8

Het is zaterdag en ik ben zenuwachtig. Vandaag gaan we naar mijn ouders om hun het goede nieuws te vertellen, of liever gezegd: hét nieuws. Ik weet niet zeker of ze erg blij zullen zijn. En morgen naar de ouders van Chris, dat vind ik zo mogelijk nog spannender. Chris komt me zo ophalen en ik moet nog zoveel doen. Wat moet ik in vredesnaam aan naar zijn ouders? Toen ik het aan Chris vroeg, zei hij: iets klassieks en conservatiefs. Ik had het een hele geruststelling gevonden als hij had gezegd dat het niet uitmaakte. Wat zou hij bedoelen met conservatief? Lang en zwart, mantelpakje, cocktailjurkje? Ik heb echt geen idee.

Over een halfuur staat hij voor de deur, dus ik moet opschieten. Ik kijk nogmaals in mijn kast. Ik geloof dat ik alles al drie keer in mijn handen heb gehad. Op mijn bed liggen kledingstukken her en der verspreid en mijn weekendtas staat half ingepakt bij de deur. Ik moet mijn haar nog föhnen en heb nog niet fatsoenlijk ontbeten en dat is tegenwoordig echt noodzakelijk, wil ik niet de hele dag misselijk zijn. Uiteindelijk besluit ik om eerst te eten en tegelijkertijd Chris te bellen. Het zijn zijn ouders, dus hij moet me helpen om iets uit te zoeken. Als ik de telefoon weer neerleg, ben ik nog zenuwachtiger. Die lieve Chris zei niet: maak je niet druk, alles staat je goed. Nee, hij zei dat hij er meteen aankomt en eventueel vertrekken we wat later, zodat we eerst nog naar de winkel kunnen. Hij heeft nu niet wat je zegt veel vertrouwen in mijn garderobe. Binnen tien minuten staat Chris voor de deur. Hij loopt met mij mee naar boven, werpt één blik op mij en daarna op het slagveld in mijn kamer.

“Trek iets leuks aan voor je ouders. Pak je toilettas in en zet die alvast in de auto. Bel je moeder dat we een paar uurtjes later komen. We moeten eerst even naar de winkel.”

Normaal gesproken zou het een man naar mijn hart zijn, maar op dit moment gieren de zenuwen door mijn keel. Wat voor mensen zijn zijn ouders eigenlijk? Zijn kleren werkelijk zo belangrijk dat we daar speciaal voor moeten gaan shoppen? Snel doe ik wat Chris me vraagt en binnen een halfuur zijn we op weg naar het centrum. We lopen naar de duurste winkelstraat van de stad. Voor ik het weet staan we in La Dolce Vita, een poepchique winkel met merken als Chanel, Burberry en Gucci. Chris roept een winkel juffrouw erbij en vraagt haar drie leuke outfits uit te zoeken met ruimte voor een buikje. Dubbele knipoog en de winkel juffrouw knikt begrijpend. “Natuurlijk, meneer, komt voor elkaar.” Ze kijkt geringschattend naar mijn figuur en ik merk dat ik meteen mijn buik probeer in te houden en mijn schouders naar achteren trek.

“Maatje 40, neem ik aan?”

Ze zegt het bijna fluisterend, alsof het iets is waar ik me voor moet schamen. Ik zou jou weleens willen zien wanneer je zwanger bent, dan pas je ook niet meer in maatje 36, denk ik boos.

“Ja, inderdaad.” Ik trek mijn buik nog wat verder in. “We hebben niet echt positiekleding, maar ik kan wel wat jurkjes uitzoeken die een beetje mee rekken, oké?”

“Prima,” zeg ik zachtjes.

Positiekleding, wauw, wat klinkt dat zwanger, zeg! Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig geweest. Al snel komt ze terug met een hele lading jurken. Subtiel kijk ik naar de prijskaartjes en ik schrik me een ongeluk: dat is een half maandsalaris!

“Ik betaal,” hoor ik Chris achter me fluisteren. De winkeljuffrouw heeft me intussen een pashokje aangewezen en gedwee loop ik naar binnen. Positiekleding en jurken van een half maandsalaris; ik geloof dat alles nu pas echt tot me doordringt. Ik trek een zwarte jurk aan. Hij valt tot op de knie en heeft een mooie hals. Hij staat me erg goed, flatteus. Op blote voeten en op mijn tenen loop ik naar buiten. Snel geeft de verkoopdame mij een paar schoenen met hoge hakken. Ik vind de jurk erg leuk, maar ik zie dat Chris nog niet tevreden is. Dus ga ik terug naar mijn hok voor de volgende jurk en weer een andere jurk. Zo ga ik nog even door. Uiteindelijk heb ik drie jurken gevonden die we allebei leuk vinden; twee zwarte en een fuchsiaro-ze, compleet met schoenen, panty’s en lingerie. Als ik mijn oude kloffie weer aanheb en we alles hebben afgerekend, of eigenlijk: zodra Chris zonder blikken of blozen zijn handtekening onder de rekening gezet heeft, gaan we eindelijk op weg naar mijn ouders. We zijn nog maar net de stad uit of Chris laat een bommetje vallen. Zonder inleiding zegt hij: “Verwacht niet dat mijn ouders je met open armen zullen ontvangen. Dat heeft niets met jou te maken, dus probeer het te negeren.” Ik ben perplex. Even denk ik dat ik hem niet goed heb verstaan. “Wat zeg je?”

“Ik heb een beetje zitten dubben of ik je dit wel of niet moet vertellen, maar omdat je al zo zenuwachtig was met je kleren, nou ja, ik denk dat het misschien toch beter is om je te waarschuwen.”

“Je bedoelt dat ze niet blij met me zullen zijn omdat ik geen Chanel in de kast heb hangen?” vraag ik. “Kleren zijn maar bijzaak. Het gaat erom dat mijn moeder meer een meisje in gedachten had dat ze al kende via een van haar zogenaamde vrienden.”

“Ik ben dus niet goed genoeg? Je wordt bedankt. Nee, nu voel ik me een stuk relaxter morgen. En wat bedoel je met: kleren zijn maar bijzaak? Je hebt zojuist twee maandsalarissen neergelegd voor een paar jurkjes, dat zou ik nou niet bepaald bijzaak willen noemen.”

“Catharina, ik vertel je alleen wat mijn moeder zal zeggen, dat staat los van mijn mening over jou. Ik houd van mijn ouders, maar ik ben het beslist niet altijd met hen eens. Vrouwen in het algemeen en vriendinnen in het bijzonder zijn altijd onderwerp van discussie. Bovendien, mijn moeder zal, als ze heel eerlijk is, geen enkele vrouw goed genoeg vinden voor haar zoons. Mijn broer is wel getrouwd met een vrouw uit de ‘betere kringen’, en nog heeft mijn moeder altijd iets op haar aan te merken.”

Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik heb het gevoel dat mijn keel wordt dichtgeknepen en dat ik haast geen adem meer kan halen. Ik krijg het benauwd en voel een stekende pijn in mijn borst.

“Catharina, wat is er? Zeg eens wat!” Chris klinkt erg geschrokken, maar ook erg ver weg. Hij zet de auto langs de kant, stapt uit en loopt om de auto heen. Even later houdt hij het portier aan mijn kant open.

“Kom maar even naar buiten. Een beetje frisse lucht zal je goeddoen.”

Zodra ik buiten ben en de koele lucht inadem, voel ik me alweer een stuk beter.

“Het spijt me dat ik dit nu pas vertel. Ik geloof dat het je wat rauw op je dak viel, sorry. Wees maar gewoon jezelf en probeer alle akelige opmerkingen van mijn moeder te negeren. Gewoon van je af laten glijden, oké?”

“Nare opmerkingen van me af laten glijden is niet echt mijn sterkste punt.”

“Bedenk maar dat je daar niet alleen zit, ik ben erbij en zal je geen moment alleen laten. Denk je dat we weer verder kunnen? We zijn al laat en ik wil wel een goede indruk maken.”

Bij mijn ouders worden we hartelijk ontvangen. Mijn moeder doet de deur voor ons open en kijkt verwachtingsvol naar Chris. Hij lacht even en geeft haar een enorme bos bloemen.

“Wat prachtig,” zegt ze opgetogen, “dankjewel.” Terwijl ze naar de keuken loopt om de bloemen in een vaas te zetten, kijkt ze me veelbetekenend aan. Het is wel duidelijk waar ze aan denkt. Mijn vader, Ruud, geeft Chris een stevige handdruk.

In de woonkamer zitten mijn zussen Monique en Lilian en hun aanhang. Ze bekijken Chris van top tot teen. Monique, mijn oudste zus, kijkt me glimlachend aan. Van Lilian, de middelste en mijn meest kritische zus, krijg ik een verbaasde blik. Het is duidelijk, Chris valt in de smaak. Monique is getrouwd met Fred, een saaie, kleurloze, maar wel buitengewoon aardige man. Samen hebben ze een dochtertje, Lisa. Lilian heeft een vriend, Erik. Hij is knap en daar is ook eigenlijk alles mee gezegd. Meestal laat hij zich wat sullig door Lilian commanderen. Ook zij hebben een kindje, Bart.

Nadat we eerst een aperitief gedronken hebben in de woonkamer, gaan we met z’n allen aan tafel. Eerst de soep. Zal ik ons nieuws nu vertellen of toch maar even wachten tot het hoofdgerecht? Ik kijk naar Chris, die vrolijk vertelt over zijn baan en over onze eerste ontmoeting. We kijken elkaar aan en hij schudt bijna onmerkbaar met zijn hoofd. Ik denk dat hij bedoelt dat ik nog even moet wachten. Dan serveert mijn moeder het hoofdgerecht. We eten van het goede servies en het valt me op dat ze alles netjes in schalen opdient, in plaats van de pannen gewoon op tafel te zetten, zoals ze dat normaal doet. Wanneer iedereen zijn bord volgeschept heeft, probeer ik de aandacht te vragen, maar dat valt in ons gezin niet echt mee. Uiteindelijk tikt Chris met zijn mes tegen zijn glas. “Mag ik even jullie aandacht? Catharina wil jullie iets vertellen.”

Meteen is het muisstil en iedereen kijkt vol verwachting naar mij. Zelfs de kleintjes zijn even helemaal stil. Ik slik en dan begin ik. Ik had van alles bedacht van tevoren, maar nu het moment daar is, ben ik alle mooie woorden vergeten.

“Nou, eh, ik heb inderdaad een eh, nieuwtje,” begin ik hakkelend. “Het eerste is dat Chris mijn nieuwe vriend is.” Ik zie mijn moeder stralen. “Het tweede is dat ik zwanger ben.” Nu zit iedereen me stomverbaasd aan te kijken. Voordat ze van alles gaan vragen, gooi ik meteen mijn laatste nieuwtje eruit.

“En we gaan samenwonen.” Ik wijs vaag in de richting van Chris.

Zo, dat is eruit. Snel neem ik een slok water, mijn mond voelt droog aan en ik voel mijn hart in mijn keel bonken. Nog steeds zegt niemand iets en nu begint Chris te praten. “Ik kan me voorstellen dat het allemaal wat onverwacht is. Het is allemaal ook heel snel gegaan en de zwangerschap was natuurlijk niet gepland, maar zeker wel gewenst. We beseffen allebei dat samenwonen een hele grote stap is voor twee mensen die elkaar nog niet zo heel lang kennen. Maar we zijn verliefd en dat is op dit moment het belangrijkste.”

Nog steeds is het stil, dan barst er een kakofonie van vragen en felicitaties los. “Waar gaan jullie wonen?”

“Hoe voel je je?”

“Wanneer ben je uitgerekend?”

“O, lieverd, gefeliciteerd.” Mijn moeder omhelst me even heel stevig.

Ik weet niet wat ik verwacht had, woede, verdriet of teleurstelling, maar niet deze warme omhelzing. Ik ben de jongste dochter, de oogappel, de bolleboos. Mijn vader zei altijd trots dat ik degene was die het helemaal zou gaan maken. Hij had het al zo vaak gezegd dat ik het een beetje gênant begon te vinden en ook een beetje sneu voor mijn zussen. En hier sta ik nu: per ongeluk zwanger. En in plaats van woede en teleurstelling word ik door mijn vader gefeliciteerd. Ik denk dat ze stiekem bang waren dat ik, door mijn zogenaamde carrière, helemaal alleen oud zou worden. Zij denken dat ik alleen maar druk, druk, druk met mijn werk bezig ben. Ze hebben er geen idee van dat ik daarnaast ook druk, druk, druk met los-vaste vriendjes in de weer ben. Dat beeld houd ik ook graag in stand. Dus ik kan me voorstellen dat ze opgelucht zijn dat ik op de valreep toch nog met een leuke man thuiskom.

Dat ik dan nu wel heel erg snel zwanger ben, nemen ze daarbij voor lief.

Wanneer het stof van mijn nieuwtje enigszins is gaan liggen, gaan we weer verder met het diner. “Waarom waren jullie eigenlijk later, kon je weer eens niet beslissen wat je aan zou trekken?” vraagt mijn moeder plagend.

“We moesten nog even naar de winkel. Zal ik laten zien wat ik gekocht heb?” vraag ik. “Ja, leuk!” roept Monique meteen enthousiast. “Weet je wat? Dan gaan we gezellig even naar boven. Dan kun je alles aan ons showen. Toe maar, haal alles maar uit de auto,” zegt mijn moeder overredend. “Heren, de dames trekken zich even terug.”

“Prima, wij gaan er lekker een borrel op pakken.” Mijn vader kijkt verlekkerd naar de cognacfles. “Marja, waar kan ik de cognacglazen vinden?”

“Ruud,” zegt mijn moeder ongeduldig tegen mijn vader, “hoe lang zijn we nu getrouwd? Die glazen staan al meer dan dertig jaar in dezelfde kast.” Mijn moeder schudt even met haar hoofd. “Mannen!”

“Oma, oma, mag ik ook mee naar boven?” vraagt mijn nichtje Lisa.

“Natuurlijk, lieverd, jij bent toch een meisje?”

“Omi, omi en ikke, mag ikke ook mee?” vraagt mijn kleine neefje Bart.

“Maar jij bent een jongetje, wil je niet liever bij de mannen blijven?”

“Nee, omi, ik wil met u mee naaj de jujk kijken.”

“Natuurlijk mag jij ook mee naar de jurk kijken.” Ik til hem op en geef hem een stevige knuffel. Meteen begint hij zich los te wurmen. Ik zet hem weer op zijn schattige korte beentjes. Snel rent hij naar de trap. Mijn zussen en moeder zijn ook al op weg naar boven. Ik zie dat de mannen het zich gemakkelijk maken op de bank met allemaal een flink glas cognac. Ik kijk even naar Chris die druk in gesprek is met mijn zwager Fred. Heel even kijkt hij op en geeft me een knipoog, ik lach stralend terug. Daarna loop ik naar buiten en pak alles wat ik die ochtend gekocht heb uit de auto. Als ik boven kom, zitten ze met z’n allen op het bed van mijn ouders.

“Allemaal een andere kant op kijken terwijl ik me verkleed,” zeg ik gebiedend. “Jullie mogen pas kijken als ik alles aanheb, dat is het leukste.”

Gehoorzaam kijken ze allemaal naar de andere kant van de kamer terwijl ik de zwarte jurk aantrek, compleet met schoenen. “Draai maar om.”

“Ooohhh,” roepen ze allemaal in koor. “Wat een prachtige jurk.”

“Ja, hè?” zeg ik trots terwijl ik een rondje draai. Het leuke is dat je mijn buikje hierin ook haast niet ziet. “Kom eens dichterbij staan,” vraagt Lilian. “Ik zie nog helemaal geen buikje. Het duurt nog wel even voordat je het gaat zien. Dat was bij mij ook zo, weet je nog, mama? Ik was vier maanden zwanger en toen zag je nog haast niks. Bij jou wel, hè, Monique, bij jou zag je het al na zes weken.”

“Nu overdrijf je, maar ik had wel al heel snel een buikje,” zegt Monique vriendelijk.

“Ja, en dat buikje zit er nu nog steeds. Bij mij is het intussen weer even strak als vroeger. Kijk maar.” Lilian laat trots haar vlakke buik zien. Dat is nou mijn zusje Lilian. Ze is best lief, maar kan ook vaak een beetje gemeen zijn, zeker tegen Monique. Vroeger zei ik er weleens wat van tegen mijn moeder, maar die zei altijd dat dat heel normaal is tussen zusjes. Zij vocht vroeger als kat en hond met haar zussen, maar liefst vijf in totaal, en nu zijn het haar beste vriendinnen. Nou ja, denk ik dan altijd, dan is het ook wel duidelijk van wie Lilian deze mooie eigenschap heeft gekregen.

“Laat de volgende jurk maar eens zien,” zegt Monique snel. Ze wil graag van het onderwerp buik afstappen. Terwijl ik de volgende jurk aantrek, ziet Lilian het merkje en roept: “Is dat een jurkje van Chanel?”

“Ja, leuk, hè?” Ik probeer niet al te zelfgenoegzaam te kijken.

“Wie is Sjanel? Waarom heb jij haar jurk gekregen?” vraagt Lisa met kinderlijke onschuld.

“Chanel is een merk, gewoon een leuk merk,” zeg ik achteloos tegen haar.

“Niet een gewoon merk, maar een heel duur merk. Blijkbaar heeft Chris heel veel centjes en is hij niet te beroerd om die aan zijn vriendinnetje uit te geven. Hoef je daar alleen maar per ongeluk zwanger voor te worden?” vraagt Lilian vals.

“Lilian!” roept mijn moeder verschrikt. “Niet waar de kinderen bij zijn.”

En dankjewel, denk ik een beetje teleurgesteld. Zolang de kinderen het maar niet horen, mag je van mijn moeder alles tegen elkaar zeggen. Ik heb helemaal geen zin om de andere jurk nog te laten zien. Monique heeft dat meteen door, zij is altijd al de gevoeligste van ons drieën geweest. Op een gemaakt opgewekte toon zegt ze: “Ben benieuwd wat de mannen uitspoken, zullen we weer naar beneden gaan?”

Beneden is het een stuk gezelliger. De mannen hebben het samen met de cognacfles prima naar hun zin. Ik voel me een beetje moe en zeg daarom dat ik naar bed ga. Ik kijk even vragend naar Chris en zie dat hij met me mee wil lopen naar boven.

“Chris, blijf jij nog even gezellig beneden?” vraagt mijn moeder.

“Ja, Chris, dan kunnen we je een beetje beter leren kennen. Je gaat tenslotte wel met onze jongste zus samenwonen.”

Lilian klinkt een beetje flirterig.

“Nou, in dat geval…Catharina, vind je het erg?”

“Nee, hoor, tuurlijk niet. Blijf gezellig nog even zitten. Mijn moeder wijst je straks wel de weg.” Heel stiekem voel ik me een beetje teleurgesteld.

“Ik kan je ook wel vertellen waar je bed is.” Weer Lilian op zo’n flirterige toon. “Maak je geen zorgen, Kaatje, wij zullen goed op hem passen.” Ze steekt kameraadschappelijk haar arm door de arm van Chris. “Welterusten,” zegt ze nog.

“Welterusten allemaal.”

Ik loop de trap op naar boven en weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Ik poets mijn tanden en verricht al mijn andere slaaprituelen. Eenmaal in bed wil de slaap maar niet komen, terwijl ik toch echt heel erg moe ben. Pas na een uur lukt het eindelijk om in slaap te vallen. Ik word wakker van gestommel op de trap, daarna hoor ik iemand giechelen en fluisteren. Ik kan niet horen wat er gezegd wordt, wel hoor ik dat het Lilian en Chris zijn. Ik besluit even te wachten tot Chris ook in bed ligt. Ik ben benieuwd wat er allemaal besproken is in mijn afwezigheid. Ook ben ik benieuwd wat hij van mijn familie vindt. Ik kijk op de wekkerradio, ze staan er nu al vijf minuten, tien minuten…Wat zijn ze allemaal aan het doen? Ik vind het niet prettig dat ze zo lang voor mijn deur staan te smoezen. Moet ik opstaan en net doen alsof ik naar de wc moet? Er gaan weer vijf minuten voorbij. En nu is het genoeg! Ik ga naar de wc. Met een grote zwaai sla ik het dekbed opzij. Rustig doe ik de deur open en zie dat Chris en Lilian voor mijn deur staan te praten. Lilian giechelt overdreven en heeft een hand op Chris’ arm. Ik heb het gevoel dat ik hen stoor in een belangrijk gesprek en voel me een beetje buitengesloten.

“Hebben we je wakker gemaakt?” vraagt Lilian onschuldig.

“Nee, hoor, ik moet even naar het toilet.” Ik veins verbazing. “Ik dacht dat je al naar huis was. Waar is Erik?”

“O, die is al vertrokken. Bart was moe.”

“En hoe kom jij dan thuis?” vraag ik. “Ik blijf hier en slaap in mijn oude kamer.”

“Nou, ik ga naar het toilet.” Ik loop naar de badkamer. “Ik ga ook slapen. Dag Lilian, ik zie je morgen wel weer aan het ontbijt,” zegt Chris terwijl hij mijn kamer binnenloopt. “Ja, welterusten, Lilian, tot morgenvroeg,” zeg ik erachteraan.

Ik loop door naar de wc, want intussen moet ik wel heel nodig. Het slaapritueel van Chris verloopt een stuk sneller dan dat van mij. Tandenpoetsen en uitkleden, binnen vijf minuten kruipt hij naast me in mijn twijfelaar. “Wat heb je allemaal met Lilian besproken?” vraag ik zo nonchalant mogelijk.

“O, niets bijzonders, over mijn werk, mijn familie, je weet wel.”

“Hebben jullie het ook nog over mij gehad, en over ons?”

“Ook ja.”

“Wat dan? Wat heeft ze allemaal over ons gevraagd?” vraag ik.

“De normale dingen. Hoe we elkaar hebben leren kennen en zo. Ik vond het wel een beetje raar. Het leek mij dat ze dat beter aan jou kon vragen.”

Ik vind het helemaal niet raar. Mijn zus is een gehaaide tante. Ze weet wel bij wie ze dit soort informatie het beste los kan peuteren. “Wat heb je gezegd?”

“De waarheid.”

De schrik slaat me om het hart. Als Lilian van de hoed en de rand weet, zal ze het niet nalaten om dat subtiel bij mijn moeder onder de aandacht te brengen. Juist nu het vandaag zo goed is gegaan.

“Dat we collega’s zijn die verliefd op elkaar geworden zijn. Zoals dat wel vaker gebeurt wanneer twee mensen veel met elkaar moeten samenwerken.”

Ik slaak een zucht van opluchting. Chris hoort het en zegt: “Kaatje, je dacht toch niet werkelijk dat ik je zus alle details van onze relatie zou geven? Daarvoor moet ze bij jou zijn.”

“Inderdaad. Ik zag dat je ook lang met mijn moeder aan het smoezen was. Wat heeft zij allemaal verteld?”

“Ze heeft me helemaal bijgepraat over jou.”

“O ja? Wat dan?” vraag ik op mijn hoede. “Ze heeft me uitgebreid verteld over alle vriendjes die je mee naar huis hebt genomen.”

“Dat meen je niet! Je moet niet alles geloven wat ze zegt. Mijn moeder kan het soms een beetje aandikken.”

“Ze vertelde van een vent die de hele badkamer onderge-kotst heeft. Dat is zeker niet waar?”

“Eh, ja, dat klopt toevallig wel,” zeg ik gegeneerd. “En er was er één die een deuk in je vaders auto heeft gereden.”

“Het was maar een heel klein deukje.”

“De volgende heeft de hele avond zijn mond gehouden.”

“Hij zat in een moeilijke fase en hij heeft heus wel wat gezegd.”

“Volgens je moeder is het enige wat hij gezegd heeft: ‘Bier’.”

“Nee, dat klopt dus niet, toen hij wegging zei hij: ‘t Was gezellig’,” verdedig ik Gideon.

Chris kijkt me meewarig aan en gaat verder. “Je moeder vertelde ook nog van ene Wim. Klopt het dat je die bekeerd hebt tot homo?”

“Hebben jullie echt iedereen besproken? Hadden jullie niets leukers om over te praten, de kleinkinderen bijvoorbeeld?”

Chris negeert mijn opmerking. “Nu begrijp ik waarom je vader mij zo snel geaccepteerd heeft. Eindelijk een normale kerel, zal hij gedacht hebben.”

Hij streelt zachtjes mijn rug en geeft me een kusje op mijn hoofd.

“Haha, erg leuk. Wat heeft mijn vader allemaal verteld?” Ik hoor hem zuchten. “Lieve schat, je wilt toch niet serieus van iedereen weten wat ze vanavond hebben gezegd? Ik heb ook met Monique en haar man…hoe heet hij ook alweer?”

“Fred.”

“Ja, Fred, gekletst. Wil je ook weten wat ik met hen besproken heb?”

“Nee, dat hoef ik niet te weten, ik snap wat je bedoelt.” Zijn handen dwalen nu van mijn rug naar beneden naar mijn billen. Ik doe mijn ogen dicht en voel dat ik me volledig ontspan. Hij begint me te zoenen, even laat ik het toe. Dan maak ik me los uit zijn omhelzing. “Ik ga slapen,” zeg ik snel.

“Ben je nu ineens moe?” Chris klinkt teleurgesteld. “Het is gewoon raar. We zijn bij mijn ouders. Ik heb nog nooit bij mijn ouders…” Ik kan de zin niet afmaken, het is te gênant.

“Je hebt nog nooit seks gehad bij je ouders thuis? Dat meen je niet.” Hij moet lachen.

“Lach me niet uit, dat is toch heel normaal.”

“Je bent zwanger en we gaan samenwonen.”

“Ja, en?”

Chris pakt me even stevig vast. “Jij bent ook een mal mens. Maar wel erg lief.”