Hoofdstuk 6

Kara draaide zich met een ruk om naar haar vriendin toen ze die naar adem hoorde happen. ‘Wat is er?’

‘Dat is hem.’ Meer kon Nicole niet uitbrengen.

‘Wie?’ Fronsend volgde Kara Nicoles verblufte blik naar de drie mannen bij het altaar. ‘De bruidegom kun je niet bedoelen, en de getuige al helemaal niet. Dat is Hugh Parkinson, heel Sydney kent hem. Dus moet je de bruidsjonker wel bedoelen. Ik ken hem niet.’

‘Je zei dat de kans dat ik hem weer tegen het lijf zou lopen nihil was,’ fluisterde Nicole.

‘Is dát Russell McClain van McClain Real Estate?’

‘De enige echte.’ En in zijn gladde zwarte smoking zag hij er verduiveld sexy uit.

‘Knapper dan ik had gedacht.’

‘Hij is naar de kapper geweest, en alle mannen zien er goed uit in een smoking.’

‘Nee, niet allemaal. Maar Leyton wel, nietwaar, schat?’ zei Kara, de man naast haar een arm gevend.

Leyton was Kara’s nieuwste verovering. Ze was nogal wispelturig, en Nicole probeerde de hele rits knappe vriendjes die Kara door de jaren heen had gehad niet eens meer bij te houden.

‘Wat is er met mij?’ vroeg Leyton enigszins afwezig. Intelligentie was niet iets wat Kara waardeerde bij een man, in tegenstelling tot Nicole, die absoluut niet tegen domheid kon.

‘Laat maar,’ zei Kara, Leytons hand een klopje gevend.

De komst van de bruid maakte een eind aan het gesprek over het ongelooflijke toeval dat Russell McClain bij de bruiloft aanwezig was. Maar pas toen de bruid naar het altaar liep, lukte het Nicole weer haar aandacht te richten op wat er om haar heen gebeurde.

Megan was geen steek veranderd. Van een drastische make-over was geen sprake. Ze zag er fantastisch uit in een ivoorkleurige strapless jurk met een strak lijfje, rijkelijk versierd met kraaltjes, en een enorme geplooide rok. Onder de lange sluier, die op zijn plaats werd gehouden door een eenvoudige diadeem met roosjes, waren haar donkerbruine haren strak naar achteren getrokken, zodat haar prachtig opgemaakte gezicht en slanke nek, verfraaid met een schitterende parelketting, extra opvielen.

‘Ziet ze er niet geweldig uit?’ dweepte Kara.

‘Gewoonweg prachtig,’ zei Nicole instemmend.

Toen de bruid gepasseerd was, gingen haar gedachten terug naar de derde man bij het altaar. Waarom was het noodlot toch zo wreed? Gelukkig keek hij de kerk niet in, dus hij had háár niet gezien. Dat was echter slechts een kwestie van tijd. Nicole huiverde bij de gedachte dat ze hem weer zou ontmoeten.

De korte dienst was eenvoudig en zeer traditioneel. Algauw verdween het bruidsgezelschap naar de sacristie om het register te tekenen, maar het zou niet lang duren voordat ze over het middenpad zouden lopen, langs de plek waar Nicole zat.

‘Ik ga even een frisse neus halen,’ zei ze. ‘Het is hier erg bedompt.’ Voordat Kara haar kon tegenhouden was ze al naar buiten geglipt, recht op de eik in de hoek van het kerkhof af. De dikke boomstam was ideaal om zich achter te verstoppen, en het enorme bladerdak verschafte schaduw op deze voor begin november abnormaal warme dag. Voor later in de avond was er onweer voorspeld, maar op dit moment was de hemel strakblauw.

Aan het plotselinge gepraat en geschater hoorde Nicole dat de dienst was afgelopen. Ze wierp een blik vanachter de boomstam en zag dat het bruidspaar de kerk had verlaten, gevolgd door een stroom gasten, de meesten gewapend met een digitale camera of mobieltje. Terwijl iedereen foto’s aan het maken was, hield ze zich schuil, maar desondanks probeerde ze een glimp op te vangen van de vervelende man die ze leuk vond, al wilde ze dat niet.

Eindelijk vertrok het hele gezelschap, en Nicole riep naar Kara, die kennelijk naar haar op zoek was.

‘Daar ben je! Wat doe je hier, zo weggestopt in een hoek? Alsof ik dat niet weet. Kom, we gaan naar de receptie. En nee, we kunnen je onmogelijk naar huis brengen. Dat is veel te ver. De receptie wordt bij een jachtclub hier vlakbij gehouden.’

‘Ik kan altijd een taxi nemen,’ zei Nicole. Ze was niet meer volkomen platzak, want de dag ervoor had ze een groot deel van haar garderobe verkocht.

‘Mam zou het niet leuk vinden als je ervandoor ging. En de moeder van de bruid zou des duivels zijn. Je kunt geen kant op, schatje. Niet dat ik snap waarom je weg zou willen lopen. Die Mr. McClain van jou is een lekker ding, als je op het type gladiator valt. Tussen haakjes, hij heeft geen oogje op het tweede bruidsmeisje, hoewel ze bij het foto’s maken wel heel erg plakkerig deed.’

‘Hoe weet je dat?’ Nicole was behoorlijk jaloers geweest op de aantrekkelijke roodharige met haar bordeauxrode satijnen jurk, die een indrukwekkend decolleté had getoond.

‘Omdat hij niet eens naar haar tieten gekéken heeft, wat bijna iedere andere man wel heeft gedaan.’

‘Hij mag kijken als hij wil,’ zei Nicole achteloos. ‘Kan mij wat schelen.’

‘Kom nou toch, Nickie. Mij hou je niet voor de gek. Je bent verkikkerd op die vent.’

‘Je overdrijft.’

‘Absoluut niet. Weet je, ik snap het probleem niet. Vroeger zou je parmantig naar hem toe zijn gelopen en had je hem binnen de kortste keren om je vinger gewonden.’

‘Dat was vroeger.’

Kara had echter wel gelijk. Ooit had ze een grote aantrekkingskracht op de andere sekse gehad, en veel zelfvertrouwen. Maar dat had David de grond in gestampt. Zijn harde woorden deden nog steeds pijn.

‘Het probleem met meiden zoals jij,’ had hij haar voor de voeten geworpen toen ze zijn ring had teruggegeven, ‘is dat jullie denken dat er oogverblindend uitzien genoeg is voor een man. Maar dat is niet zo. Een man wil een vrouw met hartstocht in haar lijf en niet zo’n ijdel poesje dat alleen maar op haar rug ligt en de man al het werk laat doen. Als je denkt dat ik er rouwig om ben dat onze verloving verbroken is, heb je het mis. Je bent dan misschien mooi, schatje, maar in bed ben je doodsaai.’

Vanaf die dag had Nicole het hazenpad gekozen zodra een man haar met belangstelling had bekeken.

Ineens ging er bij haar een lampje branden. Tot nu toe had ze zichzelf ingeprent dat ze die eerste keer louter afkeer in McClains ogen had gezien. Nu besefte ze dat ze nog iets anders had gezien: begeerte.

Deze keer wilde ze er echter niet vandoor gaan. Ondanks haar angst om vernederd te worden, wílde ze op de receptie parmantig naar hem toe lopen en wílde ze hem om haar vinger winden. Alleen ontbrak het haar aan moed en zelfvertrouwen.

Kara slaakte een lange zucht waarin ergernis doorklonk. ‘Wat moet ik toch met jou beginnen? Die gluiperd heeft heel wat op zijn geweten.’

‘Welke gluiperd?’

‘David natuurlijk. Wie anders? McClain kun je geen gluiperd noemen. Op het eind was hij toch aardig tegen je?’

‘Ik geloof het wel ja.’

‘Je maakt je tegenwoordig veel te veel zorgen. Kom, Leyton is al naar de auto gegaan en vraagt zich vast af waar we blijven.’

Met tegenzin liet Nicole zich meevoeren, zichzelf voortdurend verwijtend dat ze nooit mee had moeten gaan naar deze bruiloft. Tegelijkertijd kon ze niet ontkennen dat ze enige opwinding voelde bij het vooruitzicht Russell McClain weer te ontmoeten. Ze zag er in elk geval op haar allermooist uit. Die ochtend was ze eerst met Kara naar de kapper geweest, en daarna had ze behoorlijk veel tijd aan haar lichaam besteed. Maandenlang had haar uiterlijk haar weinig kunnen schelen, maar nu was ze tot in de puntjes verzorgd. Haar make-up had haar bijna een uur gekost, en het resultaat was prachtig. Haar jurk – een van de weinige die ze niet had verkocht – was lichtgroen in empirestijl met een halternek, een laag uitgesneden lijfje en een ruisende rok tot net boven de knie, eerder een avondjurk dan het gewaad dat je draagt op een exclusieve bruiloft. Maar ze had hem altijd mooi gevonden.

Van sieraden had ze niets willen weten, maar Kara had haar overgehaald de smaragden en diamanten hanger en oorbellen te dragen die ze op haar eenentwintigste verjaardag van Alistair had gekregen. ‘Dit is een societybruiloft, schatje,’ had Kara ongeduldig gezegd. ‘Als je geen formelere jurk dan die aantrekt, moet je in elk geval wat blingbling dragen, en fatsoenlijke schoenen.’

De handgemaakte Italiaanse schoenen die Kara voor haar tevoorschijn had getoverd, waren zeer charmant. Met fijne kraaltjes afgezette kruisbandjes verankerden haar voeten op ultrahoge hakken. En ze had haar benen gesprayd met een nepkleurtje zodat ze niet afstaken bij haar bovenlijf, dat in Thailand een mooie bruine kleur had gekregen.

‘Je kruipt vanavond niet weg in een hoek, hoor,’ zei Kara tijdens de rit naar de jachtclub. ‘Ik wil je zien dansen en plezier zien maken.’

‘Op deze schoenen?’

‘In het verleden heb je je nooit door schoenen laten weerhouden. En beloof me dat je geen nee zult zeggen als een zeker iemand je ten dans vraagt.’

‘Soms ben je vreselijk bazig, weet je dat?’

‘Ja nou,’ merkte Leyton op, hoewel niet verongelijkt.

‘Beloofd?’ drong Kara aan.

Nicole hoefde helemaal niets te beloven, want ze wist dat ze geen nee zou kunnen zeggen als Russell McClain haar ten dans vroeg. Ze hoopte alleen dat hij dat niet zou doen. Er was iets aan die man wat ze niet vertrouwde, en ze had haar buik vol van onbetrouwbare mannen. ‘Oké, beloofd.’