16

Een week later op zondagmiddag besluit ik dat het tijd wordt om de dvd te bekijken die Floris-Jan me donderdag gestuurd heeft. Ik heb het een beetje uitgesteld, omdat er heel veel Chris met mij op zal staan. Dat weet ik omdat hij dat netjes op het hoesje heeft gezet. ‘Chris en Catharina op de zeilboot’, ‘Chris en Catharina op feestje bij Floris’, ‘Chris en Catharina overig’. Ik ben halverwege wanneer Ellen binnenkomt. “Wat is er gebeurd? Gaat het wel?” Ze klinkt heel bezorgd. Ik denk dat het komt omdat de tranen onafgebroken over mijn wangen stromen. Dan ziet Ellen wat ik aan het kijken ben. “Wat is dat?”

Ik wijs naar het hoesje op de salontafel. “Van een vriend van Chris gekregen,” zeg ik snotterend zonder mijn ogen van het beeld af te halen. Het doet zo’n pijn en toch kan ik niet stoppen. Blijkbaar schuilt er ook een masochiste in mij.

Ellen geeft me een doos met tissues en gaat naast me zitten.

Wanneer het afgelopen is, druk ik bijna automatisch op play om het hele filmpje nog eens te zien. Het begint bij het eerste weekendje zeilen. Eerst Chris, die stoer aan het roer staat en daarna ik, als ik bij de andere dames zit. Van een afstandje lijkt het alsof we gezellig aan het kletsen zijn. Ik weet wel beter. Daarna sta ik achter het roer terwijl Chris liefdevol zijn armen om me heen slaat. Zo gaat het nog wel even door. Chris en ik samen met de anderen aan tafel. Chris en ik op het feestje van Floris-Jan. Dat belachelijke karaoke waar Chris een liefdesliedje voor me zingt en nog wat foto’s van ons tweeën. Wanneer ik aan het einde van het filmpje opnieuw op play wil drukken, haalt Ellen de afstandsbediening uit mijn hand.

“Zo is het wel genoeg.”

Ellen is even stil en ik heb het gevoel dat ze iets wil zeggen, maar nog niet weet hoe.

“Kaatje, volgens mij heb ik jouw relatie met Chris verkeerd ingeschat. Ik geloof dat het meer is dan een tijdelijke flirt.”

Ik kijk haar verbaasd aan.

“Natuurlijk was het meer. We woonden samen, dat doe je toch niet zomaar?”

“Jawel, maar dat kwam toch ook omdat je zwanger bent?”

“Daardoor is het wat sneller gegaan, maar dat was niet de enige reden, tenminste niet voor mij.”

“Ik vond Chris zo’n afschuwelijke vent. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat je echt verliefd op hem was.”

“Hij is thuis echt anders dan op kantoor.”

“Ja, dat begin ik nu ook te geloven. Misschien had je ons ook eens voor moeten stellen aan die andere Chris.”

“Dat wilde ik wel, maar jullie vonden dat zo’n raar idee, weet je nog?”

“Het spijt me.”

Ik haal mijn schouders op. “Het maakt niet uit. Onze relatie is voorbij. Hij heeft inmiddels de draad weer opgepakt met Stephanie.” Ik moet even diep zuchten om niet weer te gaan huilen.

“Ik denk niet dat hij iets met Stephanie heeft,” gooit Ellen er ineens plompverloren uit.

“Wat zeg je? Je hebt me toch verteld dat ze heel close samenwerken.”

“Dat klopt, maar Nadien en ik hebben je niet alles verteld.”

“Ze nam laatst zijn telefoon op. Dan is er toch maar één conclusie mogelijk?”

“Dat van die telefoon snap ik ook niet helemaal, maar sinds jij weg bent, is hij echt ontzettend chagrijnig en botter dan bot. Stephanie is ook bepaald niet het zonnetje in huis. Zodra die twee elkaar tegenkomen lijkt het wel winter. Als ze al iets hebben, dan kunnen ze dat heel erg goed verbergen.”

“Chris kan zoiets heel goed verbergen. Geloof me, ik spreek uit ervaring,” zeg ik bitter.

“Misschien moeten jullie eens afspreken en het uitpraten. Jullie waren allebei boos en hebben toen dingen gezegd waar je nu spijt van hebt,” zegt Ellen behulpzaam.

“Nee, hoor, ik heb nergens spijt van. Nou ja, misschien dat ik die stomme morning-afterpil niet geslikt heb, maar niet van wat ik die avond tegen hem gezegd heb.”

“Hij misschien wel.”

“Ellen, ik begrijp dat je je een beetje schuldig voelt, maar je hoeft nu niet ineens voor cupido te spelen.”

Ellen houdt erover op, ook al is ze het er duidelijk niet mee eens.

“Wat is dit?” Ze pakt een kaart op van de salontafel.

“Dat kaartje is van Floris-Jan, die vriend van Chris die deze dvd heeft opgestuurd.”

“Ik dacht dat je dit wel leuk zou vinden. Jammer dat het tussen Chris en jou zo gelopen is. Bel me als ik iets voor je kan doen,” leest Ellen hardop voor. “Wat lief van hem.”

“Ja, erg attent,” zeg ik vaag. Ik moet denken aan wat Ellen zojuist heeft gezegd. Zou Chris spijt hebben? Als dat zo was, dan zou hij me toch kunnen bellen? Onzin, Chris doordenkt alles altijd grondig. Als hij ergens spijt van heeft, dan is dat waarschijnlijk dat hij me ooit heeft leren kennen.

Door de telefoon klonk Willemijn erg zenuwachtig. Ze wilde graag weer een keer afspreken. In eerste instantie heb ik natuurlijk geweigerd. Ik begrijp nu dat tijdens onze laatste lunch de ware Willemijn is opgestaan, wat een kreng! Bovendien is het uit met Chris, ik zou niet weten waarom ik nog contact zou moeten houden met zijn schoonzus. Ze bleef echter aandringen, met als resultaat dat we nu tegenover elkaar zitten in een klein restaurant met een erg goede keuken. Elke keer wanneer ik haar aankijk, ontwijkt ze mijn ogen. “Willemijn, gaat alles goed?”

“Het gaat wel.”

Ik krijg medelijden met haar. Ik kan niet langer boos op haar zijn. Ik denk dat ik ook niet heel erg aardig zou reageren wanneer iemand de minnares van mijn vriend aan mij zou voorstellen.

“Het spijt me van de laatste keer. Ik had echt geen idee dat de vriend van Nadien jouw Robbert was. Als ik dat geweten had, dan had ik haar nooit meegenomen.”

“Nee, het spijt mij. Ik heb dingen gezegd die ik nooit had mogen zeggen.”

Even is het stil. Willemijn plukt zenuwachtig een onzichtbaar pluisje van haar rok.

“Ik moet je wat bekennen, maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.” Ik kijk haar verwachtingsvol aan.

“Het begon allemaal na die keer dat Chris je voor het eerst mee naar zijn ouders had genomen om jou aan hen voor te stellen. Het zal je vast wel opgevallen zijn dat Aleida niet al te blij met je was.” Ik knik. Dat zou iedereen doorhebben. “De dag erna belde ze me. Het was haar idee. Ik wilde eigenlijk niet, maar ze kan zo, zo…” Ze zoekt naar het juiste woord. “Vals, bitcherig, gemeen?” zeg ik behulpzaam. Ze begint heftig te knikken. “Ja, inderdaad. Ik moest wel doen wat ze zei. Ik kon niet anders.”

“Wat wilde Aleida dat je deed?”

“Ze wilde dat ik met je zou afspreken.” Ik zie een traan over haar wangen biggelen. Met trillende handen pakt ze een zakdoek uit haar ongetwijfeld keurig opgeruimde handtas. “Waarom?”

Tot nu toe vind ik de informatie nog niet erg schokkend. “Aleida had een plannetje bedacht om Chris en Stephanie bij elkaar te brengen en jij paste niet echt in het plaatje.”

“Wat?”

Dit vind ik inderdaad schokkend nieuws. Dat onze lunches misschien niet helemaal spontaan waren, daar kan ik nog wel mee leven, maar dat Aleida snode plannen heeft bedacht om mij weg te werken, vind ik wel heel erg. “Wil je me dan nu heel snel vertellen wat je allemaal weet?” Ik hoor zelf hoe boos ik klink. Willemijn kijkt me geschrokken aan, er komen nog meer tranen. “Aleida heeft Stephanie getipt over jouw baan.”

“Dat meen je niet.”

Ik herinner me dat Chris me vertelde dat Stephanie hem zelf gebeld heeft. Dat was inderdaad heel toevallig. Hoe kon ze weten dat mijn functie vrijkwam? “Heb jij haar ook verteld dat ik de morning-afterpil heel bewust niet heb geslikt?” Willemijn kijkt heel schuldbewust.

“Eerst wilde ik het niet vertellen, maar na die lunch met Nadien was ik zo boos. De dag erna kwam ik Stephanie tegen en toen heb ik alles verteld.”

“Heb je haar ook over Barry verteld?”

“Ik heb dat verhaal van Nadien verteld, over die mannen-verklikker.”

“Maar dan weet je toch ook dat Barry al heel lang verleden tijd is?”

“Ja, hoezo?”

Ik vertel wat Stephanie Chris wijsgemaakt heeft. “Het spijt me echt heel erg. Ik had nooit verwacht dat wat ik verteld heb, zou leiden tot een heuse breuk tussen jullie tweeën. Ik voel me zo schuldig.”

“Willemijn, het was misschien de aanleiding, maar het was zeker niet de enige reden waarom we uit elkaar zijn. Er speelde veel meer. We passen gewoon niet bij elkaar.” Willemijn schudt met haar hoofd.

“Dat is het ‘em juist. Jullie passen wél bij elkaar. Jullie zijn echt verliefd. Daarom heb ik het Stephanie verteld. Ik was zo jaloers.”

Nu komen de waterlanders er echt met bakken uit. “Willemijn, niet huilen, alsjeblieft. Ook als jij niets had gezegd, dan was hij er vast wel een keer achter gekomen. We hadden de laatste tijd heel vaak ruzie. Stephanie past gewoon beter bij hem en ik denk dat Chris ook tot die conclusie is gekomen.” Nu komen bij mij ook de tranen.

“Hoe kom je daarbij? Stephanie en Chris zijn echt verleden tijd, al heel lang.”

“Je weet niet alles. Hij heeft een keer stiekem met haar afgesproken. De avond dat hij het uitmaakte, heeft hij haar naar huis gebracht. En laatst wilde ik hem bellen en toen nam zij de telefoon op.”

Ik zie dat Willemijn weer met haar hoofd zit te schudden. “Allemaal doorgestoken kaart. Ik zei toch dat Aleida samen met Stephanie een plannetje heeft bedacht? Als die met z’n tweeën iets bedenken, dan gaan ze niet over één nacht ijs. Ik weet in ieder geval dat Aleida een keer met jou is gaan lunchen, zodat Stephanie zogenaamd stiekem met Chris kon afspreken. Ook weet ik via Marilène dat er helemaal niets gebeurd is, die keer dat Chris haar naar huis bracht.”

“Hoe kon Stephanie weten dat Chris haar naar huis zou brengen?”

“Catharina, ze zijn verloofd geweest. Stephanie kent hem door en door. Ze weet precies waar zijn zwakke plek zit.” Ik begrijp precies wat ze bedoelt en langzaam maar zeker borrelt er een enorme woede vanuit mijn tenen naar boven.

“Wat een vreselijk mens is het toch.” Willemijn knikt.

“Geloof me, ik was er niet rouwig om toen Chris zijn verloving met haar verbrak. Daarom moet je ook actie ondernemen.”

“Je zei zojuist dat Chris en Stephanie niets met elkaar hebben.”

“Niet toen jullie nog bij elkaar waren.”

“Dus nu wel?” vraag ik verschrikt. Net nu ik weer een beetje hoop heb.

“Nee, nu ook niet. Maar ik ken Stephanie en ik ken Aleida. Als zij ergens hun tanden in hebben gezet, dan laten ze niet meer los. Daarom moet je met Aleida gaan praten.”

“Pardon?”

“Je moet haar ervan zien te overtuigen dat jij de enige ware bent voor Chris.”

“Yeah, right, dat mens kan mijn bloed wel drinken. In nog geen miljoen jaar zal ze in mij de ideale schoondochter zien. En dan nog, alsof Chris dan ineens met hangende pootjes voor mijn deur staat.”

“Chris is fase twee. Je moet toch toegeven dat het een hoop zou schelen wanneer Stephanie niet meer als een barracuda om hem heen zwemt, klaar om toe te happen in een zwak moment?”

“En jij denkt dat Aleida haar terug kan fluiten?”

“Zeker weten.”

Willemijn klinkt zo vol vertrouwen dat ik haar nog geloof ook. Ik krijg ineens iets heel strijdbaars over me. Als dit een film was, zou er nu op de achtergrond ‘Eye of the tiger’ aanzwellen.

“Kom maar op! Wat is je plan?” vraag ik enthousiast.

“Plan? Dat heb ik je net verteld.”

“Ja, de hoofdlijnen. Nu de details graag. Wat ga ik precies tegen Aleida zeggen, bijvoorbeeld.”

Met moeite houd ik de neiging tegen om boksbewegingen te maken.

“Dat weet ik niet,” zegt ze schuchter. “Je moet gewoon met haar afspreken en dan komen de woorden vanzelf.”

De hoop zakt weer terug naar mijn tenen.

“Dat is het plan? Gewoon met Aleida afspreken en dan hopen dat ik weet wat ik moet zeggen?”

“Eh, ja.”

“O.”

“Kom op, Catharina. Je wilt hem toch terug hebben? Bovendien krijgen jullie een kind. Het minste wat je kunt doen, is met Aleida gaan praten. Wat heb je te verliezen?”

Als ik weer thuis ben, verzamel ik al mijn moed en bel Aleida om een lunchafspraak voor morgen te maken. Ik heb besloten dat de aanval de beste verdediging is. ‘s-Avonds denk ik samen met Ellen een plan uit. Willemijn is zo vriendelijk om me telefonisch van wat laatste adviezen te voorzien. Zij kent Aleida tenslotte beter dan ik.

We hebben afgesproken in een lunchroom. Niet eentje waar Aleida normaal gesproken komt. Zodra ze zit, kijkt ze afkeurend om zich heen. Ik laat haar opmerkingen gewoon over me heen komen. Ik heb expres voor een minder exclusieve tent gekozen om geen bekenden tegen te komen. Bovendien is het zo ook meer een thuiswedstrijd. Als Aleida uitgemopperd is en we allebei een broodje en een kopje thee hebben besteld, steek ik van wal. “Aleida, ik weet dat jij Stephanie ingezet hebt om Chris van me af te pakken.”

Aleida kijkt me verbaasd aan. Blijkbaar had ze niet verwacht dat ik er zo recht voor z’n raap over zou beginnen. “Waarom vertel je me dat?” vraagt ze kil. “Omdat ik wil dat er vanaf nu een einde aan dit gedoe komt. Accepteer dat ik de vriendin van Chris ben en houd op met het naar voren schuiven van andere vrouwen.”

“Jij hebt nogal wat praatjes voor iemand die mijn zoon voorgelogen heeft.”

“Ik ben altijd eerlijk geweest tegen hem,” zeg ik en ik kijk Aleida nu recht aan. Ik wil met haar niet in discussie over het hoe en waarom. Dat is iets tussen Chris en mij. Daarom zeg ik: “Als ik jou was, zou ik maar eens gaan praten met Stephanie. Ik kan je verzekeren dat ze op een aantal cruciale punten niet eerlijk is geweest tegen jou.” Aleida kijkt nog erg sceptisch. “Als je mij niet gelooft, vraag het dan maar eens aan Willemijn. Haar vertrouw je toch zeker wel?”

Ik kan niet zien of mijn woorden bij haar aankomen. Toch ga ik verder. Dit was alleen nog maar de inleiding. Ik hoop dat de rest van mijn plan meer indruk op haar maakt. “Aleida, ik houd van Chris en hij houdt van mij.” Hier bluf ik een beetje, want Chris en ik zijn uit elkaar, en de kans is vrij groot dat Chris nooit meer iets met mij te maken wil hebben. Positief denken, houd ik mezelf voor. Zoals Willemijn al zei: eerst de concurrentie uitschakelen, daarna is Chris aan de beurt.

Aleida kijkt me aan en ik zie in haar kille grijze ogen dat ze nog bij lange na niet overtuigd is. Gelukkig heb ik nog niet al mijn kaarten uitgespeeld. Bluf was pas deel één van mijn plan.

“Hier,” zeg ik, terwijl ik in één vloeiende beweging de dvd van Floris-Jan op tafel leg.

Die heeft Ellen ook om gekregen en er was niemand die er zo van overtuigd was dat Chris en ik niet bij elkaar pasten als zij.

“Wat is dit?” vraagt Aleida met een vies gezicht. “Een dvd, ik neem aan dat je thuis een dvd-speler hebt?”

“Natuurlijk.”

Ze pakt de dvd op, draait hem om en leest de inhoudsopgave die Floris-Jan op het hoesje gezet heeft. Ik kan aan haar gezicht niet zien wat ze denkt. Het duurt eindeloos. Ondertussen zijn onze broodjes gebracht. Langzaam begin ik te eten. Ik heb totaal geen honger, maar het geeft me iets te doen en dat heb ik nu wel nodig. Eindelijk stopt ze de dvd in haar tas. Tijd voor mijn laatste troef: chantage.

Zo rustig mogelijk zeg ik: “Je had gelijk destijds, mannen hebben meestal niet door wanneer ze gemanipuleerd worden. Chris is niet anders. Maar als jij niet ophoudt met stoken, zal ik ervoor zorgen dat hij tot in detail te horen krijgt wat voor spelletje jij met hem gespeeld hebt. Ik denk dat hij witheet is. Wat denk jij?”

Dit lijkt wel aan te komen en ik geef haar even de tijd om zich te herstellen. Op de achtergrond hoor ik het gerammel van koffiekopjes en naast ons zit een oud mannetje ongelofelijk te rochelen.

“Ik wil alleen het beste voor mijn zoon,” zegt ze en haar stem klinkt wat minder resoluut. “Geloof me, dat heeft hij al.”

Ik geef toe: niet erg bescheiden, maar het lijkt wel effect te hebben. Ze kijkt me nogmaals recht aan en ik doe mijn best om mijn ogen niet neer te slaan. Ik heb mijn zegje gedaan en ik besluit de lunch uit te zitten. Ik weet zeker dat Aleida eerst een en ander wil uitzoeken. Een snotter-scène zit er voorlopig nog niet in en dus ga ik meteen over op een ander onderwerp. “Hoe is je broodje?”

Dit is makkelijk, want nu krijg ik een hele tirade over haar broodje en wat er allemaal mis mee is. Dit geeft Aleida de mogelijkheid om stoom af te blazen op een voor haar beschaafde manier.

Eenmaal thuis bel ik meteen Willemijn. Ik vertel haar alles en zij verzekert me dat het gelukt is en dat fase één met succes is afgerond. Ik vind het lief dat ze dat zegt en ben erg opgelucht dat het achter de rug is. “En nu? Wat moet ik nu doen?”

“Ik zou zeggen: bel hem op en vraag of hij komt eten of zoiets. Dan kunnen jullie het uitpraten.” Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Stel dat hij niet wil, wat dan? Ga ik dan doordrammen? Geef ik me meteen gewonnen? Daar moet ik dus nog even goed over nadenken. Ik word zenuwachtig van het idee dat dit mijn enige kans is. Ellen vindt dat ik niet moet zeuren en gewoon moet bellen. Ik besluit dat ik beter nog een paar dagen kan wachten.

Woensdagavond komt Ellen helemaal enthousiast thuis. “Je raadt nooit wat er op kantoor gebeurd is,” roept ze met glinsterende ogen.

“Het kantoor is ontploft? Er is een ufo geland? Jullie salaris wordt verdubbeld?” fantaseer ik er lustig op los. Ellen negeert het en roept: “Stephanie stopt ermee.”

“Wat? Zomaar ineens?”

“Ja, blijkbaar is ze klaar met haar opdracht en is ze elders nodig.”

“Dat meen je niet.”

“Het is je gelukt, je hebt Aleida kunnen overtuigen.”

“Hoho, niet zo snel. Het kan toch ook gewoon zijn dat ze echt klaar is met haar opdracht? Ik weet zeker dat het nooit haar bedoeling is geweest om eeuwig daar te blijven werken.”

“Het is wel erg toevallig dat het precies een dag na jouw gesprek met Aleida gebeurt.”

Ik ben er nog steeds niet helemaal zeker van dat Aleida inderdaad zoveel invloed heeft als Willemijn beweert. “Stephanie had ook een bepaald doel voor ogen. Zij wilde Chris terug. Misschien is haar plannetje gelukt en dan is het niet meer nodig om zich te verlagen als supervisor. Dat is ver beneden haar niveau, weet je,” zeg ik sarcastisch. Het zou fijn zijn als Ellen gelijk heeft, maar zolang het niet honderd procent zeker is, blijf ik voorzichtig. “Wat ben je negatief,” zegt Ellen een beetje teleurgesteld. “Heb je Chris al gebeld?”

“Nog niet, morgen,” beloof ik haar.