Hoofdstuk 14

Nicoles eerste gedachte toen ze bij Russell in zijn groene Aston Martin stapte, was dat het echt een auto voor een rijke vent was. Nee, voor een rijke playboy, verbeterde ze zichzelf toen hij de krachtige motor startte en wegstoof in de richting van de stad.

Zijn appartement in McMahon’s Point was ongetwijfeld een echt playboypaleis, met alles erop en eraan voor een relaxed leventje. Nicole zag veel leren meubels voor zich, een jacuzzi en een home-entertainment system. Hij nam haar daar vast niet alleen voor een ontbijt mee naartoe, maar ook voor meer lol en spelletjes.

Bij die laatste gedachte liep er een rilling over haar rug. Was het dom van haar om met hem mee te gaan? Het was wel duidelijk dat hij haar niet alleen te eten zou geven, maar ook zou proberen haar af te brengen van haar plan om naar Thailand te gaan.

Was ze sterk genoeg om nee te blijven zeggen tegen wat hij van haar vroeg? Ze was al helemaal week geworden toen hij had gezegd dat hij geloofde dat ze nog nooit met een andere man zulke dingen had gedaan. En toen hij had aangegeven dat hij haar vriend wilde zijn, had ze bijna direct ‘ja, graag’ gezegd.

Zelfs nu, terwijl ze naast hem zat, voelde ze haar weerstand afbrokkelen.

Haar bezoek aan het weeshuis kon ze vast wel uitstellen tot het nieuw jaar. Zodra ze haar sieraden had verkocht, kon ze Julie wat geld sturen om kerstcadeautjes voor de kinderen te kopen. Ze hoefde er nu niet per se persoonlijk naartoe.

Ze wist echter donders goed dat de kans dan groot was dat ze helemaal niet meer ging. Ze zou teruggezogen worden in de decadente wereld die ze achter zich had gelaten, maar die uiterst verleidelijk was, vooral als dat betekende dat ze de afgelopen nacht met Russell nog eens mocht overdoen.

Een kreun onderdrukkend, kneep ze haar ogen dicht, terwijl ze de verleiding probeerde te weerstaan. Alleen al bij de gedachte aan de vorige nacht sloeg er een golf van verlangen door haar lichaam.

Haar ogen schoten weer open toen de auto plotseling remde en opzij zwenkte. Er lag een boom dwars over de weg. Met beide handen greep Nicole haar stoel vast, maar Russell wist het obstakel net te ontwijken en kwam met een ruk tot stilstand met de bumper tegen het gebladerte.

‘Dat scheelde niet veel,’ zei hij, een verontschuldigende blik op haar werpend. ‘Sorry dat ik je heb laten schrikken. Gezien de omstandigheden reed ik te hard.’

Ze slaakte een lange en enigszins beverige zucht. ‘Het geeft niet. We hebben hem toch niet geraakt?’

‘Vanaf nu zal ik rustiger rijden,’ stelde hij haar gerust, terwijl hij achteruitstak. ‘Als het een kleinere boom was geweest, had ik wel geprobeerd hem van de weg te halen, maar dit is geen doen. Ah, er wordt al wat aan gedaan.’ Hij wees naar een aantal mannen in fluorescerende hesjes die kwamen aanlopen. ‘Zij zagen hem in stukken en ruimen hem op.’

Ze werden om de boom heen via een voetpad weer naar de weg geleid, en even later reden ze verder.

Toen Nicole haar aandacht weer volledig op haar omgeving richtte in plaats van op de man naast haar, zag ze pas wat het noodweer van de vorige nacht had aangericht. De weg was bezaaid met bladeren en takken, en op plekken waar de riolering verstopt zat, stonden plassen water. Ook werkten een paar verkeerslichten niet.

Eindelijk bereikten ze de rand van het centrum, waar geen stroomuitval was geweest en het verkeer beter doorstroomde. Ondanks het vroege tijdstip op de zondagochtend waren er veel auto’s op de weg.

Net toen ze op de brug bij de haven reden, begon Nicoles tas op haar schoot te trillen, even later gevolgd door het geluid van haar mobiel.

‘Dat is vast Kara,’ zei ze, haar tas openend.

‘Het kan ook je moeder zijn.’

‘Ik hoop het niet. Hallo?’

‘Nickie, met mij. Hebben jullie alweer stroom?’

‘Nee.’

‘Dacht ik al. We zitten hier immers maar een paar straten verder. Luister, pa heeft de gasbarbecue aangestoken voor het ontbijt. Jij en je gladiator zijn welkom.’

‘O, Kara, Russell en ik gaan in zijn appartement in McMahon’s Point ontbijten. We zijn al op de brug, maar bedankt voor het aanbod.’

‘Hé, hoe kan het nou dat ik niet verrast ben? Dan was het toch een hint toen je vanochtend niet belde.’ Er klonk geen sarcasme door in die opmerking, hooguit ondeugend vermaak.

‘Sorry. Hoe was de rest van de receptie?’

‘Geweldig. Megan zag er fantastisch uit toen ze vertrokken. Ik vermoed dat James en zij de nacht in een hotel hebben doorgebracht en vanochtend naar een romantische bestemming vliegen. Waarheen is geheim. Maar genoeg over hen. Hoe was jouw nacht? Goed, kennelijk.’

Nicole peinsde er niet over Kara verslag te doen van alles wat zij en Russell die nacht hadden gedaan. ‘Het was een flink onweer, hè?’ vroeg ze in plaats daarvan.

Kara zuchtte. ‘Oké, ik begrijp het. Hij zit naast je. Zullen we een code gebruiken, net als toen we tieners waren? Eens kijken… Als hij goed was in bed, zeg je hm-m. Als hij supergoed was, zeg je niets.’

Toen het stil bleef, kreunde Kara. ‘O, wat ben ik jaloers. Of nee, helemaal niet eigenlijk. Mijn Leyton is heel erg jammie. Maar jij hebt tot nu toe niet veel geluk gehad op dat gebied, toch? Ik bedoel, ik heb je nooit lyrisch over een kerel horen vertellen, zelfs niet over David. Dus, vertel eens –’

‘Sorry Kara, maar de verbinding valt weg. Het signaal verdwijnt.’

‘Trut, dat is niet waar,’ zei ze lachend. ‘Die telefoon van jou heeft zelfs onder water nog ontvangst. Oké, ik zal niet doorvragen. Luister, voor ik het vergeet, pa heeft een bevriende juwelier gevraagd of die morgenochtend hier je sieraden wil bekijken. Max is een betrouwbare kerel en zal je een eerlijk bod doen.’

‘Geweldig, Kara. Bedank hem voor me.’

‘Doe ik. Maar je kunt beter wel vanavond naar huis komen. Blijf niet nog een nacht bij je lief slapen.’

‘Ik ben er voor het avondeten.’

‘Nee, dat ben je niet,’ onderbrak Russell haar. ‘Je gaat met mij mee uit eten.’

‘Dat heb ik gehoord! Hij is nogal een dwingeland, hè?’

‘Eerder erg arrogant,’ zei Nicole, een afkeurende blik op Russell werpend.

‘Stapelverliefd, zou ik zeggen. Maar geef hem niet te veel zijn zin. Kom na het diner naar huis.’

‘Dat ben ik wel van plan, maak je niet druk.’

‘Ik heb pa gevraagd wat hij over hem kon vertellen. Hij weet alles over iedereen met geld in deze stad. McClain Real Estate heeft in elk geval een uitstekende reputatie wat betreft eerlijkheid en integriteit. Russell McClain zelf is echter een beetje een mysterie. Hij houdt de media op afstand en aan socializeren doet hij niet, wat volgens pa vreemd is voor iemand in de vastgoedhandel. Ik wist natuurlijk al dat hij niet naar feestjes ging, anders was ik hem al wel tegengekomen. Pa zegt dat zijn familie onmogelijk uit Sydney kan komen, want dan had hij ze wel ontmoet. Maar ze moeten wel geld hebben, want ma zei dat ze van Megans moeder had gehoord dat hij met James Logan en Hugh Parkinson op school heeft gezeten. Daarom was hij op de bruiloft.’

Nicole rolde met haar ogen. Onverbeterlijke roddelaars, die familie van Kara. Ze hadden natuurlijk niets beters te doen; geen van allen werkten ze.

‘Dank je voor de waardevolle informatie,’ zei ze spottend.

‘Het ís waardevolle informatie. Hij is een goede partij, schatje. Laat hem niet ontsnappen.’

‘Dag Kara, tot vanavond.’ Meteen zette ze haar mobiel op de voicemail. Geen telefoontjes meer voor haar vandaag.

‘Om wat voor waardevolle informatie ging het?’ vroeg Russell toen ze haar telefoon in haar tas liet glijden.

Ze besloot net zo eerlijk te zijn als hij kennelijk was. ‘Kara heeft hier en daar naar jou geïnformeerd.’

‘En?’

‘Volgens haar moeder moet je familie wel geld hebben, want je hebt op school gezeten met James Logan en Hugh Parkinson.’

Russell voelde een steek in zijn hart bij de herinnering aan de dure opleiding waardoor zijn vader nog meer in de schulden was geraakt. ‘Ik was een jongen van het platteland met een studiebeurs,’ zei hij, zonder eraan toe te voegen dat een beurs lang niet toereikend was om alle kosten te dekken die bij zo’n opleiding kwamen kijken. ‘Mijn familie was verre van rijk. Wat heeft ze nog meer voor misleidende informatie ontdekt?’

‘Haar vader zei dat je een goede reputatie hebt in de vastgoedwereld.’

‘Nou, ik wil graag geloven dat dat zo is.’

‘Maar je netwerkt niet veel op sociaal gebied.’

Hij wierp haar een gefronste blik toe. ‘Zeg jij dat, of heeft Kara’s vader dat gezegd?’

‘Kara’s vader. Kara en ik wisten echter al dat je je verstopt, want anders waren we je al wel ergens tegengekomen.’

‘Ik heb nooit om etentjes gegeven. Of openingen van galeries. Zoals ik al zei, ik kom van het platteland.’

‘En ik maar denken dat je een playboy was.’

Russell glimlachte. ‘Je verwart me met Hugh.’

‘Toch ben je goede vrienden met hem en James Logan, en zij zijn dol op feestjes en staan graag in de schijnwerpers. Je kunt geen glossy openslaan of je ziet een van hen wel op een foto staan.’

‘Op school moesten we noodgedwongen een kamer delen,’ legde Russell uit. ‘Ik denk dat het een kwestie was van tegenpolen die elkaar aantrokken, want we raakten al snel dik bevriend. Naderhand, op de universiteit, betrokken we samen een appartement. Ga nooit op uiterlijkheden af, Nicole. Het zijn allebei fantastische kerels.’

‘Als jij het zegt.’

‘Dat was het dus? Verder geen waardevolle informatie meer over mij?’

‘Niet echt.’

‘Je houdt iets achter.’

Ze zuchtte. ‘Oké, Kara zei ook dat je een geweldige partij was en dat ik je niet moest laten ontsnappen.’

‘Hm.’

‘Luister, dat zei Kara, niet ik. Meiden zoals Kara denken dat je alleen maar gelukkig kunt worden als je met een stinkend rijke man trouwt.’

‘En daar ben jij het niet mee eens?’

‘Vroeger wel, nu niet meer. Wees alsjeblieft niet beledigd, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat rijke kerels stuk voor stuk arrogante, meedogenloze, egoïstische, gewetenloze schurken zijn.’

Russell slaagde er maar nauwelijks in zijn verbazing te verbergen over deze onverwachte ontboezeming. Opnieuw vroeg hij zich af of ze meende wat ze zei. Of deed ze gewoon heel slim net of ze niet op jacht was naar een rijke echtgenoot?’

‘Je scheert wel heel makkelijk alle rijke mannen over een kam, vind je niet?’

‘O ja? Ja, dat is misschien ook wel zo. Door mijn slechte ervaring met David ben ik vreselijk cynisch geworden. Er lopen vast wel ergens rijke mannen rond die wél aardig zijn. Kara’s vader is echt een schat.’

‘En dan heb je mij natuurlijk nog,’ zei hij met een uitgestreken gezicht.

‘Alleen maar omdat je vroeger een plattelandsjongen was? Dat wil nog niet zeggen dat je niet verdorven bent.’

‘Wat moet ik doen om je te bewijzen dat ik geen playboy ben?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Wat er vandaag gebeurt, zal genoeg zeggen, denk ik.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou, je neemt me niet mee naar je vrijgezellenpaleis met uitzicht over de haven om me alleen maar een ontbijtje voor te schotelen, toch?’

Zijn vrijgezellenpaleis… Russell schoot in de lach. Het leven kon heel pervers zijn, dat was een ding dat zeker was. ‘Je zou wel eens voor een verrassing kunnen komen te staan.’

‘Dat denk ik niet.’

‘Dat zullen we nog wel eens zien,’ zei hij voor de tweede keer die ochtend.

‘Nou en of,’ kaatste ze nog eens krachtig terug.