu eens geen scène te trappen. Ze was teleurgesteld in haar, want ze had gedacht dat ze vriendinnen waren, maar diep in haar hart verbaasde het haar eigenlijk niet. Sylvia was een mannenvrouw en als ze een nieuwe verovering in het vizier had, was hun vriendschap niets meer waard.

Ze ging vroeg naar haar werk, want ze wilde niet langer dan strikt noodzakelijk naast Joe liggen, die niets leek te hebben om voor op te staan, en ze dronk haar koffie verkeerd aan haar bureau. Ze had haar haar opgestoken en had haar donkerblauwe mantelpakje aan, maar ze had ook een bloot jurkje van Jack Wills, een vestje en teenslippers in een tas gedaan, voor later op de dag. Bij de gedachte dat ze de avond met Rafa zou doorbrengen kwam haar maag omhoog. Ze had geen trek in een ontbijt en kon amper stil blijven zitten.

Sylvia arriveerde met een schuldbewuste blik. In plaats van zelfverzekerd naar haar bureau te benen, schuifelde ze schaapachtig naar binnen. ‘Ik voel me vreselijk ellendig,’ zei ze, om maar meteen ter zake te komen. ‘Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht.’

‘Waarom niet?’ vroeg Clementine luchtig.

‘Waarom niet? Omdat ik een kreng ben geweest, daarom. Ik haat mezelf zoals ik gisteravond was, en ik wil zeggen dat het me spijt.’

‘Het maakt niet uit, Sylvia. Ik begrijp het best.’

Sylvia was verbaasd. ‘Echt waar – en je bent niet boos op me?’

‘Helemaal niet.’ Clementine was gelukkig, en dat maakte haar vergevingsgezind – wat ze anders niet was. ‘Ik was bij Joe, dus ik had toch niet kunnen komen.’

‘Maar ik had het je moeten vertellen. Hij is jóúw vriend, niet de mijne.’

‘Hij is ieders vriend, Sylvia.’

‘Nee, volgens mij mag hij jou meer dan wie ook. Hij begon helemaal te stralen toen hij het over jou had.’

‘Echt waar?’

‘Echt waar.’

‘Zo is hij met iedereen. Maak je vooral geen illusies.’ Maar ze stond zichzelf toch een rilling van opwinding toe, ook al wist ze zeker dat Sylvia het bij het verkeerde eind had.

 

Meneer Atwood arriveerde aan het begin van de middag, na een bespreking in Exeter. De brieven waarom hij had verzocht lagen op zijn bureau te wachten, met een lijst keurig uitgetypte berichten ernaast. Clementine kwam binnen met een kopje koffie. Hij ging achteroverzitten op zijn stoel, beet op het uiteinde van zijn potlood en bekeek haar met tot spleetjes geknepen ogen. ‘Je wordt nog eens een héél goede secretaresse, Clementine. Ik ben onder de indruk!’

‘Dank u wel, meneer Atwood.’

‘Mag ik vragen: vanwaar deze plotselinge verandering?’

‘Daar is geen reden voor. Ik heb het gewoon naar mijn zin.’

‘Mooi zo. Dat pakje staat je goed.’

Clementine zag de wellustige blik in zijn ogen en deinsde achteruit. ‘Dank u wel.’

‘Je bent een knap meisje, Clementine.’

‘Verder nog iets van uw dienst, meneer Atwood? Want anders ga ik graag terug naar mijn bureau.’

‘Ja, ja. Natuurlijk. Laat je niet door mij ophouden.’ Hij grinnikte opgewekt om haar te laten merken dat er verder niets achter zijn complimentjes stak. ‘Ik heb graag een secretaresse die popelt om achter haar bureau te zitten.’

 

In het hotel zat Bertha met Heather aan de keukentafel, met hun handen om een beker koffie geslagen. ‘Volgens mij heeft de Brigadier een oogje op mevrouw Meister,’ zei Heather. ‘Ik heb eens goed naar ze gekeken. Ze gaan altijd naast elkaar zitten en hij heeft gevraagd of ze vanavond een wandelingetje met hem wil maken. Ik schaam me dat ik heb meegeluisterd, maar het is gewoon zo fascinerend dat ik er niets aan kan doen.’

‘Love is in the air,’ zong Bertha toonloos.

‘Ik heb altijd medelijden met hem gehad. Elke ochtend komt hij in z’n eentje beneden voor het ontbijt. Hij heeft geen vrouw die thuis op hem wacht. En nu glimlacht hij van oor tot oor. Dat vind ik toch zo zoet.’

‘Wie is mevrouw Meister ook alweer?’

‘Dat kleine muizige vrouwtje.’

‘O gut, kan zij de Brigadier wel aan? Hij is net een grote walrus.’

‘Haar man is overleden, de arme schat, dus zij is nu ook alleen. Ze zijn gewoonweg geknipt voor elkaar.’

‘Ik kijk naar Rafa.’ Bertha keek grijnzend in haar beker.

Heather wist niet wat ze hoorde. ‘Je gaat toch geen werk van hem maken, hè?’

‘Ik bedoel niet dat ik een oogje op hem heb. Geef mij maar een oudere man, en eentje die een beetje groter is. Ik zou hem fijnknijpen als een flensje. Nee, ik bedoel dat ik hem in de gaten hou.’

‘Hoezo dan?’

‘Volgens mij heeft hij thuis een vriendin.’

‘Echt waar?’

‘Ja. Toen ik zijn kamer schoonmaakte, zag ik een stapel liefdesbrieven liggen van een meisje, ene Costanza. Dat moet Constance zijn, toch?’

‘Vast.’

‘Dus hou ik hem in de gaten, voor het geval hij buiten zijn boekje gaat.’

‘Wat maakt jou dat uit als hij buiten zijn boekje gaat?’

‘Niks. Ik wil alleen zeker weten dat ik in de buurt ben om daar getuige van te zijn.’

‘Ooo, Bertha, wat ben jij erg, zeg.’

‘Ik zie het gewoon als een beetje vermaak. Zo vaak gebeurt er nou ook weer niet iets spannends hier in Devon.’

‘Baffles is toch spannend?’

‘Als hij komt – wat ik durf te betwijfelen. Hier valt niet veel te halen.’ Ze snoof minachtend en slurpte het laatste beetje koffie van de bodem van haar beker.

‘Heb je Harveys nieuwe auto gezien?’

‘Nee.’ Bertha keek ontdaan. ‘Wat voor nieuwe auto?’

‘Een Jaguar. Alsof het niks is.’

‘Wat moet hij met een Jaguar?’

‘God mag het weten, maar als hij niet voorzichtig is, komt hij op een ochtend tot de ontdekking dat hij weg is, en ligt er hooguit een bedankbriefje.’

 

Om half zes was Clementine vanbinnen één grote zenuwenknoop. Ze logde uit en liep met de bak paperassen naar de dossierkasten om alles op te bergen. Terwijl ze de papieren in de juiste mappen stopte, die allemaal keurig in alfabetische volgorde waren gelabeld, merkte ze dat haar handen trilden. Ze hoorde meneer Atwood aan de telefoon; hij was ongetwijfeld met zijn maîtresse in gesprek. Ze kon zich niet voorstellen dat hij zijn vrouw ‘cowgirl’ noemde. Ze spitste haar oren om zijn suikerzoete praatjes te kunnen verstaan en hoorde daardoor de deur niet opengaan, en ook het gegeneerde gilletje van Sylvia niet, die nog steeds aan haar bureau zat.

Rafa begroette Sylvia, maar zijn aandacht werd getrokken door een slank meisje in een goed gesneden donkerblauw pakje en op naaldhakken, dat achter in het vertrek bij de dossierkasten stond. Het duurde even voordat hij haar herkende, en net op dat moment draaide ze zich om. ‘Clementine?’ Hij keek verbaasd. Ze sloot de la en liep naar hem toe.

‘Rafa.’

‘Dios mio, wat zie jij er fantastisch uit.’

Ze bloosde blij. ‘Werkkleding. Ik heb iets minder gekleeds bij me. Vind je het erg om even te wachten? Dan kleed ik me om.’

Hij stak zijn handen in zijn zakken. ‘Natuurlijk niet. Sylvia houdt me wel even gezelschap.’ Maar hij liet Clementine niet met zijn ogen los, tot ze naar het damestoilet verdween.

Sylvia glimlachte ongemakkelijk en hoopte dat hij niets zou zeggen over de vorige avond. Ze wilde maar dat Clementine een beetje opschoot. Rafa leunde op haar bureau en keek grijnzend op haar neer. ‘Hard gewerkt vandaag?’

Clementine wurmde zich in haar jurk en stak haar voeten in de teenslippers. Ze maakte haar haar los en woelde erdoor met haar vingers. Ze dacht vol ongeloof aan de middag waarop ze had gedagdroomd dat de knappe Argentijn die ze in de Black Bean Coffee Shop had ontmoet haar kantoor binnengewandeld zou komen om haar op te halen. Nu had hij dat echt gedaan, en de avond strekte zich vol belofte voor haar uit.