10

 

 

 

 

 

Devon, 2009

 

Op de laatste dag van mei arriveerde Rafa Santoro bij het Polzanze. Een stralende zon verwelkomde hem toen hij uit zijn gehuurde Audi stapte, en een koel briesje vanaf zee woelde met zorgeloze vingers door zijn haar. Hij haalde diep en vergenoegd adem, en liet zijn ogen met welgevallen over het huis gaan, alsof hij wilde zeggen: ‘Eindelijk thuis.’

In het hotel was reikhalzend naar zijn komst uitgezien en de kleine gelambriseerde hal stond vol personeel. Jennifer en Rose waren achter hun balie vandaan gekomen, Bertha had haar bezigheden gelaten voor wat ze waren, en Heather talmde bij de deur van de eetzaal, haar lippen gestift in een uitdagend rood. Jake stond midden in de hal voor de ronde tafel, die bijna bezweek onder het gewicht van een uitbundig bloemstuk van lelies, terwijl zijn vader zich naast de open haard posteerde, zijn handen in zijn zakken en een verdwaasde blik op zijn gezicht. Tom, een jonge knul uit Cornwall die Shane hielp, was al naar buiten gegaan om aan te bieden Rafa’s bagage te dragen.

Omdat het zondag was, hoefde Clementine niet te werken, maar ze achtte het beneden haar waardigheid om als een wanhopige groupie in de hal rond te hangen, dus bleef ze in haar eentje in haar slaapkamer en deed haar best om vooral niet vanachter het gordijn naar de nieuwe kunstenaar te gluren. Omdat ze hem nog niet had gezien, snapte ze niet waar iedereen zo’n drukte om maakte. Marina was aan het ontbijt bij de Brigadier gaan zitten en had haar opwinding verborgen achter een grote kop koffie, maar nu kwam Shane op een drafje door de eetzaal aangelopen om haar te vertellen dat meneer Santoro was gearriveerd.

‘Dank je, Shane,’ zei ze terwijl ze opstond. ‘Is Jake in de hal?’

‘Net als iedereen,’ antwoordde hij gnuivend.

‘Wie dan allemaal?’

‘Jennifer, Rose, Bertha…’

Een schaduw van irritatie deed Marina’s gezicht betrekken. Het was Jakes taak om ervoor te zorgen dat iedereen zijn werk deed. Wanhopig glimlachte ze naar de Brigadier. ‘Ik kan maar beter gaan en de knuppel in het hoenderhok gooien.’

‘Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig,’ antwoordde hij. ‘Ik zou best een hoen willen zijn.’

‘Ik kan me niet voorstellen dat er ook nog maar een centimeter ruimte over is in de hal, zelfs niet voor zo’n bescheiden hoen als u.’

‘Dan wacht ik hier wel en kun je me later voorstellen. Ik denk dat ik maar eens de kranten ga lezen in de bibliotheek.’

‘Je zou haast zeggen dat ze nog nooit eerder een knappe man hebben gezien.’

‘Ze zijn allemaal te jong om zich mij nog te herinneren!’ voegde hij er grinnikend aan toe. ‘In mijn tijd was ik een knappe verschijning, zoals dat toen heette.’

Toen Marina de hal in kwam, trof ze daar alleen Jake en Grey, en haar vermoeden dat Shane hen had aangespoord om allemaal weer aan het werk te gaan klopte. Tom kwam met een stel koffers naar binnen, gevolgd door Rafa, nonchalant gekleed in een bruinsuède jasje en een spijkerbroek, de zilveren gesp van zijn broekriem glinsterend om zijn middel. Marina begroette hem hartelijk en hij liet zijn bruine ogen met de vertrouwdheid van een oude vriend op haar rusten. Uit haar ooghoek zag ze Jennifer en Rose als een stelletje ganzen reikhalzend om een hoekje kijken. Maar haar glimlach versaagde niet, evenmin als haar blik. Hij had iets stralends over zich waardoor het hele vertrek oplichtte en al haar angsten vervaagden tot overbodige stofdeeltjes. Het was heel lang geleden dat ze had kunnen ademhalen zonder een beklemd gevoel op haar borst. Ze kon niet wachten tot Clementine met hem zou kennismaken; ze wist dat haar stiefdochter haar keuze zou goedkeuren, en bij die gedachte werd haar glimlach nog breder.

‘Ik zal je voorstellen aan Jake, onze manager, en mijn man, Grey.’

‘Vader en zoon?’

‘Ja,’ zei Grey.

‘Ik weet niet zeker of dat wel zo’n compliment is,’ zei Jake met een grijns.

Zijn vader rolde met zijn ogen. ‘Jongelui hebben tegenwoordig ook geen enkel respect meer! Welkom,’ zei hij, en hij stak zijn hand uit.

Rafa’s handdruk was stevig en zelfverzekerd. ‘Wat heerlijk om hier te zijn,’ zei hij opgewekt. ‘Ik was niet vergeten hoe mooi dit hotel is.’

Marina straalde van trots. ‘Fijn dat het je bevalt.’

‘Ik ga het schilderen, dat is een ding dat zeker is.’

‘En dan hangen we dat schilderij ergens op een prominente plek,’ zei Grey.

‘Ik begrijp dat we hier een hele kunstgalerie gaan krijgen,’ voegde Jake daar niet zonder een spoortje sarcasme aan toe.

‘Dat zouden we leuk vinden,’ merkte Marina op. ‘Heb je trek in koffie, of zal ik je eerst je kamer laten zien?’

‘Ik wil graag eerst naar mijn kamer,’ antwoordde Rafa. ‘Ik grijp elke gelegenheid aan om meer van dit fantastische pand te zien.’ Hij glimlachte haar toe, en met meisjesachtig enthousiasme glimlachte ze terug, of ze nu wilde of niet. Het viel haar op dat zijn mondhoeken naar boven krulden, zodat de huid van zijn wangen zich rimpelde in leeuwachtige plooitjes, en ze vroeg zich af waarom Clementine nog niet tevoorschijn was gekomen om met hem kennis te maken.

‘Kom, dan laat ik je je kamer zien.’

Ze liepen langs de receptie, waar Rose en Jennifer stonden, met in hun opgeschorte opwinding een mallotige grijns op hun gezicht. Rafa verbrak de betovering door hun de hand te schudden en zich voor te stellen. Ze werden overvallen door zijn zelfverzekerdheid en goede manieren; de meeste mensen richtten alleen maar het woord tot hen wanneer ze iets van hen nodig hadden. ‘Wat een spetter,’ verzuchtte Rose toen hij met Marina, Grey en Jake naar boven verdween.

‘Zo maken ze ze niet in dit land,’ zei Jennifer. ‘Ik ken geen enkele Engelsman met zo veel natuurlijke charme.’

‘En dat accent! Ik zou er geen nee tegen zeggen om dat op mijn hoofdkussen te horen.’

‘O hemel, ik ook niet.’ Ze werden uit hun dromerijen opgeschrikt door het schrille belsignaal van de telefoon. Snel nam Jennifer op. Toen ze de welbekende stem hoorde, trok ze een licht geërgerd gezicht. ‘O, hallo, cowboy. Je weet dat je me niet op mijn werk moet bellen.’

 

Marina bracht Rafa naar de bovenste verdieping, waar een badkamer en een slaap- en zitkamer een knusse suite vormden. ‘Is dit allemaal voor mij?’ vroeg hij verrast.

‘Nou ja, je blijft hier toch de hele zomer? En je hebt ruimte nodig om te schilderen.’

‘¡Qué bárbaro!’ Hij liep de slaapkamer in, waar Shane de ene koffer op een rek had gezet en de andere op de grond ernaast. Er stond een superkingsize bed van donker hout, met elegante lampen op de nachtkastjes, waarop een heleboel boeken keurig waren opgestapeld.

‘Grey heeft voor de lectuur gezorgd,’ zei ze toen ze hem naar de ruggen zag kijken.

‘Edith Wharton, Nancy Mitford, P.G. Wodehouse, Jane Austen, Dumas, Maupassant, Antonia Fraser, William Shawcross.’

‘Denk je dat je nog tijd overhoudt om te schilderen?’ vroeg Grey met een trotse glimlach toen Rafa hardop de namen van zijn lievelingsschrijvers opnoemde.

Rafa wreef over zijn kin. ‘Geen idee. Misschien kom ik mijn kamer wel niet meer uit.’

‘Dan is het maar goed dat je de hele zomer hebt.’

‘Volgens mij gaat het me hier wel bevallen,’ zei hij peinzend met een grijns naar Marina. ‘U hebt een heel goede smaak, señora.’

‘Dank je wel. Ik vond het erg leuk om te doen. Het was een uitdaging om het beste van het oude en het beste van het nieuwe samen te voegen zonder iets aan de sfeer hier te veranderen. Vroeger, toen dit nog een woonhuis was, was dit de verdieping van de kinderen. Je hebt hiervandaan een schitterend uitzicht op zee.’ Ze liep naar het slaapkamerraam, ging op haar knieën op de bank voor het raam zitten en tuurde door de glas-in-loodruitjes. ‘Je hebt geen idee hoeveel van die ruitjes we hebben moeten vervangen.’

Rafa legde een hand op de muur naast haar en boog zich voorover. ‘Ik hou van de zee. Voor iemand die op de pampa is opgegroeid is die iets heel nieuws.’

‘Het is fijn om in slaap te vallen bij het geluid van de golven tegen de rotsen.’

‘Hebben jullie hier altijd gewoond?’

‘Nee, we hebben dit achttien jaar geleden gekocht, maar ik hou ervan als van een mens.’

‘Het heeft veel karakter. Dat voelde ik al meteen toen ik binnenkwam. Het zal ook wel veel eisen stellen, alsof je er nog een kind bij hebt.’

Marina nam niet de moeite hem te corrigeren. De meeste mensen gingen ervan uit dat Greys kinderen ook de hare waren. ‘Maar dan op de een of andere manier hulpelozer,’ zei ze zachtjes. Het schoot haar weer te binnen waarom Rafa hier was en hoeveel er van hem afhing, en opnieuw drukte een akelig voorgevoel zwaar op haar hart.

‘Ik zal je de zitkamer laten zien,’ kwam Grey tussenbeide, en Rafa liep achter hem aan de gang door en liet Jake en Marina in de slaapkamer achter.

‘Ik snap nog steeds niet waarom jullie hem de beste kamers van het huis hebben gegeven,’ zei Jake zachtjes.

‘Het zijn niet de beste kamers. De kamers op de eerste verdieping zijn mooier.’ Ze stond op en keek hem aan.

‘Ja, maar dit is een hele verdieping.’

‘Het is een zolder.’

‘Maar als we nou bruidsparen krijgen die deze suite willen boeken?’

‘Dan krijgen ze die beneden. We hebben twintig kamers, Jake, waarvan tot dusverre minder dan de helft deze zomer is geboekt.’

‘Het wordt wel drukker.’

‘Het is allemaal maar betrekkelijk, Jake.’

‘Hij heeft zo zijn charme, maar ik zie nog niet gebeuren dat door hem het hotel opeens volstroomt met schilders in spe.’

‘Doe niet zo negatief. Jij bent niet met een beter idee gekomen.’

‘Om eerlijk te zijn wilden papa en ik een literaire club beginnen.’

‘O ja?’

‘Heeft hij je dat niet verteld?’

‘Nee.’

‘We willen bekende auteurs uitnodigen om hier lezingen te komen geven.’

Marina knikte peinzend. ‘Dat is een goed idee, Jake.’

Verrast keek hij op. ‘Ja, dat vind ik ook.’

‘Heb je al iemand benaderd?’

‘Nee. Maar dat gaat binnenkort gebeuren. Pap en ik moeten het allemaal nog uitwerken. Op dit moment is het niet meer dan een idee.’

‘Nou, doe dat dan maar snel, want straks is er geen hotel meer waar je die schrijvers kunt uitnodigen.’

‘Zo erg is het toch niet?’

Marina sloot haar ogen en slaakte een gekwelde zucht. ‘Het is wél erg, Jake. Ik zou willen dat het niet waar was, maar dat is het wel. Het water staat ons aan de lippen.’

‘God, ik wist niet dat we er zo beroerd voor stonden.’

‘Je vader zal je wel niet ongerust hebben willen maken.’

‘Misschien zie je het te somber in.’

‘Was het maar waar. Maar dat is niet zo. Ik zal er alles aan doen om de boel hier draaiende te houden. Het kan me niet schelen hoe diep ik door het stof moet.’

De mannen kwamen weer de slaapkamer in, waaruit Jake net de gang op stapte. ‘Bevalt de zitkamer je?’

‘Die ziet er heel leuk uit,’ antwoordde Rafa. ‘En ik vind het mooi zoals jullie alle oude elementen in de badkamer hebben weten te bewaren. Op en top Engels.’

‘Soms zijn de oude dingen beter gemaakt dan hun moderne equivalent. De inrichting heeft bijna tweehonderd jaar dienstgedaan en dat moderne spul gaat maar een jaar of twee mee voordat de barsten erin vallen of de boel begint te lekken,’ legde Grey uit.

‘Inderdaad,’ beaamde Rafa meelevend.

‘We laten je nu alleen, zodat je je even kunt opfrissen en installeren, en wachten buiten op het terras op je. Wat wil je straks drinken?’ vroeg Marina.

‘Koffie, graag.’

‘Die staat voor je klaar als je zover bent.’

Het drietal liep naar beneden en hoedde zich ervoor over hem te praten terwijl ze nog in het trappenhuis waren, want de akoestiek was zodanig dat het hele hotel gesprekken kon horen die daar werden gevoerd. Rose en Jennifer zaten nog steeds met elkaar te giechelen achter de balie, terwijl Tom en Shane in de hal rondhingen en op nieuwe gasten wachtten die hen naar buiten zouden roepen, of tot de gasten die er al waren de hal in kwamen en wilden weten waar ze de laarzenkamer of een ander deel van het hotel konden vinden, want het was er een doolhof van gangen, en gasten raakten vaak de weg kwijt.

Marina instrueerde Tom om tegen Heather te zeggen dat ze voor hen allemaal koffie moest brengen. Toen ze de salon door liepen, begroetten ze een paar Amerikanen die dit weekend kwamen logeren en op de gezellige bank bij de niet meer gebruikte haard Earl Grey-thee zaten te drinken. Grey bleef bij hen staan om hun vragen over de geschiedenis van het pand te beantwoorden, terwijl Jake en zijn stiefmoeder verder liepen naar het terras.

Het was een ongewoon heldere dag, zonder ook maar een wolkje aan de hemel. De zee was rustig en leek bijna zo blauw als de Middellandse Zee. Marina ging zitten en staarde even voor zich uit, terwijl haar gedachten doelloos wegdwaalden bij het zacht kabbelende water. Jake bleef staan om met de obers te praten; kalm bespraken ze wat er die dag allemaal gedaan moest worden, en Marina bleef alleen achter om na te denken over hoe het nu allemaal verder moest.

Ze werd even afgeleid door de aanblik van een grootmoeder met haar kleinzoon, die aan het eind van het terras Old Maid zaten te spelen. Haar uitdrukking verzachtte bij het lieve tafereeltje. De grootmoeder liet het kind winnen en deed of ze het vreselijk vond dat ze had verloren. Het jongetje keek grijnzend naar haar op, met wangen zo rood als appeltjes, en wilde nog een potje doen. Geduldig schudde de grootmoeder de kaarten, alsof ze niets liever wilde dan de hele ochtend met hem bezig zijn. Met een pijnlijke steek van verlangen benijdde ze hen, en ze moest haar blik afwenden.

Uiteindelijk kwam Jake bij haar zitten, en Grey verscheen met Rafa. Ze verlegde haar aandacht van het jongetje en zijn oma naar Rafa, dankbaar voor de afleiding. ‘Ik zag dat je voor verf en papier hebt gezorgd,’ zei hij terwijl hij ging zitten.

‘Ik wist niet wat je nodig had, maar heb de vrijheid genomen daar een slag naar te slaan, op basis van waar Paul Lockwood afgelopen jaar mee heeft gewerkt. Onze gasten hebben natuurlijk materialen nodig, al zullen sommigen hun eigen spullen meenemen.’

‘Ik heb ook het een en ander bij me, maar toch bedankt.’

Heather kwam aanlopen met een dienblad met zilveren potten en fraaie kopjes. Een van de obers hielp haar met uitserveren en zette een schaal koekjes midden op tafel.

‘Ik stel voor dat je de tijd neemt om wat rond te kijken,’ zei Grey. ‘Er zijn hier prachtige plekjes om te schilderen en Harvey kent alle huizen van particulieren en hotels hier in de buurt, mocht je met je leerlingen ergens anders willen gaan schilderen. Vorig jaar heeft Paul veel tijd doorgebracht in huizen hier vlakbij waar de tuinen behoorlijk spectaculair zijn. Hij vond het prachtig zo verschillend als ze waren, en ik weet zeker dat ze jou ook graag zullen toelaten.’

‘Ja, je zou de kans moeten aangrijpen om zo veel mogelijk van Engeland te zien. Dit deel van het land is echt schitterend en we kennen een heleboel mensen met mooie huizen.’

‘Dat advies neem ik ter harte en ik zal ze gaan bekijken.’

‘Harvey wil je gids wel zijn,’ zei Marina resoluut. ‘Je kunt je geen betere wensen.’

Op dat moment kwam Clementine naar buiten in een turquoise kaftan die losjes over haar witte skinny jeans viel. Haar haar zat rommelig boven op haar hoofd vastgestoken en ze droeg geen make-up, alsof ze had besloten dat ze er niet uit wilde zien alsof ze moeite had gedaan voor de kunstenaar die de vrouwelijke leden van het personeel al in alle staten van opwinding leek te hebben gebracht.

‘Ah, Clementine, lieverd, kom eens kennismaken met Rafa Santoro,’ zei Grey, die zijn dochter enthousiast begroette in een onbewuste poging haar stemming te doen opklaren. Rafa draaide zich om – en zag het meisje dat hij een paar weken tevoren in de Black Bean Coffee Shop had ontmoet. Clementine herkende hem meteen en bloosde. Opeens wenste ze dat ze mascara had opgedaan, haar haar had geborsteld, parfum had opgespoten, en ook niet uitgerekend haar witte broek of de kaftan had aangetrokken, en de angst sloeg haar om het hart. Rafa stond op, negeerde haar uitgestoken hand en kuste haar koel op haar wang, zoals in zijn land de gewoonte was. ‘Hallo maar weer.’

‘Hebben jullie elkaar al eerder ontmoet?’ vroeg Marina verrast.

‘Ja, nadat ik hier was komen kennismaken was ik de stad in gegaan om wat rond te kijken. In de Black Bean Coffee Shop kwam ik jullie dochter tegen.’

‘Daar heb je ons niets over verteld,’ zei Grey.

‘Ik wist toch niet wie hij was, pap?’ legde Clementine uit, want haar ongemakkelijkheid sloeg om in defensiviteit. Het was niet haar bedoeling zo onvriendelijk te klinken. Ze wilde wel glimlachen, maar voelde zich onhandig. Waarom had ze niet de moeite genomen om meer vragen te stellen over de kunstenaar die de zomer bij hen zou doorbrengen? Waarom had ze zo halsstarrig geen interesse getoond? Nu stond ze volkomen voor aap.

‘Ik moest per se een brownie van je kopen,’ zei hij. ‘Een verboden brownie.’

‘Klinkt lekker,’ zei Jake.

‘Hij wás ook lekker.’

‘Kom gezellig bij ons zitten,’ zei Marina, terwijl de ober aankwam met een extra stoel. Clementine wilde zich het liefst terugtrekken en opnieuw beginnen, maar ze had geen andere keus dan te gaan zitten en verder te gaan op de ingeslagen weg: onhandig en opgelaten. Ze sloeg haar armen over elkaar en wenste dat de anderen gewoon met elkaar verder zouden praten.

‘Niet te geloven dat jullie elkaar al kennen,’ vervolgde Marina.

‘We kénnen elkaar niet echt,’ zei Clementine. ‘Ik zei tegen hem dat hij een brownie moest bestellen, meer niet.’ Nonchalant haalde ze haar schouders op, maar ze was niet vergeten dat ze die dag was teruggerend naar kantoor om tegen Sylvia te zeggen dat ze verliefd was en dat ze zeker wist dat ze hem nooit meer terug zou zien. Nou, hier was hij dan, en nu kon ze hem alleen maar dreigend aankijken.

Marina werd van haar stuk gebracht door het gepruil van haar stiefdochter in aanwezigheid van misschien wel de aantrekkelijkste man die ooit voet in hun hoekje van Devon had gezet, en ze probeerde haar vleiend uit haar chagrijn los te praten. ‘Clemmie houdt erg van reizen, hè Clemmie? Ze heeft heel India doorkruist. Daarom is ze nu ook hier: om het geld te verdienen dat ze nodig heeft om terug te kunnen gaan.’

‘Een wereldreis maken is volgens mij de beste scholing die je kunt krijgen,’ zei Rafa. ‘Al moet ik bekennen dat ik nooit in India ben geweest.’ Dat had voor Clementine het sein kunnen zijn om zich in het gesprek te mengen, maar ze leunde achterover en liet haar stiefmoeder de stilte voor haar opvullen.

‘Ik ook niet, maar zoals Clementine erover vertelt – áls ze erover vertelt – krijg ik veel zin om er ook eens heen te gaan.’ Ze glimlachte Clementine vriendelijk toe, maar het enige wat die over haar lippen kreeg was wat onduidelijk gemompel. Ze sloeg haar stiefmoeder gade terwijl die doorbabbelde en slaakte een zucht. Alweer een man die zich in haar zijden netten liet strikken!

‘Ik heb bewondering voor mensen die meerdere talen spreken,’ zei Grey. ‘Ik heb Jake en Clementine ooit gestimuleerd om Frans te leren, maar daar hebben ze geen van tweeën veel feeling voor.’

‘Dat komt doordat Frans een nutteloze taal is,’ kwam Jake tussenbeide. ‘Die wordt alleen in Frankrijk gesproken en op een paar kleine eilandjes ver weg.’

‘Jij spreekt vast wel Frans, wil ik wedden,’ zei Marina tegen Rafa.

‘Als je eenmaal één taal kent die van het Latijn is afgeleid, zijn de andere niet zo moeilijk. Vroeger thuis sprak ik Italiaans met mijn ouders en Spaans met mijn vrienden, en Engels leerden we op school. Ik heb hier en daar wel een beetje Frans opgepikt, maar het is niet erg goed. Ik kan heel goed bluffen.’

‘Zijn je ouders dan Italiaans?’ vroeg Marina.

‘Heel veel Argentijnen zijn Italiaans,’ antwoordde hij. ‘Mijn vader is na de oorlog uit Italië naar Argentinië getrokken. De familie van mijn moeder woonde daar al generaties lang.’

‘Ze zeggen dat het een schitterende smeltkroes van culturen is,’ merkte Grey op.

‘Dat is het zeker,’ beaamde Rafa. ‘Maar wij kennen niet het soort cultuur dat jullie hier in Europa hebben. Het is heel boeiend om in Londen over straat te lopen en je voor te stellen hoe het er daar uit moet hebben gezien in de tijd van de beruchte Tudors. Ik moet bekennen dat ik toen ik de Tower bezocht het grootste deel van de ochtend alleen maar alles in me heb staan opzuigen: die rijke geschiedenis van jullie. Ik ben blij dat ik gegaan ben.’

Ze kletsten verder. Clementine praatte nu ook mee; langzaam ontdooide ze toen Rafa welbewust moeite leek te doen om haar bij het gesprek te betrekken, al leek hij meer belangstelling te hebben voor Marina. Ze vroeg zich af of haar vader het eigenlijk wel in de gaten had als zijn vrouw zat te flirten of dat hij er zo aan gewend was dat het hem niet uitmaakte. Ze vermoedde dat hij alleen maar blij was dat zíj blij was, wat daar ook voor nodig was. Marina’s welbevinden had voor hem de allerhoogste prioriteit.

‘Clemmie, wil jij Rafa niet eens de omgeving laten zien?’ stelde Marina voor. ‘Je hebt vandaag toch niets te doen, of wel?’ Ze wendde zich tot Rafa. ‘De Black Bean Coffee Shop heb je al gezien, en die is zonder meer een van de hoogtepunten van Dawcomb, maar misschien zou het leuk zijn om iets van de omgeving te bekijken met iemand die hier goed bekend is.’

‘Iemand die geen belangstelling voor Devon heeft,’ voegde Jake er schalks aan toe. ‘Clemmie steekt niet onder stoelen of banken dat ze alles wat met Devon te maken heeft vreselijk vindt.’

‘Dat is niet eerlijk,’ onderbrak Marina hem. ‘Clemmie heeft helemaal geen hekel aan Devon. Ze heeft alleen maar haar zinnen op India gezet.’

‘Misschien werkt mijn enthousiasme wel aanstekelijk,’ zei Rafa, en met twinkelende ogen keek hij Clementine net zo aan als die keer in de Black Bean Coffee Shop. Ze voelde haar borst zwellen van geluk. ‘Wat denk je ervan? Wil je mijn gids zijn?’

Ondanks zichzelf glimlachte Clementine. Het was onmogelijk om niet welwillend te reageren op Rafa’s tomeloze hartelijkheid. ‘Goed hoor, als jij dat wilt.’ Marina zag haar gezicht opengaan als een zonnebloem en wenste dat ze vaker zou glimlachen, want als ze dat deed zag ze er heel leuk uit.