Hoofdstuk 3

Ze was inderdaad naakt en had een adembenemend lichaam: lang en slank, met lange benen, perfecte borsten en een parmantig achterwerk. Met haar ogen stijf dichtgeknepen stond ze krachtig haar lange blonde haren te wassen.

Russell deed niets om haar te laten merken dat hij daar stond. Hij had het te druk met haar bewonderen. Toch was hij niet iemand die openlijk naar vrouwen lonkte of zat te kwijlen bij de middenposter van de Playboy. Nu scheelde het echter niet veel of hij had zich overgegeven aan verboden fantasieën. Misschien was hij al te lang niet meer met een vrouw samen geweest…

Over het algemeen had hij weinig moeite met zijn voornamelijk celibataire levensstijl. Zeven dagen in de week het klokje rond werken slorpte bijna al zijn energie op. Minstens eenmaal per maand kwamen echter zijn mannelijke hormonen in opstand. Ook al was hij niet knap in traditionele zin, hij had altijd vrouwen weten aan te trekken, vooral in de nachtclubs van Sydney, waar steeds een overvloed was aan jonge meiden die hem maar al te graag wilden verwennen, eerst op de dansvloer en daarna in bed.

Mogelijk hadden sommigen gehoopt op meer dan een korte, strikt seksuele verhouding, hoewel hij altijd meteen duidelijk had gemaakt dat er niet meer in zat. Een relatie stond beslist niet op zijn agenda, en dat zou zo blijven. Na zijn vaders dood was zijn hart verhard: hij vertrouwde niemand meer en kon niet langer liefhebben.

Op dit moment was zijn hart echter niet het enige aan hem dat was verhard. De frustratie raasde door hem heen, terwijl hij naar de naakte nimf onder de douche bleef staren. Frustratie, plus een goddeloos verlangen.

Ze streek haar haren uit haar gezicht en draaide haar hoofd naar links en rechts om het schuim af te spoelen.

Russells geboeide blik bleef op haar gezicht rusten. Ze was mooi, met fijne gelaatstrekken en een zuivere huid. Haar ogen kon hij natuurlijk niet zien, die kneep ze nog steeds stevig dicht. Maar het was onwaarschijnlijk dat moeder natuur zo’n verrukkelijk schepsel had gecreëerd en haar lelijke ogen had gegeven. Nee, haar ogen waren ongetwijfeld net zo mooi als de rest.

Als ze ze echter zou openen en hem daar zou zien staan, zou de hel losbarsten. Waarschijnlijk zou ze de hele boel bij elkaar gillen.

Ik had de politie moeten bellen, besefte hij. Uit ervaring wist hij dat krakers en weglopers zeer listig waren. Als hij nu de politie nog zou bellen, zou hij er niet van staan te kijken als dit meisje zou beweren dat hij haar had uitgenodigd. Wie weet zou ze roepen dat hij haar had verkracht. En dat zouden ze misschien nog geloven ook, gezien haar verschijning.

Het enige wat hij kon doen, was de badkamer verlaten en zachtjes de deur achter zich sluiten. Daar wachtte hij tot hij haar de douche hoorde uitzetten en er voldoende tijd was verstreken waarin ze zich had kunnen afdrogen en aankleden. Toen klopte hij op de deur, zoals het hoorde.

‘Wie is daar?’ klonk het.

‘Die vraag kan ik eigenlijk beter stellen.’

‘Nicole Power.’

‘Wíé?’ Had hij dat goed gehoord? Had ze echt die naam genoemd? Vast niet.

‘Nicole Power,’ herhaalde ze.

Hij was sprakeloos. Nicole Power. Uitgerekend zij! Hij had haar niet herkend. Niet zonder kleren aan en met haar ogen dicht. Het ergste was dat hij haar aantrekkelijk had gevonden. Sterker nog: hij had haar begeerd, met een blind, bijna onweerstaanbaar verlangen. Daar in de badkamer, toen hij nog dacht dat ze van huis was weggelopen, had hij even gefantaseerd dat hij haar een voorstel zou doen dat even verkeerd als opwindend was. ‘Je kunt blijven,’ had hij in gedachten gezegd, ‘maar je moet naar de slaapkamer hiernaast verhuizen en je mag dat prachtige lichaam van je nooit meer met kleren bedekken.’

Een irrationele woede borrelde in hem op. ‘Besef je niet dat dit huis niet langer van je vader is?’ beet hij haar toe. ‘Je hebt het recht niet om hier te zijn.’ En ook niet om mij het hoofd op hol te brengen.

‘Luister, ik kan het uitleggen, maar dat is een beetje lastig met een deur ertussen.’

‘Kom dan naar buiten,’ beval hij nors.

‘Dat gaat niet. Ik heb geen kleren bij me, en ik kom niet alleen met een handdoek om naar buiten.’

Russell maakte een grimas. Ze moest eens weten dat hij haar in nog veel minder had gadegeslagen. Geen wonder dat hij haar niet had herkend. Hij had Powers dochter nooit in levenden lijve gezien, alleen een paar keer op televisie, als een van haar eindeloze verjaardagsfeesten in het nieuws was. Het feest voor haar eenentwintigste verjaardag een paar jaar geleden was zo schandalig duur geweest dat er uitgebreid aandacht aan was besteed. De laatste keer dat hij haar op tv had gezien, was echter alweer een halfjaar geleden bij een filmpremière, waar ze piekfijn gekleed over de rode loper had geparadeerd en haar parelwitte glimlach naar de fotografen had gericht.

In zijn ogen was ze altijd de ultieme rijke trut geweest. Hij had altijd gedacht dat alles aan haar nep was, het resultaat van goede plastische chirurgie en een bekwame kapper. Nu wist hij dat ze een natuurlijke schoonheid en ook echt blond was, getuige het blonde driehoekje dat hij tussen haar benen had opgemerkt. Verdorie, daar moest hij niet meer aan denken.

‘Ik ben over tien minuten beneden, oké?’ zei ze.

Dat was het beste, ja. Maar toch irriteerde dit hele gedoe hem. ‘Maak er vijf van,’ snauwde hij terug, en hij beende naar beneden.