Hoofdstuk 12

Het duurde even voordat Nicole besefte dat Russell in slaap was gevallen. Ze was een beetje in de war door wat er zojuist was gebeurd. Wat een fantastische ervaring! Nog steeds kon ze niet geloven dat ze het zo fijn had gevonden hem op die manier te bevredigen. Overkwam dat andere vrouwen ook zo? Of alleen als ze verliefd waren? Wat zij duidelijk was. Verliefd, betoverd, en ja, een beetje in de war.

Zelfs nu hij lag te slapen was de verleiding om hem wakker te maken groot. Ze kon het doen. Haar samenzijn met Russell had een kant van haarzelf wakker gemaakt die tot dan toe kennelijk alleen sluimerend aanwezig was geweest. Plotseling had ze ontdekt hoe het was om een vrouw te zijn in de oerbetekenis van het woord. Het zou echter wel heel egoïstisch zijn om hem wakker te maken alleen maar om haar eigen verrassend hevige behoefte te bevredigen.

Hij was duidelijk uitgeput. Zij niet. Nog nooit had ze zich zo wakker en springlevend gevoeld.

Om niet in de verleiding te komen, besloot ze op te staan. Heel langzaam en voorzichtig verliet ze de kamer.

Ze ging op weg naar de keuken, waar de kaarsen werden bewaard. Gezien de haast waarmee haar moeder dit huis had verlaten, had ze die waarschijnlijk laten liggen. Zo te zien had ze alleen kleren en sieraden meegenomen.

Het was opgehouden met bliksemen, en er stond geen maan. In het pikdonker zocht Nicole haar weg naar beneden. Het werd kouder, en ze rilde.

Gelukkig lagen de kaarsen nog op hun oude plek. Er stond een kandelaar met een half opgebrande kaars en een doosje lucifers ernaast. Ze stak hem aan en zocht bij het flauwe schijnsel de rest van de keukenkastjes af naar nog meer kandelaars. Uiteindelijk koos ze er een met drie armen uit de enorme verzameling zilverwerk van haar moeder, zette er kaarsen in en stak die aan.

Nieuwsgierig geworden naar hoeveel haar moeder eigenlijk had achtergelaten, ging ze verder op onderzoek uit. Die ene nacht dat ze hier had geslapen, had ze niet in alle keukenkastjes gekeken. Toen ze ontdekt had dat de voorraadkast leeg was en de koelkast alleen maar ijsklontjes bevatte, had ze een pizza besteld en zich de volgende ochtend door Kara laten meenemen naar een restaurantje in de buurt voor het ontbijt.

Alles was er nog, ontdekte ze algauw. Al haar moeders peperdure serviesgoed, bestek en glaswerk. Als je de inboedel bekeek, had Russell waarschijnlijk een koopje gehad aan het huis. Niet dat ze er ook maar íets van wilde. Absoluut niet.

Ze pakte een whiskyglas en liep naar de kraan om het met water te vullen, toen ze plotseling dacht: als Russell hier is ingetrokken, wat blijkbaar het geval was, dan staat er misschien wel sap in de koelkast. Nee, zag ze al snel. Maar er stonden wel vier flesjes lightbier en een fles witte wijn met een zilveren kurk erin. Ze bestudeerde het label. Het was Franse wijn, waarschijnlijk uit Alistairs wijnkelder. Nog een meevaller voor Russell, besefte ze. Alistair had net zo’n dure smaak op het gebied van wijn als haar moeder op het gebied van meubels.

Even rook ze eraan. Mmm, het heerlijke bouquet was erg verleidelijk. Wat kan mij het schelen, dacht ze, en ze vulde het whiskyglas voor de helft. De wijn was verrukkelijk. Langzaam liet ze de naar citrus geurende drank over haar tong dansen. Voor ze het wist, was het glas leeg. Bijna had ze het weer gevuld, maar ze besloot toen dat ze niet dronken naar boven wilde gaan. Ze wilde de volgende ochtend geen excuus hebben voor haar gedrag, maar met een fris geheugen terugkijken op deze ongelooflijke nacht.

Ze zette de fles terug in de ijskast en spoelde het glas af, pakte de kandelaar op en ging terug naar boven.

Terwijl ze de hal met de marmeren vloer overstak en voorzichtig de trap op liep, merkte ze dat ze het niet langer koud had. Misschien had de wijn haar opgewarmd, of raakte ze gewend aan de binnentemperatuur, die waarschijnlijk maar iets lager lag dan normaal.

Plotseling verscheen links van haar een lichtflits. Met een ruk draaide ze haar hoofd om. Het enige wat ze zag, was een reflectie van zichzelf in de reusachtige vergulde spiegel die halverwege de trap tegen de muur hing. Wat een verbazingwekkend gezicht, dacht ze, in het kaarslicht naar haar naakte spiegelbeeld starend.

In de jaren dat ze veel uitging, was ze op precies dezelfde plek altijd blijven stilstaan om een laatste keurende blik op zichzelf te werpen voordat ze verderliep.

Ze ging dichter bij de spiegel staan en bestudeerde fronsend haar gezicht. Wie bén jij? Je bent niet de Nicole Power die pas na eeuwen met een man naar bed ging. Russell hoefde alleen maar te zeggen hoeveel hij naar je verlangde, en je gaf jezelf al aan hem. En nu… Nu ga je naar hem terug voor meer, toch? Terwijl je had gezworen dat je nooit meer iets met rijke mannen te maken wilde hebben.

Je weet hoe ze zijn. Egoïstisch, amoreel en vreselijk arrogant. Toen hij zei dat hij meer naar je verlangde dan naar welke andere vrouw ook, bedoelde hij niet dat hij je voor altijd wilde. Dit is gewoon een onenightstand of een weekendje rollebollen. Denk niet dat zijn gevoelens fijnzinnig zijn of diep zitten.

Ze rilde toen haar blik over haar naakte lichaam naar beneden gleed. Het was het lichaam dat ze altijd had gekend, maar toch was het anders. Híj had het veranderd, in de manier waarop het reageerde op mannen, en op seks. Haar lichaam verlangde naar hem, en aan dat verlangen zou ze toegeven.

Verslagen schudde ze haar hoofd. Ze kon er niets aan doen. Haar gezonde verstand was niet opgewassen tegen de kracht van zo’n intens verlangen. Ze wilde dat Russell weer met haar zou vrijen. Nog nooit had ze ergens zo hevig naar verlangd.

Bevend haalde ze diep adem, daarna draaide ze zich om en liep de laatste treden op. Eenmaal op de overloop aangekomen ging ze echter eerst haar oude slaapkamer in. Ze haastte zich naar de badkamer, waar ze de spelden uit haar haren haalde waarmee haar Franse rol vastzat. Opgestoken haar paste niet bij het vrijpostige schepsel waarin ze die nacht in Russells armen was veranderd. Het moest loshangen, besloot ze roekeloos, terwijl ze met haar vingers door haar haren kamde.

‘Ja,’ fluisterde ze toen het warrig maar heel sensueel over haar blote schouders viel. Toen ze haar hoofd schudde, vielen een paar lokken over een borst heen, de vooruitstekende tepel net niet bedekkend. Ze slikte. Hij had haar borsten niet meer aangeraakt sinds dat moment in de auto, maar ze was niet vergeten hoe het had gevoeld. Er liep een rilling over haar rug.

Tijd om terug te gaan. Ze zou hem niet wakker maken, maar naast hem gaan liggen om de warmte van zijn lichaam te voelen en haar huid tegen de zijne te drukken. Dat was voorlopig genoeg.

Russell werd in het donker wakker en besefte dat hij alleen in bed lag. Hij hoefde niet aan de koude plek naast hem te voelen om te weten dat Nicole er niet was. Net wilde hij uit bed springen om naar haar op zoek te gaan toen er een vreemd licht in de deuropening verscheen, aanvankelijk flauw, dan steeds feller.

Eerst zag hij de kandelaar, toen haar. Ze leek de kamer in te zweven, met het kaarslicht dat een gouden cirkel rond haar hoofd wierp als een aureool. Haar haren hingen los, wat haar naaktheid iets engelachtigs gaf en wat hij adembenemend mooi en verdorven ironisch vond.

Want een engel was ze zeker niet. Eerder een duivel, die hem constant verleidde, zodat hij alleen nog maar kon denken aan wat zij hem kon laten voelen. Een verleidster van de eerste orde. Mooi en brutaal. En van nature slecht.

Toen ze naar het bed liep, viel het licht uiteindelijk op zijn gezicht en in zijn geopende ogen. ‘Ah!’ Ze hapte naar adem en bleef abrupt staan. ‘Je bent wakker.’

‘Ja,’ zei hij koeltjes, ‘en we hebben zo te zien nog steeds geen stroom.’ Hij ging rechtop tegen zijn kussen zitten, met opgetrokken benen. Ongelooflijk hoe snel hij opgewonden van haar werd. Ze hoefde alleen maar in haar blootje voor hem te staan, en hij was al verkocht. Maar ja, dat was hij al geweest vanaf het moment dat hij haar onder de douche had bespied. Zijn kaken op elkaar klemmend besefte hij dat er meer dan één vervloekte nacht voor nodig zou zijn om zijn begeerte voor Nicole Power te bevredigen.

Beiden schrokken op van het geluid van een mobieltje.

‘De mijne is het niet,’ zei hij met een knik naar waar het geluid vandaan kwam.

‘Als het Kara is, vermoord ik haar,’ kreunde Nicole, terwijl ze de kandelaar neerzette en haar tas oppakte.

Russell was blij met de onderbreking. Zo kreeg hij de kans om zichzelf onder controle te krijgen. Hij zag haar een glad zilverkleurig mobieltje openklappen.

‘Hallo?’ Een geïrriteerde blik trok over haar gezicht. ‘Mam! Waarom bel je me in hemelsnaam op dit uur? Ja, het kan dan wel midden op de dag zijn waar jij zit, maar hier in Australië is het midden in de nacht.’ Even keek ze verontschuldigend naar Russell, die nonchalant zijn schouders ophaalde. Maar zijn oren waren wel degelijk gespitst. Misschien kon hij erachter komen waar zijn vijand heen was gevlucht. Alhoewel, wat kon hij met die wetenschap doen?

‘Ja, ja, ik weet dat ik beloofd had dat ik je zou bellen zodra ik in Sydney was, maar ik heb het erg druk gehad en… Wat? Nee, dat was geen enkel probleem… Het huis was leeg… Nee, er stond geen bord “Te koop” in de tuin…’ Dit zei ze met een duidelijk bezorgde blik naar Russell. ‘Ja, al mijn kleren hingen er nog en mijn sieraden zijn vanochtend veilig en wel bij Kara afgeleverd. Luister mam, kan ik je morgen terugbellen? Ik wilde net naar bed gaan…’

Toen Russell het dekbed aan haar kant opensloeg en op het matras klopte, zag hij in een flits iets van gêne over haar gezicht trekken. Of was het schuldgevoel? Nicole had het immers aanvankelijk geen prettig idee gevonden om met hem in haar moeders bed te slapen. Alleen met overtuigende logica en hartstochtelijke kussen had hij haar zover gekregen dat ze haar scrupules opzij had gezet.

Nu was de vrouw zelf hier bij hen in de kamer, via een telefoon, hem eraan herinnerend waarom hij hier was. Niet alleen om zijn behoeften te bevredigen, maar ook om zijn wraakzuchtige ziel te kalmeren.

Zijn donkere kant raakte opgewonden bij de gedachte om met Nicole te vrijen, terwijl ze met haar moeder praatte. Of nog beter, met haar vader. Toen hij echter weer op het matras klopte, schudde ze fronsend haar hoofd.

‘Het gaat prima. Van Kara’s moeder mag ik een tijdje bij hen logeren. Nee, je hoeft me geen geld te sturen. Ik heb genoeg. En ik heb een plan.’

Russell trok een gezicht. Als híj haar plan was, waarom kwam ze dan niet naast hem liggen? Dat was de juiste weg naar zijn portemonnee, en naar zijn hart. Als hij er een had, tenminste.

‘Nee, ik wil hem niet spreken,’ ging ze op scherpe toon verder. ‘Het haalt niets uit en ik zal zeker niet van gedachten veranderen.’ Ze slaakte een geïrriteerde zucht en zakte op het bed neer, met haar rug naar hem toe.

Russell zat daar maar, zelf ook een beetje geïrriteerd. Als ze niet snel ophing, moest hij misschien zelf maar de touwtjes in handen nemen.

‘Doe nou niet zo, mam. Ik ben nu veel te moe om te kibbelen. Het is echt hoog tijd dat ik naar bed ga.’

Goed idee, dacht Russell met toenemende frustratie.

‘Ja, ik weet dat ik gewoonlijk niet voor middernacht ga slapen, maar Kara heeft me vandaag mee naar een bruiloft gesleept en… Wat? O… Megan Donnelly, we hebben vroeger samen op school gezeten… Je kunt je haar waarschijnlijk niet meer herinneren. We zaten niet bij elkaar in de klas, maar Kara’s moeder is dikke maatjes geworden met háár moeder en ze stond erop dat we meegingen… Ja, het was een behoorlijk chique bedoening… James Logan, de reclamemagnaat…’

Russell hoorde Nicole de eindeloze vragen van haar moeder beantwoorden en besloot dat hij niet kon wachten tot dit gesprek beëindigd werd. Hij wilde wel eens weten wie de meeste macht over Ms. Power had: haar moeder of haar nieuwe minnaar. Hij ging op zijn knieën achter haar zitten en streek haar haren opzij waarmee hij een prachtige schouder ontblootte.

Nog net wist Nicole een kreetje te onderdrukken. Ze verstijfde en keek woest naar hem om.

Maar hij keek haar niet aan. Hij had het te druk met kleine kusjes op haar schouder geven. De betoverende aanraking van zijn lippen bezorgde haar kippenvel.

‘Nicole, ben je daar nog?’ vroeg haar moeder.

‘Ja mam,’ antwoordde ze bruusk.

‘Wat had je aan, lieverd?’

Moest ze deze onbenullige vragen echt beantwoorden? ‘Niets bijzonders, mam. Gewoon een jurk. Die groene die ik vorig jaar met kerst aanhad.’

‘Nee toch! Toch niet naar een formele bruiloft? O Nicole, ik dacht dat ik je beter had opgevoed. Je droeg dan toch zeker wel fatsoenlijke sieraden?’

Nicole had genoeg van dit gesprek. En van wat Russell aan het doen was. Hij wíst dat ze met haar moeder praatte. Had hij dan geen greintje gevoel voor decorum? Dat hij haar schouders kuste was al erg genoeg geweest. Nu hadden zijn handen haar borsten gevonden. Toen zijn ondeugende vingers met haar tepels begonnen te spelen, liet ze bijna de telefoon uit haar handen vallen.

‘Ik droeg mijn smaragden hanger,’ sprak ze met verstikte stem, de telefoon nog steviger omklemmend. Lieve hemel, wat was het moeilijk om je te concentreren als je hoofd tolde en je tepels brandden.

‘Die Alistair je had gegeven voor je eenentwintigste verjaardag?’

‘Ja.’

Toen hij haar het bed op trok, schreeuwde ze het bijna uit, en haar ogen sperden zich wijd open toen ze besefte wat hij van plan was. Ze omklemde de telefoon met beide handen en beet op haar onderlip om gênante geluiden te onderdrukken.

‘Beter dan niets,’ zei haar moeder zuinigjes. ‘Maar je had eigenlijk iets glamourachtigs moeten dragen. Je had best iemand tegen kunnen komen. Er liepen vast heel geschikte partijen rond.’

Bijna flapte ze eruit dat ze inderdaad iemand had ontmoet. Maar dan had ze weer een hele stortvloed van vragen over zich heen gekregen. ‘Mam, ik moet echt ophangen. Ik bel je later deze week terug en dan kletsen we lekker lang.’

‘Beloofd?’

‘Beloofd. Dag.’

‘Dag, lieverd. Gedraag je. En als dat niet lukt, wees dan voorzichtig.’

Nicole trok een grimas, terwijl ze haar mobiel dichtklapte. Dat had haar moeder vroeger vaak gezegd als ze met een jongen uitging. Nooit eerder hadden die woorden zo goed hun doel getroffen. Want gedragen deed ze zich vanavond niet, en voorzichtig was ze al helemaal niet. Op dit moment kon het haar geen barst schelen.

Ja, dacht ze wild, terwijl de telefoon uit haar handen gleed. O, ja. ‘Ga door!’ gilde ze.

Dat deed hij.