18

De volgende ochtend word ik wakker en even weet ik niet waar ik ben. Dan herinner ik het me weer. Naast me wordt Chris ook langzaam wakker. Ik zie dat hij ook moeite heeft met iets, dan schiet hij ineens recht overeind. “Hoe laat is het?”

Ik kijk op de wekker naast het bed. “Tien uur. We hebben lekker uitgeslapen, wat ook logisch is na gisteravond.” Bij die gedachte begin ik weer helemaal te gloeien. Chris niet.

“Ik moet opstaan. Voor mij is het een gewone werkdag.”

“Kun je niet gewoon vrij nemen? Ik heb je zo lang niet gezien.”

Chris laat zich weer op het bed vallen. “Wat zijn jouw plannen?”

“Lekker lang in bed blijven en dan in bad en daarna lekker lunchen.”

“Nou, goed dan, ik bel Mia dat ik vandaag vrij neem.”

Na een uitgebreid bad samen, ben ik me aan het optutten. Gelukkig had ik nog niet al mijn spulletjes meegenomen. Terug in de woonkamer legt Chris juist de telefoon neer. Hij kijkt me een beetje raar aan. “Wie was dat?” vraag ik nieuwsgierig. “Mijn moeder.” Ik krijg pijn in mijn buik. “Ik heb haar het goede nieuws verteld.”

“Hoe reageerde ze?” vraag ik behoedzaam. “Ze was erg blij.”

“Wat zeg je?” vraag ik verwonderd.

“Ze wil het graag vieren en heeft voorgesteld om een feestje voor je te organiseren. Om je welkom te heten binnen onze familie.”

Jeetje, dit is een heel lastige zet van haar. Ik begrijp hem namelijk niet.

Blijkbaar kijk ik heel bedenkelijk, want hij voegt er meteen aan toe: “Alleen als jij het goedvindt.”

“Ja, natuurlijk,” zeg ik alleen. Zoiets kan ik moeilijk weigeren. Misschien is dat het wel. Zij gokt erop dat ik weiger. Dat zou Chris niet leuk vinden en dan krijgen we misschien wel ruzie. Nee, zelfs Aleida zal begrijpen dat dat geen slaande ruzie oplevert. Zou Willemijn meer weten? “Ze zei ook dat ze erg blij is met jou als schoondochter,” zegt Chris erachteraan.

Dit is echt te doorzichtig, dat gelooft toch niemand. “Ik geloof echt dat ze het meent.” Chris klinkt ook een beetje verbaasd.

Langzaam dringt tot me door wat dit betekent. Willemijns plannetje is gelukt. Zodra ik haar weer zie, ga ik haar iets heel bijzonders geven.

Aleida pakt flink uit voor mijn feestje. Kosten noch moeite zijn gespaard om het de vele gasten naar de zin te maken. Er zijn drie grote zalen waar iedereen zich op allerlei manieren kan vermaken. Zo is er een danszaal met band en een andere met een dj. Daarnaast is er nog een zaal waar vooral de wat oudere en zwangere mensen, zoals ik, rustig kunnen gaan zitten voor een hapje en een drankje. Ik vraag me wel een beetje af hoe dat moet als we ooit gaan trouwen. Niet dat dat aan de orde is. Eerst maar weer eens samenwonen, kindje uitbroeden en daarna zien we wel.

Ik loop door de gang naar de zaal met de dj. Ik ben op zoek naar Chris. Plotseling hoor ik een hoop kabaal achter me. Ik kijk om en zie dat Stephanie met veel bombarie naar me toe komt. “Catharina! Ik wil je spreken.” Ik kijk om me heen. Verscheidene gasten kijken nieuwsgierig onze kant op.

“Stephanie, wat doe jij hier?” vraag ik zo beleefd mogelijk. “Ik wilde je even persoonlijk feliciteren met je overwinning.”

“Dat is niet nodig, hoor. Het was namelijk geen wedstrijd.”

“Dat is het altijd voor meisjes zoals jij.”

“Meisjes zoals ik?” vraag ik nonchalant. Meteen heb ik spijt dat ik erop inga. “Je weet precies wat ik bedoel.”

“Nee, maar dat hoef je niet toe te lichten. Ik heb liever dat je nu weggaat.”

“Dat bepaal jij niet. Jij bent hier niet de vrouw des huizes. Toevallig weet ik dat zij niet bepaald blij met je was.”

“Dat is inderdaad verleden tijd. Zullen we dan maar? Had je nog een jas bij je?”

Ik loop al in de richting van de uitgang. Ik wil haar zo rustig mogelijk naar de deur begeleiden. Er staan genoeg nieuwsgierige aagjes om ons heen.

“Nee, ik ga niet. Niet voordat ik Chris gesproken heb, om alles nog eens uit te leggen.”

“Niet nodig, Chris is prima op de hoogte. Kom maar mee.” Nog steeds maakt Stephanie geen aanstalten om te gaan. Ik leg mijn hand op haar arm. “Kom, voordat je dingen doet waar je later spijt van krijgt.”

Nu ik wat dichter bij haar sta, kan ik ruiken dat ze gedronken heeft. Ze schudt mijn hand van haar arm. “Raak me niet aan, jij vuile slet. Denk je echt dat nu je Chris weer in je bed hebt, alles weer goed is? Denk je echt dat je er nu bij hoort? Ik kan je vertellen dat daar wel meer voor nodig is dan een dure jurk en een nieuwe kapper.” Ze kijkt me neerbuigend aan en ik voel me heel klein worden. “Stephanie, ïk ben wél de vrouw des huizes en ik zeg je dat je moet gaan. Je bent hier niet langer welkom.” Aleida staat ineens naast me en haar ogen zijn ijskoud. “Ik ben minder geduldig dan Catharina hier. Ze heeft al meer van jou gepikt dan me lief is. Bespaar jezelf de vernedering en ga, of ik ben genoodzaakt de beveiliging in te schakelen.”

Voor het eerst sinds ik Aleida ken, ben ik blij dat ze naast me staat. Ik zie dat Stephanie erg onder de indruk is en zich nu omdraait.

Dan komt Chris aanlopen. Blijkbaar gaat het als een lopend vuurtje rond dat er iets spannends gebeurt. “Wat is hier aan de hand?” vraagt hij en hij kijkt bezorgd van mij naar zijn moeder.

“Er is niets aan de hand. Ik begeleid Stephanie even naar de uitgang. Ze voelt zich niet zo lekker,” zegt Aleida rustig. Daarna legt ze haar hand op de arm van Stephanie en deze keer laat die het toe. Als een mak schaap loopt ze met hangende schouders met Aleida mee.

“Gaat het? Je ziet een beetje bleek. Wat heeft Stephanie gezegd?”

“Niets, ze heeft niets gezegd wat van enig belang is.”

“Volgens mij kun jij wel wat frisse lucht gebruiken,” zegt Chris. Ik knik en samen lopen we naar buiten. Eerder op de dag regende het nog pijpenstelen, maar nu is het droog. Het ruikt heerlijk naar bloemen en pas gemaaid gras. Op de achtergrond hoor ik een paar krekels. Ik geniet van de stilte en de geruststellende aanwezigheid van Chris naast me. We komen bij een houten bankje en Chris stelt voor om even te gaan zitten. Galant maakt hij het bankje droog met zijn zakdoek.

“Ik wil je al een tijdje iets vragen,” begint hij. Ik kijk hem vragend aan. Hij lijkt een beetje gespannen. Dan staat hij plotseling op en gaat voor me op één knie zitten. “Lieve Catharina. Ik houd van jou. Wil je met me trouwen?”

Heel even weet ik niet wat ik moet zeggen. Voornamelijk omdat ik te verbaasd ben. Wanneer het tot me doordringt wat hij vraagt, stijgt er langzaam een warm gevoel op vanuit mijn buik.

Dan zeg ik: “Ja, natuurlijk! Ik wil heel graag met je trouwen.” Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem snel weer naast me op de bank. Het is veel te nat om op je knieën op de grond te zitten.

“Hier, deze is voor jou.” In zijn handen heeft hij een klein zwartfluwelen doosje. Als hij het opent zie ik de mooiste ring die ik ooit gezien heb. Waarschijnlijk ook de duurste, want de steen is echt gigantisch.

“Dat had toch helemaal niet gehoeven. Ik ben echt niet op je geld uit.”

“Dat wil ik dus nooit meer van jou horen.” Hij klinkt ineens heel boos. “Ik ben er helemaal van overtuigd dat het jou om mij gaat. Oké? Ga je nu ook niet inhouden. Gewoon met die creditcard zwaaien. Eigenlijk heb ik dat altijd wel geweten. Ik snap niet waarom ik dat maar gewoon van iemand als Stephanie aannam. Ik denk dat ik bozer was dat je niet eerlijk geweest was dan iets anders. Dat is echt het laatste wat ik erover wil zeggen.”

Hij geeft me een kus en ik kus hem hartstochtelijk terug.

“Doe hem eens om.”

Hij past precies.

“Wanneer heb je dat gedaan?” vraag ik verbaasd.

“Een tijdje geleden. Net voordat we uit elkaar gingen.”

“Echt waar?”

“Ik heb je toch verteld dat ik al veel eerder wist dat ik van je hield? Bovendien ben je zwanger, dus leek het me een logische stap. Zeg, luister je eigenlijk wel?” vraagt hij enigszins geïrriteerd.

“Geef je hand eens,” zeg ik alleen maar.

Een beetje onwillig geeft hij me zijn hand. Ik leg hem op de zijkant van mijn buik.

“Voel je dat?”

Chris kijkt me ontroerd aan.

“Hij schopt. Ik voel hem schoppen!”

Ik knik en voel de tranen in mijn ogen. “Volgens mij viert hij ook een feestje.”

Chris slaat zijn armen om me heen.

“Blij dat we het er alle drie over eens zijn.”