Hoofdstuk 15

‘Nou, wat vind je ervan?’ vroeg Russell toen Nicole de keuken weer in kwam. Hij had haar een inspectierondje door zijn bescheiden tweekamerappartement laten maken, terwijl hij het ontbijt klaarmaakte. Zien was tenslotte geloven. ‘Niet helemaal wat je verwacht had?’ voegde hij er met een wrang glimlachje aan toe toen hij de verbazing op haar gezicht zag.

‘Niet helemaal,’ gaf ze toe, terwijl ze op een van de hoge krukken ging zitten. ‘Het is geen vrijgezellenpaleis; ik vind het te gek.’

‘Je vindt het te gek?’ klonk het ongelovig.

‘Ja, echt. De ligging is geweldig en het heeft alles wat je nodig hebt: een slaapkamer met badkamer, een wasruimte met een droger en een behoorlijk grote keuken. Oké, je hebt geen aparte eetkamer, maar die gebruiken de meeste mensen tegenwoordig toch niet meer. En het uitzicht vanaf het balkon is adembenemend.’

‘Vanaf het zeer kleine balkon,’ merkte hij op. Het kon niet anders of ze was op de versiertoer. Geen enkele vrouw die zo’n luxeleventje als Nicole Power had geleid zou zo lyrisch worden over deze bescheiden woning.

‘Zo klein is het nu ook weer niet. Er is zelfs genoeg plaats om er te eten. Heerlijk privé en op het noorden. ’s Winters moet het er geweldig zijn.’

‘Dat is het inderdaad.’ Ineens zag hij zijn eenvoudige woning in een ander licht. ‘Als het weer het toelaat, zit ik hier elke ochtend in de zon met een kop koffie.’

‘Ik vroeg me al af hoe je aan dat zonnige kleurtje kwam. Aangezien je een workaholic bent, bedoel ik,’ voegde ze eraan toe met een van haar betoverende glimlachjes.

Voordat hij zich omdraaide om sinaasappelsap in te schenken, staarde hij haar een lang moment aan. ‘Hier, drink dit op, terwijl je op het eten wacht.’ Hij schoof het glas over de ontbijtbar naar haar toe en richtte toen zijn aandacht op de sissende koekenpan. Gedachten tolden door zijn hoofd. Opnieuw had ze hem verbaasd en in verwarring gebracht.

Toen ze bleef zwijgen, keek hij over zijn schouder. Daar zat ze, langzaam nippend aan haar sap en hem aankijkend met een vreemde uitdrukking op haar gezicht.

‘Waar denk je aan?’ vroeg hij. Misschien liet ze zich in de kaart kijken als hij haar aan de praat hield. Hij moest erachter zien te komen of ze oprecht was of dat ze alleen maar zei wat ze dacht dat hij wilde horen.

‘Ik probeer je te doorgronden.’

Ze probeerde hém te doorgronden. Wat een bak! ‘Wat valt er te doorgronden? Ik ben gewoon een eenvoudige plattelandsjongen die het heeft gemaakt in de stad.’

Met een wrange uitdrukking keek ze hem hoofdschuddend aan. ‘Niets is eenvoudig. Jij zeker niet. Dit is bijvoorbeeld beslist het huis van een man die niet geïnteresseerd is in feestjes of indruk maken op het vrouwelijk geslacht.’

‘Ik zei toch dat ik geen playboy was, maar je geloofde me niet.’

‘Dus als je geen playboy of showbink bent, wie is dan de man die ons opzichtige huis in Belleview Hill heeft gekocht? Als je iemand was die een patserig huis wilde, had je er allang een bewoond. Dan zat je hier niet meer. Zeg op: waarom heb je het gekocht?’

Snel richtte Russell zijn blik op de koekenpan om te voorkomen dat ze de wraakzuchtige woede in zijn ogen zou zien die haar provocaties opwekten. De verleiding om haar de waarheid te vertellen was groot.

Omdat jouw ellendige vader het op zijn geweten heeft dat mijn fantastische vader zelfmoord heeft gepleegd. Ik heb gezworen op een dag alles in te pikken wat die schurk dierbaar was. Daarom kocht ik zijn huis, en daarom ben ik gisteravond met jou, zijn dierbare dochter, naar bed geweest.

Hij zei echter niets. Want hij wist dat dat het einde zou betekenen. Het einde van Nicole en hem. Hoezeer hij ook naar wraak verlangde, naar haar leek hij nóg meer te verlangen. De gedachte dat zij nu uit zijn leven zou verdwijnen, kon hij niet verdragen. Hij moest er niet aan denken dat hij haar nooit meer in zijn armen zou houden, nooit meer zou voelen wat zij hem kon doen voelen.

‘Russell? Geef je me nog antwoord?’

‘Sorry. Ik vind het moeilijk om tegelijkertijd te praten en te koken. Het zit zo. Dat huis heb ik als investering gekocht,’ loog hij, terwijl hij de gebakken eieren met spek op het bord liet glijden. ‘Ik had gehoord dat het te koop was en hoopte op een koopje. Toegegeven, ik was van plan om er een tijdje te gaan wonen. Op die manier hoefde ik geen vermogenswinstbelasting te betalen als ik het uiteindelijk zou verkopen. Maar James heeft me al een belachelijk hoog bod gedaan, dat ik serieus overweeg.’ Dat deel was niet gelogen. James had het bod gedaan toen ze de avond voor de bruiloft wat hadden gedronken in het huis. ‘Nu hij getrouwd is en er een baby op komst is, is hij op zoek naar een ruime gezinswoning.’

‘Is Megan in verwachting?’

‘Wist je dat niet?’

‘Nee.’

Russell had zich wel voor zijn kop kunnen slaan. ‘Vertel het aan niemand, oké?’

‘Natuurlijk niet. Wauw! Je vriend is wel in mijn achting gestegen. Want laten we eerlijk zijn, rijke mannen hoeven tegenwoordig niet meer met een meisje te trouwen als ze zwanger raakt. Hij moet echt van haar houden.’

Russell zette een pokerface op. ‘Ik zei toch dat het een goeie kerel was. Maar je mag hier niets van aan die roddelvriendin van je vertellen. Zo, waar wil je ontbijten. Hierbinnen of op het balkon.’

‘Op het balkon.’

‘Dat was heerlijk,’ zei Nicole toen ze uitgegeten waren. ‘Je bent een heel goede kok.’

‘Valt wel mee. Aan gebakken eieren met spek en toast kun je weinig verknallen.’

Nicole lachte. ‘Dat denk jij. Ik zou er een puinhoop van maken. Ik ben een vreselijke kok.’

‘Te weinig ervaring, vermoed ik.’

‘Dat klopt. Ik ben een waardeloze huisvrouw.’ Vanaf het moment dat haar moeder met Alistair was getrouwd, hadden ze geen van beiden meer een vinger hoeven uitsteken. Indertijd had Nicole gedacht dat ze een fantastisch leven leidde, niet beseffend hoe verwend en lui ze geworden was.

Ze moest wel bewondering hebben voor Russell. Hij had zijn eigen weg gezocht in het leven en zijn eigen fortuin vergaard. En ondanks zijn materiële succes was hij geen showbink. Dat beviel haar wel. Heel erg zelfs. Haar ongemakkelijke gevoel over zijn rijkdom verdween ook geleidelijk, omdat zijn degelijke werkethiek en eenvoudige levensstijl erop wezen dat hij een man met karakter en diepgang was. Verrassend eigenlijk dat hij niet getrouwd was. Mogelijk had hij de ware nog niet ontmoet. Waarschijnlijk had hij geld verdienen belangrijker gevonden. Ze vroeg zich af wat er in het verleden was gebeurd waardoor hij zo ambitieus was geworden. Uit ervaring wist ze dat je verleden van grote invloed was op de persoon die je werd. Iedereen droeg in zijn leven emotionele bagage met zich mee. Zij had ook haar portie gehad.

Hoe dan ook, als ze met deze man het bed wilde blijven delen, moest ze echt meer over hem te weten komen. ‘Vertel me eens over je familie, Russell. Heb je broers en zussen?’

‘Nee, ik was enig kind.’

‘Je vertelde dat je een boerenzoon was. Waar ligt de boerderij van je vader?’

Voordat hij antwoordde, nam hij eerst een slokje van zijn koffie. ‘Mijn vader is lang geleden overleden.’

‘Wat triest. Hij moet erg jong zijn geweest.’

‘Pas vijfenveertig.’

‘Waar is hij aan gestorven? Kanker?’

Opnieuw leek hij te aarzelen. ‘Hij heeft zichzelf doodgeschoten,’ zei hij uiteindelijk. De onomwonden manier waarop hij antwoordde, strookte niet met de pijn in zijn gezicht.

‘O, Russell… O, wat vreselijk voor je.’

Russell schrok toen haar ogen zich met tranen vulden. Haar medeleven ontroerde hem, want die leek oprecht. Plotseling wilde hij haar meer vertellen. Niet de volledige afschuwelijke waarheid natuurlijk, maar wel iets meer.

‘Dat was het zeker,’ gaf hij toe. ‘Er heerste destijds een grote droogte, en mijn vader was ernstig in de schulden geraakt. Mijn moeder zei naderhand dat hij erg depressief was geworden. Toen de boerderij gedwongen werd verkocht, wilde hij niet meer verder leven.’

‘Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen…’

Haar medelevende woorden grepen Russell nog meer aan dan haar tranen. Elke spier in zijn lichaam spande zich. Gewoonlijk had hij zijn emoties onder controle, maar nu dreigde hij die toch te verliezen. ‘Het is al goed,’ gromde hij tussen zijn op elkaar geklemde tanden door.

‘Nee, het is niet goed. Zelfmoord is nooit goed. Je arme vader. En je arme moeder.’

Verdorie, hij had er niet over moeten beginnen. Hij had het gevoel alsof hij uiteengerafeld werd, als een breiwerk dat naald voor naald wordt uitgehaald. Er zou spoedig niet meer dan een verwarde kluwen van hem over zijn. ‘Met mijn moeder gaat het nu prima,’ zei hij. Het kostte hem al zijn wilskracht om zich te vermannen. ‘Ze is opnieuw getrouwd. Weer met een boer. Ze wonen in Gulgong, vlak bij Mudgee.’

‘En jij kwam naar Sydney om een workaholic te worden.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Het had slechter met me kunnen aflopen. Maar genoeg over mij. Je hebt me beloofd dat je me zou vertellen waarom je terug wilt naar Thailand.’

Nicole wist dat hij bewust van onderwerp veranderde. En dat nam ze hem niet kwalijk. Teruggaan naar het verleden kon erg pijnlijk zijn. Davids ontrouw had haar diep gekwetst, net als de ontdekking dat haar stiefvader al even gewetenloos was. Maar die twee gebeurtenissen vielen in het niet bij de tragische manier waarop Russell zijn vader had verloren. Die zelfmoord had hem duidelijk heel diep geraakt.

‘Kom op,’ zei hij toen ze bleef zwijgen. ‘Vecht tegen de verleiding om te liegen en vertel de waarheid.’

Glimlachend haalde ze haar schouders op. ‘Het zit zo. In Bangkok ben ik een werkelijk fantastische vrouw tegengekomen. Ze leidt een weeshuis vol lieve maar zeer kansarme kinderen. In materieel opzicht hebben ze niets, en toch zijn ze zo vrolijk. Door hen schaamde ik me voor alles wat ik al die jaren zomaar in mijn schoot geworpen had gekregen. Ik heb haar in elk geval beloofd dat ik, zodra ik mijn spullen had opgehaald, terug zou komen om haar een tijdje te helpen.’ Bijna flapte ze eruit dat ze al haar sieraden ging verkopen om met dat geld wat dingen te kopen die de kinderen hard nodig hadden, maar ze wilde niet als een martelaar overkomen. Dat was ze absoluut niet.

Russells gezicht was een en al verbazing, en ze moest erkennen dat het inderdaad onwaarschijnlijk was dat iemand zoals zij zoiets deed. Kara had op dezelfde manier gereageerd.

‘Over wat voor hulp heb je het,’ vroeg hij. ‘Geld?’

‘Geld zou zeker een oplossing zijn voor veel van Julies problemen.’

‘Waarom stuur je haar dan niet gewoon wat? Je hoeft er toch niet persoonlijk heen?’

‘Jawel,’ antwoordde ze beslist. ‘Ik heb het de kinderen beloofd. Luister, ik blijf daar niet voor eeuwig. Na Nieuwjaar ben ik terug in Sydney om op zoek te gaan naar een baan.’

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Een baan?’

Die voortdurende verbazing van hem begon haar nu te irriteren. ‘Ik kan heus wel wat, hoor. Ik heb marketing gestudeerd en heb bijna twee jaar bij Power Mortgages gewerkt.’ Haar trots weerhield haar ervan te zeggen dat ze er niet op de afdeling marketing had gewerkt. ‘Ik ben daar pas een paar maanden geleden weggegaan.’

Opnieuw moest Russell moeite doen om zijn emoties voor Nicole te verbergen. Bijna was hij anders over haar gaan denken. Misschien was ze helemaal niet zoals hij zich had voorgesteld. Niet op jacht naar een rijke man, niet egoïstisch en niet tevreden met een leeg bestaan. De mededeling dat ze bijna twee jaar bij haar vader in het bedrijf had gewerkt, vloerde hem echter. Ze moest op de hoogte zijn geweest van de praktijken van haar vader. Sterker nog: ze moest ze hebben goedgekeurd.

Elk schuldgevoel over zijn roekeloze gedrag van de vorige avond verdween prompt, en hij voelde weer die koele, genadeloze vastberadenheid om door te gaan met zijn missie… Hij zou zijn passie voor haar goed benutten en op een fantastische manier de liefde met haar bedrijven tot ze besloot om toch maar niet naar het buitenland te gaan, tot ze hopeloos verliefd op hem werd, tot ze erin toestemde met hem te trouwen. Niet dat hij van plan was echt met haar in het huwelijk te treden. Hopelijk was dit krankzinnige verlangen naar haar uitgedoofd tegen de tijd dat ze zijn huwelijksaanbod aanvaardde.

‘Waarom was je naar het buitenland vertrokken?’ vroeg hij, tevreden over zijn nonchalante toon.

‘Na wat er met David was gebeurd, kon ik echt niet langer in Sydney blijven. Ik… Ik moest weg.’

Ze was dus zomaar naar het buitenland vertrokken, ongetwijfeld volledig op kosten van pappie. En nu ging ze weer. Nog steeds van pappies geld, nam hij aan. Had hij haar de vorige avond niet tegen haar moeder horen zeggen dat die haar geen geld hoefde te sturen? Dat ze in het nieuwe jaar een baan ging zoeken, was duidelijk niet uit noodzaak, maar gewoon om iets omhanden te hebben. Hetzelfde gold waarschijnlijk voor die missie van barmhartigheid. Een mens heeft nu eenmaal een doel in zijn leven nodig. Wraak bijvoorbeeld… ‘Wanneer denk je naar Thailand te vertrekken?’ vroeg hij.

‘Ik hoopte in de loop van deze week.’

‘Zo snel al.’

‘Het hangt helemaal af van de beschikbare vluchten.’

‘Je beseft zeker wel dat ik niet wil dat je gaat,’ zei hij, haar diep in de ogen kijkend. ‘Blijf bij mij in Sydney en ik geef je vriendin zoveel geld dat ze zich er geen raad mee weet.’

Hoewel ze dat eigenlijk niet zou moeten zijn, was ze geschokt. Door de roes waarin ze verkeerde was ze vergeten met wie ze te maken had. Vergeten wat het leven haar had geleerd: dat rijke mannen niet altijd de regels van de samenleving volgden.

Russell mocht dan oppervlakkig gezien misschien een eenvoudig leven leiden, een eenvoudig man was hij niet. Niemand bereikte wat hij allemaal in korte tijd had bereikt zonder enige kortzichtigheid of zonder een beetje roekeloos te worden.

‘Dat is pure chantage,’ blies ze.

Zijn glimlach had iets verduivelds sexy. ‘En dat is geen antwoord.’

Haar hart ging sneller kloppen toen de verleiding haar bijna te groot werd. De hartstocht in zijn ogen was wel heel moeilijk te weerstaan en beloofde meer van het zalige genot waarvan ze de vorige avond had geproefd. Als ze hier in Sydney bleef, zou ze elke nacht in zijn armen kunnen doorbrengen en meegesleept worden in zijn erotische wereld.

‘Over hoeveel geld hebben we het?’ kon ze niet nalaten te vragen.

‘Zoveel als nodig is.’

Hij moest haar wel heel graag willen. Ze was gevleid, maar daarnaast voelde ze ergernis dat hij kennelijk dacht dat hij haar kon kopen. ‘Het spijt me,’ zei ze vinnig, ‘maar ik ben niet te koop.’

‘Wat jammer nou. Maar goed dat ik nog over andere middelen beschik om je over te halen.’ Hij stond op.

Dit moment had ze wel voorzien. Wat ze echter niet had voorzien, was dat ze zo kwaad op hem zou zijn tegen de tijd dat hij haar ging verleiden. Waarom stribbelde ze dan niet tegen toen hij haar van haar stoel trok en in zijn armen sloot? Waarom draaide ze haar gezicht niet af? Waarom gaf ze hem geen klap in zijn arrogante gezicht? Dat ze zo kwetsbaar was, zou eigenlijk vernederend moeten zijn. Even voelde ze zich wel degelijk gekrenkt, maar dat was voordat zijn lippen hun werk gingen doen. In een mum van tijd kon het haar niets meer schelen wat voor soort man hij was, zolang hij haar maar bleef kussen. Ze kon niet denken, kon nauwelijks ademhalen.

Haar jurk had hij zo uitgetrokken. Opnieuw stond ze naakt voor hem, maar nu in het daglicht, in de zon. Hij deed een stap terug en kneep zijn ogen tot spleetjes, terwijl hij ze over haar bevende naakte lichaam liet glijden. ‘Je bent veel te mooi, weet je dat? Vrouwen als jij hebben regeringen ten val gebracht.’

Plotseling boog hij voorover, tilde haar op en droeg haar stevig tegen zich aan gedrukt naar binnen. ‘Mijn excuses voor dat beledigende aanbod,’ gromde hij, terwijl hij door de korte gang naar zijn slaapkamer liep. ‘Maar je moet weten wat ik voor je voel. Ik moet er niet aan denken om zo snel nadat ik je heb gevonden alweer afscheid van je te moeten nemen. Ik ben gek op je, Nicole.’

Haar hoofd tolde bij het horen van zijn hartstochtelijke woorden, en tolde nog meer toen hij haar letterlijk midden op zijn bed wierp.

‘Vandaag hebben we het niet meer over Thailand,’ zei hij, zich haastig uitkledend. ‘Laten we gewoon van elkaar genieten, net als vannacht. Zonder aan de toekomst te denken. Louter voor het genot.’

Ze vrijden snel en heftig, en bereikten tegelijk een hoogtepunt. Naderhand klampten ze zich aan elkaar vast, nog nahijgend. Nicole snikte toen hij zich terugtrok. Ze wilde niet dat hij wegging, ook al was het voor een kort bezoekje aan de badkamer.

Toen hij terugkwam, ging hij naast haar liggen en streek teder haar verwarde haren uit haar gezicht. ‘Het heeft geen zin, liefste,’ zei hij, haar nog verhitte wang strelend. ‘Ik kan je simpelweg niet laten gaan.’

Ze verstijfde in zijn armen.

‘Ik ga met je mee naar Thailand.’

Het enige wat ze deed, was hem aanstaren.

‘Wat is het probleem? Wil je niet dat ik met je meega?’

Natuurlijk wilde ze dat. Maar iets leek niet te kloppen. Alles ging veel te snel. Afgelopen nacht. En nu dit. Ze waren niet verliefd. Hoe kon dat ook? Zo snel gebeurde dat niet. Of wel?

Oké, nog nooit had ze ervaren wat ze de vorige nacht, en zojuist, had ervaren. Maar dat was geen liefde. Nog niet in elk geval. ‘Daar gaat het niet om. Luister, zoals ik eerder zei, ik ben niet voor eeuwig weg. Als je wilt, kom ik voor Kerstmis terug.’

‘Kerstmis is pas over ruim een maand. Zo lang kan ik niet zonder je.’

‘Ik ben bang dat dat toch zal moeten.’

‘Dat kan niet. Dan word ik krankzinnig.’

‘Dít is krankzinnig,’ zei ze, ook al voelde ze dat ze minder standvastig werd. ‘Je kunt toch niet zomaar alles uit je handen laten vallen en naar het buitenland vertrekken? Ik dacht dat je had gezegd dat je een workaholic was.’

‘Dat was ik ook, tot ik jou ontmoette. Ik ben vandaag niet aan het werk, hoewel zondag een topdag is in de makelaardij. Misschien heb je het niet gemerkt, maar ik heb een sms’je naar mijn kantoor gestuurd om te zeggen dat ik vandaag niet zou komen. Daarna heb ik mijn mobiel uitgezet. Geloof me, dat is voor het eerst in jaren.’

Nicole fronste. Geloof, vertrouwen. Daar draaide alles om. Toen ze Russell voor het eerst zag, was er iets aan hem geweest wat ze niet vertrouwde. Hij was op haar overgekomen als hard en roofzuchtig, als een rijkaard die zich door niets of niemand liet tegenhouden om te krijgen wat hij wilde. En nu wilde hij haar, toevallig. Maar hoelang zou dat duren?

‘Zeg geen nee,’ zei hij, terwijl hij met wazige blik haar gezicht in zijn handen nam en zich naar haar toe boog.

Ze kon hem gewoonweg niet weerstaan. ‘Oké,’ zei ze, en ze gaf zich over aan de macht van zijn lippen.