37

•

Barensnood in het voorjaar

Het was niet de eerste keer dat het Ospedale Civili Riunti di Venezia een vrouw in carnavalskostuum had opgenomen die op het punt stond te bevallen. Dit was tenslotte Venetië. Hoe kon het anders? En toch had zich een behoorlijk aantal mensen verzameld, en zelfs de meest geharde verloskundigen werden geroerd door de aanblik van La Primavera zelf, die in haar barensnood lag te kronkelen van de pijn. De met takjes versierde jurk was drijfnat van het vruchtwater en plakte tegen haar benen.

In de verloskamer werden snel beslissingen genomen. Omdat ze in haar eentje was had het de signorina veel tijd gekost om hier te komen, en hoewel dit haar eerste kind was, was de bevalling al ver gevorderd. Het was al te laat voor een ruggenprik en bovendien lag de baby in stuitligging. De nonnen probeerden haar te troosten en te steunen, maar ondanks de pijn was Leonora zich ervan bewust dat ze met de baby op komst helemaal alleen was, in precies hetzelfde ziekenhuis waar ze zelf was geboren. Om de paar minuten sloot een stalen klem zich om haar buik en rug, en schreeuwde ze om Alessandro. Ze werd geplaagd door het verhaal van professore Padovani over de moeder van een andere Leonora.

Angelina dei Vescovi, die in het kraambed was gestorven… in het kraambed was gestorven.

Ze voelde dezelfde pijn als die lang geleden gestorven schoonheid. De pijn overbrugde de eeuwen en verbond hen tot zusters. Uiteindelijk verloor ze het bewustzijn, zij het niet lang, en de nonnen dankten Jezus voor de korte onderbreking van wat zeker een lange nacht zou worden. De verloskundige, een man met jarenlange ervaring die met de handen in het haar zat, zag dat La Primavera zelfs in haar bewusteloze toestand naar haar hals greep, alsof ze op zoek was naar een juweel dat er niet meer was.