53

‘Ik heb hem meer gehaat dan jij je kunt voorstellen.’

Met pijn in haar hart om hem – en om alle kinderen van Petros – keek Thea naar haar broer, ging toen staan en probeerde een paar stappen in zijn richting te doen. Hij hield haar tegen met de loop van zijn pistool, ging toen staan en liep achteruit, met zijn armen uitgestrekt, zijn handen een waarschuwing.

‘Dimitri…’

‘Ik heb je medelijden en je begrip en je sympathie niet nodig.’

‘Dimitri, Petros wist helemaal niets over ouderschap, laat staan over ouderschap van kinderen met speciale behoeften.’

‘Wat hij niet allemaal tegen me gezegd heeft. De pijn die hij me heeft bezorgd, niet door geweld, niet door me te slaan, maar door me te negeren. Hij heeft me gewoon opgegeven. Van meet af aan, omdat ik anders was, heeft hij me opgegeven.’ Thea deed geen enkele poging haar tranen tegen te houden.

‘Dimitri, het enige wat hij wist was wat hij van zijn ouders had meegekregen. Hij heeft ons opgevoed zoals hij zelf was opgevoed. Dat was het beste wat hij kon. Moet je je voorstellen hoe erg het zou zijn geweest als mama er niet was geweest.’

‘Het was al erg genoeg mét haar, althans voor mij. Kun je nagaan, mensen kwamen uit de hele wereld om een second opinion van vader te krijgen,’ ging hij verder, iets rustiger. ‘Ze hebben een instituut naar hem vernoemd. Het Petros Sperelakis Kutinstituut van Kutdiagnostische Geneeskunde. Misschien heb ik geen syndroom van Asperger zoals jij, misschien ook wel. Je vader heeft nooit enige moeite gedaan erachter te komen.’

‘Dimitri, hij is internist, geen psychiater.’

‘Hij is arts, net als jij. Hij kon zien als iemand niet in orde was; als men een diagnose moest, waarom men hulp nodig had. Hij wist genoeg om te begrijpen dat een mens ook nog iets boven zijn nek heeft zitten.’

‘Het… het spijt me, Dimitri.’

‘De grote dokter Second Opinion heeft nooit enige poging gedaan om een diagnose en een behandeling voor mij te krijgen. Tegen de tijd dat ik begreep wat er was gebeurd, was het veel en veel te laat. Ik heb hem meer gehaat dan jij je ooit kunt voorstellen. Telkens als ik iets deed om zijn kleine imperium aan het wankelen te brengen, strandde ik. Het ergste wat mij ooit is overkomen was dat hij vragen begon te stellen over waarom zoveel patiënten zo gauw beter werden. En daarom moest ik wel…’

Zijn stem stierf weg en hij keek naar het pistool in zijn hand.

‘Nee toch, hè, Dimitri,’ kreunde Thea. ‘Nee toch! Jij bent degene die Petros heeft overreden. Niet Hartnett.’

‘En ik vond het fantastisch wat er daarna met hem gebeurde, althans totdat jij thuiskwam.’

Dimitri’s pistool begon te trillen. Zijn lippen waren bloedeloos, op elkaar geperst. ‘Je hebt hem niet gehaat,’ zei Thea. ‘Je was bang voor hem. En dat waren we allemaal.’

‘Hou op met die psychoanalyse! Ik heb hem gehaat. Hij heeft alles verdiend wat hij gekregen heeft.’

‘Heb jij ook geprobeerd mij te vermoorden?’

‘Nee. Hartnett heeft me nooit verteld dat hij van plan was dat te gaan doen, anders had ik hem tegengehouden, tenminste dat denk ik. Maar goed, we moeten gaan. We moeten een vliegtuig halen.’

‘Nee! Ik ga niet.’

‘Vergeet het maar. Als jij gaat dwarsliggen is zij dood, Thea. Je hebt ongetwijfeld genoeg gehoord om te weten dat ik hiermee door zal gaan. Wat heb ik te verliezen?’

‘Vertel me dan de waarheid, Dimitri, als je dat kunt. Jij hebt met iemand een overeenkomst gesloten aangaande Hayley, niet dan?’

Dimitri trok als vanzelfsprekend zijn schouders op.

‘Er is een gozer, ene Gregory Rose, die bereid is er flink wat geld in te steken, al is het niet van hemzelf, om haar ervan te weerhouden meer moeilijkheden te veroorzaken. Als dat is wat je bedoelt.’

‘Je weet best dat dat precies is wat ik bedoel.’

‘O ja? En waarom heb je die regeling dan ook weer in het honderd gestuurd, door haar ervan te overtuigen dat ze moest stoppen met haar behandeling? Jammer dan. Volgens haar medisch dossier, dat ik toevallig daarboven heb’ – hij maakte een gebaar in de richting van het koetshuis -, ‘heeft ze een gemene allergie voor penicilline en ik stond op het punt ervoor te zorgen dat haar volgende chemotherapie voldoende penicilline zou bevatten om alle streptokokken op de Oostkust uit te roeien. Pats boem! Kun je je het voorstellen? De moeder van alle anafylactische reacties. Natuurlijk zou het hoofd chemotherapie van Lydia Thibideau alle schuld hebben gekregen, maar ik zou al het geld hebben gehad.’

‘O Dimitri, je bent dus nooit van plan geweest haar in leven te laten?’

‘Je zult me moeten geloven dat ik besloten had de aanbetaling terug te geven en haar te laten leven. Verstoren van Petros’ wereld is niet zo grappig meer. Trouwens, niemand zou ooit in staat zijn die aardige mevrouw Long te vinden en het af te maken.’

‘Ik geloof niets van wat je zegt, Dimitri, maar ik hou van je. Jij bent mijn grote broer. Je hebt een paar lelijke dingen gedaan, een paar heel slechte dingen. Maar je bent niet in orde en je hebt hulp nodig. Leg dat wapen nou gewoon neer en vertel me waar Hayley zit. Laat haar alsjeblieft niets overkomen. Ze is een door en door goeie vrouw. Er zijn mensen die jou kunnen helpen, medicijnen die je kunt nemen. Alsjeblieft.’

‘Ik heb jouw soort hulp niet nodig. Ik… ik loop nog op twee benen en ik verlaat het land en hij is een plant. En vertel me nou niet dat ik hulp nodig heb. En als je wilt dat je vriendin blijft leven, dan ga je met me mee. Als je maar meewerkt, heb je mijn woord dat mevrouw Long in haar eenzame veste goed en wel in leven blijft.’

Haar eenzame veste.

Die woorden weerklonken in Thea’s hoofd. Superman had zijn geheime schuilplaats in het poolijs zo genoemd, maar er was nog iets… nog iets.

‘Verdomme!’ riep Dimitri op het moment dat Thea begreep waar die zin op sloeg.

‘Ik weet het, Dan!’ riep ze. ‘Ik weet waar ze zit!’

Terwijl hij nog meer vuiligheid mompelde greep Dimitri haar bij haar haar en sleepte haar mee naar het koetshuis.

Op hetzelfde ogenblik, vanuit haar ooghoek, zag Thea Dan van de bank af duiken en naar het pistool rollen dat hij aan de kant had gegooid.

Ze verslapte en viel op de grond, maar Dimitri greep haar bij de kraag van haar blouse en sleepte haar verder in de richting van de deur.

‘Doe hem niks, Dan!’ schreeuwde ze. ‘Doe hem alsjeblieft niks!’

Dimitri hield zijn greep op haar maar keerde zich lang genoeg om, om twee schoten in de richting van Dan te lossen. Beide misten doel en veroorzaakten fonteinen van aarde en dennennaalden.

Toen Dan bij zijn wapen was, had Dimitri Thea al in het koetshuis geschoven en de zware deur met zijn voet dichtgedaan.

‘Dimitri, toe nou,’ schreeuwde Thea. ‘Het heeft geen zin meer. Ik weet waar Hayley zit. Ik herinner me die eenzame veste. Laat me je alsjeblieft helpen.’

‘Naar boven!’ snauwde Dimitri en hij sleepte haar de trap op.

‘Nee!’

Halverwege de zolder maakte Thea zich los uit zijn greep en rolde tegen de fraai bewerkte balustrade. Dimitri keek op haar neer en heel even wist ze zeker dat hij haar van vlakbij zou gaan neerschieten. Zijn ogen stonden wild, verward en helemaal uitzinnig. Dit was geen puzzel die hij kon oplossen. Dit was geen kapotte computer en dit was ook geen voorspelbaar videospel. De parameters van dit scenario wisselden te snel en Thea wist dat zijn gebrek aan flexibiliteit tot het breekpunt gerekt werd terwijl hij zich enorm inspande om het bij te houden.

‘Dimitri, stop!’ riep ze toen hij boven aan de trap was beland.

Op dat ogenblik vloog de zware voordeur open, dook Dan naar binnen, rolde over de grond, en kwam tot stilstand, van plan om te schieten, waarbij hij zijn wapen op de trap richtte.

Dimitri vuurde twee keer en versplinterde de vloer zo’n dertig centimeter van Dans gezicht.

Dan kroop achter de deur. Hij had nu dekking en zijn schootsveld was een eind van Thea af.

‘Leg dat wapen neer, Dimitri,’ riep Dan. ‘Laat ons je helpen.’

‘Je had gewoon bij mij moeten blijven, Thea,’ zei Dimitri, terwijl er tranen over zijn beide wangen stroomden. ‘Je had gewoon met mij mee moeten komen naar Brazilië, om me te helpen me ergens opnieuw te vestigen. Ik zou het je wel verteld hebben. Ik zou je verteld hebben waar ze zit.’

Dit was de eerste keer dat Thea hem had zien huilen. Ze duwde zich overeind en stak een hand naar hem uit. Onder haar was Dan aan de voet van de trap gaan staan. Hij had nu geen dekking en zijn pistool was op Dimitri’s borst gericht, maar schieten deed hij niet.

‘Dimitri, het is voorbij,’ zei Thea zachtjes. ‘Het is voorbij.’

‘Daar heb je gelijk in,’ lukte het hem te zeggen. ‘Je had me kunnen helpen, Thea. Zo moeilijk zou dat niet geweest zijn. Je had met mij mee kunnen komen en me kunnen helpen me te vestigen. Nieuwe plaatsen kunnen heel angstaanjagend zijn, weet je.’

Na die woorden draaide hij zich om en rende weg naar rechts, zijn slaapkamer in. Even later, voordat Thea boven aan de trap kon komen, klonk er één enkel schot.

Ze slaakte een kreet en rende naar hem toe. Dimitri lag achterover, met zijn hoofd naar één kant, het pistool nog in zijn mond. De achterkant van zijn schedel was weggeblazen. Op het kussen onder hem verspreidde zich een poel van bloed. Zijn ogen waren vredig gesloten. En naast hem, onder zijn hand, lag een verfomfaaid, vies knuffeldier; een leeuwtje, niet meer dan vijfentwintig centimeter groot, met het grootste deel van de manen en het kwastje aan het eind van de staart er nog aan. Voor zover ze zich kon herinneren had Thea dat beest – Rex, herinnerde ze zich nu – met haar broer geassocieerd, maar ze kon zich niet herinneren het bij hem te hebben gezien sinds hij in het koetshuis was gaan wonen, zo’n twintig jaar geleden.

Een leeuw.

Thea knielde naast hem neer en legde voorzichtig het pistool weg.

‘Ach Dimitri,’ zei ze, zonder een poging haar eigen tranen weg te vegen, ‘ach schat, het spijt me zo.’

Dan kwam achter haar staan en legde een hand op haar schouder.

‘Hij heeft mij met opzet gemist, Thea,’ zei hij. ‘En wat een fantastische schutter. Je hebt toch gezien hoe hij schoot in het ziekenhuis? Met elk schot dat hij heeft gelost had hij met mij kunnen afrekenen. Hij wilde dat ik hem zou doodschieten. Hij wilde dat ík er een eind aan zou maken.’

‘Maar dat heb je niet gedaan.’

‘Ik had het kunnen doen, maar ik kon aan zijn ogen zien dat hij niet van plan was om te schieten. Ik voelde dat diep vanbinnen. Die blik was er niet in de ogen van Patrick Sugg, Thea. Ik weet nu dat ik het gezien zou hebben als het zo was geweest.’

Thea ging staan en begroef haar gezicht in zijn borst.

‘Ze zit pal onder ons, Dan,’ zei ze. ‘Hier beneden. Ik moet een jaar of zes, zeven zijn geweest toen Dimitri mij vertelde van een tunnel die hij in de kelder van het koetshuis aan het graven was, met een geheime deur. Hij zei dat niemand er iets van af wist en niemand hem ooit zou vinden en dat die tunnel heel diep onder de grond naar een kamer voerde die hij zijn “eenzame veste” zou noemen, net als Superman. Hij hield de kelderdeur op slot. Ik heb de deur of de tunnel of de kamer nooit gezien en hij heeft het er nooit meer over gehad. Maar op het ogenblik dat hij daarnet die woorden uitsprak, wisten we allebei dat ik het mij herinnerde.’

‘Nou, laten we haar dan maar gaan halen,’ zei Dan. ‘Ik neem aan dat ze wel zal weten wat ze aan moet met die vent die een contract op haar leven heeft afgesloten, en ik denk ook dat ze blij zal zijn te horen dat haar kanker is genezen.’