23

‘Gaat alles goed? Je ziet er niet zo best uit.’

Het was de patiënt met de vrijwel ongeneeslijke pancreaskanker die deze vraag aan de dokter stelde.

‘Ik stond net op het punt hetzelfde tegen jou te zeggen,’ antwoordde Thea.

‘Die kans zul je nog vaak genoeg krijgen,’ zei Hayley. ‘Om je de waarheid te zeggen voel ik me opgeblazen en ik heb een raar gevoel in mijn maag. Ik interpreteer elk pijntje, elk gasbelletje als de zoveelste kankercel die in het stof bijt. Maar jij gaat voor.’ Thea nam de ontwikkelingen rond haar vader en Jack Kalishar nog eens door, het bizarre bezoek aan Lydia Thibideau en ook de beperkte stafprivileges die haar vreemd genoeg waren verleend door Sharon Karsten en het personeelscomité. Hayley, die op haar gebruikelijke plekje bij de ingang Joyce Carol Oates had zitten lezen, legde haar boek aan de kant en luisterde aandachtig.

‘Dus ik denk dat dit gedoe met Kalishar een hoopvol teken voor jou zou kunnen zijn,’ zei Thea, niet in staat de naam uit te spreken zonder zich nog eens af te vragen waarom haar vader die had gekozen, van alle woorden die hij haar had kunnen geven. ‘Hij werd behandeld door dezelfde arts in hetzelfde ziekenhuis als jij, hij heeft het nu al vijf jaar overleefd, zonder enige aanwijzing van een residu of een terugval.’ Hayley zuchtte.

‘Dokter, ik ben zover gekomen omdat ik in staat ben mensen te duiden. Er zijn er een heleboel bij die slinks en lastig zijn. Jij bent geen van beide. Ik vind het fantastisch dat je probeert optimistisch en vrolijk te zijn bij mij in de buurt, maar we zouden veel sneller veel verder vooruitkomen als je dingen die je dwarszitten stuk voor stuk aanpakt.’

‘Sorry. Ik zal het proberen.’

‘Weten wij of Kalishar en ik deel uitmaken van dezelfde studie?’

‘In feite weten we dat dat niet zo is. Volgens Thibideau is het medicijn waarvan we mogen hopen dat je het krijgt een verbetering van hetgeen hij heeft gehad.’

‘Ernstige bijwerkingen?’

‘Voldoende om het oorspronkelijke medicijn te wijzigen. Maar Thibideau zegt dat deze nieuwe versie veelbelovend is. Slaap je beter?’

Hayley pakte haar hand.

‘Ik ga ervan uit dat deze prachtige, onbaatzuchtige, zorgzame arts in jou mij wil helpen,’ zei ze, ‘en wil doen wat ze kan om mij een beter gevoel te geven. We komen later wel bij mijzelf. Dat beloof ik. Welnu, nummer één op de lijst van dingen die jou dwarszitten is…’

Thea zuchtte en staarde naar haar handen. In de loop van de jaren was ze duizend procent gevorderd in de kunst van het leggen van rechtstreeks oogcontact als zij met iemand sprak, maar die verbetering haalde in dat opzicht op geen stukken na het gemiddelde neurotypische niveau. Hayley merkte die neiging niet, of, wat waarschijnlijker was, zei er niets van.

‘Nou ja, nummer één is mijn vader,’ zei Thea ten slotte. ‘Ik heb je gezegd dat hij met mij communiceerde, maar hij weigert te communiceren met mijn broer Niko of mijn zus Selene. Zij is…’

‘De tweelingzus van Niko. Ik heb een vreselijke eigenschap en dat is dat ik let op wat mensen tegen me zeggen, zeker mensen om wie ik wat geef. En hoe is het met Dimitri?’

‘Weet ik niet. Hij komt hier niet zo vaak. Ik denk dat Petros mij en alleen mij heeft verkozen. Helaas heb ik dat aanvankelijk niet beseft en een van de verpleegsters en dokter Hartnett verteld dat hij wakker was en met mij had gecommuniceerd.’

‘Maar ze hebben je niet geloofd toen hij niet op hen reageerde.’

‘Precies.’

‘Ga door, alsjeblieft. Ik zal proberen je niet te onderbreken. Dat is ook een van mijn zwakke punten.’

‘Nou, het kan zijn dat zij niet geloofden dat hij weer bij bewustzijn was, maar een of allebei hebben daar toch iets over gezegd tegen anderen. Nu weet ik dus niet wie weet dat mijn vader wellicht wakker is en wie niet. Kort nadat het mij niet was gelukt Petros’ capaciteit om te communiceren aan te tonen, drong een man die vermomd was als verpleger bijna de IC binnen. Volgens mij was hij van plan hem te vermoorden.’

‘Maar dat weet je niet zeker.’

Thea schudde van nee.

‘Eerder vandaag, zonder mijn medeweten en zonder dat ik een kans kreeg mij ertegen te verzetten, werd Petros overgeplaatst van de IC naar de step-down unit. Niet lang daarna was ik alleen met hem en probeerde ik te communiceren. Hij was heel langzaam bij de uitwisseling, maar ik dacht dat dat wel beter zou gaan. Deze keer reageerde hij helemaal niet. Niets.’

‘Is hij terug gegleden in een coma?’

‘Dat weet ik niet. Ze hebben de drukmonitor uit zijn hoofd gehaald, dus is het niet zo gemakkelijk om te kijken of er een nieuwe blokkering is.’

‘Als de baas van deze hele instelling zo wordt behandeld, wat kan ík dan verwachten?’

‘Met jou gaat het goed voor zover ik kan uitmaken, jij wordt uitstekend verzorgd. Kijk, weet je, het is mogelijk dat mijn vader gewoon humeurig is. Selene denkt dat hij in coma ligt en heeft aan het bed nogal wat nare dingen over hem gezegd. Als hij haar heeft gehoord, kan hij besloten hebben te zwijgen.’

‘Of misschien wist zij dat hij wakker was… sorry, schat. Dit was het cynische wijf uit het Land van Vertrouw Niemand.’

‘Dat is misschien een beter land dan het Land van Vertrouw Iedereen, waar ik vandaan kom. Nou, vertel nu maar wat er met jou gaande is.’

‘Zo meteen. Eerst moet je me iets meer vertellen over Jack Kalishar.’

‘Ken je hem?’

‘Nee, maar ik ken mensen die hem kennen. Wij miljardairs zijn nogal close, weet je, tot elkaar veroordeeld door de competitiegeest, plus een onverwoestbaar credo van minachting, jaloezie en wantrouwen. O jee, daar ga ik weer. De boze heks van de Southeast.’

‘Ik vind het prachtig.’

‘Kalishar.’

‘Oké. Voor zover ik erachter kan komen, denkt mijn vader dat de automobilist die hem bijna te grazen heeft gehad dat niet per ongeluk deed. Ik heb het gevoel dat hij iets wist wat hij niet moest weten of iets heeft gezien wat hij niet had moeten zien, en dat hij dat misschien heeft doorverteld aan de verkeerde persoon. Nadat hij mij in het geheim erbij had betrokken dat hij weer bij bewustzijn was en kon communiceren, heb ik hem aangespoord om al zijn energie te concentreren, en ik ben met hem door het alfabet gelopen op zoek naar een woord, één woord maar, om mij te helpen begrijpen wat er gaande was.’

‘En hij gaf je Kalishar. Ik vind de kleren mooi die ze in zijn winkels hebben. De Kalishar Warenhuisketen is slechts het topje van zijn imperium, de man heeft zijn vinger in veel meer pappen dan je denkt.’

‘Zit daar onzuivere koffie bij?’ vroeg Thea, met iets van hoop in haar stem. ‘Iets wat mijn vader wellicht over hem te weten is gekomen?’

‘Niet dat ik weet. Mensen als wij komen niet waar wij zijn zonder op een paar tenen te gaan staan of hier of daar een wet te herinterpreteren. Was dokter Thibideau niet behulpzaam?’

‘Vreemd, ik kon eigenlijk niet uitmaken of ze nu dingen voor mij achterhield, maar om nou te zeggen dat ze bereidwillig was, nee. We hebben het allebei over patiëntenrechten gehad. Ze vertelde mij alleen dingen waarvan ze zeker wist dat ik ze ook al wist of waar ik achter kon komen door artikelen te lezen.’

‘Dat is niks nieuws, Thea. Toen je bij haar was, heeft Thibideau toen iets verteld over een gele dossiermap?’

Thea schudde haar hoofd.

‘Nee,’ zei ze, ‘daar heb ik niets over gehoord.’

‘Nou, die bestaan, in elk geval bestaat er een van mij, en ik weet vrijwel zeker dat ik er veel meer heb gezien. Ze zitten in een noten- of eikenhouten archiefkast achter haar bureau.’

‘Vier laden hoog. Heb ik gezien,’ zei Thea, en ze sloot haar ogen om een scherper beeld van Thibideaus kantoor voor de geest te krijgen. ‘Koperen handvatten en een beeldje van… van een ballerina erbovenop.’

‘Ongelooflijk.’

‘Ik herinner me nog dat ik dacht dat dokter Thibideau een van de minst ballerinaachtige vrouwen was die ik ooit had gezien. Ik had er bijna naar gevraagd.’

‘Waarschijnlijk heb je er goed aan gedaan die impuls te onderdrukken, meid. Jouw aspergertherapeut zou trots op je zijn.’

Thea lachte zuinigjes.

‘Dus dokter Thibideau gebruikte een papieren dossier, geen elektronisch?’

‘Nou ja, ze had ook haar computer aan staan, maar ze besteedde vooral aandacht aan mij en verwees dan naar dat gele dossier.’

‘Dus volgens jou heeft ze ook een dossier over Jack Kalishar?’

‘Dat zou me niet verbazen.’

‘Misschien kan ik het daar eens met haar over hebben.’

Hayley glimlachte geduldig.

‘Als zij het dossier van Kalishar niet tevoorschijn heeft gehaald toen jij daar bij haar op kantoor was, denk je dan dat ze dat wel gaat doen als je terugkomt en het haar vraagt?’

‘Het was maar een gedachte.’

‘En een hele goeie ook… maar ik heb misschien een betere.’

‘En die is?’

‘Flowers.’

‘Wat zou ik met bloemen voor elkaar kunnen krijgen?’

Hayley begon hard te lachen.

‘Niet dat soort bloemen, dokter Thea. Sean Flowers. Hij werkt voor mij.’

Thea begreep niet waarom Hayley dat misverstand zo grappig vond.

‘En hoe kan die Flowers ons dan helpen met dokter Thibideau?’ vroeg ze.

Hayley zuchtte en keek eens om zich heen alsof ze zocht naar hulp bij het kiezen van haar woorden.

‘Wat diverse aspecten van mijn zakelijke onderneming betreft,’ begon zij, ‘kan een rivaliserend bedrijf informatie hebben achtergehouden die ons bedrijf had kunnen helpen belangrijke beslissingen te nemen.’

Thea keek haar verwonderd aan.

‘Zoals?’

‘Zoals wanneer dat bedrijf van plan is een product op de markt te brengen dat wij aan het onderzoeken waren ten koste van tientallen miljoenen dollars. Het zou voor ons wat waard zijn die informatie te hebben. En soms is Sean Flowers het geheim om eraan te komen.’

‘Ik denk dat ik het begin te begrijpen.’

‘Goed zo. Sean is expert in het te pakken krijgen van informatie. Andere bedrijven hebben ook hun versie van Sean.’

‘Je bedoelt zoiets als bedrijfsspionnen.’

‘Nou ja, zo zou je dat kunnen noemen.’

‘Zijn er nog andere omschrijvingen?’

Van Hayleys gezicht viel bewondering af te lezen.

‘Nee,’ zei ze. ‘Nee, volgens mij niet.’

‘Dus je wilt dat deze meneer Sean Flowers van jou inbreekt in het kantoor van dokter Thibideau?’

‘Hij kan dat heel goed, ja.’

‘En zou hij weten waarnaar hij moet zoeken?’

‘Tja, Thea, dat hangt af van wat wij precies willen. Wellicht wil jij samen met hem daar naar binnen gaan en die dossiers ter plekke meteen bekijken.’

‘Ik vraag me af hoeveel er zijn.’

‘Alles bij elkaar? Enkele honderden denk ik. Ik bedoel, pancreaskanker is een van de meest voorkomende van alle soorten kanker en zij is een van de meest geciteerde experts op dat gebied. De gevallen stromen naar haar toe. Denk je dat je iets kunt leren door het bestuderen van dossiers buiten dat van mij en Jack Kalishar?’

‘Dat is heel goed mogelijk. Maar ik zou graag willen weten waar ik precies naar moet zoeken.’

‘Volgens mij weet je dat als je het ziet. Ergens in dat locked-in brein van hem denk ik dat jouw vader dat ook vindt.’

‘Wie weet. Misschien.’

‘Oké dan,’ zei Hayley, ‘gaan we ervoor?’

Thea dacht er even over na en schudde toen van nee.

‘Ik denk het niet,’ zei ze. ‘Eerder vandaag heb ik de directeur van het ziekenhuis een leugen verteld om aan uitgebreidere stafprivileges te komen. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zo’n vette leugen heb opgehangen. Even later heb ik weer gelogen. Die tweede keer ging het wat makkelijker.’

‘Ik verzeker je, Thea, bedrijven doen dit soort dingen de hele tijd, zelfs bedrijven als het onze, die een reputatie hebben van een hoge standaard en een ethische praktijk. Het laatste wat ik wil is dat je mij en de manier waarop ik zaken doe negatief beoordeelt, maar het inwinnen van deze informatie lijkt me belangrijk voor jou en je bent het misschien vergeten, het zou ook weleens belangrijk voor mij kunnen blijken.’

‘Daar heb je gelijk in.’

‘Dus zijn we een team?’

Thea dacht nog eens over deze vraag na.

‘Er zijn nogal wat aspecten aan mijn aspergersyndroom die ik kan missen als kiespijn,’ zei ze uiteindelijk, ‘maar aan de andere kant zijn er ook verschillende die ik wel op prijs stel. Dat is moeilijk uit te leggen.’

‘Ik denk dat ik dat wel begrijp.’

‘Dan begrijp je ook waarom het voor mij niet lekker voelt; het idee in te breken in het kantoor van dokter Thibideau.’

Hayley keek naar haar handen terwijl ze aan een nagelriem peuterde.

‘We zullen eens kijken of ik een andere manier kan bedenken,’ zei ze ten slotte. ‘Nou, wanneer breng jij die acupuncturist van je naar mijn bed?’

‘Morgenavond. Geen woord aan dokter Thibideau alsjeblieft.’

‘Geen woord.’

‘Denk je dat verzwijgen een vorm van liegen is?’

‘Wat ik denk is dat jij een fantastisch mens bent, Thea. Dat is wat ik denk.’

‘Professor Fang en ik zullen hier vlak na het eten zijn, denk ik.’

‘Ik zal er zijn. En maak je geen zorgen, schat, ik ben absoluut niet teleurgesteld dat je nu verkiest om Sean Flowers hier niet bij te betrekken.’

‘Om je de waarheid te zeggen,’ zei Thea, ‘ik had ook niet verwacht dat je dat zou zijn.’