21

Hoe meer Thea over haar gesprek met Lydia Thibideau nadacht, des te minder logisch het voor haar werd. Het ene ogenblik had ze verteld hoezeer ze Petros respecteerde, het andere moment had ze hem oneerbiedig een bemoeial genoemd. Wat betekende dat?

Toen ze door de tunnels liep om haar avondeten in het restaurant te gaan halen voordat ze terugging naar Hayleys kamer, probeerde ze op een rijtje te zetten wat ze over Jack Kalishar te weten was gekomen. De man had een uitgezaaide pancreaskanker, was door haar vader doorgestuurd naar Thibideau, een van de meest vooraanstaande specialisten van die ziekte ter wereld. Zij had hem aangewezen voor deelname aan een klinische proef, een van dergelijke proeven die zij constant deed met uiteenlopende chemotherapeutische stoffen, ontwikkeld in het laboratorium of in samenwerking met een van de grote farmaceutische bedrijven. In Kalishars geval droeg het medicijn het etiket SU890.

Dit experimentele medicijn had iets veroorzaakt wat bijna ongelooflijk was. Het had Kalishar genezen, hem genezen van een kanker met een gemiddelde overlevingskans, na vijf jaar, van vier procent. Hem genezen van een kanker waarmee na de meest agressieve behandeling – een combinatie van chirurgie, bestraling en chemotherapie – in de meeste gevallen nog zeventien maanden te leven was.

Zeventien maanden in het gunstigste geval.

Jack Kalishar was een wonder en SU890 het wondermiddel.

Er was alleen één probleem. Andere patiënten die dit wondermiddel hadden gekregen, waren gestorven. Precies hoeveel en welk percentage van de mensen in de behandelingsgroep met SU890, wilde Thibideau niet zeggen.

Thea vroeg zich af hoeveel sterfgevallen er nodig zouden zijn om een wonder als dat van Jack Kalishar te bewerkstelligen.

Vier procent overlevingskans na vijf jaar. Dat was het uitgangspunt. Als je dit oprekte naar acht of tien of zelfs vijftien procent, dan zou dat op zich al wonderbaarlijk genoeg zijn, maar volledige genezing…

En hoe zat dat met Hayley? Bestond er over SU980 eigenlijk wel een dossier? Hadden zij en haar man de juiste beslissing genomen om af te zien van behandeling met andere gebruikelijke antikankermedicijnen om zich te concentreren op dit nieuwe middel?

Vier procent overlevingskans. Niet veel hoop.

Thibideau was niet bepaald open geweest over haar onderzoek. Nu en dan was ze tijdens hun korte gesprek onaangenaam bazig geweest. En dan was daar die aanval op Petros. Thea probeerde te begrijpen waarom, maar dat lukte haar niet. Was het gewoon de persoonlijkheid van deze vrouw? Was zij ongebruikelijk paranoïde omtrent de bescherming van haar gegevens of was dit gewoon de manier waarop wereldberoemde geleerden zich gedroegen? Je zou toch zeggen dat de dochter-arts van Petros Sperelakis wat meer respect had verdiend. Misschien had de gastro-enteroloog van Petros of van een van de tweeling iets over haar asperger gehoord. Misschien kon ze, afgezien van haar afkeer voor alle vormen van alternatieve geneeskunde, iemand die in Afrika had gewerkt gewoon niet serieus nemen.

Het was halfacht en Thea had honger. Toen ze eenmaal achter een salade met de pasta van de dag zat, wilde ze Dan bellen om te vragen hoe hij het maakte en of hij morgen tijd zou hebben om mee naar Dimitri te gaan. Ze wilde ook een boodschap achterlaten voor professor Julian Fang van de Eastern Massachusetts School of Acupuncture om te zien of die bij het ziekenhuis zou kunnen langskomen om Hayley te bekijken. Alleen zonder naalden, dat had Thibideau toch gezegd?

Het jaar nadat Thea klaar was met haar doctoraal, gebukt onder de stress van te veel patiënten en te weinig slaap, had ze een elementaire acupunctuurcursus gevolgd die Fang had gegeven en ze had zowel de filosofie als de man in haar hart gesloten. Ze volgde nog een cursus waarbij ze duidelijk aanleg voor alternatieve geneeskunde aan de dag legde, en later in het jaar gebruikte ze nog een groot deel van haar vakantie om een zomercursus bij Fang en enkele van zijn meest veelbelovende studenten te volgen.

Enige tijd daarna had Thea er serieus over gedacht om over te stappen van westerse naar oosterse geneeskunst. Fang had een paar uur met haar over die overstap zitten praten – niet over de specifieke overstap die zij in haar hoofd had, maar over de aard van overstappen in het algemeen, en de problemen die zij vaak had in verband met flexibiliteit en onverwachte gebeurtenissen. Uiteindelijk had Fang, al zou zij de zoveelste student voor zijn school hebben betekend en daarbij ook nog eens een van zijn favorieten, haar aangeraden nog even te wachten totdat ze klaar was met haar opleiding, voordat ze tot zo’n radicale levensverandering zou besluiten.

Ondertussen besloot Thea zich te wijden aan Artsen zonder Grenzen. Maar ze bleef acupunctuur en kruidengeneeskunde studeren en ook contact houden met Julian Fang.

Dan nam haar telefoontje aan en klonk enthousiast haar te horen, maar was aan het schaken met zijn zoon, in afwachting van diens moeder, die hem zou komen ophalen.

‘Ik bel je terug zodra ik verloren heb,’ zei hij. ‘Of ik bedoel eigenlijk wéér verloren heb. Met Josh en die verpleger met die fancy snelle poten, heb ik vandaag mijn portie wel gehad.

Thea stelde zich een gezellige kamer voor met een stevig leren bankstel en plaatste Dan Cotton in een grote chocoladekleurige leren fauteuil. Er hingen platen van sporthelden aan de muur, op de schoorsteenmantel trofeeën van honkbal en rugby en… gewichtheffen.

‘Dat was een sneaky overval in het ziekenhuis,’ zei ze, ‘een soort Pearl Harbor.’

‘Nou, ik ben niet van plan eerst een wereldoorlog en een atoomaanval uit te vechten voordat ik revanche krijg.’

‘Ik zal je helpen.’

‘Daar reken ik op.’

‘Dan, luister. Ik weet dat je je met Josh moet bezighouden, maar ik wilde je alleen maar zeggen dat het mij vreselijk spijt dat je gewond bent geraakt en dat ik je echt graag zo snel mogelijk weer zie.’

‘Ik weet niet hoe lang ik nodig zal hebben om er gewend aan te raken met iemand om te gaan die écht zegt wat ze bedoelt. Ik zal het proberen. Alethea Sperelakis, ik wil jou ook heel graag terugzien. Laten we straks weer bellen.’

‘Laten we straks bellen, Dan Cotton.’

Thea liet haar vaders mobieltje in haar zak glijden en vermaakte zich tijdens het eten met mensen kijken. Ook bleef ze proberen de betekenis van haar vreemde, gespannen uitwisseling met Lydia Thibideau te doorgronden. Had het zin weer een ontmoeting te regelen om wat meer informatie uit die vrouw te peuren? Dat was twijfelachtig. Was er iemand anders met wie ze kon praten over Jack Kalishar en de andere patiënten die met SU890 waren behandeld? Momenteel was er eigenlijk maar één die bij haar opkwam: haar vader. Maar al werd hij aanzienlijk helderder als het ging om zijn verwerkingssnelheid, en zijn capaciteit te reageren op de code waarmee Jean-Dominique Bauby zijn memoires had gedicteerd, het zou bijna onmogelijk zijn. Momenteel was de sleutel om vooruitgang te boeken niet bij de man zelf, maar alleen in zijn kantoor en zijn overvolle studeerkamer thuis te zoeken.

Aan de andere kant van het grote restaurant slenterde een beveiligingsbeambte langs de sandwichbalie om zijn keus te maken. Hij was een tikje kleiner dan Dan en zag er lang niet zo knap uit in zijn uniform. Binnen enkele seconden had het zicht van die man haar weer aan het fantaseren gezet over vrijen met Dan; deze keer in de kamer waarin ze zich hem had voorgesteld en deze keer nog hartstochtelijker dan ze in de wachtkamer bij Thibideau had gefantaseerd.

Terwijl ze daar met halfgesloten ogen in dat nog volle restaurant zat, vroeg ze zich af of iemand anders in deze drukke gelegenheid een even rijke en plezierige fantasie had als zij.

Aspies werden gedeeltelijk gekenmerkt door hun directheid en een gebrek aan een brede gedachtegang. Velen van hen waren bezig met rollenspelletjes waarvoor je de capaciteit moest hebben je in alternatieve werelden te kunnen verplaatsen, en uren achtereen te kunnen leven in die wilde, onvoorspelbare werelden. Het was een capaciteit die in feite velen met het syndroom van Asperger onderscheidden van de meerderheid van de neurotypische medemens. Deed deze capaciteit zich ook gelden in andere aspecten van hun fantasieleven? Waren hun virtuele sekslevens rijker, hartstochtelijker en sneller op gang gebracht dan die van de meeste ‘gewone’ mensen, ook al was de werkelijkheid waarin zij leefden nauwer omkaderd?

Thea nam zich voor dat aan Dan te vragen. Het zou net zo leuk zijn om zijn gezicht bij de vraag te zien, als om het antwoord te horen.

Voordat ze de IC verliet, liet ze een boodschap achter voor Julian Fang met de vraag of hij dacht zich een mening te kunnen vormen over de reikwijdte en het potentieel van de behandeling van Hayleys kanker. Thea had nog nooit optimistisch gereageerd als ze onder druk werd gezet of kreeg te horen wat ze moest doen. Haar vele botsingen met haar vader in de loop van de jaren waren daar het bewijs van. Als de acupuncturist ook maar één enkele naald in Hayley zou steken. Dat had Thibideau gezegd, bijna letterlijk. Gelukkig had ze niets gezegd over het onderzoeken van Hayleys meridianen, een vaardigheid waarin Julian heel ver was.

Terwijl ze zich afvroeg of ze misschien een van de tweeling tegen zou komen, zette Thea haar blad op de lopende band en ging naar de afdeling. Als er in Petros’ kamer geen bezoekers en geen verpleegsters waren, dan zou ze nog een andere vraag op hem kunnen loslaten; een zorgvuldig geformuleerde vraag om uit te vinden waar zij naar alle waarschijnlijkheid succes zou hebben bij haar zoektocht naar meer informatie over Jack Kalishar. Hopelijk zou de Leeuw helder genoeg geworden zijn om ja en nee op te hikken.

De vrouw bij de beveiligingsbalie van de afdeling was vervangen door een potige vent met tatoeages op zijn handen en een naamkaartje waarop WILLIAM SAUNDERS stond. Plichtmatig keek hij naar haar identiteitsbadge, en toen naar haar handen terwijl ze tekende.

‘Hebt u iets vergeten?’ vroeg hij.

Verstrooid als ze was hoorde ze de vraag amper.

‘Wat?’ antwoordde ze. ‘O, nee. Ik heb niets vergeten.’

Wat een rare vraag, dacht ze terwijl de glazen deuren uit elkaar gleden en ze de afdeling betrad, nieuwsgierig om te zien wie er op bezoek was. Ze stond al in het kamertje van haar vader voordat ze besefte dat de persoon in zijn bed, gedeeltelijk schuilgaand onder machines en slangen en verzorgd door een verpleegster die ze nooit bij Petros had gezien, een oudere vrouw was.