Hoofdstuk 5

 

 

 

‘Ik moet iets gezegd of gedaan hebben waardoor hij van gedachten veranderde, maar wat weet ik niet,’ zei Nicole tegen Kara, terwijl ze de zoveelste lading kleren naar Kara’s auto droegen.

Het was elf uur in de ochtend. Nicole had Russell McClains aanbod om nog een nacht in het huis te slapen aangenomen.

‘Hij sloeg om als een blad aan een boom. Het ene moment was hij vijandig, het volgende behulpzaam. En vervolgens zei hij dat het prettig was geweest om kennis met me te maken! Ik snap er helemaal niets van.’

Kara wierp haar een betekenisvolle blik toe. ‘Je vond hem leuk, hè?’

‘Doe niet zo gek. Ik heb nog nooit zo’n onbeschofte man ontmoet.’

‘Ja dus,’ zei Kara kalm. ‘Je vond hem leuk.’

Nicole zuchtte. ‘Helaas wel, ja.’ Kara had gelijk. Ondanks haar verontwaardiging over de manier waarop hij haar had behandeld, had ze hem inderdaad leuk gevonden. Misschien verlangde ze stiekem naar een donker en gevaarlijk type. Of naar een man met een koele blik en bijpassende persoonlijkheid. Ineens besefte ze dat zijn veranderde houding haar niet had verrast, maar in verwarring had gebracht.

‘Was hij erg knap?’ vroeg Kara, terwijl ze voor de zoveelste keer naar boven sjokten.

‘Niet in jouw ogen,’ zei Nicole tegen haar kleine, vrij mollige vriendin, die altijd op mooie jongens viel. ‘Te lang en te macho voor jou.’

‘Hoe heette hij ook alweer?’

‘Russell McClain. Van het beroemde Russell McClain Real Estate.’

‘Nooit van gehoord. Maar je kent me… De zakenwereld interesseert me geen bal.’

Nogal een understatement. Kara kwam uit de betere kringen, uit een familie met oud geld. Werken hoefde ze niet, en dat deed ze dan ook niet. Nicole zag nu dat de levensstijl van haar beste vriendin, met veel feesten en liefdadigheidslunches, zeer oppervlakkig was, net zoals die van haar vroeger. Toch hield ze van Kara, die vriendelijk van aard was en nooit iemand opzettelijk zou kwetsen. In tegenstelling tot vele anderen met geld…

‘Deze McClain heeft het blijkbaar helemaal gemaakt,’ zei Kara. ‘Hij heeft twintig miljoen voor dit pand betaald, zei je toch?’

‘Klopt.’

‘Je had aardiger tegen hem moeten zijn.’

‘Ik wás aardig tegen hem,’ protesteerde Nicole. ‘Totdat hij volkomen duidelijk maakte dat hij me niet mocht, om de een of andere vreemde reden. O, waar ben ik toch mee bezig? Waarom neem ik al deze kleren mee?’ verzuchtte ze, toen ze weer bij de inloopkast waren. ‘Ik weet dat ik heb gezegd dat ik niets zou achterlaten wat die man kon weggooien, maar dit is gekkenwerk. Aantrekken doe ik deze kleren toch niet meer. Vooral deze niet.’ Ze pakte een hele rits avondjurken op.

‘Dat begrijp ik niet,’ zei Kara, terwijl ze de laatste jurken van het rek haalde. ‘Ze zijn stuk voor stuk schitterend. Een sociaal geweten is prima, maar ik vind dat je wel een beetje overdrijft, Nickie. Je hoeft er niet als een zwerver bij te lopen om goed te doen in de wereld. En al je prachtige sieraden verkopen hoeft ook niet. Die zijn trouwens vanochtend vroeg aangekomen. Je krijgt er nog niet de helft voor van wat ze waard zijn. Wat jij nodig hebt, is een rijke echtgenoot die je een ongelimiteerde creditcard geeft en je met zijn geld laat doen wat je maar wilt.’

‘Terwijl hij doet wat híj wil,’ merkte Nicole schalks op. ‘Een rijke man trouwen, is wel het laatste wat ik zou doen.’

‘Megan gaat dat wel doen.’

‘Welke Megan?’

‘Megan Donnelly. Die herinner je je toch nog wel? Op school zat ze een klas lager dan wij.’

Kara en Nicole hadden op een peperdure particuliere meisjeskostschool gezeten.

‘Ik kan me haar gezicht niet voor de geest halen.’

‘Een knappe brunette met grote bruine ogen. Maar vreselijk verlegen.’

‘Ah, nu weet ik het weer. Ze kon goed tekenen, toch? Maakte altijd de schoolposters.’

‘Precies, die.’

‘Met wie gaat ze trouwen?’

‘James Logan.’

Verrast trok Nicole haar wenkbrauwen op. James Logan was de opvallende eigenaar van Images, Sydneys grootste reclamebureau. Ze had hem een paar keer ontmoet, en hoewel hij zeer knap en bijzonder elegant was, had hij iets wat haar niet aanstond. ‘Hij is toch al eens getrouwd geweest?’ vroeg ze, toen ze naar buiten liepen. ‘Met dat model, Jackie Huppeldepup. Goh, ik ben zo slecht met namen.’

‘Jackie Foster. Ja, een paar jaar geleden zijn ze gescheiden. Hij moet haar ruim bedeeld hebben, want ze werkt niet meer als model. Het schijnt dat ze een huis heeft gekocht in Acapulco, waar ze met haar nieuwe partner woont. Vrouwen als zij zijn nooit lang alleen,’ besloot Kara met een voor haar ongebruikelijk cynisme.

‘Of mannen als hij,’ merkte Nicole al even droog op.

‘Inderdaad.’

‘Ik vraag me af wat hij in Megan ziet,’ zei Nicole, terwijl ze de avondjurken op de reusachtige stapel op de achterbank van de auto legde.

‘Dat weet je toch nooit?’ Kara haalde haar schouders op. ‘Maar ze noemen hem niet voor niks de make-overman. Het is vast een heel andere Megan die zaterdagmiddag naar het altaar loopt. Ik ben heel benieuwd hoe ze eruitziet. Dit is alles, toch?’ vroeg ze, het portier dichtslaand.

‘Ik mag het hopen. Hoe kom jij eigenlijk aan een uitnodiging voor Megans bruiloft? Jullie zijn toch nooit dik bevriend geweest?’

‘Onze moeders bridgen samen. Wil je mee? Er hebben op het laatste moment een paar mensen afgezegd, en daar was de moeder van de bruid bepaald niet blij mee. Ik kan makkelijk een uitnodiging voor je regelen. De dresscode is black tie, maar dat is voor jou geen probleem, met deze garderobe.’

‘Dat lijkt me geen goed idee, Kara.’

‘Doe niet zo mal. Mijn hele familie gaat. Je logeert zaterdag toch nog bij ons?’

Nicole wilde Kara’s ouders niet tot last zijn, of langer in Sydney blijven dan nodig was. Maar het zou tijd kosten om haar sieraden te verkopen, als ze tenminste een goede prijs wilde krijgen.

Toen ze aan de verkoop van haar sieraden dacht, kreeg ze een idee. Waarom zou ze niet ook het grootste deel van haar garderobe verkopen? In Double Bay zat een tweedehandswinkel waar ze designkleding en accessoires verkochten, vooral spullen die nog niet of nauwelijks waren gedragen. Haar moeder had er regelmatig kleren naartoe gebracht, omdat ze de snobistische en bijna weerzinwekkende gewoonte had om haar kleren niet meer dan twee keer te dragen.

‘Nou? Wat betekent die uitdrukking. Ja of nee?’

‘Ja,’ antwoordde Nicole. ‘Als je zeker weet dat je moeder het niet erg vindt.’ Toen ze Kara die ochtend had gebeld, was ze bang geweest dat haar familie niets meer met haar te maken wilde hebben, als dochter van een op de vlucht geslagen bankroetier.

‘Doe niet zo raar. Tuurlijk vindt mam het niet erg. Ze vindt je geweldig. Dat is dan geregeld. Je gaat mee naar de bruiloft. In elk geval kun je er goed eten, en dat kun je wel gebruiken. Wie weet ontmoet je een fantastische kerel op wie je halsoverkop verliefd wordt, zodat je langer in Sydney blijft. Ik heb je echt gemist, hoor, liefje. Het leven is niet meer wat het was zonder jouw joie de vivre.’

Nicole trok een gezicht. ‘Ik ben mijn joie de vivre afgelopen juni kwijtgeraakt.’

‘Dan wordt het hoog tijd dat je die terugvindt. Op Megans bruiloft.’

‘Ik weet niet of ik in de stemming ben voor een bruiloft. Maar ik ga mee, als je me één plezier wilt doen.’

‘En dat is?’

‘Zou je zo dadelijk voor me naar het kantoor van McClain Real Estate in Bondi willen rijden? Ik moet daar namelijk mijn huissleutels afgeven. Maar ik wil daar zelf niet naar binnen gaan. Ik wil die man nooit meer zien.’

‘Lafaard,’ zei Kara met een brutale grijns. ‘Je had je niet druk hoeven maken,’ vertelde Kara haar een halfuur later. ‘Hij is aan het golfen, maar de receptioniste zei dat ze hem moest sms’en zodra de sleutels gebracht waren.’

‘En deed ze dat?’

‘Ja, onmiddellijk.’

‘Tuurlijk, die man is een echte bullebak. Reageerde hij?’

‘Daar heb ik niet op gewacht.’

‘Ah…’

‘Voor iemand die hem nooit meer wil zien, heb je wel veel belangstelling voor wat hij doet.’

‘Ik wil gewoon niet dat hij nog contact met me opneemt, over wat dan ook.’

‘Hoe zou hij dat moeten doen? Hij weet niet eens waar je logeert. Je hebt hem mijn naam of adres toch niet gegeven, hè?’

‘Nee.’

‘Dan hoef je je nergens druk over te maken. De kans dat je in een stad met meer dan vier miljoen inwoners Mr. Bullebak McClain tegen het lijf loopt, is bijna nihil.’

 

Russell las het sms’je uiterlijk onbewogen, maar moest bewust moeite doen om zijn buikspieren te ontspannen, terwijl hij met Hugh naar de volgende tee liep. Tot dan toe had hij lekker gespeeld. Hij had niet meer aan de vorige dag en zijn frustrerende ontmoeting met Nicole Power gedacht. Bovendien lag hij een slag voor, wat zelden gebeurde. Ook al was hij van nature goed in sport, hij speelde niet vaak genoeg om een serieuze bedreiging te vormen voor Hugh, die meer tijd op de golfbaan doorbracht dan achter zijn bureau.

Nu had Russell er spijt van dat hij Barbara had gevraagd hem te sms’en zodra die verdraaide sleutels gebracht waren. Hierdoor waren alleen maar verwarrende herinneringen bovengekomen, en nog verwarrender verlangens. Hij had er de vorige dag goed aan gedaan het huis te verlaten, maar evengoed had hij een vreselijk rusteloze nacht gehad. Zijn mannelijke hormonen hadden hem tot wanhoop gedreven, en nu speelden ze weer op.

Misschien moest hij het komend weekend maar een of ander wicht zien te versieren op de bruiloft van James. Hij hield het niet lang meer uit zonder uiterst bevredigende seks. Maar eerst moest hij Hugh inmaken met golf.

‘Je beseft toch wel dat onze Jimmy niet van Megan houdt?’ vroeg Hugh net toen Russell zich voorbereidde op zijn slag bij de tiende hole. ‘Hij trouwt alleen met haar omdat ze zwanger is.’

Russell hield zijn backswing op tijd in en wierp Hugh een geërgerde blik toe. ‘Probeer je me uit mijn spel te halen? Dan ben je verkeerd bezig, want dat wist ik al.’

Hij had kunnen weten dat Hugh het zou afkeuren. De drie mannen waren oude schoolvrienden en kenden elkaar door en door. Hugh was verreweg het zachtaardigst en meest romantisch van aard, ook al had hij de afgelopen tien jaar een reputatie opgebouwd als een van Sydneys beruchtste playboys.

‘Hij heeft het zelfs toegegeven, hè?’ zei Hugh enigszins verontwaardigd.

‘Nee. Dat was ook niet nodig. Luister, Hugh, we weten allebei dat James nog verzot is op Jackie. Hij trouwt met Megan om te krijgen wat Jackie hem niet geven kon: een gezin.’ Daar had Russell geen problemen mee. Soms moest een man doen wat hem te doen stond.

‘Hij is toch echt in het buitenland, hè?’ vroeg Hugh fronsend. ‘Ik hoop niet dat hij dat rotmens nog ziet.’ Hugh had Jackie niet gemogen. Volgens hem was ze een golddigger. Hij beweerde dat hij dat slag mensen direct herkende, en als enige zoon en erfgenaam van het vermogende Parkinson Media was hij een expert op dat gebied.

‘Niet dat ik weet,’ zei Russell, maar hij zag er zijn vriend best voor aan. Sinds zijn scheiding was James behoorlijk roekeloos geworden, erger nog dan hijzelf.

James had Megan op de klassieke manier het hof gemaakt. Hij had haar achternagezeten met een hartstocht waarvan zelfs Russell een tijdje had gedacht dat die echt was. Vlak na het bekendmaken van hun verloving amper zes weken geleden – de dag nadat Megan hem had verteld dat ze zwanger was – was James in zijn eentje naar het buitenland vertrokken. Hij zou pas morgen terugkomen, de dag voor zijn bruiloft.

Russell vermoedde dat de zwangerschap gepland was. Niet door Megan, maar door James. Hij keek wel uit om opnieuw opgescheept te zitten met een vrouw die geen kinderen kon krijgen. Toen Jackie erachter was gekomen dat ze onvruchtbaar was, had ze erop gestaan dat ze zouden scheiden, en ze wilde niets weten van James’ suggestie om IVF of adoptie te proberen. Russell had zijn vriend nog nooit zo radeloos gezien. Niet dat James openlijk over zijn verdriet had gesproken. Hij was geen man die over persoonlijke problemen praatte. Maar hij liet die ook niet zijn hele leven beheersen of verpesten. Vandaar dat hij nu met Megan ging trouwen, een van de liefste meisjes die Russell ooit had ontmoet.

‘Voor jou is het makkelijk praten,’ gromde Hugh. ‘Jij bent geen getuige. Jij hoeft niet te speechen. Hoe kan ik nou een opgetogen verhaal afsteken over hoeveel James van Megan houdt, wetende dat dat niet zo is?’

‘Mag ik eerst even slaan, ja? Dan hebben we het er zo wel over.’ Prompt sloeg hij de bal ruim zestig meter de fairway op, minstens twintig meter voorbij Hughs bal.

Hugh floot. ‘Wat heb jij vandaag? Last van een teveel aan testosteron of zo?’

‘Mogelijk,’ antwoordde hij, in gedachten het beeld van een zekere blondine onder de douche weer voor zich ziend. ‘Ik kan het je net zo goed vertellen. Gisteren heb ik het huis van Alistair Power in Belleview Hill gekocht.’

Daar keek Hugh niet van op. Zowel hij als James wist hoe Russell over Power dacht. Op de universiteit waren ze kamergenoten geweest toen Russells vader zelfmoord pleegde. Alles wat naderhand was gebeurd, had hij opgebiecht aan de andere twee. Hoewel ze het er nooit over hadden gehad, wisten ze wat Russells drijfveer al die jaren was geweest. ‘Voor hoeveel?’ vroeg hij.

‘Twintig miljoen.’

‘Maar je zou het dubbele hebben betaald, toch?’

‘Ja.’

Hugh hield zijn hoofd schuin, en er lag een speculatieve uitdrukking op zijn gezicht. ‘In hoeverre was jij eigenlijk verantwoordelijk voor wat er met Power Mortgages is gebeurd?’

‘Powers hebzucht was daar verantwoordelijk voor,’ beet Russell hem toe. ‘Ik heb alleen maar een handje geholpen.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ mompelde Hugh. ‘En nu, Russ, ben je er nu klaar mee?’

Russell haalde zijn schouders op. ‘Er is niet veel meer wat ik kan doen. Power heeft de benen genomen, en het lijkt me sterk dat hij blut is. Waarschijnlijk zit hij ergens op de Bahama’s aan een piña colada te nippen.’

‘Laat het los, joh, en ga verder met je leven.’

‘Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wraak nemen op die schurk is een manier van leven geworden.’

‘Dat snap ik wel, maar je hebt al het mogelijke al gedaan. Het wordt tijd dat je je leven weer oppakt.’

‘En hoe zou ik dat volgens jou dan moeten doen?’

‘Je zou kunnen overwegen om een echte relatie aan te gaan. Misschien een paar kinderen nemen.’

Russell staarde zijn vriend aan. ‘Wat zeg je nou? Vind je dat ik hetzelfde moet doen als James? Een aardig dametje trouwen van wie ik niet hou, alleen maar om kinderen te krijgen?’

‘Wie zegt dat je niet van haar zult houden? Voor zover ik het heb gezien, heb je de liefde nooit een kans gegeven. Je zou nog van jezelf staan te kijken.’

‘Ik sta nóóit van mezelf te kijken. Ik ben net als jij, makker. Voor mij geen liefde of een vaste relatie. Maar genoeg over mij. Terug naar je probleem als getuige. Waarom vertel je niet hoeveel Megan van James houdt?’ Intussen pakte hij zijn tee op en stak zijn reusachtige driver terug in zijn golftas. ‘Vervolgens ratel je door over hoe mooi de bruid is. Het zal niemand opvallen dat je het niet over de gevoelens van de bruidegom hebt. Laat het liegen aan hem over. Daar is hij blijkbaar erg goed in.’

‘Onbegrijpelijk,’ gromde Hugh, terwijl ze de fairway af liepen. ‘Ik had echt gedacht dat je dit huwelijk zou afkeuren. Eerlijkheid duurt het langst, zeg je altijd.’

‘Je hebt eerlijkheid en eerlijkheid, Hugh. Een leugentje om bestwil kan soms helemaal geen kwaad. James wordt vast een goede echtgenoot en vader. Megan zal nooit te weten komen dat zijn hart elders ligt.’

‘Daar zou ik maar niet te zeker van zijn. Ooit praat iemand zijn mond voorbij. Jim had haar meteen de waarheid moeten vertellen. Dan zou ze toch nog met hem zijn getrouwd.’

‘Dat betwijfel ik. Een gevoelig meisje als Megan wil niet beduveld worden in de liefde.’

Hugh zuchtte. ‘Het huwelijk is een valstrik voor alle partijen, vooral als er veel geld mee gemoeid is. Ik wil er niets mee te maken hebben.’

‘Daar maak je ook absoluut geen geheim van.’

‘Ach, van je ervaringen leer je. En van het verleden. Ik ben net als mijn vader. Wat vrouwen betreft, heb ik afwisseling nodig. Ik ben ze heel snel beu. Maar waar ik geen zin in heb, is een hele sliert exen zoals mijn vader die heeft. Hij mag van geluk spreken dat mijn moeder als enige een kind heeft gebaard, anders was hij nu blut geweest.’

Russell lachte. ‘Blut? Die man is multimiljardair.’

‘Daar gaat het niet om. Mijn pa is intelligent, maar beseft gewoon niet dat hij aan seks verslaafd is. Ik zie wel het verschil tussen liefde en lust, en daarom trouw ik ook niet.’

‘Geef die man een medaille.’

Hugh keek Russell vernietigend aan met zijn slaapkamerblauwe ogen. ‘Je staat wel heel gauw klaar met een spijkerhard oordeel. En hypocriet ben je ook. Kritiek leveren op mijn seksleven, terwijl je zelf niet veel anders bent.’

‘Wat het schone geslacht betreft, zijn we allebei smeerlappen.’

‘Niet zo erg als onze Jimmy. Dit huwelijk zit me helemaal niet lekker, Russ. Denk je dat we hem nog kunnen ompraten?’

‘Dat heb ik al geprobeerd.’

‘En?’

‘Je kent James. Zo koppig als een ezel. Laten we er maar over ophouden en verder spelen.’

Gelaten haalde Hugh zijn schouders op. Russell had gelijk. Jim nam niet gauw advies aan. Jammer, want Megan was een schat. Niet zijn type, natuurlijk. Hij hield van vrouwen met pit.

Zijn gedachten gingen vanzelf naar de enige vrouw in zijn leven die te veel pit had: Kathryn, zijn persoonlijke assistente. Wat een slavendrijver! Als hij niet elke dag naar kantoor kwam, kreeg hij de wind van voren. Geen wonder dat Russell hem vandaag inmaakte. Verdomme, hij had meer dan een week niet gegolfd. Dit kon zo niet langer. Hij moest van haar af zien te komen. Maar hoe? Ontslaan was lastig, want ze was bekwaam en plichtsgetrouw, nam nooit een dag vrij, kwam nooit te laat en vertrok nooit te vroeg naar huis.

Hij had medelijden met haar verloofde. Ze zou een vreselijke echtgenote zijn, een zeur die hem nauwlettend in de gaten zou houden. De man die zich dat alles liet welgevallen, kreeg daar echter wel wat voor terug, want ze was zonder twijfel een van de meest sexy vrouwen die hij ooit had ontmoet.

‘Je bent zojuist je bal voorbijgelopen,’ zei Russell.

‘Wat? Ah, ja… Juist.’

‘Nu snap ik waarom ik win. Je bent er met je gedachten niet bij. Wat is het probleem? Een vrouw?’

‘Meteen raak.’

‘Kun je haar soms niet in je bed krijgen?’

Er ging bij Hugh een lampje branden. Tot dan toe had hij niet beseft waarom hij haar eigenlijk had aangenomen en waarom hij er nu over dacht haar te ontslaan. ‘Je slaat de spijker op zijn kop, Russ,’ mompelde hij. Verdorie, waarom had hij zich dat niet eerder gerealiseerd?

‘Je vindt wel een manier, makker,’ zei zijn vriend droogjes. ‘Zoals altijd.’