9

Thea wist dat ze naar die beveiligingsbeambte zat te staren, maar dat vond ze eigenlijk niet zo erg. Hij had beslist mooie, vriendelijke blauwe ogen, die leken te lachen ook al lachte hij niet. Van zo nabij leken zijn brede schouders in staat bergen te verzetten.

‘Goeiemorgen,’ zei hij, en keek haar aan, zijn stem net zo vriendelijk als zijn ogen. ‘Ook goeiemorgen… Dat was mooi wat je met die jongen deed.’

‘Wat? O, dank je. Ik geloof dat de situatie erom vroeg. Hij is hier al een paar keer geweest. Volgens mij had hij dat beetje eten dat hij telkens haalde nodig, dus liet ik hem begaan, maar deze keer overdreef hij een tikkie.’

‘Er worden veel dingen gestolen waar ik werk, maar daar hebben de kinderen ook niet veel, dus is het begrijpelijk.’

‘En waar is dat?’

‘Waar is wat?’

‘Waar jij werkt.’

Thea wist dat ze problemen had met haar concentratie en vroeg zich af of dat kwam omdat ze moe was, door het onderliggende ADD-aspect van haar asperger of door iets anders, iets met die vent.

‘O, de Democratische Republiek Congo,’ antwoordde ze alsof ze zei: ‘Twee straten verderop.’

‘Aha.’

De beambte leek haar niet helemaal te geloven. Hij nipte aan zijn koffie, keek in zijn kopje en leek op het punt te staan hun gesprek daarbij te laten.

‘Ik heb alles gezien. Je was heel vriendelijk. Ik heb geen kinderen… Nou ja, ik ben niet eens getrouwd… Maar waar ik werk zijn een heleboel kinderen.’

‘In Congo.’

‘De Democratische Republiek Congo. Ja, precies. Dat is in Afrika.’

‘Dat weet ik.’

‘Het heette vroeger Zaïre.’

‘Volgens mij wist ik dat ook.’

Thea voelde dat ze de man wellicht zat te vervelen, maar ze wilde gewoon de conversatie op gang houden.

‘Heb jij kinderen?’ vroeg ze.

‘Eh… ja… een… een zoon.’

‘Maar hij woont niet bij je?’

Die vraag deed Thea’s aspergeralarm afgaan, maar te laat.

‘Nee,’ zei hij, ‘nee, dat klopt… maar hoe wist jij…’

‘Iets aan de manier waarop je antwoordde.’

‘O.’

Er volgde een lange stilte waarin Thea voelde dat wat ze nu ook zou willen zeggen, verkeerd zou vallen. Het zou leuk geweest zijn als dokter Carpenter in de buurt was geweest om dat te bevestigen. Die had dan ook meteen kunnen suggereren wat ze verder moest zeggen.

‘En waarom denk jij dat hij steeds terugkomt naar het ziekenhuis?’ hoorde ze haar stem plotseling vragen.

‘Wie?’

‘Die jongen. Die jongen die je net hielp.’

De grote man zuchtte en draaide zich naar haar toe alsof hij dat eigenlijk niet wilde. De paar seconden die daarop volgden leerden Thea een hele hoop over hem: hij had een smal litteken boven zijn rechterwenkbrauw, hij had fijne, beginnende kraaienpootjes bij zijn prachtige ogen, hij droeg geen trouwring, wel een rubberen armbandje met het woord DARFUR aan zijn rechterpols en op zijn naamplaatje stond DANIEL COTTON, BEVEILIGING. En zijn wangen waren een beetje rood, een klein beetje rosacea, was haar diagnose.

‘Hij zegt dat zijn moeder hier ligt.’

‘Heb je dat nagetrokken?’

Daniel Cotton zuchtte en keek op zijn horloge met zo’n gebrek aan subtiliteit dat zelfs Thea het opmerkte.

‘Om je de waarheid te zeggen, ik heb deze baan nog niet zo lang. Als ik er eenmaal in thuis ben krijg ik misschien wel een kans me te bemoeien met een paar mensen die ik verschut zet.’

‘Ben jij politieagent geweest?’

Deze keer draaide Cotton zich helemaal naar haar toe. Thea probeerde te begrijpen wat deze vreemde manier van doen zou kunnen betekenen, maar dat was een vaardigheid die ze in de verste verte niet beheerste.

‘Ik… was. Hoe kon jij dat ooit hebben geweten?’

Thea was opgelucht dat hun gesprek nog niet afgelopen was. Ze begon te praten zoals ze zo vaak deed, zonder veel planning of richting en zonder een vastomlijnd idee van wat er uiteindelijk zou worden gezegd.

‘Nou ja, de uitdrukking “verschut zetten” wordt wel vaak gebruikt, maar heeft veel meer betekenissen dan je zou denken. Volgens Kornetsky’s De geheimtalen, bladzijde twee- of drieëntwintig meen ik, heeft de uitdrukking twee acceptabele omschrijvingen: laten arresteren of belachelijk maken. Het woord “verschut” is te combineren met de werkwoorden gaan, gooien, komen, zetten en zitten. Los gebruikt kan het ook zowel bescherming als belemmering betekenen. Het werkwoord “verschutten” kan tegenhouden, beschermen maar ook door elkaar schudden of wandelen betekenen. In de zin waarin jij het indirect gebruikte, kan het ook nog betrappen, belachelijk maken en het voor iemand bederven betekenen. Die laatste drie betekenissen zouden hier allemaal van toepassing kunnen zijn.’

Cotton zat met grote ogen te luisteren.

‘Ratel jij vaker dingen zo af?’ vroeg hij.

‘Niet echt heel vaak, maar ik zou het wel kunnen.’

‘Ik heet…’

‘Weet ik. Daniel Cotton.’

Ze wees op zijn naamkaartje.

Er volgde een stilte die Thea vagelijk ongemakkelijk vond, totdat ze besefte dat Cotton zat te wachten tot zij haar naam zou noemen.

‘Ik heb dat voordeel van jouw naamkaartje niet,’ zei hij voordat zij iets kon zeggen.

‘O, ik denk dat dat de reden is dat ik er geen heb. Maar als ik er een had en het zou juist geformuleerd zijn, dan zou daar Alethea Sperelakis op staan, zoals het jouwe Daniel Cotton vermeldt. Alethea betekent “waarheid” in het Grieks. Iedereen noemt mij altijd Thea, zoals waarschijnlijk iedereen jou Dan of Danny noemt.’ Ze merkte dat het zenuwen waren die haar zo snel en zoveel lieten praten en hield dus haar mond.

‘Dat klopt. Ik was Danny tot ik boven mijn ouders uit begon te groeien, toen Dan. Een enkele keer Daniel. Mij maakt het niet zoveel uit. En is dat Sperelakis zoals in…’

‘Ja, hij is mijn vader.’

‘Ben jij dan degene die… zijn leven gisteravond heeft gered? Ze hadden het er vanochtend bij de rapportage over dat het bijna was misgegaan met hem.’

‘Ja, dat zal best. Mijn broer Niko heeft geholpen door de pericardiocentese te doen. Hij heeft een naald in de ruimte rond zijn hart gestoken, maar ik denk dat ik het meeste deed. Voor reanimatie is het belangrijk dat iedereen die erbij betrokken is weet wie de leiding heeft. En gisteravond was ik dat.’

‘Je zegt het gewoon zoals het is, hè?’

‘Is er dan een andere manier om het te zeggen?’

Dan keek weer op zijn horloge.

‘Luister, dokter Sperelakis, Thea, mijn pauze is voorbij… ik… Ik hoop dat je me niet te opdringerig vindt, maar ik zou best graag eens met je willen eten, of een keer koffiedrinken, wanneer je vader… aan de beterende hand is.’

‘Dat is heel aardig van je om dat te zeggen, Dan Cotton, maar om je de waarheid te zeggen, er moet wel een wonder gebeuren, anders denk ik niet dat hij beter wordt. Mijn broer en zus denken dat zelfs een wonder hem nog geen fatsoenlijke kwaliteit van leven zou kunnen bezorgen. Als zij hun zin hadden gekregen, zou er gisteravond helemaal geen reanimatie geweest zijn en was hij al dood geweest.’

‘Wel heb ik ooit,’ zei Dan, net zo goed tegen zichzelf als tegen haar, leek het. ‘Je zegt het gewoon zoals het is.’

‘Dat heb je al gezegd. Het antwoord is ja.’

‘Ja wat?’

‘Ja, ik zou het fijn vinden om met je te eten of koffie met je te drinken, maar volgens mij zou jij moeten ophouden met het drinken van koffie.’

‘En waarom?’

‘Die roodheid op je wangen is een symptoom van een aandoening die rosacea heet. Vrouwen hebben er vaker last van dan mannen, maar mannen krijgen het ook, en jij hebt het. Je kunt het niet echt genezen, maar er zijn een paar vrij doeltreffende behandelingen voor. Jouw geval is heel mild en zou best eens beter kunnen worden als je hete dranken zoals koffie zou vermijden. En natuurlijk alcohol.’

‘Meer niet?’

‘Eigenlijk niet, nee. De meeste artsen weten wel iets over rosacea, daar hoor ik ook bij, en die weten dat het veroorzaakt wordt door stress. Merriman en Blalock hebben daarover in 2004 een artikel gepubliceerd, ik geloof in het aprilnummer van het Journal of Dermatology, waarin zij een stressschaal bij rosaceapatiënten opstelden die het vrij aardig bewees. En aangezien jij door jouw overstap van de politie naar hier onder veel stress zult staan, zou dat kunnen bijdragen aan die uitbraak bij jou. Misschien zou een rustig etentje precies zijn wat de dokter zou voorschrijven, om zo te zeggen. Wil je nog steeds?’

‘Nou en of.’

Thea hoorde in Dans manier van praten dat zij misschien iets fouts had gezegd, maar dat hij nog steeds wel met haar wilde eten, dus heel erg verkeerd was het niet geweest.

‘Goed zo,’ zei ze.

‘Je lijkt mij heel erg… serieus.’

‘Veel mensen denken dat eerst omdat ik niet echt probeer te verbergen dat ik een heleboel weet. Maar mensen met wie ik samenwerk vinden me grappig. Slim maar grappig. Mijn broer Dimitri zegt van mij dat ik een van de grappigste mensen ben die hij ooit heeft gezien. Trouwens, nu ik het over Dimitri heb, je zou mij een dienst kunnen bewijzen.’

Thea had in de verste verte niet in de gaten hoe verbaasd de blikken van de man waren.

‘Ga je gang,’ zei hij, dat ben ik je schuldig voor het medische consult.

‘Het betekent dat je de pet van de politieagent op moet zetten, ik bedoel de voormalige politiepet.’

‘Ga verder.’

‘Mijn vader was het slachtoffer van een bestuurder die na het ongeluk is doorgereden.’

‘Dat heb ik gehoord.’

‘Nou, mijn broer Dimitri is heel slim, veel slimmer dan ik. Hij heeft een theorie dat degene die mijn vader heeft aangereden dat met opzet heeft gedaan. Hij heeft wat computeranimaties gemaakt die zijn argument lijken te ondersteunen. Maar kennelijk schijnt niemand, ook niet mijn tweelingbroer en -zus, geïnteresseerd te zijn in wat daarop te zien is. Zou jij binnenkort even langs kunnen komen om er naar te kijken en de theorie van Dimitri met hem te kunnen doorpraten?’

‘Als jij dat wilt. Volgens mij kan ik dat wel.’

Waarom zou ik jou iets vragen als ik niet zou willen dat je het deed? vroeg Thea zich af.

Snel beantwoordde ze even haar eigen vraag. ‘Als jij dat wilt’ was bij wijze van spreken. Een beleefde bevestiging dat Dan Cotton haar respecteerde en graag zou willen doen wat ze vroeg.

Dokter Carpenter zou tevreden zijn geweest.