Hoofdstuk 11

Het duurde even voordat het tot haar doordrong. Zíj mocht dan misschien denken dat wat er zojuist was gebeurd, ongelooflijk was, maar Russell dacht daar anders over, te oordelen naar de uitdrukking op zijn gezicht en de snelheid waarmee hij zich uit de voeten had gemaakt.

Achteraf besefte ze dat ze zich meer als een onzekere maagd had gedragen dan als de vrouw van de wereld die Russell ongetwijfeld mee naar bed dacht te hebben genomen. Ze had niet alleen heel braaf de man weer alles laten doen, maar was naderhand ook vreselijk sentimenteel geworden.

Wanhopig kreunend bij de gedachte dat Russell zich daar in de badkamer zat af te vragen waarom hij zo naar haar verlangd had, sloeg ze een hand voor haar ogen. Nu haar brein weer enigszins werkte, zag ze in dat seks met haar niet was wat hij ervan had verwacht. Opnieuw kreunde ze. Waarom had ze er in de auto niet op aangedrongen dat hij haar daar nam? Dat had ze wel gewild.

Als hij uit de badkamer kwam, zou ze veel ondernemender en assertiever zijn, besloot ze. Zíj zou degene zijn die met strelen en kussen begon.

Daar lag ze, de moed bij elkaar rapend om haar gedachten in daden om te zetten, toen een bliksemflits het enorme balkon van de grote slaapkamer verlichtte. Bijna onmiddellijk daarna klonk zo’n oorverdovende donderslag, dat ze het bed voelde schudden.

Ineens was het aardedonker. Ze schreeuwde niet, wat een prestatie op zich was. Wel lag ze krampachtig in bed met het laken opgetrokken tot aan haar kin.

‘Alles in orde?’ riep Russell vanuit het donker.

‘Ja,’ wist ze uit te brengen zonder te veel als een bang konijn te klinken.

‘Ik kijk even of alleen hier het licht uit is of in de hele buurt,’ ging hij praktisch verder.

Nog meer bliksemflitsen volgden, waardoor ze Russell goed kon zien, terwijl hij naar de openslaande deuren van het balkon liep. Hij was nog steeds naakt, merkte ze op, en had het meest sexy achterwerk dat ze ooit had gezien. Stiekem hoopte ze dat het in heel Sydney donker was, dan kon Russell niets anders doen dan terug naar bed komen.

‘Verdorie,’ snauwde hij toen hij een van de deuren opendeed. ‘Het is verrekte koud buiten.’ Snel deed hij hem weer dicht.

‘Kom dan terug naar bed,’ hoorde ze zichzelf op enigszins uitdagende toon zeggen. ‘Ik zorg wel dat je het heel snel weer warm krijgt.’ Hemel, had dat niet te sletterig geklonken?

‘Dat kun je ongetwijfeld,’ zei hij met een wrang lachje. ‘En reken maar dat je zo meteen je belofte mag waarmaken. Maar eerst wil ik weten of overal de stroom is uitgevallen.’

Dit keer toen hij de deur opendeed, hoorde Nicole dat de regen in dikke druppels naar beneden viel. Het bliksemen was even opgehouden, waardoor het balkon en de slaapkamer volledig in het duister gehuld waren.

‘Het is niet alleen hier,’ zei hij toen hij weer binnenkwam. ‘De hele wijk zit in het donker. Maar in de stad brandt nog licht, dus James’ huwelijksnacht wordt er in elk geval niet door verpest. Dat doet me eraan denken…’

Toen hij weer naast haar ging liggen, verstijfde ze, niet als reactie op zijn koude huid, maar omdat ze plotseling de zenuwen kreeg. Ze deed echter net of het eerste het geval was.

‘Ach, arme schat,’ murmelde ze, zichzelf dwingend tegen hem aan te kruipen. Ze moest moeite doen om haar hand niet te laten trillen toen ze die op zijn borst legde en vervolgens enigszins aarzelend naar beneden liet glijden. ‘Je hebt het écht koud.’

‘Niet lang meer, denk ik,’ antwoordde hij met een stem die vreemd prikkelbaar klonk.

Haar hart maakte een sprongetje toen haar vingers de punt van zijn mannelijkheid aanraakten. Net als Russells hart, afgaande op het plotseling uitzetten van zijn borstkas tenminste.

Ze haalde diep adem. Dit was onontgonnen terrein voor haar. Nog nooit had ze een man op deze manier bemind. Of – de hemel verhoede – in haar mond genomen. Ze kon zich niet voorstellen dat ze de ervaring prettig zou vinden. Bij deze gedachte liep er een vreemde rilling over haar rug. Niet van afkeer, maar van angst dat ze er een puinhoop van zou maken. Want Russell had vast al tientallen ervaren partners gehad die precies wisten hoe ze dit tot in perfectie moesten doen.

Ze slikte nerveus, maar tuitte toen geïrriteerd haar lippen. Wees niet zo laf, sprak ze zichzelf toe. Gewoon je best doen. Doe maar net of hij zo’n lekker chocolade-ijsje is dat je vroeger altijd bij de bioscoop kocht en waar je zo lang mogelijk over wilde doen.

Toen ze hem met haar hand omvatte, schrok ze van zijn kreun. Met een ruk schoot haar hoofd omhoog om te kijken naar waar ze dacht dat zijn gezicht was. ‘Wil je niet dat ik dit doe?’ vroeg ze met verstikte stem.

‘Dat weet je heus wel,’ gromde hij terug.

Ze had geen idee gehad, maar wat hij zei gaf haar de moed om door te gaan. Ze hief zich in het donker op en leunde over hem heen.

Opnieuw kreunde hij. Deze keer wist ze wel wat dat geluid betekende. Ze voelde hem nog verder opzwellen, en zijn opwinding wond haar op. Wat ze ging doen, deed ze niet langer uit wanhoop, maar uit verlangen. Ze wílde hem liefhebben met haar mond. Wie had dat gedacht!

Russell bereidde zich voor op het eerste contact met haar lippen. Tevergeefs. Hij had eenvoudigweg geen wapens tegen de gevoelens die door hem heen raasden op het moment dat ze hem aanraakte.

Toen ze hem in haar mond nam, onderdrukte hij een volgende kreun. Zijn rug trok hol en het zweet brak hem uit.

Onmiddellijk stopte ze, maar ze zei niets en liet ook niet los. Het was doodstil in de kamer, op zijn eigen zware ademhaling na, en er gingen ruim twintig seconden voorbij voordat louter de kracht van zijn verlangen hem dwong te spreken. ‘Ga door.’ Wat hij zei, klonk meer als een smeekbede dan als een bevel. Toen ze hem helemaal in haar mond nam, schreeuwde hij het bijna uit van opluchting.

Hier speelde ze absoluut niet meer de rol van de onschuld. Elke illusie van onschuld werd de grond in geboord door de expertise die ze nu tentoonspreidde. Hij vroeg zich af hoeveel andere mannen ze op deze manier tot haar slaaf had gemaakt. Speelde ze een spelletje met hem?

Hoe dan ook, Russell, mijn jongen, geniet nu maar van haar vaardigheden en maak je niet druk over haar verleden. Het is Nicole Power daar beneden, de dochter van je vijand. Hoe kun je beter wraak nemen dan je op deze manier te laten bedienen ?

Het klopte niet dat hij zich zorgen maakte. Hij had triomf moeten voelen. Maar op het punt van ontlading kon hij het niet helpen dat hij bang was dat híj hier het slachtoffer zou worden en niet zij. Híj zou vernederd worden, niet zij.

Maar, o… Wat zij aan gevoelens opriep, was zo bedwelmend heerlijk. Het enige wat hij hoefde te doen, was zich overgeven, en dan zou hij een extatisch hoogtepunt meemaken. Hij was er nu heel dichtbij. Pijnlijk, kwellend dichtbij. Met zijn ogen stijf dichtgeknepen probeerde hij de ontlading tegen te houden. Hij voelde de druk van haar lippen. Het had geen zin. Met een rauwe schreeuw gaf hij zijn verzet op.

Tot zijn verbazing voelde hij geen vernedering, alleen maar extase, gevolgd door een gelukzalig gevoel van rust. ‘Dat was ongelooflijk,’ hoorde hij zichzelf zeggen, als een echo van wat zij eerder tegen hem had gezegd.

Verbazingwekkender was de vreemde golf van tederheid die door zijn lichaam spoelde toen zijn hand naar beneden gleed om met haar haren te spelen.

‘Nee, verroer je niet,’ zei hij. Zijn lichaam was op, en zijn hoofd was ook bijna helemaal leeg. ‘Geweldig,’ mompelde hij vlak voordat hij in slaap viel.