7

De volgende ochtend rijd ik met Chris mee naar kantoor. We staan samen in het keukentje te ginnegappen terwijl we wachten tot onze koffiekopjes zijn gevuld. Chris vindt het nodig om me even vast te pakken. Ik hef juist mijn hoofd om een stiekem kusje te incasseren, als ik iets denk te horen. Snel laat ik hem los. “Hoorde jij dat ook?”

“Ik hoorde niets. Je wordt echt paranoia.” Ik luister nog een keer heel erg goed. Hij heeft gelijk, het is helemaal stil op de gang. Ik wil me juist weer tegen hem aannestelen, wanneer Ellen ineens in de deuropening van het keukentje staat. Ze kijkt heel vreemd, want ook al omhelzen we elkaar niet, we staan wel verdacht dicht bij elkaar.

“Hoi Ellen, jij bent vroeg.”

“Jij ook,” kaatst ze terug. Dat is inderdaad niet normaal.

“We moeten een belangrijke presentatie voorbereiden,” verzin ik ter plekke.

“Ja, vast! Mag ik er even bij? Ik wil graag een kopje koffie, voordat ik aan het werk ga.” Chris maakt zich snel uit de voeten. “Ik zie je straks,” zegt hij met zijn meest zakelijke stem. “Denk je nu echt dat ik niet doorheb wat hier aan de hand is?” vraagt Ellen chagrijnig.

Ik twijfel even tussen blijven ontkennen en de waarheid opbiechten. Ik had het vanavond in alle rust willen vertellen, het is niet iets om hier bij de koffieautomaat te bespreken.

Ellen wacht mijn antwoord niet af.

“Ik dacht dat we vriendinnen waren, ik had zelfs de illusie dat je mijn beste vriendin was. Kennelijk heb ik me vergist.”

Ze draait zich om en loopt weg. Snel loop ik achter haar aan.

Ellen gaat achter haar bureau zitten en begint driftig op haar toetsenbord te hameren. “Ellen, het spijt me.” Ze kijkt even op van het scherm.

“Je hebt gezworen dat je niets met hem had. Waarom heb je niets verteld?”

“Het moest geheim blijven. Ik was bang dat je…”

“Je dacht toch niet echt dat ik het door zou kletsen? Ik ben Nadien niet.” Ellen klinkt gekwetst. Achter me hoor ik de eerste collega’s binnenkomen en ik zie hen nieuwsgierig naar ons kijken. “Zullen we even naar buiten gaan? Dan kunnen we rustig praten.”

“Ga jij maar lekker met de baas praten, hij zit vast al op je te wachten. Sommigen van ons zijn wél hard aan het werk.”

Nu gaat ze te ver, maar ik kan niets meer zeggen, want er zijn te veel mensen binnen gehoorsafstand. Boos loop ik naar mijn eigen werkplek.

De rest van de dag ontwijkt ze me. Ik lunch samen met Nadien, Ellen moest een—blijkbaar dringende—boodschap in de stad doen. Ik was vanochtend zo blij, omdat ik vanavond eindelijk kon vertellen wat ik zo lang geheim heb moeten houden. Nu is alle blijdschap verdwenen.

Na het werk loop ik samen met Nadien naar het café, zonder Ellen, zij wilde nog iets afmaken. “Hebben jullie ruzie?” vraagt Nadien. “Zoiets ja. Ik vertel het zo wel,” zeg ik een beetje lusteloos. We zitten nog maar net, als Ellen toch het café binnenkomt. Ik ben opgelucht, nu krijg ik in ieder geval de kans om het allemaal uit te leggen. Ze gaat tegenover me zitten en zegt nors: “Ik ben erg benieuwd wat je te vertellen hebt.”

“Heb je een nieuwtje?” vraagt Nadien nieuwsgierig.

“Ik ben verliefd,” gooi ik er meteen uit. “Op wie?” vraagt Nadien.

“Op die eikel van een Christopher. Ik zag ze vanochtend samen flikflooien bij de koffieautomaat.”

“Ik wist het wel!” roept Nadien enthousiast. Ze lijkt niet in het minst beledigd dat ik het geheimgehouden heb. “Vertel! Wat is er gebeurd?”

“Het begon na de afscheidsborrel van Pieter. Ik had wat te veel gedronken en Chris vond het nodig om me naar huis te brengen. Van het een kwam het ander, je weet wel.”

“Nee, dat weet ik niet,” zegt Ellen nors. “Ik vind het ongelofelijk dat hij je met zijn gladde praatjes het bed in gekletst heeft.”

“Hij heeft mij niet verleid, het was eerder andersom,” verdedig ik Chris.

“Ellen, laat Kaatje nou vertellen,” zegt Nadien ongeduldig. “Christopher is een enorm lekker ding, als hij mij naar huis had gebracht, nou, dan had ik het ook wel geweten. Wat is er daarna gebeurd? Was het meteen raak?” Even kijk ik haar verbaasd aan. “Hoe weet jij dat?”

“Wat?” vraagt Nadien. “O, niets, laat maar.”

“Wat verberg je nog meer voor ons?” vraagt Ellen dreigend.

Ik had het eigenlijk als laatste willen vertellen, maar nu Ellen zo boos is, lijkt het me niet verstandig om het nog langer uit te stellen.

“Zoals ik al zei, was ik die avond een beetje dronken en Chris nam aan dat ik aan de pil was, maar zoals jullie weten…”

“Probeer je ons nu heel omslachtig te vertellen dat je zwanger bent?” onderbreekt Ellen me.

Ik knik alleen. Gelaten wacht ik op hun reactie. Het duurt even. Ellen en Nadien hebben duidelijk tijd nodig om het nieuws te verwerken.

“Jeetje, en nu?” Ellen klinkt niet boos meer, maar wel heel bezorgd. “Weet Chris het al?”

“Natuurlijk, wat denk jij?”

“Ik denk dat iemand als Christopher, met zijn reputatie, niet zit te wachten op een ongelukje.”

“Dat heb je dan verkeerd ingeschat, want hij weet het allang en we gaan samenwonen,” zeg ik boos. Ik vind het niet leuk dat ze maar meteen aanneemt dat Chris het niet zou accepteren.

“Samenwonen? Zo snel al? Ik begrijp best dat je zekerheid wilt, maar het heeft toch helemaal geen zin om hem te dwingen? Dat gaat geheid een keer mis.” Het gaat helemaal niet zoals ik het gepland had. Nu lijkt het alsof dit de enige reden is dat Chris en ik gaan samenwonen.

“Het was zijn idee,” probeer ik nog, maar ik zie dat het zinloos is. Ellen heeft zich al een beeld in haar hoofd gevormd en, koppig als ze is, gaat dat er niet meer uit. “Weet je, er zijn ook nog andere mogelijkheden. Je hoeft het niet per se te houden,” oppert Ellen voorzichtig. “Alsof ik daar niet aan gedacht heb,” zeg ik verontwaardigd. “Maar ik wil dit kindje heel erg graag en ik geloof ook dat het zo heeft moeten zijn. Hoe groot is de kans dat je zo spontaan zwanger wordt? Dat is geen toeval meer, dat is het lot.”

“Catharina, dat is leuk wanneer je op zoek bent naar een leuke tas en dan tegen het perfecte paar schoenen aanloopt. Het gaat hier wel om een kind, daar moet je niet te licht over denken.”

“Weet je wat grappig is? Chris heeft geen moment dit soort dingen gevraagd, hij heeft me meteen vanaf het begin gesteund. Het zou fijn zijn wanneer mijn beste vriendinnen dat ook zouden doen,” zeg ik boos. “Sorry, Kaatje, je hebt gelijk. Als dit echt is wat je wilt, dan zullen wij je zo veel mogelijk helpen. Ja toch, Nadien?” Nadien knikt. Ik zie dat ze zit te popelen om me met ongepaste vragen te bestoken.

“Vertel eerst nog eens hoe het is afgelopen. Was je meteen na die eerste nacht verliefd?” Haar ogen stralen. Niets leukers dan het verhaal achter een goede roddel. “Nee, ik was niet meteen verliefd, denk ik. We moesten heel veel samenwerken. Op een avond heeft hij me mee uit eten genomen. Hij bleef weer slapen en toen was ik wel verliefd. Daarna is hij eigenlijk niet meer weggegaan. Chris is echt heel erg lief,” voeg ik eraan toe. “Dat weet hij dan goed te verbergen,” zegt Ellen mokkend. “Thuis is hij heel anders dan op kantoor,” probeer ik nog. Ik drink wat van mijn jus. Ik baal ervan dat ik geen alcohol mag. Een gin-tonic zou er nu wel ingaan. “Misschien is dat het wel?” zegt Ellen ineens. “Wat?” vraag ik vermoeid.

“Het feit dat het geheim was. Dat maakte het natuurlijk extra spannend.”

“Dat klopt. Seks met een collega tijdens het werk is echt geweldig,” zegt Nadien met kennis van zaken. “Houd die fantasieën alsjeblieft voor je,” zeg ik streng tegen Nadien, waarna ik me weer tot Ellen wend. “Het is veel meer dan een affaire op kantoor. Afgelopen weekend zijn we naar Parijs geweest. Dat had hij bij wijze van verrassing voor mij geregeld.”

“Echt waar?” Ik kan zien dat Nadien onder de indruk is. Ellen niet.

Gelukkig gaat Nadien enthousiast verder met haar vragen.

“Ik wist wel dat er iets gaande was tussen jullie. Wauw, dit wordt dé roddel van het jaar. Hebben jullie het ook weleens in zijn kantoor gedaan?” Voordat ik kan antwoorden, vraagt ze ineens: “Hoe zit dat eigenlijk met Barry?”

“Barry is al heel lang voltooid verleden tijd. Dat was Chris die je toen hoorde.”

“Hoe kwam je in vredesnaam op die boer van een Barry?” vraagt Ellen.

Ik haal mijn schouders op. “Ik kon zo snel niets bedenken. Barry is al zo lang geleden. Ik had gewoon niet verwacht dat jij je hem nog zou herinneren.”

Even is het stil. Dan zeg ik: “Ellen, het spijt me echt dat ik niets verteld heb.”

“Het is je vergeven, onthoud het maar voor de volgende keer.”

Ik knik. Als het aan mij ligt, komt er geen volgende keer.

Ik ben niet van plan ooit nog eens een geheime relatie aan te gaan. Bovendien wil ik graag samen met Chris oud worden. Ik hoop alleen maar dat hij er ook zo over denkt.

Ik neem een slokje van mijn jus. “Genoeg over mij. Nadien, hoe gaat het nu met die nieuwe vlam van je, hoe heette hij ook alweer? Rob?”

Nadien begint meteen te stralen. “Het gaat geweldig. We hebben het zo gezellig samen.”

“Goh, hoe zat het ook alweer? Hij is getrouwd, maar zijn vrouw vindt het niet erg.” Ellen klinkt sarcastisch.

Nadien negeert haar opmerking en steekt haar arm uit om ons een nieuw horloge te laten zien.

“Kijk eens wat ik van hem gekregen heb.”

“Wauw, wat mooi!” roep ik. Ik pak haar pols beet en bekijk het horloge nog wat beter. Ik zie het merk en slaak een gilletje. “Zie ik dat goed? Is het een Gucci?”

“Ja, mooi, hè?” zegt ze trots.

“Nadien, een relatie is meer dan dure cadeautjes,” komt Ellen tussenbeide.

Nadien kijkt nukkig. “Je bent gewoon jaloers omdat Kaatje en ik allebei een leuke vent aan de haak geslagen hebben.”

“Het is maar wat je leuk vindt,” zegt Ellen sarcastisch.

“Jouw vent is getrouwd.” Ze kijkt naar Nadien. “En jouw vent,” nu kijkt ze naar mij, “is een enorme klootzak. Nou nee, dank je.”

“Ellen, je zou erover ophouden,” zeg ik boos.

Ik ben het helemaal zat.

“Ik ga iets te drinken halen en als ik terugkom, wil ik er niets meer over horen.”

Ik sta op en loop in de richting van de bar. Daar duurt het eindeloos, en dat op een maandagavond. Wanneer ik eindelijk mijn drankjes heb bemachtigd, draai ik me om en bots zo tegen een man op. Boos blik ik omhoog en ik wil net vragen of hij niet wat beter uit zijn doppen kan kijken, wanneer ik in twee prachtige blauwe ogen kijk. “Vergeef me, lieftallige dame, ik had je niet gezien. Ik moet verblind zijn geweest door jouw schoonheid.” Zijn stem klinkt plechtig, alsof hij een oud gedicht voordraagt. Ik begin te giechelen en ben op slag niet boos meer. Hij steekt zijn hand uit. “Jelle.” Ik grijp de hand en zeg mijn naam.

“Natuurlijk zal ik jou het drankje vergoeden, dat ik zo onhandig uit je hand heb gestoten.”

Nu pas zie ik dat er een volledig glas gin-tonic over mijn blouse is gestroomd.

“Ach, dat hoeft helemaal niet, de rij is eindeloos,” zeg ik goedig.

“Nee, ik sta erop. Ik ben bevriend met de barman, dus het hoeft niet lang te duren. Dan kun jij me meteen vertellen wie je bent.”

Ook al heb ik nog geen dikke buik, toch vind ik dat ik er al enorm opgezwollen uitzie. Daarom voel ik me toch wel een beetje gevleid door zijn aandacht. Gewillig laat ik me meetronen naar de bar. Gezeten op een barkruk vertel ik dat ik hier met een paar vriendinnen ben. Hij vertelt dat zijn school vijftig jaar bestaat en dat dit dus een perso-neelsfeestje is.

“Goh, in mijn tijd waren de leraren niet zo leuk,” roep ik enthousiast en schrik wanneer ik bedenk hoe flirterig dat moet klinken.

Snel spring ik van mijn barkruk. “Mijn vriendinnen zullen niet begrijpen waar ik blijf, tot ziens.” Ik pak mijn drankjes en wurm me nogmaals door de menigte heen, naar het tafeltje waar Ellen en Nadien op me zitten te wachten.

“Waar bleef je nou?” vraagt Ellen bezorgd. “We waren even bang dat je ervandoor was gegaan.”

“Natuurlijk niet. Er stond een enorme rij voor de bar.” Ik hoor een bekende stem achter me. “Daar ben je. Je kunt toch niet zomaar wegrennen?” Het is Jelle, hij is me gevolgd. “We hadden het juist zo gezellig met elkaar. Zijn dit de vriendinnen over wie je het had?” Hij stelt zich voor aan Ellen en Nadien en ik zie dat hij hun goedkeuring kan wegdragen.

“Kom erbij zitten, Jelle. Vertel eens, hoe ken jij onze goede vriendin?” vraagt Ellen liefjes.

Enthousiast begint Jelle te vertellen over de gin-tonic die hij over me heen heeft gegooid en hij blijft vervolgens de hele avond plakken, wat ik wel best vind, want zo gezellig was het niet.

Op een gegeven moment kan ik een gaap niet meer onderdrukken.

“Sorry, ik ben doodop. Ik ga maar eens naar huis.” Jelle vermaakt zich nog prima met Nadien en Ellen, maar zodra ik opsta, gaat hij ook staan. “Zal ik je even naar huis brengen?”

Ik sta op het punt om hem af te wimpelen, als Nadien roept dat ik echt niet alleen over straat kan lopen. Ik kijk boos naar Nadien om deze niet zo subtiele poging om Jelle aan mij te koppelen. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik al een vriend heb, maar dat getuigt ook niet erg van tact. Misschien wil hij alleen maar aardig zijn en dan wordt het zo’n gênante situatie. Het maakt ook niet uit. Ik slaap bij Chris en die woont hier om de hoek, dus het hoeft maar een korte wandeling te worden.

Wanneer we voor het appartement van Chris staan, maakt Jelle klakkende geluiden met zijn tong. “Mooi appartement, wat doe je voor de kost?”

“O, niets bijzonders, een managementfunctie bij een groot bedrijf,” zeg ik snel.

Ik heb geen zin in een gezellig praatje. Ik wil gewoon naar bed en lekker tegen Chris aankruipen. Helaas heb ik geen sleutel, en moet dus aanbellen. “Sleutel vergeten,” mompel ik.

Ondertussen blijft Jelle wachten. Waarop? Ik ben toch thuis? Dan dringt het tot me door, hij wil zoenen. “Ben jij dat, Kaatje?”

Jelle kijkt verbaasd bij het horen van een mannenstem. “Ja, ik ben het. Doe maar open.”

“Wie is dat?” vraagt Jelle, nog net voordat Chris de intercom uit heeft.

“Mijn vriend,” zeg ik zachtjes.

Nu wou ik dat ik in het café subtiel iets over een vriend had laten vallen. Dat was waarschijnlijk minder gênant geweest. Ik hoor het zoemen van een deur die automatisch wordt geopend. Snel glip ik naar binnen. “Wacht even,” roept Jelle, maar ik reageer niet en trek snel de deur achter me dicht.

Als ik boven ben aangekomen, staat een geïrriteerde Chris op me te wachten. “Wie was dat, beneden?”

“Niets bijzonders, gewoon iemand uit de kroeg,” zeg ik zo nonchalant mogelijk. “Wat ruik ik toch? Heb je gedronken?”

“Nee, natuurlijk niet. Is dit een kruisverhoor? Nadien en Ellen vonden het nodig dat ik netjes naar huis gebracht werd. Jij wilt toch ook niet dat ik ‘s-avonds laat alleen over straat zwerf?”

“Nee, ik heb liever dat je door vreemde mannen thuis wordt gebracht,” zegt Chris ijzig. Hij heeft alleen een boxershort aan. “Lag je al in bed?”

“Bijna. Toen je zei dat je wat ging drinken, dacht ik dat je op een enigszins christelijk tijdstip thuis zou zijn. Ik denk: die is zwanger en klaagt steeds dat ze zo moe is, dus gekke ik dacht dat je toch zeker niet na twaalf uur thuis zou komen.”

“Wat zeur je nou? Het is elf uur.”

“Het is bijna één uur!” zegt Chris boos. “Echt niet!”

“Echt wel.”

“Kijk dan!” Ik houd mijn horloge voor zijn neus.

Hij kijkt even, pakt dan mijn pols en draait hem zo dat ik op mijn horloge kan kijken.

“Je horloge staat stil. Is het je niet opgevallen dat je secondewijzer wel heel erg langzaam gaat?”

Verbaasd kijk ik naar mijn horloge. Hij heeft gelijk, de secondewijzer staat stil.

“Nou en? Ik mag toch zeker zelf wel bepalen hoe laat ik thuiskom? Als je me een sleutel zou geven, dan hoef jij niet op te blijven.”

Abrupt draait hij zich om, loopt naar een kast, rommelt er even in en komt dan weer terug.

“Hier.”

Hij heeft iets in zijn hand wat op een bankpasje lijkt, maar dan zwart, dikker en zonder tekst.

“Wat is dat?”

“De sleutel van dit appartement, veel plezier ermee. Als je het niet erg vindt, ga ik nu slapen. Ik moet morgen weer vroeg op om naar mijn werk te gaan en hé, volgens mij jij ook.” Even zwijgt hij, dan voegt hij er wat vriendelijker aan toe: “Als je echt alleen naar huis moet in het donker, kun je mij ook bellen, dan kom ik je halen. Welterusten.”